Old Friends, New Times. (Luna)

Avalynn

Words: 451

Het was nog niet al te lang geleden dat ze een kleine kamer met veel anderen had gedeeld. In vrijwel elke planeet in Kovomaka zaten de weeshuizen propjevol. Zij was een van de gelukkige geweest, die tijdelijk of permanent naar een nieuw huis hadden gekund. Daar had ze natuurlijk wel vele vrienden voor achter moeten laten. De laatste paar dagen, die ze gebruikt had om te wennen in een nieuwe plek en aan de lessen, hadden haar bijzonder weinig tijd gegeven om over alles te kunnen peinzen. Natuurlijk had ze veel werk gehad, ze liep niet zozeer achter, maar had kwalitatief slechte leraren gehad in het begin van haar leven. Niet dat ze daardoor een grote achterstand had behaald, haar nieuwsgierigheid naar meer, had haar altijd al geholpen. Ze stond vrijwel altijd open om iets nieuws te leren. Toch vond ze sommige nieuwe dingen, zoals verhuizen, nogal pittig. Het was lastig een plek te verlaten, net op het moment dat ze zich daar thuis ging voelen. Toch moest ze ook weer verder, en had ze nu de mogelijkheid nog meer te leren, en haar magie te verbeteren. Daarbij was ze zeker niet alleen, ze had redelijk wat broer en zussen, zij het allemaal geadopteerd, waarmee ze op kon trekken. Haar adoptie liep nog, maar vrij snel zou ze waarschijnlijk ook bij de familie gaan horen. Niet dat ze zich een buitenstaander voelde. Ze hoorde bij de familie, ook al droeg ze officieel nog niet hun naam.

Zodra ze had ontdekt dat er in de buurt een meer was, kon ze het niet laten die plek te zoeken. Ze was nog niet helemaal wegwijs geworden, maar wist gelukkig in het reusachtige gebouw al wel de juiste slaapzaal te vinden. De gangen waren groot en lang, waardoor ze het ingewikkelde stelsel niet meteen door had gehad. Toch was ze, met een beetje geluk weliswaar, altijd op tijd bij haar lessen beland. In haar armen droeg ze dan ook een boek, eentje die ze had meegenomen om nog wat te kunnen leren, terwijl ze van de natuur genoot. Mensen zouden haar waarschijnlijk voor nerd uitmaken, als ze wisten hoeveel tijd ze besteedde aan het leren van nieuwe dingen. Het kon soms bijna een verslaving worden genoemd. Ze had zolang niet de juiste middelen bij hand gehad om echt goed te oefenen, dat ze er nu helemaal voor ging. Haar blauwe ogen richtte ze ontspannen op de rustige omgeving, die inmiddels tientallen kleuren had aangenomen. Het was namelijk herfst, de bladeren vielen van de bomen, en waren dikwijls mooi gekleurd. Doordat de natuur zoveel verschillende tinten rood, bruin, oranje en geel vertoonde, maande het meisje zich bijna in een sprookje. Ze genoot altijd van dit soort tijden. Het was vaak een prettige temperatuur, en toch vroor het vaak ook niet echt. Waardoor ze het niet zo koud had in de slaapzaal. Haar ogen gleden naar het glinsterende water dat ze in de verte al uit kon maken, en ze versnelde dan ook haar pas. Daar bij de oever, zat ze dan ook eindelijk neer. Haar handen wreef ze voorzichtig in elkaar, waarna ze voorzichtig haar boek opende, en de bladzijde bekeek. Ze wou zich alvast inlezen voor de volgende les, omdat haar huiswerk al af was, en ze misschien daardoor een steekje voorliep op de rest. Ze ging al snel helemaal op in het boek waardoor ze de naderende voetstappen niet opmerkte, totdat ze in het water keek en niet alleen haar spiegelbeeld zag. Ze draaide zich dan ook meteen om, waarna ze met een glimlach op haar gezicht een bekende Magiër aankeek. Luna. Twee twinkelende en intelligente blauwe ogen keken op naar de slanke vrouw, die ze vaak genoeg in het weeshuis was tegengekomen. 'Luna!' Slaakte het meisje vrolijk uit, blij de vrouw eindelijk weer eens te zien. Het was dan ook een aardige tijd geleden dat ze in het weeshuis de vrouw was tegengekomen, ze had nooit echt fatsoenlijk afscheid kunnen nemen. Hoewel ze dat ergens wel gewild had. Ze had ook zoveel te vertellen, vooral over hetgeen dat in de tussentijd was gebeurd. Daarbij vroeg ze zich natuurlijk ook oprecht af hoe het met de andere kinderen in het weeshuis ging. Misschien dat Luna daar nog een keer was geweest, nadat ze bij haar pleeggezin was gaan wonen, waarvan de pleegouders haar ook nog eens wouden adopteren. Zolang ze de adoptiepapieren goed ingevuld kregen, en toestemming kregen om haar als hun dochter te hebben, zou ze definitief hun naam aannemen. Tot dan had ze nog haar eigen naam, al zag ze haar adoptiefamilie als haar echte familie. Ze herinnerde zich dan ook vreselijk weinig over haar echte familie.

Het was al weer een tijdje geleden dat ze bij een van de vele weeshuizen op bezoek was geweest. Ze dacht vaak aan de mensen die hen opvingen of die hulp nodig hadden. Ze was blij dat ze hen soms wat kon helpen door bedrijven aan te sturen om hun de nodige hulp goederen te schenken. Soms kwamen er zelf adopties van. Ze staarde uit het raam. Het was rustig nu en Gyashin was ook gekomen naar deze kleine planeet waar de school Star Shine Academy op gebouw was. Haar blik ging naar het meer. Hoewel het herfst was lag die er prachtig bij in al die gekleurde schoonheid. Ze besloot om een wandeling te gaan maken en maakte een lange brede aarden trap vanuit haar raam naar beneden. Ze had geen zin om weer in de ronde te moeten lopen. Ze stapte rustig de aarden trap af. Ze had geen haast. Soms wel, maar dat was enkel wanneer ze genoeg had gekregen van dat lange stil zitten en al het papier werk weer verwerkt te hebben. De vergaderingen gingen wel, maar van Ronodan kreeg ze compleet geen hoogte dan dat hij het maar niets vond. Hier buiten was alles goed en in balans. Ze stapte nu het pad op richting het meer. Goed soms zag ze wel eens bekende gezichten van oud weeshuis meisjes en jongens, die begroeten ze dan net zoals ze hen begroeten als wanneer ze in het weeshuis was aan gekomen. De vogels floten nu nog vrolijk, dat zou in de winter wel minder worden en dat was niet meer dan begrijpelijk. Maar wie zat daar aan de waterkant? Ze herkende dat blauwe haar toch wel? Was dat niet? Ze wachten nog even met roepen tot ze zekerheid had en ja hoor het was een van de meisjes uit het weeshuis. Een grote vrolijke en vriendelijke grijns stond op haar gezicht. 'Avalynn wat leuk dat ik je weer zie voor de adoptie rond is.' zei Luna op haar gebruikelijke zachte, maar vrolijke en bemoedigende stem. Ze ging naar het meisje zitten en aaide haar even over haar bol. Ze had eigenlijk geen tijd voor een geliefde zeker niet met het leven dat ze nu leiden, maar Luna had zelf al eens zitten denken aan een weesje te adopteren, maar ze was bang dat ook dat er in zou schieten, Daarom hielp ze hen wanneer en waarmee ze maar kon.

Avalynn

Words: 693

Het was buitengewoon toevallig dat ze nu al tegenover Luna stond. Natuurlijk had ze wel geweten dat Luna een Legendarische Magiër was, maar ze had haar niet verwacht tegen te komen op zo'n kleine planeet. 'Avalynn wat leuk dat ik je weer zie voordat de adoptie rond is.' Zei de altijd goedlachse en vriendelijke vrouw, waardoor het meisje enkel knikte. Het was inderdaad een positieve verrassing. 'Het is best een grote familie, gelukkig zijn ze allemaal aardig.' Zei het meisje met een tevreden glimlach. Normaal gesproken zou ze iemand duidelijk laten blijkem dat ze de naam Avalynn niet wou horen. Dat zorgde namelijk er altijd voor dat ze zich ongemakkelijk voelde. Toch liet ze het dit keer gewoon voorbijgaan. Ze was te blij om een bekend gezicht te zien. Luna was inmiddels naast haar gaan zitten nadat ze een hand door Ava's haren had gehaald. Het vriendelijke en rustige meisje keek de jonge vrouw aan. 'Ben je nog een keer in het weeshuis geweest?' Vroeg ze zachtjes, op een geïnteresseerde en toch ook ongeruste toon. Een van de jongere kinderen was altijd bij haar in de buurt te vinden geweest. Ze fungeerde als oppas zo nu en dan, sinds de werknemers in het weeshuis het al druk zat hadden, met alle monden die ze moesten vullen. Alleen eten koken was al een dagtaak. 'Als je daar komt moet je naar Anna toe, Steven en zijn clubje mogen haar niet zo.' Steven was een grote, groffe roodharige jongen. Hij was zo'n beetje de weeshuis pestkop. Avalynn had zich er prima weten redden, en een beschermende rol over de kleinere uitgeoefend. Toch wist ze ook wel dat veel niet tegen hem in durfden te gaan, en hij waarschijnlijk nu gewoon vrijuit zijn gang kon gaan. De werknemers konden er ook niet altijd wat aan doen, sinds ze niet alles opmerkten. Er zat altijd een limiet aan de hoeveelheid weeskinderen die door één weeshuis opgevangen konden worden. Vaak gingen ze ook nog eens over het limiet heen of kwamen ze werknemers te kort.

Langzaam rekte het meisje zich uit terwijl ze het boek even voorzichtig weg legde. Haar helder blauwe ogen, hield ze stilletjes op het wateroppervlak gericht. Alles lag er bijna geruisloos bij, hier en daar kon Ava een vis zien zwemmen. Verder was de natuur sereen en stil. Natuurlijk wist ze ook wel dat er overal dieren schuilhielden en zich voorbereidden op de winter die uiteindelijk wel zou komen. Het meisje had dan ook wel een jas meegenomen, toch had ze het nu nog warm genoeg. De winter was zeker niet haar favoriete seizoen, met de ervaringen die ze in het weeshuis had opgelopen in die tijd. Als iemand daar de jeugd doorbracht in een tehuis zoals een weeshuis hadden ze vaak een ander soort jeugd. Er was niemand echt verantwoordelijk voor de gezondheid van de kinderen, dat waren ze samen. De leidinggevende, veranderde elke dag of om de dag, zodat er ook telkens nieuwe regels waren. Dit was verwarrend in het begin, al wende de meeste er later wel wat sneller aan. De oudere kinderen waren verantwoordelijk voor de jongere, waardoor het aanleren van een goede magiegebruik, vaak pas laat naar voren kwam, vaak zelfs helemaal niet. Ava had geluk dat ze talentvol was, en dus in staat was snel te leren, en leergierig was. Dit alles zorgde ervoor dat ze niet ten onder deed aan de andere leerlingen die hier rondliepen. Voorzichtig sloeg ze haar armen om haar knieën heen waarna ze zich naar Luna toe draaide en haar met rustige blik aan keek. Ze had niet veel te zeggen op dat moment, dus hield ze zich zoals gewoonlijk stil. Dit betekende overigens niet dat ze verlegen was. Ze kon haar mond wel opentrekken als ze het nodig vond. Bij Luna was zo iets niet nodig, het was een aardige en rustige, evenwichtige vrouw. Waardoor Ava de nood niet zag lange en onrustige verhalen te vertellen.

Kinderen waren de toekomst van morgen zeiden ze altijd.Vaak was dat ook wel waar, maar genoeg kinderen kregen nooit de gelegenheid daar toe. Vaak en meestal waren het de weesjes die er vaan erg onder leden. Luna wilde dat voorkomen en ze een kans bieden. Hoewel ze zelf waarschijnlijk nooit kinderen hebben zou door haar drukke leven. Ze luisterde graag naar hun verhalen en ook hun problemen om ze te kunnen helpen. Ava was daar geen uitzondering op. Al sprak ze pas als zij het nodig vond. Zoals nu over Ana en het weeshuis. 'Toen ik daar kwam was jij net een dag weg. Maar met kleine Ana gaat het goed. Ik heb haar een kleine beschermer gegeven.' zei Luna en knipoogde even naar Avalynn. Zand spirits waren dan wel niet altijd groot, maar ze konden een prima hulp middel zijn vooral tegen pestkoppen. Luna zag dat Ava iets dwars zat en keek haar kalm en rustig aan. 'Als je iets kwijt wil kun je je hart altijd bij me luchten dat weet je he Ava.' zei ze met een bemoedigingde glimlach.

Avalynn

Words: 755

Het was geen verrassing voor Ava, dat Luna door haar heen kon kijken. Door haar zachtaardige karakter, was ze niet iemand geweest die alle aandacht op kwam eisen, en de nood tot praten zag. Al sprak ze wel als het om iemand geen waar ze een sterke band mee had, zoals Luna. 'Toen ik daar kwam was jij net een dag weg. Maar met kleine Anna gaat het goed. Ik heb haar een kleine beschermer gegeven.' Zei de Legendarische Magiër meteen, waardoor Avalynn alleen nog maar dankbaar kon knikken. Zijzelf was niet in staat geweest iets te verzinnen om Anna veilig te houden. Haar magie was dan ook niet zo sterk zoals die van Luna bijvoorbeeld. Niet dat ze een zwakke magiër was, ze was sterk, alleen voor een leerling. Ze zou geen leraren en stagiaires aankunnen in een gevecht, niet dat ze dat wou. De knipoog van Luna was Ava niet ontgaan, toch had ze er niet echt op gereageerd. Aan haar houding te zien waardeerde ze de moeite die Luna had gedaan om haar vriendinnetje veilig te houden. Ze wou Stevens gezicht wel eens zien, als hij gestopt werd in zijn acties, door iets waar Luna voor had gezorgd. Een waterig glimlachje zetelde om haar lippen. 'Als je iets kwijt wilt kun je je hart altijd bij mij luchten, dat weet je hé Ava.' Klonk er meteen bemoedigend, ze had dan ook een aanmoediging nodig als ze iets wou vertellen. Ze begreep nooit helemaal waarom iemand haar aandacht wou geven. Gelukkig was ze terecht gekomen in een enorm gezin, waardoor niet alle aandacht op haar gevestigd werd. Alleen bij Luna had ze zich al zo lang geleden opengesteld dat ze niet bang was haar gedachten te delen. 'Weet ik, Luna, het is gewoon anders. Ik zit ineens in een grote familie, en ze zijn voor mij ook écht een tweede familie. Maar ik mis de anderen ook, de kinderen in het weeshuis. Zelfs verschrikkelijke Steven.' Fluisterde het meisje oprecht. Ze had dan ook de langste periode van haar leven in het weeshuis doorgebracht. Niemand had genoeg informatie tot hun beschikking gehad over haar geboorteplaneet. Waardoor ze haar niet maar Cassia of Nova wouden sturen. Het was te stressvol geweest de dagen nadat haar ouders waren overleden, waardoor ze uiteindelijk in een weeshuis in Erd belande. Ze was met haar ouders op vakantie geweest, en voor haar vader was er een kans geweest om nieuwe informatie op te doen. Het meisje kneep haar ogen dicht en gaf Luna voorzichtig een knuffel. Iets dat ze nog nooit gedaan had. Ze was niet zo snel gehecht aan iemand, en als ze dat wel deed liet ze het meestal niet zien. Ze behandelde bijna iedereen hetzelfde, hulpvaardig en vriendelijk. De pestkoppen uitgezonderd.

Hierna trok ze zich weer terug en keek ze naar haar handen. Ze bewoog ze iets waardoor er een klein bolletje helder water in haar handpalm lag. Deze vervormde ze weer naar een bloem waarna ze het uit haar hand liet glijden en het weer terug in het meer belandde. Hiervoor had ze nauwelijks controle gehad over haar tweede magiesoort. Haar licht was wel altijd sterk geweest, ze had zich er haar hele leven mee verbonden gevoeld. Het kwam makkelijker, misschien natuurlijker. Haar heldere blauwe ogen keken de Legendarische Magiër weer aan, waarna ze haar houding iets ontspande. 'Om eerlijk te zijn, heb ik jou ook gemist.' Mompelde het meisje, met nu een oprechte glimlach op haar gezicht. Als ze gemeend lachte dan was dat in haar hele gezicht te zien, het werd luchtiger, vrolijker en haar ogen kregen een bepaalde glans. Toch verdween die lach al weer snel, waarna ze een blik op haar handen richtte. Ze sloot haar ogen, voordat ze ontspannen in een kleermakerszit ging verzitten. Zelfs Luna wist haar hele verleden niet, ze had geweigerd bepaalde onderwerpen aan te kaarten. Onderwerpen die boven kwamen drijven en waar ze het stiekem een keertje over wou hebben. Toch sloeg elke keer de twijfel weer toe. Ze vond sommige beslissingen lastig om te maken. Een van de moeilijkste was het weeshuis achterlaten, de plek die ze na jaren was gaan accepteren als haar tweede huis. Zachtjes zuchtte ze waarna ze haar gezicht voorzichtig verborg achter het boek, dat ze niet meer las. Een paar tranen brandden in haar ooghoeken, waarna ze verslagen het boek weer naast zich neer legde. Toch sprak ze niet verder. Zoekend maar een passend, het juiste begin.

Avalynn was een heerlijk lief kind. Jammer genoeg dat ze zich vaak terug trok, maar dat vond Luna niet zo erg. Zelf had ze altijd vooraan gestaan en zelf nu nog dus wist ze niet waarom sommige mensen zich terug trokken plus de reden waarom? Ze bleef rustig naast haar zitten en toen het meisje haar omarmde in een lichte knuffel klopte Luna haar zachtjes op haar rug. Ze wist niet wat voor leven zulke kinderen hadden gehad en wat ze allemaal mee gemaakt hadden, want zelf was ze geen wees en had ze een liefde volle jeugd gehad en haar Opa had haar veel geleerd gehad. De woorden van Ava raakte haar wel. 'Het komt wel goed lieverd, het is gewoon een kwestie van wennen.' zei ze en kneep zachtjes in de boven arm van Ava voor het meisje zich weer terug trok. Toen ze eventjes stil viel vond Luna het niet zo erg. Het was hier heerlijk en de dieren om hen heen in de bossen naast het meer kwamen langzaam dichterbij toen ze haar herkende, maar nog een beetje bang waren voor het andere meisje. Ze wenkte hen rustig en een eekhoorntje was de eerste die op Luna's knie sprong. Ze aaide het diertje en ze keek Ava weer aan toen ze zei dat het meisje haar ook gemist had. 'Dat is lief van je Ava, Ik mis jullie allemaal als ik een tijdje niet bij de weeshuizen ben geweest. Om eerlijk te zijn zit ik aan mijn eigen adoptie kindje te overdenken, maar ik weet niet zeker of ik daar de tijd wel voor heb. Aangezien dat een LM zijn veel van een persoon vraagt.' zei ze om het stil vallen tegen te gaan. Ze wilde weten wat Ava er van vinden zou. Ze vond Ana zelf ook wel een leuk en schattig meisje.

Avalynn

Words: 578

De omarming werd rustig begroet, normaal was zoiets niets voor het jonge meisje om te doen. Ze hield ervan een afstand te bewaren, tussen haar en haar geliefden. Hoeveel ze ook van Anna had gehouden, ze was nooit in staat geweest het meisje helemaal in haar hart te sluiten. Niet zoals het met Luna was gelukt. Anna en zij hadden namelijk geweten dat ze met geen mogelijkheid hun hele leven bij elkaar konden blijven, en nu had Avalynn al een familie en was Anna achtergebleven. Dit betekende overigens niet dat Ava haar niet het beste toewenste, dat deed ze, ze had nu gewoon een andere band met haar. Een vriendschap, die ervoor had gezorgd dat ze samen in het weeshuis de dagen doorkwamen, Anna was namelijk de enige geweest die in dezelfde kamer sliep en niet zo druk was als de anderen. Die Ava had kunnen begrijpen. De Legendarisch Magiër had zachtjes in haar bovenarm geknepen zodra het meisje zich terugtrok. 'Het komt wel goed lieverd, het is gewoon een kwestie van wennen.' Zei Luna, op haar gebruikelijke zachte manier. Dit was dan ook een van de redenen waardoor ze geen moeite had met zich openstellen richting de jong uitziende vrouw. Intussen waren dieren in de buurt gekomen, waardoor het meisje rustig en stil bleef zitten, kijkende naar de manier waarop Luna met de levende wezens omging. Natuurlijk kende de dieren haar nog niet zo goed, en ze kon ook niet zeggen dat ze super goed met ze was. Dat was Anna eerder, die had onbeschrijfelijke banden gehad met vele soorten dieren. Dit deed haar dan ook aan het paar jaar jongere meisje denken. Een eekhoorntje was dapper genoeg om op de knie van de wijzere Magiër te landen, waardoor het meisje haar ogen oprichtte en even glimlachte. Ze had eerlijk verder gesproken, over haar gevoelens, en gemis. Iedere keer als een wees ergens anders heen ging was het een onzekere toekomst dat hem of haar te wachten stond. Pijnlijk onzeker, er was vaak een ander soort liefde dan dat de kinderen zouden ervaren met hun ouders. Dat alleen bloed al zoveel uitmaakte, was iets vreselijks. 'Dat is lief van je Ava, ik mis jullie allemaal als ik een tijdje niet bij de weeshuizen ben geweest. Om eerlijk te zijn zit ik aan mijn eigen adoptie kindje te overdenken, maar ik weet niet zeker of ik daar de tijd voor heb. Aangezien dat een LM zijn veel van een persoon vraagt.' Legde de vrouw, die verantwoordelijk was voor Erd, aan haar uit. 'Ik denk dat je meer tijd hebt dan alle werknemers in een weeshuis samen. Er is geen tijd om voor de kinderen te zorgen, alleen al het onderhouden van kleding en voedsel duurt een hele dag.' Fluisterde het meisje oprecht. Ze had dan ook dikwijls meegeholpen met de verzorgende taken. Het kwam automatisch, ondanks dat ze natuurlijk de weeskinderen miste was ze ook verder gegaan. Anna en zij waren nu eindelijk allebei een eigen weg op gegaan. Ze zouden nooit vijanden zijn, maar konden zich ook redden zonder elkaar. Dat was Ava al wel duidelijk geworden. Ze liet haar bezorgdheid om het jongere meisje varen, Luna zorgde er wel voor dat haar niets overkwam, nu hoefde Ava alleen haar best te doen op de school. 'En degene die die kans bij jou zou kunnen krijgen, heeft veel geluk.' Vervolgde het meisje stilletjes. Naar waarheid, de meeste weeskinderen hadden de vrouw dan ook in hun harten gesloten.

-Je schrijft Ana, maar sinds mijn eerste post is het met een N meer. Anna haha

Het eekhoorntje was niet het enige diertje dat dichterbij kwam. Zelfs een Eenhoorn kwas bij hen kijken. Luna boog haar hoofd lichtjes voor de merrie die zich een weg baande tussen de andere dieren. Luna viste twee appels op en gaf er eentje aan Avalynn. 'Dat geloof ik best. Hier we hebben hoog bezoek. Mia is gekomen.' zei Luna en wees lichtjes richting de eenhoorn. Het was een prachtig dier om te zien. Luna hield haar appel voor het dier op. Mia aarzelde niet en wist dat Luna te vertrouwen was. Ze nam de appel in haar mond en kauwde het fijn. Zachtjes streelde ze het hoofd van het dier. Dat een paar stappen verder zetten en nu voor Ava stond. Ze snoof zachtjes en keek het meisje even aan. 'Toe maar ze doet niets, nou ja buiten de appels verslinden.' grapte ze en keek rustig toe. Dieten waren iets prachtigs. Ze konden in hun woordeloze houding iedereen tot hen keren. Of je moest dieren haterd hebben..

Avalynn

Words: 259

De jonge vrouw had duidelijk een goede band met vele dieren. Het eekhoorntje was de eerste die kwam, maar ook een magisch wezen, een eenhoorn kwam iets dichterbij. Een wezen dat net zo mooi als sterk was. Het wezen was puur, en verdiende daarom ook veel respect. Ze kreeg een appel aangereikt en bekeek die met een kleine glimlach, terwijl ze rustig bleef zitten. Om de dieren niet te laten schrikken. 'Dat geloof ik best. Hier we hebben hoog bezoek. Mia is gekomen.' Zei de Legendarische Magiër waarna ze bijna onzichtbaar naar de eenhoorn wees. De pure witte en zilveren kleuren op het dier waren onwerkelijk, prachtig. Sereen. Ze kon het dier nooit perfect in een woord beschrijven. De eenhoorn was naar Luna gelopen om een appel te eten. Eentje die duidelijk goed beviel. Ze wist niet dat het zulke goede eters waren. Ava hield haar ogen respectvol naar de grond gericht. Terwijl ze inmiddels bijna de warme adem van het dier kon voelen. Instinctief reikte ze voorzichtig haar hand uit naar het dier zodat het vanaf een afstandje ook haar appel kon eten. 'Toe maar ze doet niets, nouja buiten de appels verslinden.' Grapte de vrouw waardoor het meisje grinnikte. 'Wat nou, als ik ook graag een appel had. Dan is die nu weg..' Grinnikte het meisje, met een vrolijke stem. Waardoor duidelijk was dat ze ook maar een grap maakte. Het dier had haar appel nu op em zocht zacht snuivend naar meer. Ontspannen bleef het meisje zitten, zodat ze geen van de dieren liet schrikken.

Luna bekeek het tafereel naast zich en hoe Ava op de dieren reageerde. Speciaal op Mia. De eenhoorn begroeten het meisje op haar eigen manier en at de appel op. Ze vond dat het kind haar best aan kijken mocht en ruffelde met haar bovenlip even door de blauwe haren van het mensenkind. Mia was altijd wel in voor een grapje of spelletje. Ze keek Luna vragend aan en deze moest even om de combinatie van die twee lachen net als om de woorden van Ava. 'Tja met gewone paarden in de buurt of met speciale paarden waar Mia onder valt zullen de appels nooit veilig zijn. Het nu eenmaal een favoriete snack voor mens en dier!' zei Luna en stond op waarna de gehoorde merrie weer naar Luna toe liep en ze haar hoofd voorzichting in Luna's handen duwde. Mia werd graag gestreelt. Luna vond dat maar wat prachtig. Normaal zouden eenhoorns veel schuwer zijn. Luna wenkte Ava om de eenhoorn ook te komen aaien. 'Mia oh Mia, wat ben je mooi. Zo'n.pracht dier als jij hoord niet in een kooi. Jij bent vrij om te gaan waar je wilt, maar heb je een raad voor mij?' zei Luna in half kloppende rijm. De eenhoorn vestigde haar blik op de vrouwe der aarde. Luna wist dat eenhoorn net zo veel intelegentie als mensen en draken hadden waardoor ze erg wijs konden zijn. 'Ik wil graag een kindje adopteren, maar ik kan niet kiezen uit twee kinderen. Welke raad jij me aan?' zei ze zacht. De merrie schudden haar hoofd toen ze Luna's vragende gedachten door kreeg. Dit deed de merrie zelf en koos in alle op zichten tussen de twee kinderen tot ze een klein vonkje uit haar hoorn die een naam in de lucht beschreef. "Anna" Luna glimlach werd groter en ze boog even diep voor Mia. 'Bedankt Mia prachtig dier, ik gun je jouw vrijheid hier.' fluisterde ze zacht en kon even aan niets anders denken dan aan het kleine meisje dat met haar zand spirit speelde.

Avalynn

Words: 399

De eenhoorn, leek haar wel te mogen. Al snel voelde ze namelijk diens lippen in haar haren, met een glimlachje keek ze op. Luna hield hun goed in de gaten, en leek daarna redelijk snel op haar opmerking te reageren. 'Tja met gewone paarden in de buurt of met speciale paarden waar Mia onder valt zullen de appels nooit veilig zijn. Het nu eenmaal een favoriete snack voor mens en dier!' Legde de vrouw uit, iets dat Ava allang had opgemerkt toen ze jonger was. Vele dieren hielden wel van snacks. Al hoewel, ze at liever geen eikeltjes zoals eekhoorns dat deden. De eenhoorn leek de aandacht allemaal wel oké te vinden, waarna Ava voorzichtig opstond, om zich bij het rustige tweetal te voegen. Luna, leek zich bewust van haar korte aarzeling, waardoor ze gewenkt werd. Ze streelde voorzichtig over de zachte neus van het magnifieke dier. Luna wenkte Ava om de eenhoorn ook te komen aaien. 'Mia oh Mia, wat ben je mooi. Zo'n pracht dier als jij hoort niet in een kooi. Jij bent vrij om te gaan waar je wilt, maar heb je een raad voor mij?' Begon de Legendarische Magiër. Waardoor het meisje even vragend opkeek. De wijze blik in de ogen van de eenhoorn, was haar natuurlijk niet ontgaan. Deze soort dieren verdiende voor meerdere redenen respect, ze wist niet eens of er wel een reden was om ze niet te respecteren. 'Ik wil graag een kindje adopteren, maar ik kan niet kiezen uit twee kinderen. Welke raad jij me aan?' Klonk er zacht, waardoor het meisje de vrouwe van de aarde wat ruimte gaf. Ze wou niet afluisteren. Dit was iets tussen de eenhoorn en de vrouwe van de aarde. Het dier leek antwoord te geven, toen Ava ineens een vonkje bij de mooie hoorn zag, waarna het meisje zachtjes tussen haar tanden floot. Mia prachtig dier, ik gun je jouw vrijheid hier.' Beëindigde de vrouw, nadat ze een buiging voor het dier had gemaakt. 'Zeg Mia? Zin in een spelletje?' Vroeg het meisje vriendelijk, een ondeugende en vrolijke glinstering in haar ogen hebbende. Ze had het idee natuurlijk wel dat dieren altijd in waren voor iets nieuws en interessants, daarbij was een eenhoorn een sterk en slim wezen. Dus dat kon het enkel leuker maken. Vragend en respectvol keek de leerlinge dan ook van Luna naar Mia. Hopende op een positief antwoord.[/b][b]

]

Ava kwam dichterbij tot ze Mia wat om raad vroeg. Ze gaf hen de ruimte en daar was Luna eigenlijk wel blij om. Niet dat Mia er minder om haar best zou doen, maar toen ze klaar was met haar vraag en de prachtige merrie antwoord had gegeven vroeg het meisje of Mia zin had in en spelletje. Luna glimlachte vrolijk en hoorde een uitdagende bries van de eenhoorn af komen. Spelletjes waren altijd leuk en uitdagend, maar of het meisje ook werkelijk wist waar ze aan beginnen zou? Dat lag ook aan het spel dat ze spelen wilde. 'Zo te horen heeft ze daar wel zin in, maar let wel dat je er een beloning voor haar hebt als zij wint. Mia zal je op haar beurt wat geluk schenken.' zei Luna die de merrie even over haar flank aaide. Mia Draaide zich richting Avalynn om te horen welk spel het mensen kind in gedachten had. Als het op een race spel aan kwam had ze al bij voorbaat gewonnen, net als verstoppertje. Want eenhoorns konden zich onzichtbaar maken. Rustig wachten de merrie af tot het woord van Ava komen zou welke keuze ze maakte.

Avalynn

Words: 227

De eenhoorn leek het idee van een spel, duidelijk aanlokkelijk te vinden. Uitdagend werd er gebriesd, waardoor Ava grinnikte. Ze hield ervan een spel te spelen, en dat vond Mia vast ook zo. Haar blauwe ogen hield ze uitzonderlijk op het dier gericht om de reacties te kunnen pijlen.'Zo te horen heeft ze daar wel zin in, maar let wel dat je er een beloning voor haar hebt als zij wint. Mia zal je op haar beurt wat geluk schenken.' Zei de Legendarische Magiër, terwijl Mia verder geaaid werd. Het was duidelijk een knuffel dier. Mia had zich naar haar toe gedraait om erachter te komen wat voor een spel ze zouden doen. 'Dit spel is vast nog nooit gespeeld, dus ik denk dat je dat wel leuk vind? De bedoeling is dat Luna een voorwerp zegt en ik die met mijn watermagie moet maken en jij met je hoorn ik de lucht. Wie wint bepaald onze vriendin hier!' Verklaarde het meisje opgewekt. Als Mia zou winnen zou ze flink wat met haar licht en watermagie oefenen om haar een beloning te geven. Ze gaf de eenhoorn alle tijd om er wat tegen in te brengen. 'Als beloning zal ik proberen nog een paar lekkere appels te halen.' Ze had in haar kamer nog wat appels en ander fruit liggen, wat dieren vast wel lekker vonden.

Luna keek geamuseerd toe en zag dat Mia er helemaal klaar voor was. Avalynn dacht vast dat deze eenhoorn door iedereen geaaid kon worden?! Maar dan had ze het goed mis. Pas als deze merrie je echt vertrouwde zat daar goed wat tijd tussen. Niemand kon haar zomaar met een appeltje zo ver krijgen dat ze gelijk naar hen toe kwam. Maar dat Mia Ava vertrouwde kwam meer doordat Luna erbij was. Als de LM een vriend meebracht dan was het goed en had deze persoon geen kwade bedoelingen, was dat wel zo dat zou ze ook wat afstand van Luna bewaren tot het tegendeel bewezen was, maar dan moest Luna er weer hard tegen aan om de Eenhoorn er van te overtuigen dat ze niet wist dat die persoon niet te vertrouwen was, maar gelukkig had ze een goede mensenkennis. Mia brieste opnieuw ter bevestiging en Luna dacht eventjes na wat ze als opdracht gaf voor dit spelletje. Mia draaide zich zo dat ze ver genoeg, maar niet te ver bij Luna als Avalynn zou staan, maar beide de ruimte zouden hebben om hun magie tot uiting te brengen. 'Goed ik heb het. In het kader van helloween moeten jullie een grote vleermuis maken.' zei Luna en keek beide even aan. Mia knikte en steigerde voor ze in de lucht een magische lijn trok waarna een kleine vonk ontsproot en er een vonkelende vleermuis in de lucht hing die langzaam aan verdween. Luna keek van Mia naar Avalynn in afwachting keken beide het meisje aan.

PROFILE MAGICIAN

» For old times.
» Just like the old times...
» Goodbye my friends
» GZ || Friends for a Rebel
» Who needs friends anyway [OPEN]

Old Friends, New Times. (Luna)

Old Friends, New Times. (Luna)

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen