Ze ging niet graag naar Shadra. En als Novaanse magiër was dat voor Oriël logisch. Ze voelde zich altijd verzwakt op de planeet der duisternis. Licht moest ver reizen om deze afgelegen plek te kunnen bereiken. Verder van huis dan dit kon niet. En toch...toch had de planeet haar eigen charme. De gloed van de kaarsen, het krakende geluid van karrenwielen op de kasseien. Het was rustgevend en bracht de luisteraar terug naar een andere tijd.
Oriël zelf was hier vandaag voor research. Ze mocht in haar jeugd veel gereisd hebben en vele dingen gezien hebben, je moest wel op de hoogte blijven van de nieuwste ontwikkelingen in je vakgebied. En dingen die zij misschien vijf jaar geleden op haar reizen geleerd of gehoord had, konden nu allang achterhaald zijn. Daarbij was het fijn om oude collega's en leermeesters te spreken. En Oriël had overal leermeesters. Ook hier op Shadra.
Met enkel een rugzak op haar rug betrad ze één van de vele kleine, rustieke dorpjes die Shadra rijk was. Een dorpje als elk ander. Een school een kroeg en soms een kerk. Dat was overal wel te vinden. Met een beetje mazzel, ook een bibliotheek. Shadra stond immers bekend om hun fantastische verzameling kennis. De meeste boeken over magie waren hier te vinden. Welke magiër zou er dan niet graag een tocht naar de duistere planeet ondernemen om nieuwe kennis op te doen. Maar dit dorp was anders. Het voelde anders. Andere mensen, andere gedachten. Oriël hield haar pas in. Dit was een dorp waar ze niet zo snel aan voorbij moest trekken. Daar, midden op de weg, sloot ze haar ogen en luisterde. Niet zozeer naar een geluid, maar naar haar magie. Het probeerde haar iets te vertellen. Een nare smaak vulde haar mond en een misselijk gevoel bekroop haar. Er was iets mis. Ze opende haar ogen weer en alsof een onzichtbare hand haar een duwtje in de goede richting wilde geven liep ze weg van het dorp en naar de bergketen waar het een paar kilometer bij vandaan stond. Daar moest ze zijn, dat zij haar gave haar.
En ze had wederom gelijk. Met haar magie vormde ze een bol licht om de donkere grot wat bij te schijnen. Het zag er gammel uit. Alsof elke tik de hele plek kon doen instorten. Maar toch ging Oriël door. Ze moest hier zijn. Waarom wist ze alleen nog niet. En ineens hoorde ze een stem. Zachtjes en zwak, maar het was iemand die om hulp vroeg. Voorzichtig zette Oriël door. Ze klom over stenen heen en kroop door nauwe doorgangen met alleen de lichtbol als gids. Maar uiteindelijk vond ze haar. Een jonge vrouw. Volledig ontkleed, gewond en buiten bewustzijn. Oriël knielde naast haar neer en zocht naar haar jas die ze eerder die dag in de tas had gestopt toen het wat warmer werd. Ze legde het kledingstuk als een deken over de jonge vrouw heen. Daarna haalde ze een flesje water tevoorschijn. Door haar mouw nat te maken kon ze het gezicht van de bewusteloze jonge vrouw schoon deppen. Ze wist niet wie het was, maar ze moest een bijzonder verhaal hebben.

Hallo, en welkom bij de rpg training. Ik ben Ayelinn en ik ben in dit topic je trainer. Ten eerste een groot compliment voor je schrijfstijl. Hij is mooi en erg netjes en eigenlijk zou je zo direct de rpg in kunnen met deze schrijfkwaliteiten. Ik heb bijna niks aan te merken. 1 dingetje viel me alleen op. Soms is het handig om wat je geschreven hebt even terug te lezen om te zien of de ander het net zo makkelijk begrijpt. In jouw zin:

''Wanneer Esmeralda uren later, uitgedroogd en verlamd geluid hoorde van buiten haar ruimte kroop ze dicht naar de muur.''

kun je eigenlijk de woorden ''van buiten haar ruimte'' weglaten. ''van buiten'' was hier voldoende geweest. Soms kunnen deze extra woorden en zinnen de andere lezer in verwarring brengen en ontstaat er miscommunicatie. Maar dit doe je erg weinig en volgens mij alleen om je zinnen wat mee te kleuren. Dus verder doe je het fantastisch. Ga vooral zo door.