Met zijn houding ontspannen zat hij in de shuttle en keek kalm uit het ronde raampje van de shuttle. Zijn mond was zonder glimlach en neutraal. Op de stoel naast hem rustte een zwarte rugzak en zijn haren waren naar achter gebonden door een bandana. Zijn gedachten waren dromerig. Hij ging naar StarShine Academy. De school waar zijn biologische vader nog les heeft gegeven, totdat. Hij weet niet eens waar Norwood heen was gegaan. Het contact was al heel zijn leven weg, het enige wat hij wist van zijn vader was via verschillende andere mensen gehoord. Zijn vader heeft hij nooit persoonlijk gekend en zijn moeder had hij ook niet veel van meegekregen. Hij was opgevoed door een ander gezin op Gren die hem hadden geadopteerd. Dat was zeker, maar nu was hij blij dat hij naar StarShine ging. Even verstand op nul en nieuwe dingen leren. Een nieuwe start maken. Drie harige poten tikte op zijn nek en een klein glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Geen zorgen, het komt goed,' sprak hij. De harige poten scharrelde weg onder zijn shirt en hij glimlachte. Zijn ogen keken toen strak naar buiten. Benieuwd wat hij zou aantreffen.

Met het gebruikelijke denderend geluid blaasde de shuttle stoom af en niet veel later ging met een piepend geluid de deur open. Met een zuchtende toon pakte hij zijn tas op. De mensen dramde zich naar buiten en hij stapte loom er achteraan. Zijn blik gleed over het hele platform, scande op de mensen en niemand stond op hem te wachtend. De hele omgeving was in een snelle waas voorbij aan het gaan. Hij zuchtte en liep naar een bankje en ging er op zitten en scheurde een pak met een ontbijtkoek er in open en begon er van te eten.

[ O P E N ]

Een grijze lucht betrok zich rond de school rond het middag uur. De wind waaide guur terwijl de late herfst zichzelf aankondigde. Vogels vlogen, maar zochten al een wat beschuttere plek op. Terwijl zijn jas langs de flanken van zijn lichaam naar beneden hingen, bewogen ze wel mee met de wind. Zijn ietwat vermoeide ogen keken evengoed scherp voor zich uit. Het altijd warrige zwarte haar hing met pieken voor zijn gezicht. Hij schoot de peuk weg met zijn hand en wreef toen over zijn gezicht heen omdat hij wat laat zijn bed uit was gegaan en de jongen was nog niet helemaal wakker. Hij had periodes waarin hij last had van nachtmerries en dit was dus zo'n periode. Gelukkig was zijn slaap tekort niet heel erg aan hem te zien, want Drake wist goed hoe hij dingen moest verbergen. Hij stopte zijn handen in zijn zakken en haalde zijn schouders wat meer omhoog. Doordat zijn capuchon nu iets hoger zat, had zijn nek minder last van de alweer koude wind. Hij liep door de schoolgang heen, maar had op dit moment geen les. Hij had net pas gegeten in de grote zaal en liep er over na te denken of hij straks even bij Yang langs zou gaan. Iets waar hij ook aan dacht, door de gedachte aan Yang, was iets anders. Ze had hem gevraagd of hij een keer voor een week naar haar huis wilde komen. Dit vond ze leuk aangezien ze allebei op Razen woonde, of in Drake's geval hadden gewoond. Hij had het goed gevonden op de voorwaarde dat ze dan niet naar hém gingen. Yang was zo nieuwsgierig dus deze vraag had hij sowieso van haar verwacht. Drake was hier echter minder blij mee dus hadden ze het zo afgesproken. Nu hij daar toch over nadacht, naar Razen reizen.. dat was nogal een tijdje terug. De laatste keer was.. onvrijwillig. Hij was eigelijk dus eigelijk nog nooit op zichzelf daar naar terug gegaan. Dit betekende dat Drake eigelijk geen idee had waar de shuttle voor Razen zich precies bevond, want dit was zo lang geleden en ze veranderde de stations wel eens. Nu hij toch in de buurt was besloot de jongen het maar even uit te zoeken voordat hij straks voor paal zou staan tegenover Yang. Met een haal door zijn zwarte haar sloeg hij het pad in naar de shuttle platformen.

Eenmaal op de plek waar hij wilde zijn, keek hij rond naar de verschillende schepen. Sommige kon hij gelijk aan zien waar ze vandaan kwamen, andere schepen waren afwezig. Drake liep naar het informatiebord en zag al snel waar de shuttle van Razen zich bevond en hoe dit allemaal werkte, want de rest wist hij wel. Hij wreef even over zijn neus toen hij naar het bord met aankomende schepen zag. Stofje in zijn neus, getver, kwam zeker uit zijn witte bondkraag. Hij zag al snel dat de eerstvolgde shuttles die zouden landen van Gren en Puffoon kwamen. Op zijn tijd kon hij zien dat hij nog wel even had voordat zijn eerste les zou starten. Als Drake namelijk ergens van hield, dan was het mensen kijken. Door zijn zwarte haren keek hij hoe de schepen al aan de hemel stonden. De jongen nam plaats op een soort muurtje met de info borden, ging zitten en stak voor het gemak zijn tweede peuk op. Door zijn relaxte ogen, en een knie opgetrokken en de ander bungelend langs de muur, keek hij naar de twee schepen. Hij keek naar de verschillende mensen die er uit liepen, van de normale mensen tot wezens waar hij de naam niet van wist. Het rookpluimpje kringelde de lucht in.

Het duurde niet lang voor dat een ritsend geluid van zijn jas plaatsvond. Estheb’an had niet gerekend op de koudere sfeer hier als het ging om de zomerse temperaturen die nu op Gren plaatsvonden. De wind was guur en kil en dat zorgde er voor dat hij gokte dat de herfst intrede maakte op deze planeet. Zijn ogen gleden over het platform en hij bleef hangen op een persoon die stond te roken en hij glimlachte kalm. Dit was de enige leerling in de omgeving die alle tijd leek te hebben. Met een stevige pas stapte hij op hem af en gooide zijn rugzak over zijn schouder en liet het losjes hangen. Hij plofte naast de jongeman neer en keek hem toen even kort aan. ‘Wellicht kun je me vertellen waar ik het beste heen kan voor de…’ hij pauzeerde en haalde een brief uit zijn jaszak en knikte. ‘De etage voor woudmagiërs?’ sprak hij met een tevreden glimlach en keek toen Drake serieus aan.

De kringel van de rookpluim bracht zijn weg omhoog de lucht in. De oranje vuur ogen lieten zich over de mensen gaan, terwijl hij relaxed op zijn reet zat. Er waren vrouwen met lange jurken en korsetten, mannen met hoge hoeden op en nette pakken aan. Tussen het nette volk liepen ook de gewone studenten in minder opgetutte outfits. Hij zag de meiden met iets te strakke topjes en hoe de kleding prachtig hun figuur omlijste. Daar in tegen waren er natuurlijk ook de casual types, die in een simpel chill vest of jas naar de school liepen. Hun gezicht op half zes, aangezien ze nu weer aan de bak moesten op school. Waarom dit ook een van zijn favoriete spots was, al was hij er al een tijdje niet geweest, kwam doordat hij op die manier alles in de gaten kon houden. Op deze manier kon hij zien wie er gewoon terug kwam van vakantie of weekend. Hij kon zien welke mensen of docenten op school kwamen voor een kort moment. Op die manier zag hij wel eens mensen van het bestuur die in de zoveel tijd langs kwamen. Een van de meest interessante slag mensen waren de nieuwe 'recruten' je kon het zien omdat Drake ze niet herkende en deze jongen kenden bijna iedereen van gezicht, dus dat zag hij snel. Daarbij was het ook zo dat deze types een gereserveerde en zoekende houding hadden, in sommige gevallen erg enthousiast maar dat was sporadisch. Al snel viel Drake zijn oog op een jongen gekleed in het groen, een bandana rond zijn bruine kaspel. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret en blies het langzaam it. Het duurde niet lang voordat deze onbekende ook Drake in de gaten kreeg. Tja, risico van het vak dit. Hij had het soms dat die zoekende personen op hem af kwamen, als ze dat al aandurfde. Niet dat Drake er nou zo eng of gevaarlijk uitzag, maar de jongen had nou ook niet echt een welkomshulde houding. Hij wreef even over zijn neus en zag hoe er op hem afgelopen werd tot de onbekende gast naast hem neer plofte. ‘Wellicht kun je me vertellen waar ik het beste heen kan voor de…’ Drake trok zijn wenkbrauw op en keek in de groene ogen. Hij zag hij de jongen zich afwende en iets uit zijn tas graaide. Toen Drake de bekende kaart onder ogen kreeg verscheen er een grijnsje op zijn gezicht. Hij dacht terug aan het moment dat hij deze ooit had verbrand voor de neus van een kleine nietsnut, die daar vervolgend nogal boos om was geworden, erg grappig. ‘De etage voor woudmagiërs?’ Drake snoof even en bleef even stil. Hij wilde kijken hoe de jongen hier op reageerde, uiteindelijk toen de ander zou denken dat hij niks meer zou zeggen sprak Drake. ''Weet je dat zeker? Ze schijnen daar last te hebben van een arachno plaag. Oftewel, ze hebben last van een allemaal spinnen zo groot als tafels.'' Waarna Drake zijn armen en handen hief en zijn vingers bewoog als snelle spinnen poten, plus een enge grijns. ''Tja, woud en natuur afdeling hm, je doet er niks an.'' Dit was een soort weg om te testen of deze jongen tegen deze humor kon. Als dat zo was, dan zou Drake t nog wel bekijken.

Zijn zwarte haren bewogen mee op de wind. Zijn ogen keken in die van de onbekende jongen en Drake genoot van de opeense ongemakkelijkheid van hem nu hij stil bleef. Zo leuk wanneer je iets deed wat anderen niet helemaal hadden verwacht. Het zou zo kunnen dat Drake volledig deed alsof de jongen er niet was. Als lucht was hij, niet belangrijk. Toch was dat niet het gevoel, want ondanks dat Drake niets zei gaf hij wel de erkenning dat hij de jongen had gezien. Je kon het niet helemaal zien, want de blik van Drake was vaak ondoorgrondelijk, maar de jongen beleefde hier zijn eigen soort plezier aan. De jongen gooide een 'well' om deze stilte maar te breken, tot Drake daadwerkelijk liet horen hoe zijn stem klonk. Een stem die je de koude rillingen kon geven, of met warme woorden kon spreken. Er lag altijd wel een ondertoon in zijn geheimzinnige gedrag, je wist nooit precies wat hij dacht. Spinnen. ‘Zo groot als tafels?’ hoorde hij de jongen zeggen. Het viel Drake op dat er geen angst stond in de ogen van deze jongen. Zo te zien was hij niet bang voor spinnen hoe groot ze ook waren. Dit gegeven stond nu in Drake zijn geheugenboekje geschreven.  ‘Zijn nog jonkies voor Arachno’s,’ Drake grinnikte. Meer dan niet bang, een kenner van de soort. Daarna sprak hij er over blij te zijn zo opgegroeid te zijn. ''Hm, jij liever dan ik.'' ketste Drake terug, maar dit was niet op een onaardige manier. Hij vertelde over de meiden en hoe ze moesten hebben gegild, de troep die ze achterlieten.

Drake wreef over zijn knie en haalde zijn been omhoog, waarna hij de ander eroverheen neerlegde. Op deze manier zat hij half in kleermakerszit terwijl het andere been nog naar beneden hing. Hij keek naar de rest van het beetje mensen wat treuzelde bij de shuttle, of ze waren een gesprek begonnen met de mensen die hen hadden ontvangen. ‘Ik mag jou wel,’ hoorde Drake de vreemdeling opeens zeggen. Eerst hesen zijn wenkbrauwen boven de vurige ogen. Na deze korte actie, gleden de pupillen naar greenboy. Er verscheen een grijnsje op Drake zijn gezicht. ''Hmh.. dan hoor je bij een van de weinige mister.'' Drake keek hem even aan. Meestal zou deze opmerking als compliment worden ontvangen en zou Drake nu hetzelfde moeten zeggen om beleefd te zjn. Zo'n persoon was Drake niet, hij zou niet liegen voor de beleefdheid want dat boeide hem niet. Dit betekende niet dat Drake deze jongen niet mocht, het was eerder dat Drake langer wachtte met de mensen die hij leerde kennen voordat hij een ferm oordeel trok. Soms had hij het gelijk, maar dat kwam niet vaak voor. Het was echter wel zo, ná dat oordeel kwam je ook niet meer er van af. Hij mocht je wel of niet en dat kon je zelf merken. ‘De naam is Estheb’an,’ Drake knikte, om te laten zien dat hij het gehoord had. ''Okey, succes dan hier Ezzel. Ik sta hier bekend onder een achternaam Burned, waar er meer van zijn. Ik ben de jongste van de drie, mijn naam is Drake.'' De jongen drukte zijn sigaret uit op de stenen nadat hij het laatste beetje uitblies. Er zat arrogantie in Drake en deze was duidelijk te merken, toch was hij niet onaardig tegenover Esteb'an. De bijnaam was simpelweg omdat hij die vaak aan mensen gaf en hij de naam daarbij ook de ingewikkeld vond om elke keer geheel uit te spreken. ‘En laat het me niet merken dat die arachno’s er niet zijn,’''Hm, de spinnen zelf heb ik niet daadwerkelijk gezien, maar ik heb genoeg aan de geruchten en inderdaad.. hysterische meiden.' Drake grinnikte bij de gedachte er aan terug.

‘Heh, alsof jij het meest geliefde figuur hier bent,’ Drake glimlachte even waarna hij Es aankeek. ‘Ik denk dat jij ook wat trekjes hebt waar menig ‘kuddedier’ vreemd naar kijkt. No offense,’ ''Je ziet er niet ver naast' reageerde Drake daar al snel op terug en hij keek naar de uitgedrukte sigaret. De jongen vroeg nog even door over de spinnen waarna Drake sprak over dat hij ze zelf eigelijk nooit gezien had. e jongen voelde zich nooit zo op zij  gemak bij spinnen, het waren irritante kriebelige beestjes. De groters waren te verwijderen met een simpele spreuk. ‘I mean, ik ben fanaat op spinnengebied, ook niet echt een allerdaagse….interesse,’ Drake knikte. 'Nee, spinnen zijn nu niet echt de favoriet van mensen. Niet zoals de hondjes en katjes die menig hart doet smelten.'' Drake hoorde hoe Estheban zijn naam herhaalde, als het zoete snoepje dat nog even nageproeft moest worden. Drake knikte bij de woorden aangenaam. ‘Geruchten en gillende meiden,’ sprak hij kalm. ‘Als je de geruchten van de gillende meiden heb gehoord, verbaasd het me niets als er dadelijk een paar kleine kruisspinnetjes zitten in de hoek van hun slaapzaal,’ Drake lachte en knikte, hij was het eens met de knul. Drake zag hoe hij zijn rugtas pakte en aanstalte maakte om verder te lopen. Om die reden sprong Drake ook van het muurtje af. Soepel kwam hij op de grond terecht en je zag dat dit hem geen moeite koste ook. ‘Zou je het leuk vinden om me daarna wat meer van de school te laten zien?’ Drake wreef over zijn kin waarna hij naar Estheban keek. ''Ach, vooruit dan. Omdat ik in een goede bui ben.'' zei Drake met een plagende grijns. De twee jongens liepen richting de school. ''Hm, vertel. Wat weet je al over de academy?''