Met kalme passen liep ik door de gangen van het grote schoolgebouw. Ik was op zoek, op zoek naar het muzieklokaal. Ik was hier nog maar een dag gearriveerd en ik wist nog maar amper waar het gedeelte met lokalen waren. Met kalme passen liep ik langs de deuren, snuffelend aan de magiesoort. Bij de eerste waar ik niets over kon zeggen was mijn eerste impuls de deur open te duwen. Het eerste wat me opvoel was een hoop instrumenten en een lege ruimte, als het mensen betrof. Even liet ik een diepe zucht van opluchting ontsnappen. Ik moest er niet aan denken dat ik de deur opensloeg midden in een les. Ik kreeg een koude rilling die van mijn heupen tot mijn nek liep bij de gedachten alleen al. Ik had mijn gevulde gitaarhoes om mijn schouders geslagen en liep rustig richting het kleine verhoginkje dat er stond. Het was nog net geen podium te noemen. Ik streek mijn shirtje wat glad. Ik had een wit blousje aan. Daaronder een lange donkerblauwe spijkerbroek. Ik mocht zeggen wat ik wilde, het bleef winter en het schoolgebouw was niet bepaald overal even warm. En als vrouw had ik het niet altijd even warm. Ik snapte niet waarom mannen in shirts rondliepen in het midden van de winter. Want zelfs over mijn schouders hing een warme wollen vest in grijze kleur. Mijn lange bordouex-rode haar was ditmaal netjes stijl gekamt. Ik vond de staart vaak makkelijker, ik was toch gesteld op mijn uiterlijk. Van menig mens had ik gehoord dat stijl haar zonder staart me mooier stond. Ik wilde het niet geloven, doorgaans had ik het gewoon in een staart. Echter was het voor mij de eerste dagen. Ik moest minstens wat impressie achterlaten.

Ik had de deur al vergeten op het moment dat ik de muziekinstrumenten zag. Mijn handen gleden over de witte toetsen van de vleugel die er op was gezet. Ik speelde rustig een toonladder die ik van het begin tot het einde afspeelde. Ik hoorde dat er enkele uit de toon waren, ik besloot resoluut dat op te lossen. Ik opende de klep en begon ijverig het probleem te zoeken er van. Ik zag gelijk wat de oorzaak was. Er waren een stel kwajong die met de snaren hadden geklungeld. Ze hadden met plakband enkele snaren verbonden waardoor juist deze en de tussenliggende vreemder klonken dan normaal. Ik verwijderde secuur alle troep de er in was gelegd en gooide het plakband weg. Ik speelde nogmaals en hoorde dat hij nu beter klonk. Met een tevreden glimlach nam ik de kruk die er voor stond en nam deze in mijn handen en zette deze wat weg van de piano. Ik ritste mijn gitaarkoffer open en pakte de betreffende gitaar er uit. Met een waterige glimlach keek ik er naar. Nog steeds zo gloednieuw als toen de beste man hem had gemaakt. Ik zette hem zoals hoorde op mijn linkerbeen met de hals naar rechts toe. Ik legde mijn rechterhand op de hals en sloot mijn ogen en haalde diep adem. Ik sloeg de eerste noot aan en begon gelijk met het nummer. Al snel begon mijn stem zich met de begeleidende muziek te mengen. Ik hield mijn ogen gesloten en zong vol passie mee. Ik vergat de wereld even voor een moment. Ik had ook niet door dat iemand in de deuropening stond. Ik sloeg de laatste toon aan en nam het liedje in mij op. Toen ik ineens onverwacht applaus kreeg schoten mijn ogen open en keek ik de vreemdeling aan die in de deurpost had staan luisteren.

Mijn ogen waren gesloten en mijn stem vol passie. Iedere snaar die ik aanhaalde was op gevoel, muziek hoorde op gevoel te gaan. Je moest niet denken, maar doen. Zelfs bij dansen was dat zo. Mijn laatste aanhaal en ik nam alles in me op. Ineens een dof geklap in de ruimte. Mijn ogen schoten open, richting de deuropening. Even schoot het beeld schieberend en dubbel voor mijn gezicht voor het herstelde. Deze man had een enorme kracht in zich schuilen, was het een van de veelbespraakte legendarische magiërs...van Nova? Mijn ogen keken verlegen wat opzij toen hij zei dat het niet slecht was, ik bloosde gelukkig net niet. Ik was het niet gewend om gecomplimenteerd te worden. Zelfs op het werk bij de bar had ik het nooit echt goed gehandeld. Ik werd altijd wat schuchter. Ik streek een verdwaalde lok weer achter mijn oor en keek hem toen kalm aan. ‘Niet slecht, wijst dus op nog mogelijke verbeteringen,’ sprak ik verder zoekend naar de betekenis. ‘Ah well,’ sprak mijn stem rustig tegen hem. ‘Het is ook een tijdje terug dat ik dit nummer heb gespeeld en als muzikant raak je nooit uitgeleerd,’ sprak ik en glimlachte toen wat zekerder. Ik legde mijn gitaar zorgvuldig in zijn tas en stond op. Ik stond op en trok zonder bewust er bij na te denken mijn shirtje weer wat verder over mijn riem. Het verdraaide ding kroop te gemakkelijk omhoog, ronduit vervelend was het. Het was echter wel een van mijn favoriete, het zat heerlijk. Met een paar stappen was ik dichter bij de persoon gekomen. Ik hield de nodige afstand en keek hem aan. ‘Laat ik me netjes voorstellen,’ begon ik en stak mijn hand vriendelijk uit. ‘Katherine, maar de meeste noemen met Kath,’ stelde ik me netjes voor. ‘Ik ben aangenomen als stagiaire Muziek,’ sprak ik met een heldere stem. ‘En U bent?’ ik bleef netjes beleefd spreken. Deze man had hoger aanzien als mij, niet alleen zijn uitstraling als volwassener persoon ook zijn kledingdracht. Nog maar te zwijgen over de intense vibraties die ik in het begin voelde. Deze man was sterker dan mij in magie, ik moest het toegeven. Om op dusdanig niveau te komen zou jarenlange training vooraf gaan. Minstens iets wat respect vereiste, vond Kath. Mijn ogen keken hem aan en wachtte geduldig of de man mijn hand zou schudden en zichzelf zou voorstellen.

Mijn schuchtere blik en weerwoord hadden deze wijze man nog niet zomaar uit het veld geslagen. Hij reageerde kalmpjes terug met woorden die mij de keuze lieten. Ik keek hem aan en glimlachte toen breder. ‘Iemand met een wijsheid over muziek,’ sprak ik kalm en grinnikte. ‘Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen,’ vervolgde ik. Als Puffoonse afstammeling keek ik hem licht verbaasd aan toen zijn lichte gesnuif duidelijk in mijn oren suisde. Deze man? Legendarische magiër? Hij werd al nerveus als een persoon op hem af kwam. En of het kwam doordat ik een vrouw was, wist ik niet. Hij leek angstig haar hand eenmalig te schudden. Was dit werkelijk een persoon van de top? Was dit een man die leiding moest geven over een gigantische planeet als Nova? Ik kon mijn ogen niet geloven, maar mijn respect zakte af naar een gemiddelde niveau, als twee gelijkwaardige dat zouden doen. Hij toonde gelijk dat hij me met mijn volledige naam aan zou spreken. Geen probleem, anders zou ik hem ook niet vertellen. Dat was de keuze van de persooon die mij aansprak. ‘Aangenaam, Dion,’ sprak ik en knikte op zijn titel. ‘Dat vermoeden had ik inderdaad,’ sprak mijn stem kalm en zette voor zijn gemak een paar stappen terug het lokaal in, van hem vandaan. ‘Wat brengt je hier in het klaslokaal voor muziek?’ sprak ik vriendelijk. ‘Nieuw in het gebouw, net als ik? Of interesse in de kunsten van de muziek?’ Ik keek opzij waar ik een setje met theekopjes zag. ‘Als je wilt zet ik wat thee,’ sprak ik vriendelijk. ‘Ik ken een Puffoons recept, dat best lekker is,’ sprak ik glimlachend en keek hem aan om zijn reactie te peilen.