✵B A S I C S ✵

Name: Sanguine Rosa Alcazar
Nickname: San
Meaning: Sanguine - Bloedrood, Rosa - Roos, Alcazar - Fortress
Age: 32 (78) (=+ 36)
D.O.B: 18 April
P.O.B: Quasimara, Razen
Zodiac: Ram
Sexual Orientation: Eh.

Planet: Razen
Languages: Spaans, Catalaans, Argentijns [Raziaans en dialecten] Nederlands [kovomakaans]
Magic: Pure fire
Use of Magic: Sterk, goed verdeeld, haast als een dans.

Animal Form: Black mamba, Jaguar

✵F A M I L Y ✵

Mother - Alma Alcazar: Sanguine’s moeder is vooral in haar eerste jaren op de voorgrond geweest. De moeder had evenveel liefde voor Sanguine als dat ze voor haar andere kinderen had en gaf haar dan ook alle ruimte om zelf op ontdekkingstocht te gaan en zich te ontwikkelen. Op later leeftijd is haar moeder druk met het verzorgen van de draken op het landgoed, waardoor het contact tussen de twee lichtelijk verwaterd. Het is na de overval van het landgoed dat de twee elkaar vinden in een gedeeld haatgevoel. Het is ook dan dat de twee samen een zeer sterk team vormen en de band tussen moeder en dochter groter wordt.

Father - Mátias Alcazar: Haar vader was een afstandelijke man. Vanaf dag een was het duidelijk dat hij het opvoeden aan Alma overliet. Hij was altijd druk. Als het niet met het runnen van het landgoed was, dan was het wel het runnen van de Sarkas of het verzorgen van de gewonde draken. De man had een kort lontje, iets wat Sanguine van hem geërfd heeft, waardoor hij vaak uit zijn vel kon springen. Maar, hij was zorgzaam voor zijn kinderen. Ondanks dat hij niet veel in beeld is geweest in Sanguine’s leven, heeft ze toch veel goede herinneringen aan hem.

Brother - Nicolás Alcazar: Nicolás is vijf jaar ouder en had altijd het gevoel dat hij de leider van het hele clubje was. Het was vooral hij die Sanguine en de rest meetrok op avontuur, die het kattenkwaad uithaalde en die er negen van de tien keer voor zorgde dat ze in de problemen kwamen. Daarom hield Sanguine ook zoveel van hem, omdat hij zich nergens van aantrok. In haar ogen kon hij altijd prima omgaan met de reputatie en de druk om goed te presteren, waardoor ze hem als een voorbeeld zag.

Brother - Joaquín Alcazar: Als een stille en ijverige jongen, kon Joaquín beschreven worden als de goedzak van de familie. Als jongste kind liep hij vaak achter de anderen aan en had hij weinig ideeën die uit zichzelf kwamen. Door zijn jonge leeftijd was hij ook degene die het vaakst in bescherming werd genomen en voor het meeste kwaad werd behoed. Nicolás nam vaak de zorg voor Joaquín op zich, wanneer zijn moeder dat niet kon. Haar jongere broertje is ook een van de redenen dat Sanguine zich soms erg beschermend en zorgzaam kan opstellen.

Sister - Ximená Alcazar: Ximená was te goed voor alles en iedereen om haar heen. Ze wachtte niet op een leven van drakenrijders en het opgroeien binnen een afgesloten landgoed. De oudere dochter van de Alcazar familie was een ongeleid projectiel die zodra ze de kans zag, de benen nam en een eigen leven ging opbouwen buiten Quasimara. Ximená is drie jaar ouder dan Sanguine, waardoor Sanguine haar alleen in haar jongere jeugd heeft meegemaakt. De twee konden vaak niet met elkaar opschieten en door hun temperamentvolle karakter mondde het vaak uit tot ruzie. Op latere leeftijd is Ximená een keer teruggekeerd naar het landgoed, om daarbij te besluiten voorgoed de Alcazar-naam te laten vallen. Binnen de familie en de Sarkas wordt daarom ook niet gesproken over de oudere dochter en is er vaak de schijn dat ze nooit heeft bestaan. Desalniettemin koestert Sanguine een diepe liefde voor haar.

Grandma - Sofiá Alcazar: Wanneer Alma te uitgeput was en Mátias te druk, kwam Sofiá in beeld. De oudere vrouw was niet iemand om de draak mee te steken, laat staan om tegenin te gaan. Ze regeerde haast over het landgoed met een ijzeren vuist, haar wil is wet. Maar voor haar familie en haar kleinkinderen liet ze die harde persoonlijkheid varen. Haar kleinkinderen waren alles voor haar, maar er hing altijd een sfeer om haar heen dat er iets aan je was dat beter kon. Sanguine hield zielsveel van haar oma, die er altijd leek te zijn wanneer het meisje het moeilijk had. De trots die haar oma uitstraalde, heeft altijd de invloed gehad dat Sanguine beter wilde presteren, om uiteindelijk net als haar oma te zijn.

Pets:

Haar draak, Quintessence:

✵O U T S I D E ✵

Height: 1.72m
Weight: 67 kg.
Build: Gespierd, lenig
Hair color: maanwit
Hair length: Tot ongeveer midden haar rug.
Hair style: Bijna altijd in een vlecht, die los en warrig is aan de bovenkant. De vlecht is gebonden met een rood lint.
Eye color: Goud, met een paar groene accenten.

Clothing: Makkelijke kleding, laagjes, simpel, soms zijn er wat scheuren in de kleding terug te vinden. Voor nette evenementen draagt ze vaak nog steeds broeken of met een blouse en een cape, of een gedetailleerd shirt. Ze is bijna nooit in een jurk of zeer vrouwelijke gewaden gekleed.
Piercings: Twee in haar linkeroor.
Tattoos: Brandmerk van de Sarkas op haar schouderblad.
Sieraden: -
Scars: Een litteken van een drakenklauw siert haar rechterbovenarm.
Overig: Draagt altijd een zwaard/rapier bij zich.

✵I N S I D E ✵

Likes: Mensen die er niet omheen draaien | Hele sterke koffie | Vroege ochtenden
Dislikes: Ongemotiveerde/luie mensen | Teveel spullen/decoraties | Niet serieus genomen worden vanwege haar lengte
Fear: Het verliezen van haar draak, verkeerde keuzes maken die verkeerd uitpakken voor Razen | De ondergang van de Sarkas
Goals: Razen naar betere tijden krijgen, haar oma trots maken

Personality: Rechtdoor zee | weinig gevoel voor humor | Tacticus | Temperamentvol | Soms iets te serieus | Liberaal | twijfelaar | Toont op eerste gezicht geen emotie | Werk staat op de eerste plek | Behulpzaam | lichtelijke commitment-issues | Koppig

Het eerste wat bij Sanguine opvalt is haar strenge blik. Sommigen noemen het een resting bitch-face, Sanguine noemt het gewoon een formele houding. Ze kan nogal kortaf overkomen doordat ze liever zegt waar het op staat dan dat ze haar woorden wat verzacht.  Uit haar korte reacties is ook makkelijk af te leiden hoe ze over bepaalde dingen denkt. Ze windt er geen doekjes om en heeft er soms moeite mee als mensen met zeer hevige emoties naar haar toe komen.

Aan de andere kant probeert Sanguine dan wel haar best te doen om zich over de persoon te ontfermen wanneer dat nodig is. Het is misschien wat ongemakkelijk, maar ze doet wel haar best. Voor Sanguine bestaat er geen opgeven. Ze is iemand die alles tot op de bodem uitzoekt, elke steen omdraait en iedere kant van het verhaal wilt weten. Pas dan geeft ze een oordeel. Helaas, heeft ze daar niet altijd het geduld voor en kan ze soms wat oppervlakkig haar onderzoek doen.

Sanguine is iemand waarbij loyaliteit op de eerste plek staat, gedeeld met haar werk natuurlijk. Eenmaal aan je zijde is ze iemand die je niet moet onderschatten, die voor je door het vuur gaat en bovenal, die er voor je is.

✵H I S T O R Y ✵

History:
De Alcazar-familie dateert al eeuwen terug. Over de jaren en millenniums heen, heeft de familie een naam voor zichzelf weten te werven. Waar ze eerst begonnen als simpele volgers van de Sarkas, zijn zij nu een van de boegbeelden van het genootschap. Met Sofiá aan het hoofd van het gezin, is de familie uitgegroeid tot een trotse en belangrijke naam binnen de groep.
Familie is het belangrijkste wat het leven je kan geven en je moet het koesteren zolang het kan. Met die woorden in haar achterhoofd is Sanguine opgegroeid op het grote landgoed van haar familie. Veel van de buitenwereld zag ze niet als jong meisje, naast de stad Quasimara, waar het landgoed dichtbij lag.
Doordat er een belangrijke reputatie was verworven door de familie binnen de Sarkas, heeft Sanguine die druk altijd op haar schouders gevoeld. Maar die druk werd grotendeels overgenomen door haar grotere broer Nicolás, die vaak genoeg de reputatie in de wind gooide en deed wat hij zelf wilde. Sanguine keek naar hem op en waar Nicolás kwam, was Sanguine ook vaak te vinden. Op latere leeftijd kwam Joaquín daar ook nog bij.

Naast familie was er de Sarkas, even belangrijk en even goed om trots op te zijn. In haar jongere jaren had Sanguine hier weinig mee te maken, wat haar aan jeugd werd geschonken, koesterde ze even hard als dat ze haar familie koesterde. Pas rond haar zevende werd ze langzaamaan in de familiegeschiedenis ingeleid. Doordat zich er ook veel draken op het landgoed bevonden en er altijd Sarkas-leden rondliepen, werd Sanguine al vanaf haar babyjaren ondergedompeld in hun cultuur. Doordat ze ook maar weinig het landgoed verliet in haar jongere jaren, weet ze ook niet beter dan de cultuur die de Sarkas hadden opgebouwd. Het was voor haar veel te spannend om draken te zien vliegen en zien vuurspuwen, dan na te denken over de achterliggende agenda die de Sarkas had.

Het landgoed was groot genoeg om de kinderen zoet te houden. Er ging geen dag voorbij dat ze op ontdekkingstocht gingen, vastberaden elk hoekje van het landgoed te vinden. Er werden primitieve kaarten getekend, schatzoektochten gehouden en van tijd tot tijd werd er ‘gespioneerd’. De rijke fantasie van de Alcazar-kinderen leek oneindig. Sanguine vond het geweldig om van hot naar her te kunnen rennen, de roep van avontuur was luid genoeg om voor haar te horen en ze beantwoordde het dan ook maar al te graag. Van de groep was Ximená altijd degene die achterbleef en een beetje sikkeneurig de boeken in dook. Haar drijfveer en lust voor avontuur lag buiten het landgoed. Maar van het landgoed afgaan was geen sprake. De uit- en ingangen werden goed bewaakt. Maar die gedachte kwam nauwelijks bij Sanguine omhoog, op het landgoed was genoeg te doen en te zien en hoe ouder ze werd, hoe meer ze mocht gaan en staan waar ze wilde. Haar oudere zus dacht daar anders over en kwam meerdere keren in conflict met haar ouders of haar broers en zus.

Uiteindelijk kwam Sanguine rond haar zevende voor het eerst in aanraking met de buitenwereld, toen haar moeder haar meenam naar de markt in Quasimara. Het meisje keek haar ogen uit en was diep onder de indruk. Zoveel kleuren, zoveel geuren en zoveel mensen. Er werd haar verteld dat zodra ze haar opleiding voor de Sarkas had afgerond, de buitenwereld aan haar voeten lag.

Binnen de familie stond Sofiá aan het roer. Ze was trots op haar kleinkinderen en nog trotser op de Sarkas. De druk die Sofiá op het gezin uitvoerde, voelde Sanguine in haar jongere jaren nauwelijks. Haar oma was vooral degene die haar vertelde over de prachtige verhalen van Razen en de tijden dat draken niet opgejaagd werden en in vrede zij aan zij met de mens leefden. Deze verhalen, sprookjes en sagen lieten Sanguine verlangen naar het leven als een volwaardig Sarkas-lid.

Pas als ze haar training binnen de Sarkas zou starten, zou ze ook haar eerste draak écht ontmoeten. Maar de rebelse Nicolás had natuurlijk een ander idee. Een draak was binnengebracht op het landgoed nadat deze gevonden was met een gewonde vleugel. Sanguine had nog nooit een draak van dichtbij gezien en haar broer, die een jaar of veertien was en al deels aan zijn Sarkas-training was begonnen, had nog weinig verantwoordelijkheidsgevoel en spoorde haar aan om het wezen samen in de stallen te bezoeken.

De draak lag in de stallen om te genezen en was nogal gericht op haar comfort-zone. Sanguine die niet veel beter wist, werd aangespoord door haar broer om te kijken of ze het wezen kon aanraken, als een soort wedstrijd. Eenmaal in de buurt leek de draak zich er weinig van aan te trekken. Nicolás zag het gevaar eerder dan Sanguine zelf, maar vanwege de koppigheid van de dame, luisterde ze niet en durfde ze toch nog een stap dichterbij te zetten.
Het resultaat was een draak die uit verdediging zichzelf terugtrok en met haar klauw Sanguine half over de grond meesleurde. Het meisje weet zelf weinig meer van het voorval, maar een fysieke herinnering blijft vereeuwigd op haar schouder.

In de eerste paar weken kon het meisje niets met haar arm. Het maakte haar verschrikkelijk kwaad richting haar broer en door het ongeluk zijn de twee nooit meer zo close geworden als ze eerst waren. Er was iets in haar gebroken wat zich niet meer heelde. Het maakte niet uit wie ze hierna ontmoette, of het nu familie was of niet, ze had een soort muur weten op te bouwen tussen haar en de ander. Het werd voor Sanguine lastiger om mensen te vertrouwen en ze toe te laten. De enige die nog tot haar door leek te dringen, was haar oma, die haar in haar herstelperiode steunde en haar verder leerde om te gaan met haar arm. Na het ongeluk en na de revalidatie, was ook haar arm nooit meer de oude geworden. Sanguine had hier meer vrede mee dan met het kapotte vertrouwen. Het gaf haar alleen maar meer een uitdaging om aan te tonen tot wat ze uiteindelijk allemaal in staat zou zijn.

In alle tumult die volgde na het ongeluk, greep Ximená de kans om van het landgoed te verdwijnen en zelf een eigen leven te vinden. Plotseling heeft Sanguine geen zus meer, alsof ze nooit heeft bestaan. In het begin worstelt het meisje ermee, hoewel de twee niet erg nauw waren, was en bleef ze familie. De pijn die Sanguine voelt bij haar vertrek, wordt echter al gauw vervangen door de nieuwsgierigheid en spanning die komt kijken bij haar opleiding binnen de Sarkas.
Vanwege dit voorval begon haar training met de Sarkas en de leer over draken vervroegd. Het meisje werd opgenomen in de rijke familiegeschiedenis en leerde zodoende beter omgaan met de draken en haar families erfgoed.

Op haar dertiende wist ze een klein, pasgeboren draakje te vinden op het landgoed, achtergelaten door de moeder. Het draakje is verzwakt, duidelijk achtergelaten omdat het niet aan de eisen van de moeder zou voldoen.Zonder erbij na te denken, neemt Sanguine het draakje mee en met wat ze bij haar opleiding leert, probeert ze het te verzorgen. Het is met dit draakje dat ze de band weet te scheppen die bij de Sarkas zo belangrijk is. Het is al snel dat de twee onafscheidelijk zijn. Waar Sanguine komt, komt het draakje. Het beestje groeit aan haar zijde op en krijgt de naam Quintessence, Quin in het kort.

Op haar vijftiende wordt het landgoed van de Alcazar-familie overvallen door een groep rebellen die tegen de Sarkas zijn. Een aantal mensen sneuvelen, waaronder haar vader. Dit plotselinge verlies, plus de plotselinge realisatie dat haar manier van leven door anderen als bedreigend wordt gezien, slaat in als een bom. Plotseling voelt het grote, gezellig landgoed niet meer veilig en is iedereen ineens op zichzelf aangewezen. Sanguine vindt soelaas in Quin. Bang dat Quin iets gaat gebeuren laat het meisje niemand meer toe in haar stallen en zondert ze zich af om voor Quin te zorgen en haar te beschermen. Maar haar moeder heeft andere plannen. Het onverwerkte verlies van de plotselinge verdwijning van Ximená en nu de dood van haar man ontwaakt een vuur in haar. Gedreven door haat en verblindt door wraak, sluit ze het landgoed af. Niemand mag meer in of uit. Bang dat haar andere drie kinderen hetzelfde lot als hun vader zouden ondergaan, neemt ze hen mee om te trainen. Plotseling wordt Sanguine niet meer geschoold in het rijden en verzorgen van draken, maar in het verdedigen van zichzelf, met zwaard en magie. Haar moeders wrok slaat over op het meisje, die helemaal opgaat in de training en al gauw boven haar twee broers uitstijgt. Het vechten voelt als een verlichtende uitlaatklep. Uiteindelijk betrekt ze ook Quin bij haar training, om samen een onverslaanbaar en onafscheidelijk duo te worden.

De maanden na de aanval gaan in een waas voorbij. Elke dag is Sanguine te vinden op het trainingsveld en elke dag lijkt ze weer een stapje vooruit te gaan. Maar fysiek lijkt haar lichaam het niet langer aan te kunnen. De zware trainingen gecombineerd met het vele gebruik van magie putten haar uit.
Het is uiteindelijk haar oma die haar vertelt dat ze haar haat op een andere manier moet zien te verwerken. Bang dat haar dochter uiteindelijk verteert wordt door de haat die ze voelt, geeft ze haar op voor de drakenraces die wel eens in Quasimara worden gehouden. Op het eerste gezicht vindt Sanguine het niets, het voelt alsof ze haar draak gebruikt voor eigen winning. Maar wanneer ze de spanning en adrenaline die bij de races komt kijken proeft, is ze verkocht.

De daarop volgende jaren is Sanguine vaak te vinden in de arena en groeit ze uit tot een fervent strijder die zeker serieus genomen moet worden. De jonge vrouw bloeit langzaam weer op naar een gedreven en enthousiaste drakenrijder, die alles op alles zet. Maar ondertussen leek haar oma verder af te zwakken. Het was al een wonder dat de vrouw het zo lang had volgehouden, maar nu alles weer op zijn plek leek te komen, was het de tijd om het stokje over te dragen. Het maakte Sanguine angstig, omdat ze niet opnieuw iemand wilde verliezen waar ze zoveel van hield. Het hield haar dag en nacht bezig. In plaats van dat haar broers of misschien haar moeder haar een arm om de schouder sloegen, was het Quin die haar in de moeilijke tijd wat steun bood. Sanguine voelde zich het meest veilig in het bijzijn van haar draak en was vaker in de stallen te vinden, dan op haar kamer zelf.
Bij een van de belangrijkste toernooien waarbij ze groot kans maakt om te winnen, kan Sanguine haar hoofd er niet bij houden en verliest ze. Een paar dagen later overlijdt haar oma en een leeg gat blijft in haar achter. Het voelt alsof ze haar heeft teleurgesteld, alsof ze niet goed genoeg is geweest en niet goed genoeg haar best heeft gedaan om haar oma trots te maken. Nu plotseling de zorg en de altijd zo duidelijke structuur die haar oma had, wegvalt, blijft er chaos achter op het landgoed. Sanguine voelt zich niet langer thuis, niet na alles en iedereen die ze daar heeft verloren en vertrekt.

Opnieuw komt dat verschrikkelijke haatgevoel bij haar naar boven. En opnieuw gooit Sanguine, die ondertussen iets over de twintig aantikt, al haar energie en kracht in het winnen van toernooien, races en noem maar op. Het wordt een doel voor haar om alles en iedereen te laten weten wie ze is en waar ze toe in staat is. Via deze weg probeert ze het lege gat dat achtergelaten is na het overlijden van haar oma, op te vullen. Het wordt een onhaalbaar doel dat haar uiteindelijk bijna compleet uitput.

Het is laat op de avond na een van de zoveelste gewonnen toernooien dat Sanguine het allemaal niet ziet zitten. Het is dan dat een vrouw haar benadert. Ze is onder de indruk van Sanguines krachten en nodigt haar uit om eens tegen haar te trainen, als ze zo graag wil laten zien waar ze allemaal toe in staat is.

In eerste instantie wil de jonge vrouw er weinig van weten, maar iets trekt haar toch aan. Een week later staan de twee lijnrecht tegenover elkaar en hoewel Sanguine duidelijk het duel verliest, laat het wel een indruk achter.
Het is dan dat de andere vrouw zich voorstelt als Lilith, de legendarische magiër van Razen. Het is ook dan, dat zij Sanguine uitnodigt om met haar te trainen en haar verder te laten groeien. Uiteindelijk is het Quin die haar over de streep trekt. Als ze beter wordt in het beheersen van haar magie, kan ze Quin beter beschermen. Het voelt alsof haar draak het laatste is wat ze nog heeft overgehouden uit haar oude leven, het laatste wat haar nog goede herinneringen geeft aan haar jeugd en haar tijd op het landgoed.

De jaren die daarop volgen staan in het teken van het verzorgen van Quin, het beter leren controleren van haar magie en de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Sanguine merkt dat ondanks de lichte handicap die ze heeft met haar arm, ze tot heel veel in staat is. Aangezien ze altijd is opgegroeid met de handicap weet ze zich eromheen te werken en zich aan te passen aan wat haar lichaam aan haar vraagt. Meer en meer komt ze tot rust en leert ze de waarschuwingen die haar lichaam afgeeft te begrijpen en ernaar te reageren. Het geeft haar ook meer rust in haar hoofd, waardoor ze de dood van haar oma een beter plekje kan geven. Op haar zevenentwintigste treed Sanguine officieel toe bij de Sarkas, al voelt het voor haar alsof ze al haar hele leven erbij hoort.

Het is ongeveer vijf jaar later. De trainingen met Lilith zijn niet meer zo frequent en de twee zien elkaar van tijd tot tijd om dingen te bespreken en bij te praten. Sanguine is op haar tweeëndertigste er van overtuigd dat Lilith haar weinig nog maar kan leren en wil eigenlijk de vrouw voor al haar hulp bedanken, wanneer Lilith met het voorstel komt om haar tot opvolger te benoemen. Het is een ding waar Sanguine nog geen enkele keer had bij stil gestaan. Het voelt als een eer die de jonge vrouw niet kon waarmaken. Pas net heeft ze het idee dat ze haar top heeft bereikt en dat het tijd is om terug te keren naar haar familie.

Terugkerend op het landgoed, was het eerste wat Sanguine voelde een vlaag van nostalgie. Na de dood van haar oma was het landgoed lichtelijk in verval geraakt. Alles leek zoveel ouder dan ze zich had voorgesteld.
Eenmaal bij het zien van haar familie kwam Sanguine tot de realisatie dat er iets niet klopte. Haar broers zagen er beiden veel ouder uit dan ze had verwacht, haar moeder leek haast dezelfde leeftijd te hebben die haar oma had toen ze overleed. Ook haar familie was verbaasd om haar zo te zien en het duurde niet lang voordat Sanguine de boeken in dook om hier een verklaring voor te vinden.

Ze vond het antwoord uiteindelijk in een eeuwenoud boek in de bibliotheek van Shadra. De jaren en de gebeurtenissen die Sanguine had doorgemaakt, hadden haar dichter naar haar draak gebracht. De twee waren al die jaren haast onafscheidelijk geworden en doordat de band tussen hen zo diep geworteld was, was deze naar een spiritueel niveau gestegen. Ze deelden als het ware samen hetzelfde leven. Dat betekende dat ze niet langer meer ouder werd als een normaal mens. Haar lichaam paste zich aan aan de leeftijd van Quintessence, waardoor ze veel langzamer verouderde. Toen de realisatie eenmaal kwam dat ze nog veel langer zou leven dan haar familie, dat ze iedereen die ze liefhad zou zien verdwijnen, kwam dat als een grote schok voor haar. Ineens leek familie niets meer uit te maken. Bang om hen nogmaals onder ogen te komen, verbrak Sanguine het contact.

De jaren daarna worden gevuld met rondreizen, het nog altijd verbeteren van haar magie, het verzorgen van Quin en het zoveel mogelijk vermijden van Quasimara. Sanguine kon niet onder ogen komen dat haar familie ondertussen ouder en ouder werd en zij dezelfde leeftijd bleef behouden. Ze worstelde met het idee en bleef liever weg, dan dat ze de laatste jaren die ze nog had met haar moeder met haar doorbrengt.

Het contact tussen Lilith en Sanguine blijft nauw, de jonge vrouw probeert de ogen en oren op Razen te zijn van de legendarische magiër, al voelt het nooit alsof ze genoeg ervoor doet. Ze blijft zichzelf tot het uiterste duwen, opnieuw voelt het voor haar alsof er een hele reputatie op haar schouders rust. Dit keer niet van een familie of van de Sarkas, maar die van een legendarische Magician. Niets is goed genoeg, het kan altijd beter. Sanguine gaat helemaal op in haar werk, het is haast het enige nog waar ze aan kan denken.

Tot de plotselinge dag dat er fluisteringen door de straten gaan. Sanguine had al een kort tijdje niets meer van Lilith gehoord, maar ze kon dat begrijpen, gezien de magiër wel meer te doen had dan continu te luisteren naar wat Sanguine te zeggen had. Maar de fluisteringen spraken een ander verhaal. Het verhaal dat de legendarische magiër verdwenen was. Zomaar, poef.
In eerste instantie gelooft Sanguine de roddels niet. Maar wanneer haar brieven en oproepen onbeantwoord blijven, worden haar zorgen toch groter. Een aantal weken later, wanneer er nog steeds geen spoor van Lilith is, komt er een brief op de deurmat. Eentje die Sanguine vrijwel direct verbrandt, maar eentje waar ze niet omheen kan.

Als opvolger van Lilith, valt de titel van legendarische magiër van Razen, nu op de schouders van Sanguine. En hij valt zwaar. In eerste instantie heeft Sanguine totaal geen idee wat ze er mee aanmoet en hoe ze er mee om moet gaan. Ze staat er compleet alleen voor, wat haar verschrikkelijk beangstigt. Er is geen grote broer die haar op sleeptouw neemt, er is geen oude, wijze magiër die haar de weg kan wijzen. Ze moet het helemaal in haar eentje doen. Maar langzamerhand weet ze zich een weg te vinden in de chaos en maakt ze uiteindelijk de reis naar Starshine Academy, om daar de zetel van Lilith over te nemen.