Zijn dag was al niet al te best geweest. Hij had die ochtend meer dan een uur achter zijn rode lenzen gezocht. Hij had zijn voet gestoten tegen  zijn bed en zijn knie was niet bepaald onzacht tegen de bank van een student gekomen toen hij uitweek voor iemand die met een blad vol inkt voorbij kwam lopen. Balen als leerlingen niet wisten hoeveel inkt ze mochten gebruiken, zefs nadat hij vier keer de uitleg gedaan had. Daarna had hij iemands kleiwerk tegen de grond gelopen en had hij ook nog een halve 'ruzie' gehad met een leerling die zichzelf beter voelde. Hij zuchtte en knikte toen. "Ja, de les is gedaan", antwoorde hij, en hij keek met een dubbel gevoel toe hoe de leerlingen snel hun tassen inpakten en hun potloden in hun pennenzakken smeten. Diusz had een soort van medelijden met de potloden. Zo brak het lood binnenin gauw, als je er zo mee gooide. De jongen die gevraagd had of de les gedaan was, liep als laatste naar buiten. Hij gooide de deur van het atelier dicht misschien iets harder dan Dieu het graag had. De man haalde een hand door zijn haar en wloot met een zucht zijn ogen. Hij snapte het wel. Het was het laatste lesuur, wie had er dan nog graag een uur kunst? Niemand, werkelijk niemand. Zelfs hij had kunst op een laatste uur lang en saai gevonden, hoe erg hij er ook van hield. De man met het donkere haar liep door zijn atelier heen en veegde het gomsel dat nog op de banken lag de grond op. Toen zocht hij naar de borstel, die achteraan achter een kast stond, en borstelde alles mooi naar richting de deur. Hij had nu geen zin om verder op te ruimen, en er zou vast nog wel een kuisvrouw of iets in die aard langskomen. Diusz haalde zijn tas op, die nog op zijn stoel bij zijn tafel stond, en liep het atelier uit. De deur sloot hij voorzichtig achter zijn rug, en het slot draaide hij op slot.
De jongeman, al was hij niet zo bijzonder jong meer, zwierf de gangen even door en passeerde nog kort bij de lerarenkamer. Hij deed de deur open en liep er binnen. Hij knikte even naar enkele leerkrachten die hij herkende en ging zitten. Er stond een kop koffie, maar die liet hij wijselijk voor zich staan koud worden. Hij had het niet zo op koffie. Hij ordende zijn papieren netjes en stak ze weer weg in zijn tas. De stoelen van de leerarenkamer zaten bijzonder slecht. Haast ongemakkelijk. Hij vond ze net iets te laag voor de tafel. Of hij was gewoon te groot, maar dan nog. De man keek vanuit zijn linkerooghoek naar de leerkracht baast em, maar maar voor kort, want hij was niet gewend aan het gevoel van de lenzen dat je kreeg als je naar uiterst links of rechts keek. Het voelde zo vreemd. Diusz schoof de kop een beetje verder voor zich uit. Hij richtte zijn ogen voor zich uit en zag nu pas dat de leerkracht van gym voor hem zat. Hij zond hem een klein glimlachje.

"This was never the way I planned, not my intention. I got so brave, drink in hand, lost my discretion. It's not what I'm used to."

Diusz opende zijn ogen en sloot ze ook meteen weer, niet eens de moeite doend om rond te kijken. Hij lag goed, hij lag zacht, en warm. In een bed. Zalig. Hoofdpijn, veel hoofdpijn had hij wel, dat was het enige negatieve aan die ochtend (voor zover hij al wist). De gedachten van wat er de dag ervoor gebeurd was kwamen stillaan een beetje terug. Een beetje, met de nadruk daarop. Hij besefte wel nog net wat die herinneringen betekenden. Hij was nog te ver heen om dat te kunnen beseffen. Hij trok het laken verder over zijn schouders heen en slaakte even een zuchtje voor hij zijn hoofd korter naar de persoon naast hem lag legde. De armen om hem heen gaven hem een geruststellend gevoel. Want wat niet weet, niet deert. Maar gauw zou hij weten, en dan zou hij wensen dat hij dat niet wist. Zijn onderrug deed pijn. En meer, maar opnieuw, nog niets drong echt tot hem door. Dieu knipperde met zijn ogen en hield een hand voor zijn mond. Toen het beeld verscherpte, moest hij diep fronsen om te beseffen wie er naast zich lag. Niet Halina. Halina had paarsig haar gehad. Het haar van de persoon naast zich was zwart. En kort. Kort haar? Zover hij wist, had Halina nog steeds lang haar, erg lang. Deze persoon was ook een stuk kleiner. De man had zijn ogen weer even gesloten, maar toen hij ze opende, kon hij wel helder kijken, en hij was helemaal niet blij met wat hij zag. Of misschien toch stiekem wel een klein beetje. Alleen dat het werkelijkheid was en niet één of andere vremde droom, baard e hem zorgen. Het ergste was dat zijn eerste gedacht was 'waar heb ik mijn lenzen gedaan', want hij kon zich niet indenken dat hij die ingelaten had, hoe dronken hij ook geweest was en wat hij ook met de man naast zich gedaan had. Het verklaarde de pijn wel, de pijn die begon halverwege zijn rug en eindigde ergens aan zijn knieën. De kunstleerkracht haalde zijn hoofd weer weg van de plaats waar hij het gelegd had. Hij tilde zijn hoofd een beetje op en kroop toen achteruit. Ja, het was écht Rivaille.
Nadat het hem zo'n drietal minuten gekost had op te bekomen, trok de man zich los uit de armen van de ander. "Damn." Armen die hij eerder nog niet gezien had. Armen waar hij nooit echt op gelet had, maar die wel mooi paste bij de rol van gymleerkracht. Riv's armen waren gespierd, en het was ergens we grappig als je dacht aan zijn grootte. Funsized, zei hij toch altijd? Zeker funsized, Diusz kon het nu bevestigen. Hij ging overeind zitten en trok het deken nog steeds goed over zich heen, beseffend dat hij zijn boxers niet aanhad. Verdomme, waar waren die? Als hij ze nog aangehad had, zou hij weggeslopen kunnen zijn, maar nu moest hij wel blijven. Want als Riv nu wakker zou worden, en hij aan het rondzoeken was, dan zou dat ook geen zich zijn. De man vervloekte zichzelf. Hij ging op de rand van het bed zitten, trok het laken mee om het over zijn schoot te houden. Zijn rug mocht ontbloot zijn, daar konden toch enkel zijn tatoeages bewonderd worden, want de pijn in iemands onderrug viel niet te zien. Hij keek over zijn schouder heen, naar de andere leerkracht. Als dit maar niet officieel bekend werd. Voor het eerst had hij een klein beetje spijt dat hij weggegaan was van zijn vorige job, daar was hij nog Dieudonné, hier was hij f*cked. Letterlijk.

Master Rivaille.
RIP Ez en Lizz

Hij had gedacht dat hij de ergste dag van de week wem achter de rug gehad had, zeker na die drukke klas op een vrijdag, het laatste uur, maar niets leek minder waar. Niets was minder waar, want nu bevond hij zich in het bed van niemand minder dan die dwerg van een leerkracht die probeerde gymles te geven. Nee, hij stelde het te pessimistisch op, Rivaille was een man van lein postuur die zeer zeker goed zijn best deed een goede gymleerkracht te zijn. Een vreemd man, het leek niet alsof de man vaak lachtte, of dat hij überhaupt erg gelukkig was in zijn leven. Diusz wist zelf niet mer wat hij voor man was, op het moment. Geen echt man meer, voelde het bijna. Een echt man zou nooit in bed belanden bij een ander. Want dit was niet als een sleepover, dat voelde hij.

Papierwerk, dat was toch wat ze gingen doen, niet? Wel, papierwerk met een glas wijn was wel oké. Papierwerk met een glas sterker ook. Papierwerk met meerdere glazen sterker werd al gevaarlijk. Maar papierwerk met een hele hoop glazen werd gewoonweg gevaarlijk. Zeker als je er met een man als Rivaille zat. Hij herinnerde zich niet eens meer goed hoe het gegaan was, hij wist alleen dat hij zelf wel te ver gegaan was met de alcoholische dranken. De ander man had zeker niet geleken alsof hij er last van had. Dat maakte het enkel erger.

Na de hoofdpijn verbeten te hebben, en nadat hij zijn ogen open had kunnen doen, had hij gemerkt dat hij in de armen van iemand lag. Dat had hij eerder ook al wel gemerkt, maar nu pas besefte hij het een beetje. Nadenkend over wie dit nu precies was, want Halina was het al niet, maakte hij zich er geen zorgen over dat hij in de armen van de persoon bleef liggen. Hij lag er wel goed. Dieu kroop een beetje weg, uit de armen, weg van het slapende lichaam naast zich. Of was hij dood? Nee, god, wat een stomme gedachte. Je ging echt niet door van een keertje dronken worden. Tenzij dat hij Rivaille vermoord had. Nee, nauurlijk niet. De man sliep gewoon. De kunstleerkracht ging op de rand van het bed zitten en trok het laken naar zijn toe om het over zijn schoot heen gedrappeerd te kunnen houden, want hij was helemaal niet op zijn gemak bij de andere man in de kamer. Diusz rolde kort met zijn schouders om de pijn weg te krijgen. Hij wreef door zijn ogen en vloekte bij zichzelf. Weggezakt in gedachte, in zelfmedelijden en in een hoop andere gevoelens had hij niet opgemerkt dat Rivaille overeind was gaan zitten. Pas toen die kuchte keek de getatoeëerde man over zijn schouder, naar de zwartharige persoon. “Goed geslapen?“ klonk diens vraag. Diusz opende zijn mond even en sloot ze dan terug, enkel om even later toch terug zijn mond te openen. "G-goed... geslapen?" herhaalde hij de vraag. "Ehhja hoor", zei hij toen snel. "Jij?" Hij dwong zichzelf er een klein glimlachje uit te persen, tegen beter weten in. De man nam het laken mee toen hij zijn benen in kleermakerszit terug op het bed trok en zich een halve draai richting de man toe draaide. Hij knikte hem toe, als een goedemorgengroet. Hij sloeg zijn armen neer door de armen, want daar was zijn blik weer direct op gevallen. Hij schaamde zich, hij had zichzelf niet in de hand gehad. Slaperig haalde de leerkracht een hand over zijn gezicht en hij trok het elastiekje dat hij nog in zijn haar gehad had er uit. Zijn haar had toch nog maar in een halve staart gehangen, en zonder de spel was het vaag, want hij voelde zich raar als hij zijn haar niet opgestoken kon dragen. "Is je papierwerk af geraakt?" vroeg hij op neutrale toon, proberend er geen greintje humor in door te laten klinken. De man vroeg zich af hoe begaaid de bureau er wel niet uit moest zien. Hij wist niet of hij blij of juist niets moest zijn dat hij zich niet veel meer in detail herinnerde. Hij hield een hand voor zijn mond en geeuwde. "Goedemorgen, trouwens."

This was never the way I planned, not my intention

Ongegeneerd gaapt Rivaille luidruchtig, zijn lichaam tegelijkertijd rekkend en strekkend. Het was alweer een tijdje geleden dat hij zo laat was opgestaan. Een kleine grijns was rond zijn lippen te vinden toen hij naar de langere man keek, de frons die zich normaal tussen zijn wenkbrauwen bevond was weg en voor een keer leek de man totaal ontspannen. Na even goed rond te hebben gekeken was zijn conclusie al gauw dat de kamer een rotzooi was en dat hij moest gaan opruimen. Maar, helaas voor hem moesten zijn ogen nog even wennen aan het felle daglicht dat naar binnen scheen. Hij wist dat zijn bril ergens op het nachtkastje moest liggen en met tastende hand zocht hij ernaar, tot hij het onder zijn vingers voelde en de bril op deed.

Voor sommige zag dit er raar uit, de altijd zo serieuze leraar die er nu zo ontspannen uitzag, zelfs met zijn bril op. Een gaap verliet zijn lippen weer toen hij zichzelf uit bed sleurde en zijn boxer ergens van de grond raapte en aandeed. Hij rekte zich nogmaals uit en liep toen naar de stoel waar zijn kleren op lagen om alleen zijn blouse te pakken en die aan te doen, half dicht te knopen met snelheid die hij in al zijn bewegingen had, om vervolgens naar het grote raam te lopen en om deze, op zijn tenen staande dicht te doen.

Ondanks dat Rivaille zelf klein was, met zijn een meter zestig, waren zijn benen lang. Raar, zou je zeggen als je keek naar de lengte van de man, maar als je wist hoeveel hij op een dag trainde, zou je het nog raarder vinden als je wist wat er zich onder zijn altijd nette kleding bevond. Het pak liet hem er dan misschien dun en onbespierd uitzien, maar mee dat het shirt alleen al uit ging zou je toch beter weten. Ondanks zijn lengte was de man zeker gespierd, tot op het punt dat het eigenlijk helemaal niet toepasselijk was. De spieren die Rivaille had zouden op iemand moeten zitten die minstens een meter tachtig was. Zijn armen behoorde daar zeker tot toe, maar die zaten altijd verborgen onder zijn shirts. 

Met een korte draai keek hij naar Diusz, een van zijn mondhoeken zat een beetje omhoog, iets wat vrij abnormaal was voor de kleine leraar. Met een kleine schud van zijn hoofd op de vraag of het papierwerk was afgeraakt zou het wel duidelijk zijn dat het niet zo was. " Integendeel zelfs, het blijkt dat we.. een veel plezieriger onderwerp genomen hebben om het te kunnen vervangen. Het papierwerk." Een grijns was om zijn lippen te vinden toen hij tegen zijn bureau aan ging staan, nog steeds zijn blik op Diusz gericht. " Ik hoop dat je nergens meer last van hebt? Het was natuurlijk niet mijn directe indicatie om je pijn te doen." De kunst leraar moest eens weten wat voor een directe indicatie Rivaille eigenlijk had.

Hij snapte niet hoe het gekomen was. Was hij zo hopeloos geweest? Hij wou dat hij nooit zijn schooltje verlaten had. Hij had het goed gehad op Cassia. Met Halina. Hij had op de school kunnen blijven, met Halina als collega, iedere dag Dieudonné genoemd worden, maar natuurlijk, natuurlijk, was hij weer weggevlucht. Bindingsangst. Flauw als mensen zeiden dat hij het niet had omdat hij duidelijk wel aan mensen gehecht kon raken, want ja, hij kon gehecht worden aan mensen. Hij had meer bindingstangst op romantisch vlak. Want hij was zeer zeker gehecht aan Kaja, zijn zus. Hij was gehecht aan Halina, als een vriendin, want de gevoelens die hij voor haar gevoeld had en nog steeds zo nu en dan voelde, die negeerde hij liefst. Maar hier op Starshine komen was blijkbaar ook geen geweldig idee geweest, want hij was alweer in een situatie terrecht gekomen waarin hij liever niet verkeerde. Hij bevond zich op de kamer van de gymleerkracht en beetje bij beetje herrinerde hij zich weer wat er zich de dag ervoor afgespeeld had. En hij voelde het ook.

Hij was wakker geworden, eerst en vooral in de armen van de andere leerkracht, maar al gauw had hij zich losgetrokken uit de armen en was rechtop gaan zitten, op de rand van het bed. De andere man was overeind gaan zitten en had zijn mond geopend om te spreken. Bij het horen van de vraag keerde Dieu zich richting de kleinere man. "G-goed... geslapen?" herhaalde hij de vraag. "Ehhja hoor", zei hij toen snel. "Jij?" Hij glimlachte even. De andere man was opgestaan en Diusz keek weg tot die zijn boxers aangetrokken had. God, dit was veel ongemakkelijker dan hij zichzelf ooit toe zou laten om er over na te denken. Hij keek toe hoe de man op zijn tenen stond om het raam dicht te doen. Het was een grappig zich, en ook geen mis zicht. Rivaille had een geweldig stel benen. Hij had verbazend snel dat hemd dichtgeknoopt. Diusz gritste zijn potje met de lenzen van de nachttafel af en stond op, om ook zijn boxers aan te trekken en vervolgens weer zich neer te laten vallen op het bed. Zittend, dan wel te verstaan. "Is je papierwerk af geraakt?" vroeg hij op neutrale toon. Het antwoord was geschud. "Integendeel zelfs, het blijkt dat we.. een veel plezieriger onderwerp genomen hebben om het te kunnen vervangen. Het papierwerk." Als hij op dat moment aan het drinken geweest was, had hij zich waarschijnlijk ferm verslikt en had hij alles weer opgehoest, maar nu zat in in stilte zijn best te doen om de man aan te kijken alsof het een doodnormaal gesprek was. Hij wou dat hij er net zo casual over kon doen. Riv stond tegen zijn bureau geleund. De kunstleerkracht schraapte zijn keel lichtjes door het voorwerp. "Ik hoop dat je nergens meer last van hebt? Het was natuurlijk niet mijn directe indicatie om je pijn te doen." Diusz stond op en liep naar het raam. Hij kon die wel als spiegel gebruiken voor zijn lenzen. Hij deed het potje open, haalde er één van de twee rode lenzen uit en trok zijn ooglid naar onder om de lens vervolgens voorzichtig op zijn oogbol te leggen. Hij knipperde en herhaalde het proces met zijn andere oog toen de eerste mooi zat. "Nee hoor, nergens last van", loog hij zo goed en zo kwaad als hij kon. Hij schroefde het potje weer dicht en zette het voorzichtig weer op de nachttafel. "En ah well, blijkbaar heb je inderdaad een ander onderwerp verkozen boven je papierwerk." Hij sprak met opzet met 'heb je', om zichzelf onschuldig te claimen. Ook al wist hij dat hij hier net zo veel fout in had. Maar nu was het gebeurd, en hij kon niet meer terug.
Het was een schande, wel, vond hij. Hij had nog gevoelens voor Halina, daar was hij honderd procent zeker van, en voor Rivaille had hij geen gevoelens. Dit had nooit mogen gebeuren. This was never the way I planned, not my intention. Hij was toch hetero? Dit had echt niet mogen gebeuren. Maar zolang niemand er van wist, zou er niets ernstig gebeuren, toch? Diusz nam zijn shirt van de grond af en duizelde even toen hij rechtstond. Plots stond Riv niet meer tegen de bureau, maar wel iemand anders die hij gaag zag. Halina stond nu tegen de bureau op. Ze had haar mooie jurk weer aan, die jurk die ze vaak gedragen had en die jurk die hij veel liever een keer op de grond van zijn slaapkamer had zien liggen dan dat de stof nog om haar schouders en lichaam heen hing. "Halina", mompelde hij zacht. It's only just a crush, it'll go away. It's just like all the others it'll go away, or maybe this is danger and you just don't know. You pray it all away but it continues to grow. I want to hold you close, skin pressed against me tight. Lie still, and close your eyes girl. So lovely, it feels so right. Hij wreef over zijn arm en liep toen langzaam op de vrouw aan de bureau af. Hij legde een hand in haar hals en een hand op haar onderrug en bukte lichtjes om zijn lippen op die van Halina te drukken. Blijkbaar was de alcohol nog niet helemaal uitgewerkt. Toen hij besefte wat hij aan het doen was, liet hij haar meteen los. Of haar... Zijn hersenen hadden een vuil spelletje met hem gespeeld, want tegen het bureau was helemaal geen Halina te bekennen. Het was nog steds Master Rivaille. Diusz trok zijn handen snel en teleurgesteld terug. "Waar is ze heen", vroeg hij, al was het niet echt een vraag, het was eerder een vraag aan zichzelf. "Ze is weg."" Hij wreef over zijn gezicht en zette een stap achteruit. "Weg, Rivaille."

I want to hold you close, soft breath, beating heart. As I whisper in your ear:
I want to f**king tear you apart

“ Levi-Aniki, kunnen we vandaag naar buiten gaan?” Schreeuwde zijn zusje vrolijk tegen hem. Ze was natuurlijk niet echt zijn zusje, de eenentwintig jarige man had niet eens meer echte familie. De soort familie die hij nu nog had waren Isabel en Farlan, zijn beste vrienden. Farlan was een jaar jonger als hem, terwijl Isabel pas vijftien was. Dat was waarschijnlijk ook een rede waarom ze zowel hem als Farlan altijd broer noemde. Voor Nathan zelf was dit niet raar meer, het meisje noemde hen al zo sinds ze tien was. Zes jaar woonde ze al bij de twee jongens, zes lange jaren langer in de ondergrondse op Puffoon. Nathan had zich afgevraagd of hij ooit nog wel echte lucht zou zien in plaats van de grote stenen pilaren die alles op zijn plek hielden en de grond waarboven zich zon bevond, waar de rijkere mensen woonde. Hier beneden zaten mensen die haast tot geen geld hadden, uitschot. En daar maakte hij deel van uit.
Natuurlijk wende je er wel aan, het was de natuur. Al kon je eerder zeggen dat de sterkste juist beneden leefde. Dat waren mensen die vechten voor hun levens, de mensen boven hadden hun leven opgekocht met geld. En dat was iets, dat Rivaille echt niet kon uitstaan. Hij had het gezien, mensen die ondergronds veel geld verdiende en hun leven opkochten aan de elfde trap, de enige trap waarmee je naar boven kon. Je moest wel niet proberen er langs te gaan zonder te betalen, want dat kon je nog wel eens je leven gaan kosten. Rivaille wist dat als een van de beste, maar dat werd ook verwacht, als grootste crimineel in de ondergrondse, en bovengronds. Hij werd overal gezocht maar niemand kon hem vinden.  Hoe ironisch, als je je bedacht dat de man vier straten van de trap woonde. Nog steeds hadden ze hem niet gevonden, en dat wou hij ook graag zo houden, zeker nu dit zijn laatste opdracht zou zijn. Iets wat hij samen met zijn zusje en zijn beste vriend zou doen. Iets waarmee ze veel geld konden krijgen en dan toch wel naar boven konden. Hij gunde dat zijn zusje en beste vriend, zeker omdat het weinige licht dat ze beneden hadden de benen van mensen aantasten, zo erg dat er maandelijks al honderd mensen aan stierven.
--
Het was ze niet gelukt, ze waren opgepakt. Alle drie, net een dag voor ze  weg zouden gaan uit dit stinkende hol. Natuurlijk, natuurlijk zou dit gebeuren. Hij had het aan moeten zien komen en de deal niet moeten sluiten, maar alles voor geld. Alles om ook maar zijn vrienden te geven wat ze nodig hadden. En daar zaten ze dan, op hun knieën in de modder, als hij los was geweest had hij degene die hem vast had een goede klap verkocht. Niemand, niemand zette hem neer in de modder. Laten we deze zin opnieuw vormen, niemand duwde zijn hoofd in de modder. Rivaille was al zo ver om de man zijn hoofd gewoon om te draaien, hij werd langzaam gestoord van alle modder op zijn kleding, gezicht en haar. Hij werd losgelaten, eindelijk. Als het nog langer had geduurd had hij niet ingestaan voor wat hij dan had gedaan. Langzaam was hij omhoog gekomen en keek de lange man met het blonde haar en de meest misvormde wenkbrauwen die boven een stel grote blauwe ogen zaten. ‘ I’m in hell.’

Ja, hij had het door dat Diusz degene was die hem kuste, ja hij had het door dat meneer dat dacht hij iemand anders was, een vrouw for god’s sake. Hij wist dat hij er vrij feminine uitzag, maar dat het zo erg zou zijn had hij niet gedacht. Een frons was te vinden tussen zijn wenkbrauwen en haast nijdig keek hij naar de kunst docent. Hem kussen was oke, maar dan vervolgens denken dat hij een vrouw was paste niet in zijn lade, en gekwetst draaide hij zich om en keek uit het grote raam. Ondanks dat het raam wat vies was, zag hij duidelijk dat zijn haren vrij door de war zaten en met een hand begon hij het goed te doen, het zag er niet uit tot voor hij alles goed gelegd had. Met zijn blik nog steeds naar buiten gericht, keek de man via het raam naar Diusz. “ Goh, natuurlijk is ze hier niet. Dit zijn nog wel mijn kamers.” Gromde hij boos in de richting van de andere leraar. “ Maar alas, ik wist niet dat ik er zo vrouwelijk uitzag. Misschien moet ik mijn haar maar eens laten groeien.” Bromde hij en begon zijn broek te zoeken, maar ter vergeefs, hij vond deze niet. Ah well, dan maar zonder. Met een luide plof zat hij neer in zijn bureaustoel, zijn ogen gleden al gauw naar het halfvolle glas Whiskey dat naast zijn papieren stond. Voor hij deze pakte zette de bleke man eerst zijn bril op. Zijn kobalt-grijze ogen gleden terug naar het glas en zonder er iets om te geven pakte hij deze en zette hem aan zijn lippen om het glas in een teug leeg te drinken. Het brandde in zijn keel, maar hij kon er echt niet veel meer om geven. “ Diusz, geef me een nieuwe fles, alsjeblieft.” Sprak hij monotoon terwijl zijn ogen over het handschrift van de leerling gleden die een toets gemaakt had. Het liefste zette hij nu gewoon een streep door alles om later de leerling een schop te geven zodat het kind zou gaan leren, maar hij moest het wel echt nakijken, dat hoorde zo. Dus toen hij er eindelijk aan begon en hij strepen begon te zetten bij elk fout antwoord gleed zijn blik af naar Diusz, of wel, over Diusz. Hij moest bekennen, de leraar zag er alles behalve slecht aan, en aangezien Rivaille altijd al wel iets had voor langere mensen, was dit haast perfect. “ ga je nog helpen of moet ik echt alles alleen doen.” Ja, het was wel duidelijk dat Rivaille alles behalve blij was. En dit kwam dan wel weer door het feit dat hij aangezien was voor een vrouw. Tche.

Ja, haar paarse jurkje. Het jurkje waarvan de stof langs haar benen streek als ze liep, de stof die zachtjes meebewoog met de wind die er een spel van maakte. Een glimlach brak door en hij glimlachte breed naar haar. Ze glimlachte terug en hij zag dat ze naar hem zwaaide, nadat ze haar lokken uit haar gezicht gewreven had. Hij wuifde terug en liep langzaam op haar af. "Alles goed?" vroeg ze hem, en Diusz antwoorde door te knikken. Ja, het ging heel goed. Zeker nu hij met haar een kop thee ging drinken. Jammer genoeg was het wel om de lessen te bespreken, maar ze hadden vast nog wel de tijd om over andere dingen te spreken. Diusz reikte haar zijn arm toe, en zij haakte met een glimlach op haar gezicht in. Samen liepen ze naar de kortsbijzijnde zaak.

Hij wist niet wat hij deed toen hij dacht dat Rivaille Halina was. Ja, hij wist het wel. Hij wist wel dat zij het niet was, want dit was een man en geen vrouw. "Waar is ze heen", vroeg hij, al was het niet echt een vraag, het was eerder een vraag aan zichzelf. "Ze is weg."" Hij wreef over zijn gezicht en zette een stap achteruit. "Weg, Rivaille." Hij deed een stap achteruit. “Goh, natuurlijk is ze hier niet. Dit zijn nog wel mijn kamers.” Hij zond hem even een verwarde blik, maar knikte. Natuurlijk was ze niet hier. Wat een stom gedacht ook. De kleine man stond uit het raam te kijken. Het was geen mis zicht, maar hij schaamde zich wel voor zijn actie van net. Hij vergeleek de man nota bene met een vrouw. De man had zich van hem af gedraaid na de kus. “Maar alas, ik wist niet dat ik er zo vrouwelijk uitzag. Misschien moet ik mijn haar maar eens laten groeien.” Diusz wou er een antwoord op geven, maar de andere man was al begonnen met zoeken naar iets. De man plofte neer in zijn stoel toen hij duidelijk niet gevonden had wat hij zocht. De kunstdocent stond er maar stil bij -- hij had werkelijk geen idee wat hij moest doen.

"Weet je nu wel wat je moet doen?" Hij knikte kort en keek zijn moeder aan. Ook keek hij Halina aan. Maar dat was zoveel jaar later. "Ja hoor", antwoorde hij, in beide gevallen, ook al klonk het helemaal niet overtuigend en spraken zijn ogen ook wat anders uit. In beiden gevallen werd er geglimlacht naar hem. Het enige verschil is dat zijn moeder het hem opnieuw uitlegde, en dat Halina opstond en hem gauw een zoen op zijn wang gaf, voor ze zich omdraaide. "Ik moet maar eens gaan, maar ik zie je morgen wel. Vergeet niet het materiaal mee te nemen." Hij lachte kort en knikte haar toe. "Ik zal het niet vergeten."

“Diusz, geef me een nieuwe fles, alsjeblieft.” De woorden haalde hem uit zijn herinnering, een herinnering waar hij liever in gebleven was, ook al waren het er twee door elkaar heen, één van toen hij een jaar of zes was, één van enkele jaren geleden. Rivaille had plots een bril op en zat te verbeteren met een glas voor zich. De man met de aparte ogen deed wat hem gevraagd was, en bracht rustig en zonder te morren een nieuwe fles naar de man naar wie hij niet eens moest luisteren, mocht hij niet willen doen wat hem gevraagd werd. Niemand dwong hem die fles te halen, maar toch was hij door de kamer heen gelopen om een fles te halen, ook al bracht dat een paar slechte herinneringen op en wou hij liever even geen alcohol meer aanraken, zelfs al dronk hij niet. Een fles vasthouden zou hem zich moeilijk doen voelen. “Ga je nog helpen of moet ik echt alles alleen doen.” Diusz stond nu naast Rivailles bureau, zelfs niet weggedraaid nadat de man zijn ogen zo opvallend over de ander heen had laten gaan, maar fronstte nu wel licht. "Nee, ik ga niet helpen", antwoorde hij, antwoord gevend op een hele boel onuitgesproken vragen. Wil je helpen inschenken? Nee. Doe het zelf. Ga je helpen verbeteren? Nee, dat is jouw vak. Wil je helpen door e dit te doen vergeten? Ja, dat zou hij wel willen doen. Als iedereen het zou vergeten, zou alles ook een heel stuk mooier zijn. Meneer Casimir nam een stoel en zette die tegenover Riv, aan de andere kant van de bureau. Hij leunde met zijn ellebogen op de bureau en keek naar het papier dat de man met de zwarte haren aan het verbeteren was. Weer een keer kwam er een herinnering boven:

Ze had haar handen in haar haar zitten en een zucht rolde over haar lippen. "Hij denkt dat de hoofdkleuren paars, groen en oranje zijn",sprak ze. Dieu grinnikte, maar er kwam een kwade blik van Halina. "Niet grappig, Dieu." Hij lachte nog even en haalde zijn schouders op. "Niet iedereen is gemaakt voor de theoriekant van de kunst, Hali", zei hij geruststellend, maar ze leek nog steeds lastig en geërgerd. "Ik heb het hem vier keer uitgelegd!" Hij tikte een verdwaalde lok van haar paarsige haren uit haar gezicht en haalde zijn schouders op. "Zit er niet zo mee in." Halina was kwaad opgestaan en had de rode pen naar zijn hoofd gegooid toen ze zich omdraaide en langzaam van hem wegliep, nadat ze snel al haar spullen bij elkaar gegrabbeld had.

Het was ongezond hoe veel dingen die Rivaille deed, hem aan Halina deden denken. Zelfs de manier van fronsen. Hij wist niet of dit goed of slecht was, want als hij net zo gehecht zou raken aan deze persoon als hij aan haar gehecht geraakt was, dan zou dat voor een hoop lastige gevoelens zorgen, door zijn bindingsangst, doordat hij niet gehecht wou raken aan mensen. "Misschien," begon hij, "Misschien is het een leuk idee om dit helemaal te vergeten. Deze nacht, zo alles." Hij glimlachte zwak en prulde met een loshangende lok haar die uit zijn opgestoken haar ontsnapt was.

THIS WAS NEVER THE WAY I PLANNED, NOT MY INTENTION

Hij zat nog steeds tegenover Master Rivaille, al wou hij liever gewoon opstaan en de kamer van de man achter zich laten. Hij wou gewoon naar zijn eigen kamer, vooral doen alsof dit helemaal nooit gebeurd was, maar de man met de duistere haren leek er anders over te denken. Hij leek er geen spijt van te hebben dat het gebeurd was, maar misschien had hij ook niet zo'n zeurende hoofdpijn en niet zo'n zware hangover. Riv zat simpelweg met zijn vingers op het hout te tikken, iets waar Diusz bloednerveus van werd, zeker doordat hij er niets van kon zeggen omdat hij simpelweg niet wist wat hij moest zeggen. Dio keek de man gewoon aan, waardoor hun blikken elkaar kruisten, waardoor de kunstleerkracht de lichte blos op Rivailles kaken zag. Het zorgde ervoor dat de man met de lenzen in zich niet eens wou afvragen wat er zich in dat hoofd afspeelde.
Ja, er had zelfs letterlijk een grom geklonken van de andere man toen Diusz voorgesteld had het te vergeten. Wat was het probleem, dit was toch echt een fout? De kleine heer zat gewoon toetsen te verbeteren. Van WAT zelfs, schoot er door Diusz' hoofd heen. Hadden gymmers toetsen? Dat was best lelijk, hij vond sport wel een aangenaam vak, maar toetsen vond hij maar niets. Hij gaf zelf ook geen toetsen, maar dat was logisch. Je kon haast geen toetsen geven over kunst of je moest al echte theorie gaan vragen, iets wat Dieu liever niet deed. Hij legde zijn handen voor zich neer op het bureau en liet zijn ogen over zijn vingers heen gaan. De tatoeages op zijn vingers, zijn handen, zijn onder- en bovenarmen. Die op zijn rug en borstkas kon hij nu niet zien, maar de pijnlijke gedachte aan dat Rivaille ze waarschijnlijk wel gezien had, deed hem even op zijn onderlip bijten. Wat heb net zo stoorde, begon hij nu zelf te doen. Hij begon met zijn vingers op de tafel te tikken en keek licht geschrokken van zijn handen op toen Riv ijn hoofd oprichtte naar hem in plaats van naar de toetsen. Hij zag er best wel kwaad uit, maar er was geen frons. Wat was het dan? Waarom bleef hij nog op de kamer van deze man, deze... vreemde gymleerkracht? Hun ogen vonden elkaar weer, voor Diusz was dat jammer genoeg het geval, hij wou de ander niet aankijken. Hij wou gewoon helemaal weg van deze school. Maar toch bleef hij. Waarom? Hij had geen idee. Rivaille schudde zijn hoofd. Nee, hij wou het duidelijk niet vergeten. "Ik zie geen reden om dit te gaan vergeten, Dieu." De bijnaam deed hem kort huiveren, niet omdat hij het fijn vond dat hij zo genoemd te worden, maar omdat het hem deed denken aan de Dieudonné die Halina hem gegeven had als naam. Ook dat Rivaille zo vriendelijk, zacht en haast uitnodigend geklonken had, deed hem huiveren. Wat was er mis met hem? Wat was er mis met hen? "Dus nee, ik vergeet het niet hoe hard je ook gaat proberen om het me te laten vergeten." Diusz slikte en keek hoe de man nog steeds het glas in zijn hand hield. De man met het kortere zwarte haar nam daarna ook een slok van zijn glas, een grote slok, een die Diusz deed fronsen omdat zijn eigen keel ervan in vuur zou lijken te staan. Die van Riv blijkbaar ook, wanst hij hisste even. Dieu trok geamuseerd een mondhoek op, maar zo snel als die verschenen was, ging het soort glimlachje ook weer weg. "Waarom wil je het niet vergeten, Riv?" vroeg hij toen. "Heb je... Gevoelens, of zo?" Hij keek de kleine man lastig aan en prulde kort aan de zwarte nagellak op zijn vingernagel. Die van zijn wijsvinger, om precies te zijn. "Ik bedoel, voor mij. gevoelens voor mij. Anders zou het echt niet zo'n opgave zijn om te doen alsof hier niets gebeurd is."

god hopelijk ben je d'r wat mee.

Iets in Rivaille maakte duidelijk dat er iets aan de hand was met hem maar in eerste instantie wist hij niet wat het was. Nogal moeilijk te plaatsen om eerlijk te zijn en het maakte Riv nerveus, en niet zo'n klein beetje ook. Het tikken van zijn vingers werd steeds meer en hij moest moeite doen om zich er zelf niet aan te gaan ergeren. Na een laatste diepe zucht zette zijn pen in grote rode letters een 4 op het laatste toetsblad. Hij snapte niet hoe die leerlingen nou konden falen in een simpele toets over gym. Het waren basis dingen geweest die iedereen behoorde te weten. Rivaille kon de kinderen wel wurgen bij de antwoorden die hij op sommige vragen had gelezen maar besloot zijn rust te bewaren.

Zijn ogen vlogen weer omhoog toen Diusz een vraag stelde, de vraag was simpel : of hij gevoelens had voor de kunstleraar. Hier kon hij geen nee op zeggen want hij wist 90% zeker dat het zo was, de rede waarom wist hij nog steeds niet. Maar hij was nu al enkele minuten stil geweest op de vraag en moest deze wel beantwoorden anders was het ook weer zo raar. Dus gaf hij de andere man een korte knik terwijl zijn kobalt-gekleurde ogen  recht in de rode van de ander keken. "Het is praktischer en fysiek gezien makkelijker om te zeggen dat ik inderdaad een of ander raar gevoel voor je heb wat me nog niet gelukt is om te beschrijven in woorden." Onzeker keek de man naar het bureau voor zijn ogen weer omhoog gingen " Enkel en alleen weet ik dat ik dit zeker niet zal vergeten en als zouden we beide onze eigen weg gaan zie ik er het verdomde nut niet van in om er verder op in te gaan. Zeker niet nu ik me voor een goeie fucking keer zo goed voel"

Na die woorden stond de korte gymleraar op van zijn bureaustoel, die zachtjes verder naar achteren rolde, bijna horror-film achtig. Het feit dat Rivaille even achter Diusz zijn rug verdween en de man hem dus niet kon zien als deze niet omdraaide voegde er nog wat aan het horror gevoel toe. Wat geloop door de kamer en toen verscheen de zwartharige man weer naast Diusz, een hand op zijn schouder. Er was geen glimlach te bespeuren op het gezicht van de man, of in zijn ogen. Tot diezelfde man ineens op de schoot van de andere leraar zat, zijn lippen dicht, misschien iets te dicht bij Dieu zijn oor. " maar we weten allebei dat je het helemaal niet erg vond, Dieu." Fluisterde Rivaille in zijn oor. Voelde dit goed, om dit te doen? Riv kon dit bevestigen met een grote ja. Moest hij hier over na denken? Het antwoord kon hij al bedenken toen zijn handen over de armen en borstkas van de kunstleraar gingen. het antwoord was duidelijk nee. Helemaal niet zelfs. Een glimlach trok aan zijn mondhoeken maar het was niet dat ze zoveel omhoog gingen.