De warme, onder gaande, zomer zon scheen op haar lichte huid. Zachtjes waaide er een windje door haar opvallend rode haren waardoor ze lichtjes wapperden. Waar ze meestal haar haren in een hoge paarden staart had zitten, vielen deze keer de lange lokken on geknoopt langs haar schouders en rug.
Het avondmaal was net afgelopen en Yang had besloten een wandeling te maken over het terrein. Ze had nog niet iemand om mee te nemen, anders zou ze dat wel doen, maar deze keer was ze alleen. Ze stapte van het bordes, wat voor het schoolgebouw lag, af. Geen idee waar alles was keek ze vragend om zich heen. Ze tuiten haar lippen en besloot toen maar om het paadje wat voor haar lag af te lopen.
De walm van een heerlijke zomer avond hing in de lucht. Het zorgde er voor dat haar mond hoeken automatisch op krulde in een verrukte glimlach. De oranje, gele zon verlichte haar pad met een magisch licht. Ze merkte hoe de warmte in de lucht hing. Op Puffoon was het vaak ook warm maar voelde het een stuk minder broeierig aan. Dit kwam vast doordat er altijd een stevige wind raasde.
Yang snoof de warme lucht naar binnen en zuchtte tevreden. De koude winden die op Puffoon waren had ze altijd vervelend gevonden. De wind zelf vond ze heerlijk maar de kou er van haten ze. Ze was een persoon die het liefste, op gekrult als een kat, in een zonnestraaltje ging liggen. Hierdoor genoot ze nu dan ook enorm van het zonlicht wat op haar scheen.
De minuten gleden voorbij en de zon zakte steeds verder naar benden. Gelukkig was het heir, op deze planeet, zomer en zou de zon dus nog een tijdje haar licht op de wereld schijnen. Door de dromerige heerlijkheid van de atmosfeer was Yang totaal vergeten waar ze heen ging of hoelang het duurde. De meters waren voorbij geschoten en de academy lag nu een stuk verder weg. Met haar handen in de zakken van haar veel te lange blouse keek ze om en bedacht zich dat ze een stuk verder was gelopen dan dat ze gedacht had. Zorgeloos haalde ze haar schouders op en draaide zich weer om. Ondertussen was het wind stil geworden en de wolken hingen vredig in de lucht. Door de zonneschijn kleurde de hemel in allerlei pastel kleuren. Waar de ene wolk oranje was, was de andere roze geworden. Zo speelde het licht ’s avonds met de kleuren. Het leek wel een kunstwerk wat aan de hemel was gehangen. Yang had het vaak genoeg nagetekend maar in de werkelijkheid was het nog veel mooier.
Ze tuurde even naar de hemel en liet haar gedachten de vrije loop gaan. Er waren een paar dagen verstreken en ze had haar eerste lessen gehad. De lesstof was enorm interessant maar soms wel lastig. Ze was ingedeeld in de vijfde klas en was een van de oudsten. Waar iedereen al vrienden had door de vijf jaren die ze samen op school hadden door gebracht, viel Yang een beetje buiten de mand. Ze was net nieuw en had dus nog geen ‘maatjes’. Het was niet dat ze verlegen was of niet durfde te praten maar een echte klik met iemand had ze nog niet gehad. Daarom had ze het tot nu toe alleen nog maar over de les stof gehad en wat er om haar heen gebeurden. Over zichzelf of waar ze vandaan kwam had ze nog niet veel verteld. Dat kwam wel als ze de juiste persoon er voor zou ontmoeten.
De mensen van Puffoon deden haar erg denken aan de mensen thuis, rustig en vaak vriendelijk. Mensen van Razen deed haar meer aan zichzelf denken. Hier had ze dan ook een paar keer mee gelachen maar of er echt diepe vriendschappen in zaten was de vraag. Niet dat ze perse innige vriendschappen verwachte of nodig had. Maar doch kon haar hart het niet laten te hopen op een betere vriendschap dan alleen praten over het weer en de leraren.

Met een zucht door alle gedachten keek ze weer voor zich en vervolgde haar weg. Na een tijdje lopen kwam ze tot stil stand en zag enkele meters verder op glazen huizen staan. Met een vragende blik hield ze haar hoofd schuin en vroeg zich af of dit de kassen waren waar ze wel eens wat over had gehoord. Zelf was ze in de stad opgegroeid dus echt veel verstand van planten had ze niet. De enige die af en toe een bloem op at was Flame. Die lag waarschijnlijk op haar kamer te slapen, dat deed ze wel vaker na het avond eten.
Schouder op halend besloot ze om een kijkje te nemen. Het zag er rustig uit dus de kans dat ze te horen kreeg dat ze er niet mocht wezen was erg klein.
Ze liep naar de eerste kas toe en legde haar hand tegen de glazen deur aan. Deze opende ze en stapte naar binnen waarna ze de deur weer sloot. Ze draaide zich weg van de deur en keek recht de kas in. Door de glazen wanden kwam het warme, oranje zon licht binnen. De zonnestralen vielen op veel verschillende planten. Yang keek haar ogen uit. Ze hield van dingen die er mooi uit zagen ook al kwam ze soms stoer of oppervlakkig over. De vele planten hadden veel bladeren en een donker groene kleur met hier en daar een licht groen blaadje er tussen. De bloemen die bloeiden verschilden in grote, kleuren en vormen. De ene was nog vreemder en mooier dan de ander. Sommige leken haartjes op hun kroonbladeren te hebben en andere leken haast van plastic.
Het licht dat naar binnen viel weerkaatsen op de paar water druppeltjes die her en der op de planten lagen. Door de buiging hier van zag ze af en toe kleine regenboogjes. Samen met het oranje licht, de planten en bloemen was het een moment van schoonheid. Zo ontastbaar en magisch dat Yang stil stond en haar mond lichtjes open viel. Het was een wonderbaarlijk aan zien. Iets wat Yang altijd kon waarderen. ‘Ethereal,’ fluisterde ze en een kleine, onschuldige glimlach vormde om haar lippen waar normaal gesproken een grote grijns zat.

Dit betoverende moment duurde echter niet lang want wanneer Yang probeerde door te lopen merkte ze dat haar haren niet mee kwamen. Met een vragend piep geluidje keek ze over haar schouder en had nooit gedacht dat ze dit zou zien. Een grote plant met een soort mond had haar lange haren tussen zijn kaken zitten. Op zijn pot stond dat je hem niet mocht voeren en uit de buurt moest blijven.
‘Hoe heb ik dat kunnen missen?!’ riep ze dan ook en greep haar haren vast. Met flinke ruk aan haar haren hoopte ze dat deze los kwamen maar in plaats daar van hapte de plant nog een stuk van haar haren weg.
‘WAH!’ kwam er geschokt uit. ‘Zoek je ruzie! Geef mn haren terug!’
Alsof de plant haar woorden begreep, begon hij te bewegen. De stronken die uit zijn pot lagen begonnen te krioelen en haar kant op te kruipen. Haar blik gefixeerd op de plant en de stronken onder haar had ze niet door dat er van boven ook lianen naar beneden kwamen. Opeens voelde ze iets op haar schouder. Voor ze kon reageren werd haar aandacht afgeleid door het feit dat de stronken op de grond haar voeten en benen begonnen te wurgen. Niet lang daarna begonnen ook lianen om haar borst en middel te kruipen.
‘Wat the, laat me los!’ riep ze en probeerde de lianen van zich af te trekken. Toen ze zag dat het geen nut had, verscheen er een felle blik in haar ogen en een klein vlammetje kwam tevoorschijn in een van haar handen. Deze wilde ze naar de plant toe brengen maar als een roofdier greep de plant haar pols vast en hield deze stevig in bedwang. ‘Sterke plant,’ sprak ze met grote ogen.
Met alle macht begon ze tegen te stribbelen en spuugde vuur. Dit ging zo door tot ze uiteindelijk op het punt kwam dat ze ondersteboven in de kas hing met lianen om haar heen en het puntje van haar haren nog steeds in de bek van de plant.
‘Well then,’ zei ze. ‘Just chillen, hanging around, with my buddy plant...’ kwam er sarcastisch uit, niet goed wetende wat ze nou moest doen of hoe de hel ze in deze situatie terecht was gekomen.

Al hangend in de kas vroeg ze zich af hoe ze hier in Kovomaka’snaam uit zou komen. De lianen zaten strak om haar heen. Haar armen strak tegen haar lichaam aan duwend en haar benen bij elkaar houdend. Het leek wel alsof ze gekidnapt was door een of ander monster. Jammer genoeg was dit niet z’n stoer verhaal en had ze gewoon ruzie met een plant.
Ze keek van beneden naar boven en schatten de lengte in van hoe hoog ze hing. Als ze de lianen zou proberen weg te blazen met haar lucht magie zou ze naar beneden vallen en ellendig op haar hoofd terecht komen. Dit gold ook voor vuur, maar daar was ze nog niet ervaren genoeg in om het met die kracht te gebruiken. Ze blies geïrriteerd door haar neus gaten en haar zilveren ogen gleden weer naar de plant die lekker van haar haar lokken aan het genieten was. Als ze niet van haar moeder geleerd had dat planten en dieren aanvallen een oneerbare zaak was dan had ze de plant allang door de kas gegooid.
De minuten kropen voor bij als een slak die uit de bocht vloog, niet dus. Wachten was niet haar sterkste punt en haar geduld begon enigszins op te raken. In haar gedachten had ze al een klein schiet gebedje gedaan dat er een engel zou komen om haar te redden. Ze geloofde niet in god maar vragen om hulp kan nooit kwaad, al is het naar iets vaags wat op een wolk zit in de hemel.
Alsof die gozer op de wolken naar haar had geluisterd ging de deur van de kas met een zacht geluid open. Niet dat Yang dit merkte want die was te druk met stribbelen om uit de lianen te komen tot ze gegrinnik hoorde. Haar ogen werden groot en een jongens stem was duidelijk te horen. Snel keek ze naar beneden. Een jongen met blonde lokken stond haar geamuseerd aan te kijken. Hij had zijn armen over elkaar heen geslagen en de grijns op zijn gezicht was niet te missen. Zijn woorden verjaagde de stilte van de kas en na zijn tweede zin fronste Yang semi-geïrriteerd. Ze had enorm de neiging om, ‘’ziet het er naar uit of ik hulp nodig heb ofzo?!’’, te zeggen maar slikte haar woorden wijselijk in. Als ze hem weg joeg bleef ze hier waarschijnlijk nog een lange tijd hangen.
Nieuwsgierig volgde ze de jongen met haar ogen terwijl hij om draaide naar de plant toe. Ze zag niet duidelijk wat hij deed maar de lianen verslapte en Yang voelde hoe ze langzaam omlaag dreigde te vallen. De lianen zorgde er echter voor dat ze in een soort stoel van lange touwen naar beneden gedragen werd. Met grote ogen van verbazing keek ze naar de lianen en een kleine glimlach krulde om haar lippen. Ze hield van dit soort wonderbaarlijke momenten. Waarop de wereld net een soort magisch verhaal leek te vertellen.
Haar ogen gleden naar de ondergrond waar ze nu nog enkele centimeters van verwijderd was. Veilig kwam ze neer op de grond en de lianen trokken zich terug. Ze keek ze na toen ze terug omhoog kropen. Op dat zelfde moment voelde ze hoe haar lange haren werden los gelaten en terug over haar schouders vielen. Verbijsterd door al dit viel haar mond lichtjes open.
De stem van de jongen zorgde er voor dat ze uit deze dagdroom werd getrokken en al knipperend door de plotse realisatie van tijd en ruimte keek ze voor zich. De jongen was voor haar geknield en hield zijn hand naar haar uitgestrekt. Zijn woorden over haar rode lokken zorgde er voor dat haar mondhoeken lichtjes omhoog krulde. Dat was weer eens wat anders dan uitgescholden worden voor vuurtoren.
Zijn ogen keken haar vriendelijk aan gepaard met een bijna perfecte glimlach. Als Yang niet beter wist zou ze denken dat ze weer eens aan het dagdromen was.
Van onder haar lange, donkerrode wimpers keek ze hem aan en wist even niet goed wat ze moest zeggen. Hij had iets, magisch, over zich. Iets ongrijpbaars wat je alleen maar in boeken of films zag. Wat je het gevoel gaf alsof je je in een andere wereld bevond.
Zich realiserende dat ze hem langer aan keek dan de bedoeling was schudden ze haar hoofd en stak als automatisme haar hand naar hem uit om de zijne te pakken. Een schok van twijfel ging echter door haar heen waardoor haar hand in de lucht bleef hangen. Ze staarde naar haar kleine hand die omhuld was door het lederen, zwarte, vingerloze handschoentje. Hierna gleden haar ogen naar zijn hand met lange sierlijke vingers. Eigenlijk haten ze het om zo maar iemand aan te raken of aangeraakt te worden. Door de jaren van nare aanrakingen had ze een soort fobie opgebouwd er voor. Niet dat ze er als de dood voor was maar negen van de tien keer gaf het haar een naar gevoel, als ze werd aangeraakt. Daarom ging de twijfel of ze zijn hand zou pakken nu ook door haar heen.
Ze liet een onhoorbare zucht. Het was maar een hand wat haar aan raakte, no big deal, sprak ze zichzelf toe. Hierna pakte ze zijn hand vast en het leer om haar hand begon strakker te zitten toen hij haar hand steviger vast pakte om haar omhoog te helpen. Met gemak kwam ze overeind en stond nu recht voor de jongeman. Met een opgetrokken wenkbrauw moest ze omhoog kijken en merkte hoe veel lengte verschil er eigen tussen de twee was. Hij was zeker een meter tachtig en zijn slanke figuur maakte het er op dat hij nog langer oogden.
Met een zucht stapte ze naar achter en boog zich voorover waarna ze het groen achtige stof wat afkomstig was van de lianen van zich af begon te kloppen.

Hierna ging ze weer recht staan en blies haar wangen op. Ze sloeg haar armen over elkaar en draaide zich weg van de jongen. ‘Het was me best wel zelf gelukt hoor,’ sprak ze als een klein koppig kind en blies een lok haar uit haar gezicht.
Haar zilveren ogen gleden naar hem toe en vanuit haar oog hoeken bekeek ze hem. Een speelse grijns vormde zich om haar lippen en met wat gelach keerde ze zich weer naar de jongen toe.
‘Just kiddin tall guy,’ sprak ze half grinnikend. ‘Als jij er niet was geweest hing ik daar vanavond zeker nog.’ Ze glimlachte haar vriendelijke glimlach waardoor ze een vrolijke twinkel in haar ogen kreeg. ‘Dus bedankt, ik sta bij je in het krijt.... uhm...’ ze tuiten haar lippen en keek de jongen bedachtzaam aan. ‘Tall guy,’ sprak ze toen uiteindelijk omdat ze zijn naam nog niet wist.
Veel tijd om naar zijn naam te vragen had ze niet want schuin achter hem zag ze hoe de plant weer begon te bewegen. Als een kat waar je een plens water voor gooide sprong ze achter uit. Ze blies naar de plant en keek het wezen quasi boos aan. Ze gooide haar haren over haar rechter schouder naar voren en begon het te aaien. ‘Ik heb niks tegen planten,’ begon ze terwijl ze zenuwachtig haar haren door kamde. ‘Maar die vertrouw ik niet meer!’ Riep ze en wees met een priemende vinger naar het groene wezen toe. Haar haren waren gelukkig niet al te veel aangetast anders had ze het echt overwogen om de plant wat aan te doen.
Schuin voor haar zag ze een klein bakje met aardbei plantjes op een van de tafels staan. De plantjes hadden hun laatste rode aardbeien nog aan hun uitlopertjes hangen. Met een piep geluidje, omdat ze de aardbeien zag, liep ze er op af en bukte zodat ze de aardbeien van dichtbij kon bekijken. Ze pakte een pluk van haar rode lukken tussen haar vingers en hield deze bij het vruchtje. De rode kleuren kwamen inderdaad heel erg overeen. Ze rechte haar rug terwijl ze haar haren weer terug over haar schouder gooide, fronste en stak haar vinger op. ‘Zelfs al deed mn haren de plant aan aardbeien denken,’ Zei ze als vervolg op haar vorige zin.

Haar zilveren kijkers gleden naar de jongen toe en kort liet ze haar blik over hem heen glijden. Nogmaals bedacht ze zich hoe lang en slank hij was. De zonnestralen vielen zo naar binnen dat het zijn huid een licht oranje gloed gaf. Zijn huid zelf was creamy en leek, gepaard met het zonlicht, op te lichten. De glimlach die op zijn gezicht rusten was een mengeling van warmte, kalmte en vriendelijkheid. Een glimlach zoals maar weinig mensen hem hadden en eentje die Yang erg kon waarderen.
Weer bedacht ze zich dat er echt iets onverklaarbaars over hem heen hing. Ze wilde naar hem toe lopen en zijn gezicht poken om er zeker van te zijn dat hij geen schim was van haar levendige verbeelding. Ze fronste, kneep haar ogen lichtjes samen en keek hem onderzoekend aan. Ze voelde hoe haar vinger toppen tintelde. De drang om zijn hand nogmaals aan te raken bekroop haar. Toen ze, met haar grote zelfbesef, dat realiseerde keek ze vaag voor zich uit waarna ze haar hoofd schudden en hem daarna weer aan keek.
Vanzelf, omdat ze nou eenmaal een artistiek persoon was, veranderden dit gevoel van hem willen aanraken naar het verlangen om hem na te tekenen. Zoals hij daar nu stond. Tussen de planten, de vliegende oplichtende stofdeeltjes en zonnestralen in. Alsof hij al een schilderij was van zichzelf.
Haar ogen dwaalden af naar zijn gezicht en zijn geel groene ogen vielen haar direct op. Het was iets aan ogen dat ze altijd al interessant vond. Misschien kwam het door de glinstering, of misschien de verschillende kleuren die ze konden hebben. De ogen van de jongeman waren heel helder en de kleur van zijn irissen was erg intens, wat het alleen nog maar mooier maakten. Misschien wilde ze ook alleen zijn gezicht tekenen. Een portret, met aquarel verf.
Het was een aparte ervaring wanneer ze mensen ontmoeten die ze direct wilde na tekenen. Deze mensen hadden iets wat Yang intrigeerde. Het was niet dat ze verliefd was of liefde op het eerste gezicht maar iets anders wat ze moeilijk kon beschrijven. Natuurlijk vond ze deze mensen dan wel mooi maar voor haar zat er zeker een duidelijke lijn tussen verliefdheid en iemand artistiek intrigerend vinden, als je het zo kon noemen.
De enige die haar op dit gebied begreep was haar moeder. Haar moeder zei altijd dat het bij het introverte stuk van Yang hoorden. Eerst snapte Yang er niks van, maar door de jaren heen heeft ze het leren begrijpen. Het enige wat er minder fijn aan was, was dat ze deze mensen de hele tijd wilde aan staren. En dat kwam niet altijd even ‘’goed’’ over.
Voor de tweede keer vandaag realiseerde ze zich dat ze de jongen aan het aan gapen was. Niet heel lang, maar net lang genoeg dat je je kon afvragen waar Yang met haar hoofd was. Haar ogen werden groot en ze moest zichzelf tegen houden om niet luid te roepen dat ze er niks mee bedoelde. Dit had ze eerder gedaan, maar dat resulteerde vaak in dat het alleen nog maar meer ongemakkelijker werd. In plaats daar van floot ze even, blies een lok haar uit haar gezicht en keek de jongen vragend aan. ‘Zeg, moet je me niet weg sturen ofzo? Zeggend dat ik hier niet mag zijn na les tijden? Je lijkt me nogal, uhm,’ zoekend naar het goede woord keek ze naar boven en tikte met haar vinger op het puntje van d’r neus. ‘...volwassen!...’ riep ze tenslotte enthousiast terwijl ze met haar vinger weer in de lucht wees. ‘Voor een leerling, ya know,’ sprak ze, om zichzelf te verduidelijken terwijl ze met haar hand naar hem gebaarden. Ze bedacht zich dat dit vast stom of raar klonk, dus een lach die over ging in een grinnik kon ze niet onderdrukken. Hierna keek ze de jongen met haar licht zilveren ogen weer aan, wachtend op zijn reactie.

Het gesprek met de jongeman, blijkbaar genaamd Teren, verliep erg goed. Het was een van de eerste echte gesprekken die ze had op school, buiten de kletspraatjes in de les en kantine om dan. Ze had ook wel met leraren gesproken maar dat was meer omdat het moest. Tegen deze jonge was ze begonnen met praten omdat ze dat zelf wilde, deels ook natuurlijk door de situatie. Althans, ze had hem ook kunnen negeren en weg kunnen lopen, maar dat was wel heel asociaal geweest vond Yang.
Ze was altijd bang dat als ze iets tegen iemand zei of contact met die genen legde dat ze die persoon dan zou overspoelen met haar enthousiasme of dat die persoon haar niet zou mogen. Als dat gebeurde, of ze merkte dat ze iets fout deed, werd ze vaak stil en klapte ze in elkaar. Thuis gebeurde dit amper omdat iedereen haar daar accepteerde, maar op haar vorige school was dat wel anders geweest. In plaats van de luide Yang die je overal boven uit hoorde, sprak ze alleen als er iets aan haar gevraagd werd of als zij iets vroeg, vaak aan een docent.
Ze hield er niet van om in ruimtes te zijn waar ze niet getolereerd werd. Dan was de sfeer erg zwaar en drukkend. Iets waar ze de kriebels van kreeg omdat het mede leek op de sfeer die in ziekenhuizen hingen.
Bij deze jonge was dit gelukkig niet het geval. Zijn sfeer voelde zelfs heel luchtig en behaaglijk aan. Een sfeer die je deed denken aan een middag buiten zitten in de net goed warme lente zon. Als de vogels tjilpte en het geruis van de bladeren als een rustgevende symfonie in je oren klonk. Het kwam waarschijnlijk hierdoor dat Yang zich erg op dr gemak voelde en onbeschaamd haar eigen, vrolijke, bubbly, drukke en vooral enthousiaste, zelf was. De meeste mensen zouden zeggen dat ze altijd zo was, maar niets is minder waar. Als je Yang echt kende kon je het verschil tussen gewoon beleefd zijn -en dr weirde zelf zijn- en als ze zich echt op de gemak voelt –en dr weirde zelf zijn- wel zien. En op dit moment voelde ze zich dus prima waardoor ze gezellig en speels, zonder schaamte of onzekerheid, door praten.

Het ogenblik dat de jongen haar hand vast pakte was echter een moment dat ze even in elkaar wilde krimpen. Het was heel misschien te zien door de immens korte flits van schrik in haar ogen, maar los daarvan gaf ze aan de buitenkant geen enkele blijk van onrust.
Haar moeder, een licht magiër en enorm goed sferen aan kon voelen, die zou misschien een korte verandering in Yang haar sfeer hebben gevoel. Het was echter Yang zelf die de sfeer temde en zichzelf tot bedaren bracht. Althans, dat dacht ze, aangezien ze nog geen duidelijke weet had van de jongeman zijn gave. Ze had wel al opgemerkt dat hij iets ‘aparts’ om zich heen had hangen maar zou waarschijnlijk niet kunnen bedenken wat het helemaal precies was. Dat zou ze hem waarschijnlijk eens vragen als ze vaker hadden gesproken. Maar dat was iets voor de toekomst.
Voor nu stond ze met haar hand op de plant en zijn hand op de haren. Het duurde enkele seconden eer het Yang opviel hoe zacht en fijngevoelig zijn aanraking was. Net alsof je met een penseel over een heel kostbaar stuk canvas streek. Deze manier van aanraken was heel anders dan ze gewend was van een jaar geleden. De jongens van de bende waren meer van de ruwe hand. Het was iets wat automatisch kwam als je veel vechten en op de ruige straat rond hing. Zelf was ze het ook gaan doen maar had een deel tederheid behouden door de kunst van het tekenen. Ze stond er op het moment gewoon van te kijken dat sommige mensen, Teren meegerekend, z’n zachte hand hadden dat het net voelde alsof je werd aangeraakt door een veertje. Iets bijzonders, concludeerde Yang en richten zich nu pas op de plant.
Waar deze haar enkele minuten geleden nog had aangevallen bleef het nu rustig en moest ze denken aan het spinnen van een kat. Als ze niet beter wist zou ze het plantje gaan aaien om te kijken of het ook zo zou spinnen. De jonge haalde zijn hand weg en mompelde een ‘zie je’ haar kant op. Bij deze woorden drong het tot haar door dat de plant inderdaad niet meer bos op haar was. Wat haar, vreemd genoeg omdat het een plant was, vrolijk maakte en een glimlach op haar gezicht toverde. ‘Aangenaam Grazier, lets be friends,’ fluisterde ze en kon het niet laten te grinniken alsof ze zojuist een vriend had gemaakt.

In een oog hoek zag ze hoe de jonge zich omdraaide naar de bloemen waarover hij eerder had gesproken. Eentje van de bloemen hing er treurig bij alsof het het leven niet meer zag zitten. Een troosteloos aanzicht vond Yang. Het deed haar denken aan kerkhoven, een plek waar ook vaak planten werden neer gezet maar niet goed werden onderhouden en daarom er uit kwamen te zien als deze zielige Marglies.
Wijze woorden klonken van de jonge zijn kant en opeens bloeide de bloem op tot het weer zijn mooie kleur had. Yang’s ogen werden groot van verwondering. Ze had sommige docenten wel al natuur magie zien gebruiken maar dat waren acties die niet zoiets moois creëerde als dit. ‘Wooaah, heb jij dat nou zojuist gedaan?!’ zei ze dan ook en zakte door haar knieën om de bloem op oog hoogte te kunnen bekijken.
De lijnen die de structuur van de kelkbladeren aangaven waren duidelijk zichtbaar wat aangaf dat de bladeren sterk waren. Zijn kleur was dezelfde kleur als zijn mede bloemen en misschien zelfs nog een tikje feller. Waar hij net nog had gehangen, stond de bloem nu trots recht op met zijn kopje naar de zon toe. Het was een prachtig zicht hoe zoiets treurigs weer levendig kon worden en Yang knikte dus ook instemmend mee op de woorden van Teren.
Waarschijnlijk was hij een stagiaire, wat betekende dat hij ooit een klas mee les zou geven. Ze wist niet in welk vak hij stage liep maar wist wel zeker dat hij vast goed en duidelijk kon uitleggen. En dat kon ze niet zeggen van alle leraren hier, laat staan stagiaires.

Nadat ze weer recht was gaan staan en had gevraagd of hij haar niet weg moest sturen had hij zijn hoofd geschud en een vraag terug gevuurd. Of deze vraag voor haar bedoeld was of meer voor hemzelf was niet duidelijk . Toch opende ze haar mond om te reageren, ‘Je ziet er volwassener uit dan de meeste mensen, jongens, hier. Althans, je kaak, gezichtslijnen, handen en sfeer maken duidelijk dat je zeker ouder bent dan achttien.’ Legde ze uit terwijl ze gebaarde naar de dingen die ze noemde. ‘Maar wees gerust, het valt niet op, als je et erg zou vinden tenminste.’
Zijn antwoord op haar vraag deed haar even bedenkelijk op kijken. In de tijd dat ze hier was had ze inderdaad al wat dingen geleerd. Misschien nog wel meer dan in sommige lessen, bedacht ze zich maar hield dit wijselijk voor zich.
Toen ze het laatste woord hoorde kon ze een twinkeling in haar ogen niet onderdrukken. Zelf gaf ze vaak mensen bijnamen omdat ze dat leuk en gemakkelijk vond. De bijnamen die zij kreeg waren echter nogal vaak afgezaagd en onorigineel, rooie etc. Wat ze jammer vond omdat ze nou juist zo van unieke dingen hield. De bijnaam Fragaria vond ze dan ook geweldig klinken. Zelf wist ze echter niet wat het betekende maar ze zag de jonge niet aan voor iemand die je uit zou schelden met aparte woorden. Waarschijnlijk sloeg het op haar rode haren, waar ze vaak haar bijnamen aan te danken had.
‘Fragaria,’ mompelde ze in zichzelf om daarna verrukt te kijken. Daar kon ze wel aan wennen maar misschien was het wel zo netjes als ze ook haar naam vertelde, bedacht ze zich. ‘Ik heet Yang trouwens, maar noem me gerust Fragaria, I quite like it,’ gaf ze eerlijk toe en maakte vanaf haar voorhoofd met haar middel en wijs vinger een groet gebaar.
Vervolgens liet ze haar ogen naar hem toe glijden en zag hoe hij z’n hand door zijn haren haalde. Ze was er al over uit dat hij iets esthetisch over zich had. Een soort magische gloed wat haar intrigeerde waardoor ze hem dol graag eens wilde tekenen. Dit zorgde er voor dat ze net die paar seconde langer bleef kijken naar zijn verschijning. Ondertussen had ze zich al een paar keer afgevraagd of ze dit misschien niet allemaal droomde. Maar zijn handelingen en de duidelijkheid waarmee ze hem zag gaven steeds weer aan dat hij een echt persoon was. Mensen die in dromen verschenen waren vaak vage schimmen van haar verbeelding en dus niet zo gedetailleerd als een echt persoon.
Opeens bedacht ze zich, voor de zoveelste keer vandaag, dat ze hem had staan aanstaren en deze keer verscheen er wel degelijk een kleine blos op haar wangen. Niet omdat hij daar zo stond maar meer doordat ze merkte dat haar mind het wel erg leuk vond om hem in zich op te nemen. Misschien kon ze wel concluderen dat haar zo geheten ‘mind’, oftewel voorkeuren en hormonen (xD), hem wel ergens knap vonden. Maar ja, na het verleden met Liam wilde ze hier totaal niet bij stil staan en werd alles wat maar in de buurt kwam van bepaalde gevoelens of gedachten diep weg gestopt in een doofpot om nooit meer naar boven gehaald te worden. Natuurlijk kwam ze wel vaker ‘knappe’ mensen tegen en was het ondertussen dus wel al gewend dat ze bloosde en automatisch alles weg stopte.
Weg kijken was dan ook haar reactie toen hun blikken elkaar kruiste. Als hij er iets over zou vragen of er iets van zou merken zou ze het misschien moeten uitleggen. En als ze ergens geen zin in had was het praten over dat soort dingen omdat het dan nog moeilijker was alles weg te stoppen.

Gelukkig vroeg hij wat ze hier kwam doen. Een vraag die totaal de andere kant op ging, wat ze veel fijner vond. Van binnen zuchtte ze opgelucht en maakte zich klaar om over te stappen van het ene onderwerp naar het andere. Het viel haar op dat hij zachtjes humde. Normaal gesproken was ze altijd de persoon die humde dus vond het interessant dat ze eens iemand anders gehum hoorde. Een kleine glimlach van geboeidheid verscheen op haar gezicht. Nog iets waardoor ze even stil viel en de jongen aan staarde. Het gene wat hij neuriede herkende ze niet. Althans ze kon het niet plaatsen op een melodie die ze kende. Maar ergens vond ze dat de melodie perfect paste bij deze omgeving. Hoe hij dit voor elkaar kreeg was voor haar een vraag en een kleine frons verscheen dan ook op haar gezicht.
Deze frons duurde echter niet lang want uit het niets keek ze met grote ogen en een scherpe blik net achter Teren. In de verte was een luid gebouw te klinken. Een gemiauw wat Yang uit duizenden herkende. De blik die in haar ogen stond leek op de blik die een moeder had als ze haar kind hoorde jammeren. Een blik sterk, doch angstaanjagend, doch geconcentreerd.
Zonder ook maar een aankondiging rende ze naar voren en passeerde Teren. Ze had echter nog maar een stap verder gezet dan de jonge toen ze, bij het geluid van een harde bonk, abrupt weer tot stilstand kwam. Ze had een oog dicht geknepen in een pijnlijke gezichtsuitdrukking bij het horen van de bonk. ‘Gek beest,’ mompelde ze met een zucht terwijl ze haar hand voor dr gezicht plaatsten. Hierna liep ze verder naar de deur en trok deze langzaam open. Voor de deur van de kas lag op de grond een klein rood katje op haar rug met gesperde vleugeltjes er onder. Ze knielde neer en keek even falend.
‘Heyhey, Flame,’ klonk het van Yang en ze stak een vinger uit waarmee ze het beestje in zn buikje begon te poken. ‘Ik weet dat je nog leeft... je wil gewoon... daaat... IK JE KIETEL!’ Na deze woorden begon ze het beestje op zijn buikje te kietelen. De vacht was enorm zacht en pluizig. Een vacht die je graag tegen je wang zou willen wrijven omdat het zo hemels aan voelde.
Al snel gaf het katje haar doodact op en begon het luid te spinnen en te krioelen. Ieder normaal mens zou weg smelten bij dit aan zicht. Een katje, ter grote van een kitten, met vleugels die luid aan het spinnen en kronkelen was op de grond. Yang was hier echter geen uitzondering en ze kon het niet laten om enkele cooning geluiden te maken terwijl ze, ‘You are sooo adorbs,’ zei.
Vervolgens begon het katje met haar vingers te spelen en beet uiteindelijk in haar wijs vinger. Nadat maakte Yang een vuist van haar hand en voelde hoe het katje zich om Yang’s vuist wikkelde. Met gemak tilde ze het beestje en hield het voor haar gezicht.
‘Wakker schatje?’ Vroeg ze en drukte haar neus tegen het neusje van het katje aan. Het katje mauwde en pruttelde wat waarna Yang opstond en het beestje op haar schouder zetten. Ze kwam weer overeind, sloot de deur, draaide zich om en keek Teren weer aan.
‘Heh, dat was Fla-‘ nog voor ze haar zin af had kunnen maken zag ze hoe Flame razend snel van haar schouder af sprong en op de jongen af vloog. Bij Teren lande ze op zijn schouder en begon zijn kaak en wang hevig kopjes te geven. Alsof de jongen catnip op zn gezicht had gesmeerd bleef het katje hem kopjes geven en liep soms achter zijn nek om naar de andere kant van zn gezicht. Bij dit aanzicht kon Yang het niet laten om te lachen. Het was erg komisch te zien hoe sociaal en gestoord haar katje soms was. Al snel herpakte ze zichzelf echter en kuchte.
‘Flllaaammmeeee, waar zijn je manieren!’ sprak ze quasi-streng en pakte het katje bij dr nek vel. Uitbundig tegen stribbelend en flapperend met dr vleugeltjes probeerde ze terug naar de jongen te vliegen. Yang was echter sterker, vanzelfsprekend bij z’n klein wezentje, en pakte het katje zo vast dat ze niet meet kon flapperen met dr vleugeltjes. Zo hield ze het beestje vast tot het rustiger zou zijn. ‘Hehe, sorry,’ zei ze falend en glimlachte verontschuldigend naar de jongen. ‘Flame kan soms erg...’ ze blies haar wangen op gedurende ze zocht naar het juiste woord. ‘Impulsief zijn.’ Besloot ze toen maar.
Vervolgens keek ze hem weer aan en herinnerde ze zich de vraag die hij haar had gesteld voordat ze naar de deur was gesneld. ‘Ohja, je vroeg wat ik hier deed, nou...’ zei ze en een speelse grijns krulde zich om haar lippen.
‘Rondhangen, zag je dat niet?’ antwoordde ze bijdehand terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde. Een korte, geplande, stilte viel waarna ze die weer verbrak met gegrinnik. Ze was nogal in een melige bui, merkte ze opeens op.
‘Nee nee, grapje,’ ging ze verder en wuifde met een hand in de lucht. ‘Nieuwsgierigheid, het mooie weer en ik had dit gedeelte van de school nog niet gezien de afgelopen week, dus vandaar,’ sprak ze en keek met op elkaar geperste lippen bedenkelijk voor zich. ‘Oh en het gerucht dat de meeste bloemen in de kassen oplichten bij nacht! Wat me best wel awesome lijkt om te zien en te tekenen,’ concludeerde ze en knikte instemmend met haar eigen woorden. Hierna gaf ze even Flame een aaitje en keek Teren weer aan. ‘En jij? Los van random vrouwe in nood redden.’ Een grinnik klonk bij de laatste woorden. Het had al komisch geklonken toen hij het uitsprak maar nu ze het voor de tweede keer hoorde kon ze het niet laten te grinniken.