Tegen het begin van de kerstvakantie was het een drukte van jewelste op het lanceringsplatform, waar diverse shuttles van over het hele universum landden om hun passagiers drie kwartier later op hun eindbestemming te brengen. Een collectieve cluster van etterbuilen bewogen zich door het dikke pak sneeuw af en aan over het schoolterrein, op weg naar hun shuttle voor (na lange lesten) de kerstelijke kneuterigheid, of in hun wederkeer naar het kasteel na een paar dagen met familie. Savador zag ze vanuit de overhellende nis in zijn kantoor regelmatig door de sneeuw ploegen, de uitdrukking op zijn gelaat giftig terwijl hij door het hoge brede raam tuurde. Wat een conventionele, simpele zielen waren het ook. Simpele zielen met vrienden en familie. Hij haatte kerst en nieuwjaar met een ongezonde passie - het waren juist de paar dagen van het jaar waarop hij er nog eens extra aan herinnerd werd dat hij niet alleen eenzaam was, maar ook ongeliefd. Wat voor menig mens als traditie telde in deze periode, was het eropuit trekken naar een dichtbegroeid woud met een slee en een bijl om eigenhandig de mooiste dennenboom voor dit jaar te kiezen. In huiselijkheid een rijkelijke maaltijd delen en cadeautjes uitpakken bij de haard. Een opus van vreugdevolle kerstliedjes en aftellen tot het nieuwe jaar. Wat voor hem traditie was, was een zwijgzame stationering in de bar van Oak's Forest Inn (die plaatselijk werd gezien als de kakkersbar voor de mensen van een hoger kaliber in de maatschappij, anders dan die van de Bokkenburcht voor het armere klootjesvolk), gevolgd door een shot van McClaud's 1903 Finest Jennessee Whiskey, meer glazen met d'Chateaux rode wijn dan hij op een hand kon tellen en rond klokslag twaalf uur eindigend in een achtersteeg, na in zijn dronkenschap te zijn gestruikeld over een paar vuilnisbakken. Zo nu en dan belandde hij in een bed met een prostitué, stak zelfs geheel tegen zijn principes in een sigaret op of vulde zijn longen met softdrugs en dat was dat. Zijn kerst. Het handjevol leerlingen dat achterbleef en tijdens de kerstvakantie nog op de school rondscharrelden - sloebers uit boerengezinnen die het geld er niet voor hadden om een shuttlereis te betalen en kerst met familie te vieren, de drommels - merkten ieder jaar dat de Hoofdmeester ook op de school bleef. Waarschijnlijk grapten ze er finaal over en vroegen ze zich hardop af waarom een stinkend rijke klootzak als hij zijn kerst niet op de Bahama's doorhaalde, maar een puber kon met zijn onderontwikkeld brein zijn hoofd er niet omheen winden dat daar simpelweg geen plezier in te beleven valt als je nog altijd in je uppie was. Ze wisten niet hoe het voelde.
Nors steunde de Shadraan op een onderarm op het kozijn in de nis om het halfopenstaande raam te sluiten. De namiddagbries plukte speels aan de donkere mantel en het ravenzwarte haar. Onder een zacht geslaakte zucht rechtte hij zijn rug en streek de colbert glad over zijn overhemd, die zich in de beweging strak aanspande over zijn slanke bouw, maar brede borst. Vanavond zou zich een van die nachten bewijzen dat slaap een ongrijpbare metgezel was. Een raspend geluid weerklonk door het kantoor met zijn dure barokachtige meubilair en elementen toen hij over zijn met gezichtsbeharing gesierde kin wreef, op het punt om een stapel proefwerken onder handen te nemen.
Zijn goudgele ogen schoten naar de deur bij het zachte geklop dat de stilte verbrak. Ah, zijn afspraak. Het was in werkelijkheid een ophouding in zijn al overdrukke schema en zo noteerde hij ze ook in zijn agenda: dinsdagmiddag, hinderende derangering van die tuthola/snikkel van 'naam', 15:30, R.I.P. my darling teatime. De deur zwaaide tot een minimaal kiertje open, alsof hij alle deftigheden in zijn kantoor aan het oog wilde onttrekken die dit niet verdiende, en positioneerde zijn intimiderende uiterlijk in de kleine deuropening. 'Ja?' klonk het niet zo fleurig. Nors staarde hij neer op een bruinharig meisje - waarschijnlijk nieuw. Te oordelen aan het feit dat ze geen volgepakte tas aan een schouder droeg of een hutkoffer in een hand had die zo vol zat dat hij op springen stond, had ze al een bezoekje gebracht aan de slaapzalen. Prachtig, dan hoefde hij zich niet als pratende plattegrond op te stellen - dat scheelde hem ook weer wat kostbare tijd.