Hij schudde zijn hoofd en haalde de strijkstok van de snaren af. Hij zuchtte en bewoog zijn hoofd een beetje om niet met zijn kin te hard tegen de kin-steun drukte. Hij kreeg er zo'n stress van als het hem niet goed lukte, het spelen. Stomme viool. Stomme hobby. Hij bewoog zijn vingers over de hals heen, en het klonk wel, daar niet van, maar niet zo goed als hij gewoon was. Hier en daar klonk het vreselijk vals, zo vals dat hij zijn oog dicht kneep omdat het pijn deed aan zijn oren. Hij was niet snel teleurgesteld in zichzelf, maar op dat moment toch echt wel. Shia haalde zijn kin van de steun af en keek naar het instrument in zijn handen. Als hij nu ophield had hij helemaal niets bijgeleerd, maar als hij doordeed ging hij het nog erger verpesten en dan had hij dingen afgeleerd. Nee, hij wou liever niets bijleren dan iets afleren, dus hij borg zijn viool netjes weer op en wreef vermoeid over zijn voorhoofd. Hij moest hier een keer meer moeite in gaan steken. De jongen ging met de hand, die hij over zijn voorhoofd gehaald had, door zijn haar. Hij nam een pen van de tafel, stak die in zijn schrift, nam ook een boek van zijn bureau mee en sloot de deur achter zich zodra hij uit zijn kamer was. Hij keek even naar de andere deuren, waarvan de meeste dicht waren, en toen liep hij verder, richting de homeroom van de verdieping. Hij duwde de deuren open en keek even tevreden rond. Er waren niet zo veel studenten, dus hij kon op zijn gemak zitten en doen wat hij wou. Hij sloeg het boek open en begon te lezen. Hij deed dit niet voor school, het was voor zichzelf. Hij las het stuk overnieuw, en schreef op waarom het meisje uit het boek zo reageerde op het nieuws, schreef op wat er gezegd werd en wat ze er als reactie opgaf. Hij had geen flauw idee waarom hij dit deed. Hij hield gewoon van de manier waarop mensen dachten. Hoe ze reageerden. Shia sloeg het boek dicht en legde de pen neer op de tafel. Hij zou beter een keer zijn huiswerk maken in plaats van het boek samen te vatten.

OOC: Luna~

Hij wist eigelijk niet goed wat hij in de homeroom ging doen. Op die paar studenten na was het er uitgestorven, en er was ook nergens wat gezelligheid te bespeuren. Achja, het was nog steeds beter dan die kostschool van vroeger, natuurlijk. Dan zaten enkel moeilijke herrieschoppers. Jammer genoeg waren er enkele meeverhuisd naar hier. Het was vreemd dat Shia bij zichzelf dacht dat het ongezellig stil was in de homeroom, want hij hield van stilte, alleen zijn en rust. Hij legde zijn hand op de kaft van het boek en beet op zijn lip. Hijwou verder lezen, maar dat zou ervoor zorgen dat hij wéér niet naar zichzelf luisterde. Uiteindelijk haalde hij zijn hand van het boek af en wreef door zijn handen om stof weg te krijgen. Stom bestoft boek. Een klop op de deur deed hem en de paar studenten opkijken. Hij wisselde even een vragende blik uit met hen, maar ze haalden hun schouders op en de bruinzwart-harige jongen maakte een geërgerd geluidje. Schouders ophalen was zo lelijk. Zo onrespectvol. Alsof het hen allemaal niet uitmaakte. Hij deed het zelf ook vaker dan hij wou, maar hij had ook al mensen rond zien lopen die het letterlijk bij alles als antwoord gaven. Gaan we studeren? Schouders ophalen. Gaan we eten? Schouders ophalen. Weet je wie ik ben? Schouders ophalen. Om stress van te krijgen is het. Zijn ogen priemde even in de rug van de kerel die het minst geïnteresseerd zijn schouders opgehaald had, en het was duidelijk dat hij zich bekenen voelde. Toen hij zich omdraaide om naar hem te kijken haalde Shia enkel zijn mondhoeken in een stom grijnsje op om hem duidelijk te maken dat hij hem niet mocht. De student haalde weer zijn schouders op en het had niet veel gescheeld op Shia was hem naar de nek gevlogen. Gelukkig wist hij zijn kalmte bewaren achter zijn 'I do not care at all'-gezicht. "Ga verdomme die deur opendoen, sukkel", zei hij emotieloos naar Schouderophaler. Die keek hem verbaasd aan, waardoor de jongeman zijn mond tot een streep trok. "Laat al maar", mopperde hij en liep naar de deur toe. Hij trok die open en keek met een lichte frons naar de vrouw voor de deur. Ze zag er hem iets te oud uit om nog een studente te zijn. Om eerlijk te zijn had hij geen flauw idee wie hij voor zich had. "Dit is een homeroom", zei Shia zonder veel interesse te tonen in wie het was. Hij bekeek haar maar vluchtig, voor hij zich weer omdraaide en naar zijn tafel terugliep. "Binnenkomen mag iedereen, kloppen is nergens voor nodig", sprak hij over zijn schouder heen terwijl hij plaats nam op de stoel en zijn schrift netjes voor zich legde. De pen stak hij achter zijn oor en hij besloot het boek op het schrift te leggen. Zo was zijn schrift veilig voor mensen die het wouden stelen om zijn studies te lezen, en ze kon hij mooi verder lezen. De jongen sloeg het boek open en begon verder te lezen in een boek dat hij slecht vond, maar toch niet weg kon leggen.

Geklop op de deur van de homeroom was iets wat hij nooit in zijn leven verwacht had. Meestal liep iedereen hier te pas en te onpas binnen en buiten met hun stomme gezichten. De verveelde blikken werden altijd beantwoord met een afschuwende blik van hem. Hij had even naar de leerling geroepen dat hij de deur open moest doen maar toen hij een idioot bleek te zijn moest Shia zelf wel gaan. "Dit is een homeroom", zei Shia zonder veel interesse te tonen in wie het was. Hij bekeek haar maar vluchtig, voor hij zich weer omdraaide en naar zijn tafel terugliep. "Binnenkomen mag iedereen, kloppen is nergens voor nodig", sprak hij over zijn schouder heen terwijl hij plaats nam op de stoel. 'Ik weet dat dit de Homeroom van aarde magie leerlingen is, Maar uit beleefdheid klop ik eerst aan. Ik zie mezelf al zomaar ergens binnen te zien komen.' Hij haalde een schouder op zonder terug op te kijken, ze deed maar. Hij las verder in het boek en vergat zelfs een beetje dat hij zonet iemand binnengelaten had. Wat hem niet interesseerde was ook niet de moeite waard om te onthouden, toch? Toen hij zag dat de dame in het midden van de homeroom was gaan staan, hief hij zijn ogen licht op van het blad om een blik op haar te werpen. 'Wie van jullie is Shia Reuben Leif?' In plaats van recht te springen en te zeggen dat hij dat was, begon hij terug met verder lezen. Een natuurlijke reactie zou zijn om 'ja' te zeggen en haar aan te kijken, maar hij bleef stil en vroeg zich alleen af hoe ze zijn naam wist. Dat mensen wisten dat hij Shia was, was normaal. Dat ze Shia Leif wisten was al specialer, want hij stelde zich niet zo erg vaak voor met zijn achternaam, dan moesten ze het al opgepikt hebben van een leerkracht, maar zijn middelste naam gebruikte hij alleen als hij zich helemaal voor moest stellen. De jongen zuchtte toen hij de ogen van de vrouw op zijn voelde rusten. Hij maakte een ezelsoor in het blad (en vervloekte zichzelf daar voor, hij vond het erg voor het boek) en sloeg het weer dicht. Hij kruiste zijn armen over het boek heen. "Ja, ik ben Shia Reuben Leif", zei hij en keek haar aan. Nog steeds had hij geen idee wie hij voor zich had. Zou hij anders gereagerd hebben als hij wist wie ze was? Waarschijnlijk niet. Hij ging zijn gedrag niet veranderen, zelfs niet voor 'belangerijke personen'. "En wie bent u?" vroeg hij dus ook op zijn beurt.

Het was misschien niet zo gepast hoe hij reageerde op de vrouw die klopte. Hij had haar natuurlijk ook gewoon binnen kunnen laten en haar een goede middag gewenst hebben (met eventueel zelfs een kleine glimlach), maar nee, hij besloot direct weer om haar al dan niet een beetje brutaal te zeggen dat je niet moest kloppen op de deur van een homeroom. Om het beeld van ongeïnteresseerde leerling compleet te maken, was hij gewoon teruggelopen naar zijn tafel om verder te lezen in het boek, beseffend dat de rest van de leerlingen wel nieuwsgierig aan het kijken waren naar wie de vrouw was. Misschien, ergens heel, heel erg diep vanbinnen vroeg hij zich dat ook wel af, maar als hij het niet zou weten, zou hij daar zeker niet wakker van liggen. Toen er gevraagd werd wie Shia Reuben Leif was, was hij wel een beetje verbaasd, maar hij liet daar niets van merken en las verder, zijn ogen terug van de vrouw die in het midden stond naar zijn bladzijde te laten gaand. Hij bleef stil en bevestigde niet dat hij het was. Ontkennen natuurlijk ook niet, hij was best trots om die naam te mogen dragen, ook al had het zo veel elementen van zijn vader in het. Want ja, hij heette Reuben, en hij wou dat het zijn zoons tweede naam werd, en Leif, zo god als iedereen nam de naam van zijn of haar vader over. Hij had liever Shia Kyoma Reuben Leif geheten, dan had zijn moeder toch ook nog een mooi plaatsje in zijn naam gehad. Want in tegenstelling tot wat hij vond van zijn vader, vond hij zijn moeder heel erg vriendelijk en kon hij goed met haar overweg. Maar daar kwam deze vrouw vast niet voor, om over zijn naam te praten. Dat zou lachen worden. Dus Shia zuchtte. Hij zuchtte omdat hij totaal niet wou weten waarom deze dame hier was. Waarom niet voor die schouderophalende idioot of die kerel die zijn neus nog geen seconde uit dat saaie stripverhaal gehaald had? Hij maakte een ezelsoor in het blad zodat hij het later beter terug zou vinden, en keek nu op naar de vrouw. Hij had haar ogen op zich voelen rusten. Hij kon daar wel tegen, maar het werd toch redelijk vervelend vermits ze waarschijnlijk -waarschijnlijk, tenzij ze niet geweldig slim was - al door had dat hij Shia Reuben Leif was. De jongen met het bruinzwarte haar deed het boek toen voorzichtig toe, zodat het ezelsoor niet zou scheuren, en kruiste vervolgens zijn armen over het boek heen. Zo, nu was hij klaar om het gesprek aan te gaan. Hij keek haar nog een beetje schattend aan voor hij zijn mond open deed om te spreken. "Ja, ik ben Shia Reuben Leif", bevestigde hij. Het was best grappig, de meeste mensen verwachtten een heel andere soort stem van hem als ze hem zagen. Ze verwachtten zo een lieve jongensstem, maar hij had best een zagerige stem. Wat niet wilde zeggen dat die aangenaam was om naar te luisteren, dat zeker niet. Het was gewoon een beetje... Diep. Het paste niet zo bij zijn uiterlijk. En het klonk altijd een beetje zangerig. Alsof hij de hele tijd wou zingen, maar net niet genoeg moed had om letterlijk iedere zin te zingen. Wel, dat was niet zo, hij had moed genoeg, maar hij wou helemaal niet zingen. Het was gewoon hoe zijn stem klonk. In plaats van haar glimlach te beantwoorden, stelde hij haar een vraag. "En wie bent u?" Hij vond dat hij dat best mocht vragen. 'Ik ben Luna Stone, Lengendary Magican van Erd. Ik wilde je vragen even met me mee te gaan', stelde de vrouw zich voor. Shia fronste licht, trokzijn wenkbrauwen toen lichtjes op en liet ze vervolgens weer naar hun normale positie gaan. Oh. Hij had nooit gedacht op gezocht te worden door een Legendary Magician. Hij wist niet wat een normale reactie zou zijn, maar hij dacht dat de meeste mensen een beetje bang of onzeker werden in het bijzijn van een Legendary Magician. Hij echter veranderde niets aan zijn gezichtsuitdrukking of houding. Een LM was ook maar eens magician. Alleen, nu ja, legendarisch. "Oh, okay", reageerde hij toen, en trok vervolgens een mondhoek lichtjes op. Het was geen glimlach, meer een teken van (h)erkenning. Hij stond voorzichtig op en nam het boek vast. Hij schoof de stoel onder de tafel in. De poten maakten een schrapend geluid over de vloer omdat hij de stoel schoof en niet optilde. De jongeman liep rustig op en ging naast Luna staan. Hij keek een beetje naar onder vermits hij zo'n zestien centimeter groter was dan haar. "Waar gaan we heen dan, mevrouw?" vroeg Shia. Eender welk persoon die die vraag zou stellen zou geïnteresseerd en nieuwsgierig klinken, maar bij Shia klonk het nog steeds alsof hij zich liever om zou draaien om wat anders te gaan doen. Het enige dat hij nu al over deze vrouw kon zeggen, was dat hij haar stem wel aangenaam vond om naar te luisteren. Je had ook van die mensen met een stem die ervoor zorgde dat je je handen voor je oren wou slaan, maar de stem van deze dame klonk best oké. Hij bleef haar aankijken, en besefte dat het misschien netjes zou zijn om zijn excuses aan te bieden voor hoe hij gereageerd had toen ze op de deur klopte. Maar dat idee liet hij al gauw zijn, hij zou zich niet excuseren voor zou iets kleins. Hij zou zich waarschijnlijk nog niet eens verontschuldigen als hij iemand in zijn oog zou raken met een scherp voorwerp. Hij wreef door zijn haar en schraapte zijn keel kort. Hij zou niet zo'n hele speech beginnen van 'het is me een eer u te ontmoeten', zij had hem opgezocht dus hij zag er het nut niet van in. Plus hij was niet zo'n slijmbal, of zo'n vervelende persoon. Hij zou gewoon doen wat deze vrouw van hem wou, en dan kon hij weer mooi zijn boek gaan lezen. Over boek gesproken. "Als we naar buiten gaan zou ik wel nog graag mijn boek op mijn kamer gaan leggen", zei hij en wierp een halve blik op het boek.

"En wie bent u?" had hij haar gevraagd. 'Ik ben Luna Stone, Lengendary Magican van Erd. Ik wilde je vragen even met me mee te gaan', stelde de vrouw zich voor. Hij veranderde zijn gezichtsuitdrukking niet echt, maar reageerde toch. "Oh, okay", zei hij toen, en trok vervolgens een mondhoek lichtjes op. Ze ocht het zien als glimlach als ze wou maar dat was het niet echt. Hij stond op en nam het boek mee nadat hij de stoel onder de tafel in schoof. De poten maakten een schrapend geluid over de vloer omdat hij de stoel schoof en niet optilde. De jongeman liep rustig op en ging naast Luna staan. Hij keek een beetje naar onder vermits hij zo'n zestien centimeter groter was dan haar. "Waar gaan we heen dan, mevrouw?" vroeg Shia. Hoe veel zin hij ook had om gewoonzijn boek te gaan lezen, hij probeerde wel beleefd te blijven. Dit was en bleef natuurlijk een Legendary Magician, hij moest wel respect tonen, ook al vond hij het een beetje belachelijk. Achja, wie maakte het was uit wat hij ervan vond. "Als we naar buiten gaan zou ik wel nog graag mijn boek op mijn kamer gaan leggen", zei hij. 'Natuurlijk mag je, je boek eerst weg leggen Shia, Ik zal ondertussen buiten op het bordes op je wachten. Mocht je me eerder inhalen is dat ook prima.' Hij knikte lichtjes en keek hoe ze de homeroom uit vertrok. Hij negeerde de blikken van de nandere studenten en volgde haar, maar liep dan richting zijn kamer. Hij haalde de sleutel van zijn kamerdeur uit zijn broekzak en floot zachtjes een liedje terwijl hij verder liep. Aangekomen bij de deur deed hij die open en liep -nog steeds fluitend- naar binnen. Shia legde het boek op zijn bureau en keek rond. Had hij nog iets nodig om naar buiten te gaan? Misschien een jas of iets, al wist hij niet hoe warm het buiten was. Hij wierp een snelle blik naar buiten door het venster heen en stelde vast dat het wel warm leek. Er was toch genoeg zon, en dat zal warm genoeg zijn. Hij trok een zwart T-shirt uit zijn kast en trok dat aan in plaats van het witte, want het was te warm voor een jas maar een zwart shirt zorgde er wel voor dat hij het warm genoeg had. Vanaf zijn bed keek Aki naar hem. Shia klopte op zijn been en de hond liep mee. De kerel sloot de deur weer achter zich en liet de sleutel terug in zijn achterzak glijden. Hij begon te wandelen maar hield toen lichtjes in toen hij op de muur naar waar hij toe liep iets zag dat er anders niet was. Ten slotte bleef hij stilstaan en keek fronsend naar de muur. Wat was er anders? Toen hij het zag begon hij terug te lopen. Iemand vond het precies leuk om een hond op de muur te maken. Over honden gesproken, Aki stond nog steeds naast hem, te wachten op wat ze gingen doen. "Kom", zei hij en liep verder, naar de trappen. Hij keek met een frons naar de muur, want hij zag nog steeds dieren op de muur. Wie had die daar op gedaan? Hij kon niet geloven dat Savador iemand gevraagd zou hebben dat te doen. Hij liep verder en keek naar Aki die de trappen al af snelde. Shia liep verder de trappen af en begon nu, zonder het zelf te beseffen, rond te zoeken naar meer afbeeldingen. Zijn zoektocht hield echter op toen hij net niet tegen Luna opbotste. Hij hield op met rondkijken en liet zijn ogen naar haar toe gaan. "Oh", zei hij. Geen excuus. Hij moest zich niet excuseren vond hij. Hij had haar niet geraakt, hij was nog net op tijd stil kunnen gaan staan. "Zo", zei hij daarna. Inderdaad, zo, daar was hij. Nu konden ze verder gaan met whatever zij ook wou gaan doen. Hij begreep nog steeds niet goed waarom juist hij, er waren genoeg anderen in de homeroom. Hij gaf twee tikjes op zijn bovenbeen en de Hollande herder ging braaf naast hem zitten. "U bent toch niet allergisch aan honden, huh?" vroeg hij en keek van zijn hond naar de dame. "Anders stuur ik hem weg."

De afbeeldingen van de dieren hadden zijn aandacht wel getrokken, maar hij wist niet goed wat hij ervan moest denken. Het was niet iets wat je iedere dag op de muren zag, dus daarom zochten zijn ogen, al dan niet zonder dat hij het besefte, naar meer dieren. Hij had al een paar dieren gezien. De eerste een hond. De tweede een vogel. Shia vervolgde zijn weg naar onder met Aki in zijn buurt, al liep de hond een beetje voor hem uit. Als dat beest kon praten zou hij waarschijnlijk dag in dag uit tegen hem roepen dat hij sneller moest wandelen, minder moest lezen, socialer moest zijn en vriendelijk moest leren doen. Achja, hij behandelde Aki goed, dus hij zou niet moeten zeuren. Hij was nog steeds rond aan het zoeken, maar moest halthouden doordat hij net niet tegen Luna aan liep. Hij had haar niet gezien. Dat was overduidelijk. Hij had rond zitten kijken in plaats van aan het kijken naar waar hij toe liep. "Oh", zei hij zonder zich te excuseren, excuses waren nergens voor nodig. "Zo", zei hij daarna. Inderdaad, zo, daar was hij. Nu konden ze verder gaan met whatever zij ook wou gaan doen. Hij gaf twee tikjes op zijn bovenbeen en de Hollande herder ging braaf naast hem zitten. "U bent toch niet allergisch aan honden, huh?" vroeg hij en keek van zijn hond naar de dame. "Anders stuur ik hem weg." Hij zag dat ze een glimlach om haar lippen had, dus hij zag het al als een nee. En hij had inderdaad gelijk. 'Nee helemaal niet. Hoe heet je schatje?' De vrouw hield haar hand voor de hond en ging door haar knieën. "Hij heet Aki", zei Shia en keek naar de hond die aan de hand van Luna snuffelde. Hij bleef naar zijn hond kijken en zag al aan hem dat hij Luna wel mocht en niet als dreiging of vijand zag. Aki keek terug naar Shia, en Shia haalde zijn schouders op. Het leek net alsof de hond wou vragen 'is het goed dat ik haar oké vind?' en Shia vond niet dat hij daar wat op te zeggen had. Waarom zou hij ook tegen een hond spreken, dat was vreemd. Hij moest weer denken aan de figuurtjes op de muur, en hij schraapte zijn keel weer even. Zou hij haar er naar vragen? Misschien wist zij er meer over. Hij wreef met zijn vingertoppen aan de achterste lokken van zijn haar en ontknoopte gauw een knoop voor hij besloot haar er dan toch naar te vragen. "Weet u iets van de dieren die op de muur stonden?" Hij keek met een licht vragende blik naar Luna. Misschien was het gewoon iets van VvF. Maar het waren niet echt fabeldieren geweest.

OOC: Woops beetje flut~

Hij was met zijn hondwezen aangekomen en had de vrouw gevraagd of ze allergisch was aan honden. Dit keer wel meer uit beleefdheid dan iets anders, want je wou nu toch ook niet net bekend staan als de persoon wiens hond de legendary magician ziek gemaakt heeft, toch? Hij zei dat hij zijn huisdier aders wel wegstuurde, maar zijn vermoedde klopte, de vrouw was niet allergisch aan honden. 'Nee helemaal niet. Hoe heet je schatje?' De vrouw hield haar hand voor de hond en ging door haar knieën. "Hij heet Aki", zei Shia en keek naar de hond die aan de hand van Luna snuffelde. Hij bleef naar zijn hond kijken en zag al aan hem dat hij Luna wel mocht en niet als dreiging of vijand zag. 'Een mooie naam heb je Aki. Je bent braaf hè?' zei de vrouw, en zonder het goed en wel te beseffen was er een kleine glimlach op het gezicht van de jongen verschenen. Het was altijd leuk als mensen vriendelijk waren tegen je huisdier. Zeker voor hem, want met Ai had hij een even sterkte band als dat 'gewone' mensen met hun broers of zussen hebben. Ze kriebelde Aki onder zijn kin, maar hield daarmee op toen Shia zijn mond open trok. "Weet u iets van de dieren die op de muur stonden?" vroeg hij aan haar. Hij dacht eerlijk gezegd dat hij een simpele nee als antwoord zou krijgen, maar blijkbaar wist ze toch iets van de dieren. 'Ja daar weet ik van, hoeveel had je er gezien en welke diersoorten waren het?' Daar moest hij even voor denken. "Ehm", begon hij en hij beet nadenkend op zijn onderlip. "Een stuk of tien, geloof ik", zei hij toen en keek nog steeds vragend in Luna's richting. "Ik heb een hond gezien, een beer, een slang, een konijn," begon hij op te sommen, "Een lama, een varken, een kat, een hagedis, een vogel, een aap en... Dat was het, geloof ik." Hij keek even naar Aki of die daar nog iets aan toe te voegen had, maar natuurlijk keek die hem alleen aan met zijn bruine hondenogen en zijn tong die zo dom uit zijn bek hing. "Ja, dat was het." Hij keek weer op naar de LM. Hij wachtte of er reactie kwam maar omdat hij een ongeduldig persoon was soms gaf hij haar niet eens de kans om antwoord te geven. "Wat is de bedoelig hiervan eigenlijk?" vroeg hij toen. Hij was beu met het ge-mevrouw, maar hij zag zichzelf haar nu ook niet direct aanspreken met Luna alsof dat helemaal oké was. "U komt me halen uit de homeroom en daar hebt u vast en zeker uw redenen wel voor, maar ik vraag me af wat die zijn want ja, dit is mijn vrije tijd en ik vraag me af waardoor die ingenomen wordt." Hij keek haar aan en ergens voelde hij in zijn buik dat hij hoopte dat hij haar er niet mee beledigd had, want dat zou zijn bedoeling niet geweest zijn. "Nee, ingenomen is niet het juiste woord. Waardoor mijn vrije tijd opgeïst wordt, nee ook niet... Urgh, u snapt me wel." Hij glimlachte kort en keek daarna weer serieus naar haar.

Hij had haar moeten opnoemen welke dieren hij gezien had. Het verbaasde hem een beetje dat hij ze nog onthouden had. "Ehm", begon hij. "Een stuk of tien, geloof ik", zei hij toen. "Ik heb een hond gezien, een beer, een slang, een konijn, een lama, een varken, een kat, een hagedis, een vogel, een aap en... Dat was het, geloof ik." Hij had even naar Aki gekeken voor een bijdrage maar die keek hem enkel dom aan. "Ja, dat was het." Hij keek Luna dan maar weer aan, Aki zou hem toch niet kunnen helpen. "Wat is de bedoelig hiervan eigenlijk?" vroeg hij toen. "U komt me halen uit de homeroom en daar hebt u vast en zeker uw redenen wel voor, maar ik vraag me af wat die zijn want ja, dit is mijn vrije tijd en ik vraag me af waardoor die ingenomen wordt." Het was toch zo? "Nee, ingenomen is niet het juiste woord. Waardoor mijn vrije tijd opgeïst wordt, nee ook niet... Urgh, u snapt me wel." Ze leek het te begrijpen, want ze keek niet kwaad of gekwetst door zijn woorden. 'Je bent niet de eerste die dat vraagt. Kijk ik neem elke leerling die de aarde magie in zijn bloed heeft mee naar mijn trainings-plek om te zien wie er potentie heeft om ooit een groots magiër te worden. Zo ben ik ook door Fennon ooit in mijn school jaar hier op Star shine academy uit de homeroom gehaald. Hij deed testen met leerlingen en wie hem beviel die trainde Fennon persoonlijk. Ik weet niet of je ooit van Fennon gehoord hebt, maar dat was in mijn jeugd de LM van Erd. Samen met nog twee andere leerlingen mocht ik met hem trainen, maar een jaar is te kort om met zo'n machtige magiër te kunnen trainen, maar na mijn schooltijd was hij me nog twee jaar verder gaan trainen.' Shia knikte gauw, ook al begreep hij de helft maar. Het was veel wat te vertelde, dus hij moest het even laten inzinken voor hij het begreep. Van Fennon had hij wel gehoord, maar hij had hem nooit ontmoet of gezien. Alleen van de naam gehoord. "Oh, zo. Dat begrijp ik", zei hij. Hij wreef met zijn rechterhand kort over zijn linkerarm omdat hij iets voelde kriebelen aan zijn elleboog. "En nu u de Legendary Magician bent hebt u zijn rol overgenomen en moet u die leerlingen zoeken", zei hij, al was het gewoon een beetje samenvatten van wat zij net gezegd had. "Dus ik vermoed dat we nu nog ergens heen moeten, want u had het over uw trainingsplek." Zijn ogen waren weer even naar Aki afgedwaald dus richtte hij ze weer op naar Luna. "En wat gaan we, of wat ga ik, er doen?"

'Nou mijn rol als LM houd meer in dan dat, maar het heeft er wel iets mee te maken om nieuwe potentiële nieuwe magiër te vinden die ooit groot kunnen worden of een goede LM natuurlijk. Maar dat gaat nog wel even duren', zei de vrouw, en Shia knikte. Hij vroeg zich af hoe vaak hij al geknikt had die dag. En hoe veel die maand. En dat jaar. En in zijn hele leven. Hij had vast al vaak geknikt, maar nu had hij spijt dat hij daar niet de tel van bijgehouden had. Hij schudde even met zijn hoofd om die gedachte weg te krijgen maar dat zorgde er enkel voor dat hij zich afvroeg hoe vaak hij wel nog niet met zijn hoofd geschud had dan. Hij keek op doordat hij gestamp hoorde, en even dacht hij dat er een gevaarlijk beest of zo was, maar Luna leek er niet bang van te zijn, dus vreesde Shia niet. 'Als je nog wil natuurlijk anders ga ik iets anders doen. Het is niet alleen in mijn interesse, maar mogelijk ook in die van jouw. Niet dat ik je alles alleen laat doen natuurlijk, daar zijn sommige test te uitdagend voor zelfs voor mij. Al weet ik al wat we gaan doen, maar dat zeg ik je pas als we daar aangekomen zijn.' De glimlach op haar gezicht wou hij langs één kant beantwoorden met ook een glimlach, maar terwijl zorgde die dat zijn humeur nog wat slechter werd, dus zijn lippen bleven in de serieuze streep. Als ze hem nieuwsgierig wou maken lukte dat haar deels. De Shia die alles wou weten maakte hem nieuwsgierig, maar de Shia die ongeïnteresseerd was zorgde ervoor dat hij er rustig uit bleef zien. "Oké", zei hij. Hij liet zijn ogen afdwalen naar het beest dat naast de vrouw stond. Het gaf haar een lik over haar wang en Shia kon het nog net laten om niet zijn neus op te trekken. Hij vond dieren wel leuk en zo, maar een groot hagedis-ish dier was niet iets waar hij een lik van zou willen krijgen. 'Ik zal je meteen voorstellen wie deze schoonheid is. Dit is Claw mijn hatende Schuttel reizende reuze hagedis. Hij word al zenuwachtig als ik Schuttel zeg.' Hij trok een tel zijn mondhoeken op en liet ze toen weer zakken. "Ah, ik begrijp hem wel. Shuttles zijn vervelende dingen om in te zitten." Hij was er niet bang van en hij haatte ze ook niet, maar hij zat toch liever niet in een shuttle als het niet echt moest. Hij stond een beetje te kijken naar hoe de vrouw lachte en haar dier een knuffel gaf. Nee, Shia was zeer tevreden met een doodnormale hond. 'Ah, kom hier grote baby. Je weet toch dat ik je maar plaagde. Ik weet dat je die blikken dingen niet leuk vind, maar anders kom je niet van de ene planeet naar de ander.' Even moest Shia grijnzen. Dat dier had blijkbaar nog wat gemeen met hem. Zodra hij door had dat hij greens, zorgde hij dat die verdween en dat hij weer doodserieus keek. 'Zullen we maar verder gaan?' Shia keek van Claws kop naar Lunas gezicht en knikte. "Is goed", zei hij en Aki sprong overeind. Hij liep voorzichtig naar het huisdier van de dame toe en snuffelde voorzichtig aan een poot voor hij weer wat achteruit ging en kwispelend achter Shia ging staan. "Nee, Aki." De hond keek zielig omhoog maar Shia keek emotieloos terug. Hij hield van zijn hond, maar die moest wel luisteren, en hij had het beest afgeleerd om vrolijk te reageren op andere dieren. "Sorry, hoor." De hond keek weg alsof hij nu boos was, maar Shia kon er enkel zijn schouders om ophalen. Wat interesseerde hem het. Hij keek terug naar de vrouw. "Dus ja, we kunnen verder gaan."

Hij had zijn hond teruggeroepen. 'Claw zal geen dier kwaad doen, maar ze vriendelijk te gemoed treden. Hij eet enkel insecten al zijn die op Erd twee keer zo groot als hier op Star Shine, maar hij vangt er tot nu toe zelf genoeg.' Shia haalde enkel zijn schouders op. Het interesseerde hem niet. Hij had zijn redenen om zijn hond terug te roepen. En hij mocht doen wat hij wou. Hij was zijn hond. Hij deed wat hij wou. Hij was Shia, redenen genoeg. De vrouw had zich toch al weggedraaid dus het interesseerde hem nog steeds bijster weinig of ze zag dat hij niets gaf om haar verhaal over haar beest. Hij vond die Claw wel chill, maar dat hij niemand kwaad deed was bullshit. Als zijn natuur riep deed dat beest toch gewoon wat hij wou, hoe goed getraind het dan ook is. Zelfde gold voor Aki. Als dat beest zijn natuur hoorde roepen zou hij Shias bevelen ook gewoon negeren. "Dus ja, we kunnen verder gaan", zei hij. Luna knikte. Ze liep de bordes af en begon te joggen. 'Ik hoop voor je dat je me bij kunt houden?' Hij staarde haar doodserieus aan. Nee, hij zou haar echt niet volgen met joggen. De grijns op haar gezicht zorgde er enkel voor dat zijn wenkbrauwen dieper zakten en dat hij zekerder was van zijn idee. Hij zou niet joggen. Dat Claw-wezen begon ook al mer haar mee te lopen, maar Shia liep gewoon op zijn gemak de trappen af. Zij mocht dan misschien al begonnen zijn met rennen, maar hij was niet van plan mee te gaan. "Aki", zei hij terwijl hij dezelfde richting uit wandelde als waarin Luna verdwenen was. "Hup." De hond begon te rennen en Shia wist dat hij Luna's spoor zou kunnen volgen als hij wou. En dan hoefde hij zelf niet te lopen. Hij liep niet. Nooit niet. Of ja, wel ooit, maarn iet als het niet echt moest. En hier moest het niet hij had hier geen zin in dus dan deed hij het gewoon niet. Hij volgde in de richting waarin hij Aki had zien vertrekken. Hij liep niet langzaam, maar hij was ook niet aan het haasten. Hij was gewoon aan het wandelen. Aki kwam zo nu en dan terug rennen, maar dat hoefde al niet meer, want na even zag hij Luna toch staan. Hij riep naar Aki, en die wist wat hij ermee bedoelde. De hond ging ter plaatste liggen en Shia liet hem daar maar liggen. Hij stopte zijn handen in zijn achterzakken en liep verder tot hij weer bij Luna stond. Aan haar snelheid te zien, en dan aan die van hem, had ze waarschijnlijk een minuutje of drie-vier alleen gestaan omdat Shia het vertikte om te rennen. "Zo." Jammer van haar wedstrijdje dan maar.

Ergens vond hij het best wel grappig, ook al was het een beetje raar dat hij het grappig vond, dat Luna was gaan rennen en dat hij achter haar aan gewandeld was zonder zich in te spannen of moeite te doen. Aki wees hem de weg wel, en als hij haar niet gevonden had, was de jongeman gewoon omgedraaid om terug naar zijn kamer te gaan. Dan zou hij zijn boek pakken en weer naar de homeroom lopen. Deels omdat met mensen om je heen zitten nog steeds leuker was dan in je eentje in je kamer een boek lezen. En natuurlijk ook omdat hij wou kijken naar hoe de andere studenten op elkaar reageerden als ze spraken. Hij was naar de vrouw toegewandeld toen hij haar gezien had. "Zoe, sprak hij terwijl hij rond keek. Zijn ogen gleden over de dingen op het veld. Hij zag een modderpoel en er vormde zich een frons op zijn gezicht. Hij liet zijn ogen verder gaan en kwam een wand tegen. De steile ijzeren wand deed hem een beetje dieper fronsen. Snel schoot hij een blik richting Luna, maar zorgde wel dat het ongebrijpen er niet in te lezen viel. Hij zou geen doorzichtig persoon worden voor haar. Hij zou haar niet laten zien wat voor persoon hij was binnen het omhulsel dat iedereen anders zag. Hij kon het niet, zelfs al zou hij willen. Hij mocht Luna niet echt, en dan had hij al helemaal geen zin in moeite doen. Dat zou ze toch niet begrijpen. Daarom legde hij het dus ook niet uit. Hij legde haast nooit wat uit. Typisch. Zijn ogen gingen verder naar de pilaren, en hij begon zich echt af te vragen wat nu de hele bedoeling van dit iets was. Misschien dat de rest hem uitleg gaf. Hij keek naar het water voor hij naar een bergachig iets keek met uitsprongen in. Een klimmuur dus. Hij merkte het zelf niet eens op dat er een zucht over zijn lippen heen kwam. En dan ten slotte was er nog die wand. Shia keek opzij naar de legendary magician, en zijn gezichtsuitdrukking vertelde duidelijk dat hij zich afvroeg hoe effectief dit wel was. "Wat heeft dit te doen met die 'nieuwe potentiële magiër' die je moet zoeken?" vroeg hij met een oppervlakkige stem. Hij snapte dat ze er tests en zo voor wou doen, om die magician te vinden, maar hij zag er echt het niet niet in van om dit parcour ervoor te moeten doen. "Het enige waar ik magie voor nodig heb is die wand," zei hij en wees naar de ijzeren wand, "En voor de rest heeft het werkelijk niets te maken met geschikt zijn. Iedereen kan als een idioot door een modderpoel heen kruipen en met moeite raakt zelfs een twaalfjarige die klimmuur op." Hij bleef met één hand naar de wand wijzen en met de andere op de klimmuur. Hij had het al varen om nog beleefd te klinken of moeite te doen zijn zinnen vriendelijker over te laten komen dan hij was. "Ik weet niet of u het weet, maar als u 'nieuwe potentiële magiër' zegt, dan zit daar een belangrijk woordje in. M-a-g-i-ë-r. En dit heeft niets te maken met magie." En hij zou zich niet belachelijk gaan maken voor niets. "En," ging hij verder, want hij besefte dat door een paar juiste antwoorden Luna hem nog belachelijk kon maken als hij nu niet verder sprak, "En zelfs al zou u iets met magië doen terwijl ik voor uw plezier op pilaren sta, dat is meer pesten dan testen." En er was nog iets aan die pilaren wat hem zorgen maakte. Als je viel, viel je in water, ja. Maar voor Shia was dat geen redding. Zijn watervrees zou hem in paniek brengen, en hij kon niet zwemmen als hij in paniek was. Hij kon gewoon heel erg slecht zwemmen doordat hij het nooit wou leren. Je kreeg hem toen hij jonger was ook het water al niet in. Zelfs douchen of een bad nemen vond hij al vreselijk. En troebel water was een ware hel. Als hij de bodem van een meer, badkuip of eender waar water in kon niet kon zien, dan zou hij er niet bij in de buurt komen, laat staan in gaan. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Hoe bedoel je 'pubers zijn moeilijk'? Hij zat gewoon moeilijk in elkaar.

"Wat heeft dit te doen met die 'nieuwe potentiële magiër' die je moet zoeken?" vroeg hij. "Het enige waar ik magie voor nodig heb is die wand," zei hij en wees naar de ijzeren wand, "En voor de rest heeft het werkelijk niets te maken met geschikt zijn. Iedereen kan als een idioot door een modderpoel heen kruipen en met moeite raakt zelfs een twaalfjarige die klimmuur op." Hij bleef met één hand naar de wand wijzen en met de andere op de klimmuur. "Ik weet niet of u het weet, maar als u 'nieuwe potentiële magiër' zegt, dan zit daar een belangrijk woordje in. M-a-g-i-ë-r. En dit heeft niets te maken met magie." Shia stopte even. "En," ging hij verder, want hij besefte dat door een paar juiste antwoorden Luna hem nog belachelijk kon maken als hij nu niet verder sprak, "En zelfs al zou u iets met magië doen terwijl ik voor uw plezier op pilaren sta, dat is meer pesten dan testen." Dat ze nog steeds aan het glimlachen was na zijn woorden, zorgde er niet voor dat hij minder zin had om weg te lopen. Wat een onzin dit allemaal. 'Het gaat hier om meer dan alleen je magie bij één klein onderdeel te gebruiken, Shia. Zodra je ook maar één voet op dit parkour zet zul je ten alle tijden alert moeten zijn. Het oogt rustig en gemakkelijk, maar dat is niet zo. Probeer maar uit. Deze test gaat niet om pesten, maar om je ruimtelijke inzicht en je bewegings-vermogen.' Fantastisch. Nog steeds een pesterig parcour dus."Ik kan u nu al vertellen dat mijn ruimtelijk inzicht en bewegings-vermogen goed zijn", sprak hij haar licht bijtend toe. Dat kon zijn natuurlijk niet weten, tenzij dat ze meer over hem wist dan enkel zijn naam. Nee, hij dacht niet dat iemand het bijhield van alle leerlingen hoe sportief of onsportief, slim of minder slim, ... ze waren. Misschien wel op welk niveau van magie ze zaten, maar meer dacht hij niet. 'Om het je te bewijzen zal ik samen met jouw dit parkour af leggen. Ik ben hier dagelijks te vinden en ik moet je zeggen het verveelt nooit. Dus wees vrij als je zin hebt om hem te gebruiken om je skills bij te werken.' Dit was nog fantastischer. Als ze hier dagelijks was moest ze nu wel alles weten over het parcour. Dan redde ze het sowieso. Hij slaakte een diepe zucht en wreef door zijn ogen. "Waarom kon het niet gewoon met een idioot magieduel of zo", mopperde hij onder zijn adem door en schraapte zijn keel vervolgens, er zo goed als zeker van zijnde dat Luna dat niet had kunnen horen. "Oké dan." Hij keek weer richting het parcour. "Maar die pilaren mag je in je eentje doen", zei hij. Hij zou voor geen miljoen het risico nemen om te vallen, het water in. "Ik loop wel om." Ze moest niet weten waarom. Niemand moest weten van zijn watervrees, dat wist enkel hij, en zijn ouders. Niet dat het zijn vader nog veel uitmaakte. Hij keek naar Luna. "Waar beginnen we?"

OOC: Geeft niet, sorry dat ie een beetje flut is~~