Het was al weer een tijd geleden dat hij nog eens een piano had aangeraakt, waarom dit was wist hij eerlijk gezegd ook niet. Zijn hoofd had er ook gewoon niet naar gestaan, dat leek hem het meest mogelijkste op dit moment. Zijn blauwe oog gleed naar zijn papieren omdat hij op dit moment aan zijn bureau zat, te studeren. Maar echt veel kwam er niet van. Zijn gedachten dwaalden continu af en om eerlijk te zijn had hij verder niets meer nuttigs gedaan buiten naar buiten gestaard te hebben en een slokje water te hebben genomen.
Misschien was het zijn schuld dat zijn concentratievermogen zo laag lag, misschien lag het wel degelijk aan hem. Een frons verscheen op zijn bleke gelaat terwijl hij zijn veer naast zijn papieren neerlegden, het had geen zin om iets te doen. Zichzelf afleiden was het enige wat hem nog enigszins weerhield om gek te worden. Adrian stond op terwijl zijn bureaustoel luid krakend aankondigde dat deze naar achteren geschoven werd, hij haatte het geluid werkelijk en probeerde dus ook zo min mogelijk het vreselijke ding naar achteren te schuiven. Zijn oren tintelden nog na toen hij de bureaustoel ophefte en deze weer mooi onder het bureau placeerde. “Vervloekt rotding,” mompelde de blondharige jongen die de bureaustoel de rug toekeerde en zijn voeten in zijn schoenen schoof. Het was niet alsof hij ergens nog verwacht werd deze avond en hij had echt die piano eventjes nodig.

Met aarzeling in zijn pas was hij naar het muzieklokaal vertrokken. Mensen had hij gemeden en eenmaal hij de deur open deed, zag hij de piano staan. Een opgeluchtte zucht verliet zijn keel toen hij de deur achter zich dicht trok en zich begaf naar het instrument. Met nog steeds die lichtelijke aarzeling in zijn houding en bewegingen, ging hij achter die piano zitten en legde hij zijn vingers op de toetsen. Van zodra hij begon te spelen, sloot hij zijn ogen en liet zijn vingers voor hem spreken. Het was een triest lied, maar of het echt zijn eigen gevoelens weerspiegelde, was voor hem ook een groot vraagteken. Zijn vingers gleden over de toetsen en hij was zo diep in gedachten verzonken geraakt, dat hij niet had gemerkt dat er nog iemand het muzieklokaal was binnen gewandelt.

//Gwendydd
// Musico he playo: https://www.youtube.com/watch?v=GHUunt7Er5o

Adrian had zichzelf enorm gefrustreerd over zijn bureaustoel die piepte en kraakte. Dat ding leek maar niet te willen doen wat hij er van verlangde, namelijk stil zijn. Het verdomde ding piepte bij elke beweging die hij maakte, kraakte als een boormachine met een defect als je hem achteruit schoof. Vreselijke bureaustoel, dat was het. Als hij hier een iets niet gemist had, was het dit kreng van een stoelding. Hij was tevreden toen hij het ding had kunnen optillen en het stilletjes onder zijn bureau had gekregen zonder zeurend gekraak van het object dat hij het liefste door een raam wilde gooien op dit exacte moment. Maar dat deed hij niet, in de plaats daarvan keerde hij de stoel zijn rug toe en vertrok hij, zijn kamer uit. Het was niet alsof hij nog ergens werd verwacht deze avond, dus de simpele kledij die hij aanhad moesten de leerlingen die hem passeerden maar mee leren leven.
Hij was het muzieklokaal binnen gewandelt en was haast meteen op de piano die er stond gaan spelen. Toch voor een stevige aantal minuten had hij op de verscheidene toetsen gedrukt die zich samen een geheel vormden tot een muziekstuk dat hij zelf had geschreven. De blondharige jongen had eindelijk geleerd om langzamere nummers te spelen en het deed hem goed. Langzamere nummers hadden zo een feeling die hem op dit moment leek te beschrijven op de een of andere manier.

Maar zijn muziekspel werd verstoord door iemand die hem om de hals vloog. Hij schrok zich te pletter en drukte uit halve paniek een hele hoop toetsen in die een luidkeelse kakafonie vormden tesamen. “Adrian! Heb je mij gemist?” klonk de heldere stem waarbij hij alleen maar zijn zus aan kon koppelen. “Gwen! Wat doe jij hier?” sprak hij compleet verbaasd terwijl hij zich omdraaide en haar in een omhelzing nam. “Tuurlijk heb ik je gemist lieverd,” hij glimlachte en hield Gwen in een omhelzing dat duidelijk aantoonde dat hij haar inderdaad had gemist. Stiekem was hij zelfs blij dat ze hier was, toonde alleen maar aan hoe’n groot gelijk hij had over zijn moeder die nutteloos was en faalde in het opvoeden van haar eigen kinderen.