ALGEMEEN
Naam: Vincent Dublin
Betekenis ‘Vincent’: 'to conquer' 'conqueror'
Bijnaam/alias: Vince, Vinny als je hem uit zijn hum wilt krijgen.
Geslacht: Mannelijk
Leeftijd: 17
Verjaardag: 16 December
Magie: Lucht
Afkomst: Puffoon
Dierlijke vorm: Poolvos
Geaardheid: Hella gay maar dit heeft hij zelf nog niet in de gaten. Hij vindt het momenteel alleen nog maar eigenaardig dat hij op deze leeftijd nog altijd een afkeer heeft van het vrouwelijk geslacht, terwijl overal om hem heen iedereen interesse in elkaar begint te tonen.
Angsten: Vlekken op kleding, asymmetrie, vuile schoenen, vuilheid in het algemeen, te veel te felle kleuren, wanneer zaken uit balans zijn, wanneer een contrast te sterk is, wanneer de realiteit niet overeenkomt met zijn tekeningen, te veel positiviteit, overenthousiasme (bij anderen dan, de kans dat we Vincent ooit overenthousiast zullen zien is nihil), wellicht een lichte angst/sterke afkeer van meisjes, te veel drukte.
Extra: Vincent is bijzonder gesteld op de kleuren zwart en wit. De kleuren kalmeren hem. Ook hecht hij extreem veel waarde aan zijn nette schoenen.

FAMILIE
Moeder: Eloise Dublin
Grootouders van moeders kant:
Vader: Beaumont Dublin
Grootouders van vaders kant:
Broers/zussen: Geen
Tantes/nonkels: Geen
Partner: Zijn pennen en tekenpapier. En oh, vergeet zijn schoenen niet.
Crush: De eenzame denker, mijn kleine filosoof
Huisdieren: Geen
Extra: Vincent is nooit zo hecht geweest met zijn ouders als met zijn kindermeisje. Het is zijn kindermeisje geweest (er zijn er meerdere geweest, maar alleen deze ene doet ertoe) die hem toen hij klein was uit zijn schulp heeft helpen kruipen. Die hem heeft geholpen in zijn zelfontwikkeling en die hem zijn eerste noten op de piano heeft leren spelen. Lang heeft Vincent haar als zijn enige vriendin gezien en toen zij door zijn ouders bruut uit zijn leven werd getrokken, was hij dan ook gebroken wegens het feit dat hij zijn enige vriend was verloren. Hij heeft zijn ouders dit nog altijd niet vergeven.

UITERLIJK
Lengte: 1.80
Gewicht: 64 kg
Voorkomen: Vincent straalt 'perfecte schoonzoon' uit. Hij besteed veel aandacht aan zijn uiterlijk, kleedt zich altijd netjes en gedraagt zich alsof hij nog altijd in zijn rijke huishouden rondloopt.  
Bouw: Vincent is slank, mager in menig opvatting. Ieder ander zou met zijn bouw en lengte al snel overkomen als een lange slungel, maar wegens Vincent zijn zorgvuldige kledingstijl en altijd rechte, beheerste houding is dit bij hem niet het geval. Hij is niet bijzonder sterk en al helemaal niet bijzonder gespierd.
Oogkleur: Blauw-grijs
Haarkleur: Zwart, met witte punten.
Haarstijl: Iedere ochtend haalt hij een kam door zijn haar en probeert hij de haarbos te temmen, maar doorgaans steekt zijn haar alle kanten uit. Dit is het enige aan zichzelf dat hij niet volledig onder controle heeft.
Huidskleur: Erg bleek
Tatoeages: Geen
Piercings: Hij heeft drie simpele zwarte piercings in zijn rechteroor.
Speciaal: Hij draagt altijd zijn nette schoenen en een wit (of heel soms zwart) overhemd. Tevens draagt hij praktisch altijd zijn zwarte aktetas bij zich. Hierin zitten zijn tekenspullen.

INNERLIJK
Likes: Tekenen (let wel: altijd op hetzelfde,verouderde papier en met zwarte inkt in plaats van potlood), thee, de herfst omdat alles sterft en zich klaar maakt voor een vreedzame slaap, de winter omdat alles dan zwart en wit kleurt, zwart en wit, perfect gebalanceerde contrasten, ronde getallen, mooie schoenen, rust en stilte, verlaten en vervallen plekken, mensen die nadenken, logica, stille mensen, pianomuziek, vioolmuziek, het platteland, symmetrie, ernstige mensen, een nette manier van spreken, goede houdingen, en Shia, zijn denker.
Dislikes: Plotselinge of te harde geluiden, onrust (ook onrustige stiltes), ongemak, blauwe inkt en blauwe pennen, zomer, koffie, drukke mensen, zenuwachtige mensen, mensen in het algemeen, vals gestemde instrumenten, kinderen, ouders die hun kinderen verraden, kleine ruimtes, vliegschepen, felle kleuren, levendigheid, drukte, praktisch alles dat geen rust uitstraalt, te concrete logica (zoals wiskunde, waar iets onbetwijfelbaar is).
Favoriete muziek: Brian Crain, Franz Ferdinand, Woodkid, Mac Demarco, Moby, salvia palth, Thirteen Senses, The Walters, Widowspeak
Extra: Vincent streeft naar solipsisme, maar slaagt er nooit in dit te bereiken omdat er dingen in zijn omgeving gebeuren waar hij nooit, maar dan ook nooit zelf mee zou willen komen (zoals een deur die niet goed sluit of een muur die niet effen wit geschilderd is). Hoewel hij verlangt naar het idee dat hij de enige echte levensvorm is en dat de gehele buitenwereld alleen in zijn hoofd bestaat, weigert hij toe te geven dat dit echt zo is, aangezien dit zou betekenen dat hij in zijn hoofd dergelijke onregelmatigheden of asymmetrie kan doen ontstaan.
Beschrijving van het innerlijk/het gedrag:
Vincent is een nette jongen. Een rechte houding, nette woorden en een rustige stem vloeien voort uit zijn opvoeding. Hij is beleefd, maar erg op zichzelf gericht. Jouw problemen, of al het mogelijke andere dat je hem te melden hebt, interesseren hem niet. Hij is dan ook beleefd onbeleefd. Kan met de juiste woorden duidelijk maken dat het hem niks kan schelen en dat hij je liever kwijt dan rijk is. Zijn houding straalt al snel intimidatie uit en dit is precies hoe hij het het liefste heeft. Graag ontmoedigt hij mensen om met hem te praten, nog voordat ze het gesprek met hem hebben geopend. Het liefst houdt hij iedereen, met uitzondering van Shia (God knows why), buiten zijn bereik.

EXTRA
Voice: Alex Kapranos, (zanger Franz Ferdinand)
Faceclaim: Ruki Mukami, Diabolik Lovers

GESCHIEDENIS
0-5
In zijn jonge jaren was Vincent een normaal, rustig kind. Een modelkind, misschien wel. Zijn familie was erg rijk, maar deze rijkdom was hun niet aan komen waaien. Om welvarend te blijven, moesten beide ouders hard werken. Om deze reden waren het de kindermeisjes die Vincent zijn opvoeding voor het grootste deel voor hun rekening hebben genomen. Over het algemeen had Vincent een gloeiende hekel aan de kindermeisjes. Hij stoorde zich aan het feit dat ze dachten dat ze ook maar iets over hem te zeggen hadden, stoorde zich aan de rol die ze gegeven waren door zijn ouders. De jongen miste iets in zijn leven, namelijk de aanwezigheid van een vader en een moederfiguur. Hoewel hij zich het liefst wilde verzetten tegen de macht die de kindermeisjes was gegeven, leerde hij dat hij dit beter niet kon doen. Wanneer hij dit wel deed, volgde hierop een gepaste straf, mogelijk opgelegd door de kindermeisjes maar veel vaker door zijn vader zelf. De enige keren dat zijn vader echt tijd aan hem besteedde, was wanneer Vincent zich had misdragen, wanneer hij het gezag van zijn kindermeisjes ondermijnde. Zijn angst voor deze straffen, maakten hem het modelkind dat iedereen zag. Hij deed braaf wat hem werd opgedragen, leerde de tafels, leerde de maan-roos-vis, leerde spellen en stampte de etiquette. Op zijn 5e kreeg hij een nieuw kindermeisje, een vierentwintig jarige schone. Hij en het meisje werden binnen korte tijd ontzettend close. Voor het eerst in zijn leven had Vincent een vriend. Een echte vriend, die wist wat hij dacht, die tijd wilde steken in deze gedachtes en die hem niet nam zoals iedereen hem nam: stil, een gesloten boek. Ze hielp hem uit zijn schulp kruipen, zichzelf zijn. Gaf hem zijn tekenpapier en zijn pen en hielp hem aan het tekenen. Ze zorgde voor hen. Niet zoals een voogd dat deed, maar eerder als een zorgzame vriend.
Achter het modelkind, zat een gefrustreerde jongen, die moeite had met verandering en asymmetrie. Een jongetje dat uit het niets furieus om zich heen kon slaan omdat iets niet lukte, omdat lijnen niet recht werden of omdat noten niet goed klonken. Waar zijn ouders en voorgaande kindermeisjes hier een probleem zagen en hem keer op keer straften wanneer deze verwarring en pure paniek toesloegen, probeerde zijn nieuwe kindermeisje hem te begrijpen. Ze hielp hem, begreep dat zijn probleem zat in het onbegrip, in het perfectionisme.

6-11
Vincent begon zijn zesde levensjaar zoals menig kind in zijn omgeving dit deed. Met een groot feest, waar een kind van zes absoluut niks aan had. Een luchtkussen, een gigantische taart. Dingen waar Vincent de waarde nooit van zou kunnen inschatten en die hem daarnaast nooit iets zouden kunnen schelen. Springkussens, mensenmassa's, te veel en te zoet eten, cadeautjes waar hij nooit mee zou spelen. Hij voelde zich buitengewoon slecht op zijn plek, de drukte werd hem te veel, Vincent sloeg door en spendeerde als straf een nacht in de trapkast.
Zijn volgende bezoekje aan de trapkast was een stuk langer en vond een half jaar later plaats, in de zomer. Zijn kindermeisje had hem meegenomen naar het strand. Dolgelukkig was Vincent begonnen aan een zandkasteel en had de hele middag aan dit zandkasteel zitten werken. Het kind kon uren bezig zijn met een bouwwerk of met tekeningen, uren focussen op symmetrie, gelijkheid. Hij was dan ook laaiend toen een meisje in zijn zon kwam staan. Het kind sprak iets, glimlachte verkeerd naar hem en dit alles schoot Vincent in het verkeerde keelgat. Zo laf als kinderen kunnen zijn, duwde hij met zijn kleine kinderhandjes en alle kracht die hij in zich had het meisje tegen de borst. Zij viel, sloeg in haar val een toren van Vincent zijn kasteel om en landde met haar hoofd op een steen in het water. Alleen het tweede kon Vincent iets schelen. Woedend op het meisje richtte hij zich weer op zijn zandkasteel, terwijl het water om hem heen langzaam rood kleurde. De zesjarige jongen had geen enkel besef van leven of dood,  van goed of van kwaad, van vergankelijkheid, maar hij wist dat de slaap waarin het meisje verkeerde onprettig moest zijn en dat het haar verdiende loon was.
Zijn kindermeisje werd gauw hierna ontslagen. De schuld van de moord werd op haar afgeschoven en ze verdween uit Vincent haar leven. Vincent was woedend, wanhopig en zijn beste en enige vriend kwijt. Hij wist niet wat hij moest, werd gek van het gat dat in zijn leven was gescheurd. Nog altijd ging hij braaf naar zijn pianolessen en tekende hij de prachtige tekeningen, maar de melodieën waren droef en de tekeningen gruwelijk. De jongen maakte mensen bang. Wanneer hij trots zijn tekenblok wilde tonen aan gasten, snoerden kindermeisjes en zijn vader of moeder hem snel de mond. Zijn talent, hoe groot dan ook, werd niet meer erkend, maar weggestopt waar het niemand zou kunnen kwetsen. Vincent was meer op zichzelf dan ooit, vertrouwde niemand meer en zeker zijn ouders niet. Jaren gingen voorbij. Vincent distantieerde zichzelf steeds verder van zijn ouders en werd steeds meer naar zijn tekeningen en zijn muziek getrokken. Hij was een ijverig kind, dat zich volledig had afgesloten van alles en iedereen.

12-heden
Maar de dag kwam dat thuisscholing niet genoeg meer was. Al de overgevlogen leraren hadden hun taak gedaan, de basis (een zeer stevige en goede) was gelegd en het was tijd voor Vincent om zich verder te ontwikkelen. Althans, dit was wat de dokter zijn ouders had verteld en wat zijn ouders dankbaar hadden aangenomen als de waarheid. Hoewel zowel zijn moeder als zijn vader het niet durfden te zeggen, uit angst voor het label van 'slechte ouders', was het stel blij dat het kind van het dagelijkse toneel verdween.
Vincent zelf was doodsbang voor de nieuwe mensen die hij zou moeten leren kennen, de omgeving waar hij zich zou bevinden. Hij was bang voor de drukte, de chaos, dat hij zichzelf niet zou kunnen beheersen. Maar terwijl hij in het vervloekte vliegbeest stapte dat hem naar Starshine Academy zou brengen, viel er een rust over hem heen die zijn zorgen voor een groot deel naar de achtergrond drukte. Hij was eindelijk af van zijn ouders, de mensen die hem vaker hadden verraden dan wie dan ook. Op de academy voelde hij zich nooit echt op zijn plek. Er waren te veel mensen, er was te veel onrust, maar hij voelde zich er meer thuis dan hij ooit had gedaan in het ouderlijk huis. Hij had niemand om zich zorgen over te maken, deed wat de school van hem verwachtte en had verdere tijd voor zichzelf en hem alleen. Hij tekende, aan een stuk door en speelde piano in het muzieklokaal wanneer dit mogelijk was. Hoewel hij dan geen vrienden had, voelde hij zich maar op enkele momenten echt eenzaam. Op deze momenten wandelde hij, schreef hij een muziekstuk of ging hij erop uit om te tekenen. Meestal was dit genoeg om zijn geest weer tot rust te brengen.