Tout ira bien

De realisatie dat het deze keer mis was gegaan, kwam niet meteen. Dit kwam pas later. Als in een soort trance, een haast lichte vorm van blinde paniek, had hij het losse, uitklapbare scheermesje laten vallen. Het geluid van metaal op steen werd verdrongen door het geluid van de nog lopende douche. De geur van bloed drong zijn neus binnen, dit was niets nieuws, hij was het aangezicht en de geur van bloed onderhand wel gewend. Maar de manier waarop het eruit stroomde, alsof het er werd uitgeduwd, was wel nieuw. Erg hard ging het niet, het was niet zoals je het zag op het grote doek. Maar de rode vloeistof stroomde toch wel op een, voor hem, onkarakteristieke manier uit. Met zijn nu vrije hand pakte hij een washandje en drukte dit goed tegen de wond aan. Het moest voor vijf minuten en dan hopen dat het bloeden gestelpt was. Daar stond hij dan, voor ongeveer vijf minuten onder de douche te staren naar dat washandje. Eer de tijd verstreken was, haalde hij het washandje eraf. Shit, het was nog aan het bloeden. Deze keer was hij te diep gegaan, of had hij een adertje geraakt? Geen (kleine) slagader... waarschijnlijk. Dan had hij nu al out moeten zijn... toch? Met een fronst draaide hij de douche dicht, bond met de touwtjes van zijn joggingbroek het washandje om zijn arm, gooide zijn shirt erover heen, trok een paar sweats aan en liep op instappers terug naar zijn kamer. Met nog waterdruppels die van zijn zwarte haren vielen pakte hij de bak met daarin de bandages die hij nodig had. Haastig trok hij zijn shirt uit, haalde de washand eraf en bond in een rap tempo het verband eromheen. Het hielp misschien niet helemaal, maar het was voldoende om nogmaals een (ander, droog) T-shirt aan te trekken, de bak op te ruimen en daarna met vrij snelle passen naar de ziekenzaal te lopen. Ondertussen probeerde hij zoveel mogelijk druk te houden op de wond, waardoor sommige hem vroegen of hij zijn pols gebroken had. Zo hield hij zijn arm nu namelijk vast. Naar de te nieuwsgierige Aagjes bromde hij een onverstaanbaar antwoord om dan gewoon door te lopen.

En al snel kwam hij aan op de plek, waarvan hij hoopte er nooit te hoeven komen. Zeker niet met zoiets als dit. Met een paar keer slikken was het brok in zijn keel nog niet verdwenen, maar hij kon nu niet anders. Hij had medische hulp nodig. Voorzichtig duwde hij de deuren open en stapte er naar binnen. Hij voelde zich duizelig, maar hij wist niet of dit kwam door de wond die nog bloed uit zijn lichaam sijpelde, de geur van ontsmettingsmiddel of een combinatie ervan. 'Hallo? I...' sprak hij in de ruimte maar de woorden bleven kort in zijn keel hangen. Verman jezelf, Olivier.. sprak hij zichzelf in gedachten toe. 'Ik heb medische hulp nodig..' ging hij daarna verder, een kleine schaapachtige grijns op zijn lippen. Waarom die grijns? Wist de jongen zelf ook niet, misschien omdat hij het ergens wel ironisch vond of iets dergelijks. Hierna liet hij zijn ogen kort door de ruimte gaan, om ze daarna maar op zijn arm te laten rusten en leunde daarna tegen een muur aan. 'Je suis un saignement' mompelde hij haast onverstaanbaar. Zijn pols drukte hij tegen zich aan met zijn andere hand en hij kauwde kort op zijn lip en hij deed zijn bruin gekleurde ogen dicht, ademde die vieze geur in en opende zijn nu prikkende ogen weer. 'J’ai besoin d’aller bien' murmelde hij hierna, tegen zichzelf.

// @Graham (And maybe @Yvaine too? idk)
Also, hoop dat je er wat mee kunt enzo ;'D XD

Je suis un saignement = I'm bleeding
J’ai besoin d’aller bien = I need to be fine

Een vredige glimlach was op zijn jeugdige gezicht gelegen terwijl hij naar het jonge meisje keek. Ze kon niet ouder zijn dan een jaar of dertien. Haar grote, groene ogen staarden met een lichte twinkeling erin naar hem op, terwijl Graham in geuren en kleuren vertelde hoe hij en Elijah vroeger per ongeluk hun basisschool onder hadden laten lopen met water, terwijl hij -gebruikmakend van zijn eigen afleiding- haar bloed afnam. Tegen de tijd dat het verhaal over was en de naald allang weer uit de huid was, keek het meisje pas weer wat verwonderd naar haar arm. “Is het… al klaar?” piepte ze, nog altijd wat benauwd, maar al een stuk kalmer sinds ze de ziekenzaal binnen was gekomen.
Een vrolijke grinnik ontsnapte de keel van de doktersassistent. “Jazeker! Ik zei toch dat het niet zo eng was als het leek?”
Een stralende glimlach van haar kant was het gevolg, waardoor de blonde jongeman haar even vertederd op het rode haar klopte. Zijn warme, amberkleurige ogen gleden de ruimte rond. “En… volgens mij had ik je nog iets beloofd… Ehm…” Met een lichte frons speurde hij de omgeving af, om uiteindelijk zijn blik op een pot snoep te laten vallen wat hij sinds zijn komst in de ziekenzaal had neergezet. Een opgewekt liedje neuriënd stapte Graham er naartoe, pakte het op en hield het het meisje voor.
“Ik ben geen kind meer hoor…” klonk het direct, zoals het een puber betaamde...
Als vanzelf verscheen er een speelse grijns rond zijn lippen, één die zelfs de donkerste dagen net iets lichter zou kunnen maken. “Hé, hé, ik ben minstens tien jaar ouder dan jij en ik ben er ook niet te oud voor. Maar even serieus… Wie is er ooit te oud voor snoep? Hm, ik kan je nog wel een verhaal vertellen van een vrouw in het verzorgingshuis waar ik wer-“
“Oké, oké!” Grinnikend pakte het meisje maar een snoepje uit de pot om hem ervan te weerhouden weer een nieuw verhaal te beginnen, precies zoals Graham bedoeld had, stiekem, hehe.
Met nog altijd een ietwat vertederde, aangename glans in zijn ogen, eentje die hij zelden verloor als hij aan het werk was, keek de doktersassistent zijn patiënt na terwijl ze met een korte zwaai de zaal weer verliet, om later die dag terug te komen voor de uitslag van het bloedprikken.
Hoofdschuddend begon hij het afgenomen bloed zorgvuldig weg te bergen. Juist op dat moment ging achter hem opnieuw de deur open. In de veronderstelling dat het meisje misschien terug was gekomen, omdat ze iets was vergeten bijvoorbeeld, draaide Graham zich kalm om. Zijn eeuwige glimlach versmalde echter iets bij de aanblik van een zwartharige jongen. Naast dat zijn pols haastig verbonden leek met een verband, was het vooral de blik in zijn bruine ogen die de alarmbellen bij de jonge arts lieten rinkelen.
In een beheerste, maar vlugge tred begon hij al naar de jongen toe te lopen, in gedachten de situatie analyserend. Aangezien hij van de andere kant van de zaal moest komen, leek de nieuwste patiënt hem nog niet opgemerkt te hebben en in zichzelf te praten in een taal die hij in tijden niet meer had gehoord, maar wel degelijk herkende: Juli’s moedertaal. Het kostte hem daarom enige moeite, maar Graham dacht enige woorden te herkennen, voor zover hij het kon horen. Het deed het onbehaaglijke gevoel in zijn binnenste alleen maar meer aanwakkeren.
Op het moment dat de doktersassistent bij de jongen aankwam, hoorde hij nog net diens laatste zin. Voor een moment zweeg hij, voor Graham rustig voor hem ging staan en iets voorover boog, zodat zijn geruststellende ogen die van de patiënt konden vinden. “Tu seras bien. Ne t'inquiète pas.” Eén grote hand werd sereen op de schouder van de leerling geplaatst, heel beheerst en zonder onverwachte bewegingen. “Tu seras bien.” Langzaam, om de jongen niet alsnog te laten schrikken, verplaatste zijn hand zich naar diens bovenrug, zodat hij geleidelijk aan de jongen naar één van de vele bedden van de ziekenzaal kon leiden. “Ga zitten.” sprak hij haast uitnodigend met een zalvende, warme stem, iets wat als een tweede natuur voelde voor Graham wanneer hij in contact was met patiënten, maar ook bij hem als persoon hoorde. Ook buiten zijn stem, straalde de jongeman dezelfde verzachtende zorgzaamheid uit, alsof je in een warm bad stapte als hij zijn volledige aandacht op je focuste. Met enige voorzichtigheid zakte Graham zelf op zijn hurken bij het bed neer, zodat hij wat meer op gelijke hoogte was met zijn patiënt, vanwege zijn eigen uitzonderlijke lengte. Zijn brede schouders en atletische bouw waren nu nog het enige wat verraadde hoe groot de jongeman in werkelijkheid was. “Mag ik even kijken…?” vroeg hij met een vertrouwde glimlach aan de jongen, al stonden zijn ogen enigszins bezorgd. Met één hand wees hij naar zijn pols.
Yvaine was nog niet in het zicht, maar de geur die onder het verband vandaan kwam, vertelde Graham genoeg dat er snel gehandeld moest worden, dus had hij de beslissing genomen in ieder geval alvast de wond te bekijken, als de jongen dat toeliet. Dan zou Yvaine het kunnen overnemen zodra ze aanwezig was. Tenminste… als ze beschikbaar was op het moment. Met alle heersende verkoudheden en griep was dat nog maar de vraag...

Tu seras bien = You will be fine.
Ne t'inquiète pas = Don't worry.

Al mompelend tegen zichzelf stond de zwart harige jongen nu in die ziekenzaal, bloedend en hopend dat er een arts aanwezig zou zijn. De laatste woorden, die overigens ook tegen zichzelf waren gesproken, waren nog maar net over zijn lippen heen of de jongen merkte dat er een schaduw over hem heen viel, en er een gouden gloed in beeld kwam. Olivier knipperde even, waarna zijn beeld weer scherper werd. Ogen, het waren een paar gouden amberkleurige ogen en blond haar. Wie…? Hij kende deze man.. van horen zeggen dan en van de introductie die er over hem gegeven werd. Dokter Lockwood. De assistent van Dokter Alezais. De assistent schooldokter. Ja…, Ja, dat was deze man voor hem. Waarschijnlijk. Wie anders zou er hier zijn en hem met zo een blik aankijken? Waarschijnlijk vrij veel mensen, redeneerde zijn brein terug maar het innerlijke stemmetje legde hij het zwijgen op. Hij was nu in de ziekenzaal, een blonde man met gouden ogen, die aan de descriptie van die Graham Lockwood voldeed, keek hem bezorgd en zorgzaam aan, en hijzelf was nu in een staat dat hij medische hulp nodig had. Dus deze man was de assistent schooldokter. Punt. Nog half in gedachten verzonken, begon Olivier te fronsen, want de man zijn lippen bewogen. Het geluid, een taal en woorden die als thuis klonken, kwamen haast van ver weg. Alsof hij met zijn hoofd vol met raven zwarte haren onderwater zat. Het duurde dan ook eventjes, voordat hij precies doorhad wat er nou werkelijk gezegd werd. Toen de hand langzaam op zijn schouder werd gelegd, knikte de jongen uiteindelijk. De rustgevende toon en net zo rustgevende woorden waren prettig om te horen. De hand die eerder op zijn schouder was gelegd, werd verplaatst naar zijn bovenrug, waarna de jongen braafjes meeliep en deed wat hem gevraagd werd, namelijk zitten op één van die bedden. De zachte stof veerde wat in en kort pakte hij de witte lakens even vast tussen zijn vingertoppen en zo langzamerhand werd het "onderwater gevoel" steeds minder.

Met zijn donkerbruine ogen keek hij kort naar de man voor hem, die nu gehurkt was waardoor hij niet meer boven hem uit torende. Half geforceerd probeerde de knul een glimlach om zijn lippen te toveren, iets wat zich half uitte in een kleine spiertrek van beide mondhoeken. Maar de woorden dat hij verder oké was kon hij niet over zijn lippen krijgen. De woorden, die hij vrij vaak opperde, hadden nu geen waarde. Ze waren normaal al een leugen, maar hij was zeker dat deze arts zo door zijn leugen en door zijn façade aan glimlachen heen zou kijken. Sowieso zou dat nu het geval zijn met zijn verbonden en pijnlijke pols en arm.

Een zucht ontsnapte aan hem en de vraag van de ander liet Olivier naar zijn haastig verbonden pols en onderarm kijken, om daarna zijn ogen af te wenden naar het wit van het bed en te knikken. Zonder echt te kijken, haalde hij het verband met lichte aarzeling en tegenzin voorzichtig los. Hij wilde de arts voor hem niet aan kijken, wilde geen medelijden of wat dan ook, niet in zijn ogen zien die hij, in Ollie zijn ervaring en gedachten, wel zou hebben bij het zien bij Olivier’s gehavende en getekende arm. De jongen probeerde iets te zeggen, maar de woorden bleven in zijn keel hangen. Ieder litteken was een teken van verdriet, van een negatief iets. Slechte dag? Snee. Slecht cijfer? Snee. En zo kon hij nog wel even doorgaan met een lijstje maken. Het snijden zelf voelde als een verslaving, als iets goeds. Hij kon er niet mee stoppen. Het was iets wat hij gewoon moést doen. Een paar keer slikte de zwart harige jongen, haalde even hakkelend adem. Het voelde verschrikkelijk om hier te zitten, het twee paar ogen van de dokter op hem gericht. Het was zijn keuze om hier te komen en hij wist ook wel dat hij nu medische hulp nodig had. En dan nog… Op zijn arm waren schreeuwen om hulp te zien, maar nu hij eindelijk een soort aandacht ervoor had, was hij er niet zeker van of hij die aandacht wel wilde. Het voelde vreemd aan. Haast ongewenst. Maar dat kon ook zijn rare brein zijn die dat tegen hem zei. Alles was vreemd, apart, verwarrend.

Even zacht ademde de jongen uit, en probeerde nogmaals wat te zeggen. ‘Ik… Ik ben niet suïcidaal.’ Vertelde hij de blond harige man tegenover hem, met een zachte toch wel licht breekbare stem, terwijl hij zijn warme maar verdrietige en misschien zelf wel een beetje lege, donkerbruine ogen nog altijd op het steriele witte laken had gericht. Hij wist niet of het informatie was waarmee de ander wat kon, maar hij wilde het wel even aankaarten, dat dit geen mislukte zelfmoord poging was. De jongen die eigenlijk altijd lachte, zei het gemeend zei het gefaket, kon het nu niet opbrengen om zijn mondhoeken ook nog maar een klein beetje omhoog te brengen. ‘Dit… Het was een.. een ongeluk.’ Fluisterde hij zachtjes, doelend op de bloedende, te diepe, snede.

Het was stil in haar kantoor. Afgezien van de tikkende klok op de hagelwitte dressoir tegen de muur en het krassende geluid van haar schrijfveer op perkament hoorde je niks anders. Misschien hier en daar een verre stem van een leerling buiten. Yvaine wist vaak de lach van Graham te onderscheiden achter de deur naar de ziekenzaal. Maar meer geluid tolereerde ze niet. Waar de blonde arts voorheen regelmatig een lp had opstaan die rustgevend door de zaal schalde was er nu stilte. Complete stilte. Yvaine kon niet helemaal verklaren waarom ze geen muziek meer draaide. Dat het iets met de lach van haar assistent te maken had… daar moest ze nog achter komen.

Yvaine was bezig met een rapport op te stellen voor een jongedame. Haar bloed werd juist op dit moment geprikt door Graham en Yvaine was vast een lijst aan het opstellen wat ze allemaal moesten onderzoeken aan de hand van haar klachten. Haar blauwe ogen zochten de horloge op haar slanke pols op. Hmm.. Graham nam zijn tijd. Lichtelijk geërgerd door de, in haar mening, laksheid van haar assistent slaakte ze een hoorbare zucht. Ze borg het rapport netjes op in een archiefmapje, die ze op haar bureau liet liggen, voor wanneer Graham het afgenomen bloed zou komen brengen. Vervolgens nam de koele vrouw een slokje van haar thee, wat ze met moeite doorslikte. Het was koud geworden. Had ze zo lang in kantoor gezeten? Ze kwam overeind uit haar ergonomisch verantwoorde bureaustoel, waar overigens alleen zij gebruik van wenste te maken. Ze haatte het als iemand aan dat ding had lopen prutsen en de hoogte en leuning had veranderd. Haar hakken klakte de bekende heldere tonen bij iedere stap die ze zetten naar de deur met een klembord in de hand. Onbewust wierp ze een blik in de kleine wandspiegel naast de deur om te controleren of alles nog goed zat, waarbij ze meteen haar lippen bijwerkte. Ook iets wat nieuws wat ze voorheen eigenlijk altijd maar liet voor wat het was…

Toen ze de zaal binnen stapte was het nog altijd rustig. Yvaine wist dat er enkele bedden gevuld waren, maar zelfs al waren leerlingen ziek, ze hadden ook de vrijheid om bijvoorbeeld tijd door te brengen met hun vrienden of te lunchen in de grote zaal. Maar dat lag dan weer net aan hoe ziek of hoe ernstig gewond ze waren. Daarom hing er ook een groot bord naast de deur waar elke patiënt kon aangeven of ze in de ziekenzaal waren of niet. En zo niet, dan moesten ze altijd erbij zetten waar ze dan wel waren, zodat Yvaine of Graham vlug bij ze waren, mocht er iets misgaan. Weer een ander nieuwe regel die Yvaine had ingeluid sinds Grahams komst. De patiënten meer vrijheid geven. Voor haar voelde het nog wat onconventioneel, maar het leek wel betere resultaten te geven.

Ze liep met kalme passen door de zaal naar het bord om te controleren wie er allemaal binnen waren. Ze had bekeek de papieren op haar klembord of dit wel overeen kwam en draaide zich toen half in gedachte over de lijst om richting de stemmen die ze zacht had horen praten. Één stem had ze in ieder geval herkent als die van Graham. Ze krabbelde nog wat neer op het klembord toen haar kille stem door de zaal galmde. “Graham. Heb jij nog bloed afgenomen van-“ ze was inmiddels in de buurt gekomen van haar assistente met een patiënt toen ze haar zin afkapte en haar ogen zich versmallend op de arm van de jongen liet vallen. Zonder verder een woord vuil te maken aan de situatie legde ze het klem bord weg en kwam ze Graham helpen. Terwijl ze hem zich over de leerling liet ontfermen, trok ze een kastje open waar ze verschillende soorten verband en materialen uit haalde. Ze gaf Graham twee steriele handschoentjes, die ze vervolgens zelf ook aantrok. Ze kwam naast het bed bij de blonde jongeman staan en wierp kort een blik op de knul met donkere lokken. Hij deed haar denken aan een andere leerling, al leek deze minder boos. Ze pakte voorzichtig zijn pols vast en trok de rest van het slordig aangebrachte verband los. Yvaine zag de littekens op zijn arm wel en ze had eerder met dit soort leerlingen te maken gehad. Echter was ze nieuwsgierig hoe Graham dit zou afhandelen. Voor nu zou ze hem alleen bijstaan op het medische vlak en focuste ze zich dan ook op de wond waar nog steeds het bloed gulzig uit sijpelde en nu haar hagelwitte beddengoed besmeurde. Met een steriel gaasje voerde ze druk uit op de snijwond op zijn pols en wende zich voor een moment tot Graham. “Kun jij hier even de druk op houden?” Vervolgens wende ze zich weer op Olivier. “Houd je arm omhoog.” En om haar woorden kracht bij te staan trok ze zijn arm voorzichtig omhoog, zodat deze boven zijn hart uit zou steken. Ze liet Graham verder even zijn gang gaan wat haar de tijd gaf om het oude verband weg te werpen en meteen nieuwe schone handschoentjes aan te trekken. Uiteindelijk keek ze Graham aan met een vragende blik. “So, doctor Lockwood. What are you going to do with this patient?” Het was duidelijk te zien in Yvaine's ijsblauwe kijkers dat ze hem uittestte.

Graham keek met zijn zachte, zorgzame blik op naar de jongen en glimlachte geduldig toen hij met een lichte aarzeling het verband begon los te maken. De jonge arts had er bewust voor gekozen te vragen of de jongen zelf het verband kon verwijderen, zodat hij zoveel mogelijk aansloot op het tempo van zijn patiënt. Ondanks dat hij de jongen niet te veel het gevoel wilde geven dat hij in de gaten kreeg wat er speelde, besefte Graham zichzelf maar al te goed dat deze patiënt in het bijzonder kwetsbaar was. Gezien de wond verkeerde hij fysiek niet in levensgevaar, maar zijn blik vertelde hem iets anders over zijn mentale gesteldheid, voor zover Graham dat binnen enkele minuten kon opnemen. Het was dan ook met de uiterste kalmte en behoedzaamheid dat de jongeman de bloedende wond bestudeerde, zonder het nog aan te raken. Bij het zien van de vele andere schrammen, gingen de alarmbellen in hem alleen maar meer rinkelen, maar niets in Grahams serene gelaat verraadde wat hij dacht. Het was niet zijn plek om te oordelen en bovendien was en bleef zijn prioriteit het welzijn van zijn patiënt en als dat betekende met een open blik, zonder oordeel zijn wonden verzorgen, dan zou hij dat doen. Voor nu.

Graham’s warme ogen richtten zich geleidelijk aan op toen de jongen sprak. Zijn woorden drongen diep tot hem door, al liet hij het niet merken. “Hé…” begon hij uiteindelijk kalm te spreken, zijn stem zacht en troostend, alsof niemand anders het hoefde te horen, behalve hij. “Het is oké.” Zijn mondhoeken krulden weer iets omhoog. “Het is oké.” Soepel kwam de jongeman overeind en ging kort naar de jongen op het bed zitten. “Je hoeft niets uit te leggen. Niet aan mij. Het enige wat ik van je wil is dat je je focust op twee dingen: 1. Hier je wond laten genezen en 2. Proberen iets tot rust te komen, voor zover dat gaat. Meer niet.” Zijn handen maakte een wat groter gebaar richting het bed. “Zie dit, voor nu, even als je veilige haven: zolang je hier bent, hoef je geen moeilijke vragen te beantwoorden of een uitleg te geven. Het enige wat je hoeft te doen, is je te focussen op wat ik je net vertelde. Denk je dat je dat kunt doen?” Klonk het geruststellend en bedachtzaam, zodat de patiënt in alle rust zijn uitleg op zich kon laten inwerken. Het was Grahams manier om te laten blijken dat hij niet alleen waarde hechtte aan het genezen van de fysieke wonden, maar ook de mentale. In feite… hechtte deze specifieke arts daar misschien nog wel meer waarde aan… Hij was geen psycholoog, verre van, maar niets kon hem meer raken dan een patiënt geestelijk te zien lijden.
Misschien had dat te maken door de strijd die hij jarenlang met Elijah was aangegaan en de steun die hij hem zoveel mogelijk had verleend. In die periode had Graham Lockwood gemerkt hoe belangrijk ook de mentale gesteldheid was van een persoon en van hoe grote invloed dit was op al het andere.
Daarom was het inmiddels zijn passie en missie als doktersassistent om de ziekenzaal van Starshine Academy niet alleen een plek van fysieke genezing te maken, maar ook van mentale gemoedsrust. Een ware "veilige haven"… Een toevluchtsoord, zogezegd, voor eenieder die dat nodig had. En hij… hij wilde niets liever dan zich ontfermen over diegenen die hier hun heil zochten, op welke manier dan ook. Ook al werd dat wellicht door artsen van de oude stempel afgeschreven als… “onconventioneel”...

Nog voor de jongen had kunnen antwoorden op zijn vraag, werd Graham plotseling opgeschrikt door het geluid van hakken wat zich hun richting op verplaatste. Beheerst ging de doktersassistent staan en zag zijn baas tegemoet. Een stralende glimlach verscheen zoals altijd om zijn lippen terwijl hij Yvaine met een knikje begroette. Hoe onguur de omstandigheden ook, hij deed zijn best altijd te blijven lachen, al deed dit niet af aan de serieuze blik in zijn ogen. Zwijgend nam Graham de steriele handschoenen van haar in ontvangst en trok ze aan. Hij knikte opnieuw begrijpend bij haar vraag en handelde eigenlijk al voor ze het met woorden had aangegeven, inmiddels beter op haar ingespeeld door de tijd die ze al samen op de ziekenzaal hadden doorgebracht.
Behendig nam de blonde jongeman de grip op het gaasje van haar over. Vanuit zijn ooghoeken keek Graham even toe hoe Yvaine het oude verband weggooide, maar wendde zich al snel weer tot de jongen en liet zijn goedwillige blik op hem rusten, hem zo zonder woorden vertellende dat het goed zou komen.
Bij haar nieuwe vraag, keek de jonge arts op, hield nog een moment stil, voor hij kalm antwoordde: “Well, Yv- I mean… doctor Alezais, firstly I am very interested to know what "the patient’s" name is, while I try and heal his wound with my watermagic. Secondly..." Zijn amberkleurige ogen bevatten een haast eigenwijze, speelse schittering. "I wonder if he would like some tea, perhaps...” Zijn mondhoeken krulden iets verder omhoog, wat zijn gelaat nog iets jeugdigers en energieks gaf, als van een blijmoedige pup.
Niet veel later ging zijn blik weer naar de jongen, zodat hij hem weer zijn onverdeelde aandacht kon geven. “Ik ben Graham. En wie ben jij..?” begon hij aan de uitvoering van zijn "plan" die hij zojuist met Yvaine had gedeeld. In tegenstelling tot wat zijn leraren hem altijd op het hart hadden gedrukt, stelde Graham zich eigenlijk nooit voor als “dokter Lockwood”, maar simpelweg als Graham. Toegegeven: hij kon er makkelijker mee wegkomen als doktersassistent nu, maar het feit bleef dat hij in titel een dokter was. Echter klonk de term "dokter" en al helemaal met zijn achternaam er nog bij simpelweg té formeel. In zijn ogen schepte het enkel een onnodige grote afstand tussen hemzelf en de patiënt. Nee, voor iedereen, zelfs voor patiënten, was Graham gewoon… Graham.
Terwijl hij berustend wachtte op antwoord, reikte Graham met zijn vrije hand naar een bak steriel water en schoof deze onderwijl hun richting op, zodat hij zo dadelijk kon beginnen met het genezen van de wond. Zijn andere hand hield nog druk op de wond met het gaasje.

De twee zinnen waren zachtjes en met lichte moeite over zijn lippen gerold, maar nog altijd hield hij zijn blik zoveel mogelijk op het bed gericht. De stem van de arts, doktersassistent, vulde na korte tijd de ruimte weer. Zijn stem was kalm, zacht en troostend en toen het nogmaals door de ruimte galmde, twee maal dezelfde zin herhalend. Pas hierna, toen de blonde man overeind kwam en zich naast Olivier voegde, keek de zwarte knul hem daadwerkelijk aan. Zijn warme bruine ogen als van een loyale hond, keken de arts haast gebroken aan, terwijl hij luisterde naar zijn woorden. Kort flitsten zijn ogen weer naar het bed, toen de jongeman tegenover hem er een gebaar naar maakte met zijn handen. Maar hierna gingen ze weer richting hem toe. Voor even knikte hij om de woorden die waren gesproken. Wond laten genezen en tot rust komen. Ja.. Dat moest hem wel lukken dacht hij zo. Hoopte hij zo. Nog voor hij ook in woorden kon antwoorden, trok het geluid van hakken de aandacht en al gouw verscheen Dokter Alezais. Al vrij snel richtte de vrouw zich tot hun, na Olivier zijn arm gezien te hebben. De zwartharige jongen keek toe hoe ze een paar witte latex handschoenen pakte en een paar aan haar doktersassistent gaf. Vrij snel hierna richtte ze zich op zijn arm, haalde het resterende verband eraf waarna jongen braaf meewerkte met wat ze zei en hield hij zijn arm omhoog. De druk die ze nu op de wond zette, voelde natuurlijk niet fijn maar hijzelf wist ook wel dat dit gebeuren moest. Ook Nadat ze zijn arm had losgelaten, hield Olivier zijn arm omhoog. Hij hoorde de vraag die ze stelde aan de blondharige doktersassistent en vrij automatisch gingen zijn ogen van Yvaine, naar de blonde man. Want hij wilde wel weten hoe en wat er ging gebeuren als hij eerlijk was. En dus luisterde hij naar wat er geantwoord werd.

De woorden van hem lieten Olivier heel lichtjes glimlachen. Het bereikte zijn ogen nog niet, maar het was tenminste iets. Hierna, toen de blondharige jongeman weer zijn richting opkeek en zichzelf voorstelde als Graham om daarna te vragen naar zijn naam. Kort keken de jongen zijn bruine ogen naar de bak water die Graham hun richting op schoof. 'Olivier. Mijn naam is Olivier.' Antwoordde hij, met een Frans accent die duidelijk naar voren kwam tijdens het spreken van zijn naam. 'And.. I would Love some tea?' ging hij hierna zachtjes verder, ietwat weifelend. Maar thee was altijd lekker en het was vrij duidelijk in zijn ogen dat de man voor hem, Graham dus, hem op zijn gemak probeerde te stellen. Zo zag hij dat dan, in ieder geval. Hierna dacht hij kort nog wat na over hun conversatie van eerder, terwijl hij naar zijn arm keek. ‘Je vroeg me eerder of ik.. mij kon richten op het kalm worden en op de genezing van mijn arm… over dit zien als een veilige haven’ murmelde hij zachtjes, maar in de vrij stille ruimte klonk het luid genoeg, en liet zijn blik weer kort naar Graham gaan. 'Oui' antwoordde hij zachtjes maar gemeend. 'Ik denk.. dat ik dat wel kan doen. Misschien.' Ging hij daarna verder. Hij voelde zich nu zo breekbaar, en het was een gevoel wat hij haatte. Maar de dokter had wel gelijk.. dat dit misschien een veilige plek zou kunnen worden. Veilige plek zou kunnen zijn. Misschien. Hierna flitsten zijn ogen voor kort naar Yvaine. Ze was, zover hij wist, een strenge vrouw die een goede arts was. Met een lichte nerveuze zucht gingen zijn ogen hierna wederom weer naar zijn arm. Zijn gehavende arm vol met strepen en krassen. Zijn lelijke arm. Zijn arm vol herinneringen. Met een haast pijnlijke uitdrukking wendde hij zijn ogen weer af, en richtte zich in plaats daarvan op Graham, denkend aan diens woorden over een veilige plek en kalm worden en blijven.

Yvaine was een arts met veel ervaring. Niet alleen ervaring met patiënten. Maar ook met leerlingen. Studenten van medical school om precies te zijn. In de tijden dat zij nog als hoofdarts de scepter zwaaide in het Elizabeth Dufresne Hospital was ze ook verantwoordelijk voor de jongen artsen in de leer, die jaarlijks als roedels jonge enthousiaste puppies binnen kwamen. Een paar jaar later, nadat er geheid 2 of 3 waren afgehaakt waren – mede dankzij de harde manier van Yvaine’s leer methode – bleven er nog maar een aantal uitgeharde lone wolfs over die verder gingen in de wereld van medicijnen.

Yvaine had dus zeker ervaring met het “opvoeden” van jonge puppies zoals Meneer Lockwood. Maar het was apart, want iets in haar jonge blonde doktersassistent liet haar afwijken van haar gebruikelijke leermethodes. Ze was niet hard met hem. Ze strafte hem niet voor zijn alternatieve denken en ze gaf hem een kans die ze menig arts in de leer nooit had gegeven. Zelfs als ze die wel hadden verdiend. Ze werd niet voor niets de Dragon lady genoemd. Misschien was het puur uit nieuwsgierigheid. Hoogstwaarschijnlijk had een diepere aard. Maar het stoorde Yvaine niet. Nog niet. Al ging daar de komende minuten zeker verandering in komen.
Zoals altijd begroete hij haar met een te grote grijns en ze kon nog steeds niet begrijpen waarom. Did she once smiled at him? No. And it wasn’t like this was a joyfull occasion..
De jongen zelf keek haar stilletjes aan en in fact; hij gaf geen kik. Om niks. Dat stelde Yvaine wel op prijs. Ze kon niet zo goed om gaan met die winy teenagers. Ook Graham werkte weer zo correct als maar kon mee. Ze kon merken dat hij hier al enige tijd rondliep. Hij begon haar gedachte te lezen en dat blonk uit in hun samenwerking. En de hele situatie zorgde ervoor dat Yvaine een kalme haast serene gezichtsuitdrukking had. Eentje die de schoonheid naar voren bracht in haar kille spitse gezicht. Als de leraar dokter die ze was geweest had ze Graham dan ook de kans gegeven om zich weer te bewijzen.
Haast direct had Yvaine spijt van die beslissing. Haar ogen schoten waarschuwend op naar de zijne toen hij al begon met haar voornaam, maar hij wist zich tijdig te herstellen. Maar elke zin die hij vorderde in zijn antwoord groeide haar oh zo serene uitdrukking naar iets dat daar verre van was. Voor de patiënt, die zich als Olivier voorstelde, was het niet te zien, omdat hij Yvaine niet kende. Maar Graham kon inmiddels wel ontdekken wanneer Yvaine happy of not happy was met hem. Dat ze not happy was, was nog zacht uitgedrukt. Met haar neusvleugels wit afgeslagen, zo ver opengesperd stonden ze, bleef ze hem recht aan staren in die eigenwijze ogen van hem.
Zichzelf voorstellen met zijn voornaam! Thee aanbieden! Haar blik schoot voor een moment fel naar Olivier toen deze iets zei over een veilige haven. Het was maar goed dat Yvaine nu niet de druk op de wond hield want ze had hem waarschijnlijk terplekke stuk geknepen. Wat waren ze hier!? Een buurt huis? Inclusief een hoek voor theekransjes en een ballenbak?! Veilige haven m’n neus! Graham zou hier nog het fijne van komen te weten. Oh absoluut. Hij zat diep in de nesten. Álweer.

Yvaine was professioneel genoeg om haar koel te bewaren bij de patiënt maar voelde zicht toch wel even goed voorschut gezet. ”That sounds .. fine..” Lispelde ze kalm op zijn antwoord. ”I guess I’ll make..some tea then.. If you need my help.. just let me know.” en daar ging Yvaine dan. Het theevrouwtje van de dag. Ze draaide zich om op haar hakken en trok haar handschoentjes weer uit, die fel tegen elkaar aan los kletste. Oh no.. Yvaine.. was not amused.

Met grote passen beende ze op haar klakkende hakken naar het kleine aanrecht blok naast haar kantoor, waar ze heet water kookte en een paar kopjes en de theedoos op een dienblad plaatste. Wachtend tot het water zou stomen in de ketel had ze zich omgedraaid, met haar armen over elkaar staarde haar ijsblauw ogen de doktersassistent haast dodelijk aan. Haar lippen samengetrokken op een manier waar zelfs Sophia van wist dat je dan niets bij haar moeders moest flikken.

Nadat hij Yvaine zijn “plan” had verteld, richtte de jonge doktersassistent zijn volledige aandacht weer op de patiënt. Zijn glimlach verbreedde iets toen de zwartharige jongen zich voorstelde als Olivier. “Olivier…” herhaalde Graham haast iets bedenkelijk, alsof hij de naam op zijn lippen wilde proeven. Hij sprak het weliswaar niet zo sierlijk uit als de jongen zelf, maar het klonk vriendelijk door de toon in zijn sonore stem. “Leuke naam.” babbelde de jongeman kalm verder, terwijl hij in alle rust met de toppen van zijn vingers het water naast zich beroerde, zich klaarmakend om zijn watermagie te gebruiken. Even, heel even kreeg zijn blik iets geamuseerds, iets ondeugends toen Olivier aangaf wel thee te willen. Het was niet zozeer Oliviers reactie waardoor er een eigenwijs grijnsje om zijn lippen verscheen, maar de voorspelling van hoe Yvaine hierop zou reageren. Oh nee… Nee, dit zou ze niet leuk vinden. Het was al uit den boze in haar handboek om zich zo familiair voor te stellen aan een patiënt, zoals hij zojuist had gedaan, maar ook nog thee aanbieden…?
Vanuit zijn ooghoeken keek hij de arts aan. Jep. Hmhm. Ja, hij zat duidelijk in de problemen. De norse uitdrukking, verhuld onder een serene uitstraling, zei hem genoeg. Hij was er inmiddels al enigszins aan gewend geraakt, aangezien ze qua werkwijze zou eenmaal niet altijd op één lijn zaten. Wat dat betreft dacht Yvaine nog meer zoals de artsen van de opleiding en Graham was meer van een nieuwe generatie, al respecteerde hij haar vakbekwaamheid ten zeerste. Van alle docenten en mentoren die hij had gehad sinds hij op zijn achttiende aan zijn studie geneeskunde was begonnen, was Yvaine zonder enige twijfel de beste die hij was tegengekomen. Hij was dan stiekem ook met enige spijt vervuld om haar teleurstelling richting hem te zien, de teleurstelling zoals ze nu ook weer tentoonspreidde. Niets liever wilde hij een goedkeurende glimlach op haar fijne gezicht toveren, een lichte, trotse schittering in haar ogen laten verschijnen..., maar uiteindelijk had hij dit vak gekozen om zijn patiënten te helpen, dus ging hun welzijn -mentaal en fysiek- boven het zijne. Als de arts hem een uitbrander zou geven, waar hij zo te zien wel op kon rekenen, dan was het maar zo.
Hm…
Ja…

Soepel liet Graham wat water omhoogkomen uit de bak, waardoor het zich als een doorzichtige handschoen rond zijn hand vormde. Het was te zien dat hij dit vaker had gedaan. Onderwijl luisterde hij naar Oliviers woorden over de veilige haven. Hij knikte bevestigend toen de jongen herhaalde wat hij hem had uitgelegd. Zijn warme, amberkleurige ogen schoten spontaan weer naar zijn patiënt toen deze bevestigde dat hij zou proberen te doen wat Graham van hem gevraagd had. Voor een moment ontblootte zijn witte tanden zich en stonden er kleine kuiltjes in zijn wangen door de breedte van zijn oprechte glimlach. “Très bien.” klonk het gedempt, alsof het alleen voor Oliviers oren bestemd was. Zijn lange lichaam boog zich iets voorover, zodat hun blikken elkaar weer konden ontmoeten. “Proberen is genoeg.” voegde hij er nog bemoedigend aan toe, terwijl hij in de stoel naast het bed ging zitten om er beter bij te kunnen. Een pijnscheut trok onbewust door zijn hart bij het bemerken van de kwetsbaarheid van de jongen. Wat Olivier ook had meegemaakt en nu nog moest doorstaan… het zat duidelijk diep…

Graham leek wat op te schrikken toen Yvaine plotseling sprak. Wat schuldbewust richtte hij twee grote, glimmende ogen haar kant op.
Ja, hij kreeg het later echt nog wel te horen… Zelfs de manier waarop ze bevestigde dat hij een goed plan had, klonk… koel. Te koel. Maar… het moest maar. Hij moest koste wat het kost Olivier helpen. Die blik het… het had zo breekbaar als die van Elijah geleken... Graham kon zich nu niet terugtrekken, zich nu niet inhouden.
Prima als hij later dan naar zijn hoofd kreeg dat hij… eens zien… hoe zeiden de artsen van de opleiding het ook alweer? Oh ja: dat hij hier niet was om vrienden te maken, maar om patiënten te helpen. Dat hij hen niet moest behandelen als een bekende, of zelfs vriend, want dan zou hij zijn objectiviteit enkel verliezen en kon hij een minder goede arts zijn. Maar juist dat, juist door het feit dat Graham niet als een soort medicijnenrobot, maar als… als een méns te werk ging, maakte hem tot de dokter die hij was.
Wat dan nog dat hij patiënten behandelden alsof wie ze waren er net zoveel toe deed voor hem als hun wonden? Wat dan nog als ze zich zo vertrouwd voelde bij hem als bij een vriend? Wat dan nog dat hij extra gedreven en betrokken bij hen was omdat hij, andersom, hen ook niet alleen als een nummer zag? Wat dan nog-
Hm…

Met een ietwat gepijnigde blik keek Graham zijn mentor na, zich maar al te goed bewust wat hem te wachten stond, voor hij zichzelf toestond één keer te zuchten en daarna weer met hernieuwde moed en energie zich over Olivier te ontfermen.
“Olivier?” Het water rond zijn hand trok iets terug richting zijn pols, waardoor hij met één vrijgekomen wijsvinger speels op de jongen zijn neus kon tikken. “Probeer anders maar naar mij te kijken, als dat helpt.” mompelde hij een suggestie, doelend op het feit dat de jongen ondertussen al enige tijd gespannen naar zijn gehavende arm had gekeken. Vervolgens schoof het water weer om zijn volledige hand en was de handschoen hersteld. “Ik zal nu proberen de wond dicht te maken en daarna te genezen met mijn watermagie.” begon hij vervolgens beheerst en duidelijk te spreken, zodat de jongen het goed kon volgen. “Het kan misschien wat prikken. Als je er erg last van hebt…” Een herstelde, scheve grijns sierde zijn jeugdige gezicht. “knijp dan gewoon maar in mijn arm of schouder. Ik kan wel tegen een stootje.”
Langzaam verplaatste zijn hand zich richting het gaasje, expres de tijd nemend om de ander te laten weten wat er ging gebeuren en hem niet te laten schrikken. “Daar gaan we…” Met deze woorden trok Graham zijn hand drie druk op de snee had gehouden weg en verving deze voor zijn andere hand met water. Op het moment dat het water via zijn hand in contact kwam met de wond, begon het op te lichten en zacht te gloeien. In een andere, minder gespannen situatie, had het er wellicht zelfs mooi uitgezien.
In volledige concentratie rond het helingsproces, keek de blonde jongeman naar zijn genezende hand. Zijn andere lag met de palm naar boven gericht onder de rug van de hand van de jongeman, zodat hij behendig zijn gewonde arm in de juiste positie kon houden. "Dus, Olivier, waar kom je vandaan? Van welke planeet?" vroeg hij ondertussen om de patiënt zoveel mogelijk af te leiden en te laten ontspannen, terwijl hij kalm te werk ging.
Vervuld van sereniteit en liefde voor zijn beroep ging Graham al na enkele tellen volledig op in de genezing, waardoor hij niet in de gaten had gehad dat Yvaine naar hem keek. Misschien maar beter ook, aangezien hij haar al genoeg tegen de haren in had gestreken vandaag… Oeps...

Graham liet zijn naam over zijn lippen rollen en iets in de toon of uitspraak zorgde voor een lichte glimlach. Haast niet zichtbaar maar hij was er. Zijn mondhoeken waren iets omhoog gekruld. 'Merci.' antwoordde hij zachtjes terug. 'Graham is ook een leuke naam' voegde hij het eraan toe. Het klonk haast timide en onwennig, maar dat kwam dan ook deels door de situatie. Olivier sprak hierna dat hij wel thee wilde en vertelde Graham daarna over de veilige haven. Hij had nog maar net zijn ogen weer afgewend naar het witte laken van dat ziekenhuisbed toen hij Graham zijn woorden hoorde in zijn moedertaal. Het liet de zwartharige knul naar de man met de amberkleurige ogen opkijken. Graham was iets naar voren gebogen waardoor het makkelijker was om hem aan te kijken. De kuiltjes hadden het effect dat Ollie er bijna zijn vingers kort in wilde drukken. Bijna, want hij deed het niet. Graham zijn volgende woorden lieten de Novaan kort knikken. Proberen was genoeg. Oké. Dat klonk… goed. ‘D'accord’ sprak hij even zachtjes terug als Graham’s Tres bien was geweest. Hij volgde de jonge arts-assistent met zijn ogen. Naar hoe hij plaatsnam op de stoel naast het bed en de waterbak naar zich toehaalde.

Het was toen dat Yvaine weer begon te spreken en hierbij keek hij kort naar Yvaine en de zwartharige jongen had zowaar het idee alsof hij iets verkeerds had gezegd of gedaan. Tegen Dokter Alezais dan in ieder geval. In haar houding en gezicht leek niets veranderd maar het was de manier waarop ze het zei dat de jongen haast in elkaar liet krimpen. Kil, koud, kort. Op het moment dat de vrouwelijke arts weg beende, richtte Ollie zijn bruine ogen weer op zijn toegetakelde arm. Een kleine frons was te zien op zijn gezicht. Stomme arm. Het was gewoon.. stom. Al die lelijke littekens. Maar het lukte hem niet om te stoppen met de strepen zetten. Want de pijn zelf liet zijn hoofd stil zijn, liet hem focussen op het hier en nu. Hij hoefde dan niet te denken over.. alles. En erna voelde hij zich gewoon lekker. Het was een fijn gevoel wat er dan daarna door zijn lichaam ging. Dus hij kón gewoon niet stoppen.

Met op elkaar geperste lippen keek hij nu nog altijd naar zijn gehavende arm, en hij keek er pas van weg toen hij hoorde dat Graham zijn naam zei. ‘mh?’ klonk een vragend geluid vanuit zijn keel toen hij naar de blonde man keek en de jongen glimlachte voorzichtig toen er op zijn neus getikt werd, waarna hij luisterde naar de man voor hem. Naar hem kijken? Hij dacht even na over Graham zijn suggestie, keek daarna kort naar zijn arm, en knikte toen. Misschien was het wel een goed idee om te doen. Hij probeerde te herinneren wat zijn vader hem altijd vertelde als hij gewond was. Of hij juist ergens anders naar moest kijken, of juist naar de wond. Of dat hij werd afgeleid terwijl zijn vader er bijvoorbeeld weer eens een splinter uittrok of een schaafwonde schoonmaakte. Maar… Hoe hard hij zich er ook op concentreerde. Hij kon het zich nu niet herinneren. En ergens wilde hij het zich ook niet herinneren, want het deed pijn om aan te denken en het deed zijn ogen prikken. En janken wilde hij niet doen. Hij wist ergens dat het niet waar was, maar de woorden van Jason, Tony en George galmden door zijn hoofd. Ook die deden pijn. Het was niet waar, maar ze waren zijn vrienden geweest en het had pijn gedaan.

De zwartharige tiener slikte een paar keer en richtte zich daarna weer helemaal op Graham, op tijd om diens beheerste en duidelijke woorden te horen. Wond dichtmaken, kan prikken, mag knijpen, vatte de jongen samen in zijn hoofd. Hierna knikte hij, als teken dat hij het begrepen had. De arts bewoog diens hand, die in een handschoen van water zat, naar zijn gewonde arm. Olivier wist wat hij ging doen en hield braaf zijn bruine ogen op Graham gericht. Al keek hij af en toe stiekem toch naar zijn arm. Gewoon, om het toch een klein beetje in de gaten te houden. Na drie woorden gesproken te hebben, haalde de oudere jongeman het gaasje, waar hij nog druk opzette met zijn andere hand, ervan af om het te vervangen met de in water omhulde hand. Het prikte inderdaad een beetje en het was wel kouder dan dat de jongen verwacht had en hij moest zijn best doen om zijn arm niet weg te trekken. Een kleine schok liet zijn arm alsnog lichtjes bewegen. Gelukkig had Graham zijn hand vast dus gelukkig haalde het niet al te veel uit.

Olivier klemde zijn kaken op elkaar, en legde zijn hand op Graham zijn schouder. Mocht het nodig zijn, kon hij hem altijd gebruiken om in te knijpen. Het liefste deed Ollie dat natuurlijk niet, maar als het echt moest zou hij het wel doen.

Hij hoorde Graham zijn vraag en ademde even in en uit voor hij antwoordde. ‘Nova. Ik kom van Nova.’ Begon hij zachtjes met spreken. ‘Mijn moeder kwam van Erd maar toen ze mijn vader leerde kennen ging ze met hem samen wonen op Nova. Hij… had daar een weeshuis.’ Zijn stem verzachtte tegen het einde aan en zijn keel voelde lichtelijk geknepen waardoor hij uit automatisme een paar keer slikte. Kort beet hij op zijn lip, een manier om niet in janken uit te barsten bij de herinnering aan zijn vader. ‘Ik woon nu bij mijn Oom en neef. Op Nova. Als ik hier niet ben natuurlijk’ klonk het als een halve fluistering terwijl hij probeerde te lachen. Een coping mechanisme die hem nu alleen maar slechter liet voelen en hij zuchtte terwijl het lachje wegstierf.

Zijn moeder was overleden toen hij een jaar of vier was. Echte goede herinneringen aan haar had hij dan ook niet. Zo af en toe wat vervaagde beelden in zijn brein. Wat hij van haar wist, wist hij via foto’s of dat was hem vertelt. Zijn vader, die toen ook al een weeshuis runde, ging gewoon door. Het werk gaf hem afleiding. En nu was ook hij weg. Iets minder dan een half jaar geleden en het deed voor Olivier nog pijn om aan te denken. Het was ook de reden dat hij nu bij zijn Oom en neef woonde. Tante? Nee, die had hij niet. Ook die was overleden. Kanker in haar geval. Hartaanval in het geval van Olivier zijn vader. En dat terwijl de jonge knul op het moment niet thuis was maar buiten aan het dansen met zijn zogeheten vrienden en vrienden van hun. Hij had geweten dat het mis was geweest toen de geur van lekker eten niet te ruiken was en toen er geen gezellig muziekje op stond. De weeskinderen waren op dat moment, gelukkig, aan het leren of naar school. Dus ja. Toen had Ollie hem gevonden. En hij voelde zich er nog schuldig over. Want als hij niet was gaan dansen, als hij binnen en thuis gebleven was, dan had hij zijn vader misschien nog wel kunnen helpen. Kunnen redden. Dan was er misschien op tijd hulp gekomen. Het was één van de redenen dat hij aan zelf mutilatie deed, dat incident. Dat zijn vader bij hem wegviel. Als gevolg werd het weeshuis gesloten en de kinderen verspreid over andere weeshuizen, sommige zelfs op een andere planeet. En Ollie kwam bij zijn oom en neef terecht. Met zijn bruine ogen bekeek hij hoe Graham te werk ging. Hij had zelf dan wel geen water magie, maar wie weet kon hij er wat van leren. Kon hij volgende keer zelf een wond verzorgen mocht het per ongeluk weer te diep gaan. Hij hoopte van niet. Hij moest zo niet denken, maar stoppen was zo lastig dat hij daar op het moment niet aan dacht. Preventie voor een herhaling van deze situatie. daar dacht hij nu aan. Want dan hoefde hij hier niet meer heen. Dat scheelde. Graham was niet zo erg gelukkig. Hij werd hier niet behandeld als een breekbaar porseleinen kinder popje die niets begreep van de wereld. Geen erge medelijden in zijn ogen. Dat was.. een fijn iets.

Graham hield de hand van de jongen stevig vast, terwijl hij verder ging met het genezingsproces. Ondanks dat de wond diep was, leek het nog vrij goed te verlopen. Even krulden zijn mondhoeken iets verder omhoog toen de ander zijn hand op Graham’s schouder legde, wat voor hem bevestigde dat hij zijn woorden ter harte had genomen. Nu pas merkte hij hoe koud Olivier eigenlijk aanvoelde… Natuurlijk had hij al aardig wat bloed verloren in de tussentijd, maar iets in die kou, in die… innerlijke kilte, deed de zorgen om zijn patiënt diep in hem vergroten.
Wat was er precies met hem gebeurd…?
Zoals afgesproken zou Graham er niet naar vragen, tenzij Olivier dat zelf aangaf, maar de doktersassistent kon niet voor zichzelf ontkennen dat hij nieuwsgierig was naar zijn verhaal… Zoals iedere patiënt was ook deze jongen voor als een ongelezen boek waar hij graag meer van zou willen leren, ieder even interessant en met een eigen, unieke achtergrond...

Terwijl zijn vingers zachtjes het water in de juiste banen leidde en hij Olivier probeerde af te leiden met zijn vraag, spitsten zijn oren zich automatisch toen hij begon te spreken. “Nova…?” herhaalde Graham met een goedkeurend knikje. Ondanks dat hijzelf een Shadraan was, had hij altijd al respect gehad voor de rijkelijke Novaanse cultuur. En daarbij… paste de jongeman beter op werkelijk iedere andere planeet dan zijn eigenlijke thuis… Maar dat weet hij maar aan het deels Cassiaanse bloed wat in hem stroomde, van moeder’s kant. Eigenlijk vanaf jongs af aan al had Graham zich nooit helemaal thuis gevoeld op Shadra, voornamelijk vanwege de overwegende strikte en bekrompen levenswijze die hijzelf daar ondervonden had. Het jaar dat hij op Puffoon had doorgebracht, was dan ook werkelijk een verademing voor hem geweest. Het was ook in dat jaar dat hij had besloten dat hij, zodra hij oud genoeg was, Shadra de rug zou toekeren en andere planeten zou bezoeken. Nova was daar één van geweest.
Belangstellend luisterde hij naar wat Olivier nog meer vertelde. Iets in zijn stem toen hij over zijn vader sprak, liet Graham even opkijken en warm naar hem glimlachen, alsof hij hem zonder iets te zeggen wilde bemoedigen dat hij hem gerust kon vertellen wat hij wilde. Dat het goed was.
Hem wel de ruimte gunnend, richtte hij daarna zijn blik weer naar beneden, zodat hij net mistte hoe de jongen vervolgens op zijn lip had gebeten...
Bij zijn laatste opmerking, mompelde Graham een zachte “Hm.” als bevestiging dat hij het gehoord had. Voorzichtig haalde hij vervolgens zijn hand met de handschoen van water even van de wond af om te kunnen bekijken hoe ver hij was. Ondertussen schoten zijn amberkleurige ogen toch weer even op naar zijn patiënt en boorden zich in de zijne. Hij merkte hoe Olivier wilde lachen, al bereikte de lach zijn ogen niet… Het was iets wat hij maar al te goed herkende, al... zou hij dat niet snel toegeven, ook niet aan zichzelf.
Hm...
Zou hij...?
Waarom niet. Het was het proberen waard.
“Dat is wel heel bijzonder, om op die manier op te groeien rond een weeshuis. Hoe was dat voor jou?” was zijn manier om van een kleine, onopvallende ingang gebruik te maken om door te vragen op hetgeen wat zijn aandacht had getrokken, puur door de manier waarop Olivier zelf had gesproken. Er lag daar… íets, iets gevoeligs misschien? Graham vertrouwde erop dat zijn patiënt het zelf eerlijk zou aangeven als hij het daar niet over wilde hebben. Dat was naar zijn mening ook onderdeel van de "veilige haven" die hij voor hem had geprobeerd te creëren.
Kort gleed zijn blik ook Yvaine’s kant op -benieuwd wat er nu in haar blonde hoofd moest omgaan- voor het weer op de wond bleef rusten. Dat zag er al veel beter uit.
Ter ondersteuning van deze conclusie, liet Graham het water weer terug in de bak stromen en liet Olivier’s hand kalm los. Echter leek hij niet van plan direct weg te gaan of andere handelingen te ondernemen. Voor nu leek hij enkel geïnteresseerd in het antwoord op zijn vraag en het verhaal van zijn patiënt. Met een blik die boekdelen sprak, bleef hij de jongen dan ook aankijken.

Nu de tijd vorderde, merkte hij pas hoe koud zijn vingers waren. Hij hoefde ze niet aan te raken om dat te weten en te voelen. De vraag van Graham, liet hem zijn aandacht ergens anders richtten dan op zijn gehavende arm. Naar eerlijkheid beantwoorde hij de vraag en knikte toen de arts assistent het woord Nova herhaalde. Hierna vertelde de jongen zachtjes verder over het weeshuis en zijn vader en de warme glimlach van de blonde werkte haast als een magneet. ‘I’m fine.’ Sprak hij, al was het duidelijk dat het een leugen was. Hij vervolgde zijn verhaal met te vertellen dat hij nu bij zijn overgebleven familieleden woonde. Zijn oom en neef. Het deed emoties bij hem opborrelen, iets waardoor hij het nodig vond om op zijn lip te bijten.

De ‘’Mh” van Graham had hij opgevangen waarop hij toch wel blij was dat, ook al was hij bezig met zijn arm, hij ook luisterde. Olivier probeerde te lachen en hoewel het uit zichzelf al weg gestorven was met een zucht, werd dit proces versneld door twee amberkleurige ogen die zich in zijn donker bruine boorden. Het gaf hem het gevoel dat de doktersassistent zo door hem heen kon kijken. Alsof hij van transparant materiaal zoals glas gemaakt was. Een apart gevoel, eentje die hem zijn blik deed losscheuren. Het leek alsof Graham hem snapte. Met een zucht keek hij wederom naar zijn arm, die er steeds beter uit kwam te zien. De stem van de man voor hem, drong weeral tot hem door en voorzichtig richtte hij zijn blik weer op hem. ‘Gezellig. Het was altijd druk.’ Begon hij zachtjes, licht grinnikend. ‘Druk op meerdere manieren. Er waren veel kinderen, allemaal verschillende leeftijden. En er was altijd geluid. Er was altijd wel iets. Zo deed ik mee met de lesjes van de oudere kids als ik zelf niet naar mijn school ging. En ik hielp met lesgeven van de jongeren kinderen. Het leren schrijven en al dat. Ben er mee opgegroeid en niet ander gewend’ Legde hij uit. ‘Er waren ook veel mensen die vrijwillig kwamen om te helpen, of die wat geld of extra eten brachten.’ De woorden kwamen gemakkelijk. Nu nog wel althans. ‘Mijn pa..’ En nu niet meer. De jongen hakkelde even toen hij weer begon met praten na een korte stilte. ‘Mijn pa heeft het zelf opgericht en was een goede kok. Maar het extra eten kwam altijd als.. als een prettige verassing.’ Murmelde hij met een waterig glimlachje. ‘Mon père… Hij.. uh.. Hij maakte echt de beste pannenkoeken.’ Sprak hij stilletjes terwijl een snik zich een weg uit zijn lichaam baande. Hoe lang was het nu geleden? 5,5 maand? Ja,… ja dat klopte. En nog altijd.. stond het huilen hem nader dan het lachen. Het overlijden van zijn vader speelde daar een grote rol in. Nog altijd. Het was niet het enige, maar het was er zeker een deel van. Van zijn staat en gemoedstoestand.

Zijn nu glanzende, natte ogen had hij gericht op het laken en niet al te zachtjes beet hij op de binnenkant van zijn wang. Maar zijn tranen luisterde niet naar hem, in tegendeel, ze leken alleen meer erger te worden naarmate hij het probeerde te stoppen. Verdorie. ‘je suis désolé’ Murmelde hij haast onverstaanbaar terwijl hij vrij woest met zijn niet bloedende arm de tranen verwoed probeerde weg te vegen. Zijn ogen dicht knijpen had ook weinig zin, want als hij dat deed, zag hij zijn vader en kon hem en zijn pannenkoeken bijna ruiken. Maar het beeld vervormde al snel naar eentje waar hij levenloos op de vloer lag. Olivier in de deuropening met knieën die het begaven. Het was net een slideshow….. Volgende beeld. Hij had geprobeerd hem weer tot leven te wekken met reanimatie, terwijl hij wachtte op de ziekenauto. De telefoon lag dan ook vergeten naast het. Het bleef maar op zijn netvlies branden. Merde. Maudite. Wat hij ook deed, hij kreeg het beeld maar niet uit zijn hoofd. Met trillende vingers drukte hij zacht op zijn ogen, hopende dat het zou helpen. Olivier was een trillend, rillend huilend, te snel ademend maar gelukkig nu niet meer bloedend, hoopje ellende. Niet zelf door hebbende dat hij haast in een kleine paniek aanval zat.

// hoop dat je er wat mee kan xD hij is wat.. stijf en flutjes naar mijn idee en de “i’m fine” is gewoon in het kovomakaans maar english staat mooier ;-; XD

Langzaam begon het thee water in de ketel te borrelen en te stommen en Yvaine stond er eigenlijk net zo naast. Waarom wilde hij niet leren? Haar ijzige blik boorde zich wederom in de rug van haar assistent. Waarom dacht hij toch beter te weten... Haar ervaring in de wind te slaan. Snotjong. Hij was gevaarlijk bezig. Ze merkte het steeds vaker. Zijn relatie met de studenten werd te.. persoonlijk. Ze had het vaak genoeg door de vingers gezien. Maar iets in deze jonge patiënt zorgde ervoor de ze eindelijk inzag wat er gebeurde. Ze moest er een stokje voor steken. En niet omdat het tegen háár regels was.. of.. nou ja, ook daarom. Maar vooral omdat ze Graham moest beschermen... van zichzelf...

Ze kon niet verstaan wat ze zeiden, want ze mompelde immers zacht tegen elkaar in de grote zaal. Wel kon de ijzige blondine zien dat er niks mis was met zijn medische handelingen. Hij leek het goed op te lossen. Maar het contact tussen de twee. Het stond haar absoluut niet aan. Ze vervloekte Graham dat hij haar in deze positie dwong. Uit professionaliteit kon ze nu niks tegen hem beginnen. Zelfs Yvaine was niet zo oblivious om in te zien dat Olivier in een zeer breekbare staat was. Maar oh god wat haalde hij nu het bloed onder haar nagels vandaan. Het was dat hij zo-..
Haar gedachte gang over Graham werd afgekapt toen de ketel langzaam begon te fluiten en ze deze snel af moet zetten. De porseleinen kopjes werden vol geschonken met het stomende heldere water, toen er opeens aan haar mouw werd getrokken en ze van schrik bijna de ketel uit haar handen liet kletteren. "Godsamme Sophia.." verzuchte ze half geschrokken. "Ik had je bijna kunnen verbranden. Voortaan opletten waar mama mee bezig is lieverd," mompelde ze zacht in een mengeling van bezorgdheid en haar vertrouwde strictheid tegen het blonde meisje dat haar met grote ogen aan staarde. "Mama?" De arts keek neer op haar dochter en zag toen pas de glinstering van tranen in haar blik. Haast uit automatisme zakte ze een stukje door haar knieën om meer op ooghoogte van Sophia te zijn. "Wat is er lieverd?" vroeg ze kalm aan het meisje, die duidelijk wat van streek is. Ze keek haar moeder met een pruillipje aan. "Je moet lief zijn voor Graham, want hij is ook lief voor alle patiënten." Een lichtelijk geamusseerde trek verscheen op het gelaat van Yvaine. Kennelijk had haar dochter hun... momentje... gezien. Geen zorgen schat, Graham weet prima voor zichzelf op te komen. Ga je mee thee drinken?" vroeg ze op een sussende toon en het meisje klaarde meteen weer op door een grote glimlach op haar gezicht te toveren. Yvaine drukte een koektrommel in de handen van haar dochter, zette een 4e kopje op het dienblad die ze ook vulde met thee water en liep, met haar dochter een tikkeltje verlegen naast zich, richting Olivier en Graham. Die zich trouwens erg gelukkig mocht prijzen met Sophia... de enige die haar moeder wist te kalmeren.

Echter toen ze dichterbij kwam kreeg de blonde dokter bijna spijt dat ze haar meisje mee nam. Olivier zat ongecontroleerd te snikken en om dan aan te komen zetten met een 6 jarig kind was nou niet bepaald subtiel. Maar natuurlijk had ze kunnen weten dat het zachtaardige meisje, die ze haar dochter mocht noemen, precies leek te weten wat de jongen wellicht nodig had. Het blonde kind rende al vooruit naar het tweetal bij het ziekenhuis bed en Yvaine liet haar dochter voor het moment haar gang gaan en plaatste het dienblad achter Graham op een klein ziekenhuis dressoir naast de bedden. Sophia gaf zonder een woord te zeggen de koektrommel aan Graham, klom naast Olivier op het bed, waar ze ging staan zodat ze meer op ooghoogte was - arme kleine meid - en sloeg haar kleine armpjes om hem heen. "Niet huilen. Het komt allemaal goed. Graham en mama zijn de beste dokters die ik ken en ze zullen je weer helemaal beter maken" sprak ze zacht bemoedigend tegen de jongen. Ze trok een kleine schone witte stoffen zakdoek met zacht roze franjes en haar naam erop geborduurd uit het zakje van haar jurk en bood deze aan de jongen. "Deze heb ik van mijn oma gehad. Ze zegt dat hij ook magisch is, want hij droogt al je verdriet." Yvaine liet zowaar een zachte glimlach toe op haar gezicht en even schoof haar blik naar Graham en uiteindelijk naar Olivier. Ze hoopte maar dat hij het goed op zou pakken. Maar voor het misschien nog moeilijker voor hem zou worden liep Yvaine naar het bed toe. "Kom Sophie, niet met je schoenen op bed." en ze hielp het meisje van het bed af die direct naar Graham rende om daar een koekje voor Olivier te halen. Yvaine wende zich intussen naar Olivier. "Wil je een kopje thee? Of heb je liever een glas water?" vroeg ze iets minder kil dan gewoonlijk.

Took me long enough
Hopelijk is dit ok? anders wil ik hem wel aanpassen

Terwijl hij de jongen was blijven aankijken, luisterde hij aandachtig naar zijn verhaal, een bemoedigende glimlach nog op zijn gezicht. Het leek wel alsof haast niets ter wereld deze ooit weg leek te kunnen poetsen, maar niets was minder waar. Maar waar het eigen hart koud en gebroken was, deed het oprechte verdriet van anderen Graham weer… ontdooien, zijn gevoel weer toelaten. Men had de neiging hem te zien als “gevoelig” en in zekere zin was dit waar; het was zijn manier om te laten merken dat hij oprecht om anderen gaf, maar ondertussen speelden zijn eigen emoties slechts een spel met hem en was zijn eigen ziel in feite vervuld van de duisternis van een tekenend verlies.
Echter viel dit nergens te lezen in die glimlach, in zijn kalme houding en vriendelijke gebaren, noch in zijn stem, zo warm en aangenaam. Enkel.. in zijn ogen -ergens diep verborgen- toonde zich een oude pijn, slechts zichtbaar voor diegenen die hem het beste kenden of wisten van zijn verhaal. Enkel daarin viel enigszins te lezen welke beschadigde ziel -veroorzaakt uit voortdurende, innige liefde en trouw- in hem verscholen lag. De tekens van een onbeschrijfelijke pijn toonden zich enigszins in het amber van zijn irissen bij Olivier’s verhaal, in de vorm van medeleven en herkenning rond de gevoelens die de jongen leek uit te stralen, maar verder was het zoals altijd onzichtbaar wat het horen van andermans verlies werkelijk met hem deed. Zijn patiënt had dan niet in letterlijke bewoordingen geuit dat hij zijn vader was verloren, maar het was ook niet nodig. Zijn verhaal, wat uitmondde in snikken, zei genoeg.

Toen twee betraande, bruine ogen naar hem opkeken, keek Graham met een spijtige uitdrukking op zijn gezicht terug. Hij weerstond de neiging direct te troosten, want hij wist immers hoe belangrijk het daarbij kon zijn om soms de pijn juist te uiten, hoe vervelend dat ook was. Hierdoor reikte hij naar een doek in zijn buurt en overhandigde deze aan de jongen, zodat hij uiteindelijk zelf zijn tranen kon drogen als hij daaraan toe was, maar zei hem niet rustig te worden. Wat daar ook zat… het moest eruit. Waarom anders zouden de tranen maar blijven stromen…? Als hij hem daar nu van zou weerhouden, dan was het misschien niet te zeggen voor hoelang het weer binnengehouden zou worden. En wie was hij daarbij om -in een poging van troost- te zeggen dat de dingen "wel goed zouden komen"? Olivier was veilig, zoals hij had aangegeven, maar hij zou nooit durven beweren dat alles daarmee vredig en goed was. Dat was het niet. Niet voor de jongen. Niet nu…
Zijn andere hand legde hij kort op Olivier’s schouder, ten teken dat hij er nog wel was en zijn patiënt niet alleen gevangen was in de greep van zijn emoties. Verder zweeg hij, om hem alle ruimte en tijd te geven die hij nodig had. Zijn grip verstevigde enigszins, toen Olivier zelf verwoed begon te proberen de tranen weg te vegen, alsof Graham daarmee non-verbaal wilde aangeven dat dit niet hoefde, dat de jongen zich niet hoefde te schamen voor het huilen of het weg hoefde te drukken, maar voor de doktersassistent daarbij ondersteunende woorden kon spreken, werd zijn aandacht trokken door twee personen die hen naderden.
Vragend keek hij op en liet zijn ogen afwisselend van Yvaine naar haar dochter gaan. Zoals altijd kon de jongeman het niet helpen dat een ietwat vertederde glimlach zich weer rond zijn lippen tekende, zodra hij het kleine meisje ook maar in het oog kreeg. Zijn hand trok zich langzaam terug van Olivier’s schouder om deze samen met de andere even uitnodigend uit te houden toen Sophia triomfantelijk naar hem toe kwam met de koektrommel. Behulpzaam nam hij het van haar over toen ze het aan hem gaf. Zijn blik volgde haar met een mix van nieuwsgierigheid en zachtmoedigheid op het moment dat het kind zich vervolgens op Olivier richtte. Wat was ze van plan…?
Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij Yvaine’s gezicht te peilen, alsof daar het antwoord was te vinden, maar ook zij leek aandachtig toe te kijken wat haar dochter ging doen. Sophia's woorden deden Graham onverhoopt stralen met een vlaag van trots die niet de zijne was. Ze was immers niet zijn vlees en bloed, verre van, maar toch… deed het iets met hem te zien hoe een kind, zo jong als zij nog was, zich zo oprecht ontfermde over iemand anders... Het deed hem onbedoeld denken aan de woorden die Juli ooit had gesproken in een moment van hoop, waarin ze lachend had geopperd hoe hun kinderen later net als hun vader "veel te gevoelig zouden zijn" en enthousiast achter hem aan zouden lopen door ziekenzalen en de patiëntenkamers in om eenieder die dat nodig had te verblijden met hun vrolijke gekwetter. Hoe… een meisje met exact het blonde haar als Graham en een jongen met de bruine lokken van Juli als baby-eendjes achter "hun grote voorbeeld" zouden aanwaggelen en later net als hij met mensen zouden willen werken…
Dat was ongeveer een maand geweest voor- Nja…
Het deed er niet toe.
Zijn kans om een gezin te stichten was aan hem voorbij gegaan. Het… Het was niet anders.
Daardoor deed het hem wel goed om af en toe nog omringd te worden met het geluid van Sophia’s heldere, kinderlijke lach, haar opgewekte aanwezigheid en aanstekelijke speelsheid, wat ook zijn eigen jeugdigheid weer in hem naar boven haalde. Het zakdoekje wat ze Olivier toestopte, zorgde ervoor dat hij voor even weg moest kijken. Geduldig wachtte hij tot ze uitgesproken was en keek pas weer op toen de kleine, blonde kruin weer voor hem opdook. Bij Yvaine’s vraag aan de patiënt, boog hij zichzelf voorover naar Sophia en opende de deksel van de koektrommel alsof het een schatkist was met de meest kostbare inhoud. Een zachte grinnik verliet zijn keel toen hij daarbij even plagend de trommel ietsje wegtrok net toen ze haar handje erin wilde steken. Vervolgens keek hij berustend toe hoe ze het koekje naar Olivier bracht.
Zodra ze het had afgegeven, plaatste hij de trommel op de tafel naast hem, zodat zijn grote armen haar fijne middel konden omsluiten en hij het kind zo voorzichtig op schoot kon trekken. In zijn beschermende omhelzing, draaide hij zijn hoofd iets opzij om haar net nog aan te kunnen kijken. Zijn eigen, blonde lokken hingen hierdoor speels ietwat voor zijn ogen. “Hé Sophia, wil je me helpen?” klonk zijn stem zo mogelijk nog goedmoediger dan gewoonlijk, zoals hij enkel tegen kinderen sprak. “Kijk,” Met het geduld van een ouder, pakte hij kalm wat verband van het tafeltje. “Dit moeten we eventjes goed om Olivier’s pols heen binden, zodat het nog een paar dagen voor de zekerheid veilig verbonden is.” ging hij op dezelfde manier verder met zijn uitleg, ook een blik op de patiënt werpend, aangezien zijn woorden tegelijkertijd voor hem bedoeld waren en hij wilde peilen hoe het nu met hem ging. De wond was dan wel dicht gemaakt, maar het zou nog steeds voor even een ietwat kwetsbare plek blijven, door de diepte van de snee. Vandaar dat er voor de zekerheid een extra laag omheen werd aangebracht, voor het geval dat hij het bijvoorbeeld per ongeluk zou stoten.
Iets voorover gebogen, met zijn kin zachtjes rustend op Sophia’s kruin, nam hij haar kleine handen in zijn veel grotere handen en bracht deze naar het verband. Zo konden ze samen heel voorzichtig Olivier’s pols pakken en hielp hij het meisje het verband er zorgvuldig omheen te zwachtelen, waarbij het leek alsof zij het meeste werk deed, maar hij haar stiekem corrigeerde waar nodig.
“Uitstekend! Goed gedaan.” prevelde hij uiteindelijk goedkeurend, nadat de plek goed was ingepakt en boog zich weer terug. De steriele handschoenen werden uitgedaan, waarna Graham zelf één van de kopjes thee van het dienblad pakte en naar zijn lippen bracht. Onderwijl gleden zijn ogen haast nieuwsgierig naar Yvaine, alsof hij ergens benieuwd was naar haar reactie.

De blik van Graham en zijn aanmoedigende glimlach zorgden ervoor dat de woorden haast gemakkelijk over zijn tong rolden, waarna de tranen al snel volgden. En stoppen was iets wat op het moment niet lukte. Zijn ademhaling stokte tijdens het snikken, iets wat hem frustreerde. Hij had geen zin om zo te huilen, maar niets hielp. De spijtige blik van de dokters assistent, waarna hem een doek werd aangeboden, hielp ook niet. De blonde man had een aura, een sfeer rondom hem, wat Olivier het gevoel gaf dat hij er alles uit kon storten, wat hij dan ook zonder nadenken had gedaan. Met zijn duimen ging hij over de zachte stof van de doek. De hand die er op zijn schouder werd gelegd, liet hem kort opkijken van de doek. Zijn zicht was wazig door de natte, zoute tranen en verwoed begon hij zijn tranen te drogen. Stop crying... De druk op zijn schouder nam toe, toen hij dat deed. Wat de ander ermee bedoelde, was voor Ollie giswerk, al was de meest voor de hand liggende dat het oké was dat hij zo aan het janken was. Zijn ademhaling was niet rustig en regelmatig, maar eerder gehaast en hectisch. Met een trillerige uitademing hief hij zijn goede hand op, om daarmee (zover dat kon) de hand vast te pakken die op zijn schouder lag. Het was een houvast. Iets wat hem geankerd hield aan... dit hier. Hij had een keer eerder een echte paniekaanval gehad, een paar dagen nadat zijn vrienden niet zijn vrienden bleken. Het had toen een tijdje geduurd, het voelde langer dan dat het eigenlijk was, voordat hij er uitgeraakt was, en hij had Thomas nog nooit zo.... emotioneel gezien. Een paniekaanval of iets.. wilde hij het liefst voorkomen en dus hield hij Graham zijn hand vast terwijl hij zich op zijn ademhaling focuste. Eer hij zich iets beter voelde ademhalen liet hij de hand weer los en mompelde zachtjes een:'Je suis désolé' terwijl hij de hand op zijn schoot liet zakken.

De warmte op zijn schouder verdween en hij keek toe hoe Yvaine met thee en met en een jong, blond meisje de zaal weer binnenstapte. Het meisje rende met een koektrommel in haar armen naar de dokters assistent toe waarna de zwartharige jongen toekeek hoe ze op het bed klom, erop ging staan en haar armen om hem heen sloeg. Hij kon niets anders dan te luisteren naar haar woorden met een waterige glimlach. ‘i sure hope they can make me all better..’ murmelde de jongen zachtjes, terwijl zijn brein aan meerdere verschillende dingen dacht. Maar hij wilde het meisje niet onnodig slecht of verdrietig laten voelen. ‘But yeah, they’re both really great doctor’s and i’m sure they can help me.’ Sprak hij erachteraan. Zijn glimmende, vochtige ogen keken toe hoe ze en zakdoekje pakte uit een zak van haar jurk en deze aan hem aanbood. Licht twijfelend pakte hij de zakdoek aan. ‘My collection is growing.’ Sprak hij, met een uiterts kleine grijns om zo toch te proberen de sfeer voor zichzelf en het blonde kindje voor hem wat op te liften. Het werkte niet veel, was meer schijn, maar hij voelde zich ietsjes beter, voor een klein moment. Een lach, al was het nep, maakte hem altijd beter voelen. Iets over zijn hersenen en signalen of.. iets. Zoiets hij gelezen, maar niet opgeslagen. Zijn bruine ogen gleden nu naar de zakdoek om deze aandachtig te bekijken, hij was wit met roze fransjes en er stond een naam op, Sophia. Bij haar volgende woorden keek hij op naar het meisje, Sophia. ‘Dankjewel. Je oma is zeker heel wijs. Maar deze zakdoek is voor en van jou. Ik heb al een zakdoek en deze is speciaal voor jou, je naam staat er immers op.’ Bracht hij uit, wel degelijk geraakt door het lieve gebaar van haar. Met de doek die hij eerder van Graham had gehad, droogde hij zijn ogen en wangen. Het wit met roze zakdoekje van Sophia legde hij veilig naast hem neer op het ziekenhuisbed.

Yvaine haar stem klonk, waarna ze Sophia van het bed haalde, waarna die naar Graham ging. Olivier zelf keek op bij de vraag van Yvaine. ‘Thee, alsjeblieft.’ Een kopje warme thee was iets wat hij nu wel zag zitten. Al snel verscheen Sophia weer in zijn gezichtsveld om hem een koekje te geven. ‘Dankjewel Sophia.’ Antwoordde hij haar waarna hij het koekje in één keer in zijn mond deed. Hij wilde niet knoeien en kruimelen, al zeker niet op zijn gehavende pols dus in plaats van af te happen deed hij het zo. In stilte luisterde hij toen de arts assistent sprak tegen Sophia maar hij keek op toen hij ogen op zich voelde en knikte, hij had het gehoord. Het moest een paar dagen blijven zitten. Terwijl het tweetal bezig was met het verband, keek hij toe hoe ze het deden. Ergens schaamde hij zich voor de snij wonden op zijn pols nu ze gezien waren, zeker voor die te diepe. Maar niemand had… vervelend gereageerd, zelfs het meisje niet. Toen ze klaar waren met het verbinden glimlachte hij klein naar Graham en hield zijn hand op naar Sofie voor een high-five. ‘Het voelt al een stuk minder pijnlijk aan.’ Vertelde hij haar, om dan toch kort een hand door haar blonde lokken te halen. Het was nog gevoelig maar al een stuk beter dan eerst, obviously. Graham zijn zorg en het verband hielpen daarbij aan mee. ‘So.. over een paar dagen, kan ik zelf dat verband eraf halen of moet ik terug hierheen komen?’ vroeg hij terwijl hij naar Graham en daarna naar Yvaine keek. Ondertussen hoopte hij op goede dagen, hij wilde niet weer… Zuchtend stopte hij zijn gedachten spiraal. Zo denken had geen zin, maakte dat hij zich zwak voelen dat.. ja. Met een hand veegde hij over zijn ogen en gezicht. Hij wilde zich nu groot houden, wilde niet weer gaan huilen. Een, soms grote, glimlach was meestal zijn dekmantel maar hier… nu.. was dat niet aan de orde. Was niet nodig, en ze zouden er toch zo door prikken. Na dit allemaal. ‘En is er nog iets wat ik zou moeten doen?’ vroeg hij de artsen daarna, een klein timide randje rondom de woorden. ‘Oh.. En zou ik mogen breakdansen met…’ met zijn andere hand wees hij naar zijn verbonden pols, 'Dat?' om daarna zijn blik weer te laten gaan naar de schooldokter en haar assistent.

Haar hand sloot zich om een van de koppen warme thee en brachten deze naar de patiënt. Hij leek al een stuk gekalmeerd. "Voorzichtig, het is heet," waarschuwde ze zacht terwijl ze de thee aan hem gaf. Zelf greep ze de zakdoek van Sophia van het bed af, gezien Olivier deze niet zou gebruiken en haar dochter deze geheid zou vergeten. Yvaine nam vervolgens weer stilletjes afstand toen Graham met haar dochter aan de haal ging. Ze kon het niet laten om vertederd te glimlachen. En dat was uiterst zeldzaam voor buitenstaanders. Het deed haar deugd om te zien hoe Sophia genoot van de aandacht en de zorg die ze mocht geven. Het meisje keek lieflijk op naar de jongen toen ze klaar waren en gaf hem zacht een kusje op het verband. Het was zo'n lief kind. En om haar dan zo te zien met Graham... het was.. hartbrekend..

Ze wende zich voor een moment af toen ze een sterk gevoel van schuld voelde opborrelen. Ze wenste dat ze Sophia een vader als Graham kon geven. Zo zorgzaam en behulpzaam op de juiste manier. Tobias was vaak veel te beschermend of veel te afstandelijk naar de kleine meid. En god wist hoe Yvaine soms kon zijn...
Ze keek terug op naar haar kleine meisje waarna haar blik bleef hangen op Graham. Een blik die duidelijk moeite leek te hebben met iets. Maar wat dat precies was was niet zo goed te zien. Ze ving zijn blik die nieuwsgierig over de dampende kop thee haar kant op keek en voor een moment hield ze deze vast, in die ongedefinieerde blik die haast triets leek, voor ze weer weg keek en haar aandacht op de patiënt vestigde.

Luisterend naar zijn woorden beende de blondine opeens naar de andere kant van de ziekenzaal, naar een medicijn kast. Ze draaide deze van het slot, met de sleutel die om haar hals hing, en greep er een potje uit. Terug gekomen bij Olivier opende het potje voor hem en liet de inhoud zien. Een grauw groenige substantie. "Dit helpt tegen littekenvorming en verhelpt oudere littekens. Een dun laagje voor het slapen gaan moet voldoende zijn." ze zette het potje naast hem op bed. "Het lijkt me verstandig als je de komende twee weken je inspanningen zo laag mogelijk houd. Niet alleen met buitenschoolse activiteiten, maar ook tijdens praktijk lessen. Dokter Lockwood heeft de wond uitstekend geheeld, maar het blijft kwetsbaar. Dus geen breakdansen voor de komende tijd jongeman." Haar stem klonk als haar goede oude strenge zelf en ook haar blik had weer iets van de ijzige koelheid terug gevonden, na de hartverwarmende en tegelijkertijd verwarrende momenten van daarstraks. Sophia had stiekem nog een koekje gepakt, dus Yvaine moest haar dochter maar eens terug sturen naar huis. Ze stak haar hand uit naar het meisje en keek toen weer even op naar Graham. I trust you can finish this?"
Met het meisje aan de hand draaide ze zich vervolgens om, om richting hun apartement te lopen. Sophia zwaaide nog even glimlachend naar Olivier en stak haar tong uit naar Graham, waarna ze haar moeder vooruit rende en achter de kat aan begon te rennen die voor de deur stond te wachten. "Oh and Graham?" Yvaine draaide zich nog even om, waardoor haar dragonlady glare te zien was. "I'd like to see you in my office tonight." Waarna de blonde vrouw met haar dochter door de deur, die naar haar woning leidde, verdween.

@Olivier
@Graham

Hij had glimlachend toegekeken hoe Olivier het kleine meisje bedankte door een hand door de blonde lokken te halen. “Goed om te horen.” reageerde hij daarbij op de opmerking dat het al een stuk minder pijnlijk aanvoelde, al lag er nog enige bezorgdheid in zijn blik, maar dat kwam meer door de betekenis achter de wonden. Zijn vriendelijke ogen waren naar Yvaine gegleden bij de vragen van de patiënt, in afwachting hoe zij zou antwoorden. Bij de uitleg die volgde en het potje met littekenzalf wat hem werd aangereikt, knikte Graham enkel bevestigend. “En je mag gewoon het verband er zelf afhalen, maar wees voorzichtig.” vulde hij haar alleen nog aan, zodat Olivier alle informatie zou hebben die hij nodig had. Nog geen seconde later werd zijn aandacht getrokken door Yvaine’s stem die nu naar hem gericht leek. Vragend keek hij op en ontmoette haar ogen. Nogmaals werd er door hem geknikt, dit keer om te bevestigen dat hij het verder met de patiënt zou kunnen afhandelen. Na haar nog even zachtjes in haar zij gekieteld te hebben, tilde hij Sophia vervolgens weer van zijn schoot, zodat ze met haar moeder mee kon gaan. Met een zekere.. tederheid keek hij het kleine meisje na toen de schoolarts en haar dochter daarop naar het appartement liepen. Vlug stak hij ook zijn tong naar het kleintje uit voor ze uit het zicht zou verdwijnen. Dit was later dan verwacht op het moment dat Yvaine zich plotseling nog iets naar hem toedraaide. Haar… verzoek of eerder gebod om hem die avond in haar kantoor te zien, deed Graham ongemerkt fronsen, maar voor hij de kans had er ook maar op te reageren, was ze alweer doorgelopen. Hm… Dat kon vast niet veel goeds zijn… Dus toch.
Met een lichte schouderophaal, omdat hij er voor nu weinig aan kon veranderen, richtte Graham zich daarom maar weer op de persoon die op dit moment prioriteit had. “Volgens mij heb ik voor nu alles gedaan wat ik kon doen voor je, dus ik denk dat het het beste is als je nu vooral je rust gaat pakken. Maar… Olivier?” Een warme glimlach sierde als vanouds zijn gezicht. “Mocht er iets zijn… of mocht je… nog meer hulp nodig hebben, welke hulp dan ook, je weet me te vinden.” voegde hij er plots nog iets zachter aan toe, alsof het alleen voor Olivier’s oren bestemd was. Hierna ging hij weer iets overeind zitten, ten teken dat de behandeling verder afgerond was.

PROFILE MAGICIAN