Hij hoorde haar woorden aan, maar het duurde even voor ze daadwerkelijk tot hem doordrongen. Hij… wilde alleen maar helpen. Ja, dat klonk als de bedoeling die hij ooit had gehad, maar het was anders gelopen dan verwacht. De patiënten die hij voorheen op een dergelijke wijze geholpen had om van eindeloze nachtmerries af te komen, waren weliswaar opgeschrikt, maar hij had nooit kunnen voorspellen hoezeer deze… “behandeling” Eres zou verscheuren zoals het nu had gedaan. Voor menig persoon zou dat genoeg moeten zijn om zich hierdoor júist niet schuldig te voelen, omdat hij het simpelweg niet van tevoren precies had kunnen weten. Maar voor Graham… had het juist het tegenovergestelde effect. Zeker bij… haar. En hij zou erin blijven hangen, was het niet voor haar zachte vingers die zijn hand uit het niets omvouwden. W-wat? “Eres…” Het ontschoot hem per ongeluk, alsof hij haar hiermee wilde waarschuwen dat dit niet… Wat? Dat dit niet gepast was? Niet… “professioneel”? Had hij haar inmiddels niet meerdere malen op dezelfde manier aangeraakt? En meer nog… eerlijker nog… had hij dat ergens… diep van binnen niet gewil-
Ahum. In ieder geval…
Haar bedankje deed hem tenslotte weer opkijken, al was het meer een reflex uit pure verbazing. Ze… bedankte hem? Dat ze hem niet wegduwde… hem niks kwalijk leek te nemen was één ding, maar hem bedanken? Maar ze ging nog verder, waardoor Graham dit keer met zijn mond vol tanden zat en enkel in haar glinsterende ogen kon staren. Hij was sneller in beweging gekomen als iemand hem even een flinke tik tegen zijn achterhoofd gegeven had, maar… uiteindelijk wist hij uit zichzelf zijn mond weer te openen. “Het was… niks. Ik bedoel… Het was wel iets voor jou, maar ik… eh… Het…” Hij kuchte ongemakkelijk en probeerde het duidelijk aanwezige, gloeiende gevoel in zijn wangen te negeren. “Ik bedoel.. dat het geen probleem was je te helpen. Ik…” Oh for the love of Shadra… “Graag gedaan.” Dat was beter. Met een ietwat schuldbewust lachje moest hij weer even zijn gezicht afwenden, maar nu om een… andere reden. “Zal ik.. je terugbrengen naar je kamer? Ik weet dat slapen waarschijnlijk nu wel het laatste is wat je wilt, maar… het kan vast geen kwaad in ieder geval je rust te pakken. Je hebt genoeg doorstaan zojuist.” mompelde hij er nog in sneltreinvaart achteraan, waarbij hij nu pas in de gaten kreeg hoe hij onbewust haar hand even had vastgepakt en deze daarom nu geschrokken weer losliet. Niet erg subtiel. Hmpf…

“Oh nee natuurlijk niet!” schoot het er iets te snel uit toen Eres aangaf of hij het werkelijk niet erg vond helemaal mee terug te lopen. Ehm… Misschien was het handig om er nog even iets aan toe te voegen, voor… “Ik… Het is mijn.. verantwoordelijkheid om te zorgen dat je veilig terugkomt bij je kamer.” Hm… Het was een begin. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar even aan. “Daarbij.. zou ik het mezelf nooit vergeven als er onderweg iets met je zou gebeuren of je onwel zou worden.” Beter. Hopelijk was dat voldoende uitleg rond zijn… “motivatie”. Hij meende het dan ook, naast.. dat hij het in alle eerlijkheid niet bepaald erg zou vinden nog iets langer in haar aanwezigheid te verkeren…
Na deze woorden besloot Graham daarom maar snel de daad bij het woord te voegen, stond op en reikte uitnodigend zijn hand naar de blonde vrouw uit, zodat ze deze kon pakken om niet te vallen als ze zou gaan staan. Haar gezicht zag nog wat bleek en haar bewegingen oogden… vermoeid. Bovendien was alleen al het overeind komen zojuist eigenlijk al te vlug voor haar geweest. Hij kon beter het zekere voor het onzekere nemen en haar ondersteunen waar hij kon. Met zijn hand naar haar uitgestoken bleef hij daarom staan en hielp hij haar kalm overeind zodra haar vingers hem weer vonden. Zoals verwacht voelde hij nog geen seconde later hoe haar benen niet veel meegaven en de nodige kracht nog misten, waardoor de jongeman in een automatisme al een stap naar voren had gedaan om haar op te vangen en had Eres in de beweging dicht tegen zich aan getrokken voor…steun. “Voorzichtig…” herhaalde hij daarbij zacht een eerdere opmerking met een brede glimlach op zijn jeugdige gezicht en keek met een hernieuwde, warme glinstering in zijn ogen naar beneden om daar haar blik te kunnen ontmoeten, om… haar groene irissen weer even te kunnen zien. “Klaar om…” Graham, hele zinnen alsjeblieft. “…te gaan?”
Was hij dat wel? Wacht… Wat? Hm… Waar zat hij toch met zijn hoofd?

Nog wat opgeschrokken door het snelle reageren, keek hij omlaag naar het lelieblanke gezicht onder hem en wist even later met moeite zijn blik weer los te scheuren. Zijn armen hadden zich stevig rond haar slanke middel geslagen om haar te ondersteunen, zodat ze eventueel met haar volledige gewicht op hem kon leunen. Haar zachte arm rond zijn hals deed zijn glimlach ietwat verbreden. Geduldig wachtte hij op antwoord of ze klaar was om naar haar vertrekken te lopen, maar het duurde… langer dan verwacht voordat beiden reageerden en zich uiteindelijk van elkaar losmaakten. Zonder haar uit het oog te verliezen, keek Graham toe hoe ze weer op eigen benen ging staan, maar bleef in de buurt voor het geval ze weer haar evenwicht zou verliezen. Zijn hand schoot dan ook naar voren bij het voelen van haar handen op zijn arm voor steun. “Gaat het?” fluisterde hij zachtjes en warm, waarna hij als vanzelf een arm rond haar schouders sloeg om haar beter overeind te houden. Hierop wilde hij al in beweging komen, maar hield zijn pas in bij Eres’ laatste woorden. Aansluitend gleed zijn blik voor enkele seconden naar haar schoenen. “Wacht maar…” sprak de jonge arts op dezelfde toon verder. Nog voor ze zou kunnen reageren, zette hij Eres even terug op het bed, zodat hij zelf gemakkelijk voorover kon buigen en de schoenen op kon pakken. Deze werden aan haar overhandigd, waarna zijn eigen handen haar rug en knieholtes vonden. In een soepele beweging werd de blonde vrouw daarop van het ziekenhuisbed opgelicht en hield Graham haar beschermend in zijn armen. “Daar gaan we.” klonk het nog luchtig met een ingehouden lach om de sfeer zo ontspannen mogelijk te houden. Zichtbaar zonder enige moeite, tilde Graham Eres al naar de deur van de zaal, de gang op en richting haar vertrekken.
“Even kijken… Hier naar rechts, toch?” vroeg hij enkel op een gegeven moment, maar deed verder net alsof zijn actie de normaalste zaak van de wereld was (was het niet voor de ietwat… ondeugende, geamuseerde glinstering in zijn ogen).

Hij had even glimlachend naar beneden gekeken bij het horen van haar stem en knikte bij haar bevestiging. “Alles oké..?” vroeg hij er zachtjes achteraan bij het plotseling bemerken van de lichte verkleuring op haar wangen, waarvan hij in werkelijkheid dondersgoed de oorzaak wel wist… Veel tijd om te reageren gaf hij haar niet toen hij daarop als in een dansbeweging met haar in zijn armen een hoek om zwierde en lachend verder liep.
De rest van de weg bleef de jongeman net zo voorzichtig, maar vrolijk zwieren en hier en daar zelfs een sierlijke draai maken, alles om te proberen nog iets van een glimlach op het gezicht van de blonde vrouw te toveren en haar te helpen ontspannen.
Pas toen ze haar vertrekken naderden, hield hij zijn pas iets in en zette hij haar kalm bij haar voordeur neer. “En daar zijn we. Zoals afgesproken.” lispelde hij aangenaam in haar oor terwijl hij voorover boog, zodat ze weer op eigen benen kon staan. Toen hij zich terugtrok sloeg hij zijn eigenwijze ogen nog even op naar haar. “Ik hoop dat je nu wat rust kan vinden. En zo niet… dan weet je me te vinden.” Hij zweeg even bedachtzaam waarna hij in een enkele pas achter haar was gaan staan om haar lichaam zo soepel een andere richting op te draaien. “En.. als ik niet op de ziekenzaal ben, kan je me daar vinden. Volgende gang, derde deur van links. Dag of nacht…” Graham haalde even luchtig zijn schouders op en lachte zijn witte tanden bloot. “Maakt niet uit. Je bent altijd welkom.” Met deze woorden was hij langzaam weer voor haar gaan staan. Zijn hand reikte voorzichtig naar voren om een verdwaalde lok haar nog uit haar gezicht en terug achter haar oor te strijken. “Welterusten, ..Eres.” klonk het gefluisterd voor de jonge arts zich met een laatste knikje en met zijn handen nonchalant in de zakken van zijn broek gestoken uit de voeten maakte en zich terug naar zijn werkplek begaf.