Oase had geen slecht geheugen, maar routes onthouden was niet haar ding. Nu al was ze de aanwijzingen van de receptionist die haar naar haar nieuwe kamer moesten brengen vergeten. Dan maar op goed geluk! Zoals gewoonlijk...

Net iets te veel trappen en lange gangen later had Oase haar kamerdeur eindelijk gevonden. Er hing een goudkleurig plaatje met nummer 2124 er op geschreven. Een nummer dat eigenlijk nergens op gebaseerd leek te zijn.
Oase duwde de deur open. Geen licht en het was koud in de kamer. Ze vond de lichtknop. Tot haar grote blijdschap stond er een klein kolenkacheltje met een mand kolen in de kamer die de ergste kou zeker zou verdrijven. Verder stond er een simpel bed, een kleerkast en een bureau. Door de duisternis buiten kon Oase niet precies zien waar haar raam op uitkeek, maar het leek een grote open ruimte te zijn.

Oase zette haar koffer bij de kleerkast neer en haar tas bij het bed. Morgen zou ze wel uitpakken. Ze wierp een snelle blik in de stoffige spiegel om te zien hoe erg ze gejetlaged was. Het viel mee. Op deze manier kon ze zich nog wel vertonen onder de studenten die in de woonkamer zaten. Hopelijk waren ze nog een beetje nuchter. Het was immers vrijdagavond.

Oase was niet de enige die gaar was van de lange reis. De drakenschubben tegen haar huid voelden koel aan. Opaal lag op haar vertrouwde plaatsje in Oase's nek, verstopt onder de wikkels van de sjaal. Het witte draakje had haar gebruikelijke alertheid ingeruild voor een korte slaap die haar wat energie moest gaan opleveren. Asmarin, haar broertje, bleef altijd waakzaam. Ook nu terwijl hij als een band om Oase's bovenarn zat, hield hij vechtend tegen de slaap de omgeving in de gaten. Oase had liever gehad dat ook hij wat ging slapen, want in deze staat was de draak niet alleen nerveus maar ook agressief tegen al wat hem onbekend was. Met Asmarins loyaliteit viel echter niet te discussiëren.

Toch had geen van beide het klopje op de deur gehoord, noch de stem van het meisje dat plotseling in de deuropening was verschenen. Schat (draken hebben geen meesters of eigenaars, alleen schatten die ze beschermen) en draken schrokken zich allemaal een ongeluk. Opaal schoot overeind, maar werd gehinderd door de sjaal om daadwerkelijk tot actie over te gaan. Asmarin was wel paraat. Hij schoot al op de indringer af om die eens kennis te laten maken met zijn tanden en klauwen. Oase was sneller. Ze greep de magische hagedis beet.

'Kalm!' snauwde ze tegen beide draken ten teken dat ze zich koest moesten houden. Zou het meisje iets gezien hebben? Oase hoopte van niet. Ze wist niet zeker of de docenten huisdieren in de lokalen zouden toestaan en deze twee draken zouden haar voor geen goud alleen laten. Nee, liet het nog maar even lijken of ze gewoon drakensieraden droeg in plaats van levende draken.

Oase ademde een keer diep in en uit voor ze eens keek wie er bij haar deur stond. Een hinde, die blik in de ogen van het meisje hadden alles weg van een hinde. Zacht, vriendelijk, schuw en zijzelf had net lopen snauwen. Dat dit meisje nog niet weggelopen was... Oase zag de onzekerheid achter die bruine knikkers.

Een glimlach, pers er een glimlach uit waaruit de vermoeidheid niet valt op te maken, dacht Oase. Ze zoekt hulp.

Die glimlach kwam er. Hij was niet helemaal echt, maar het kon er mee door.

'Hé, kan ik je helpen? Mijn naam is Oase. Sorry voor die snauw. Ik...praat tegen mezelf?' zei Oase. Dat laatste kwam er zeer overtuigend uit. Opaal was weer gaan liggen, nu wel waakzaam en Asmarin stribbelde niet meer tegen achter haar rug. Ze hield hem liever nog even in de hand tot ze wisten wat het meisje wilde.

Oh, in naam van het Lot, ze was hier nog maar net en nu al hadden haar draken zichzelf bijna verraden. Denk. Denk. Wat kon ze zeggen? Oase verwachtte niet dat Quinn zou aandringen als ze weigerde de waarheid te vertellen, maar zou ze door een leugen kunnen prikken? En wat voor leugen ging ze het meisje vertellen?! Niets wat Oase zo kon bedenken klonk overtuigend genoeg of ze moest zichzelf een debiel laten verklaren die niet alleen tegen zichzelf praatte, maar ook uithaalde naar dingen die er niet waren. Toen schoot haar iets te binnen.
'Quod ad Vitam: levende voorwerpen,' zei Oase. 'Ik kwam een keer een excentrieke tovenaar tegen die het leuk vond om mijn armband tot leven wekte. Nu vind het ding het leuk om als een malle rondjes te vliegen op willekeurige momenten. Ik heb een halsketting met dezelfde trekjes.'

Er was iets van het verhaal waar. Iets kleins. In Oase's vriendenkring zat een tovenaar die als grapje vaak de voorwerpen om hen heen betoverde. Vooral de suikerpot had een zeer sterke eigen wil. Heimwee. Nu al.
Asmarin had zich inmiddels opgerold in armbandvorm zodat Oase hem om haar bovenarm kon schuiven. Voor de duidelijkheid liet ze Quinn de doodstille draak nog een keer zien.

'Dus Quinn hé? Ik ben ook nieuw en de weg weet ik ook niet, maar we kunnen op zoek gaan naar de juiste verdieping,' zei Oase en ze duwde het meisje met zachte hand de kamer uit. Achter zich deed ze de deur dicht. 'Geef me die zware koffer maar. Op welke verdieping moest je wezen?'