Met een verveelde blik keek Elliot zichzelf aan in de spiegel terwijl hij een poging deed om zijn blonde plukken te kalmeren. En dit was nu precies de reden waarom hij wenste dat het regende. Omdat zijn lokken altijd alle kanten opschoten. Toen hij dacht dat het wel fatsoenlijk lag, legde hij zijn kam weer neer. Ze vielen in elk geval weer netjes in zijn gezicht, dus dat was al iets. Zijn rode ogen keken hem aan. Hij steunde met zijn handpalmen tegen de wastafel terwijl hij zijn rode ogen inspecteerde. Zijn vader had geen rode ogen, maar blauw. Zijn vader had ook geen blond haar, maar zwartbruin. En zijn moeder… hij had geen idee. Hij had jaren geleden een foto van haar gezien, maar hij kon haar zich niet meer herinneren. Hij gromde gefrustreerd. Haar lijk wilde hij nu ook weer niet bepaald zien. Hij probeerde zijn gedachten te negeren, want anders zou hij dadelijk weer in de WC-pot zitten kotsen. Hij wreef door zijn blonde haren, negeerde het feit dat ze hierdoor weer wild om zijn hoofd lagen en trok zijn shirt over zijn gespierde lijf heen. Hij was best gespierd voor zo klein te zijn. Hij was kleiner dan de gemiddelde jongen van zijn leeftijd. Hij had een wijde joggingbroek aan. Het was toch zondag en hij had niks beters te doen. Hij besloot dat hij gewoon naar buiten zou gaan en zou kijken wat daar te beleven was. Kijken of hij weer in een ruzie zou belanden of deze keer echt vrienden zou maken. Hij glimlachte sarcastisch op dat laatste. Hij heette Elliot Heatvile. En Elliot Heatvile’s maakten geen vrienden. Of toch althans niet makkelijk. Soms vond hij zichzelf echt een Raziaan. Hij twijfelde dan soms ook wel eens over zijn echte afkomst, hoewel het vrij duidelijk was dat hij van Puffoon afkomstig was. Hij vond Puffoon echter zo… netjes. Hij zuchtte, haalde zijn schouders naar zichzelf op en besloot om maar eens naar dat verdomde grasveld te gaan. Hij had niet veel aan zijn huiswerk gedaan. Gewoon wat dingetjes ingevuld en wat dingetjes verzinnen. Ze vroegen hem dan ook om opstellen van twee kantjes te maken van de domste dingen. Wat verwachtten ze van hem? Hij had echter best wel een rijke fantasie, dus misschien dat hij toch minstens een zesje kon scoren. Hij sjokte, met zijn handen in zijn zakken, naar het grasveld toe. Hij lette niet echt op zijn omgeving en kon daardoor een botsing niet meer voorkomen. ‘Kijk verdomme uit waar je loopt,’ snauwde hij de persoon toe, ook al was hij zelf in fout. Vervolgens liep hij doodleuk verder.

Aah, wat een relaxte zondag….not! Nee, in de plaats van relaxen in haar bed of gewoon wat tekenen moest Alex natuurlijk het domein gaan verkennen, en zonder plattegrond dan wel sinds ze niks heeft aan dat verdomde stuk papier. Dat is waarom Alex op het moment haar bruine haren in een staart vastbond om zo meteen haar kamer te verlaten. Haar zwarte leggings en hoodie had ze al aan, zo meteen haar bikerboots nog en dan was ze klaar voor een hopelijk snelle verkenning van het domein. Met een kleine zucht bond ze een elastiek rond haar haren en liet ze ze vervolgens vallen om dan in de spiegel te kijken. En natuurlijk keken dezelfde bruine ogen weer terug, zonder emotie zoals altijd. Met tegenzin slofte Alex naar haar schoenen en trok ze ze aan. “Here i go” Mompelde ze alles behalve gelukkig tegen zichzelf terwijl haar hand de deurklik vast greep en vervolgens draaide en de deur opende.

2 uren, dat is hoe lang ze hier al aan het rondlopen was, 2 verdomde uren. ¨Met een geïrriteerde zucht keek Alex even omhoog naar de hemel terwijl ze haar handen in de zakken van haar hoodie stak. Misschien had ze die stomme plattegrond toch niet weg moeten gooien? Niet dat ze er eigenlijk veel aan zou hebben, eigenlijk zou ze er niets aan hebben. Ja, misschien was het toch een goed idee geweest om dat ding weg te gooien, op deze manier was ze alleen maar geïrriteerd omdat ze het domein moest verkennen. Anders zou dat stuk papier haar moordlustig maken met de stomme aanwijzingen die ze niet begrijpt + het feit dat ze tegen haar zin hier moest rondlopen. Even liet Alex haar blik over haar omgeving vliegen. Gras, gras en nog eens gras. Het was maar al te duidelijk waar ze was, ze was hier namelijk al eerder geweest. Even bleef haar blik op een stel jongeren hangen, ene groepje van 3 die gezellig aan het praten en lachen waren. Alex haar ogen draaide haast automatisch bij hun zorgeloze manier van doen. Het was maar al te duidelijk dat ze het echte leven nog nooit hadden meegemaakt, het leven waarin je moest overleven en voor jezelf zorgen en waar je niet beschermt bent tegen de slechteriken. Al vrij snel keek Alex weer vooruit. Ze moest niet zien hoe anderen blij bezig waren, het was hun idiootheid en het zou hun einde zijn. Ineens botste er iets tegen haar en moest ze een stap opzij zetten terwijl ze direct klaar was om aan te vallen. Een instinct die ze vrij snel had gekregen door haar verleden. Maar in de plaats van een aanval kreeg ze een stel woorden van een jongen met wild blond haar. Direct vernauwde Alex haar ogen terwijl ze naar de rug keek van de jongen die weg aan het lopen was. Een aanval, nee, maar de woorden waren niet precies goed aangekomen, al was dat duidelijk ook niet de bedoeling geweest. “Kijk zelf uit waar je loopt blinde rat.” Snauwt ze dan maar terug zonder enige emotie.

Ooc; Lame comeback, i know, kon niets bedenken D:

Elliot rolde in eerste instantie met zijn ogen toen hij een opmerking terug naar zijn hoofd geslingerd kreeg. Hij wilde doorlopen, maar aan de andere kant wilde hij ook eens goed uitrazen. Bovendien had hij iemand gevonden die tegen hem in durfde te gaan, die een grote bek tegen hem durfde te hebben. De jongens van zijn zaal durfden dat dus al niet omdat hij duidelijk had laten zien wie de grote baas was daar. Een jongen een bloedneus slaan of een blauw oog was iets wat regelmatig voorkwam als hij weer eens ruzie kreeg met iemand die dacht dat hij overduidelijk de leider was. Elliot werd helemaal ziek van die types en dat liet hij merken ook. Hij was nog altijd diegene die het voor het zeggen had, het leider-achtige type zoals hij zichzelf graag wilde noemen. Het was niet dat hij iedereen wilde laten zwijgen voor hem, maar hij wilde toch zeker de gasten die dachten dat ze ook maar iets van een bedreiging waren de kop indrukken dat dat zeker niet het geval was. En ook deze meid wilde hij graag de gedachte in het hoofd brengen dat ze zeker niet het recht had om hem uit te schelden voor rat. En dus draaide hij zich met een ruk om en boorde zijn rode ogen ongenadig in de hare terwijl hij een paar stappen terugdeed zodat hij vlakbij haar stond. ‘Blinde rat?’ vroeg hij vervolgens. ‘Is dat het enige dat je kunt bedenken? Dat is wel erg zielig, zeg,’ zei hij spottend tegen haar terwijl zijn rode ogen haar kwaad aankeken. Zijn blonde haar lag alleen maar wilder om zijn hoofd heen dankzij de wind. Met zijn kleine gestalte zou hij vast niet echt intimiderend overkomen. En daarom moest zijn grote bek dus maar wat wonderen opbrengen. En zijn daden als het domme wicht in haar hoofd zou halen om hem aan te vallen.