Al op zijn bed zittend probeerde Shia een paar kousen uit zijn kast te krijgen. Heel het gedacht dat dat zou lukken was idioot, want zijn bed stond links in zijn kamer en zijn kast stond tegen een andere muur op. Jammer genoeg kon hij zijn magie in dit geval niet gebruiken om de sokken uit zijn kast te krijgen. Zandereige sokken met steentjes in waren niet geweldig comfortabel. De jongeman met de donkere haren stond op van zijn bed en liep toen maar simpelweg naar zijn kast toe. De houten deuren voelden nog altijd glad aan onder zijn vingers, hij hoefde dus niet te vrezen voor splinters of een oneffen oppervlakte van de deur. Shia hurkte, nam een paar kousen en trok dat vervolgens aan. Kleurige kousen. Met heel kleine tekeningen op. Niet zijn tekeningen, nee, hij tekende niet. Nooit. Maar de kousen vond hij wel leuk. Hij trok de pijpen van zijn broek weer over de kousen heen, tot aan zijn enkels, en zocht onder zijn bed in naar het paar schoenen dat hij aan wou doen. Geen gympen vandaag, maar wel nette schoenen. Niet té net, hij was niet van adel, koninklijk of hoge klasse - huil huil, soms wenste hij van wel, vaker dan hij wou toegeven wenste hij van wel - dus hield hij het nog beschaafd. "Sycophants on velvet sofas, lavish mansions, vintage wine". Dat wel. Hij moest even in zichzelf glimlachen toen de zin door zijn hoofd schoot, want hij vond het passend, passend bij zichzelf. Begrijp hem niet verkeerd, het was niet dat hij zich zo veel beter voelde. Hij had ook geen ongezonde eigenliefde, hij was geen narcist, maar 'vintage wine', 'lavish mansions' en 'sycophants on velvet sofas' klonk zeer goed in zijn oren. De jongeman liep naar zijn bureau toe en sloeg zijn geschiedenis cursus dicht. Hij leerde straks wel verder. "Mortal kings are ruling castles, welcome to my world of fun. Liars settle into sockets, flip the switch and watch them run". Geschiedenis was zo een interessant onderwerp, de middeleeuwen ook. Hij vond het allemaal mooi, al die dingen.
Met Aki, zijn Hollande herder, naast zich liep hij de trappen af, zijn kamer achter zich latend. Hij wist precies waar hij hen ging: de zwarte markt, ook al vond hij daar toch niet wat hij wou. Of wie weet wel, tussen een hoop 'verkeerde' boeken vond hij misschien wel boeken over de anatomie van mensenlijke wezens. Hij was er vreselijk geboeid door, ook al zou hij het waarschijnlijk niet toe willen geven. Zijn voeten bereiken de straten waar geen één student zich met volle goesting bevond. Heksen, perverts, freaks, enge mensen, criminelen. Vooral die laatste, daar liepen er een hele hoop van rond op de zwarte markt. Oplichters, moordenaars, dieven, mensen die anderen  mishandelden of mishandelen. Shia hield, in tegenstelling tot andere mensen, wél van de zwarte markt en de enge plekjes vol vreemde mensen. Waar anders kon je meer vreemde types observeren? Het was een parel voor zijn oog, een cadeau voor zijn bestaan, een werkelijke diamant voor zijn schat van een boekje. Zijn theorieën pende hij er in neer, zijn gedachten, zijn gevoelens - niet in overdreven vorm, hij haatte gevoelens weergeven - maar vooral zijn observaties die hij van mensen maakten. De jongeman tikte tegen het oor van zijn herder toen die gromde naar een man die voorbij gelopen kwam, een man met een kap over zijn hoofd. Eigenaardig type, Shia was meteen geboeid. Hij wreef met een hand door zijn warrige, duistere haren en liep achter de man aan, op een goede vijfentwintig meter. Het was lastig om hem bij te houden, maar subtiel zijn kostte moeite. Er stonden enkele kraampjes waar de man halt hield. Shia stond in zijn buurt naar boeken te kijken. Hij kocht er zelfs een, heel vrolijk in zijn hoofd, een boek over de mannelijke lichaamsbouw. Veel prenten van ruggen, schouders, sleutelbeenderen. Benen, onderbenen vond hij mooier. Armen. Dunne, gespierde, armen die getekend waren door wonden. Hij was verliefd op anatomie. Misschien nog meer op die van de man dan van de vrouw. Hij keek opzij naar de man toen er een meisje tegen hem op liep. Of ja, vlak langs hem door. Nu was hij geïnteresseerd in haar, en liep hij haar achterna. Die man boeide hem niet meer, hij had gemerkt dat ze wat van hem af genomen had. Na even kon hij haar bij de pols grijpen. Hij voelde nagels in zijn hand, maar hij liet niet los. “Laat los.” Opnieuw, hij liet niet los. Hij zag niet in waarom. "Shia, aangenaam", sprak hij koel en zonder de moeite te doen om maar enige glimlach op zijn gezicht te toveren. "Wat heb je van hem afgenomen?" Voor eens, zeer uniek en speciaal, mét vragende intonatie in zijn stem. Hij sprak normaal oppervlakkig en zonder emotie. Dat was de perfecte beschrijving van de jongen van de Leif familie: emotieloos, Shia does not give a fuck. Zijn groenige ogen richtte zich op het meisje. Ze had gen mis uiterlijk, korter, zwart haar, mooie ogen. Donker. Heel anders dat die van dat ene meisje dat hij een keer gezien had, Osha. Dit was de tegenpool van Osha, qua ogen. Gedrag wist hij niet. Ze was duidelijk jonger dan hem, wel. Een jaar of twee, drie? Geen vier, in ieder geval. Ook niet juist één jaartje. "En vertel me gelijk even je naam, veel handiger. Over handig gesproken, haal je nagels uit mijn hand, alsjeblieft. Dan laat ik je pols los." De oppervlakkige, 'drop dead'-toon was weer hoorbaar in zijn stem terwijl hij de dievegge aankijk. Hij veroordeelde haar niet. Ze zou zich gelukkig moeten prijzen. Ze zou zich verdomme gelukkig moeten prijzen dat hij, Shia, de moeite deed tegen haar te praten. Laten we even achterwege laten dat het was omdat hij geïnteresseerd was in wat ze gestolen had. Hij wou gewoon weten wat het was. Zijn rugzak hing maar met één hengsel over zijn schouder en het dikke boek over anatomie woog zwaar aan zijn rug, maar hij moest en zou het meisje haar pols vasthouden tot ze antwoord gegeven had op zijn vragen. Als ze dat niet zou doen en de man zou doorhebben dat hij bestolen was, zat zij in de problemen. Want hij kon zeggen dat hij haar voor hem bijhield. Aki ging met een lichte grom op de grond naast Shia's voeten zitten. Hij keek ook naar het meisje. Aki. Japans voor herfst. Aki's vacht deed Shia denken aan de herfst, daarom had hij het beestje zo genoemd. Als baasjes op hun honden begonnen te lijken, in dit geval eerder dat honden op hun baasjes begonnen te lijken. De hond ging al net zo bestraffend en observerend kijken als Shia deed, had die gemerkt. Malle hond. Hij snapte nog steeds niet waarom zijn moeder hem aan Shia geschonken had. Ja, tegen het alleen zijn, maar dan nog. Hij had niemand nodig. Hij was liever op zichzelf. Misschien omdat hij een beetje vreemd was in zijn hoofd. Hij knipperde met zijn groenige ogen. Hij zag zijn eigen ogen wel graag, moest hij zeggen. En ze sloten mooi aan bij die van het meisje dat hij in zijn greep had. Wel, niet precies aansluiten, maar de hare, de duistere ogen, pasten wel bij de zijne, de groenige. Shia slikte rustig en ging even met zijn tong over zijn lip heen, wachtend op antwoord, snakken naar antwoord, hij wou antwoord op zijn vraag, hij had antwoord op zijn vraag nodig.