Zachtjes aan tikte het water tegen het glas. De doorzichtig ruit die was beschadigd door de lange jaren. Het was in sommige gevallen bewerkt. Met sleutels teksten in geschreven en soms ingegooid door vandalen en hun streken. De kou keerde terug in het land en herfst kondigde zijn barste stem aan met het waaien door de bomen en al verkleuren van sommige bladeren. Steeds vaker viel het water uit grijze wolken over het majestueuze gebouw heen. Niet langer rende er kinderen in volle vreugde over het grasveld tikkertje te spelen en verre van te zonnen op een geruite doek uit een oude tas. De zomer was voorbij en opnieuw zoals behoorde werd het seizoen veranderd in het nieuwe. Natuurlijk zou het nog even duren totdat het écht herfst zou zijn en de bomen kaal. Dat wist hij ook wel, en tot die tijd zou hij genieten. Genieten van de dagen waarbij de zon haar stralen liet zien en glimlachende gezichten kon verwarmen. Beschut onder de bomen waar de meeste regen niet zou komen zat een jongen zich rustig met zijn eigen zaken te bemoeien. Zijn bruin oranje kijkers waren half gesloten door het kleine beetje vermoeidheid wat hij voelde. Het ravenzwarte haar hing zoals gewoonlijk in slordige plukken net over zijn ogen. Vanachter de tralies van zijn haar hulde het geheimzinnige gezicht van een jongen meer dan 18 jaar oud. De lippen bewogen toen hij de peuk zijn mond in zette. Hij inhaleerde de hitte en rook van zijn sigaret met genot. Als fire magican kon hij precies bepalen hoe warm hij ze wilde hebben dus, heet. Op het dak van de stallen had hij zich gevestigd en door het donkere weer, donkere natgeregende bomen was hij ook niet snel opvallend. Vooral omdat het sinistere wezen altijd zwart droeg en zich daar ook het gemakkelijkste in voelde. Een enkele keer maakte de jongen uitzonderingen, wanneer zijn plannen zich hadden verondersteld tot een avondje uitgaan. Nogmaals een hijs van zijn sigaret waarvan de rook triomfantelijk omhoog kringelde. Zijn ene knie had hij opgetrokken en daarop rustte zijn linker ongebruikte arm. Door het weer was alles om hem heen en hij zelf erg vochtig. Dit was iets wat hem echter minder beviel. Toch vond hij het fijner dan weer in zijn kamer te zitten. Daar waar zijn broer aan zijn kop zou kunnen gaan zeuren over dat hij meer van dat spul nodig had. Lelijke drugsverslaafde vond hij hem, maar ach.. ieder zijn hobby. Ook wanneer hij zich in de rest van de school zou bevinden zou hem de rust niet gegund worden aangezien het er krioelde van die insecten die zichzelf studenten noemde. Hij vond zichzelf dan eerder de spin, want eenmaal in het web van Drake Burned en je kwam er nooit meer uit. Over vliegen gesproken, Drake zijn ogen schoten naar een verwoed lopend stipje dat zijn kant op kwam vanaf de shuttles. Er verscheen een smalend grijnsje met een krullende mondhoek op de lippen van Drake. Nog meer versmalde zijn ogen en zag je ze even vlammen. Zo te zien was deze jongen veel te veel bezich met zijn zware en oude koffers om op Drake te letten. Daarom nog voor Drake hem de kant op zag kijken van het gebouw liet de jongen zich achter een muurtje zakken, zodat hij Drake niet zou zien. De ogen van de spin keken intrigerend naar de vreemdeling en hij vond het leuk om hem te zien zwoegen. Als Drake in een plezierige bui was geweest had hij met alle liefde de koffers willen drogen. Het drogen van de koffers met een simpele vuurmagie spreuk waarbij er niets meer over was dan vieze natte as. Gelukkig voor de vreemde besloot Drake dat niet te doen, aangezien hij eerst deze nieuwe beter wilde observeren voordat hij zich liet haten. Zijn vingers hielden het steen vast en hij voelde de dreun doorklinken toen de jongen een van de deuren opende en zijn koffers naar binnen gooide. Opeens hoorde hij een stem murmelen, hij praatte in zichzelf? Oh ja.. dat paard wat hier stond. Drake had het even een aai gegeven en verder geen aandacht aan besteed. Hij had niet zoveel met paarden, te gewoontjes. Hij hield van speciale diersoorten die zijn aandacht konden vasthouden zoals een Europese berijdbare draak, griffioen of misschien zelfs Chimera. Maar Drake had niet de behoefte om zelf een dier zoals dat te houden, dus bleef het simpelweg bij zijn kleine huisdraakje, niet groter dan een kat. Het leek Drake nu toch wel eerlijk om tevoorschijn te komen. Wie weet hoe interessant hij kon zijn. Weer iemand die Drake kon uitpluizen en allemaal dingen mee kon als 'informatie verzamelaar' zoals hij zichzelf soms noemde. Drake kwam overeind en liep nu over het dak heen, wat makkelijk te horen was in de stal zelf. Hij had zijn handen in de zakken van zijn zwarte jas. Een herkenbaar ding met witte bontrand, het signalement waarbij mensen snel een gang omliepen of hun neus snel weg stopte in het boek, waarna half angstige oogjes hem achtervolgde. Een genietend gemene grijns was wat rond zijn mondhoeken speelde wanneer hij dit in zich opnam. Soms letterlijk het boek uit iemand zijn handen slaan, het vervolgens de gang door trappen en degene uitlachen wanneer hij of zij er achteraan rende. Je moest toch wat doen als je je verveelde. De afgemeten stappen over het dak, het waren er ongeveer vier. Abrupt stopte de stappen, het was stil. Het geluid van wapperende natte stof, tot het opspatten van water door iets wat hard tegen de grond aan kwam. Nog steeds met zijn handen in zijn zakken rechtte hij zijn rug na de sprong en stond met zijn rug naar de vreemdeling. De zwarte haren nog steeds over zijn ogen hingen, draaide hij zich om. Hij liet de peuk vallen en je zag het doven in het water, ij liet het verder liggen.Op het gezicht van Drake stond een neutraal, tot vriendelijke uitdrukking. Op zijn lippen een vriendelijke openheid tot een leuk gesprek, een glimlach die als aardig werd beschouwd. Zijn ogen waren ook vriendelijk en het was dat perfecte plaatje van een leuk iemand die je net had ontmoet. Maar mensen die hem kende witsen echter beter. Dit was letterlijk het gezicht van een leuke kinderpop. Een masker. ''Hallo vreemdeling. Nieuw op de Academy zie ik?''

Thaddeus was geheel gefocust op het grijzige paard dat zachtjes aan zijn hand snuffelde. Het gekraak van het dak vermengde zich met de harde regendruppels die neersloegen, en wat er nog van te horen was negeerde Thad onbewust. Hij zag het als normaal dat gebouwen van ellende kraakten en zuchtten.
De warme adem van het dier streek als een zomer briesje langs zijn vingers. Het dier maakte plotseling een ietwat zenuwachtige beweging met zijn linker oor, wat Thaddeus meteen een stuk alerter maakte. Hij was erg goed in het interpreteren van de signalen die dieren gaven en dit was een teken van detectie. Het paard had iets gehoord en daarop instinctief zijn oor naar het geluid gedraaid. Toch draaide Thaddeus zich niet meteen verschrikt om, al voelde hij zich in zekere zin wel erg betrapt. Het zou gewoon niet cool zijn om dat te laten merken. Nog minder cool dan tegen een paard praten. De stal-indringer hield zijn aanwezigheid gelukkig niet lang geheim, maar sprak op een klef toontje tegen hem.

Toen hij de suffe woorden hoorde kon Thaddeus simpelweg niet niét met zijn ogen rollen. Het was een reflex. En hij liet het gebeuren; Zichtbaar en zonder ook maar een poging te doen om het te verbergen terwijl hij zich op zijn beurt naar de ander omdraaide, zijn hand nog steeds lichtjes op de hals van het paard rustend. Het was bijna grappig hoe sullig deze begroeting was. Het uiterlijk van de spreker lag echter geheel niet in de lijn van Thaddeus' verwachtingen. Het was geen padvindertje met een groen uniform, een zakdoek om de nek geknoopt en een sjerp vol badges, het was geen brave borst met een bloempotkapsel en dikke jamglazen in zijn brilletje. Nee, voor hem stond een tiener met bontkraag aan zijn jas en een algehele uitstraling die hem ondanks de vage extatische glimlach naar Thad's inschatting bij de bovenkant van de sociale pikorde liet horen, in plaats van de bodemkruipers die met kontenlikkende vragen en slijmerij als dit hun vege lijf probeerden te redden. Dit was iemand van zijn 'soort' of tenminste met de potentie om daarbij te horen. Verwarrend.. Of was dit een test om te zien of hij erbij kon horen? Bij de top van de dictators die de gangen van de school domineerden?

Of hij nieuw was. Zou hij dan een welkomscomité krijgen? Met fanfare en alle rambam? Tja, de school had hem graag opgenomen toen van zijn achtergrond als kansloze jongere bleek. Arme jongens waren blijkbaar zeer gewild, omdat ze de status van het instituut als weldoeners opkrikten. "Klopt ja. Ik praatte eventjes bij met je moeder hier," sprak hij verlekkerd grijnzend, met een zacht klopje in de hals van het paard. Zou de bontkraag happen? De klassieke moeder-respons kon werkelijk overal voor worden gebruikt. "Voordat ik me aan ging melden." Thad haalde zijn schouders op alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Thaddeus had geen goede band met zijn moeder, absoluut niet, maar zelfs hij had meermaals met zijn vuisten haar eer verdedigd. Ze was lui, lelijk en een walgelijk mens maar wanneer iemand iets zei over zijn moeder kreeg die prompt een knal in het gezicht. Het voelde als een soort persoonlijke belediging, alleen jij mocht je ma afkraken. Maar de vraag was of meneer de padvinder in vermomming dat ook zo zou zien.