Twee fel gele ogen staarden vanuit de struiken naar het ruisende water van de waterval  als het met tonnen lee naar beneden te storten om de rotsen beneden te verpletteren maar zelf weer opgespat te worden om daarna weer rustig verder te stromen de stilte in. Het geruis vulde de plek en was het enige geluid de hier leek te heersen. Al het andere werd overstemd door het borrelende water dat maar door bleef gaan met zijn cyclus, over en over. Met rustige passen en in stilte gleed hij voorzichtig door de struiken in zijn dierlijke vorm. Een nacht zwarte wolf met vuur rode manen. Hij verplaatste zich het liefst in zijn dierlijke vorm. Niet alleen omdat hij wist dat mensen hem in deze vorm niet zo snel zouden lastig vallen. Maar ook omdat hij zich veel sneller en gemakkelijker kon gaan verplaatsen. Alhoewel hij sowieso een snelle renner was. Alle sinds hij kon niet klagen. Snel als de wind dat kwam door ervaring en de ervaring had hij gekregen door zijn verleden. Harde training die hij had doorlopen voor iets dat hij liever zo snel mogelijk wou vergeten of als het zou kunnen volledig willen uitwissen. Zodra hij uit de stuiken slipte veranderde hij weer in zijn normale vorm. Zijn handen gleden meteen naar zijn zakken als hij rustig en relaxt dichter bij het water stapte. Voor hij aan de rand stopte en zijn ogen sloot. Het geluid stortte zich recht in zijn oren. Terwijl de vochtige lucht en de opspattende water druppels hem omringde en hem langzaam aan nat begonnen te maken.

Als een voor magiër was hij nu niet perse een grote fan van water. Het was een feit dat hij het eigenlijk liever vermeed dan dat hij er naar toe ging om een ommetje te zwemmen. Niet omdat hij er schrik van had en soms genoot hij er ook van. Bijvoorbeeld wanneer het regende, dan kon hij er van genieten om door de regen te wandelen en het water over zich te krijgen. Maar dat veranderde het feit niet dat hij er nog steeds liever ver weg van bleef. Hell hij hield zelfs niet van water te drinken als er iets anders was dat hij kon krijgen dan zou hij daarvoor gaan of het water gewoon laten staan. Maar deze keer had hij wel een goede reden om hier te komen. Hij zou zich laten onderdompelen door het water en de grote kracht van de waterval. Wat een goede training zou zijn voor zijn lichaam en geest. Hij zou al zijn gedachten kunnen laten wegwassen terwijl hij al zijn kracht zou nodig hebben om de kracht van het water te doorstaan en zichzelf niet weggewassen te laten worden.  Langzaam opende hij zijn ogen weer en gleed zijn blik over de waterval naar boven. Een kleine grin vormde zich op zijn lippen as hij een stap vooruit zette en door het water begon te ploeteren. Hij moest veel kracht zetten op zijn benen om gewoon vooruit te raken als meer water druppels hem begonnen te omringen en al voor hij aan de eerste rots kwam was hij al doorweekt en liep het water al over hem. Met wat moete klom hij de rots op als het water over hem begon te storten en zijn lichaam naar beneden duwde. Het leek hem te willen verpletteren op de rots en dat zou ook gebeuren als hij zich zelf niet tot stand kon houden. Hij kon zijn spieren voelen opspannen. Een grin kwam op zijn lippen als zijn ogen leken te schijnen van amusement. Dit was een geweldig gevoel. Een gevoel dat hij eindelijk weer kon vechten en voor eens weer al zijn kracht moest gebruiken om te ‘overleven’ een gevoel dat hij miste en ergens ook verslaaft aan was. Waarom had hij hier nooit eerder aan gedacht? Langzaam stond hij recht, het water voelde zwaar op zijn schouders en zijn spieren rilde van de spanning die ze moeten leveren. Snel genoeg draaide hij zich om en sloot hij zijn ogen om volledig in gedachten en het water te verdrinken.

Hoe lang hij onder het water had gestaan had hij geen idee van. Maar toen hij zijn ogen terug opende en terug leek te keren van uit een diepe slaap was hij heel even verloren, niet wetend waar hij precies was. Langzaam stapte hij vooruit en liet zichzelf vallen in het water om even om gedompeld te worden voor hij rustig begon te zwemmen naar de rand van het water om zichzelf langzaam terug op te heffen. Hij was moe, zowel in lichaam als in geest. Maar terwijl hij recht stond ontspande zijn spieren. He liet zijn hand door zijn natte haren glijden om het water een beetje uit te krijgen. Voor hij doorkreeg dat een paar ogen op hem gericht waren. Hij keek eerst vanuit zijn ooghoeken voor hij zich draaide en heel even een beetje verrast naar de persoon keek.

picture:

Hij had niet bepaald iemand anders hier verwacht. Hoe lang had ze hier al gestaan? Normaal gezien zou hij haar eerder opgemerkt hebben. Maar met zijn gedachten nog steeds een beetje verdoezeld was hij ook niet verast dat hij haar niet eerder had opgemerkt. Voor hij een lichte grin op zijn lippen kreeg en zich volledig naar haar omdraaide en zijn handen op zijn heupen plaatste. Hij richtte zijn ogen op de hare. ”Like, what you see?

Jayla liep rustig door de gangen heen. Ze had moeite om naar buiten te komen. Ze wist niet waar ze naar toe moest. Jayla riep haar witte wolf naar haar toe. Ze vroeg aan Sahra waar ze naar toe moest. Waarop de wolf antwoordde: 'De waterval.' Jayla knikte en begon te lopen. Ze stopte weer toe ze door had dat ze niet eens de weg wist. In haar ooghoek rende Sahra weg. Jayla veranderde snel in haar dierlijke vorm, een zwarte wolf, en rende achter haar aan. Ze kwamen aan bij een waterval. Jayla veranderde zich snel in haar menselijke vorm en liep naar de waterval toe. Ze schrok toe een jongen uit het water klom, maar herstelde zich snel. Hij haalde zijn hand door zijn haar. Een grin kwam op zijn gezicht. Jayla bleef naturel kijken. Ze liet niet snel haar emoties zien. Hij zette zijn handen in zijn heupen. "Like, what you see?" Jayla zei niks, maar keek hem doordringen aan. Ze had geen zin om hierop te antwoorden. Verwachtte hij eigenlijk wel een antwoord.

-Telefoonpost

De lichte grin verdween eerst niet terwijl hij afwachtte op een antwoord. Zijn ogen gleden even over haar heen. Ze leek jonger zijn dan hem. Vijftien misschien Zestien. Niet dat het voor hem wat uitmaakte. Ook was hij nu niet precies een van de beste om de leeftijd van iemand te gaan schatten. Wat hem wel interesseerde was waarom iemand zoals zij hier naartoe kwam. Hij kon zich niet inbeelden dat ze hier kwam om te trainen. Hoewel deze plek een perfecte plaats was voor een Water Magiër. Water genoeg om mee te oefenen. Een wind Magiër zou hier ook nog wel kunnen trainen. Het water dat naar beneden stortte zorgde ook voor een lucht verplaatsing. Waardoor de waterdruppels ook verder konden rijken en alles zowat vochtig maakten. Het was ook gewoon een perfecte plek om uit te rusten en wetend wat er achter de waterval lag. Ja dat was wel nog iets wat leuk zou zijn om te zien. Hoewel hij zelf nog niet verder was gegaan dan de waterval zelf en nog niets had gezien van de grot die er achter lag. Of op zijn minst hoorde te liggen. Hij had verhalen gehoord. Maar of ze waar waren wist hij niet. Zijn ogen gleden weer naar de hare als hij terug staarde naar haar doordringende blik. Zijn zachte grin verdween meteen en zijn ogen vernauwden een beetje. Leek er op dat hij geen antwoord van haar moest verwachten. ”Huh.” Hij schudde zijn haren weer even uit. Voor hij zich lichtjes wegdraaide van haar. ”Geen prater, huh.” Wel niet dat hij daar niet gewend aan was geraakt. Maar toch, het irriteerde hem lichtjes dat ze niet eens commentaar op hem gaf.

Wel niets wat hij daar aan kon veranderen. Hij zuchtte even voor hij zich terug naar haar keerde. Wel hij was klaar hier, dus ze zou niet veel last van hem hebben. Hij staarde haar nog heel even aan voor hij bijna zich terug omkeerde om weg te gaan. Maar dan popte de grot terug in zijn gedachten. ‘Huh.’ Een lichte grin kwam weer over zijn lippen. Hij zou heel goed alleen kunnen gaan en een kijkje nemen. Maar wat was daar nu leuk aan? Hij kon net zo goed zich amuseren met het meisje hier. Tenminste als ze hier ook was voor de grot. Hij glimlachte even naar haar terwijl hij een duim in de richting van de water van wees. ”Hier om de grot te bezichtigen?” Nou dat zou zeker nog wat kunnen zijn. Hij deed een paar stappen vooruit en leunde een beetje naar voren zo dat hij op de zelfde ooghoogte als haar zat. Zijn gele ogen staarden in de haren. ”Wat zeg je er van om samen een kijkje te gaan nemen?” En eens zien of ze misschien nog iets cools zouden kunnen vinden daarbinnen dat zou kunnen wijzen dat al de verhalen werkelijk de waarheid spraken. Wel als ze er zouden raken. Het water stortte hard naar beneden en het zou niet makkelijk zijn om er door te lopen en dan was nog maar de vraag of de weg naar binnen gemakkelijk open zou liggen of niet. Wel dan zouden ze dan maar moeten zien. De vraag nu was of ze al dan wel of niet mee zou gaan. ”Of is het enigste wat je gaat doen, hier blijven staan?’ Dat zou redelijk saai zijn. Niet veel te zien hier. Behalve als ze echt veel liefde had voor stromend water en de natuur. Hij zou niemand beoordelen. Iedereen deed wat hij wilde. Zolang ze niet in zijn weg stonden was het allemaal goed.

”Huh.” Zei de jongen waarna hij zijn haren heen en weer schudde. ”Geen prater, huh.” Als antwoord daarop bleef Jaya stil. Jayla hoorde hem zuchtte. Hij begon te glimlachte en wees met zijn duim richting het water. Jayla wilde net gaan zeggen dat ze niet hield van zwemmen toen de jongen weer begon met praten. Even haalde Jayla haal schouders op. Nou dan mocht hij praten, niet dat Jayla het erg vond. ”Hier om de grot te bezichtigen?” "Grot." Zei Jayla zachtjes. De jongen deed een paar stappen naar voren. Jayla maakte oogcontact met hem. Hij had gele ogen. ”Wat zeg je er van om samen een kijkje te gaan nemen?” Even deed Jayla haar hoofd een klein beetje schuin. Waarom zou hij dat vragen. Jayla had ook echt nog nooit gehoord van een grot bij de waterval. ”Of is het enigste wat je gaat doen, hier blijven staan?’ "Ik ga niet zomaar met iemand mee die ik niet ken." Jayla nam een hap adem en begon weer te spreken. "En hoe weet jij dat daar een grot zit?" Jayla zocht naar har woorden. Ze moest niet ineens alles gaan vragen, maar één voor één.

-telefoonpost