Secret Letters - Tári's diary

Ja, ja, ik weet het. Een dagboek beginnen is eigenlijk helemaal niks voor mij.. Nee, echt niet. Eerlijk gezegd snapt ik ook echt niet waarom ik het nu wel doe. Nou ja.. Ik snap wel waarom ik het doe, maar.. Ach, laat ook maar. Wat maakt het eigenlijk ook uit waarom ik een dagboek begin?

Teveel dingen zitten me gewoon dwars. Ik heb nagedacht over alles en misschien had ik dat niet moeten doen. Het heeft me geen meter, niet eens een millimeter, verder gebracht, het heeft me enkel achteruit getrokken. Ik weet wel wat ik wil, wat ik voel, maar ik ben er niet blij mee.. Ik wil het niet toegeven.
Om te beginnen heb ik nagedacht over Lieke en Sam. Ik heb ze sinds ik Damian terug gezien heb, helemaal geen brief meer gestuurd, ik weet ook niet of ik dat ooit nog ga doen. Ze zijn mijn vrienden en ik voel me er schuldig over dat ik ze zo lang niks meer heb laten horen, maar ik kan het niet. Sinds ik hier ben, ben ik veranderd. Ik vraag me zelfs af of ze me niet voor gek zouden verklaren als ze me nu zouden zien. Ik ben hier gelukkiger dan ik ooit thuis ben geweest, al heb ik ook mijn dipjes..
Ik heb nagedacht over hun karakters. Ik begin me met de dag meer af te vragen waarom ik ze ooit als vrienden heb genomen, ik bedoel, ik ben er blij om, echt wel.. Maar als ik bedenk wat ze hebben gedaan.. Ik weet het gewoon niet..

Maar ook de brief die ik een aantal weken geleden van mijn broer heb gekregen. Ondanks dat ik weet dat hij bestaat, kwam het behoorlijk aan. Hij wilt dus wel contact met me. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat hij dat niet wilde.. Ook hem heb ik nog geen brief terug gestuurd. Ik weet gewoon niet hoe ik hem aan moet spreken. Hij is mijn broer, maar zo voelt het gewoon niet..

En dan is er nog het belangrijkste probleem. Mats.. Ik geef nog steeds om hem, maar ik voel niks meer. Ik ben niet meer verliefd. Ik wilde het eerst niet geloven, maar er is gewoon te veel gebeurd. Ik zal hem altijd als vriend blijven zien, maar de fouten die ik heb gemaakt, de keuzes van ons beide, hebben hiervoor gezorgd. Mijn keuzes maakte een scheur en hoe vaker ik de verkeerde keuzes heb gemaakt, hoe groter die scheur is geworden. Ik zal mezelf nooit vergeven voor mijn fouten, al zou ik het willen, ik kan het niet. Het doet pijn dit te schrijven en het koste me al net zoveel moeite mijn gevoelens te accepteren. Ik kan hem en mezelf gewoon niet voorliegen. Het is gewoon voorbij..

Ik zei het je toch al? Ik ben geen dagboek mens, dus niet gaan mopperen dat ik nu pas weer eens iets schrijf. Een dagboek.. waarom heb ik er überhaupt een? Het is alsof ik mezelf dwing mijn gevoelens op een papiertje te zetten.. Zielig bijna..
Goed, goed, als het echt zo erg was, was ik nu niet aan het schrijven. Laten we het er maar op houden dat dit stomme boekje het enige is waar ik nu alles kwijt kan. Er is immers niemand die ik het zou kunnen vertellen. Ik bedoel, wie is er nog over die ik genoeg vertrouw om al mijn gevoelens aan kwijt te kunnen? Adrian? Nee, zeker niet. Al deze gevoelens gaan juist om hem. De meeste dan toch. En daar is het hoor, die ene vraag: wat zijn die gevoelens dan wel? Alleen al voor het stellen van die vraag zou ik jou, jij stom boek, uit het raam moeten gooien. De enige reden dat ik dat niet ga doen is omdat ik dat een nieuwe moet kopen.

Om – tegen mijn zin in – die vraag toch te beantwoorden ga ik een paar bladzijdes uittrekken. Ja, ja, zeg het maar. Ik ben een zeikerig kind. Pech.
Ik zal je eerst even uitleggen wat er precies fout is gegaan, waar alles in een soort knoop terecht is gekomen. Mats. Ja, Mats. Ik weet dat ik het net over Adrian had, nou, Mats is ook een van de oorzaken van dit gevoel. Ik zou een heel nieuw woordenboek voor die jongen kunnen maken. Wat is er in hemelsnaam zo belangrijk aan een klein kind? Een klein kind in een brandend huis. Waar waren haar ouders? Hadden die haar niet kunnen helpen? Hadden die niet het lef kunnen hebben om naar het meisje te gaan en haar in veiligheid te brengen. Nee, nee, doe dat vooral niet als je dochter nog in een brandend huis is, laat het vooral over aan een willekeurige voorbijganger. Ik had het kunnen weten ook, ouders zouden niet moeten bestaan. Ja, ik besef me dat je zonder ouder ook geen kinderen hebt, maar zeg nou eerlijk; is dat niet veel beter dan ouders hebben die hun eigen kind in een brandend gebouw achter laten?
Ben ik boos op die ouders? Absoluut. Ben ik boos op dat meisje? Misschien een klein beetje, maar vooral omdat ze nooit zal weten wie haar leven heeft gered. Hoe weet ik dat zo zeker? Die ouders lieten haar al stikken in de rook, dus waarom zouden ze het arme kind dan vertellen wie haar redder is? Mats? Ben ik boos op Mats? Ja. Hij had beter na moeten denken, hij had niet de held uit moeten hangen. Kijk waar het hem gebracht heeft. Nee, Mats, je bent geen held, je bent een stomme idioot die zichzelf voor de leeuwen moest gooien. Hell, dat is nog niet eens hetgeen waar ik het kwaadst over ben. Nee, je had het me beloofd Mats. Je had me beloofd om me eens op te komen zoeken. Wat was dat waard voor je? Was dat meisje belangrijker? Dat is nog het ergste! Ik weet dat dat meisje belangrijker was..
Je kan je vast wel voorstellen wat ik deed toen ik dit nieuws hoorde. Precies dat wat het stomste was om te doen: drinken. Natuurlijk moest Adrian me betrappen en ik met mijn stomme, dronken kop moest hem in het licht aanzien als Mats. Na die dag heb ik hem negen maanden lang niet meer gezien. Juist ja, negen maanden. Ik zat middenin de paniek, de woede en het verdriet van Mats’ overlijden en meneer verdween doodleuk. Geen briefje, niks.
En toen kwam hij terug..

Sorry, ik had even een momentje nodig..
Waar was ik? Oh ja, hij kwam terug. Weet je wat het eerste was wat hij me vertelde? Hij wilde de relatie beëindigen. Hij heeft me voor geen enkel moment gevraagd hoe het met me ging en als hij dat wel gedaan heeft ben ik dat door alles alweer vergeten. Het enige waar ik al die maanden naar verlangde was zijn troost. Was dat teveel gevraagd? Een brief die me vertelde waar hij was, dat hij veilig was. Hij had dood kunnen zijn. Arg..
Ik heb alles geprobeerd, ik heb zoveel standpunten geprobeerd, maar kwam toch elke keer weer uit bij een poging hem over te halen om het toch nog te proberen, maar blijkbaar heb ik iets vreselijk fout gedaan, want meer dan vrienden wilt hij niet zijn. Voor mijn eigen geluk zei hij. Snapt hij het dan echt niet?

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.. vrienden zijn, ja, maar hoe houd ik dat ooit vol? Ik hou van hem, ik kom elke avond compleet in de war terug op mijn kamer. Als ik hem ergens in de gangen tegen ben gekomen of ik hem ergens zijn naam gehoord zegt alles in mijn lichaam naar hem toe te gaan en hem te vertellen wat ik voel, maar dat weet hij al. Ik heb het hem gezegd. Ik heb hem die drie woorden gegeven, die drie woorden die ik tot nu toe enkel aan hem heb geschonken. Natuurlijk weet hij dat niet, maar ik betwijfel ook of het iets zou veranderen. Hij was duidelijk en ik moet het maar respecteren. Wie weet komt hier wel iets goeds uit. Wie weet leer ik eindelijk beter om te gaan met drank..

Chan ann leis a’chiad bhuille thuiteas a’chraobh

Ik word helemaal gek. Gek van mezelf, gek van alles om me heen. Links is rechts, rechts is links. Boven is onder en onder is boven. Ik weet gewoon niet meer welke weg ik in moet slaan en hoe ik die weg in moet slaan. Lopend? Kruipend? Smekend? Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Waarom? Je vraagt me waarom? Mijn hemel zeg. Ik dacht dat je me een beetje beter kende dan dat. Dat hoort een dagboek toch te doen? Zijn eigenaar kennen?
Goed, omdat je zo blijft zeuren en ik daar absoluut geen zin in heb zal ik je vertellen waarom ik gek word. Oh, klein puntje: jou gezeur helpt ook niet.

Herinner je je mijn moeder? Ja, precies, dat mens. Moet ik je helpen herinneren aan wat ze deed? Hoe ik over haar denk? Waarschijnlijk niet hè. Moeilijk te vergeten. Arg..
Ja, ja, ik weet dat ik eromheen draai, doe ik altijd. Laat me dat nou maar doen, ik kan je nog steeds uit het raam gooien. Denk erom.
Ik kreeg een paar dagen terug een brief. Van vader. Klinkt al vreemd, hm? Een brief van vader. Die kans is net zo groot als een brief krijgen van.. weet ik veel. Het is gewoon bijna onmogelijk. Nu vraag je je zeker af wat erin stond? Vreselijk hoeveel jij wilt weten. Alsof je een schaduw bent dat nooit stopt met alles willen weten. Ken je dat woord eigenlijk? Hm, nou ja, laat ook maar.
De brief, ja. Blijkbaar is het pas nodig mij een brief te sturen als alles al voorbij is. Dat het goed uitgepakt is, is gewoon toeval. Blijkbaar was moeder ziek. Ziek? Ja, ziek. Geen idee wat ze had, wil ik ook niet weten. Blijkbaar is ze erbovenop gekomen en is ze nu weer thuis. Met andere woorden: ik had het ook nu pas geweten als ze overleden was. Maakt me dat iets uit? Nee. Waarom maak ik me er dan zo druk om? Simpel, het betekend dat het vader nog steeds niks uitmaakt hoe ik me voel.

Ik zou gewoon zo graag willen dat er iemand was met wie ik dit kon delen. Iemand die ik niet “dagboek” noem. Nu kan je natuurlijk zeggen dat ik die al wel heb, maar daar ga je mij niet veel me opbeuren. Natuurlijk zijn er mensen met wie ik hierover kan praten, maar daarvoor moet ik ze eerst alles uitleggen en daar ben ik niet klaar voor. Makkelijker kan ik het gewoon niet maken, dus tot dan blijf ik wel gewoon ronddwalen.

Geheimen.. men zegt wel eens dat geheimen niet voor niets zo heten. Misschien zit er zelfs wel een geheime code in (ja ja, ook ik kan het). Zullen we eens kijken?
G van Geniepig.
E van Egoïstisch.
H van Hoogmoed.
E van Egocentrisch.
I van Imbeciel.
M van Mietje.
Hm.. oké, misschien ben ik hier toch niet zo heel goed in. Je snapt het idee. Geheimen zijn er alleen maar om mensen zwart te maken, om ergens in je brein een rotte plek te creëren. Wat doet een geheim eigenlijk met je? Wat schiet je ermee op? Als het een geheim is waar een ander in voor komt, maak je een zwarte, giftige plek in je brein. Is het een geheim van jezelf, doe je hetzelfde, maar dan in je hart. Klinkt dat te sentimenteel? Kan gebeuren, heb ik ook soms nodig.
Waarom ik zoveel problemen heb met geheimen? Omdat ik er zelf veel te veel opgeslagen heb. Geheimen van mezelf, geheimen van andere.. Wat weegt het zwaarst? Maakt dat uit? Het sloopt me en ik ben er klaar mee. Ik wil geen geheimen meer hebben..
Goed, goed, je hebt gelijk, voor sommige dingen moet ik blijven weglopen en zal ik mijn mond over houden. Over wat ik heb gedaan? Ik weet de sleutel zelf niet eens meer te vinden. Misschien vertel ik het Adrian ooit nog.. ooit. Misschien ook niet. Hoe dan ook, daarvoor zal ik iets anders moeten gebruiken dan een sleutel, die ligt namelijk allang op de bodem van de zee. Figuurlijk gesproken.
Sommige dingen kan ik wel vertellen, maar daarvan weet ik dat het dingen kapot zal maken. Mezelf? Geen idee. Ik weet alleen dat er een last van mijn schouders zou vallen en er een andere last bovenop mijn schouders zou komen.
Waarom wil ik het eigenlijk vertellen? Omdat Sam me ooit verteld heeft dat ik zijn geheim op een zeker moment kon vertellen? Kon hij dat zelf niet? Ah.. het maakt ook niet uit. Ik moet het vertellen, anders maak ik mezelf kapot. Is dat beter? Jezelf redden en iemand anders de diepte ingooien? Iemand vertellen dat er niks is wat er fout had kunnen gaan, voor jou. Ik bedoel.. wat zal hij doen? Of hij snapt me en hij is maar even boos, maar een veel grotere kans is dat hij me uitkotst en me nooit meer aankijkt. Is dat mezelf werkelijk helpen?
Zoveel vragen, alweer. Het lijkt nooit op te houden en ik word gek van elke vraag die in mijn hoofd oppopt. Elke keer als dat gebeurt smeek ik mezelf bijna te stoppen met denken. Laat het gewoon gaan, antwoorden krijg je toch niet. Die krijg je nooit totdat het al te laat is om iets terug te draaien. Van het ergste uitgaan? Goed idee, maar ook weer niet. Dan breng ik alles anders, want dan maakt het toch al niet meer uit.. Oh god. Het stopt niet eens als ik nadenk over vragen.
Wie moet ik wat vertellen? Hoe moet ik wat vertellen? Wie moet ik hoe benaderen? Wanneer moet ik het vertellen? Wie moet ik het als eerste vertellen?
Wie, wat, hoe en wanneer. Vier vragen die op verschillende manieren gesteld kunnen worden. Vier woorden kunnen minstens vier vragen worden. Ik kan het er ook meer maken. Vijf, zes, zeven, acht..
Ik meen het, ooit komt er een dag dat het me lukt te stoppen met die vragen. Het enige probleem is dat ik niet weet hoeveel er nog over is van míj als die vragen wegvallen.

Lieve Dìobhairt,

Jij wilde een naam, een opening. Je hebt er een. Wees blij dat ik je deze naam geef. Ik had het ook kunnen vertalen. Wil je dat? Nee, precies, dus houdt je mond maar.

Je raad het vast wel. Er zijn twee mogelijkheden. Òf ik kom – weer – bij je klagen, òf ik heb iets geweldigs te vertellen. Voor alle andere dingen heb ik je niet nodig, bén je niet nodig. Je bent gewoonweg niet nuttig voor meer dan dat.
Doe eens een gok. Gok eens hoe ik me voel. Arg.. je bent een breinloos boek en ik eb geen reden je NIET tegen de deur te smijten. Je voelt er toch niks van.

Hm.. sorry.. ach.. een beschadigde hoek meer of minder maakt ook niks uit.

Wat is er aan de hand? Om te beginnen schrijf ik mijn woede en frustratie graag van me af. Ik weet ook wel dat de pagina’s in mijn dagboek nergens op slaan en helemaal niemand staat te wachten op mijn gepiep en gemekker – al kunnen mijn imitaties van muizen en schapen best wel goed zijn, al zeg ik het zelf. Hoe dan ook, dat is niet mijn voornaamste reden om in je te schrijven. Als dat het enige was geweest had ik wel bladmuziek gepakt ofzo. Geen idee of je het weet, maar ik ben helemaal niet zo een groot fan van je.
In mijn moedertaal hebben ze een spreekwoord: cha bhi fios aire math an tobair gus an tràigh e. The value of the well is not known until it goes dry. Dat vervloekte ding spookt al dagen door mijn hoofd en ik moet zeggen dat ik hem in de negatieve manier zie. Want geef nou zelf toe, hoe zou jij je voelen als je in mijn schoenen zou staan?
Ik weet niet waarom ik dit precies opschrijf. Waarschijnlijk om over een paar jaar te kunnen terug lezen hoe verward het eruit ziet en hoe hopeloos ellendig ik me kan voelen. Vreemd eigenlijk hoe graag wij mensen dat doen, ons ellendig voelen. Je zou bijna zeggen dat we er niet zonder kunnen. Alsof die avonturen die we als kind mee willen maken alleen meegemaakt kunnen worden als je je ellendig voelt. Het is een verlangen dat iedereen bezit. Niet iedereen wilt het toegeven, maar toch komen we elke keer weer uit bij die ellende en als je dan je eigen voetstappen bekijkt zie je al heel snel hoe makkelijk het is om de verkeerde weg in te slaan, om de weg in te slaan die leidt tot de ellende. Nu kan je zeggen dat je dat op het bewuste moment niet weet, maar dat weet je weldegelijk. Je weet precies hoe je je gaat voelen als je die weg inslaat en toch doe je het. Zo werken mensen nou eenmaal.

Arg.. laat ook maar. Ik kan wel weer een uur gaan lopen zeuren over hoe rot ik me wel niet voel, maar het gaat niemand helpen en de enige manier waarop het mij helpt is dat ik het in de toekomst terug kan lezen en dan precies kan herinneren hoe ik tegen de wereld aankijk, hoe ik tegen míjn wereld aankijk..
Ik denk dat ik maar een stukje ga rennen ofzo.. en daarna misschien wat ga spelen op de piano. Misschien doet vroeg slapen me ook goed. Dan is de tijd die ik slaap tenminste goed besteed en brengt de tijd die ik wakker lig door de nachtmerries minder schade aan.

PROFILE MAGICIAN

» The Secret Diary Of A Servant.
» .:: Diary of Jane ::.
» Kana's diary (personal)
» I can't imagine why it would help||Raven's diary
» I tried so hard! [Sarah's Diary]

Secret Letters - Tári's diary

Secret Letters - Tári's diary

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen