Dit topic is een verzameling van Fragmenten, Herinneringen, Gevoelens en meer van zulke dingen, voor Kriss alleen

Veel lees plezier voor de geïnteresseerde

Ze was moe. Te moe om te slapen. Met een hoofd die te vol zat om rust te vinden. Dit had ze nu al een paar dagen. Uiteindelijk kon ze de slaap wel vatten. Dat lukte altijd. Maar het was als een slapeloze slaap. Niks in haar hoofd kwam tot rust. En de enige die daar iets aan kon veranderen wilde niet meer met haar praten. Want daar kwam het uiteindelijk ook allemaal op neer. Zij, die iets geweldigs kapot gemaakt had. En ze wist niet hoe. Want zo ging het altijd in haar leven. Like sand slipping through her fingers. Hoe ze ook haar best deed, hoe erg ze hem ook duidelijk had proberen maken dat ze om hem gaf, dat ze dit niet wilde, dat er een andere weg was. Het bleef voor niets. Ze wist niet meer hoe ze haar fouten en zijn fouten goed kon maken. Zelfs al waren ze nog zo klein. Ze had hem alle ruimte willen geven, echt waar. Maar de angst dat hij nooit meer terug zou komen, als ze dat deed, was te groot. En dat was een gedachte die ze niet kon verdragen. Dus trok ze zich juist te veel aan hem op. Smekend dat hij het niet hierbij zou laten. Want ze hadden iets moois. Iets prachtigs zelfs. Iets wat niemand ooit zou begrijpen. En wat niemand hoefde te begrijpen, zolang ze dat zelf maar deden. Nog een fout die ze gemaakt had. Denken dat mensen van buitenaf konden helpen. Konden begrijpen wat er was. Ze had vaak genoeg met haar handen in het haar gezeten. Niet wetend wat te doen. Want hoe geweldig het ook was. Ze ging er aan onder door. Net als hij. En ze begreep maar niet waarom. Want ze had toch alles gedaan wat je zou moeten doen? Ze had echt wel dingen anders moeten doen en anders moeten aanpakken. Maar alle goede dingen. Alle dingen die ze gedaan en gezegd had met goede bedoelingen? Dat was toch precies wat iemand zou kunnen wensen? Misschien dat ze daarom naar andere mensen was gestapt. Daar was ze bijna wel zeker van. Vervloekte insecurity. Daar was alles fout  gegaan. Ze had dagen gekend dat ze mensen enkel grijnzend aan staarde en volhardend nee bleef schudden. Want nee, ze wisten niet wat ze bedoelde. Ze kende hem niet zoals zij dat deed. Dat had hij haar immers vaak verteld. Misschien was het daar ook fout gegaan van zijn kant. Misschien had hij haar nooit moeten vertellen wat zijn werkelijke gevoelens waren. Was ze daardoor te zeker geworden van de zaak. Was ze al te zeker van zijn gevoelens dan hij. Zij had de fout gemaakt om te proberen hem dat te laten zien. Te bewijzen dat hij dat voelde. En dat zij dat voelde. En dat ze dat waard waren en dat ze elkaar verdiende. Want dat was zo. Ze verdiende elkaar. Want een ding was altijd zeker geweest. Ze hielden van elkaar. Het was alleen nooit haar taak geweest om dat te laten zien. Dat was iets wat hij zelf had moeten ontdekken. En toen was het al te laat geweest. Want zij had de fout gemaakt om mensen van buitenaf binnen te laten, om haar zekerheid te laten wankelen. En daarmee was zijn vertrouwen weg. En met dat vertrouwen ook zijn gevoelens.
Vriendschappen hadden kunnen blijven. Vriendschappen hadden ze zelfs kunnen redden, maar het bleef door haar vingers slippen. Er werden dingen gezegd en beweerd. Dingen die haar helemaal om lieten tippen. Ze wist niet meer wat ze moest geloven. Hoe ze dit moest oppakken en wat ze ermee moest doen. De scheur die tussen hen was gaan groeien opende zich steeds meer en meer. Hoe hard ze ook naar hem probeerde te schreeuwen. Hij leek dat niet te willen horen. Ze begreep niet waarom. Want toen ze uiteindelijk wist hoe ze erop moest reageren was het te laat, alweer. Toen wilde hij niet meer luisteren. Het enige wat nog binnen kwam waren negatieve zaken. Zaken die ze niet eens negatief bedoelde. Ze had hem gezegd dat het haar speet. Zoals ze dat altijd had gedaan als ze haar fouten inzag. En ze had ze altijd gemeend. Het voelde slecht om zo vaak “het spijt me” te moeten zeggen. Dat liet haar inzien hoe veel fouten ze maakte en hoeveel haar eigen schuld was. Fouten die ze in eerste instantie niet eens zag aankomen. Ze was kwaad op hem geweest. Had hem vervloekt en dat was zeker iets dat wederzijds gebeurt moest zijn. Maar hij liet haar altijd weer het heldere plaatje zien. En dan kwam ze terug kruipen, hopend op zijn vergeving. Hoe meer ze dat deed, hoe verder hij haar van zich afduwde. Steeds meer en steeds verder. Ze vervloekte zichzelf, want waarom kon ze niet naar haar eigen advies luisteren. Waarom bleef ze doen wat haar hart haar ingaf. In plaatst van te luisteren naar haar zoveel verstandigere hoofd. Toen ze uiteindelijk een laatste poging had gedaan om tot hem door te dringen. Een poging waarbij ze haar hart voor hem open had gelegd, bleef een reactie uit. En wie zou hem dat kwalijk nemen. Er was te veel gebeurt. En het meeste door haar. Want het was altijd door haar gekomen. Omdat ze was zoals ze was. En daar geen verandering in kon brengen. Dus toen hij zijn biezen aan het pakken was om voorgoed op te stappen, dacht zij maar een uitweg te zien. Weer een fout die ze beging. Ze was ervan overtuigd dat alles goed zou komen als ze hem maar kon laten zien dat ze niet was zoals hij haar had meegemaakt. Niet echt. Dat ze perfect zouden kunnen zijn samen. Dat ze alles voor hem zou doen en dat ze zo lang alleen voor hem had geleefd. Maar dat was iets wat hij nog niet kon zien. Daar was hij niet klaar voor en zou hij nu waarschijnlijk ook nooit zijn. En zo zijn ze dan uiteindelijk op het punt gekomen dat ze tegen over elkaar staan. Een gigantisch gapend gat wat eens hun band was geweest tussen hen in. Kapot gescheurd door ze wist niet eens meer wat. Door te veel. Beide met hun ogen gesloten. Beide met hun handen over hun oren. Beide op de toppen van hun longen naar elkaar schreeuwend. Niet luisterend en niets ziend. Beide met hun eigen waarheden en hun eigen verhaal.

Nee, ze kon niet leren. Ze wilde niet leren. Want leren zou betekenen dat het zou eindigen. Een gedachte die ze nooit had kunnen verdragen. En een gedachte die nu werkelijk was geworden. Want ze waren elkaar kwijt. Ze wist niet hoe lang het zou duren voor ze kon stoppen met huilen. Ze wist niet hoe lang het zou duren voor ze het los kon laten. Maar ze wist dat ze het nooit zou vergeten. En altijd, áltijd hoop zou blijven houden. Want als je alles er om heen weg zou vegen? Alle mensen die er niks mee te maken hadden, alle mensen die er tussen hadden willen komen, en alle dingen die fout waren gegaan weg zou nemen? Dan was daar nog steeds dat pure gevoel van houden van. Die zuivere gouden zonnestralen waarmee ze elkaars leven hadden verwarmt tot de diepste kieren van hun hart.

Ze kon zijn geboorte nog goed herinneren. Het was midden in de nacht geweest toen Kriss een kijkje kwam nemen. Er had volkomen rust in de stal geheerst. Maar toen ze bij de box van Alexis ging kijken hingen zijn witte voorbeentjes er al uit. In plaats van haar vader te gaan halen had Kriss, die toen net 14 was, de hele bevalling zelf geholpen. En het was haast perfect gegaan en Kriss was ongelofelijk trots toen haar vader had verteld dat het prachtige zwarte hengst veulen van haar zou worden. Zijn naam werd Valentine. Afgekort Val.

En in de 4 jaar die volgde werd het dier haar allerbeste vriend. Als veulen had ze spelenderwijs hun band opgebouwd en de eerste dingetjes aangeleerd. Zodra ze de veulen wei instapte was hij altijd de eerste die zijn kleine zwarte oortjes naar toe draaide en zacht begroetend hinnikte. Dan stoof hij opeens het weiland door, op haar af, om bokkend en springend om haar heen te dartelen. Hoe vaak Kriss niet had gelachen om zijn gekke grollen. Ookal was hij nog een veulentje, Val had nog nooit lelijk gedaan. Hij beet nooit, gaf nooit een trap en deed nooit zijn oren in zijn nek naar haar. En naarmate de tijd verstreek en hij ouder werd en zijn draai begon vinden tussen de jaarlingen trok het paard en het meisje nog steeds naar elkaar toe. Hij was er voor haar bij de gelukkigste momenten en verdrietigste momenten in haar jonge leven. En iedereen die het paard kende wist dat hij bij Kriss hoorde.

Val groeide net zo prachtig op als zijn vader. Hij was zo zwart als roet en glom altijd in de zon. Op zijn hoofd had hij een spierwit kolletje en alleen aan zijn voorbenen had hij twee witte sokjes. De enige aftekeningen die hem anders dan zijn pikzwarte vader maakte. Maar in kracht en omvang wist hij Khall haast te evenaren. Toch zou hij nooit zo wild zijn. Want alleen bij Val kon Kriss een hele nacht in zijn box zitten huilen om haar verloren liefde. En alleen met Val kon ze rijden als de hemelruiters. In rengalop op het strand leek het net of ze samen vlogen. Het waren de beste herinneringen die ze met hem deelde. En hoe veel talent hij ook mocht hebben voor de sport, haar vader wist dat hij het paard niet van zijn dochter af kon nemen. Het was nooit zijn paard geweest.

Maar aan elk geluk komt een eind. Waarom het zo’n vroegtijdig eind moest zijn kon Kriss nog steeds niet begrijpen…

Het was die dag niet anders dan anders geweest. Kriss had weekend en was thuis om de paarden van haar vader te rijden. Ze was wakker geworden in de heerlijke zachte stralen van een honingzoet ochtendzonnetje. De perfecte dag om er weer eens op uit te trekken met haar grootste vriend. Na een vlug ontbijt was ze in haar rijkleding naar de stallen gelopen, op haar sokken. Haar laarzen kraakte te hard. Ze ging het weer proberen had ze grijnzend bi zichzelf gedacht. Maar hoe zacht ze ook deed, welke omweg ze ook maakte. Via welke andere deur ze ook binnen kwam. Valentine wist haar altijd te begroeten met zijn zachte hinnik nog voor ze ook maar voet in de stallen had gezet. En ook deze keer kwam er weer een warme begroeting uit de openstaande staldeuren. Lachend liep ze naar binnen en meer paarden gaven nu briesend of hinnikend hun begroeting. Maar het zwarte paard aan het einde van de gang was de enige die hoopvol zijn oortjes naar haar gericht had. Alsof hij wilde zeggen “Dacht jij hetzelfde als ik toen je wakker werd in het zonnetje?”

Zo was het altijd geweest tussen Val en Kriss. Het was altijd geweest alsof ze elkaars gedachten konden lezen. Dat maakte hen zo’n perfecte combinatie. Kriss hoefde maar te denken waar ze heen wilde en het paard deed het gewoon voor haar. Zoals hij alles voor haar zou doen. En zij voor hem. Mensen zeiden weleens over Kriss dat niemand haar hart kon krijgen omdat die al toebehoorde aan haar Valentine.

Ze trok erop uit met het grote zwarte paard en ze beleefde een van de beste buitenritten die ze ooit met hem gemaakt had. Het zonnetje scheen glinsterend tussen de boombladeren door. Het bos was koel en geurig geweest en het strand was open en verfrissend geweest. Ze hadden gespeeld in het water, gevlogen langs het strand en rustend in het duin gras gegraasd en geluierd. Toen de zon langzaam zijn weg terug naar beneden begon te maken stapte Kriss weer op en begonnen ze hun terug weg naar huis. Kriss luchtte, al kletsend tegen het dier, haar hart over alle gebeurtenissen in haar leven. Ze wist wel dat hij niet echt kon verstaan wat ze zei, maar soms leek het dier zo geconcentreerd met zijn oortjes naar haar toegedraaid, dat het haar niets had verbaasd als hij dat wel kon. Ze klopte hem op met een glimlach belonend op zijn hals. De laatste keer dat ze dat ooit zou doen. En Kriss had geen enkel idee van het einde waar ze op af reed toen ze terug naar huis draafde.

“Probeer het nog een keer?” riep haar vader vanuit de motorkap van hun oude tractor. Nico, een van de stalknechten, probeerde het ouderwetse ding te starten maar er kwam alleen een protesterend gejengel uit. “Ik denk niet dat het gaat lukken,” riep de jongeman terug terwijl hij toekeek hoe Kriss op haar zwart glanzende paard over het pad hun kant op kwam en voelde hoe hij een glimlach niet kon onderdrukken. “Wacht, ik zie het al,” klonk zijn baas weer vanuit de motorkap. “Probeer het nu.” En weer draaide de jongen de sleutel in het contact om. Het protesterende gejengel bleef aanhouden en net op het moment dat Kriss en Val langs draafde kwam er een keiharde knal uit de tractor geschoten. En toen ging alles opeens heel snel.

Val schrok en kwam steigerend overeind, zijn bazinnetje beschermend voor het ronkende monster dat opeens was verschenen. Hij haalde uit met zijn voorbenen en wankelde langzaam achteruit met een Kriss die zich in paniek aan hem vast probeerde te klampen. Haar vader gaf een brul en kwam op ze afrennen, even als Nico. Val kwam weer overeind, voor Kriss hem had kunnen kalmeren en opeens schoot zijn achterbeen weg en verloren ze beiden hun evenwicht. Kriss rolde van zijn rug af en hoorde in die val een afgrijselijk krijs van haar paard, gepaard met een misselijk makend krakend geluid. Alles ging vanaf dat moment in slow motion. Valentine was met zijn been in een gat van een oude putdeksel terecht gekomen en erdoorheen gezakt. Het gewicht van zijn hele lijf had ervoor gezorgd dat zijn been dwars doormidden was gebroken. In het moment dat Kriss van hem af was gerold had hij zich maniakaal met zijn gebroken achterbeen uit het gat getrokken. De pijn en paniek was zo overwelmend dat hij weg wilde. Weg van de pijn en de ijzeren geur van bloed en adrenaline. Maar het lukte hem niet. Zijn achterbeen werkte niet mee. En nog meer paniek nam hem in zijn greep. Kriss had zich omgerold en moest nu in afgrijzen toekijken hoe haar vader en de stalknecht het wilde en gepanikeerde paard op de grond probeerde te krijgen terwijl zijn been compleet verbrijzeld aan zijn heup hing. Haar hart beukte in haar borstkas, haar pols schrijnde en het bloed suisde in haar oren toen ze daar als aan de grond genageld lag toe te kijken hoe meer mensen zich over het krijsende paard wierpen, in een poging hem op de grond te houden. Ze zag de paniek in zijn blik en als een klap in haar gezicht schoot ze overeind. Schuivend over de grond kwam ze bij zijn hoofd neer en probeerde hem te kalmeren. Het paard keek haar vol aan, niet begrijpend en in complete paniek en pijn. De tranen stroomde over haar wangen maar ze had het niet door. Ze sprak tegen het dier maar ze kon niet horen wat. Mensen om hen heen schreeuwden in paniek maar ook dat leek niet door een dikke muur heen te dringen. Pas toen ze het woord pistool kon onderscheiden van de kolkende massa aan schreeuwende stemmen schoot haar hoofd omhoog en staarde zij en haar vader elkaar recht in de ogen aan. In zijn hand hield hij een klein pistool, waar hij die vandaan gehaald had wist ze niet, maar zijn blik zei genoeg. “NEE PAPA NEE! ASJEBLIEFT!” Ze greep naar zijn kleding en sloeg smekend tegen zijn borst. “Kriss. Sta op, draai je om en loop weg.” Was het enige wat hij zei. Ze schudde haar hoofd en smeekte hem het wapen weg te leggen. Ze smeekte om het leven van haar beste vriend en keek op het dier neer. Ze zag de paniek en pijn. Ze zag het verwoeste been dat in een plas bloed lag. Ze zag de mensen die in paniek een poging deden om hem op de grond te houden. Touwen die opeens aan hem vast zaten en in de grond geslagen waren om hem tegen te houden. In de verte zag ze haar moeder aankomen rennen. En toen zag ze weer de blik van haar vader die haar recht aankeken. De doordringende donkerbruin rode ogen die zij had geërfd staarde haar strak aan. “Sta op, draai je om en loop weg.” Van binnen schreeuwde ze nee. Bleef ze daar zitten en voorkwam ze dat afschuwelijke einde. Maar handen op haar schouders gaven haar dat laatste zetje en trokken haar overeind. Zijn gehinnik galmde in haar oren toen ze weg liep van hem. Alles in haar schreeuwde. Draai je om! Ga terug! Dit is niet eerlijk! Dit mag niet! Hou ze tegen! Stop ze! Stop hem! Hij heeft je nodig! Laat hem niet in de steek! Laat hem niet alleen achter! Laat me niet alleen achter!

Het schot klonk door lucht en opeens was alles doodstil. Ze hoorde zijn laatste adem, zakte door haar knieën en alles werd zwart.
Laat me niet alleen achter...

Een warm zacht knetterend vuurtje brandde in de haard en was de enige lichtbron in de grote huiskamer. Ze was rijk. Of haar ouders waren rijk. En dat was te zien voor iedereen die bij hen, op de grote paardenstoeterij, op bezoek kwam. Maar zij zag dat niet meer. Zij zag de dure en vele meubelen niet meer als iets nieuws. Het was gewoon voor haar geworden. Net zoals het gewoon was voor haar om daar, in de ruime maar knusse huiskamer, in de grote zachte bank weg gezonken in de kussens, naar het scherm van een van de nieuwste Erdse televisietoestellen te staren. Ze was niet alleen. Naast haar, op de bank, lag een grote rood-witte hond. Het dier had haar hoofd kalm over de opgetrokken benen van haar bazinnetje gelegd en lag in diepe rust te genieten van de slanke vingers die haast hypnotiserend door haar dikke vacht kroelde.  Een deur ging met een kier open en haar oren schoten omhoog. Kijkend over de rugleuning zag ze de moeder van haar bazinnetje in de deuropening staan. “Kriss, blijf je niet te lang zitten?” er kwam een zachte hmm hmm als reactie. “Shae mag niet op de bank, dat weetje,” de hond hoorde haar naam en sprong direct van de bank om nieuwsgierig bij de moeder van haar bazinnetje te komen snuffelen. “Kriss.. niet te laat maken, je moet morgen weer vroeg op.” Een half geïrriteerde zucht was nu te horen. “Jaahaaa. Ik kijk alleen dit even af.” De hond sjokte gauw weer terug naar haar bazinnetje en drukte haar neus onder de hand die altijd precies perfecte kroelplekjes wist te vinden.

Haar moeder zuchtte hoorbaar, wenste haar welterusten en sloot de deur weer. Zo laat was het nog niet…
Haar blik schoof naar het raam waar ze de fonkelende sterren achter kon zien schijnen. De hond sprong weer op de bank en nam weer plaatst op haar vertrouwde plekje, tegen haar bazinnetje aan. Ook de hand gleed weer terug de vacht in en kroelde weer elk perfect kroelplekje. Maar haar blik was weer terug op het tv-scherm gekeerd, zodra ze zijn naam hoorde vallen. Op de beeldbuis was een late night talkshow te zien. Niets bijzonders. Het gewoonlijke. Een talkshow host. Een band. Een bank en een gast. Het publiek klapte en de gast kwam ten tonele. Een gast die ze maar al te goed kende. Maar hij was anders op tv. Zoals alles dat altijd was. Zijn zwarte lokken zaten zoals altijd warrig, alsof er geen land mee te bezeilen viel. Toch leek het expres en perfect zo te zitten. Zijn goudgele ogen die het publiek in keek, de host begroette. Er werden handen geschut. Er werd welkom geheten. En er werd geglimlacht. Een fenomeen wat ze zelden tot nooit bij deze man had kunnen ontdekken. Voor haar was het overduidelijk nep. Of gespeeld. Om het perfecte plaatje in zijn perfect casual maar nette outfit af te maken. Om naar de buitenwereld zijn perfecte leven te laten zien. Schoolhoofd van de beste magische academie. Succesvol opvolger van de Vrouwe van het Duister. Het was nep. Maar het zette zijn gezicht in een nieuw daglicht. Een daglicht van studio lampen. Charmant als altijd voerde hij een gesprek met de host. Er werden vragen gesteld en antwoorden gegeven met een scherpe humoristische draai. Er werd gelachen, er werd geklapt. Er werd ingezoomd op gezichten. En zij kon alleen maar naar dat gezicht staren. Zich afvragend hoe die glimlach in echt daglicht zou zijn. Wat er echt speelde achter die geheimzinnige goudgele kijkers. En hoe ze die kijkers anders naar haar konden laten kijken. Er werd een grap gemaakt en haar mondhoeken gleden lichtelijk omhoog en ontmoette de eerste zoute traan die haar was ontglipt. Wat was onbereikbare liefde toch melancholisch...