"Het was een prachtige dag vandaag. Rutger was nog maar enkele dagen geleden aangekomen op Starshine en had het terrein met wat pijn en moeite leren kennen. Vandaag was zijn laatste vrije dag en daarmee zou hij bijtanken van het installeren op zijn nieuwe schoollocatie. Gelukkig scheen de zon vandaag, desondanks dat het herfstachtige weer meer regen kon bieden. Het was relatief warm te noemen voor een seizoen als de herfst zelfs. Met zijn wat warme jas aan en goed dichtgeknoopt liep Rutger het grasveld over. Een mooie wandeling van de dag en met de zonnestralen op zijn gezicht voelde hij zich direct kalmer. Zijn ogen sloten zich en hij wist zelfs de gure wind van zich af te zetten en er van te genieten. Wat een prachtig weer was het vandaag. Met kalme passen kwam hij niet veel later bij een open plek en ging rustig zitten op de helling van het grasveld. Hij liet zich achterover vallen in het gras en keek naar de lucht die af en toe een mooie blauwe vlek toonde. 'Eindelijk school,' mompelde hij dan even. Voor dat hij het echter wist was hij in slaap gesukkeld en lag hij licht en vredig te slapen. Het duurde even, maar ineens schrok hij overeind van een stem. Hij keek verdwaasd rond en ging met zijn hand door zijn haar en richtte zijn gezicht op de persoon die nu bij hem in de buurt stond....."

[ open topic ]

Mijn ogen keken naar de lucht die in de tijd dat ik aan het slapen was geweest helderder was geworden. Het wisselende weer hier bracht hem even van de wijs. Nu pas bekeek hij de kerel die naast hem stond. Net als hem zwart haar en een doordringende blik. De zachte hallo verraadde enkel dat hij minder zeker was dan hij liet overkomen. Even grijnsde Rutger met een kort en bondig gegrinnik. 'Ook een goede dag,' waren zijn woorden kalmpjes en hij legde zijn linkerhand op zijn linker knie en duwde zich overeind. Moeizaam rekte hij zich uit. 'Pffffft, het gras ligt heerlijk, maar is veel te koud,' mompelde hij en gooide zijn schouder wat los door cirkels te draaien met zijn bovenarm. Hij keek toen naar de persoon naast hem terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Zijn blik doortastend en indringend. 'Net als mij ook nieuw hier?' mompelde hij toen een vraag die een redelijke strak in zijn toon klonk.

Een goeie ochtend, verliep al snel slecht voor deze jongeheer. Hij was druk bezig met zijn les materiaal opbergen of hij kreeg poppen aan het dansen.
Tijdens het naar buiten lopen van het lokaal kreeg hij een plons water over zich heen, maar geen emmer of iets.
Er was een wedstrijdje tussen klassen gekomen om lavi, de stagiair van het vak Vuur boos te zien krijgen. Ze hadden al verschillende kapriolen geprobeerd, sleutels van hem weg poefen, schrijfmateriaal laten verdwijnen en ging zelfs tot erger waarna ze zijn kamer ook een keer te pakken hadden gehad. Echter was een ding waar lavi zich helemaal aan kon opeten… en dat was dan wel water magiërs… Het was ten eerste een tegenpool van hem, en hij hield er niet van om doorweekt te worden. Al was het lente, hij had het altijd liever nog niet.
Met zeiknatte haren en kleding zat hij iemand nog weg rennen richting het grasveld en spotte buiten al snel twee mensen. Hij liep er niet al te vrolijk heen en bekeek hun uiterlijke… beide hadden ze donker gekleurd haar, een had bruin achtig gekeurde ogen. Tsja.. er zat een blauw gekleurde ogen bij en die leek nu het haasje te zijn voor Lavi. “Why the frickle would you do that?!” Riep hij uit naar hem in zijn thuistaal wat hij later al snel vertaalde naar het Kovokmaans. “Waarom zou je in hemelsnaam water over iemand heen gaan gooien?!” Pissig? Ja… en dat maakte Lavi niet al te beter. “Nou?!”  

Rutger keek naar de persoon naast hem die niet al te spraakzaam leek en tuurde met zijn blauwe kijkers naar de omgeving. Zijn ogen spotte een beweging in de verte die nou niet bepaald vrolijk leek. Zijn houding was aanvallend en zijn bewegingen grof. Het was net alsof hij ieder moment in razernij aanvallen kan gooien naar hun. Of erger, offensieve spreuken. Het tegendeel bleek meer waar te zijn in dit geval, want de persoon die niet veel later zich bij hem hen had gevoegd begon in een vreemde taal te vloeken. 'Frickle?' sprak hij vragend met zijn hoofd wat schuin als een luisterend hondje. De persoon, vermoedelijk de leeftijd van een stagiair, vertaalde de vraag al snel. Het eerste wat Rutger kon uitbrengen was een kort en zacht gelach. 'En dat zeg je tegen een lichtmagiër?' kwam er haast schaterend uit. 'Geloof me, het laatste waar ik mee overweg kan is zo'n flexibele, massa beheersen,' voegde hij er aan toe. Hij keek niet veel betekenend naar de andere persoon. 'Dus geen idee, het enige wat ik kan bedenken is dat de dader je graag wil vervelen,' was zijn reacties kalmpjes en logisch geredeneerd.