Private Revolution

Genietend sloot ze haar ogen terwijl ze de wind door haar korte zwarte haren en over haar gezicht voelde glijden. De capuchon die ze normaal altijd op haar hoofd had staan, was onderweg van haar hoofd af gegleden waardoor haar gezicht voor het eerst fatsoenlijk zichtbaar was en mensen de verschillende gouden ringetjes in haar rechteroor konden zien. Het sluiten van haar ogen terwijl ze op haar skateboard door de straten van Oak’s Field sjeesde, zouden velen als gek en gevaarlijk beschouwen. Viper deed het echter regelmatig. Ze had zichzelf een klein beetje luchtmagie geleerd zodat ze het kon voelen als er dingen als palen of iets in de weg stonden en de aarde hielp haar om trillingen op te vangen zodat ze niet tegen een naderend persoon zou opbotsen. Een lachje verliet haar gestifte lippen toen ze rakelings langs iemand heen schoot en die persoon een gilletje slaakte, cute. Haar donkerkleurige ogen opende zich weer terwijl ze haar ene voet van het skateboard haalde om een paar extra setjes te geven zodat ze weer wat snelheid gaf. Een snelle blik op het horloge om haar pols (een oud ding dat ze ooit van haar pleegvader had gekregen. Ondanks dat het oud was, werkte het nog prima) vertelde haar dat ze nog een paar minuten had voordat ze op de afgesproken plaats moest zijn. Ze had verschillende sticky notes op de tassen, banken, bedden en zelfs de gezichten en andere lichaamsdelen van haar pleegbroertjes en –zusjes geplakt (op het gezicht meestal als ze sliepen, maar ze durfde zo’n papiertje ook op hun voorhoofd te plakken als ze hen voorbijliep op weg naar de les) met de mededeling dat ze dringend eens een ‘familiemomentje’ moesten hebben. Thuis was de meerderheid van die grote familie wel samen geweest, maar nu ze bijna allemaal op school zaten, begon dat contact te verwateren. Een spijtig iets sinds Viper graag wist hoe het met ze ging en wat hun plannen waren.

Ze probeerde verder te rijden op de kasseien, maar de wieltjes van haar skateboard kwamen heel de tijd vast te zitten waardoor ze een paar keer bijna tegen de grond fikkerde. Dan maar lopen tot aan de plek die ze op al de sticky notes had geschreven, samen met de tijd natuurlijk. Met een zucht liet ze zich op een van de vele bankjes vallen en zette haar voeten op het skateboard dat ze rustig heen en weer bewoog (voor zover dat kon met de kasseien). De jonge dame zette haar handen achter zich en leunde een stukje naar achteren. Nu nog wachten totdat haar siblings kwamen opdagen, als ze al zin hadden om te komen natuurlijk. Een excuus als ‘ik wist het niet’ of ‘ik wist niet wanneer of waar ik moest zijn’ telde in dit geval niet. Daar had ze veel te veel plakbriefjes voor gebruikt en ze wisten gewoon dat iets als dit belangrijk voor haar was.
//le family

Familie meeting. Het kon Dani niet slechter uitkomen. Het was geen geheim dat het meisje moeite had om haar plekje te vinden in het gezin. Als het aan haar had gelegen had ze niet eens op deze school gezeten en zou ze de achternaam Leto niet eens dragen. Helaas kon ze daar niks meer tegen doen. De enige met wie ze een beetje op kon schieten was Viper. De rest kende ze amper, of wilde ze niet eens kennen.

Dat het haar zo slecht uit kwam was echter niet omdat ze niet wilde. Dani had namelijk een gigantisch blauw oog. Het begon al een klein beetje groen en geel uit te slaan langs de buiten kant van haar oogkas en wenkbrauw. Terwijl de diepe donkerblauw en paarse kleuren haar ooghoek nog mooi sierde. Het was allemaal zo snel gegaan. Ze had haar brutale mond niet kunnen houden. Had de rotopmerking niet binnen kunnen houden en voor ze het wist rolde ze, samen met dat meisje, al trappend, beukend, slaand, krabbend en bijtend over de tegels van de gangen. Ze hoorde hier niet thuis. Ze was niet geschikt voor dit leven. Voor deze wezens. Voor deze… mensen. Een zoute traan gleed langs haar ongedeerde oog over haar wang naar beneden. Ze miste Max zo erg. Sinds ze op de academy was werd ze elke ochtend wakker alsof het nét gebeurd was. Kwam het telkens weer als een klap in haar gezicht. Werd ze er telkens weer aan herinnerd. Ze wou dat ze terug kon gaan naar de Brontes. Zij waren de enige wezens die haar pijn konden verzachten en waar ze zich thuis had gevoeld. Snikkend sloot ze haar ogen voor haar eigen trieste spiegelbeeld.

Het was niet eerlijk. Deze nachtmerrie voelde als een marteling, eentje die ze met moeite kon verdragen. Ze wilde niet bang zijn. Ze wilde zich niet alleen en koud voelen hier. Maar zo voelde het wel en ze wist niet hoe ze aan dat gevoel kon ontsnappen.

Maar nu genoeg zelfmedelijden. Viper wacht. Ze snoot haar neus en droogte haar tranen. Ze haalde vlug een borstel door haar korte zwarte wilde lokken, wat weinig hielp. Haar haar wilde nooit zitten zoals zij dat wenste. En zette toen een grote zonnebril op, om haar blauwe oog te verbergen. Als de andere dat zouden zien zouden er sowieso vragen komen. Ze trok de sticky note van haar tas en zwaaide deze op haar rug. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en verliet het kasteel met een norse frons. Even twijfelde ze of ze niet snel de zwarte mark op zou gaan, om te kijken of ze misschien een zalfje hadden wat haar oog instantly deed helen. Maar Dani zag er vanaf. Op de een of andere manier leek ze namelijk altijd in de problemen te komen op de zwarte markt en problemen? Die had ze vandaag al genoeg gehad. Ze keek nog eens op de sticky note om te zien waar ze precies moest zijn. Toen ze opkeek zag ze haar oudste pleegzus al zitten op een van de bankjes en liep naar haar toe. Zonder wat te zeggen liet ze haar tas naast het bankje zakken. Waarna ze doorliep naar de fontein die niet ver van het bankje af lag. Ze ging op de stenen rand zitten, sloeg haar benen over elkaar en keek stoïcijns weg van de rest. Ze was gekomen. Dat moest al goed genoeg zijn.

ooc; ze is een beetje de sacherijnige dramatische puber aan het uithangen