De dag van de vrouwe van het vuur was al slecht begonnen. Op een of andere manier heeft ze weeral slecht geslapen. Weer een nachtmerrie gehad. En deze keer was Ronodan er niet om haar te kalmeren. Gelukkig hoefde het deze keer niet. Haar magie was voor deze keer kalm gebleven tijdens de nachtmerrie en niet heel de school beginnen op te warmen. Vermoeid wreef ze in haar ogen. Haar stemming al lichtjes verminderd dan gisteren avond. Met een korte beweging draaide ze zich uit haar bed om te kijken naar de tijd. og genoeg tijd om zich klaar te maken. Straks een vergadering... Lilith zag er zo tegen op. Het waren mannen die denken iets te weten van hun planeet Razen. maar haast niks er van weten. Daarom bestaat er gelukkig nog een LM die boven hen stond. Wie weet hadden ze dan al lang de wereld verwoest. op haar gemak maakte ze een ontbijt voor haar en haar tijger Aphra. Haar kleren deed ze achteraf aan en haar haren deftig gekamd te hebben.
Als ze alles zowat gedaan had ging ze richting de vergaderingskamer met een grote tegenzin. Lilith ging nooit graag naar de vergadering van haar politiekers, de mannen met macht en hun honger voor nog meer macht niet lijken te stoppen. eenmaal daar aangekomen merkte ze op dat ze allemaal al luid bezig waren tegen elkaar. Hun aura's allemaal aan het trillen van hun opgefokt gedrag wegens elkaar. Kort beet ze op haar onderlip. het gewoon verdagen... het gaat haar lukken, net zoals al die andere keren. Of dat hoopte ze toch. In stilte luisterde ze. Probeerde hun aura's van haar weg te duwen. Maar op een of andere manier waren de mannen nog opgefokter dan ze ooit heeft meegemaakt. Zou er iets gebeurd zijn. Lilith kon niet meer helder denken. De barstende hoofdpijn begn weer op te komen van de drukte, van hun luide stemmen, hun aanvallende en verdedigende gedrag. het werd allemaal te veel voor haar. Van de pijn greep ze naar haar hoofd. "GENOEG" snauwde ze. De kamer sloeg voor een seconde haast 50 graden warmer. "verlaat de vergaderzaal nu." Bleef ze op een snauwde toon te spreken. De mannen leken zelf het lef te hebben om commentaar.
Achter de blik van de vrouwe van het vuur te zien, schoten ze als de angsthazen die ze zijn er vandoor. Alsof hun leven er van af ging. Iets dat hoogstwaarschijnlijk ook zo was. Lilith stond namelijk bekend om haar gevaarlijk en kort tempert karakter. Niemand ziet het ooit aankomen. Een lichte pijnlijke kreun verliet haar keel. Nu hoopte Lilith gewoon dat haar lichaam ineen zou vallen zodat ze kon ontsnappen van de pijn. Blijkbaar was haar lichaam het niet er mee eens. Het bleef de barstende en onverdraaglijke pijn te bestrijden.

(Dion)

Al vanaf het begin dat Dion hier aangekomen was hield hij er van om een dagelijks rondje te doen. Als het kon en alles het toeliet zelfs vaker. Zo had hij het gebouw en gedeelte van de omgeving verkent. Langzaam leerde hij meer over het gebouw, iets wat hij altijd wel prettig vond.

Ook vandaag had hij weer zijn dagelijks rondje. Hij liep vrijwel doelloos wat rond en keek wat om zich heen. Hij was behendiger geworden in het ontwijken met contact van de leerlingen en andere mensen die over de gangen liepen.
Dion was al onder weg terug naar zijn vertrek toen hij iemand ''genoeg'' genoeg hoorde roepen. Hij voelde sterke magie van de vergaderzaal af komen. Kort stond hij stil en twijfelde of hij een kijkje moest gaan nemen. De magie die hij voelde was van de vrouwe van het vuur. Natuurlijk had hij net zoals de andere een paar dingen over haar opgevangen, maar ontmoet had hij haar nog niet.
Wat mannen kwamen gehaast de gangen door. Hij ving wat op over haar temper van de mannen toen ze langs kwamen.

Even bleef hij nog besluiteloos staan, maar kwam toen wel rustig naar de vergaderzaal toe. De deur stond nog wat open, wat geluk was voor Dion. Met een vinger duwde/trok hij de deur wat verder open. Pas toen hij eigenlijk al in de ruimte was besefte hij zich pas dat hij eigenlijk hier niks te zoeken had. Toch schraapte hij zijn keel en keek Lilith aan. "Excuseer me." Zei hij wat zacht en had een licht zenuwachtige houding. "Ik hoorde je roepen. Is er iets mis?" vroeg hij voorzichtig. Natuurlijk kon hij zien dat er iets mis was, maar of de ander het ook aan hem wilde laten weten wat was een ander verhaal.

Enkele minuten lat zat Lilith over haar tempels te wrijven. Hopend dat, dat de pijn wat zou verlichten. Opnieuw tevergeefs. wie koos er nu voor die mannen om het land te leiden. Ze waren allemaal even egoïstisch. En als het niet aan lilith lag dan zou dat allang de ondergang geweest zijn van Razen. De seconden dat voorbij tikten maakte haar stemming er niet beter op. Waarom moest dit haar weer over komen. De mannen die blijkbaar al opgefokt waren voor ze begonnen aan de vergadering hebben Lilith nu echt pissed gemaakt. Het waren irritante stervelingen die dachten dat ze onsterfelijk waren. Alsof ze niet vervangen konden worden. Hmm, misschien zou ze daar wel eens voor moeten gaan kijken. De mannen hebben lang genoeg mogen rulen. het werd tijd dat ze vervangen werden.
Lichtjes mopperde ze van de pijn, dat maar niet wou verminderen. Met gesloten ogen leunde ze naar achteren tegen de stoelleuning. haar gedachten waren er volledig niet bij, dat was dan ook de enige reden waarom ze de andere legendarische magiërs niet opmerkte. "Excuseer me." Zo eiste iemand haar aandacht op, iets waar ze helemaal niet blij meer was. Haar blik duidelijk vol irritatie en frustratie. Haar ogen hard en donker, waar normaal haar ogen giftig groen hoorde te zijn. De kamertemperatuur was ook zelf warmen dan het hoorde te zijn.  "Ik hoorde je roepen. Is er iets mis?" De irritatie werd groter. " Heb je me dan je naam horen roepen" Sprak ze nogal bot. Haar armen over elkaar geslagen, al gingen die al snel terug naar hun vorige taak, en dat waren over haar tempels wrijvend, hopend op wat verlichting. "Er is helemaal niks." Niemand hoefde hier dan ook van te weten. Het was een deel van haar verleden en karakter dat ze aan anderen niet zou willen laten zien. Alleen Ronodan zou er een vermoeden van kunnen hebben, en dat was alleen omdat ze perongelijk in zijn aura was beland en fragmenten van zijn verleden had gezien.

Er was duidelijk wat gaande in de vergaderzaal. De luide ''genoeg'' en de gehaaste mannen die er daarna vandaan kwamen hadden dat bevestigd. Dion kon de magie van vrouwe van het vuur goed merken. Na enige twijfeling was hij er toch naartoe gegaan. Zelf wist hij niet of het nieuwsgierigheid was of omdat hij de ander wilde helpen, en daarbij ontmoeten. Waarschijnlijk was het 50/50 van beide. Zelf wist hij maar al te goed hoe vervelend vergaderingen konden zijn of hoe eigenwijs het bestuur dat aangewezen was.

Pas toen hij in de vergaderzaal stond en Lilith kon zien zitten besefte hij dat hij er niks te zoeken had, maar ging even goed door. Hij had de eerste stap gezet en kon nu maar beter door gaan. Hij wist dat de andere niet zo hoog van hem dachten, wat grotendeels door zijn smetvrees kwam. Het zorgde er voor dat hij anders was en voornamelijk meer zenuwachtig was als hij niet in zijn eigen schone en veilige kamer was. Dat was nu niet wat men verwachten van heer van het licht. De meeste verwachten, en de meeste LM's waren dat ook, Zelfverzekerde en regerende mensen. En dan had je hem. Iemand die daar niet naar opleefde als je hem voor het eerst zou zien.

Met lichte moeite had hij zijn keel geschraapt en zijn aanwezigheid duidelijk gemaakt. Sinds hij al binnen stond wilde hij niet als een angsthaas weer snel naar buiten vluchten, en daarbij ook zijn reputatie nog slechter maken.
Natuurlijk had hij de reactie van de ander al verwacht. Ze kende elkaar niet en had ook niet verwacht dat Lilith haar hart meteen zou bloot gaan leggen en al haar problemen ging vertellen omdat hij vroeg of er wat mis was.

"Ik weet dat je me niet geroepen hebt, maar je magie en je houding laat zien dat er iets was. Misschien was er iets dat ik kon doen om je te helpen." Probeerde hij zo zeker mogelijk te zeggen, maar zijn nerveusitijd was te merken in zijn stem en houding. "Ik wil je niet tot last zijn, alleen een helpende hand aanbieden." sprak hij metaforisch en hoopte ook dat ze dat begreep, want haar aanraken zag hij niet zitten.
Het was moeilijk te missen dat ze last had van haar hoofd, want ondanks dat ze streng over kwam bleven haar armen niet gekruist over elkaar. "Als je wil kan ik een poging doen je hoofdpijn weg te halen of proberen te verminderen." bood hij alsnog aan. Dion vond het moeilijk andere mensen in pijn te zien. Misschien was het omdat hij van Nova kwam en hun het meeste gespecialiseerd waren in het helen van mensen, en hij daar ook jaren in op is geleid, of door zijn eigen pijnlijke verleden.

De pijn ebte maar niet weg. Deze keer leek het zelf erger te zijn dan normaal. Haar handen werden gebald tot vuisten. Deze mannen gingen er zo van langs lusten, wanneer ze nog eens naar Razen ging om de drakenschool te bezoeken. Zachtjes haalde ze diep en langzaam haar ademhaling. Gewoon kalm proberen te blijven.. Iedere poging leek wel te mislukken. Kalm blijven... Waarom zou ze ook. Lilith staat bekend om haar vurig temperament, dan gaat ze dat ook maar zo houden. Zich voor doen voor een ander is haar ding niet. Daarnaast noemde Ronodan haar niet voor niets demonische engel. Schoon en vriendelijk uiterlijk maar kan nogal vurig overkomen wanneer haar iets niet aan staat. Al staan de Razanen daar wel voor bekent. Grommend forceerde ze haar eigen om kalm te blijven, eerst moest haar aura dat zijn. Het was een wanhoop, trilde constant en leek maar niet te stoppen met bewegen. Een wanorde...Dat er dan nog eens een legendarische Magier in de vergaderzaal kwam hielp ook niet. Al had ze geluk, het was Dion van licht. Die mensen hadden automatische een kalme aura. Wie weet zou dat wel helpen voor haar.

"Ik weet dat je me niet geroepen hebt, maar je magie en je houding laat zien dat er iets was. Misschien was er iets dat ik kon doen om je te helpen." Opnieuw gingen haar armen over elkaar terwijl ze hem nogal sceptisch aankeek. "En dat is het teken voor jou om goeie daden te doen?" snoof ze nog altijd op haar sceptische manier. "Ik wil je niet tot last zijn, alleen een helpende hand aanbieden." Wie was hij God?! Lilith moest zich echt inhouden om hem niet weg te sturen. "En wat zou jij er dan kunnen aandoen." Zijn antwoord was er meteen al. "Als je wil kan ik een poging doen je hoofdpijn weg te halen of proberen te verminderen." wijsneus, dat was een gedacht dat meteen in haar op kwam. " Nee dank je, met gewoon wat lichte magie gaat dat niet helpen. " Alleen Lilith weet dat het geen gewone hoofdpijn is. Het kwam doordat haar aura oncontroleerbaar was doordat ze andermans aura niet had kunnen negeren. "Ik red me wel. " Mopperde ze " altijd al gedaan" opnieuw zat ze weer over haar slapen te wrijven.


(sorry voor haar gedrag XD)

Het woord dat er rond ging over de LM van vuur dat die nog al snel aangebrand of boos was leek inderdaad te kloppen. Al had Dion ergers het gevoel dat koppigheid er ook zeker bij mocht komen in het rijtje. Ergens vroeg hij zich wel af of het daadwerkelijk koppigheid was, of dat het te maken had dat ze niemand vertrouwde of misschien zelfs geen zwakheden wilde laten zien.
Uit haar woorden leek al snel te merken dat het het laatste was en dat ze geen zwakheden wilde laten zien of merken. "Ik snap dat je wat terughoudend bent, maar ik heb geen ''gewone'' licht magie." zei hij ergens toch wel beledigd zijn. "Met mijn offer bedoel ik ook niet te zeggen dat u het niet aan kunt. Ik offerde alleen aan om u misschien wat verlichting te geven." sprak hij beleefd terug ondanks haar houding en toon. Zijn nerveusiteid was ook minder geworden en had nu meer een zakelijke houding. "Het is uw pijn en uw ongemak. Ik bied alleen een helpende hand. Iets waarvan je alleen weet of het werkt als ik het probeer. Als u het niet wilt vind ik het ook goed. Ik voel het immers niet." zei Dion wat bot terug. Hij begreep dat niet iedereen blij was met iemand die zomaar binnen kwam en hulp aan bood. Dat wist hij maar al te goed zelfs. Maar ze bleven soort van collega's en zouden ook nog een tijd met elkaar moeten doen ook. Wel kreeg hij tweede gedachtes over dat dit misschien niet zo'n goed idee was geweest als eerste indruk bij de ander, maar alleen tijd zou dat laten blijken.
Het bleef alleen wel moeilijk voor Dion om mensen in pijn te negeren en geen helpende hand aan te bieden. Vooral omdat hij het sterkst was in healing magie. In zijn verleden heeft hij genoeg pijn en ongemakken gehad om een ander er in te laten. Niets is erger dan in pijn zijn vond hij zelf.
Zijn gedachten dwaalde even af naar vroeger, maar met een diepe zucht en zijn blik weer scherp te stellen op Lilith drong hij de gedachten weg. Hij had geen zin en al helemaal geen behoefte aan om die herinneringen uit de kast te trekken.