[WORDT AAN GEWERKT TIJDENS MIJN BREAK.]

Naam: Jules Anthonio Augustin
Betekenis van zijn naam: Anthonio, afgeleidt van Anthonius betekent bloem. Jules is afgeleidt van Julius, dat dan weer afgeleidt is van het griekse ιουλος (ioulos), betekenend donzig bebaarde. Hij is alles behalve tevreden met de betekenissen van zijn naam die hem vaak in het belachelijke trekken.
Roepnaam: Jules
Leeftijd:35 jaar en van daar is het stopgezet, ondertussen is hij 153 jaar oud.
Geslacht: Man
Geboortedatum: 23 augustus 1862
Sterrenbeeld: Leeuw
Afkomst: Shadra
Moedertaal: Italiaans (Shadraans dialect), Engels (Algemeen Shadraans, Brits)
Talen die hij beheerst: Nederlands (Kovomakaans)
Magie: Duister
Lengte: 1m89
Gewicht: 95kg
Stem: Cryaotic

Huidskleur: Mokka, koffie met melk
Lichaamsbouw: Gespierd, breed geschoudert.
Hij heeft duidelijk wat tijd gespendeerd aan het in conditie houden van zijn eigen lichaam, puur voor het feit dat hij alles maar met één arm moet doen en niet wilt overkomen als een zwakkeling die zo over zich heen laat lopen. Hij is misschien door deze bouw een beetje bruut in zijn handelingen en is hij alles behalve een lenig persoon. Hij kan geen spagaat, kan niet met zijn vingers zijn tenen raken en een blokje verschuiven voor de lenigheid te testen bij gymnastiek gaat maximaal maar vijf centimeter ver.
Hij heeft een prima tiptop conditie en kan zeker wel het uithoudingsvermogen hoog houden, een nadeel is het feit dat hij iets te veel op zijn kracht en bruutheid rekent waardoor hij tegenover soepele snelle mensen een nadeel heeft.
Haarkleur: Roodbruine haren
Haarstijl:Zijn halflange haren zijn in een middenstreep evenveel verdeeld aan elke kant. Ze lijken een beetje bewerkt te zijn met gel waardoor hij soms die wildere look krijgt van haren die naar achteren gestreken worden door zijn hand.
Kleur ogen: Roodbruinachtig met een kleine gouden rand rondom de pupil
Littekens: Hij heeft een duidelijk klauwachtig litteken over zijn ene oog lopen en hij mist een arm.


Likes: Boeken, de geur van oude boeken als je ze open slaat, lezen, schrijven, kalligrafie, talen, schone oppervlakken, orde en netheid, duistere magie, donkere ruimtes, sporten in het algemeen, zichzelf uitdagingen geven qua trainingsmethoden, planningen maken en zich er aan houden, alles op orde houden qua afspraken etc.
Dislikes: het feit dat hij maar één arm heeft, maar hij wilt geen prothese dus hij doet werkelijk alles met één arm en met magie, thee, zelfmedelijden hebben, afhankelijk raken, niet in staat zijn meer te kunnen lezen en studeren, van zijn planningen moeten afwijken genoodzaakt.
Angst: Zijn tweede arm verliezen
Favoriete eten: Pizza, pasta, gehaktballetjes in tomatensaus
Lust hij niet: Mochi’s, Onigiri’s, bloemkool, rode kool
Favoriete drank: Saké
Drank die hij niet lust: Wijn
Geaardheid: Heterosexual
Partner: -
Familie: Ja die heeft hij niet meer.
Vader: Jonathan Bertholdt Augustin, gestorven op 30jarige leeftijd
Moeder: Christina Mara Grover, gestorven op 25 jarige leeftijd
Hierna is hij opgevangen door zijn grootvader Ray Auron Augustin die uiteindelijk is gestorven op 87jarige leeftijd.
Broers/Zussen: Hij was enig kind
Huisdieren: hij heeft een cockatoo genaamd Spritz
Afbeelding:
Red haired Shanks – One Piece
https://2img.net/h/i304.photobucket.com/albums/nn163/Copietje_album/55713088_p0_zpss3gtsp3n.png

Karakter: Loyaal // Een goed leidersfiguur // Straalt het zelfvertrouwen uit // Serieus // Onafhankelijk // Koppig // Als hij iemand niet mag gaat hij zich passive agressive gedragen maar toch scheinheilig beleefd blijven in deze persoon zijn/haar buurt // Heeft het niet op vrouwen // Passievol // Geduldig.

//Loyaal//
Anthonio is een loyaal persoon tegenover zijn vrienden en zijn leermeester Deshas, hij zou hen nooit of te nimmer verraden, het gaat tegen zijn eigen principes in als individu en als mensen hem gaan dwingen hen achter te laten of te verraden of ze mochten beledigt worden; dan heb je een probleem aan je handen want de man kan een aardig eng individu worden als hij kwaad wordt.

//Zelfvertrouwen//
Misschien is het narcistisch om van zichzelf te zeggen dat hij het zelfvertrouwen uitstraalt dat elk leidersfiguur nodig heeft, maar hij vindt van zichzelf dat hij veel kennis heeft over aardig wat onderwerpen waarin hij zichzelf verdiept heeft en dat is mooi meegenomen in een discussie of wanneer hij moet spreken voor publiek, wat hem die extra zelfvertrouwenboost geeft.

//Serieus//
Een echte humor heeft hij wel, maar vaker zie je hem met een neutrale blik rondlopen dan met een vrolijke glimlach. Als je dan al eens een glimlach van hem ziet is het omdat hij je graag mag en zal hij zich ook veel losser gedragen dan eerst het geval was.

//Passive Agressive//
Wat houdt dit in, hij is opzich een aardig en respectvol man in je gezicht maar zijn gedachtengang kan nogal gore'ish turns maken als hij je echt niet mag. Of hij het in de werkelijkheid gaat uitvoeren, heeft een minimale kans, tot je bij hem over de schreef gaat en je duidelijk erop uit bent om hem kwaad te krijgen.

//Scheinheilig beleefd tegen mensen die hij niet mag//
Dit is makkelijk, hij gedraagt zich en houdt zijn shadraanse etiquette mooi in acht bij de persoon die hij voor zijn part echt mag stikken in een cassiaanse zalmgraat. Nooit zal je hem in iemands gezicht kwaad zien spreken, maar achter de rug durft dat maar al te graag wel eens gebeuren, dit inhoudende dat hij graag wel eens wat scheldwoordjes mompelt en ze de dood toewenst bij wijze van spreken.

//Niet gesteld op de nabijheid van vrouwen//
Dit heeft zo zijn redenen. Zijn experience met vrouwen en relaties is alles behalve vlekkenloos gebeurdt en dit keer op keer opnieuw. Zijn vertrouwen in het vrouwelijke geslacht ligt beneden zero en het zal een hele hoop vergen voor een lady om zijn argwaan voor haar te doen laten verdwijnen. Vrouwen zijn immers enge en gemene wezens.

//Passievol//
Als hij ergens voor gaat, gaat hij er voor de volle honderd procent voor, als het betekend dat hij nachten zonder slaap zit, het zij zo. Zolang hij zijn doel niet heeft bereikt en hij weet dat hij het kan, gaat hij er voor. Ook qua dingen graag doen, dat zie je gewoon aan zijn ogen als hij er mee bezig is, de kleine twinkelingetjes in zijn bruinkleurige ogen, de zuinige glimlach die zijn lippen sieren.

//Geduldig//
Hoe vaak je ook denkt hem lastig te vallen, hij heeft het geduld van een olifant, zolang je maar respectvol bent mag je hem zoveel bestoken met vragen als je wilt. Jules zal je proberen zo goed mogelijk te helpen in zijn eigen kunnen.


Geschiedenis:

In je handen hou je een oud boek waarvan de pagina’s al vergeeld zijn. Van zodra je het open doet, wordt je begroet door een typische aangename geur van wat een oud boek zou moeten geven van zodra je deze open doet. Een glimlach verschijnt op je gezicht en je wordt ook een beetje nieuwsgierig naar wat er geschreven is in het boek. Misschien moet je maar eens een kijkje nemen? Je kan je nieuwsgierigheid haast niet bedwingen. Even besluit je eens om je heen te kijken en komt tot het besef dat er niemand in de buurt is, tijd om het dagboek van Jules Anthonio Augustin te lezen:

Diary Entry One.
Childhood
                                                                     
Het begon allemaal op een zonnige zomerdag, om exact te zijn op 23 augustus in 1862, best heel erg lang geleden dus. De familie Augustin, had een blije aangename verrassing die hen stond op te wachten. Christina, mijn moeder, was namelijk zwanger van mij en vandaag was dan ook de dag dat ze mij kreeg, Ik herinner me nog hoe ze me vertelden hoe vrolijk waren ze die dag dat haar vliezen braken, ook al was mijn moeder nogal in pijn die dag, maar ze was blij. Dat was het enige wat telde. Ze hadden geen geld om een dokter te betalen en mijn vader Jonathan had redelijke basiskennis over hoe het moest blijkbaar, dus de bevalling gebeurde thuis. Blijkbaar verliep het vrij vlekkeloos en waren er geen complicaties gebeurd. Dus hier was ik, een verse baby die tot Jules Anthonio werd gedoopt. Opzich een leuke naam als je hem zo op het eerste zicht hoort klinken in je oren, maar alles behalve een leuke naam als je de betekenis van de twee namen weet. Ik werd er al genoeg mee uitgelachen in mijn jeugd. Laat ik dit niet hier schrijven wat deze twee namen van betekenis hadden, voor in het geval iemand dit dagboek vindt. Dit was een kleine intro van mezelf, wat ik me nog kan herinneren van wat mijn ouders me hadden verteld toen ik nog jong was. Maar op zevenjarige leeftijd werden ze beiden vertrappeld door een gestolen koets van achter bij de bakker. Er was niets meer wat ze konden doen voor hen, dus mijn grootvader nam me binnen en ik heb mijn hele jeugd eigenlijk gewoon bij hem doorgebracht. Ik hield van die man. ((Rouwen om ouders shit en die begrafenis enz))

Natuurlijk had ik vrienden in mijn jeugd. Ook al hadden we niet al te veel geld, mijn grootvader Ray zorgde er altijd voor dat mijn school werd bekostigd en dat ik niet op mijn veertiende hoefde te gaan werken. We kregen les van een monnik en hij wist nooit hoe met ons om te gaan omdat zijn kinderjaren al lang in de stoffigste hoek van zijn brein achter slot en grendel zat. We lachten met hem en zo leerde ik ook mijn twee beste vrienden kennen, Shiraile en Rasmus. Ik zal meer over hen vertellen, dit helpt mij ook om hen te herinneren.

Laten we beginnen bij Shiraile, ik kan eerlijk toegeven dat ik van haar hield, al van sinds we kinderen waren. Klinkt misschien nogal onlogisch, maar de klik tussen ons was er al van sinds kleins af aan al. Ze was een prachtige vrouw en zelfs dat was al te zien vanaf dat ze een kind was. Haar ouders hadden het ook niet breed maar ook zij had het geluk dat ze naar school kon en mocht. Ze hield van lezen en van alle jongensdingen die Rasmus en ik samen deden, dus wij waren een hechte groep geworden in ons klasje. Ik herinner het me nog alsof het gisteren was dat we op het schoolpleintje waren aan het basketten met een simpele bal gemaakt van leer, die gevuld was met een of ander vulsel waar we niet eens van wilden weten vanwaar het vandaan kwam. Gelukkig dachten onze kinderbreintjes er nog niet aan terwijl we volgestouwd werden met lessen die vooral godsdiensterig veel inhoud hadden.

Ik dwaal af, ik ging namelijk schrijven over Shiraile. Als ik eerlijk mag zijn; ze was perfect. Ze had van die prachtige ogen waarin ik kon verdrinken en ze had ook meteen mijn volledige vertrouwen gekregen een week nadat we elkaar voor het eerst zagen in de klas. Ze had een lief karakter, ze was behulpzaam, ze was slim en eigenlijk gewoon perfectie in een menselijk lichaam.

Rasmus was dan weer een beetje kinderachtiger en had zijn beiden voeten niet bepaald stevig op de grond. Hij was een dromer en had grootse plannen voor zichzelf in de toekomst en Shiraile en ik hadden moeite hem met beide voeten op de grond te houden. We waren voor kinderen best erg volwassen, misschien kwam het door onze monnik die ons een beetje met de harde hand opvoedde, misschien kwam het daardoor. Mijn jeugd was geweldig, ik had enorm veel geluk om tot de betere klasse te behoren die het privilege kreeg om naar school te gaan en daar had ik ook enorm het besef van. Ik studeerde, haalde goede punten en deed er alles aan om ervoor te zorgen dat Ray een trotse grootvader kon zijn. Andere kinderen moesten de arbeid in op jonge leeftijd want fijne handjes waren altijd meer dan welkom in sommige bedrijven.

Ik was een naïef kind, hield van grappen uithalen bij mijn grootvader wat magie inhield en van zodra hij er achter kwam, waren de poppen aan het dansen. Niemand mocht weten dat ik magische capaciteiten had want in onze stad was het groot taboe. Dat had Ray ook duidelijk gemaakt met de harde hand dat het niet mocht en ik voel de vlakke hand nog nabranden op mijn bips.
Magie was zo uit den boze en mijn stad liep technologisch en qua gedachtengang nogal erg achter op de grotere steden van Shadra, maar dat weerhield me er niet van die kleine snufjes magie die ik had te gebruiken voor kleine pranks, zoals ieder kind dat geen besef heeft van wat de regels inhielden. Of ik echt ooit betrapt werd? Als kind niet, laat ik er later op terugkomen. Kinderen horen kinderdingen te doen en ook ik had zo nog mijn kinderlijkheid, al was ik vrij volwassen, ik herhaal te veel, laat ik het hierbij houden voor vanavond.

Dairy Entry Two.
Teenage years.

De tienertijd, de weg naar adolescentie. We kennen het allemaal wel, de tijd waarin je verliefd wordt op een meisje, je je enorme moodswings krijgt en je soms op momenten gewoonweg een onuitstaanbaar kreng wordt. Je nieuwsgierigheid jegens dingen die niet mogen worden groter en je gaat dingen doen achter de rug van je voogd. Ook ik was zo een van die stereotype tieners die dingen gingen doen alleen omdat het spannend was en het me een ‘kick’ gaf. Dat hield dan voor mij in; naar de andere steden trekken, achter een koets hangend omdat we niet genoeg geld hadden voor dat vervoermiddel te betalen, om zo in de andere, meer geavanceerde steden te raken, waar ik dan mijn boeken over magie kon gaan halen om te lezen en te bestuderen. Ik ging gelukkig genoeg nog steeds naar school en had het privilege er voor, wat me zeker enorm gelukkig maakte op het vlak dat ik nog niet hoefde te gaan werken om mijn kost te verdienen. Lucky me.  Veel vrije tijd kende ik niet meer door de hopen aan huiswerk waar ik dagelijks mee te kampen kreeg, maar van zodra ik tijd over had, ging mijn aandacht meteen uit naar mijn boeken van duistere magie die ik van de andere steden was gaan lenen. Hoe Ray me nooit had gevonden met al die boeken bleef voor me een geheel raadsel want ik verstopte ze nu niet bepaald in mijn kamer. Misschien kwam hij nooit binnen, of misschien had het andere redenen waarom hij er me nooit mee confronteerde. Jammer genoeg heb ik het hem nooit gevraagd, want me er echt mee bezighouden op dat moment deed ik echt niet. Ik had andere dingen aan mijn hoofd zoals mijn aller eerste keer dat ik echt verliefd werd. Ik heb haar naam al eerder vermeld in mijn eerste dagboekfragment; namelijk Shiraile. Misschien was het al wel duidelijk aan de manier over hoe ik haar beschreef.
Het was op een mooie lentedag na onze grote oververhoringen, we bleven wat achter de schoolpoort converseren en van het een kwam het andere. Of ik het ooit aan Ray had verteld dat ik een vriendinnetje had, nee. Daar heb ik nu wel spijt van. Maar ik was gelukkig en ik had het perfecte leventje waar iedereen van droomde tot op een bepaald moment tijdens mijn studietijd.

Mijn grootvader werd terminaal ziek en ik deed alles in mijn macht om hem beter te maken oefende zelfs die kleine trucjes magie op hem uit wanneer hij sliep als ik er zeker van wist dat het ging werken. Maar mijn magische capacteit was niet sterk genoeg om hem in leven te houden net zoals de schaarse medicijnen die alleen maar zijn lijden rekte. Hij stierf op een goede leeftijd, maar nu zat ik met een probleem, iets wat ik Shiraile ook over vertelde. Ik moest mijn eigen geld gaan verdienen.
School werd hierbij afgezegd en ik werd aardig snel tewerkgesteld in één van de katoenfabrieken van ons dorpje. Het was zwaar werk, elke avond kwam ik thuis en was ik na mezelf te hebben voorzien van een schaarse avondmaaltijd meteen in bed gekropen. Mijn vriendin steunde me gelukkig in alles wat ik deed, ze was er dan ook elke avond om me te helpen in het huishouden wanneer nodig nadat ze haar schoolwerk had afgewerkt. Het hield veel in dat ze ’s nachts wanneer ik nog maar net thuis kwam, uit haar raam klom om me te komen bezoeken want ze mocht niet zomaar het huis uit in het midden van de nacht. We hielden van elkaar, alleszins, ik was ervan overtuigd dat ze van me hield destijds. Toen we achttien werden waren we uit impuls getrouwd met het beetje geld dat ik had opgespaard bij de overuren die ik draaide bij de katoenfabriek. De eerste jaren leek het het huwelijk uit mijn dromen met dé perfecte vrouw. Ik was gelukkig, maar mijn geluk kon niet eeuwig blijven duren want Shiraile besloot haar andere kantjes te tonen die ik niet al te aangenaam vond.

Diary Entry Three.
Early Adulthood.

Ondanks dat mijn tienerjaren de geweldigste jaren van mijn leven waren geweest, was dit ook nog wel een goede periode voor me, desondanks het feit dat mijn prachtige Shiraile geen interesse meer in me leek te tonen. Vaker was ze op stap gegaan en uiteindelijk is ze zelfs eens een keer een week weggeweest, verdwenen alsof ze nooit had bestaan en mijn gedachten aan haar niet meer dan een gek hersenspinsel was van mijn brein om me een beetje minder eenzaam te laten voelen. Natuurlijk ging het leven voor me verder en ging ik gewoon verder met hoe ik bezig was, ik was alleen nu alleen thuis dus ging het magie oefenen stukken beter. Ook ging ik vaker naar de andere stad met een schaarse geld dat ik had gespaard om mezelf te voorzien van extra boeken, je kan het gerust een verslaving noemen, maar alles ging zoveel stukken beter als ik mijn dark magic er voor kon gebruiken. Schaduwen oproepen was destijds een van mijn favoriete bezigheden, ze deden alles voor me als ik die derde hand nodig had om me te helpen bij het huishouden. Ook al was mijn magische capaciteit niet zo groot, ik voelde het groeien met hoe meer gebruik ik ervan maakte. Ik moest gewoon zorgen dat het niemand opviel.
Het was op dat moment dat Shiraile weer terug thuiskwam, gelukkig had ik mijn schaduwhand alleen maar gebruikt voor een klein nutteloos dingetje, dus het was makkelijk om het gewoon te doen laten verdwijnen. Ze had het gelukkig niet gezien.

Bij haar thuiskomst had ze slecht nieuws voor me gehad. Ze wilde een scheiding. Natuurlijk wist ik zelf al dat het er zat aan te komen, zeker vanwege het feit dat ze liever weg was dan dat ze bij mij zat, maar wat echt een klap in mijn gezicht was, was welke reden het had. Liever samen zijn met een rijke dikke, naar mijn mening, drugsbaron. Ik haatte de man nu al en wenste haar het verschrikkelijkste leven ooit toe in mijn gedachten. Het was op dat moment ook dat ik opmerkte dat ik een verschrikkelijk brein had en mijn woede in mij opborrelde, alleen zag Shiraile nooit mijn woede en zou ze deze ook nooit zien. Ik ga mijn gedachten van die dag niet hier neerschrijven, want zelfs ik krijg er de koude rillingen van als ik er nog maar aan terugdenk. Hierbij begon mijn lichtelijke hekel aan vrouwen al te groeien en begon het ook me meer op te vallen hoe eng vrouwen werkelijk konden zijn qua gedrag. Ze wikkelen mannen rond hun vinger, gebruiken ze om ze dan weer weg te gooien als een oude afgetrapte schoen. Dat was het oordeel dat ik over ze had en nu nog steeds. Het kwam daardoor ook dat ik het ook niet meer veroorloofde om mezelf zo te laten gaan. Ook was het op een gegeven moment zo erg gesteld met me dat ik uit een kleine irritatie, laten we het zo noemen, dat ik de controle over mijn magie verloor midden op een van de drukste straten van mijn dorp. Hierbij werd ik, aardig snel verbannen en was het nu werkelijk ik op mijn eentje, in de dichte bebossing rond ons dorp.

Overleven in de bebossing was iets wat ik niet gewend was, het vergde veel meer van me dan dan ik had verwacht. Misschien had ik mezelf een beetje discreter moeten opstellen en niet de complete imbeciel had moeten uithangen. Als ik mezelf mooi aan de regeltjes had gehouden, was dit nooit gebeurd. Ik was een man van de domme acties destijds en dat besef ik me nu ook ten zeerste. Het was tijd om op te groeien.

In de tijd dat ik in de bebossing vlak aan mijn oude dorp heb geleefd, heb ik het mezelf aardig op mijn gemak gemaakt. Ja, de fabeldieren die er leefden hebben mijn leven er niet makkelijk op gemaakt, maar ik had opzich nog best wel aardige survivalskills, al zeg ik het zelf. Mijn magie kwam zeker van pas bij het overleven in de ‘wildernis’. Het heeft me een week gekost om aan de andere stad te raken, een stad waar magie wel welkom was.

Diary Entry Four.
The magic grows stronger and the senpai notice me phase commences.

Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mij voor het eerst begaf op ‘vreemde’ grond. Het was zoveel anders dan dat ik me het had voorgesteld. Hier waren ze stukken geavanceerder qua technologie dan mijn dorpje dat zelfs nog met de doodsstraf zou werken als het van de Shadraanse grondwet had gemogen. Alleen had ik één klein probleem, waar ging ik wonen?

Dat was het eerste probleem waarmee ik te kampen kreeg, al kreeg ik snel wel weer werk in een locale winkel waar ze nog stevige mannen zochten voor de zware dingen te verplaatsen. Het werk dat ik deed hield in dat ik de vrachten van andere planeten, naar hun opslagplaats bracht, hoe dat ik dat ging doen moest ik zelf maar uitzoeken, maar werk is werk dus ik nam het met open armen aan. Het besef dat er nog andere planeten waren bleef uit tot het moment dat ik voor die firma ging werken. Het maakte me aardig nieuwsgierig naar hoe de andere planeten er uitzagen. Misschien was het een idee om ooit als ik geld genoeg had, naar andere planeten te reizen met die dingen die blijkbaar shuttles werden genoemd.

De jobs die ik hier te pakken kreeg waren ook stukken beter betaald dan bij de afgrijselijke fabriek waar ik eerder had voor gewerkt. Dit resulteerde dus in een vrolijke Jules die al snel een simpel appartementje had te pakken kunnen krijgen voor een spotprijsje. Het had nog zo zijn opknapbeurt nodig maar ik had al een dak boven mijn hoofd, dat was al het voornaamste. Ik had gewoon naar hier moeten trekken van zodra ik de kans kreeg, het leven was hier stukken beter.

Sinds magiegebruik hier wel was toegestaan, besloot ik me er ook meer in te verdiepen van zodra ik de kans kreeg en mezelf meer boeken kon veroorloven. Je kan opzich wel zeggen dat ik lichtelijk een verslaving ben beginnen kweken voor lezen. Het bleef uiteindelijk niet meer bij duistere magie boeken, maar ik nam er ook andere boeken bij die voor het plezier werden gelezen en niet puur voor educatieve doeleinden. Mijn magie zelf werd efficiënter en ook ging ik mezelf focussen om een betere conditie te krijgen, wat weer mede mogelijk werd gemaakt door het werk dat ik deed. Vroeger vroeg ik het mezelf nooit af waarom ik me destijds zo hard verdiept had in het optimaal houden van mijn lichaam, maar nu vraag ik het mezelf wel af en volgens mij deed ik het puur om mezelf te motiveren verder te gaan in het leven en om misschien een van de beste magiërs te worden op Shadra. Had ik een lust naar macht? Nee en dat heb ik nu nog altijd niet. Ik wilde gewoon geen zwakkeling zijn die over zich heen liet lopen en iemand die de zwakkeren hulp aanbood wanneer nodig. Alleen het helpen van vrouwen ging me iets lastiger af, maar het was dan gewoon een kwestie van mijn trots opzij te zetten. Ik vertrouwde ze niet en ik ze vertrouw ze eigenlijk tot op de dag nog altijd niet. Maar ik laat het mijn leven niet overnemen, ik had gewoon besloten mezelf niet op liefde te concentreren, maar op magie, waar ik mijn zinnen op had gezet. Ik wilde beter worden en werd hierdoor ook lichtelijk geobsedeerd over de jaren over een Legendarische magiër die de naam Deshas droeg. Ik wilde hem leren kennen, ik wilde bij hem in leer gaan. Misschien was ik een tikkeltje stalkerig qua gedrag destijds maar hoe zou je jezelf voelen als je iemand echt wilde ontmoeten en bij hem in de leer wilde gaan? Nou net zoals mij vast.
Ik herinner me nog goed hoe ik elke dag aan zijn deur kwam kloppen en hoe hij elke keer jugdend naar me keek voor hij de deur voor mijn neus dicht smeet. Het heeft me twee weken geduurd en een aantal keren de Shadraanse politie ontvluchtend voor hij me eindelijk binnen liet en werkelijk in mijn gezicht uitviel. Ik was niet gewenst en dat wist ik ook wel goed genoeg, maar de aanhouder wint en om eerlijk te zijn wilde ik ook gewoon een leerjongen worden onder Deshas. Hij straalde alles uit waar ik zo veel respect voor had. De eerste dagen dat ik bij hem op ‘proef’ mocht komen, liepen alles behalve van een leien dakje. Hij testte mijn magische bekwaamdheid meteen en kreeg van hem allerlei opdrachten en duels waar ik bij op mijn donder kreeg. Een van die testen was een fabeldier dat in de riolen leefde onder de stad, een kopje kleiner maken. Dit liep alles behalve goed af en het resulteerde in ik die gillend met een hand voor mijn ene oog, het riool uitrende. Deshas daarintegen kon met een simpele vingerknip het monster aan. Ik was waardeloos. Het viel op hoe buiten bereik Deshas’ niveau lag ten opzichte van dat van mij. Ik liet geen tranen om de drie klauwachtige wonden over mijn oog. Ik denk dat ik van geluk mag spreken dat ik nog kan zien uit beide ogen.

Het fiasco van het fabeldier in de riolen was me bijgebleven maar het bracht mijn motivatie niet omlaag en dat was ook volgens mij de reden waarom Deshas me liet terugkomen elke keer als ik klaar was met mijn werk en eten. Trainingen werden gehouden tot laat in de nacht en na een aantal maanden tijd voelde ik degelijk hoe mijn magische capaciteit enorm was toegenomen. Het maakte me gelukkiger dan een getrouwd man ooit zou zijn. Ik had geen nood aan een vrouw, zolang ik maar dit had, mijn werk en boeken was ik meer dan tevreden.

Diary Entry Five
Immortality and becoming a Legendary Magician.

Jaren gingen er voorbij en nog steeds was ik een leerling van Deshas, ik leerde de andere twee mensen kennen die onder hem stonden, ze droegen de namen Queralena en Carissa. Twee vrouwen waar ik geen vertrouwen in had op dat exacte moment dat ik ze leerde kennen. Bij Carissa kwam het vertrouwen er uiteindelijk wel, want ze was werkelijk een schat van een vrouw met geen enkel greintje slechtheid in haar. Ik leerde meer en meer op hun niveau werken maar door een gebeurtenis waarbij ik over de grond schraapte met mijn linkerarm. De grond zorgde ervoor dat ik ziek werd en dus niet meer in staat was om te gaan werken. De wonde die ik had op mijn linkerarm had een onaangename rottende geur en zelf begon de wonde ook te zweren. Het deed verschrikkelijk veel pijn en van zodra ik maar pas zelf door had wat het was, was het al te laat voor een degelijke kuur van medicatie. Mijn gezondheidstoestand ging erop achteruit en amputatie was onvermijdelijk. Ik had nog zo tegen Carissa gezegd dat ik ging sterven met hoe mijn toestand was want koudvuur is alles behalve een ziekte die je wilt hebben. Ik wilde nog niet sterven en dankzij Carissa met haar vriendelijke aard, had mijn leeftijd stopgezet op 35 jaar van zodra mijn arm geamputeerd was. Het deed pijn en zelfs nu heb ik nog last van fantoompijnen na al die jaren. Het is vreemd, leven met maar één arm, het beperkt me in een hele hoop manieren, ook al heb ik geleerd om met mijn magie mezelf te behelpen. Door de jaren aan training wilde ik niet afhankelijk van iemand raken en ging ik mezelf weer afzonderen. Deshas had me alles geleerd wat ik moest leren en alleen Carissa kwam me af en toe opzoeken om te kijken hoe het met me ging. De wonde op mijn oog was ondertussen genezen tot een mooi permanent litteken en ja.. Mijn linkerarm was tot boven de plooi geamputeerd. Het maakte me woedend en ik gooide regelmatig uit pure wanhoop met spullen in mijn kleine flatje wat resulteerde in ik die nieuwe spullen moest aanschaffen. Ik zou er wel gewend aan raken en Carissa hielp me goed op weg met haar kennis van magiegebruik ook aan mij door te geven.

De stopzetting van mijn ouder worden wekte argwaan op, dus ik was genoodzaakt te verhuizen. Sinds ik toch weinig menselijk contact nodig had, besloot ik mezelf een huis te geven op het platteland waar weinigen me zouden vinden. Ik ging verder met me verdiepen in mijn boeken die nu ook uitgebreid waren tot verschillende talen en ook had ik er aardmagie bij genomen als tweede magiesoort waar ik mezelf voor ging inzetten. Trainen met één arm ging lastig maar ik leerde er aan gewoon worden. Push ups met een arm begonnen uiteindelijk te lukken omdat mijn lichaam er zich aan aanpaste. Carissa bezocht me nog regelmatig tot ze werd verkozen tot Legendarische Magiër van het Duister, dan moest ze verhuizen. Het was op dat moment ook dat het me aardig duidelijk werd dat ik eenzaam was. Dus wat was er beter dan een huisdier te halen. Ik kocht mijzelf een cockatoo, doopte hem tot Spritz en hield me naast mijn studies en training bezig met het kleine vogeltje dat nog moest groeien. Spritz was in no time mijn trouwe metgezel geworden die altijd op mijn linkerschouder ging zitten.

Ik was sterker geworden en onafhankelijk, ik was trots op mezelf alleen miste ik het sociale contact dat ik jaren geleden had. Ik besloot  een brief te schrijven, naar alledrie de mensen die ik nu als vrienden zag: Deshas, Queralena en Carissa. De enige waar ik antwoord van gekregen had was Carissa en we wisselden brieven met elkaar uit. Het maakte mijn leven er al minder eenzaam op. Het was een paar maanden erna dat er op mijn deur geklopt werd, ik deed open en Carissa stond voor mijn deur. Ze leek nogal haastig en ik liet haar natuurlijk binnen. Blijkbaar had ze een taak voor me en dat was haar opvolgen, volgens haar was ik de enige die capabel was om haar taak over te nemen als Legendarische Magiër. Het overdonderde me, ik was er eerst niet mee akkoord omdat ik absoluut geen kennis had over het takenpakket van een LM en ik zag mezelf ook niet als een capabel persoon. Dus ze besloot me alles met de hand en tand uit te leggen en ze motiveerde me omdat ze wist dat ik het in me had. Want elke keer als we samen in training waren, was ik het leidersfiguur geweest en ik had altijd de passie gehad die vereist is voor dit vak. Het vulde me met zelfvertrouwen en ik besloot er toch mee in te stemmen, waar Carissa nu heen is, weet ik niet. Ik hoop alleen dat ze in orde is want ik maak me zorgen om haar.

Dit was mijn verhaal, dit is hoe ik Legendarische Magiër ben geworden en waarom ik hier mezelf nu bevindt op Starshine Academy in de toren, om exact te zijn in Dorchadas - de kamer der duisternis. Als je dit leest, ben ik er vast niet en heb je dit dagboek/ logboek gevonden in een van de lades van mijn bureau.


Ondertekent

Jules A. Augustin.

Extra:
- Zijn huisdier is een Red-tailed Black Cockatoo genaamd Spritz: https://c2.staticflickr.com/8/7100/6962526430_c658699fc3_b.jpg
- theme: https://www.youtube.com/watch?v=xzY2WP9bdbU