_{Geknield zat de man met het nachtzwarte haar tussen het steengruis van de arena-vloer, achter een richel en in de schaduw. Verborgen alsof hij zelf deel uitmaakte van de duisternis. Eén van zijn handen rustte over een knie en zijn andere steunde naast hem op de grond. In een routinematige beweging wreef hij de stof van zijn overhemd over zijn brillenglazen om deze van het vuil te ontdoen en blikte intussen over zijn schouder, de permanente frons die hem zo eigen was daarbij zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen. Nauwlettend gleed zijn blik over de zandbak die vandaag zijn strijdkring vertegenwoordigde, waar het stof in grote wolken werd voortgedreven, over de plaats loeide en in de nabries zijn zwarte lokken optilde. Arena: lucht. Met dat feit in zijn achterhoofd ging zijn kille blik de hemel na, inktzwart en - natuurlijk of in een zinsbedrog - op het punt van de nacht. Hij meende Shadra zelve als een donkerpaarse bol aan de lucht te zien pronken en boog zich nijdig bijtend op zijn duimnagel terug achter zijn richeltje. Het was niet genoeg om de man tot een punt van tevredenheid te brengen, wetende dat Abigail meer in haar voordeel was.
Met één van zijn mondhoeken nijdig opgetrokken in een vinnige grauw, schikte hij nog een keer zijn schoenveters. Hij had een zorgvuldig streven gedaan voor maatregelen: zijn iconische lange mantel had de zwartharige Shadraan voor de verandering eens op zijn kantoor gelaten, zodat zijn tegenstander hem daar niet met een ruk aan kon terugtrekken. Zijn glanzende zwarte herenschoenen waren vervangen voor een ouder paar, zonder de lage hakken waar je aan de hand van de klakgeluiden die ze produceerden precies kon horen wanneer de leraar in zijn strenge tred aan kwam gebeend. De gebruikelijke medicijnen voor zijn multiple sclerose had hij deze ochtend zelf geïnjecteerd, zijn torso zat onder zijn overhemd gebonden in een verstevigende rugband en zijn stijve spieren had hij met oefeningen dagen van tevoren al los gemaakt. Onverbiddelijk voor zichzelf, en de aankomende strijd. Hij had zelfs overwogen om een tok voor te doen, maar had dat idee naderhand in de wind geslagen in de wetenschap dat het zijn beweegruimte zou verminderen. De rapier, die in de strijd als een verlenging van zijn arm was, zat veilig in de schede aan zijn heup en zou - zoals hij bij voorhand al besloten had - in een langzame, muisstille beweging getrokken worden, in de schaduw, zodat de kling niet glansde in het maanlicht, het geluid niet kliefde door de donkere lucht, het bloedvergiet dat hij ermee kon verrichten nog even een geheim bleef. Hij kon alleen niets doen aan zijn ogen, die als de helse hypnose was in de blik van een tijger op de loer; een kleurenschakeling van schatkamer-goud en oranje, als bliksemschichten over zijn irissen, fel en lonkend. Tot spleetjes knijpen was het beste wat hij kon doen. Zulke decrete schikkingen waren een teken van een slinkse zede van Shadraanse aard, die ongetwijfeld ook in zijn manier van vechten terug zou komen. En wanneer het een gevecht betrof, maakte het voor de donkere man geen verschil of hij voor een kind of een bejaarde stond, of hij een man of een vrouw confronteerde. Ze gingen neer. En hard. Dat was zijn rotsvaste instelling en zijn drijfveer waar hij zich aan vasthield. Het moest vast ook de reden zijn geweest waarom Heer Deshas hem getraind had. De man had altijd een vurige passie in zijn binnenste stormen waar hij zich aan kon relateren, dunkte hij.
Een hap lucht stoof verschrikt door zijn keel en maakte het ertoe dat hij zich bijna in zijn eigen speeksel verslikte op het moment dat de hele Arena plots schuddend in beweging kwam. Haastig greep hij zich vast aan enkele brokstukken van het richeltje en zette zich schap terwijl de G-krachten door zijn lijf gierden. De Arena, als ware het dat het gevechtsstadium leefde, maakte de laatste aanpassingen om zich aan het element in voordeel te schikken. Het was begonnen.
Tegen het koele maanlicht zag hij haar silhouet, scherp afgetekend als een vogel in vlucht; lang, blond haar, haar gespreide vleugels en slanke lichaam hield zijn aandacht voor kort vast. Op dit moment kon hij nog niet met zekerheid zeggen of het dom of praktisch was om jezelf al zichtbaar te maken voor je tegenstander, maar in haar geval en in deze situatie kwalificeerde hij het als logge domheid. Wat hij in ieder geval wel wist, was dat de schaduwen vertrouwd aanvoelden en bijdroegen aan zijn krachten. Terwijl ze als een nachtuil naar een hoger gelegen brokstuk zweefde, glipte hij achter zijn richeltje vandaan en bewoog onder haar mee, ervoor zorgend dat hij ten alle tijden in haar schaduw bleef. Tussen zijn gesmoorde hijgen door lispelde hij wat enkele Shadraanse woorden en trachtte onderwijl in de donkere plas van haar schaduw te blijven die over het terrein gleed. Toen ze uiteindelijk op haar eenzame zwevende eilandje stond, recht boven hem, kwam hij tot stilstand, knielde neer en voerde zijn eerste spreuk uit. Flinterdunne lijnen als gesponnen zilverdraden trokken zich los uit Abigails schaduw, schoten in oogverblindende snelheid omhoog en leken zich als onzichtbare haken vast te grijpen aan haar ledematen. Daar voelde ze in principe niets van, maar dat was ook niet de essentie van zijn spreuk. Ze zou pas merken dat ze in de ban van iets was als ze door een abstracte kracht werd voortbewogen, zelfs tegen haar wil in. In de duisternis van de zwevende homp rots boven hem, staarde de zwartharige man naar zijn onderarmen die op zijn knie steunden, en zijn vingers, waaraan elk één van die zilverdraden bevestigd zat. Minutieus en met een kille kalmte die van zijn gelaat afstraalde - alsof hij zich niet in een strijdarena bevond maar achter een glanzende zwarte pianovleugel, in de sleur van de dag doodgewoon een etude in c-minor spelend - bewoog hij zijn slanke vingers in ingewikkelde handeling, en tot slot in een gebaar waarbij hij zijn vingers spreidde als de vleugels van een vogel. De gespannen draden die in de hoogte reikten, trilden, en als het goed was zou hij met die beweging haar vleugels uit haar schouderbladen weer ontvouwen. Hij aarzelde niet om meteen erna door middel van simpele vuurmagie de draden in vlam te zetten, die in een likkende inferno omhoog schoten en oversloegen op haar vleugels, in zijn smerige hoop om deze als een stel waardeloze, taaie kippenvleugels te roosteren. Het was natuurlijk een kwestie of zijn spreuk succesvol was of niet, of de draden van schaduw niet braken, of het lot aan zijn kant stond. Maar als alles verliep zoals het hoorde - dan was ze van hem. Het was wat zijn morbide manier van vechten symboliseerde: als het angstwekkende moment wanneer de slang van een tak langzaam op je af kronkelde en vlak voor je gezicht stilhield - voor het snode dier tenslotte met opengesperde bek onverwachts in de aanval schoot.}

_{Terwijl de jonge blonde Puffoonse zich teniet deed aan de adrenaline van het gevecht en er oprecht van genoot, zat de Shadraanse man zich in de schaduwen te verbijten. Gedreven door een vurige drift en de wil - de enige mogelijkheid - om als winnaar vandaag de strijdarena te verlaten, voelde hij de pressie tegen de binnenkant van zijn huid drukken, als duizenden naalden. Hij kon er niet het plezier van in zien. Dat was de aard van een volbloed Shadraan: trots en prestaties, maar vooral trots. Het was een kwestie van winnen en een andere bestond niet. Mocht niet bestaan. Net zoals bij sport, een rechtszaak, of alleen al bij een simpele discussie. De triomf en de groei van zijn scala aan magie was waar hij voor ging. En hij hoorde Deshas al in de diepste krochten van de hel schateren als hij als opvolger van een Legendarische Magiër verloor tegen een doorsnee lerares - een vrouw, nota bene.
Het was dan ook niet zo'n wonder dat zijn vingers zich woest klauwden en hij met grauwachtige, opgetrokken mondhoeken, zacht Shadraanse verwensingen siste. De schaduwlijnen van zijn eerste Spreuk braken - de meeste dan. Via de schaars overgebleven anderen, vloeide zijn vuur omhoog naar Abigail en vergrepen zich zodanig aan haar vleugels dat hij erin slaagde ze te schroeien - maar het was niet goed genoeg. Hij begon een riedeltje van verscheidende zaken in zijn hoofd af te lopen, de schuld te geven en de Zwarte Hel in te vervloeken. Het huidige element dat in het voordeel stond, zijn weigering om de scherpe randen van deze spreuk te polijsten, de soms misrekende coördinatie door de multiple sclerose, Deshas' dood, waardoor hij niet meer onder het gezag van zijn vriend kon trainen, Abigail, zichzelf. Hoe lang was het immers geleden dat hij onder de Legendarische Magiër van het Duister getraind had?
Geknield bleef de man in de duisternis zitten, afwachtend, en ook om de rust tot zich te laten komen. Dit soort ademmomentjes zouden het komende halfuur - uur - anderhalf uur - uitermate zeldzaam zijn, vreesde hij. In stilte wachtte hij af op wat de blonde luchtmagiër zou doen, hoe ze zou reageren. Omdat hij in een dwarse positie onder de zwevende rotshomp zat, en zowel links als rechts van hem kon kijken, zag hij het uit zijn krachten gegroeide beest bestaande uit lucht op hem af stormen. Daar was hij dankbaar voor, want als hij ook maar een kwartslag gedraaid had gezeten, had Abigail een verrassingsaanval in haar voordeel gehad: de loopvogel verplaatste zich compleet geluidloos. De vogel in zijn geheel was niet zo groot; het waren de klauwen waar hij voor moest uitkijken. Hij wist dat het beest zo abstract was als de lucht waar hij uit bestond, maar dat was precies waarom hij het niet wilde onderschatten: de stille, bijna zwijgzame wind die het dier omvatte, was vlijmscherp en zou als een mes door boter in zijn huid snijden. Bliksemsnel schoot de zwartharige man overeind, schoof een aantal meter achteruit en trok met een sissend geluid zijn rapier uit de schede. Zijn geoefende handen draaide het wapen in een perfecte rotatie voor zich en vormde op die manier een soort blokkering van het beest dat zich, gezien de materie waaruit hij uit bestond, of voor een deel mee zou worden genomen in de zwiepende, natuurlijke windstroom van de zwaardkling en daarom misschien zijn vorm verloor, of teruggestoten werd bij een uithaal van zijn klauw. De wijs- en middelvinger van zijn linkerhand plaatsten zich tegen zijn halsslagader om een chakrapunt open te zetten, zoals Raziaanse vuurkrijgers uit de oude tijden dit in een strijd toepasten. Dat gaf hem de mogelijkheid om zijn volgende spreuk te triggeren, eentje waarmee hij zuurstof - in dit geval in de vorm van luchtmagie, iets waar vuur zich natuurlijk mee voedde - al zuigend in zich op kon nemen en in een holte van zijn borst op kon slaan. Zo verdween de magische energie die de kasuaris bevatte door de mond van de zwartharige man bij hem naar binnen, alsof hij een geest absorbeerde. Daar hoopte hij tenminste op, want hij kon de energie goed gebruiken. Onmiddellijk draaide Savador zich om en snelde in al zijn zwarte gewaden naar de dichtstbijzijnde rotsrichel. Daar knielde hij weer neer, zijn blik gejaagd over het terrein van de arena glijdend. Abigail had ondertussen haar kans vanzelfsprekend schoon in gezien om zich naar een veiligere omgeving te verplaatsen, maar daar verzon hij wel iets op. Vanuit de binnenzak van zijn colbert haalde hij een peperkoekmannetje tevoorschijn, een Catch me if you can Gingerbread-man die hem was geschonken van de Secret Tree. Zoals hem door de Boom was verteld, kwam het mannetje tot leven en bood hem een klein flesje met oranjekleurig poeder aan in ruil voor zijn leven, Puffoonse Kaneel, naar de uiteenzetting van de boom. Nijdig griste Savador het flesje uit de armpjes van koek en stopte de gingerbread veilig weg in zijn binnenzak, waarna hij een voet op de richel plaatste, een snufje van het poeder innam, zijn rapier in een sierlijke beweging terug in de schede schoof en zich afzette. Het Puffoonse Kaneel tilde hem de lucht in, liet hem zweven. Voor hoelang wist hij niet, zulke concrete informatie was hem niet gegeven - maar het moest lang genoeg zijn voor hetgeen wat hij wilde doen. Dit was hoe het moest voelen om door middel van magie te kunnen vliegen. Het voelde onwennig - zijn plaats was immers op vaste grond, diep verborgen in de schaduwen - maar de kracht die het Puffoonse Kaneel hem gaf, stuwde hem door de lucht voort alsof het een automatisme was, bijna zoiets als lopen. Hij liet zijn blik op deze hoogte over de omtrek van de Arena gaan en zijn Shadraans ingestelde ogen meenden de blonde vrouw achter een richel te kunnen zien. Hij koos het moment uit om de eerder opgeslagen zuurstof van Abigails spreuk in een langzame, maar krachtige zucht tussen zijn lippen door te laten ontsnappen. Het mengde zich met zijn vermogen om vuur te kunnen creëren, zette zich daarin om, en toonde zich als een paarsachtige steekvlam, dik in omtrek, die hij uitspuwde terwijl hij over de Arena schoot, als een zwarte Shadraanse draak. De spreuk ging onder de naam Black Mamba's Coil, omdat de lijnen die het vuur vormden wel leken op het kronkelende lijf van de zwarte slang. Die combinatie van vuurmagie en duistere magie zorgde ervoor dat de vlammen die nu in allerlei diagonale strepen over de oppervlakte van de Arena dansten, teerden op alles dat leefde in de buurt. Het zou geen pretje zijn om ermee in aanraking te komen. Daarbij zorgde Savador ervoor dat hij dus zoveel mogelijk oppervlakte in vuur en vlam trachtte te zetten, om bewegingsmogelijkheid weg te nemen, en zijn laatste ademtocht gebruikte om de vuurstraal in een smalle cirkel af te sluiten om de plaats waar Abigail zich bevond. Boven die vuurkring bleef hij nog op zekere hoogte spuwend rondcirkelen om de vlammen zodanig te voeden dat ze in hoogte rezen en hij Abigail praktisch gezien tussen de muren van vretend vuur opsloot, en een aantal keer mikte hij recht over haar heen, om vast enige schade toe te brengen. Omdat de vlammen voortkwamen uit een vuurspreuk dat zich voedde met enige vorm van zuurstof, zou luchtmagie waarschijnlijk alleen averechts werken en de vlammen versterken. Zodra de laatste lucht uit zijn holte ontsnapt was, landde Savador op een lager gelegen rotsblok om weer even tot adem te komen en intussen zijn geïmproviseerde hel kritisch te bekijken, met de gloeiende hoop dat hij hieruit triomfeerde.}