Ik ben geboren in hartje zomer, in een klein dorpje in het zuiden van Razen. Mijn ouders waren nog vrij jong toen ik ter wereld gebracht werd, mijn moeder net 25 en mijn vader bijna 27. Het dorpje waar ik ter wereld in gebracht werd, was zo klein dat iedereen elkaar kende. Een nieuw kind dat geboren werd, was meteen hét nieuws van de dag. Dus ook bij mij. Kleine Amanda Clarke was geboren, met als trotse ouders het pasgetrouwde stel David en Kara Clarke. Ja, je hoort het goed. Ik ben niet ter wereld gekomen als Ziva Emily Thorne, mijn echte naam is Amanda Clarke, dat zal vast als een shock op je inslaan.

Laten we het daar echter later over hebben, dat is tot nu toe niet relevant voor mijn verhaal. Ik ben dus geboren in Razen, maar dat betekende niet dat ik volledig de Raziaanse nationaliteit had. Mijn moeder was namelijk een Novaan, echter heb ik nooit haar Novaanse krachten geërfd, die heb ik later uit eigen aard moeten leren. Mijn eerste jaren waren onschuldig, ik heb weinig slechts meegemaakt. Lang hebben we echter niet in Razen gewoond, want mijn vader kreeg een prachtige baan aangeboden in Shadra. Een topbaan zelfs, bij Grayson Global. We verhuisden naar een mooi huis in een drukke stad, een appartement ergens bovenin waar we uitzicht hadden over de stad en de daarachter gelegen oceaan. Een prachtig uitzicht, dat vond ik zelfs al als kind. Mijn moeder heb ik niet lang gekend, ik heb geen enkele herinneringen meer aan haar. Het zijn vooral de herinneringen van mijn vader die bij me zijn gebleven. Wat me altijd is wijsgemaakt is dat ze heel vroeg is overleden aan een ziekte, dat ik daarom geen herinneringen meer aan haar heb: ze heeft weinig van mijn leven meegemaakt, misschien hooguit twee jaar. Helaas voor mij natuurlijk, want dat zou betekenen dat ik zonder moeder ben opgegroeid.

Daar was helaas weinig van waar, een van de vele leugens die me als kind verteld zijn. Mijn moeder was depressief, hoe dat gebeurd is weet ik tot op de dag van vandaag niet eens. Ik heb ooit een herinnering aan haar terug gehad, toen ik mezelf dwong zo ver terug te dringen in mijn geheugen. We zaten in een koets, ik weet niet eens meer waarom we een ritje waren gaan maken, maar wat ik wel weet is dat we richting een dichtbijgelegen meertje reden. En hard ook. Mijn moeder zag er vastberaden uit, vertelde me 'niet bang te zijn' voor wat ging komen. Ik als klein kind geloofde haar natuurlijk, ik was toen misschien hooguit drie of vier. Ze had zichzelf die dag van haar leven willen beroven en mij ook van het mijne. Helaas voor haar werden we op tijd gered door de politie, mijn vader was er klaar mee en heeft haar aangemeld bij een instituut, waar ze zou revalideren totdat ze weer helemaal oké was. Ik heb haar daarna nooit meer gezien. Misschien heb ik daarom de herinneringen aan haar uit mijn hoofd verbannen, misschien wel ja.

Naja goed, dat was allemaal gebeurd voordat we naar Shadra gingen. Het waren alleen mijn vader en ik die met zijn tweetjes in de shuttle zaten, richting de duisterste planeet van heel Kovomaka. Ik weet nog hoe ik uit het raampje heb staan kijken, mijn mond op en vol spanning. Duisternis heerste over de hele planeet, ik kon het zien, maar het gaf me een kick. Ik wilde weten wat ik daar kon vinden, ik was er helemaal klaar voor. We hadden dus een appartement, maar dat was alleen voor in de wintermaanden. In de lente en de zomer hadden we een mooi huisje gelegen aan het strand. In een van de, waarschijnlijk, warmere plekken van Shadra. Mijn vader en ik spendeerden daar onze zomer, ik leerde er vrienden kennen. Of in ieder geval één belangrijke vriend die tot op de dag van vandaag nog steeds heel veel voor mij betekent. Zijn naam was Jack Porter. Een sympathieke jongeman, voor zover ik het me kan herinneren was hij niet geboren op Shadra, maar waren hij, zijn vader en zijn jongere broer vanuit Erd naar hier verhuist, om hier een nieuw leven op te bouwen en de droom van hun vader door te zetten: een bar. Hij woonde dan ook boven de bar, de Stowaway noemden ze het. Ik kan me de mooie dagen nog herinneren, spelend op het strand, lachend, vol plezier. Wensend dat 'niks zou veranderen' wanneer we een van de vele vallende sterren zagen. Ik wilde de wens nooit vertellen, omdat ik er heilig in geloofde dat als ik hem vertelde, hij nooit uit zou komen. Helaas was daar weinig van waar, want op een bepaalde nacht veranderde mijn hele leven.

Het was een zomerse avond, ik en mijn vader zaten voor de televisie en hij had me net gevraagd of ik op Sammy wilde passen buiten. Ik nam Sammy mee naar buiten, maar veel verder dan de deur kwam ik niet. Agenten kwamen ons huis binnengestormd, ik schreeuwde, mijn vader schreeuwde, de agenten schreeuwden. Het was een traumatiserend moment en ik denk dat het me tot op de dag van vandaag nog steeds zo af en toe achtervolgt, veel minder dan in mijn tienerjaren, maar ik heb zo af en toe nog last van de nachtmerries die in mijn jeugd bijna iedere nacht langskwamen. Ik werd weggebracht en ik durf bijna te wedden dat dat de laatste keer is geweest dat ik mijn vader in levende lijven heb kunnen zien, naast de televisieprogramma's die over hem gemaakt waren en natuurlijk zijn trial.

Blijkbaar had mijn vader geld witgewassen voor een terroristische organisatie die de ramp van flight 197 had geclaimd. De shuttle was neergestort en alle 203 personen in de shuttle waren omgekomen. Mijn vader, de arme man, kreeg hier de schuld van. Er was niks van waard, dat durfde ik te geloven. Mijn vader zou zoiets nooit doen, hij was geen monster, hij was geen moordenaar. Ik hield het vol dat hij onschuldig was. Zo hard. Een half jaar lang zelfs, desondanks dat meerdere mensen me hadden proberen over te halen. Maar zíj bleef doorgaan, ik wilde niet begrijpen waarom, maar nu weet ik dat het enkel en alleen was om haar carrière te bevorderen, ze had namelijk een aanbod gekregen van de werkelijk schuldige mensen. De mensen die mijn vader als slachtoffer hadden gebruikt, want het waren zij die in de gevangenis hadden moeten zitten, niet mijn vader. De vrouw, een psychiater, bleef doorgaan en volhouden dat mijn vader een monster was. Zolang totdat ik het ook daadwerkelijk geloofde. Ík geloofde niet langer meer in de onschuld van mijn vader. Ik was de dochter van een terrorist. En ik haatte het.

Nadat ik het geloofde, werd ik ontslagen uit het instituut en in de foster care geschopt. Een bruut systeem, als je het mij zelf zou vragen. Vol met 'foster parents' die het alleen maar deden om het geld. Ik kwam terecht in een tijdelijk gezin waarin nog drie andere kinderen zaten, niemand wilde mij natuurlijk adopteren. Ik was de dochter van de terrorist die vele families had gebroken, voornamelijk de shadraanse families, want flight 197 zou van Shadra naar alle andere planeten gaan. Niemand wilde mij hebben. En dat werd me ook duidelijk gemaakt door mijn Foster Mom, Meridith Hayward, niet eens subtiel zelfs. Ze zei het gewoon, recht in mijn gezicht. Net voordat ze me opsloot in dat donkere, kleine kamertje achter de dikke tralies. Als een crimineel, als een gevangene. Soms zelfs uren lang, soms zelfs een hele dag. Zonder eten, zonder gezelschap. Het maakte me gek, het maakte me kwaad. Op een dag zou ik geadopteerd worden, door een Shadraans gezin. Ik weet niet meer wat er toen gebeurde, maar het was de zoveelste keer dat ik geweigerd werd. Dat ze me zagen en me aankeken alsof ik een monster was dat zojuist de hele wereld had vermoord. Want dat deden mensen, ze keken me aan alsof ik David Clarke was, alsof het IK was die flight 197 met mijn eigen handen had neergehaald. Mijn welontwikkelde vuurmagie deed daarna zijn werk. Het hele huis brandde ik plat, woedende vlammen die in het teken van mijn opgekropte woede stonden schoten alle kanten op. Alles daarna ging verder in een vlaag. Ik werd opgepakt. Ik werd gestuurd naar Allenwood, een maximale beschermde jeugdgevangenis. Waar ik voor weet ik niet hoelang zou moeten zitten. Mijn vuurmagie werd geblokkeerd.