Refreshing.

Silvana liep richting het meer, met haar kleine passen duurde het wel even, maar waarom zou ze zich haasten? De zon weerkaatste zo op het wateroppervlak dat het bijna zeer deed aan haar ogen. Ze plaatste haar hand boven haar ogen zodat ze geen last van de zon zou hebben. Toen ze er was deed ze haar schoenen uit en ging op de rand zitten, met haar vinger draaide ze rondjes in het water en er kwamen zwakke golfjes tevoorschijn. Ze deed haar vest uit en legde hem naast haar schoenen neer, ze probeerde of ze erin kon staan en met moeite lukte het om haar rokje niet nat te krijgen, het water zat tot haar knieën en haar rokje iets daarboven. De koelte van het water was te voelen tot haar onderbeen, op het wateroppervlak was het water wat warmer, omdat daar de zon op scheen. Een zucht verliet haar mond en ze begon wat te lopen. Ze was geen water magican, dus oefenen kon ze hier niet. Even sloot ze haar ogen en genoot van het rustgevende moment, het water lag stil en de zon scheen op haar lichaam en het wateroppervlak, het was gewoonweg perfect.

Norwood had zijn training zonder Ferost zelf voortgezet. Hij had verscheiddene spreuken geleerd die hij niet voor mogelijk hield. Momenteel was hij net van zijn dagelijkse training die hij uitvoerde vandaan en liep hij richting het meer. Daar ging hij door zijn knieën en vouwde zijn handen tot een kommetje. Hij wreef het water in zijn gezicht. Hij had schrammen op zijn gezicht en een snee in zijn arm maar dat was allemaal te genezen. Rustig keek hij rond. Het meer lag er vredig bij zoals altijd. Hij glimlachte toen hij ineens een leerling in het water zag staan. Maar Norwood was voor zijn gevoel niet actief genoeg om nog een enkele spreuk uit te voeren. Hij had alles zowat opgebruikt en had maar een beetje over. Rustig stond hij op en keek naar de leerling. Hij voelde een zwake bron van woudmagie en hij zag niets anders dan de leerling dus vermoedde hij dat zij het was. Kalm liep hij richting haar en glimlachte. "Ook een woudmagiër..." sprak hij kalm. Na die woorden hijgde hij lichtjes na. Hij glimlachte vriendelijk. Je zag zo dat hij intensief geoefend had.

Met haar ogen nog gesloten liet ze haar vingers over het water zweven, ze wist dat er iemand aankwam door de trillingen die de grond doorgaf, ook al was het zwakjes. Ze opende haar ogen toen ze de stem van een man hoorde, ze draaide zich een kwart zodat ze recht voor hem stond, enkel wat meters weg. Ze was echter verbaasd om een leraar te zien en hij zag er vermoeid uit, hij had waarschijnlijk getraind. '' Dat klopt, ik ben Silvana. '' Ze glimlachte flauwtjes. '' En ik neem aan dat u leraar woud magie bent, niet? '' zei ze vragend, hoewel ze het bijna zeker wist. Ze draaide zich met haar hoofd weer om, richting de andere kant van het meer. '' Is het hier niet prachtig, vooral als het zo stil is. '' Haar vingertoppen zweefden nog steeds in het water maar ze hief haar hand nu op, om hem door haar haar te halen, enkele druppels vielen op haar kleding en gezicht. Met het gedeelte waar haar hand niet nat was streek ze over haar gezicht, om de druppels weg te vegen.

Norwood keek kalm naar het meisje. Hij hoorde haar woorden. "Aangenaam. Om me ook maar voor te stellen. Mijn naam is Norwood. Maar in de les is het Master Norwood..." zei hij kalm. "Ik ben inderdaad leraar. En opvolger van heer van het woud, al loop ik daar niet graag mee te koop." zei hij vriendelijk. Hij stopte echter met praten en keek naar het meer. Hij glimlachte om haar woorden. "Inderdaad, het is prachtig." sprak Norwood zachter alsof hij het mooie beeld verstoorde met teveel woorden. Ineens gleed er iets vochtigs over de hand van Norwood. Norwood schrok uit zijn gedachten op en keek naar de witte wolf die naast hem stond. Hij aaide hem over zijn bol. "Ook hallo Eyolf..." zei hij vriendelijk. Maar Eyolf had meer aandacht voor Silvana dan voor Norwood. Met kalme passen liep de wolf naar de rand van het water en keek met opgeheven hoofd naar Silvana. Zijn oren spits op zijn hoofd en zijn staart ging ontspannen heen en weer. Norwood zag dat Eyolf Silvana vertrouwde. De eerste reactie bij het zien van Savador was voor Eyolf heel anders. Norwood keek naar Silvana en glimlachte. Hij sloot kort zijn ogen toen er een bries door zijn haren ging maar opende ze gelijk weer.

Haar ogen keken naar het water, enkele golfjes verstoorden het kalme meer, maar dat kwam voornamelijk door haarzelf en misschien wat door de kalme wind die heerste.'' Heer van het woud. '' mompelde ze zachtjes na het horen van zijn woorden, het klonk als een mooie titel. De kalme wind speelde met haar haren maar compleet optillen lukte het de wind niet, daar was het te slap voor. Ze glimlachte en knikte toen hij haar stelling bevestigde. Haar lichaam draaide weer om naar de man toen hij iets mompelde, ze zag dat een witte wolf bij de man kwam staan, met kalme passen liep de wolf naar de kant van het water waar zij stond, ze glimlachte en liep wat meer naar de kant. '' Hallo wolfje. '' zei ze glimlachend, eerst maakte ze haar hand iets droger aan het gras en kwam toen dichterbij met haar hand bij de kop van het dier, haar handen raakten lichtjes de vacht van de wolf aan, achter zijn oor, ze wou het diertje eerst laten wennen aan haar geur. Ze wachtte de reactie van de wolf af, ze keek het nog steeds aan in zijn ogen. '' Is het een mannetje of..? '' vroeg ze vragend en keek even naar de leraar, die zich als Norwood had voorgesteld..

Norwood keek kalm naar Eyolf die de aanraking van Silvana accepteerde. Hij duwde zachtjes zijn kop dichter tegen haar hand en kwispelde wat meer. Hij snoof ondertussen de geur van Silvana goed in zich op. De vraag van Silvana deed Norwood knikken. "Inderdaad het is een mannetje..." zei hij kalm. Eyolf keek even naar Norwood maar richtte zijn aandacht toen weer op de hand van Silvana. Eyolf gaf er een klein likje aan maar duwde zijn kop daarna weer zachtjes er tegen terwijl hij zijn oren plat deed en zijn staart gewoon verder kwispelde. Norwood glimlachte. Eyolf was vaker bij leerlingen maar dan was hij wat terughoudend. Misschien door de grote groepen. Norwood keek even rond. Het was rustig. Er was geen leerling rond het meer te bekennen. Wat nogal vreemd was met dit weer.

Toen de wolf haar aanraking accepteerde en zelf zijn hoofd tegen haar hand duwde glimlachte ze, ze hield van dieren maar had nog nooit zo een wolf geaaid, wat waarschijnlijk heel normaal zou zijn. Ze knikte toen ze hoorde dat de wolf inderdaad een mannetje was. '' Wat een mooie wolf. '' Zei ze kalm, ze had niet zo'n zin om heel erg hyperactief te doen, maar de wolf maakte haar toch wat actiever door zijn vrolijke lichaamsbewegingen. Haar hand ging door de witte haren van de wolf, die erg tam was. Ze stopte even en leunde met haar handen op de rand waarna ze zichzelf op de rand trok. Toen ze goed was gaan zitten aaide ze de wolf weer en krabbelde hem achter zijn oor, ze wist dat over het algemeen de meeste dieren hier van hielden en aan zijn vorige reacties te zien, zou hij het ook wel fijn vinden.

Norwood keek kalm rond. Hij genoot van het briesje en van de mooie omgeving. Hij zag nog net dat Silvana op de grond ging zitten. "Lijkt me niet verstandi..." maar het was al te laat. Eyolf sprong tegen haar op en ging met zijn tong over haar gezicht. "Eyolf..." zei Norwood streng en de wolf trok zich rustig terug. Hij ging naast Silvana zitten en keek naar Norwood. "Niet iedereen is er van gedient.." zei hij nog streng. De wolf leerde het ook nooit. "Sorry, soms kan hij wat opgewekt zijn..." zei Norwood. Eyolf had het krabbelen achter zijn oor ook maar half gevoeld doordat hij Silvana besprong. Norwood glimlachte. "Mag ik vragen? Hoe ver ben je gevorderd in je magie?" zei hij kalm en keek haar even vragend aan.

Toen ze net neer was gekomen op de grond en het te laat was voor de man zijn zin af te maken, sprong de witte wolf tegen haar op en begon haar te likken. Ze leunde wat naar achter en lachte. '' Het is goed. '' Zei ze na grijnsend, ze maakte van haar handen een kommetje en liet er water inlopen, ze waste haar gezicht af en voelde zich meteen al wat frisser. Ze keek op toen de leraar haar een vraag stelde, ze keek hem aan en glimlachte flauwtjes. '' Toen ik een kind was besteedde ik weinig aandacht aan mijn krachten, ik speelde veel liever in het bos en oefende met mijn pijl en boog. '' Ze keek naar haar voeten die nog in het water zweefden. '' Mijn magie was dus heel slecht ontwikkeld .. '' ging ze verder. '' De maanden voordat ik naar deze school kwam heb ik geoefend, in het begin was het moeilijk, maar het ging steeds beter. '' Ze keek hem weer aan. '' Dus ik weet niet of mijn magie nu wel op het gemiddelde zit. '' Ze glimlachte even flauwtjes en onzekerheid kwam naar boven borrelen, ze wist niet of datgene wat zij kon, normaal was.

Norwood keek naar Silvana en glimlachte. "Zoiets had ik ook. Ik was dan licht bezig met mijn magie, maar de natuur op Gren ontdekken was voor hem veel interesanter. Op het moment dat hij naar school ging was hij de slechtste van de klas maar dat deerde hem niet. Hij was momenteel best goed in het magie. "Ik denk dat je magie gerust op een redelijk niveau zit. Ik ben in staat om andere magiebronnen aan te voelen, die van jou zit toch dicht tegen een gemiddeld iemand aan. Al is dat soms moeilijk te bepalen hoe dicht of dat deze er al licht overheen zit..." zei hij kalm. "Maar nieuwe dingen leren is altijd goed..." zei hij kalm en keek naar het meer. Kalm keek Norwood naar het bos. De vogels waren het enige wat de rust echt verbrak. Verder was het zo rustig hier dat het niet eens op een schoolterrein leek.

Silvana keek hem aan, ze had niet verwacht dat hij het ook had gehad. '' Ik hoop het wel en ik oefen wanneer ik kan. '' een klein glimlachje kwam op haar gezicht. '' Ik wil niet dat anderen me gaan uitlachen ofzo. '' Het kleine glimlachje verdween weer en ze zuchtte. Ze keek op naar de bomen die je al lichtjes kon horen ruizen, daar zou ze het liefst zijn, maar ze durfde dan sowieso niet alleen, niet in dat bos. '' Ik blijf gewoon trainen en dan komt het wel goed.. '' mompelde ze.

"Geloven in jezelf zorgt al voor heel wat meer vordering..." zei hij kalm en knikte even. "Niemand gaat je uitlachen, en vooral niet in mijn les, want dan stuur ik ze wel weg. Fouten maken hoort bij een leer proces. Mensen die in het begin het al kunnen, leren minder dan degene die fouten maken..." zei hij kalm en glimlachte. "Dat is een juiste instelling. Vertrouwen hebben en dan komt het goed..." zei hij vriendelijk. "En ga regelmatig het bos in en bekijk de bloemen en bomen." zei hij. "Dat heeft mij ook geholpen. Het helpt je beter nadenken bij dingen." zei hij vriendelijk. "Al is dat voor iedere persoon anders. Het blijft maar een tip..." zei hij vriendelijk zei hij glimlachend.

Silvana keek op toen hij antwoordde. '' Ja zeker.. '' ze glimlachte lichtjes. '' Dat is fijn, en ja over het algemeen is dat ook wel weer waar. '' Ze keek hem glimlachend aan. '' Ik hou van het bos, ik ga er graag heen, maar wel 's middags. '' Haar voeten die ze in het water had waren ondertussen al aan het verrimpelen dus hief ze maar op en plaatste ze voor haar neer, haar armen sloeg ze om haar knieën en haar blik was op het bos gericht. '' Het helpt mij sowieso met rustig worden en inderdaad ook met nadenken, het is daar erg fijn. '' Ze keek weer even naar Norwood en glimlachte. '' Als je je maar goed genoeg concentreert hoor je de bomen en elk levende organisme zachtjes fluisteren, daar ben ik dan wel weer goed getraind in. ''

Norwood glimlachte en keek naar Silvana. Hij knikte op haar woorden. "Inderdaad, het kalmeert mij ook enorm." zei hij vriendelijk. Hij zelf keek naar Eyolf die rustig aan het snuffelen was om een prooi te vinden en daarna snel wegvloog. "Iedere woudmagier heeft iets waar hij enorm goed in is. En als dat communiceren met de flora en fauna is voor jou. Dan is dat al iets. Niemand is talentloos. Iedereen heeft iets waar hij of zij goed in is." zei hij kalm. "En je kunt naast het communiceren ook aanvallen en verdedigen enorm omhoog krijgen.." zei hij glimlachend en knikte even. "Maar hoe je het wendt of keert, ik zie geen slechte magiër voor me. Je ziet er best getraint uit, ook al zeg je dat je niet zo goed bent in je magie.." zei hij kalm en glimlachte.

Silvana liet haar hand door het gras gaan, sommigen waren verbrand door de hete zon en voelden hard aan. Ze knikte op zijn antwoord en ging verder. '' Dat klopt, bedankt, datgene wat ik in het bos voelde is dus niet mijn gedachte geweest. '' Ze glimlachte, vroeger dacht ze dat ze het verbeelde als ze dingen aanvoelde of hoorde. Haar hand maakte nog steeds bewegingen door het gras en ze keek even om naar de wolf die verderop achter iets aan rende. '' Ik hoop dat ik ook ooit een huisdier vind. '' zei ze glimlachend, ze miste iets en ze was er al achtergekomen dat het gezelschap was.

PROFILE MAGICIAN