Even kort rekte Abigail zich uit voordat de lerares air opstond en een rondje door het lokaal beende. Uit haar tas viste de blonde dame een mooi roodgekleurde appel en een sandwich met kaas en sla. Al staand en kijkend na de muren begon ze de sandwich op te eten. Haar hersenen maakte overuren en allemaal leuke suggesties om dit lokaal wat op te vrolijken. Misschien kon de leraar kunst vragen of misschien zelf wat leerlingen die kunst deden om iets leuks op een van de muren te maken. Met de sandwich achter haar kiezen begon ze aan de appel en ze draaide even een rondje door het lokaal voor ze naar het balkon toe liep. Ze leunde tegen de balustrade aan en at haar appel terwijl ze over het landschap heen keek. Met een kleine zucht draaide ze zich om en liep het lokaal weer in waar ze het klokhuis in de prullenbak gooide. Ze wierp nog even een blik rond het lokaal, keek even met een kleine glimlach naar de deurstopper en nam weer plaats in haar stoel die achter haar bureau stond. Ze reikte even naar haar schouder tas en haalde er een flesje water uit en nam er een paar slokken van voordat ze deze weer wegstopte. Ze was benieuwd naar hoe deze les zou gaan verlopen en hoe de leerlingen het zouden doen. Als ze straks klaar was met de lessen zou ze mooi het kasteel en de omgeving gaan verkennen, wie weet kwam ze nog wel iemand tegen. Ook kon ze misschien, al kon dat morgen ook redeneerde ze, richting de lerarenkamer lopen en even kennis maken met één of meerdere van haar collega's. Maar goed dat was voor latere zorg, nu was ze op deze les gefocust. Ze wierp nog een vluchtige blik op het document met haar les plan en de namen van de leerlingen die zo meteen zouden binnenstromen, voordat haar blauwe ogen weer naar de deur liet gaan. Met een kleine glimlach op haar gelaat en rechteroog bedekt door haar wachtte ze. Je kon bijna zeggen dat ze verwachtingsvol keek. De grootste zenuwen die ze eerder nog gevoeld had waren nu allemaal wel weg, zoals ze al verwacht had, en ze was weer terug haar zelfverzekerde zelf.

[Ooc: Deadline is tot en met 13/2/2016. Daarna ben je te laat in de les.]

Lang had hij moeten wachten nadat de laatste lucht magie docente was weg gegaan. Syrax wilde graag meer dan de basis dingen met zijn lucht magie ermee verder gaan. Goed, goed nu had hij zichzelf een van de moeilijkere spreuken aangeleerd al was dat nog niet echt jovol, maar het ging elke keer weer beter door die spreuk vaak te herhalen. Zijn vleugels waren nog niet vol groeit, maar ze waren van witte gevederde vleugels naar leerachtige vleermuis-achtige vleugels veranderd. Ze waren verder net zo zwart als de vleugels van Dregoe, maar hadden nog een rood vurig tintje aan de binnenkant van het vliegmembraan. Syrax wilde graag een van de eerste zijn om de nieuwe docente te vragen hoe dat kon en of ze ook wist waarom de vleugels eerst wit en gevederd was geweest? Nu sprong hij uit bed en pakte nog wat spullen in zijn rugtas om vervolgens zijn slaapkamer uit te lopen. Zijn kamer genoot sliep nog en Syrax wilde hem niet wekken. Eerst zou hij nog even langs gaan bij de grote hal om daar wat te gaan eten. Hij wilde toch Zijn spreuk verbeteren en riep de vleugelspreuk aan. Ze kwamen weer zonder enige problemen al waren ze maar half zo groot als ze hoorde te wezen, maar dat was gewoon een kwestie van oefenen, oefenen en oefenen! Syrax spreiden zijn vleugels en zetten zich af voor hij ze een paar keer krachtig uit sloeg. De gangen waren nog verlaten en wie er al liep daar maakte hij acrobatische bewegingen om heen. Iets wat niet altijd in dank af genomen werd. Ze riepen hem dan boos na, maar Syrax bekommerde zich steeds minder om wat zij van hem vonden. De verlegen, angstige jongen was enkel soms nog in de lessen van Master Savador nog te vinden. Of er moesten nog angst aanjagende personen zijn waar hij les van zou moeten krijgen? Sy landen voor de grote hal en vouwde zijn vleugels op zijn rug. De tafels waren al gedekt en door snel een paar al klaar gemaakte broodjes en een flesje sap die hij in zijn rugtas stopte mee te nemen liep Syrax al etend de hal weer uit. Eenmaal op de gangen spreiden Syrax zijn vleugels weer en zetten zich af om vervolgens via de trappen naar de juiste verdieping te vliegen. Zijn broodje die Syrax in zijn hand had was al op voor hij door de gangen sjeesde. Hier waren gelukkig nog geen leerlingen. Honderd meter voor het lokaal spreiden Syrax zijn vleugels en blokkeerde zichzelf om verder te vliegen en te landen. De laatste meters liep Sy en hij liet zijn vleugels verdwijnen door de spreuk los te laten. De deur stond open dus hij kon zo naar binnen lopen. 'Goede morgen Miss Abigail.' begroeten Syrax haar vriendelijk en ging aan een van de voorste tafeltjes zitten. Het was een van zijn favoriete plekken en je werd dan ook minder afgeleid door de andere. 'Mag ik u iets vragen? Ik weet niet of daar een antwoord op is, maar hoe kunnen vleugels veranderen nadat men de spreuk vaker gebruikt?' vroeg Syrax en zijn wangen werden lichtjes rood. Dit was een vraag die hij als beginneling van wind magie nog niet eens hoorde te stellen, toch?

Nog krabbelend op haar documenten en doorlezend van haar lesplan en de namen van alle leerlingen keek ze een paar keer op doordat de zon in haar ogen schitterde. Met een zachte zucht van frustratie duwde ze zichzelf iets van haar bureau af om daarna op te staan. Het gordijn deed ze iets dicht, zodat het nog licht genoeg in het lokaal was maar dat de zon haar niet meer irriteerde met de stralen. Ze ging weer in haar comfortabele stoel zitten en ging weer dichter bij haar bureau zitten. In haar hoofd ging ze haar lesplan en de namen van de leerlingen na. Ze was net klaar met haar lesplan door te nemen, en had nog een dingetje gevonden waar ze nu toch over twijfelde en zette er een aantekening bij, toen ze opkeek bij het horen van voetstappen. De bruinharige jongen wenste haar een goedemorgen en ze herkende hem als Syrax. Ze had de jongen al gezien in een eerdere les. Haar blauwe ogen gingen even naar de klok en keek hoe de wijzers naar de twaalf ging. Ze richtte haar ogen weer op de jongen en glimlachte even. 'Goedemiddag Mister Moonus.' groette ze hem vriendelijk terug. De leerling ging aan een van de voorste tafeltjes zitten voordat hij haar een vraag vroeg over zijn vleugels. Ze keek hem even bedachtzaam aan voordat ze antwoordde. Het was leuk om te horen dat hij al wat wist over zijn vleugels en ze vond het alleen maar leuk. Hij was blijkbaar een jongen die al heel wat wist over luchtmagie en dat deed haar goed. Ja ze vond lesgeven en luchtmagie uitleggen leuk, maar zo nu en dan iemand die er al iets over wist was niet verkeerd. 'Nou, ik kan het niet met een honderd procent accuratie zeggen omdat het per persoon kán verschillen en doordat ik je vleugels natuurlijk niet heb gezien en niet ken zoals jij ze doet maar meestal is het dat ze volwassen zijn geworden... zeg maar.' antwoordde ze. 'Hoe zijn ze precies veranderd, als ik vragen mag?' vroeg ze de jongen hierna. Ze wilde hem een zo goed mogelijk antwoord geven en wilde hem helpen waar ze kon. Met een kleine glimlach keek ze naar de klok en daarna naar de deur. 'Zeg, Mister Moonus, heeft u toevallig iets vernomen van uw medeleerlingen Hayden de Payens, Dallas Didny en Danica Leto?' vroeg ze hem voordat ze hem weer aankeek. 'Goed, ik begin alvast met een kleine uitleg. Wie weet komen ze zo binnen.' sprak ze voordat ze zich iets van haar bureau duwde en opstond. 'Wind ward in het kort is een defensieve spreuk die ervoor zorgt dat de aanvallen van je tegenstanders er niet, tot bijna niet, door kunnen. Het schild verzwakt mettertijd. Wat kunt u me er nog meer over vertellen? En wat gebeurt er als de spreuk toch door het schild breekt? Wat is het effect op de spreuk, het schild en de persoon die achter het schild staat?' Vroeg ze met een vriendelijke expressie en een rustige toon. Ze wist niet wat Syrax er precies allemaal over wist en het maakte haar ook niet uit als hij het fout zou hebben, of deels fout, want het was slechts om te kijken wat de jongen er allemaal over wist.

Note: Hayden, Dallas en Dani zijn bij deze te laat. jullie kunnen natuurlijk nog wel gewoon de les in komen.

Miss Abigail gaf een antwoord al was ze niet geheel zeker, maar Syrax was toch wel blij met het antwoord wat ze gaf. Dus zijn vleugels werden volwassen? Niets geks aan en misschien lag het ook aan zijn band met Dregoe. Maar daar was Syrax helemaal niet zeker van. Hij knikte bij haar woorden en toen ze vroeg naar de andere leerlingen die eigenlijk komen zouden dacht Sy heel even na, maar kon zich niet herinneren hen ooit gesproken te hebben. 'Nee sorry Miss Abby. Ik zou niet weten wat hun ophoud?' zei hij zelf half vragend. Maar toen ze door ging met de les was Syrax een en al oor. 'De meeste aanvallen worden door de wind afgebogen waardoor er bijna geen aanval de gebruiken kan raken. Mocht dit toch gebeuren dan zal de gebruikte wind zich in een harde windvlaag verspreiden waardoor de gebruiker van het schild zelf ook weg geblazen word.' Goed dat laatste was misschien niet waar, maar Syrax was halve wegen ook in slaap gesukkeld en had het boek uit zijn handen laten glijden gisteravond in bed. Toch hoopte hij dat het goed genoeg was geweest?

Na de vraag die Syrax stelde, gaf ze hem naar eerlijkheid antwoord dat ze niet geheel zeker was en dat ze dacht dat het kwam doordat zijn vleugels volwassen werden. Wie weet kon het wel dat zijn vleugels binnenkort echte veren kregen of misschien bleven ze wel zo, maar dit vertelde ze hem niet. Dit was bij iedereen anders en ze wist het dus ook niet zeker. Haar eigen vleugels hadden licht bruine vleugels die soms bijna een goudgele gloed hadden. Ze richtte haar blik weer op de klok voordat ze haar helder blauwe ogen op de bruin harige jongen richtte en hem vroeg of hij misschien wist waar of dat de andere drie bleven. De jongen leek even na te denken voor dat hij haar half vragend vertelde dat hij niet wist wat hun precies ophield. Abigail knikte naar hem met een kleine glimlach voordat ze zei dat ze alvast zou beginnen met een korte uitleg en daarna iets over wind ward uitlegde en er meteen een vraag achter plakte om te kunnen inschatten hoeveel de jongen erover wist. Ze luisterde naar zijn antwoord en schonk hem een knikje en een kleine glimlach. 'Bijna correct' begon ze 'De aanvallen worden inderdaad afgebogen en afgeketst waardoor de gebruiker minder gemakkelijk kan worden geraakt. Mocht het schild zo vaak worden geraakt zal het breken, de spreuk die het schild breekt, zal de gebruiker van het schild raken, maar met verminderde kracht. Hierna is de gebruiker weer gewoon te raken en zal die het lucht schild opnieuw moeten maken.' legde ze aan hem uit. Ze wilde hem weeral iets vragen toen haar aandacht werd getrokken bij een geluid en beweging vanaf de deur. Het was een jongen en, na even gespiekt te hebben op haar blaadje terwijl de jongen op adem kwam, concludeerde ze dat dit Dallas Didny moest zijn. De jongen keek haar nu aan en verontschuldigde zich dat hij te laat was waarna hij zich voorstelde als Dallas. 'Goedemorgen Mister Didny, ik zal vandaag nog geen aantekening maken van je te laat zijn. Ga maar ergens zitten.' sprak ze hem vriendelijk toe. Dallas leek haar een rustige en verlegen jongen, als ze zo op de eerste indruk moest af gaan. Net als Syrax trouwens, die leek haar iets minder verlegen maar net zo rustig. Ze keek beide jongens even aan. 'Goed, Mister Dindy, u heeft nog niet heel veel gemist. Ik was Mister Moonus net aan het uitleggen wat Wind ward precies is.' sprak ze hen toe terwijl ze haar ogen kort naar Syrax liet gaan. 'kunt u Mister Dindy uitleggen wat wind ward precies is?' vroeg ze hem met een kleine glimlach 'Daarna kunnen we wel beginnen met het oef-' haar zin werd onderbroken door een meisje wat in haar volle glorie en met een zonnebril op de les in kwam storen en hardop vroeg waarom de lessen zo vroeg moesten. 'De volgende les zal ik voor u in de ochtend houden. Dát is pas vroeg, miss...... ?' Sprak ze haar toe. Het roodharige meisje moest of Danica Leto zijn of Hayden de Payens zijn. Het meisje plofte naast Dallas neer, om vervolgens haar zonnebril van haar neus te schuiven en deze in haar haren plantte, terwijl ze Dallas aansprak. De leerlinge had een zekere flair om haar heen en Abigail had het idee dat ze niet zo een braverik was. 'Goed Miss. Ik zal u vandaag nog geen aantekening geven. Volgende keer wél, dus knoop dat goed in uw oren. 3 aantekeningen en het is een week lang nablijven na schooltijd.' Sprak ze haar op een vriendelijke toon toe, al had het een duidelijk strenge ondertoon. Ze moest zich inhouden om het meisje niet nu al een aantekening te geven, maar in dat opzicht was ze eerlijk. Ze probeerde alle leerlingen zo gelijk mogelijk te behandelen. 'Wat ik dus zei voordat mevrouw hier luidruchtig binnenkwam, is dat we wel kunnen beginnen met het oefenen van wind ward. De theorie is zeer handig om te weten, maar je leert het pas echt door het te doen!' eindigde ze en ze sloeg haar handen achter haar rug in één. 'Laat maar zien wat jullie kunnen. Kijk niet raar op als je lucht schild nog heel klein is. Of alleen nog maar één lichaamsdeel zoals bijvoorbeeld je gezicht beschermt en dat het al weer snel oplost in het niets. Naarmate je vaker oefent, kun je het schild steeds groter krijgen en langer behouden.' eindigde ze haar uitleg en ze keek de leerlingen één voor één aan. Ze miste nog maar één leerlinge en haar ogen flitsten even naar de deur voordat ze de drie tieners weer aankeek.

Gelukkig was Miss Abby te vrede met zijn antwoord al scheen hij het nog niet helemaal correct te hebben. Een knikje en een kleine glimlach kreeg hij voor zijn antwoord en na een kleine uit leg nam Syrax haar woorden op als een spons. Hij mocht miss Abby wel. Ze was vriendelijk en aardig. Toen kwam een jongen binnen die dus Dallas heten binnen. van de docente moest Syrax nog eens uit leggen hoe het wind schild werkte. Dat deed hij en zag dat de jongen ook een beetje verlegen scheen te zijn. Beter dan een pestkop als Ryan. Man wat had hij nog steeds een bloed hekel aan die jongen. Na zijn uit leg kwam net een meisje op hoge poten binnen wandelen. Man waar had zij last van? Slaap te kort? Of te veel gefeest? Syrax wist het niet en hij wilde het ook niet weten, maar kon een kleine glimlach niet verbergen op de woorden van hun docente. Toen ze weer verder ging met de les zei ze dat ze het wind schild moesten aan roepen. Syrax probeerde het maar verder dan wat wind vlagen die rond zijn stoel danste kwam hij nog niet. Het was best lastig om ze bij zich te houden. Het leken wel tentakels die rond hem heen en weer een manier zochten om weg te komen, wat ze uit eindelijk ook lukte. Syrax voelde ze aan hem ontglippen, maar na het los te laten te hebben riep hij het schild opnieuw op en weer danste de wind vlagen rond zijn stoel.

Met krachtige en vooral gehaaste vleugelslag vloog Dani boven de bomen van het donkere woud. Ze zat van haar schoenen tot haar schouders onder de prut, wat met klodders van haar afviel. Ze was nat en koud en de prut koekte overal aan en in. Maar dat was niet waar ze nu mee bezig was. Ze had een tas in haar armen geklemd. En in die tas zat een kleine zwarte panter welp. Vermoedelijk niet ouder dan een maand. Het diertje had onwijs geluk gehad. De moeder was dood. Die had Dani kort daarvoor gevonden, diep in het woud. Maar dit welpje had zichzelf, moederziel alleen als het was, in de nesten gewerkt. Dani weet niet hoe of wat er allemaal precies gebeurt was, maar ze had het beestje in een prutpoel gevonden. Met roofdieren op de loer, die Dani had weggejaagd door een paar stenen hun kant op te slingeren. Zonder aarzelen was ze de prutpoel in gesprongen om het welpje eruit te trekken. Stomste actie wat ze ooit had kunnen doen. Die stomme prutpoel was snel zinkend drijfzand en voor ze het wist had Dani net zo vast gezeten als de kleine welp. Gelukkig was ze een mens en had ze duimen. Want ze kon zich, zodra ze het welpje in z’n nekvel had gegrepen, aan een uitstekende tak vastgrijpen. En nu vloog ze als zo snel als haar zwarte ekster vleugels haar konden dragen richting het kasteel in de verte.

Ze had een les. Een air magic les. Een les waar ze al zooooo lang op gewacht had. En nu was ze compleet te laat. Echt gigantisch te laat. Zo gigantisch te laat zelfs dat ze, na het welpje veilig en warm in haar kamer verstopt te hebben, ze niet eens de tijd nam om te douchen en om te kleden. In haar prut outfit, wat inmiddels aardig was opgedroogd, rende ze zo hard als ze kon de trappen af naar het lokaal. Zonder te kloppen rende ze het lokaal binnen en bleef abrupt staan. Het zweet stond op haar voorhoofd. Hijgend en met grote ogen staarde ze voor een seconde naar de blonde vrouw die vermoedelijk haar nieuwe lerares Air was. Toen keek  ze om naar de andere 3 leerlingen en was het overduidelijk dat de les allang begonnen was. “Uhm..” ze slikte en keek weer om naar Miss Abigail. “Mag ik.. de les nog in..?” vroeg ze half hoopvol en half beschaamd. Wat duidelijk te zien was met het schaamrood op haar wangen.

Leunend tegen haar bureau keek ze haar leerlingen stuk voor stuk aan, rustige blik en een kleine glimlach. Ze ging eerst eens even toekijken hoe het haar studenten afging voordat ze zou gaan helpen. Syrax leek wat moeite te hebben om de opgeroepen wind bij zich te houden. Ze probeerde bij de jongen weg te geraken, leek wel. Als slangen probeerde ze weg te kronkelen. De jongen probeerde het nogmaals maar weer danste de wind rond hem heen. Kort perste Abigail haar lippen op elkaar terwijl ze zichzelf van haar bureau afduwde en naar de bruinharige knul toe liep. 'Mh' klonk ze kort bedenkelijk. De lerares nam half plaats op de hoek van een tafeltje naast hem. Een van haar benen hing in de lucht terwijl de andere nog op de grond stond. 'Het lijkt erop dat je moeite hebt met magie bij je te houden.' Ze tikte kort met haar voet op de grond terwijl ze nadacht. 'Laten we klein beginnen. Denk maar niet aan het maken van dat schild. Focus je eerst op je magie. Maak er een bal vorm van en houd deze bij je. Als dit lukt, maakt je de bal steeds groter. Kijk maar hoever je kan gaan daarmee.' Kort glimlachte ze de jongen toe en wilde net weer iets tegen hem zeggen toen er iemand haar lokaal binnen rende, licht bezweet en haar aankijkend met grote ogen. Het meisje zat onder de opgedroogde modder en Abigail trok kort haar wenkbrauw op. “Uhm..” hoorde ze het meisje zeggen voordat ze slikte. Het leek erop dat ze hard had gerend om hierheen te komen. Half hoopvol en half beschaamd vroeg het meisje of ze de les nog in mocht. Abigail dacht even na over de namen op het blaadje. 'Miss..' De lerares stond op van het tafeltje en liep richting haar bureau, een snelle blik werpend op het document met de namen van haar leerlingen. 'Leto' Wat flauwtjes glimlachte ze naar het meisje terwijl ze haar handen op haar heupen zette. 'Je mag de les nog in Miss Leto. Ga maar gauw ergens zitten. De steekwoorden van de Theorie staan op het bord, als je straks aan één van je medestudenten vraagt of je het mag overschrijven ben je al een heel eind. Natuurlijk mag je na de les nog iets langer blijven en dan leg ik je de theorie uit.' knikte Abigail de modderige studente toe. 'Qua praktijk heb je nog niet veel gemist, we waren net begonnen met oefenen van de spreuk Wind ward. Het is een schild van lucht.' Met een hand gebaarde de blondine naar het bord. 'Begin maar met oefenen als je hulp nodig hebt, kom ik zo bij je.' Aanmoedigend glimlachte ze Dani toe en liep daarna terug naar Syrax om weer plaats te nemen op het tafeltje . 'Goed.. Wat ik je net wilde zeggen was; Als het bij je houden van je magie je goed afgaat, dan ga je het schild weer proberen. Zo kun je meteen zien of het effect heeft gehad.' Ze glimlachte kort naar hem 'Als je de spreuk al langer vast kan houden is het al vooruitgang. En als je een klein schild kan maken is het helemaal super!' Ze hupste vrolijk van het tafeltje af en wierp een blik op de rest van de leerlingen en liet haar blauwe ogen even rusten op Miss Danica Leto, voordat ze tegen iedereen in het algemeen begon te spreken. 'Iedereen heeft zo zijn eigen leertempo en kijk niet gek op als de ene spreuk je beter ligt dan een andere. Laat je ook niet ontmoedigen als je buurman - of vrouw de spreuk sneller onder de knie heeft. Het is geen race en het is de kwaliteit van de spreuk die het meeste telt!' Ze glimlachte iedere leerling aanmoedigend en vrolijk toe voordat ze terug naar haar bureau liep en er wederom tegen aan ging leunen. Met een vinger ging ze even door de blonde pluk haren die voor haar ogen hing om daarna haar handen om de rand van haar bureau te vouwen. Ze wilde nog even doorgaan met de basis en beginselen van deze spreuk voordat ze een tikkeltje hoger zouden gaan.

Miss Abby kwam naar hem toe en Syrax liet zijn magie weer los om haar heel even aan te kijken. Maar het was fijn om niet weer hetzelfde te hebben als de leer procedure van Master Savador. Die wilde niets kleins zien bij het proberen nog wilde hij dat de leerlingen hem per ongeluk dan wel voor de sokken geblazen worden. Dat wilde Sy niet weer laten gebeuren. Misschien zou Miss Abby wel net zo kwaad?  Maar ze leek zo aardig... Nee zo zou ze vast niet zijn? 'Dat zal ik proberen Miss Abby.' zei Syrax lichtelijk opgelucht dat ze hem niet zo als op de manier van Master Savador terecht had gewezen. Natuurlijk ging het beter als je klein begon waarom had hij daar nu niet aan gedacht? Een nieuwe leerling kwam binnen toen de docente nog wat had willen zeggen. Syrax keek de nieuwe leerling heel even aan voor hij weer met zijn wind magie weer begon te oefenen. Een bal die ter grote van een tennisbal was groeide langzaam aan tussen zijn handen in tot het formaat van een voetbal toen de juf terug kwam en hem nog heel even toe sprak. Hij knikte en glimlachte kort. Na haar volgende woorden liet Syrax zijn bal van wind weer groeien tot twee slagen groter. Dit voelde veel beter aan dan gelijk groot te beginnen.

Dani voelde haar wenkbrauwen zinken boven haar oven in een frons. ”Not Leto.” mompelde ze onverstaanbaar. Die naam hoorde sinds kort niet meer bij haar. Ze was officieel Leto vrij. En zolang ze nog geen vervangende voogd had gevonden die haar kosten van meneer en mevrouw Leto over kon nemen was ze achternaamloos. Het irriteerde haar meer dan ze had gedacht. Waarschijnlijk vooral omdat Miss Abigail haar herhaaldelijk zo bleef noemen. Dani probeerde het voor nu maar te negeren. Ze mocht de les nog in en daar was ze al blij zat om.

Begrijpend knikte ze naar Miss Abigail terwijl haar blik kort naar het bord gleed. Vervolgens nam ze stilletjes plaats aan een tafeltje ergens in het midden. De lerares richtte zich weer op iemand anders die er blijkbaar moeite mee had. Het zal wel. Ze kende die knul toch niet. Ze haalde een aantekeningen schrift tevoorschijn samen met een potje inkt en een speciale schrijfveer. De bruine schrijfveer was haar heilig, want hij was van Max geweest. Een veer uit zijn eigen vleugels om precies te zijn. Hij had hem voor haar laten maken, voor haar 8ste verjaardag. Haar vingers gleden haast liefkozend over de warme bruine veer. Haar donkere ogen keken een tikkeltje argwanend op naar de rest, om zichzelf ervan te verzekeren dat niemand dat had gezien. Ze schreef vlug alle steekwoorden over van het bord terwijl Miss Abigail een of andere cheerleader speech begon over verschillende leertempo’s en kwaliteit van spreuken. Puberaal draaide Dani haar ogen onder het verder schrijven.

Ze had het eerst niet direct door. Maar na een paar minuten merkte ze op dat er om haar stoel en nu ook op haar tafeltje allemaal zand en brokjes opgedroogde modder was beland. Die shit begon los te laten nu het droog was. Oeps..
Dani besloot dat ze na de les maar wat langer zou blijven om het op te ruimen. Maar eerst moest ze gaan oefenen. Wat moest ze gaan oefenen? Een wind schild? Ze keek met een beetje een niet begrijpend en zuur gezicht, die de uitdrukking had alsof ze iets vies zag, weer op naar het bord. Hokai..
Het leek haar wel zo verstandig om klein te beginnen. Ze liet haar vingers zacht zwieren en stromen. Opzoek naar een beetje opgeroepen windvlaag. Ze liet de wind rond haar vingers draaien en glijden. Binnen de kortste keren vormde een klein schild van wind magie zich voor haar vingers. Triomfantelijk keek ze neer op haar kunsten. Dat was niet zo moeilijk! Ze probeerde het nog een aantal keren en maakte het schild steeds groter. Het ging haar met gemak af. Al voelde ze wel dat het haar, elke keer dat ze het wind schild vergrote, meer energie begon te vragen. En ze langzaamaan vochtig begon aan te voelen van het zweet. Maar ze bleef standvastig en koppig door oefenen. Steeds een beetje meer. Zelfs tot het punt dat haar romp volledig beschermd werd door het wind schild.  Inmiddels was de helft van de opgedroogde prut al van haar kleding af geblazen en lag er een haast perfect cirkeltje van donker prut zand rond haar voeten. Ze had geeeeeeen idee tot hoever ze moest oefenen dus bleef ze onverstoorbaar door spelen met de wind.


ooc: lol Dani zegt niet zoveel :')

Het verbaasde haar lichtelijk dat Syrax opgelucht leek door haar woorden, maar ze zei er niets over. Ze knikte goedkeurend en glimlachte naar de jongen waarna ze haar blik richtte op de dame, Dani Leto, die binnenkwam. Na haar naam opgezocht te hebben en haar aangesproken te hebben, de frons van de jonge dame negerend, liep Abigail terug naar haar bureau. Hier gaf ze een speech waarvan ze hoopte dat het de goede uitwerking zou hebben en het moreel en zelfvertrouwen van haar leerlingen zou verhogen. Ze zag hoe Dani kort met haar ogen draaide en als reactie daarop drukte Abigail haar lippen iets op elkaar. Ze sprak het meisje er niet op aan want ook al was ze te laat in de les gekomen ze deed wel goed mee. De blondine hoopte ook dat het zo zou blijven. Haar lucht blauwe ogen richtte zich weer op de bruinharige leerling. De windmagie bal die Syrax maakte zag er goed uit en het leek er nu op dat de jongen controle had over zijn magie. ‘Goed zo Mister Moonus!’ Ze was blij om te zien dat dit hem wel goed afging. ‘Houd dit vol en voel tot hoe groot je die bol kan maken, zodra je er verzekerd van bent dat het je lukt, mag je gaan proberen om een schild te creëren.’ Na hem een bemoedigend knikje en een even bemoedigende glimlach te hebben gegund richtte ze zich op Dani. Het meisje was ondertussen begonnen aan het schild en het ging haar aardig goed af. Met een paar passen was ze bij het meisje aangekomen, het schild had ze steeds groter laten worden. Dat was iets waar Abigail blij om was. Al leek het wel dat het Dani haar energie begon te kosten, iets wat te zien was aan het vochtige laagje zweet op haar voorhoofd. ‘Goed zo, Miss Leto’ Ook haar knikte ze bemoedigend toe. ‘Zo te zien gaat dit je gemakkelijk af. Waarom neem je zo meteen niet even rust, mocht je voelen dat je het nodig hebt en vermoeid raakt? Want teveel in een keer doen is ook niet goed. ’ Legde ze het jonge meisje met een vriendelijke glimlach uit. Ze wilde niet dat ze zichzelf zou draineren van alle energie. ‘Daarna kunnen we wel kijken of we een stapje verder kunnen gaan en of het je lukt om je gehele lichaam achter een schild te krijgen?’ Stelde ze voor. De blauwe ogen van de lerares werden als het ware aangetrokken tot de opgedroogde modder die vanaf het meisje op de grond kruimelde. ‘En ik heb graag dat je na de les ietsjes langer blijft, dan kunnen wij de grond en je kleding ontdoen van.’ Vertelde ze het meisje, die tevens ook haar mentorleerlinge was, op gebiedende wijs. Met een resoluut knikje stapte ze achteruit en draaide zich daarna om naar haar bureau. Met beide handen hees ze zichzelf weer op het tafelblad. Zo kon de leerlingen allemaal goed zien, zat ze in het midden van de klas en ook iets hoger, en als het moest kon ze snel te hulp schieten. (wat ze niet verwachte maar je kon nooit zeker zijn bij iets zoals magie) Vanaf haar stoel achter haar bureau kon dat niet zo snel en vandaar dat ze er tijdens het les geven – en dan met name tijdens het praktijk gedeelte zoals nu – er niet graag zat.

Miss Abby was trots op zijn vorderingen. Hoewel Syrax steeds beter de smaak te pakken kreeg bleef de onzekerheid toch wel bij hem hangen. Syrax knikte op de woorden van de docente en ging verder met de wind bal te laten groeien en groeien. Het was niet zo lastig als dat het leek, maar Syrax moest zich gewoon concentreren en het juiste gevoel te pakken krijgen. De juf liep verder, maar zijn aandacht lag bij zijn opdracht. Syrax ging er helemaal in op en voelde hoe de magie via zijn vingers de lucht lieten draaien tussen zijn handen. Hij kon al zijn romp achter het officiële schild krijgen, maar verder leek het nog niet echt te willen lukken. Syrax deed het rustig aan, maar het werd hem even te veel en Sy liet de wind in zijn spinnende moment oplossen. Lichtjes hijgend bleef hij even rusten. Het was best veel energie vretend, maar met veel oefening zou het vast beter lukken.

Er kwam weer een frons boven haar ogen, want ze kwam tot de ontdekking dat het windschild dat ze maakte telkens een beetje dunner werd, hoe groter ze hem maakte. Alsof ze pizza deeg aan het uitrollen was. Dat was niet de bedoeling! Dan zou haar schild binnen de kortste keren uiteenvallen. Ze vloekte zacht binnensmonds en probeerde dat probleem te fixen door het schild steeds even groot te houden, maar te proberen om de dikte aan te passen. Het meer volume geven. Miss Abigail kwam op gegeven moment bij haar kijken en wéér noemde ze haar Leto. Ze werd wel geprezen voor haar werk en dat gaf haar dan wel weer een goed gevoel. Daar was ze voor gekomen. Maar de blonde lerares stelde voor om even een pauze te nemen en dat was niet iets waar Dani aan deed. Ze luisterden wel naar Miss Abigail, maar hield haar donkere ogen gevestigd op de schilden die ze telkens probeerde te verbeteren. Zag ze niet dat ze dat al aan het proberen was? Ze maakte het schild al steeds groter en probeerde het nu steeds steviger te houden. Een beetje zweet zou haar echt niet tegen houden om te verbeteren. Dani was zich ervan bewust geweest dat ze inmiddels een hele zandhoop had veroorzaakt en was echt wel van plan geweest om het op te ruimen. Maar Miss Abigail liet het haast lijken alsof ze asap zou weg rennen als de les klaar was. Met een boos gebaar sloeg ze haar armen langs haar zij waardoor het gevormde windschild meteen uiteen viel en ze keek boos naar de lerares. "Ik doe m'n best ok. Ik was het al van plan om op te ruimen na de les." snauwde ze. Waarom waren volwassenen zo stom! Ze deed altijd haar werk, ze deed altijd haar best, ze wist altijd haar problemen op te lossen en als ze wilde kon ze zo de natuur in en daar in haar eentje leven. Dat heeft ze al een paar jaar gedaan en toen was ze gelukkig! Nu zat ze vast tussen de mensen die alleen maar in haar weg zaten en haar leven zuurder maakte dan het al was. "En mijn naam is niet meer Leto. Dus kunt me alstublieft niet meer zo noemen!" Ze maakte een duwende beweging met haar handen langs haar kleding waardoor al het zand in een keer eraf geblazen werd door de wind stoot. Vevolgens draaide ze haar handen zo dat ze met nog een paar windvlaagjes de zand op een hoopje in de hoek kon blazen. "Zo goed!" Ze sloeg nors haar handen over elkaar en plofte neer op haar stoel. Ze keek boos weg. Eigenlijk had ze gewoon verder willen oefenen, maar ze had nu ff geen zin meer. Met deze borrelende irritatie kon ze zich toch niet concentreren dus ze hield toch maar de pauze die Miss Abigail haar had voorgesteld. Al bleef het met een lichte tegenzin.

Ze was blij om te zien dat ook Syrax haar woorden had gehoord en met een tevreden blik keek ze toe hoe hij nu een schild kon maken die zijn romp bedekte. Ze knikte goedkeurend naar haar leerling waarna ze ook nog haar duim opstak. 'Zie je wel dat het je lukt! Gewoon niet te veel in één keer willen bereiken en veel oefenen, Mister Moonus.' sprak ze de jongen vriendelijk toe. Hierna richtte ze zich op Dani, vertelde haar dat ze het goed deed maar dat ze een pauze zou mogen nemen, omdat teveel in een keer ook voor haar niet goed zou zijn. Daarna konden ze alsnog een stapje verder met de spreuk. Toen haar ogen vielen op de opgedroogde modder die op de grond lag; sprak ze Dani toe met de vraag of ze ietsjes langer zou willen blijven na de les om het op te ruimen. Het meisje maakte een Boze beweging met haar armen, wat ervoor gezorgd had dat haar schild oploste in het niets. Een Boze blik werd gericht op Abigail en ze zuchtte onhoorbaar om dan te knikken. 'Ik weet dat jij je best doet, dat zeg ik toch ook niet? Het ging heel erg goed, echt. En dat is goed van je, dat je na de les toch al eventjes wilde blijven maar ik wilde het je toch even vragen. Ik bedoelde er niets slechts mee, Miss L- ' Haar woorden werden door het Boze meisje afgepakt en ze vertelde dat ze geen Leto meer heette en dat ze zo niet meer genoemd wilde worden. Dat was wel begrijpelijk. Hoe en waarom het meisje zo niet meer heette en ook niet meer zo genoemd wilde worden. Daar zou ze niet verder naar vragen. 'Ah..' sprak Abigail hierna knikkend. 'Dat wist ik niet. Goed dat je het zegt, want je staat nog wel onder die naam in het systeem….,' Ze draaide zich om en pakte de leerlingenlijst van haar bureau en kraste toen de naam Leto door. Ze keek op toen ze Dani haar stem weer hoorde klinken en zag dat de modder op een hoopje lag. Het meisje zelf plofte boos terug in haar stoel. Abby zuchtte zachtjes en kneep kort in haar neus brug. Haar blauwe ogen flitsten weer naar het witte papier en daarna weer terug naar het puberende tiener meisje. 'Hoe wil je dan genoemd worden, Miss?' waren de volgende woorden die over Abigail haar lippen rolden. 'Heb je een andere achternaam die je zou willen gebruiken? Of is het enkel Dani voor nu?' vroeg de vrouw haar vriendelijk. Normaal gesproken zou ze haar leerlingen niet heel snel bij hun voornaam noemen, maar ze kon altijd een uitzondering maken. Dat was geen enkel probleem. In het systeem stond Dani echt nog wel als Leto, wat ook te zien was op de lijst die de blondine nu tussen haar tengere vingers had geklemd, niet dat dit voor Abby zelf veel uitmaakte. Als de leerlinge anders genoemde wilde worden, zou ze zich daar zo goed mogelijk naar proberen aan te passen. Hierna keek ze terug naar Syrax, zag dat de bruinharige jongen ook een kleine rust pauze had ingelast. Ze glimlachte vriendelijk naar beide leerlingen. ‘Een korte adempauze hebben jullie beide wel verdiend. Jullie beide schilden zagen er zeker goed uit.’ Sprak ze rustig en vriendelijk waarna ze het document met de namen van de leerlingen terug legde op haar bureau. ‘Laten we zo meteen eens kijken hoe groot jullie het schild kunnen krijgen. De basisvorm van dit schild is dat het ongeveer net zo groot is als je eigen lichaam of net ietsjes groter zodat je er gemakkelijk achter kan verschuilen.’ Vertelde de luchtmagie docente verder. ‘Wees alsjeblieft niet teleurgesteld in jezelf als het niet meteen zo groot lukt. Het is namelijk een kwestie van oefenen. En mocht blijken dat het nu nog iets te veel gevraagd is; dan houd je het schild iets kleiner.’ Hierna keek ze beide één voor één aan en glimlachte half. ‘Als het jullie wel lukt om een schild van die grootte te maken, dan trakteer ik jullie op een taart’ Ze grijnsde eventjes vrolijk. Het was haar de eerste les niet gelukt, pas na een aantal weken achtereen goed oefenen had ze een schild zo groot kunnen maken als haar eigen lichaam. Dus ze was benieuwd naar haar leerlingen en ze zou gaan juichen en taart halen als het lukte. ‘En op ten duur na heel veel oefenen en door genoeg ervaring op te doen; krijg je een schild, zoals deze.’ Sprak ze waarna ze een eigen schild maakte. De lucht stomen beschermde haar lichaam vanaf alle kanten als een soort cocon rondom een rups. Ze liet het weer oplossen en streek haar kleding glad met haar handen. Ze hoopte dat het zien van het eindresultaat haar leerlingen aanspoorde om goed te oefenen. Niet enkel en allen op lucht magie en het schild maar ook voor alle andere magiesoorten en spreuken. Al lag de nadruk voor deze les natuurlijk wél op lucht magie en het schild.