Bladeren dwarrelden zachtjes van de bomen. Éen voor één. In verschillende warme kleuren. Van licht geel tot donker rood. Elk blad leek zich zachtjes neer te vlijen op de harde grond om een deel te worden van het prachtige gekleurde bladeren tapijt. Sommige bladeren die er al wat langer lagen waren bruin en dor geworden. Kraakten harder dan de andere bladeren onder de voetstappen van alle mensen die zo zorgeloos buiten liepen en zich nergens vaan aan leken te trekken. Ze liepen voorbij de zoveel gekleurde bomen zonder er enige aandacht aan te besteden. Vertrappelde de bladeren onder hun voeten zonder er weet van te hebben. Wat er voor zorgde dat niet alleen het bladerentapijt werd verwoest. Maar het zorgde ook voor een muzikaal orkest van voedstappen en krakende bijna kreunende bladeren. Wat als je er echt aandacht aan bestede best wel luid leek op te gaan in de steeds kouder wordende lucht. Zelf al scheen de zon nog een beetje. De lucht was frisser geworden en ook steeds vochtiger. Regen dagen stonden zeker al te wachten om hun intreden te maken. Niet dat Kagura daar enig probleem mee had. Hoewel hij zelf liever genoot van de warme dagen zou wat regen zijn humeur zeker niet verstoren. Zijn gele ogen keken over de menigte heen terwijl hij rustig een appel oppeuzelde ergens zittend in een van de bomen. Zijn been hing van een van de takken zodat hij gemakkelijker kon zitten en gemakkelijker zijn evenwicht kon bewaren. Tussen de bomen had hij zich altijd graag verschuilt. Tijdens de zomer was het de perfecte plaats om te rusten in de schaduw zonder dat iemand hem ook maar zou opmerken tussen het dikke bladerend dak van de bomen. In de herfst kwam hij er ook nog gemakkelijk van af om onopgemerkt te blijven. Ook al was het bladeren dak al sterk vermindert. Zijn rode haren en fel gele ogen zorgden er voor dat hij makkelijk in de herfstkleuren blende. Hij al vaak genoeg gehoord van mensen dat hij zelf leek op een echt Herfst kind. Zelf herinnerde hij zich niet in welk seizoen hij precies was geboren. Dus hij zou het niet kunnen zeggen. Het enigste wat hij wist was hoeveel seizoenen hij al had zien voorbij gaan.

Een lichte grin kwam op zijn lippen terwijl hij de menigte over keek. Iedereen leek zich nu warmer op te kleden. Dikkere jassen, dikkere kleren. Sjaals in verschillende kleuren en wat nog meer. Het was voor hem amusant om te zien. Hij zou bijna medelijden met ze krijgen. Zelf droeg hij graag de kleren die hij bijna altijd droeg. Zijn losse blauwe broek dat werd opgehouden door een bruine riep en dat zijn ‘shirt’ als dat was wat je het kon noemen. Dat net boven zijn buik kwam en de warme zachte pels dat over zijn linker schouder liep. Zomer, herfst, winter of lente. Je zou hem dit altijd zien dragen. Hij had verschillende van deze gekocht, zodat hij er altijd wel een schone had. Hoewel het hem weinig kon schelen of iets aan was of niet. Maar op deze school… Wel sinds hij hier was aangekomen was er al veel in zijn leven veranderd. Dingen die hij nooit had verwacht dat zouden veranderen. Maar hier was hij… Proberend om een net leven te leiden. Niet dat, dat altijd even goed werkte voor hem.

Zodra hij tot het hart van de appel had gegeten gooide hij zonder te kijken de rest van de appel achter zich. Mocht er iemand lopen en het tegen zich krijgen dan was dat hun eigen fout en niet de zijne. Ze zouden er maar rekening me moeten houden dat er van alles op hun af kon komen. Langzaam ging hij wat rechter op zitten terwijl zijn ogen speurden naar iets dat zijn aandacht misschien kon trekken. De meeste mensen daar en tegen deden niet iets dat hem veel kon interesseren. Liepen gewoontjes rond of speelden een spelletje in de gekleurde droge bladeren. Heel even staarde hij naar het groepje die begon met bladeren naar elkaar te gooien. De bladeren staken vast in hun haren en hun lachen groeide er alleen maar door. Kagura had nooit begrepen hoe ze zo’n plezier uit zo iets simpels… Zo iets doms konden halen. Misschien omdat hij zelf nooit echt een kindertijd had gehad. Of nooit de kans had gehad. Allemaal door één domme keus die hij had gemaakt. Een waarvan hij nog altijd spijt van had. Maar hij kon het verleden niet veranderen. Vanuit de hoeken van zijn ogen kon hij iets kleurrijks zien bewegen. Iets wat wel zijn aandacht trok. Rustig verdraaide hij hemzelf zodat beide benen nu naar beneden gingen. Zijn hand ruste op de stam van de boom. He vernauwde zijn ogen een beetje terwijl hij het kleine kleurrijke bokje in de gaten hield. Twee handen leken de kleuren keer op keer te verplaatsen. Zijn ogen gleden langzaam naar degene die het bokje vasthield. Een jongen… die blijkbaar alleen gefocust leek te zijn op het boxje in zijn handen. ‘Hm.’ Was dat een soort van Magie? Misschien een Magisch spelletje? Wat het ook was Kagura had nog nooit zo iets gezien. Zijn interesse groeide wat meer toen de jongen alle kleuren leek samen te voegen in een vlak. Voor hij ze terug door elkaar leek te schudden.

Snel genoeg sprong hij uit de boom en lande hij op de achterkant van het bankje waar de jongen op zat. Zijn gele ogen nog altijd gericht op wat de jongen in zijn handen hield. Hij hurkte zich neer nog steeds staande op de rugleuning van de bank, terwijl hij zijn evenwicht heel gemakkelijk bewaarde. “Huh.” Heel even keek hij naar de jongen van uit zijn ooghoeken. Voor hij naar bet boxje in zijn handen wees. ”Wat is dat?” Het was een curieus iets. Tenminste dat was het in zijn ogen. Vooral omdat hij geen idee was wat het was. Of hoe het werkte. Wat voor reden had het? Deed het iets speciaals? Hij keek weer terug naar de jongen. Zijn zilver blauwe ogen leken wel gemaakt van ijs. Iets dat hij nog niet vaak had gezien. Maar hij was niet geïnteresseerd in de ogen van de jongen. ”En hoe doe je dat?” Hij wilde weten hoe hij het deed. Of misschien meer waarom hij het deed. Hij wilde er heel graag ook eens zelf van dichterbij bekijken. Maar als een ‘goede’ student zou hij afwachten op een antwoord. Daarna kon hij het nog altijd even uit de handen van de jongen nemen. Hij was niet van plan het te stelen. Zo veel waarde leek het nu ook weer niet te hebben. Het was eerder gewoon zijn curiositeit die de kop op stak.

[Hoe wel van lange post, en kon er zeker wat mee. Hoop dat je ook wat hebt aan mijn post. ^.^]