Duizelig en misselijk

Dagen gingen voorbij tijdens Felicia's zwangerschap en toch was ze er blij om. Al leed ze wel veel van pijn in de rug en dergelijke meer. Maargoed dat maakte niet echt uit, tenslotte stond ze sterk in haar schoenen. Ze wist enkel niet goed hoe ze zich moest aanpassen, aangezien nog nooit zoiets had meegemaakt. Toch was ze blij dat Deshas haar steunde, al had ze hem al een lange tijd niet meer gezien. Nu het nog ochtend was liep ze maar naar de waterval toe, om daar wat van de rust te genieten. Het was namelijk druk op school en ze had dan ook in het begin van haar dikkere buik, iedereen ontweken. Simpelweg omdat niemand dit moest weten. Kalm liep ze rustig verder en ze hield zich dan ook even vast aan een boom. Ze had niet verwacht dat dit vermoeiend kon zijn, en al helemaal niet dat de waterval nog verder was. Al kon ze het van ver horen, maar toch was het nog steeds ver. Daarbij voelde ze zich al een tijdje misselijk, maar dat had ze nog niet echt verteld tegen Deshas. Een zucht verliet haar mond terwijl ze verder stapte, tot ze na de lange wandeling er eindelijk was. Daar werd de duizeligheid alleen maar erger en ze probeerde dan ook recht te blijven. Helaas lukte dat niet echt en viel ze bewusteloos neer op de grond. Net voor het meertje dat aan de waterval gelinkt was.

[Liefst enkel deshas of savador maar de anderen mogen hier ook reageren hoor Wink

]

's Ochtends vroeg was het leven op school al aardig druk op gang gekomen. Savador had zich op dit vroege tijdstip al van hot naar her moeten haasten om allerlei dingen te regelen, na te kijken of af te geven. Nu had hij van Saethion ook nog eens te horen gekregen dat er iets met Felicia was gebeurd. De slang was er midden in de nacht al op uit geweest om op rooftocht te gaan en had vanuit de struiken van begin tot eind iedere beweging van Felicia gevolgd bij de waterval. Toen ze het bewustzijn was verloren was Saethion als de wiedeweerga terug naar de school gesneld om zijn meester erover in te lichten. Het was dat Savador even tijd voor zijn dier had vrijgemaakt, anders was hij gewoon geërgerd verdergegaan om alle dingen binnen de school te regelen. Hij had het werk gelaten voor wat het was en was direct op weg gegaan naar de waterval. Een plek waar hij anders nauwelijks uit zichzelf heen zou gaan. Zijn haastige pas was eerst benend, nu was het overgegaan in een overhaaste sprint. Hij was benieuwd wat en hoe het Felicia is overkomen. Op het punt waar hij nu was kon hij de waterval al van ver hoorde ruisen. Savador was even gestopt om met zijn handen op zijn knieën even op adem te komen. Toen hij verder was gelopen en vervolgens de waterval in zijn volle glorie kon zien, zag hij Felicia liggen vlak bij het meertje. 'Felicia!' Zwaar hijgend sprintte hij op zijn nicht af en knielde naast haar bewusteloze lichaam neer. Savador tilde haar wat overeind en ondersteunde haar door een hand achter haar rug te houden. 'Felicia? Kun je me horen?' Hij schudde haar zachtjes heen en weer terwijl er een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen. 'Dwaas! Ik had nog zo gezegd..!' Hij slaakte een geërgerde zucht voor hij zijn zin afmaakte. 'Ik had nog zo gezegd dat je voor medicijnen moest zorgen!' Savador bleef Felicia fronsend ondersteunen en knipte vlakbij haar oor in zijn vingers. Ze moest hem niet aan zijn lot overlaten. Daar hoopte hij niet op. Hij had bar weinig verstand van eerste hulp verleningen.

Lange tijd had lag Felicia bewusteloos, zonder maar enig idee te hebben wat er rondom haar gebeurde. Gelukkig was ze niet op haar buik gevallen, maar dan nog zou ze nu wel rugpijn krijgen. Al had ze dat al genoeg, maargoed ze merkte zelfs niet eens dat Savador bij haar was. Haar ademhaling was zelfs bijna niet te horen, maar dan hoorde ze wel de stem van Savador héél vaagjes. Ze kon niet geloven dat ze hier nu lag en zelfs al had ze zich goed te been gehouden toch lwas het haar niet gelukt. Ze kon er niet veel aan doen dat ze flauwviel, alleen was ze wel héél erg vermoeid door het feit dat ze niet kon slapen. Een lastige zaak als je zwanger was vond ze. Toen ze geknip langs haar oor hoorde schrok ze zowat wakker en ze keek dan versuft in het rond. "Wwwaar ben ik? Wwwat is er gebeurd?" Vroeg ze dan ook aan hem en ze zucht dan ook even diep. Haar ogen hield ze op haar neef gericht en ze voelde dan ook een pijnscheut in haar rug. Alleen was dat niet het enige, aangezien ze ook een schop voelde in haar buik. "Waar is Deshas?" Vroeg ze dan aan hem en ze keek hem dan ook aan.

Savador zat daar maar aan de rand van het meertje met een bewusteloze Felicia in zijn armen. Hij keek wanhopig om zich heen, zocht enige hulp van wie dan ook. Wat moest hij doen? Naar de ziekenzaal gaan? Misschien stond ze op het punt van bevallen en was ze van haar stokje gegaan. Of werd ze geteisterd door erge weeën die ondraaglijk voor haar waren geweest. Hij liet zijn ingehouden adem in een opgeluchte zucht ontsnappen toen Felicia reageerde op zijn vingerknip vlakbij haar oor. Het was een geluk dat ze daardoor weer bij zinnen kwam. Savador keek bezorgd op haar neer toen er een aantal vragen op hem werden afgevuurd. 'Je bent bij de waterval,' zei hij zacht. 'En je had je bewustzijn verloren.' Hij liet een bleke hand even over haar opgezwollen buik gaan. Die kleine bengels hadden er vast ook mede voor gezorgd. Ze bemoeilijkten het hun moeder al zelfs voor ze nog maar geboren waren. Hij richtte zijn blik weer op Felicia toen ze hem vroeg waar Deshas was. Hij schudde zacht zijn hoofd. 'Dat weet ik niet,' zei Savador zacht.

Felicia keek naar hem en ze sloot dan ook even de ogen. Ze luisterde naar zijn woorden, al was ze nog wel wat versuft. Haar ogen deed ze weer open en nu wist ze het wel weer. "Het spijt me Savador, ik weet niet eens meer waar ik mee bezig was. Ik bedoel het was te druk op school en toen ik ging wandelen om tot rust te komen voelde ik me misselijk en duizelig. Vooral de druk dat die drie me geven is moeilijk te verdragen. En ze schoppen dan ook soms als een gek tegen mijn buik." Zei ze dan ook zacht tegen hem en ze keek dan naar haar buik. "Ik hoop niet dat ik dit nog vaker ga hebben." Zei ze dan ook en ze hoorde dan zijn woorden over Deshas. "Kan je mij naar hem brengen? Of heb je het te druk met school?" Vroeg ze dan zacht tegen hem en ze merkte dan nu pas dat ze zijn hand tegen haar rug voelde. Ze had het eerst niet door gehad door de pijn, maar dat nam niet weg dat ze hem dankbaar was. Trouwens ze was ook nog eens blij om hem te zien, aangezien ze op school daar nooit echt de kans voor kreeg om hem alleen te spreken.

Ineens kwam Deshas tussen de bossen door. Hij schoof op zijn rug over de grond nadat hij overduidelijk een harde klap te verduren had gekregen van iets. Hij hield zijn armen gekruist voor zijn hoofd om zijn gezicht tegen opvliegende steentjes en andere irritaties en scherpe dingen te beschermen. Met een luide plons viel hij in het kleine meertje dat zich bij de waterval had gevormd. Het bleef even stil maar daarna kwam Deshas uit het water omhoog terwijl hij verwoed naar adem hapte. Hij mocht dan wel zomer zijn het water was ijskoud. Deshas zwom met een paar slagen naar de kant en legde zijn armen te rusten op het gras terwijl hij wat water uithoestte. ''MOEST DAT NOU!'' snauwde hij schreeuwend naar iets in de struiken.Zwaar geïrriteerd klom hij op de kant. Pas toen zag hij Felicia en Savador. In een oogopslag zag hij al dat er iets mis was met Felicia. Hij trok zijn, inmiddels zware, natte jas uit en liet het op een hoopje bij de kant liggen terwijl hij op Felicia en Savador afrende. ''Wat is er gebeurd?'' vroeg hij in het algemeen. Al zijn woede van daarnet leek verdwenen te zijn.

Ferost sprong achter Deshas aan de struiken uit. Zowel zijn zeis als Deshas' zwaard in zijn handen geklemd. ''Ja, dat moest'' grijnsde hij triomfantelijk om Deshas woede. Het was grappig om hem helemaal doorweekt te zien. Hij volgde Deshas toen hij naar Felicia en Savador liep. Het verbaasde hem om Deshas' snelle verandering van emotie te zien. Het kwam heel zelden voor dat hij Deshas zo bezorgd zag. Hij begreep wel waarom. Het was goed te zien dat Felicia hoogzwanger was. Ook bij Ferost was nu even al zijn strijdlust gedoofd. Hij hield zich voorlopig nog op afstand. Hoewel hij graag zijn gevecht met Deshas af wou maken begreep hij wel dat dit belangrijk voor hem was. Met mensenlevens spelen was dan ook niet zomaar iets war Ferost gauw zou doen.

Felicia schrok even bij het horen van een plons, al had ze niet door dat het Deshas was. Toen ze even keek naar de richting van de plons, zag ze Deshas opeens. Verbaasd keek ze naar hem als hij uit het water kwam. Toen ze zijn geschreeuw hoorde keek ze even verward, maar dan zag ze iemand anders de struiken uitlopen. Alweer ging er een pijnscheut door haar rug heen en daar boven op kreeg ze ook nog eens een paar schoppen van de kinderen. Ze zucht even diep, aangezien deze blijkbaar gereageerd hadden op hun vader. Alleen hoopte ze dat ze een dochter zou krijgen tussen de drie, maar agh ze had zelf gezegd dat ze het geslacht nog niet wilde weten. "Deshas ik was flauwgevallen." Zei ze dan ook zachtjes tegen hem en ze had zijn bezorgde blik wel opgemerkt. Daarna sloot ze even haar ogen en ze wreef over haar buik. "Je kinderen schoppen nogal als een gek als je zo roept hoor." Zei ze dan zachtjes tegen hem en ze probeerde dan op te staan wat niet echt lukte door de dikke buik. Dat was dan weer het lastigste aan zwanger zijn, het terug opstaan van een val. Een diepe zucht verliet haar mond en ze besloot om te blijven liggen. "Ik beval binnen een paar weken Deshas, maar ik heb bang dat het vreselijk veel zeer gaat doen." Zei ze dan nog zachter tegen hem. Ja, daar was ze wel bang voor om te bevallen, aangezien ze gelezen had dat sommige vrouwen er veel last van konden hebben. "Lieverd ik heb vorige keer een demonisch hel paard tegen gekomen. Ik wist niet dat die bestonden." Vertelde ze dan nog tegen Deshas en ze keek hem dan ook aan.

Savador schudde zijn hoofd op Felicia's uitleg en suste haar zacht stil. 'Stil maar. Je kon er niets aan doen, het zou enkel logisch zijn dat dit tijdens een zwangerschap gebeurt. Maar het komt goed, vertrouw me daarop,' stelde hij haar gerust. 'Je moet nog even volhouden. Nog een hele kleine tijd doorzetten. Dat lukt wel.' Terwijl hij sprak liet hij zijn gouden ogen de omgeving afzoeken. Hij rilde bij het zien hoe dicht ze wel niet bij het water zaten. Savador keek weer op Felicia neer toen ze vroeg of hij haar naar Deshas kon brengen. 'Ben jij mal? Jij gaat toch zeker voor dan de school? Kom..' Voorzichtig tilde hij Felicia wat meer overeind, maar precies op dat moment schrok hij zich wezenloos door een luide plons in het meer. Hij voelde een aantal spetters op zich neerdalen en bleef verbouwereerd zitten, zijn blik doods op de persoon gevestigd die terug naar de kant zwom. Deshas, drong het langzaam tot hem door. Savador schudde zijn hoofd even om het gevoel van water op zijn huid uit te bannen. Vaag hoorde hij nog Deshas' vraag. 'Felicia is..' Hij kapte zijn woorden af toen Felicia zelf al reageerde. 'Voorzichtig,' zei hij bezorgd toen ze probeerde op te staan. Hij volgde haar voorbeeld en hield voor de zekerheid de hand op haar rug om haar op te vangen, mocht ze weer omvallen. Langzaam liet Savador zich weer op zijn knieën zakken toen Felicia besloot te blijven liggen. Hij zweeg bij de dingen die ze Deshas vertelde en dacht even kort aan Diva en de periode van haar zwangerschap. Nu pas drong het tot hem door dat Ferost ook aanwezig was. Savador draaide zijn hoofd met een ruk zijn richting in en wierp hem een minachtende blik toe. Wat had die verrotte schors hier nu weer te zoeken?

Deshas keek even schuldbewust naar Felicia's opgezwollen buik. ''Sorry. Ik wist niet dat jij hier was en met Ferost loopt het nogal vaak uit op schrreuwen en vechten'' verontschuldigde hij zich zacht terwijl hij een paar lokken haar voorzichtig uit haar gezicht streek. Hij pakte een van haar handen en streek er zachtjes met zijn duim over. ''Rustig maar. Ik weet zeker dat alles goed komt. Ik zal de hele tijd bij je zijn, dat beloof ik je'' zei hij zacht tegen haar. Hij zweeg even op haar woorden over de demonische paarden. ''Hier?'' vroeg hij zacht. ''Ik wist niet eens dat ze hier konden leven'' mompelde hij zachtjes. Deshas had ze wel eerder gezien. In het Rijk der Schaduwen. Hij had er zelfs een aantal in zijn stallen in Aiolanum staan. Deshas keek zelf ook om toen hij Savador ergens heen zag kijken. ''Fer, smeer 'm wil je. Geef me m'n zwaard terug en verdwijn. Ik heb nu wel belangrijkere dingen te doen dan met jou te vechten'' zei hij op een nogal botte toon tegen Ferost.

Felicia had de woorden van Savador gehoord en ze begreep hem ook wel. Daarna had ze haar blik weer op Deshas gericht toen hij begon te spreken. "Het geeft niet lieverd, maar ik schrok er wel even van als ze reageerden op je geschreeuw." Zei ze dan zacht tegen hem en ze glimlachte even kort. "Ik hoop het want als ik moet bevallen wil ik je er liever bij." Zei ze dan ook zachtjes tegen hem en ze gaf hem een kus op de lippen. "Nou ik wist al helemaal niet dat ze bestonden, maar deze had me bijna aangevallen. Nouja ik dacht dat die me ging aanvallen, maar dat deed ze niet. Ik weet alleen niet wat dat paard van me wilde." Zei Felicia dan ook tegen hem en ze sloeg haar armen dan ook om hem heen. "Ik hou van je." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor en ze drukte nog een kus op zijn lippen. Daarna keek ze even naar Ferost en ze plaatste beide handen van Deshas op haar buik. De kinderen reageerden op zijn handen en begonnen te schoppen tegen de buikwand. Een glimlach verscheen even kort om haar lippen, maar dan voelde ze even een pijnscheut in de rug en ze beet op haar onderlip.

PROFILE MAGICIAN