Sylvia lag op haar buik met haar voeten omhoog gestoken nog steeds te slapen. De eerste lessen waren al begonnen, maar door de avonturen van laatst moest ze nodig bijkomen.

Sylvia voelde hoe ze omringd was door enorme groene trollen die hun grote neuzen tegen haar wouden aandrukken. De bloemen om haar heen waren stil en deden als of ze niet leefde terwijl ze net nog gezellig met hun had gezongen. Ze zag hoe de trol zijn hand naar haar wou uitsteken, maar het werd tegengehouden door een…spinnenweb? Sylvia keek opzij en zag daar een blauwe roos op zijn blauwe tarantula zitten, hij schreeuwde iets. Zijn tarantula begon naar voren te lopen en de poten kwamen behoorlijk hard neer waardoor ze een TOK hoorde, weer een TOK TOK TOK TOK.

Met gekreun werd de jonge dame wakker, haar blik was wazig maar werd snel weer scherp, ze draaide haar hoofd naar waar het geluid vandaan kwam. Stark was weer eens bezig, hij tikte steeds tegen het raam en probeerde haar duidelijk te maken dat hij naar buiten wou. ‘Hou op Stark, ik laat je later wel uit,’ haar stem klonk schoor als of ze de dagen er voor kei hard had meegezongen. Sylvia sloot weer haar ogen en opende die met een ruk toen ze een ‘klik’ hoorde. Haar ogen gingen met een ruk open en ze keek naar de deur die met een kier openstond ‘Wel potv…’ ze hield haar kaken op elkaar voor ze met moeite uit bed kwam en even stil moest staan, alles draaide om haar heen. Toen dat min of meer over was stond ze op en rende haar kamer uit, daar keek ze van links naar rechts en zag hoe Stark een hoek omging. Een paar scheldwoorden flitste haar gedachtes langs en ze haastte zich naar binnen om wat stukjes vlees te pakken uit de lucht dichte container. Haar handen trilde te erg om het open te maken dus nam ze de bak helemaal mee en wierp een blik in de spiegel. Ze schrok even van haar uiterlijk, ze had enorme wallen onder haar ogen en haar haar kwam los uit haar vlecht. Sylvia greep haar zonnebril en deed hem op voor ze haar kamer uit ging, lekker charmant in haar pyjama. Toen haar kamer dicht was rende ze naar de plek waar ze Stark voor het laatst had gezien. Ze had Stark al een aantal jaar en hij was best groot en nadeel met groot zijn was dat hij het leven van een persoon ook behoorlijk zuur kon maken. Als hij iemand heeft gezien die zijn slachtoffer wordt, laat hij diegene ook niet zo makkelijk gaan en de leraren zouden het waarschijnlijk niet waarderen. ‘Stark..’ Zei ze kalm en floot wat deuntjes waarmee ze vaak met hem communiceerde. Ergens in de verte hoorde ze vleugels en ze hoorde ook en ‘kraa.’ Zo snel ze kon begon ze te rennen en op dat moment waren de lessen afgelopen en werd ze overspoeld door mensen. Sylvia duwde met haar ellebogen tegen mensen aan om er door heen te komen. Op een gegeven moment werd het wat rustiger, haar ogen waren gefocust  op de plafond waardoor ze niet merkte hoe haar voet achter iemand anders zijn voet bleef haken en zij voor voren viel, recht op iemands rug. Terwijl ze viel, vloog haar container uit haar handen en ging open in de lucht. Waar het vlees lande hoorde ze gillende meiden.

Drake liep door de gang heen, de zwart witte jas hulde om zijn schouders. Er stond nog altijd een grijns op zijn lippen en dit maakte dat hij een beetje vreemd werd aangekeken. Waar mensen nog vreemder naar keken was de zwarte schim die door de gang schoot. Het geluid van slaande vleugels drong door tot het geluid van de menigte. Sommige rende er voor weg en anderen viel het niet eens op. Het was in deze school eigelijk vrij normaal dat er wel eens dieren tevoorschijn kwamen. Dan hadden ze het tenminste nog over dieren, Drake had ooit gezien hoe er een demon de gangen had geteisterd. Daarna hadden ze samen een appelsap getoost op het geweldige moment. De meiden die gilde door zijn enge fratsen en de gekte die hij kon veroorzaken. Deze school veilig? Dat kon je met een korreltje zout nemen. Drake had ondertussen de raaf zelf in de gaten gehouden, hij vloog boven de mensen uit en met wat gehort en gestoot in zijn vliegen kwam het dier door de met muren afgezette ruimtes. Dit was geen leuke plek voor een vogel. Met een iets versnelde pas liep Drake achter het dier aan. Uiteindelijk zat het stil in een van de raamkozijnen. Rustig kwam Drake er op af, maar bleef staan op een paar meter afstand. De jongen bewoog geconcentreerd met zijn handen waardoor er nu geen vuur, maar een zwarte materie ontstond. Dit was een techniek die hij had geleerd bij de Dark magic docent Master Iro. In zijn les soul beast, had hij deze techniek onder te techniek kunnen krijgen. Het vormde zich tot balletjes en tussen die balletjes verschenen draden. Al deze draden werden met de balletjes verbonden en zo vormde het samen een net. Op deze zelfde materie zat ook een soort kalmeringsspreuk die het wezen wat er in gevangen zat in bedwang zou houden. Het dier keek schichtig om zich heen, net toen het Drake zijn kant niet op keek stuurde hij zijn magie er op af. De raaf wilde al weg vliegen maar Drake was net op tijd. Zolang Drake dat niet wilde, zou deze spreuk het dier ook geen pijn doen. Net toen hij de spreuk om hem dier heen compleet had zodat hij niet meer weg kon, hoorde Drake nogmaals gegil van meisjes. De jongen slaakte een zucht. Wat nu weer? Was er een hele meute van die dingen ofzo? Drake draaide zich om en keek door de gang. Toen hij wat verder liep zag de jongen al snel wat er aan de hand was. Een meisje was gevallen en had zo te zien ook een bak met voer over de grond gegooid. Het was diep rood vlees en Drake kon eigelijk al wel de situatie inschatten. Daarom liep hij door de menigte, sommigen gingen gelijk voor hem aan de kant. Drake glimlachte even naar haar, gaf aan haar omhoog te kunnen helpen als ze dat wilde. Daarna hief hij rustig zijn hand, achter zijn rug vandaan zag je nu een zwevende raaf, inplaats van een met vleugels vliegende. Hij bewoog de zwarte materie zo voort dat het de raaf kon dragen. ''Is deze toevallig van jou?'' sprak de jongen.

Excuse voor de late reactie ^^

Het gefluister en gemompel in de gangen was duidelijk. Het gillen en schreeuwen van meiden was langzaam gekalmeerd. Drake was hier erg blij mee, hij hield van vrouwen maar ze konden zo schel zijn. Met zijn zwarte magie had hij het dier weten te pakken, terwijl anderen het gewoon negeerde. De jongen keek wat rond, maar hij kreeg ook niet hulp of iets. Dit was niet erg, Drake was niks anders gewend. De blikken naar hem wisselde van walging, naar haat tot de jongte met angst in hun kijkers. Vooral nu hij zijn magie gebruikte stapte de mensen achteruit terwijl de jongen kalm door de gang liep. Je hoorde hoe de vogel wat geluid uitkraamde en mensen weken uit voor hen. Een buitenstaander zou denken dat ze uit de weg gingen voor de grote gevangen vogel. Het was echter zo dat mensen uit de weg gingen voor het andere figuur. Drake keek ze even kil en afstandelijk aan als je van hem zou verwachtten. Eigelijk paste de twee zwarte figuren wel bij elkaar, ze vormde geen groot contrast. Uiteindelijk was Drake bij het meisje aangekomen, zij had al deze commotie veroorzaakt. Hij keek haar rustig aan en stelde zijn vraag of het dier van haar was. Zoals Drake aan haar gevallen kist met vlees had geraden, bleek dit inderdaad zo te zijn. ‘Ja die is toevallig van mij.’ Drake knikte naar haar en daarna ook de vogel, er lag een onderzoekende blik in zijn ogen. De vleesvlekken stonden nog op haar broek, hij zag hoe de stof nu ook donkerder was gekleurd. Haar zachte gezichtje werd omlijst door de hazelnoot bruine lokken, terwijl heldere groene ogen je vriendelijk aanstaarde. Ze was van gemiddelde lengte en postuur, dus Drake stak met zijn lengte wat boven haar uit. Dit was ook ergens logisch, omdat jongens vaak langer waren dan meisjes. ‘Kan ik er vanuit gaan dat ik mezelf geen pijn doe als ik hem overneem?’ hoorde hij haar zeggen. Hij glimlachte even en keek naar het zwarte net dat rond het dier zat. ''Ja. Anders zou ik het dier zelf namelijk ook pijn doen. Een dier zomaar onnodig pijn doen doe ik niet zomaar.'' sprak de jongen rustig terwijl zijn oranje ogen zich weer op haar richtte. Hij zag hoe ze naar de raaf keek, het dier bewoog wat in Drake zijn greep, maar dit was kansloos. Hij vroeg zich af wat zijn drang naar buiten was, want over het algemeen wist hij dat raven best rustige dieren waren. ‘Misschien is het beter als hij nog even in het net blijft en als het niet teveel moeite is naar buiten brengen zodat hij even los kan gaan….anders overleeft mijn arm niet..’ Drake keek op met geheven wenkbrauwen toen ze dit zei. Hij bewoog wat met zijn lippen voordat hij iets ging zeggen, bedacht zich zijn zinnen. ''Ik breng het naar buiten, aangezien hij zich hier inderdaad niet prettig voelt. Het is echter wel jou taak om hem te laten weten wie de baas is.'' zijn blik gleed naar de kist. ''Zonder stukjes vlees.'' Hij snoof even zijn blik was serieus, de mensen om hen heen waren een beetje verder gegaan met de normale gang van zaken. ''Het is jou dier en een dier kan worden gezien als vriend, maar laat wel je dominantie laten blijken. Zodra hij je overheerst is er geen weg meer terug.'' Drake begon zijn weg naar de deur al te maken en keek achterom zodat hij kon zien of hij haar volgde.

‘Natuurlijk, dieren horen niet te lijden.’ Drake knikte, keek haar even aan. Ondertussen was iedereen verder gegaan met zijn of haar dagelijkse bezigheid. Ze was het met hem eens en daar keek hij ook niet van op. Hij vertelde haar daarna dat het wel belangrijk was dat het dier wist wie de baas was. Zo gaf hij ook de hint richting de bak met vlees. Ze leek er niet echt blij mee te zijn, Drake keek haar enkel rustig aan en ging er niet op in. ‘Dit was ook puur uit nood.’ Drake haalde even zijn schouders op. ''Sure.'' en hij geloofde haar. Drake was het er alleen niet mee eens, maar dat was allang al duidelijk geweest. ''Het is jou dier en een dier kan worden gezien als vriend, maar laat wel je dominantie laten blijken. Zodra hij je overheerst is er geen weg meer terug.'' had Drake gezegd, zijn intensie om haar iets te leren, maar het meisje leek er geprikkeld door te worden. Het was ook algemeen bekend dat mensen het niet euk vonden als anderen je vertelde hoe je iets moest doen. Vooral niet omdat je al goed weet hoe je het moet doen.. en dan krijg je er nog commentaar op ook. Drake was zich hier ook geheel van bewust, maar het was gewoon een eikel. ‘Raven zijn bekend dat ze koppig zijn en als ze eenmaal iets in hun kop hebben zullen ze het ook doorvoeren. Overigens is het geen hond die je aan de lijn kunt hebben, het is een intelligent wezen die je erkent als een baas maar of hij altijd naar je luistert is wat anders.’ Drake knikte om te laten zien dat hij het met haar eens was. ''Dat begrijp ik. Het jammere is alleen wanneer hij dus niet naar je luistert. Wat ik probeer uit te leggen, is dat het handig is om hem wel te laten luisteren. Of hij nou een vrije wil heeft of niet.'' Drake keek haar serieus aan. Het maakte hem niet uit waar de problemen tussen haar en het dier vandaan kwamen. Het was belangrijk omdat je anders situaties kreeg die je niet wilde. Zo kon je dier je verwonden, de rug toekeren of weg lopen. Het was belangrijk de verhouding 'baas' en 'vriend' op evenhoge status te hebben. Een overmacht kon Drake zichzelf ook niet veroorloven bij zijn eigen huisdier. ''Of wil je zeggen dat alles net, allemaal ging zoals verwacht? Had hij zich door jou laten pakken?'' Drake trok hierbij zijn wenkbrauwen omhoog in een vraag. Hij wist haar antwoord al, want de vogel was buiten zinnen geweest. Daarom wachtte hij niet totdat het antwoord gegeven was. Hij draaide zich van haar weg zodat hij naar buiten liep. ''Dat dacht ik al.''

Eenmaal buiten keek Drake nog even naar de vogel die zich uit alle macht probeerde los te maken. ‘Ik denk dat hij nu wel los kan, vanaf hier weet hij wel waar hij heen moet.’ Drake knikte. ''Als jij het zecht.'' Drake hief zijn handvlak omhoog en draaide er even mee. Het was een beweging alsof hij ergens touw van los sloeg. Hiermee verdwenen ook de zwartrode linanen rond de vogel. Hij leek eerst even verward, waardoor hij wat zakte in de lucht, maar zichzelf al snel herpakte. Na even op de grond te hebben gezeten tripte het weg en steeg daarna de lucht in. Hij zag hoe de vogel de lucht in ging en een luide vrolijke KRAA kraaide. ‘Ja euhm, Bedankt voor je hulp! Als er iets is waar je ooit hulp bij nodig hebt moet je maar aan mijn mouw trekken.’ Drake keek haar nu aan en glimlachte even. ''Geen probleem. Trouwens, de naam is Drake, mocht jij me ooit nog nodig hebben.'' Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en keek weer naar de vogel die weg vloog. ''Hij komt wel weer terug right?''