_______________________________

⚜Personal information
_______________________________

_______________________________

⚜Uiterlijk
_______________________________

_______________________________

⚜Karakter
_______________________________

_______________________________

⚜Familie
_______________________________

_______________________________

⚜Geschiedenis

Op een frisse nacht kwam Alandria als een gezond kindje ter wereld, maar haar moeder ging het minder goed af. Ze was van huis weg gelopen, nog maar 15 jaar oud, verzwakt en ondervoed. Op haar laatste krachten terend wikkelde ze haar dochter in een gerafeld dekentje, het tegen zich aan drukkend om het te laten drinken. Ze was verdwaald, weggevlucht, omgeven door bomen van het Zwarte Woud op Shadra, waar ze al een week overleefde in een oud jagers hutje op paddenstoelen en bessen. Met een beetje geluk had ze een ziek konijn gevangen die ze kon roosteren. Maar dat was niet genoeg. Ze had geen krachten meer om te zoeken naar beschaving, en een nacht buiten zou haar en haar dochter fataal worden.

Ze was een paar uur later gestorven in het geïmproviseerde kraambed gemaakt uit mos, takken en droog gras. De bevalling had haar tol geëist. De zuigeling wist te overleven op het melk van haar dode moeder, die het leven had gelaten, en ook leven had gegeven. Op de oude houten vloer naast haar stond een mooi gelakt kistje met in zilveren letters ’Sunniva Odette Fedotova’ met er onder met een steen ’Alandria’ gekerfd.

Uiteindelijk was het koude, zuur wordende melk op en kreeg het kind honger. Zoals elke baby deed begon ze te vragen om meer, op hun manier. Een ruiter hoorde het gebrul, die toevallig passeerde over een nabijgelegen jagerspad. Terwijl de man op het geluid af ging werd het net middag, en toen hij de deur open deed zag hij het kindje, badend in zonlicht door een klein raampje in de muur. Met kleine, heldere groene ogen en haar dekentje altijd nog bij elkaar gehouden door de verstijfde armen van haar moeder kirde ze naar de man. Langzaam werd ze uit de koude omhelzing van haar dode moeder gehaald, terwijl de rode lokken van de man voor zijn gezicht vielen, gingen zijn ogen naar het kistje. Met het kindje in een arm las hij de namen, en opende het. Er in lag een kleine medaillon met een zakje goudstukken. Genoeg om jaren comfortabel van te kunnen leven. Tenzij de jonge moeder het had gestolen, was het duidelijk te zien aan de kleren en de inhoud van het kistje dat ze niet van arme komaf kwam. De naam herkende hij echter niet. Maar hij wist wel dat het kindje nu een wees was, en het voedsel moest hebben.

Zo kwam hij tegen de avond bij een nederzetting, en klopte aan op een grote deur van een oud herenhuis van de familie Romanov aan de rand van deze nederzetting, met het kindje in zijn armen. Hier woonden kennissen van de man waarvan hij wist dat de vrouwe des huizes nooit kinderen kon krijgen. Ze waren dan ook dolblij met het meisje, genaamd Alandria.

Alandria groeide goed, leerde al vroeg lopen en praten en ging naar school in een nabijgelegen stad om te leren lezen, rekenen en schrijven. Toch had ze niet veel vrienden. Ze was altijd al anders geweest, stil, afwezig en kon soms ineens heel boos worden om het geringste tegenslag. Maar buiten school om trok ze er dan ook vaak alleen op uit, hing rond bij de dieren van een boer waar ze mee mocht helpen of klom in bomen of op daken. Er werd gefluisterd op school dat haar ouders Demonen waren. Iedereen wist namelijk dat ze geadopteerd was. Ze spijbelde daarom veel om in de Bibliotheek rond te hangen of in het bos waar ze was gevonden, al wist ze maar weinig tot niks over haar afkomst. Haar pleegouders hadden hun handen vol aan haar. Op een dag kwam de man met de rode haren weer langs die haar als baby had gered en haar bij de familie Romanov achter had gelaten. Toen Alandria de deur voor hem open deed vroeg hij haar te spreken. Ze had hem binnen gelaten en gingen naar een lege eetkamer. Het eerste wat haar op viel was dat hij maar 1 hand had. Na even praten begon hij uiteindelijk over Starshine Academy, een school voor kinderen die begaafd waren in magie. Ondanks dat ze destijds nog maar een zuigeling was, wist de man de sluimerende, maar zeker aanwezig krachtbron die magiërs bezaten bij haar te voelen. Toen verklaarde ze dat ze er ooit iets over had gelezen in de Bibliotheek, maar verder was het voor haar volstrekt onbekend terrein. In het dorp woonden dan ook geen Magiërs. En volgens haar pleegouders was het taboe, tot de man zich als Jules voorstelde. De toen destijds Legendarische Magician.

Op Starshine Academy was ze eerst bang weer gepest te worden, maar iedereen deed er zijn ding en ze werd in haar waarde gelaten. Bovendien was de school groot, dus viel haar avontuurlijke gedrag minder op dan in de kleinere buurt waar ze op was gegroeid. Nog steeds was ze vaak alleen, maar dat veranderde toen ze ouder werd. Ze werd een tiener, van een jong meisje naar een vlotte jongedame die op weg was naar volwassenheid. Ondanks dat ze beter met jongens op kon schieten dan met meiden waren er een paar vriendinnen die haar kledingstijl die ze het prettigst vond accepteerden.
Ze was soms wat ruig en blonk ook uit tijdens de Gymlessen. Zo werd ze zowel mentaal als fysiek sterker.
Zo verstreken de jaren. Jules had altijd een oogje op haar gehouden als hij op de school verbleef, maar was grotendeels op Shadra waar hij zijn zaken te regelen had. Zo nu en dan kwam hij met haar praten, vroeg hoe haar vorderingen gingen en gaf haar wat bijles op sommige vlakken.

De tijd op Starshine was voor haar bijna voorbij gevlogen. Ze was geslaagd, en ondanks haar jonge leeftijd zag Jules potentie in haar, en nam haar aan als leerling om hem uiteindelijk eventueel op te kunnen volgen. Nu pas zou het echte leren beginnen had hij gezegd, en dat was nog zacht uitgedrukt. Ze was dolblij en vooral vereerd geweest, maar soms was het inderdaad zwaar. Maar daar was ze op voorbereid, en beet zich er doorheen. Zo wist Jules ook precies hoe ver hij kon gaan, om langzaam door de jaren heen de grenzen te verleggen. Het reizen over Shadra gaf haar veel afleiding. De planeet had, ondanks de vele duisternis, ook zo zijn schoonheden. Ze werd uiteindelijk wat meer los gelaten, op opdrachten afgestuurd die normaal Jules zijn aandacht nodig hadden. De lat werd hoger gelegd. Zo was er eens een opdracht op een groot meer. Een boot die van de ene kant vanuit een fabriek naar een stad aan de andere kant moest was vermist geraakt, die ze met haar Wyvern, Vavhuuz, op moest zoeken.

Vavhuuz zijn ei had Alandria een aantal jaren eerder onderschept, die door handelaren van Shadra af werd geprobeerd te smokkelen. Het ei was al uit gekomen voor ze het naar de Sarkas school op Razen kon brengen. Dus besloot ze het beestje zelf groot te brengen, die uiteindelijk tot een behoorlijk monster uit was gegroeid. Het was een goede afleiding naast haar lessen, en bovendien leerde ze verantwoordelijkheid over iets te hebben.

Na uren rondcirkelen was het enige wat Alandria zag stukken hout en goederen op het water en mensen die zich nog amper aan de wrakstukken vast konden houden. Ondanks dat ze wist dat hij er een grote hekel aan had wist Alandria de Wyvern op het water te laten landen. De blaasbalgen in zijn borstkas om vuur te kunnen spuwen zorgden er voor dat hij tenslotte bleef drijven, en er zo mensen op zijn rug konden klimmen met behulp van Alandria. Echter waren er meer mensen dan hij kon dragen, dus bleef Alandria achter zodat er een persoon extra mee kon. Intussen hoorde ze van de nog overgebleven mannen dat er een schepsel diep in de wateren ronddwaalde dat hun boot had aangevallen. Het was een legende, pure larie, maar de mensen wisten wat ze hadden gezien en hen had aangevallen. De Wyvern wist wat hij moest doen, door naar de meest nabijgelegen haven te vliegen en terug, en net toen de laatste mensen op de rug klommen was het bewijs daar. Nog net op tijd wist Vavhuuz weg te komen, maar voor Alandria op zijn rug kon klimmen werd ze gegrepen en de donkere diepte in getrokken door een Leviathan, een monster uit Limbo, spraken de legendes. Het leek een eeuwigheid te duren terwijl ze zich bevrijdde voor een moment door in een soort tentakel die haar had gegrepen te steken met een dolk die ze altijd bij zich had. Kort erna, nadat het even zijn greep op haar leek te verliezen, omklemden scherpe tanden haar romp, doorboorden haar huid en vlees. Ze waren fataal omdat ze op snel tempo bloed in het water verloor en de kou en druk toenamen. De seconden leken een eeuwigheid, en instinctief deed ze een roeping op haar magie. Het doorboorde het wezen zijn brein en zijn greep op haar verzwakte, en zichzelf tussen zijn kaken uit wurmend wist ze op haar laatste krachten naar boven te zwemmen. Maar voordat ze de amper de oppervlakte had bereikt voelde ze hoe haar ledematen koud werden en de klauwen van Vavhuuz om haar gehavende lichaam sloten voor ze het bewustzijn verloor.

Met de laatste mensen gered en op het vaste land aangekomen was Jules ook net terug, die het nieuws al te horen had gekregen. Het ergste werd gevreesd toen Alandria niet meer ademde en er geen hartslag meer werd gevoeld. De plaatselijke heler wist haar wonden af te sluiten, maar reanimatie haalde niks uit. Met een laatste poging implanteerde Jules een Een vaalgrijze steen (< klik) in haar pols met behulp van magie. Kort erna begon de ruitvormige steen, ook wel de ‘Hearthstone’ of ‘Bloodstone’ genoemd, zijn magische werking te doen. Haar bloed werd weer rondgepompt. Langzaam kreeg ze weer kleur terug op haar wangen en begon ze te ademen, maar werd na een paar dagen pas wakker in het ziekenhuis. Er was slechts een brief achter gelaten: 'Alandria. Je hebt de afgelopen jaren goede diensten bewezen, en zo ook met het monster door jouw leven voor die van anderen te stellen, zoals een Beschermheer, of in jouw geval Vrouwe, betaamd. Mijn tijd is gekomen, en die van jou is begonnen. Zoek niet naar me. Door de krachten in de steen zul je niet verouderen, maar je zult nog vele confrontaties krijgen die altijd nog je dood kunnen worden. Probeer de balans te behouden. Jules'

_______________________________

_______________________________