Het was vroeg in de middag en dat was maar goed ook. Op het moment bevond Pam zich namelijk in een bos wat niet bepaald prettig was in de avond. Het was niet dat ze bang was, maar alleen zijn in het donker was nooit fijn. Vandaar dat de jongedame zich nu volledig focuste op haar zintuigen. Horen, zien en ruiken was iets wat velen malen hoger ontwikkeld was bij haar, dus er profijt van maken kon ze zeker. Natuurlijk deed ze dat ook, want ze had ze immers niets voor niks gekregen. Als ze zich volledig had geconcentreerd op haar zintuigen was ze dit bos allang al uit geweest, maar iets had haar weten af te leiden. Iets wat verschrikkelijks lekker was...
Met grote puppy ogen richtte Pam haar blik op de gigantische appelboom voor haar neus. Er hingen verse appels in en die wilde ze maar al te graag hebben! Een brede grijns vormde dan ook snel haar lippen toen ze zag wat voor een mooie, rode kleur de appels hadden. Er was maar één klein probleempje... De boom was gigantisch en de appels hingen helemaal bovenaan. Erbij komen met haar mini-lengte kon ze niet, dus er moest een andere oplossing zijn wilde ze de appels plukken. Wanhopig keek Pam om zich heen, opzoek zijn naar een oplossing. Hoe? Er moest iets zijn, want terug naar school ging ze niet voordat ze op z'n minst één appel had weten te bemachtigen.

&Drake.

In de zachte aarde lieten zijn voetstappen achter. Hij zette zijn kraag op tegen de wat gure wind, terwijl hij naar het duistere woud liep. Hij hoorde hoe de takken van de bomen boven hem kraakte. Bladeren daalde neer nu het herfst was. De dagen van kou en feestdagen waren aangebroken, met als aftrap Halloween. Drake had genoten van het Halloween bal met Yang, het was een prachtige avond geweest die hij niet snel zou vergeten. Ze was een super lieve meid en na veel lol, dansen, eten en nog veel meer had hij haar beleefd naar de kamer gebracht. Daar had hij haar gelaten en daarmee had hij verder ook niks meer mee bedoeld. Liever was Drake gewoon binnen gebleven, inplaats van dat hij nu over het veld beende. Toen hij eenmaal bij het woud was, keek hij omhoog langs de bomen en zag hoe ze hun bladeren lieten vallen. Een voor een landde ze op de grond waardoor de hele grondbedekking van het woud ondertussen bestond uit alleen maar bestond uit bladeren. Hij was hier al eerder geweest een paar dagen terug. Dit was voor een missie waarbij hij een magische doornstruik moest verwijderen, die was geplaatst door Dryaden. Hij had het weg weten te halen, maar tijdens zijn werkt was hij een pakje peuken verloren. Die krengen waren niet erg goedkoop tegenwoordig. Drake snoof tegen de beginnende verkoudheid in en vervolgde zijn weg. Hopelijk zou het niet gaan regenen, want daar had hij dus écht geen zin in. Zo ver in het bos was hij nog niet, maar tot zijn verbazing zag hij een meisje staan. Ze leek heel aandachtig naar een hoge appelboom te kijken en Drake vroeg zich af waarom. Nieuwsgierig als altijd en met zijn handen in zijn zakken liep Drake naar het meisje toe. Toen de jongen echter dichterbij haar kwam, leek hij haar te herkennen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Je had mensen die je soms bijna elke dag zag, en er waren mensen die je af en toe tegenkwam, omdat ze bijvoorbeeld niet vaak op school waren. Het was daarom al een tijdje terug dat hij deze persoon had gezien. Drake ging naast haar staan, ook omhoog kijkend naar diezelfde boom. ''Sta je de appels de boom uit te kijken, Pam?'' vroeg hij haar simpel.

Niks anders dan kijken, dat deed ze. Op de een of andere manier kon ze zich niet bedenken hoe ze de appels uit de torenhoge boom kon krijgen. Een ladder of iets anders in die richting had ze niet bij zich, dus dat ging hem sowieso niet worden. Ook was de eerste tak te hoog om erbij te komen, zelfs als zou ze springen, dus erin klimmen kon ze ook niet. De situatie waar ze zich op het moment in bevond was zeer frustrerend, maar het opgeven ging ze zeker niet. Er moest toch een manier zijn om de appels eruit te krijgen? Wat het was wist ze nog niet, vandaar dat ze haar blik gericht hield op de boom en ondertussen diep in gedachtes verzonken was. Hoe was een hele goede vraag, want op dit moment ze zou echt niet weten.
Ze werd echter uit haar diepe gedachtes gehaald door naderende voetstappen. Haar overgevoelige oortjes hadden het geluid al snel weten op vangen, vandaar dat ze niet bepaald verrast was. Weglopen deed ze niet, want misschien zou de naderende persoon haar kunnen helpen met een oplossing vinden. Ja, ze zou hem gebruiken om bij de veel te hoog hangende appels te komen. Geweldig plan dit.
Met haar blik nog steeds strak op de boom gericht wachtte ze geduldig totdat de persoon halt hield. Pas toen deze naast haar gestopt was richtte ze een enkele blik opzij om vervolgens weer met een verlangende blik naar de boom te kijken. ''Sta je de appels de boom uit te kijken, Pam?'' was de vraag van de zwartharige. God... Was het zo duidelijk dat ze die appels maar al te graag wilde hebben? "Nee, ik probeer te bedenken hoe ik erbij kan komen." Deze woorden waren nog maar net uitgesproken, of een complete verstijving volgde. Wacht... Wat?! Hij wist haar naam... Hoe dan?! Vol ongeloof keek ze hem dan ook aan met haar rode ogen, om voor een paar tellen te zwijgen. Hij kwam haar helemaal niet bekend voor... Wie was hij? "Hoe weet je mijn naam?" Haar vraag had verward, maar toch ook wantrouwend geklonken.

Rustig liet Drake zijn blik over de boom glijden. Zijn ruwe bast, de takken die omhoog rijkte naar de hemel toe. Hij zag het rood van de verse appels. Hangend aan hun steeltjes, het licht van de koude zon maakte witte vlekjes als schijning. Hij keek opzij naar Pam die erg leek na te denken over een oplossing, haar woorden bevestigde zijn gedachten. "Nee, ik probeer te bedenken hoe ik erbij kan komen." Drake grinnikte even, want het was inderdaad ook geen simpel iets om erbij te kunnen komen. Tot Drake zijn verbazing, zag hij opeens Pam heel verbaasd naar hem kijken. Drake trok een wenkbrauw op. "Hoe weet je mijn naam?" Drake fronste niet begrijpend, hij wierp haar een vragende blik toe. ''Ehh, doordat je me die ooit verteld hebt.'' zei Drake heel simpel. Hij haalde zijn schouders op en keek weer naar de boom. Hij had dit meisje al heel erg lang niet meer gezien, dus daarom besloot hij haar te helpen. De jongen hief zijn hand soepeltjes omhoog. Ver genoeg om een appel te kunnen pakken kon hij niet komen, dat wist Drake. Wat echter wel verscheen vanuit zijn hand was een lange dunne draad. Het was ongeveer zo dik als een springtouw, maar deze bestond volledig uit een vurige substantie. Het was beheerst en goed geoefende magie, je zag dat hij wist wat hij deed. Drake had dit verzonnen naar een techniek die hij meestal als een aanval gebruikte. In dat geval waren ze veel dikker en agressiever opgebouwd, dan zou hij iemand door het vlees kunnen boren en levend kunnen verbranden. Hij had deze spreuk ooit geleerd van een ander persoon. Dit was niet in een les of training, nee dit was in een groot arena toernooi geweest. Deze tegenstander had dezefde techniek gebruikt, waarna Drake hetzelfde had gedaan maar dan met vuur. Het was ook altijd zo dat wanneer hij deze techniek gebruikte, dat hij dan even aan die persoon moest denken met gemixte gevoelens. Hij zat allang niet meer op deze school. In dit geval was de spreuk heel onschuldig, het brandde alleen het kleine steeltje van enkele appels die daarna naar beneden vielen. Drake ving er eentje op en gaf deze aan Pam. ''Nu blij?'' grinnikte Drake.

Een droog antwoord had ze gegeven op de simpele vraag van de onbekende jongen. Natuurlijk was ze de appels niet uit de boom aan het kijken, want zoiets als dat kon niet. Misschien kon het wel met een soort magie, maar die magie beheerste ze helaas niet. Qua magie kon ze eigenlijk vrij weinig en dat was ergens wel jammer. Maar goed, wat wil je als je vele lessen had gemist en bijna op blijven zitten stond? Een diepe zucht verliet dan ook haar lippen toen de jongen begon te grinniken, want zij zag het grappige er niet van in. De situatie waar ze zich nu in bevond was zeer frustrerend en al helemaal niet grappig. Het enige wat ze wilde was een appel, maar zelfs dat was dus teveel gevraagd.
Verward had ze de jongen aangekeken toen deze haar bij haar naam noemde. Hoe hij deze wist was een groot mysterie, vandaar dat ze ernaar gevraagd had. Haar vraag leek niet in de smaak te vallen, want er verscheen een diepe frons op zijn gelaat. Had ze een gevoelige snaar weten te raken of...? ''Ehh, doordat je me die ooit verteld hebt.'' Weeral was het een simpel antwoord geweest, maar ergens wist hij toch een punt te maken. Had ze het hem daadwerkelijk verteld dan? Het zich herinneren kon ze niet, dus ze betwijfelde het. "Oh," mompelde ze kortaf toen ze zag hoe de, voor haar onbekende, jongen in beweging kwam. Rustig liep hij naar de boom om eronder pas halt te houden. Hij ging haar toch niet... En of die dat deed.
Voor ze het wist had de jongen al naar een tak gereken om een kleine draad van vuur vrij te laten. Magie. Hij gebruikte magie om een appel voor haar te plukken. Hoe lief! Een brede glimlach verscheen op haar gelaat toen er meerde appels naar beneden vielen. De zwartharige ving er één van de velen op om vervolgens terug naar haar te lopen. ''Nu blij?'' En of ze blij was! Dankbaar nam ze de appel aan om er even naar te kijken. "Ja, dankjewel!" antwoordde ze glimlachend om er een flinke hap uit te nemen. "Maar..." begon ze met volle mond. "Wat is je naam eigenlijk?" vervolgde ze nadat ze haar mond leeggegeten had.

Drake bracht zijn hand rustig omhoog, zijn blik was geconcentreerd. Hij voelde de energie door zijn lichaam vloeien, de magische energie waar hij van kon genieten. Drake was misschien niet de meest ijverige leerling in de klas en zeker niet de braafste. Wat wel zo was, was dat hij zijn magische training serieus nam. Hij trainde vaag in de arena van s'ochtends vroeg tot s'avonds laat, zijn krachten en technieken probeerde hij zo lang en goed mogelijk vol te houden. De grote en massieve aanvallen met grote schade, tot de precieze kleine technieken. In de afgelopen jaren dat hij hier op school had gezeten was zijn vermogen gegroeid. In de eerste weken moeite met de simpelste dingen en nu kon hij met gemak een explosie veroorzaken. Ooit kapot geoefend op het maken van één vuurwezen, terwijl hij ze nu in souplesse bewegingen met hem mee kon laten rennen. In verschillende vormen, grootte en verschillende diersoorten. Zijn lievelingsdier was tot nu toe de draak. Door de beoefende magie in zijn aderen was de simpele truc voor de appeltjes zo gedaan. Ze was verward geweest toen Drake had gezegd, dat hij haar naam al wist. Daar dacht hij even over na. Ze deed vreemd en Drake kon zijn vinger er niet op leggen. Toen Drake bij haar kwam met de appel, was Pam vreselijk blij. "Ja, dankjewel!" Drake glimlachte naar haar en knikte. Ze nam er gelijk een grote hap uit. "Maar..." begon ze met volle mond. "Wat is je naam eigenlijk?" nu fronste Drake opnieuw, lichte verbazing op zijn gezicht te lezen. ''Pam, wat bedoel je nou? Je kent me al.. Ik ben het, Drake.'' Drake keek haar verward aan en snapte nou niet of ze het meende, of een grapje maakte.

De jongen had haar nog maar net de appel nog gegeven, of ze had haar tanden er al ingezet. Zich inhouden was iets waar Pam zeer slecht in was, en dat was te zien ook. Het liefst had ze in meerdere appels tegelijk willen bijten, maar het zover uit de hand laten lopen deed ze nog net niet. Honger als een wolf, dat had ze op het moment.
Blij had ze dan ook de vraag van de jongen beantwoord, want blij was ze al niet meer, eerder dolgelukkig. Met zoiets kleins kon je haar al gelukkig maken, want eten viel altijd goed in de smaak, puur omdat veel eten iets was wat ze maar al te graag deed. Met volle mond vroeg ze verder naar de jongen, want nog steeds kon ze er niet over uit dat hij haar naam wist en zij de zijne niet. Hoe dan? Dat was een goede vraag ja... Na haar gestelde vraag fronste de jongen opnieuw, dit keer verward. Wat was hier zo verwarrend aan dan? Ze wist het niet meer.... ''Pam, wat bedoel je nou? Je kent me al.. Ik ben het, Drake.'' legde de jongen uit om haar hierbij verward aan te kijken.
De jongen die Drake heette was verward, maar hij was niet de enige, want ook haar gezichtsuitdrukking stond zo. Huh? Zich een Drake herinneren kon ze niet, echt niet. Hoe erg ze ook haar best deed, de naam Drake kwam haar alles behalve bekend voor. "Drake..." herhaalde ze zachtjes om een aantal keren verward met haar ogen te knipperen. "Ik ken geen Drake?" bevestigde ze, hem hierbij recht aankijkend.

Met de simpele spreuk had Drake de appel uit de boom gevist, net als wat anderen. Toen hij haar de appel gaf, zette ze er gelijk haar tanden in alsof haar leven er vanaf hing. Drake glimlachte even en zag hoe ze van de appel genoot. Zelf was hij niet echt zo'n fruit eter, dus liet hij ze voor wat ze waren. Hij kende echter wel een ander persoon die gek was op appels. Persoon was echter een groot woord, want deze demon deed bijna nog een moord voor de zoetsappige vruchten. Drake dacht er nog wel eens over na hoe hij het gekke wezen kon missen. "Drake..." herhaalde ze zachtjes zijn naam nadat hij het verontwaardigd tegen haar gezegd had. Drake keek haar onderzoekend aan en er bekroop hem een vreemd gevoel. "Ik ken geen Drake?" de jongen rechtte zijn rug, nog altijd e verwarde blik op zijn gezicht. ''Okey leuk genoeg geweest Pam. Kun je even normaal doen, erg grappig hoor.'' er klonk duidelijk in zijn stem dat het hem niet beviel. Je kon zelfs zeggen dat hij geirriteerd klonk. Eerste of tweede keer was een grapje leuk, maar Drake vond het vervelend als mensen er gewoon te lang op door gingen, vooral als hij het niet eens grappig vond. Hij wreef over zijn hoofd en slaakte een zucht. Wat was er mis met haar? hij had haar nog wel geholpen met die appels en als dank stelde ze zijn geduld op de proef. Lekker weer dit. Drake keek naar de boom en begon bijna te denken dat de boom er invloed op had, maar dat leek hem erg stug. Hij voelde de wind door zijn haren gaan en na een tijdje naar de boom te hebben gekeken, viel zijn blik weer terug op Pam. Het meisje, dat beweerde zijn naam niet meer te weten terwijl ze elkaar al langer kende.