ALGEMEEN
Naam: Diusz Kimana Casimir
Uitspraak: Die-jus | Kie-maa-naa | Ka-zie-mir
Betekenis: Diusz – ingekort van Akradiusz, had voor zijn ouders geen speciale betekenis | Kimana – vlinder, hij kreeg deze naam toen voor het eerst gezien werd wat zijn dierlijke vorm was | Casimir – verkondiger van vrede
Bijnaam: Diu, Dio, Dieudonné
Leeftijd: 31 jaar
Verjaardag: 31 oktober
Magie: Water (primair) en licht
Afkomst: Cassia
Dierlijke vorm: Papilio troilus, een zwart-blauwe vlinder
Geaardheid: Heteroflexible
Angsten: Ailurofobie (angst voor katten) & bindingsangst
Extra: Onafgemaakte psychologische studie & hij is bijgelovig

FAMILIE
Moeder: Austyna Casimir
Grootouders van moeders kant: Overleden voordat Diu geboren was
Vader: Dita Casimir
Grootouders van vaders kant: Beide overleden, maar zijn grootvader, Izaak Casimir, heeft hij wel nog twintig jaar lang gekend
Zuster: Kaja Casimir (acht jaar jonger)
Partner: Niet geïnteresseerd
Crush: Nog niet helemaal over Halina Alka heen
Huisdieren: Een kleine mannelijke schildpad, Maciej
Extra: De familietraditie is dat de ouders van een Casimir-kind bestaan uit een Cassiaanse vader en een Novaanse moeder. De kinderen moeten opgevoed worden op Cassia. In tegenstelling tot sommige andere families vonden zij dat het handig kon zijn om halfbloedkinderen te hebben. Niet enkel voor zichzelf, maar ook voor de kinderen zelf, want dan hadden ze meer mogelijkheden. De traditie gaat ook zo dat de mannelijke Casimirs de familietatoeages laten zetten. De derde en laatste traditie is dat de tweede naam van een kind gegeven wordt als die zijn dierlijke vorm ontdekt heeft, dan worden ze daarnaar vernoemd.

UITERLIJK
Lengte: 1,88 m
Gewicht: 83 kg
Bouw: Hij is redelijk normaal van gestalte en bouw. Hij is gespierd, misschien gespierder dan de gemiddelde man, maar niet zo dat het veel aandacht trekt of dat het erg opvalt. Hij heeft een gezond gewicht, hij eet en sport genoeg om zichzelf gezond, fit en sterk te houden.
Oogkleur: Van zichzelf blauw, maar zijn oogwit is zwart getatoeëerd en hij draagt zo goed als altijd rode lenzen
Haarkleur: Zwart, al toont het opgeschoren deel van zijn haar eerder (donker)grijs
Haarstijl: Opgeschoren aan de linkerkant, lang aan de rechterkant. Meestal steekt hij zijn haar op met een speld achteraan zijn hoofd, maar hij laat het soms ook los hangen. De lokken komen tot ongeveer aan zijn schouder en de staart hangt tot in zijn nek/net niet aan zijn schouderbladen
Tatoeages: Diusz heeft veel tatoeages, vooral op zijn armen. Ze lopen van aan zijn schouders door tot helemaal op zijn vingers. Hij een tatoeage over zijn nek en hals heen lopen, zo helemaal rondom. Ook heeft hij een tatoeage op zijn borstkas en rug.
Betekenis tatoeages: Natuurlijk heeft hij zijn tatoeages omdat hij ze als een vorm van kunst ziet. Hij vindt het één van de mooiste manieren van kunst maken. Maar ook heeft hij die tatoeages omdat ze een familietraditie zijn. Zijn vader had ze, zijn grootvader had ze, zijn overgrootvader, en ga zo maar verder. Ze hebben een bepaalde sentimentele waarde voor de Casimir-familie
Piercings: Ook van deze heeft hij er veel, maar hij wisselt ze vaak, laat er zo nu en dan een paar van uit omdat hij nog steeds een leerkracht is en weet dat deze vorm van expressie niet altijd geaccepteerd wordt. Zijn meest opvallende piercings zijn waarschijnlijk zijn lip en wenkbrauwpiercing die opgevolgd worden door de piercings in zijn oren.
Speciaal: Hij draagt bijna altijd zwarte nagelak & voor zijn rang als leerkracht heeft hij wel wat over, dus als er van hem verwacht wordt zijn tatoeages te bedekken en zijn piercings uit te halen, dan zal hij dat ook doen

INNERLIJK
Likes: Kunst, tekenen, schilderen, tatoeages, piercings, gesprekken, verf, scharen, losse kleding, uitzijn met andere mensen, vrienden maken, insecten, boeken, lezen, schrijven, denken, praten, gezelligheid, vrede, allerlei kleuren, Cassia, Nova, zijn zus Kaja, zijn ouders, zijn huisdier Maciej
Dislikes: Ruzie, katten, scherven, ruziezoekers, vechtersbazen, veel lawaai, mensen die anderen niet accepteren om hoe ze zijn, mensen die 24/7 serieus zijn, vooroordelen, geweld
Beschrijving van het innerlijk:
Diusz is een zeer aangename man om mee om te gaan. Hij kan goed luisteren, want dat is iets wat hij geleerd heeft door het luisteren naar zijn jongere zusje dat veel problemen had in haar jongere jaren. Hij doet ook zeer zeker zijn best een hulp te zijn voor de mensen die hulp nodig hebben. Dat komt ook doordat hij een zeker empathisch vermogen heeft. Diusz is gemakkelijk in de omgang, hij is een gezellige gesprekspartner en hij doet zijn best om gesprekken op gang te houden als die dreigen stil te vallen. Doordat hij dat probeert heeft hij wel de eigenschap ontwikkeld dat hij spreekt voor hij denkt, wat ook zijn nadelen heeft. Hij heeft leren op zijn tong bijten en nadenken, maar dat doet hij enkel in situaties waar er echt van hem verwacht wordt om op te letten op wat hij zegt. Uitdaging tot ruzies en gevechten worden ook zelden tot nooit aangenomen door hem. Hij is ruzies liever kwijt dan rijk. Door zijn uiterlijk wordt er door de gemiddelde mens waarschijnlijk wel verwacht dat hij een vechtersbaas is, maar niets is minder waar. Hij heeft een hekel aan vechtersbazen en iedereen die graag op de vuist gaat met een ander. Ook heeft hij een hekel aan vooroordelen, omdat hij niet begrijpt waarom mensen al een mening willen hebben over iemand voordat er zelfs maar enig bewijs voor is. Maar dus het tegendeel kon dus bewezen worden, hij gedroeg zich net zo volwassen als eender welke volwassene. Ja, hij had ook zijn momentjes dat hij zichzelf niet zo in de hand had dan anders, maar nooit zo erg dat hij de volgende dag spijt had van wat hij de dag ervoor gedaan had. Geweld vindt hij tijdverspilling, als er problemen zijn kunnen die met woorden verholpen worden, daar moeten in zijn mening helemaal geen vuisten bij aan de pas komen. Eén van zijn slechte eigenschappen is dan wel weer dat hij zich vaak te snel zorgen maakt (de negatieve zijde van zijn empathisch vermogen). Als iemand er net wat vermoeider uitziet dan de vorige keer zal hij zich al zorgen maken en vragen wat er mis is en hoe hij kan helpen. Zijn interesse in de gevoelens van anderen en datgene waar ze aan denken is net niet buitengewoon genoeg om als vreemd gezien te worden, want hij zorgt ervoor dat hij op een normaal niveau blijkt. Dat mensen slecht over hem denken heeft hij liefst niet want hij weet dat hij al sneller beoordeeld wordt dan anderen omwille van wie hij is. En hij doet dat deels ook voor zichzelf, zich op gewoon vlak houden, want hij kan het zich echt niet veroorloven om té erg in te gaan zitten met anderen hun problemen. Daarom ook dat hij zijn psychologische studie stopgezet heeft. Wat echt wel een van zijn mindere punten is, is zijn aandachtsvermogen. Hij kan nooit op voorhand weten hoe dat zal zijn. Hij is dus of heel erg geïnteresseerd en goed in zijn gedachten er bij houden of hij is afgeleid, plus dan zitten zijn gedachten overal waar ze niet moesten.

GESCHIEDENIS
0 jaar
Zijn familie was een familie die heel erg bijgelovig was. Het zat al zo lang in de familie, dat bijgeloof, niemand wist nog precies waar het van vandaan kwam. Natuurlijk werden er de familieverhalen wel verteld, maar die waren in de loop der tijd ook spectaculairder geworden dan ze werkelijk waren. De Casimirs hadden schrik van zwarte katten en spiegels waren voorwerpen die niemand wou laten vallen. Scherven brachten immers ongeluk, daar geloofden ze allemaal heilig in. Een bijgeloof dat minder tot niet bekend was bij anderen, maar zeker en vast bekend in de Casimir-familie was het bijgeloof dat kinderen die op 31 oktober geboren werden moeilijke kinderen waren die veel problemen gingen veroorzaken in hun verdere leven. Dat ze mogelijke criminelen waren. Dita Casimir, zijn vader, was verre van verheugd toen hij hoorde dat zijn vrouw moest bevallen. Hij was altijd al bang geweest voor het idee dat ze ooit zou moeten bevallen, maar dat het ook nog eens juist op 31 oktober was zorgde ervoor dat hij zijn hart op de figuurlijke manier vasthield. De bevalling verliep vlot, zonder veel problemen en zonder te veel bloedverlies, maar toch was Diusz’ vader meer dan blij dat hij zijn vrouw levend en wel kon omhelzen. Hij had met een dubbel gevoel zijn zoon uit de armen van zijn vrouw, Austyna, genomen en hem aangekeken. Op dat moment kwam Dita's vader, Izaak, binnen gelopen in de kamer en keek afschuwend naar de baby in de armen van zijn zoon. Met een zwaar Cassiaans accent bij zijn woorden vroeg hij wat de bedoeling was van de baby. Dita wist niet wat hij tegen zijn vader moest zeggen, want net zoals hem vond hij het ook maar niets om een kind van 31 oktober in de familie te hebben. Maar Austyna had al het bijgeloof van de Casimirs nooit echt begrepen. Ze was opgegroeid in een heel andere soort familie, een zonder ook maar enig bijgeloof, en hierdoor was ze veel ruimdenkerder. Ze zei Izaak dat het haar zoon was en dat ze wel zou bewijzen dat hij een goed kind was, een die geen ongeluk en problemen ging veroorzaken. Izaak vond het maar niets, maar wist dat hij niets kon doen. Hij kon niets doen tegen het feit dat ze wou proberen een kind groot te brengen. Al brommend dat het een schande was verliet Izaak hen, want met een baby hadden zijn zoon en schoondochter een hele hoop te bespreken en tediscussiëren. Nadat de voetstappen van de man weggestorven waren, bleef het nog een tijd stil in de kamer voor Austyna haar mond opende en zei tegen Dita dat ze hun kind Diusz wilde noemen. Dita knikte en bleef nog enkele minuten stil voor hij dan toch zijn mond opendeed en instemde met die naam. Hij mocht Diusz Casimir heten, maar als hij zichzelf die naam onwaardig deed blijken, dan zou Dita hem dwingen om zijn naam te veranderen en dan zou hij nooit meer wat met de jongen te maken willen hebben. Hij wist dat Diusz problemen met zich mee zou dragen, maar die kwam niet doordat hij een 31 oktober-kindje was, maar door het bijgeloof van de familie. Als zij wouden zien dat hij slecht in zich had, dan zouden ze het ook zien en dan zou geen enkel bewijs hen het tegendeel kunnen bewijzen. Toch zouden Dita en Austyna hun uiterste best doen om Diusz op te voeden alsof hij een doodnormaal Casimir-kind was.

1 – 6 jaar
Zodra zijn moeder weer kon reizen, keerde het gezin terug naar hun huis op Cassia. Dat was ook één van de gewoonten van de familie, ze leefden zo goed als allemaal op Cassia, en de kinderen werden in ieder geval opgevoed op Cassia. Ze waren zeker niet één van die vreselijk rijke families, maar er stond genoeg geld onder de naam van de Casimirs. Ze hadden het wel breed en ze hadden een mooi leven en een mooi huis waarover ze niet klaagden. Zoals hij later beschreven kon worden als een aangename persoon, kon Diusz ook beschreven worden als een aangename baby. Natuurlijk huilde hij ook, net zoals iedere baby, maar hij huilde meestal niet op vervelende tijdstappen en niet zo lang dat je er horendol van werd. Het was al een hele opluchting voor zijn ouders dat hij zo een makkelijke baby was, maar het deed hen zich ook weer net meer zorgen maken voor als hij in zijn latere jaren kwam, in zijn puberteit. Wie weet hoe veel problemen hij dan mee zou brengen. Ze voedde hem goed op en deden alles wat moest om als goede ouders bestempeld te worden. Izaak kwam zo nu en dan op bezoek, want hij woonde niet ver en Diusz interesseerde hem toch ergens wel, hij was benieuwd naar wat er van het kind terrecht zou komen. Zijn kleuterjaren mocht hij in een gewone school doen, vonden zijn ouders. Als hij zou zien hoe gewone kinderen zich gedroegen zou hij dat misschien opslaan en dat zou ervoor kunnen zorgen dat hij zich beter zou kunnen gedragen later. Vrijwel iedere beslissing die er genomen werd in verband met Dio’s leven, werden zo genomen dat het later een positieve invloed op hem zou hebben. Het jonge kind vond zijn kleuterjaren zeker en vast leuk. De leerkracht zag hem altijd als het kleine kind dat met een potlood in zijn handen rondliep, ieder moment dat hij kon en mocht. Misschien voelden de andere kinderen het aan dat hij niet helemaal hetzelfde was als hen, want de meesten gingen liever niet bij hem aan tafel zitten als hij aan het tekenen was. Ze voelden misschien aan dat hij magie bezat. De leerkracht spendeerde dus een hele hoop van haar tijd bij hem. Ze vond hem een schat van een kind, ze had nooit problemen met hem en hij bleef altijd langer in het klasje om samen met haar naar buiten te kunnen lopen. Andere kleuterleiders vonden het een komisch zicht, want Diusz was een kleine kleuter. Hij scheelde zeker een halve kop met de grootste van zijn klas. Maar niemand maakte zich er zorgen over, kleuters hadden nog tijd genoeg om te groeien. In tegenstelling tot andere ouders vond Dita dat je nooit moe of jong genoeg was om te leren. Als Diusz ‘s namiddags thuiskwam van school probeerde Dita hem wat van magie bij te brengen, zodat hij niet helemaal als een beginneling zou moeten starten als hij ooit naar een school voor magiërs zou gaan. Zijn moeder was minder actief bezig met het bijbrengen van haar lichtmagie. Ze vond dat haar zoon het al druk genoeg had met de kleuterklas en de watermagie. Begeleiders/begeleidsters en ouders waren er zeer blij over dat hij zo’n leuke kleuter was. Maar kleuters blijven ook niet voor eeuwig jong, en alsof de zes jaren voorbij gevlogen waren, moest hij nu naar de basisschool.

6 – 12 jaar
Net zoals ieder kind het er wel even moeilijk mee heeft, was de stap van kleuterklassen naar de basisschool vreemd. Het was niet langer meer tekenen, knippen, spelen en lol hebben, nu moesten ze ook effectief dingen leren. Hier begon hij al problemen met zijn aandacht te ontwikkelen. Hij tekende veel liever dan dat hij oplette. Ieder vrij moment dat hij had besteedde hij aan tekenen. Deze school was gemengd, leerlingen met en zonder magie zaten er samen, maar Diusz vond dat hij net zo min bij die met magie hoorde als die zonder. Zijn watermagie was nog niet helemaal ontwikkeld en hij voelde zich er slecht over om ieder keer de uitdagingen op magieduellen af te wijzen, maar anders verloor hij sowieso. Dus de pauzes zat hij met zijn schetsboek op zijn schoot te tekenen, terwijl sommige verstoppertje speelden en anderen hun magie aan elkaar aan het tonen waren.
Toen hij een keer thuis er wat over liet vallen dat de andere beter waren met hun magie, werd dat opgepikt door Dita. Hij besloot dat zijn zoon nu wel klaar was voor alles, want hij wou niet dat zijn zoon onderdeed voor de andere leerlingen. Ook Austyna begon hem een beetje over haar lichtmagie te leren en zo begon hij ook dat beter te ontwikkelen. Dit zorgde er wel voor dat hij het vreselijk druk had, en dat had niemand van zijn school door. Niet dat hij dat erg vond, hij vond het enkel jammer dat hij zo’n lange dagen klopte. Opstaan, schoollopen en daar maar wat tekenen, na school les van vader, dan van moeder, dan nog huiswerk maken, magie verder oefenen, slapen en de volgende dag hetzelfde. De jongen, die ondertussen al twee van zijn jaren volbracht had, voelde wel duidelijk het verschil met school en zijn magie. Hij was met beide een stuk beter dan toen hij nog zes was. Nu was hij nog maar acht, maar hij voelde zich al veel ouder. Doordat hij zijn pauzes nog steeds liever doorbracht al tekenend in plaats van al vechtend, was hij een stuk serieuzer dan zijn klasgenootjes. Maar in zijn serieusheid kwam een barst toen er gesproken kon worden van een nakomertje bij zijn ouders. Acht jaar na zijn geboorte kregen ze er nog een kindje bij. Kaja genaamd. Daar was hij heel blij om, want hij had altijd een zusje gewild. Diusz’ ouders waren bang geweest voor een tweede 31 oktober-kind, maar dat gebeurde niet en door Izaak werd Kaja dus ook meteen geaccepteerd tot een lid van de familie, ook al begon hij steeds minder en minder te geloven in het bijgeloof dat Diusz wat slechts in zijn mee zou dragen. Het klonk misschien gek, maar Dio’s school bleef goed verlopen, zelfs door het gebrek aan aandacht. Zijn concentratieproblemen waren erger geworden, maar hij vocht hard tegen de moeilijkheden en deed heel erg zijn best om goede punten te halen en zijn ouders trots te maken, want danzij zijn grootvader had hij over het bijgeloof gehoord. Hij wou niet dat ze dachten dat hij een ongelukskind was. En het zou nooit bewezen of opgeschreven worden, maar hij was wel degenlijk een ongelukskind. Enkel niet voor zijn ouders, maar voor zichzelf, want daardoor kwamen de concentratieproblemen en later het empatische vermogen dat hem zich soms aan zichzelf kon doen ergeren. Toen hij negen werd ging er echter wel iets mis wat iedereen in de Casmir familie even terg deed denken aan het bijgeloof. Toen ze een klasuitstap deden, wou hij toch ook eens een keer zijn magie showen. De klas leek het wel knap te vinden en hij voelde zich trots dat hij mensen kon boeien met wat hij deed. Jammer genoeg lette één van zijn klasgenootjes niet goed op en toen Dio met het water van een fontein aan het spelen was, liep die klasgenoot tegen zijn arm aan. Het water, dat door de lucht aan het zweven was, werd daardoor in het rond gespat. Echt gewond raakte niemand, maar enkele kinderen hadden er toch blauwe plek van doordat het toch hard aangekomen was, de water'kogeltjes', zo onverwacht en zo ongewild. Uit schaamte voor wat er gebeurd was, had hij een week school overgeslagen daarna. In die week heeft hij nog heel veel zitten oefenen op hoe hij zijn magie moest gebruiken, en ook heeft hij veel tijd doorgebracht met Kaja omdat hij om zijn zusje gaf. Zijn vader kwam na die week aan hem vragen of hij geen zin had om naar een andere school te gaan, en natuurlijk had Diusz daar vrolijk mee ingestemd. Hij wou al langer weg van zijn huidige school, en hij wou naar een school met uitsluitend magische kinderen. Daar zou hij zich beter op zijn plaats voelen. Hij werd naar een andere school gestuurd, en op zijn eerste schooldag voelde hij al aan dat hij het daar leuker ging vinden dan op zijn oude school. De magie die er aanwezig was, deed hem zich vrolijk voelen.
Een deel van zijn basisschool had hij nu wel al achter de rug, maar hij moest nog steeds een aantal jaren doen voor hij naar het secundaire onderwijs kon. De rest van zijn basisschool verliep wel goed, al moest hij tegen het einde van zijn school wel vaker zijn best gaan doen om op te letten en niet zijn aandacht overal buiten bij de les te laten zijn.

12 – 19 jaar
Nu moest hij weer een stap zetten, zoals die van kleuterklas naar de basisschool, maar deze was minder speciaal voor hem omdat hij dus al eerder zo een stap gemaakt had. Hij vond deze school niet zo leuk als de vorige school waar hij zat, maar het kon ermee door en hij besloot niet te klagen. Het was er goed genoeg en heel veel redenen om een moeilijk kind te zijn had hij niet, plus het bijgeloof bleef ervoor zorgen dat hij liever altijd gezien werd als een vriendelijke persoon die geen problemen zocht. Maar na enkele jaren bleek echt wel dat die school niets voor hem was. Hij verveelde zich er dood en hij vond dat hij er niet bij paste. Want zijn opa had ook besloten dat hij een lid van de familie mocht blijven. Dat hield wel in dat hij vanaf zijn veertiende aan de familietatoeages zou moeten beginnen. Zijn opa zette die voor hem. De man begon bij zijn vingers en zou zo al de tatoeages op de armen van zijn kleinzoon aan gaan brengen. Tegen zijn vijftiende stonden Diusz’ armen tot aan zijn ellebogen vol, en dat was ook het moment waarop hij besloot naar een andere school te gaan. Echter bleef hij nog daar op school tot hij voor de eerste keer zijn dierlijke vorm aangenomen had, en dat was een Papilio troilus, een zwart/blauwe vlinder. Zijn ouders gaven hem daarom ook zijn tweede naam, want die kregen Casimir-kinderen als ze hun dierlijke vorm ontdekten. Zijn naam werd dus verlengd met Kimana in het midden. En niet enkel zijn naam werd verlengd, eindelijk kreeg hij zijn langverwachtte groeispurt ook en was hij niet meer zo een mini persoon naast anderen.

Hij begon op een kunstschool, want hij kon het niet vinden in het ‘gewone’ onderwijs. Leerkrachten, klasgenoten, zijn ouders, zijn zus en beovenal hijzelf betrapten hem er keer op keer op dat hij geen aandacht meer schonk aan de gewone lessen. Hij wou echt wat kunnen doen met zijn kunst, en dat kon hij enkel op een school zoals deze, vond hij. Zijn grootvader gaf hem even de tijd om het gewoon te worden op zijn nieuwe school, maar al gauw ging hij verder met het tatoeëren van Diu. Austyna vond het zonde, al die tatoeages, maar ze begreep dat het bij de tradities van de familie hoorde. Diusz voelde zich thuis op zijn nieuwe school. Hij kon goed opschieten met de andere leerlingen en stilaan begon hij zijn persoonlijkheid te ontwikkelen zoals die nu is. Hij begon vaker te vragen hoe het ging met anderen, hij interesseerde zich ook meer in hoe anderen dachten. Of in ieder geval in waarom ze zich slecht of juist goed voelden. De interesse zorgde ervoor dat zijn ouders hem zeiden dat hij later wat met psychologie zou moeten doen, maar dat verwierp hij iedere keer een beetje want hij was nog steeds het meest geïnteresseerd in kunst. Toch overweeg hij het wel, zeker toen hij rond de zeventien was en zijn zusje problemen begon te krijgen met zichzelf en met anderen. Negen vonden de meesten misschien jong, maar hij begreep het dat sommige mensen op jonge leeftijd zich al slecht in hun vel gingen voelen. Diusz merkte het op dat ze zich vreemd gedroeg en besloot haar er een keer op aan te spreken. Ze nam hem in vertrouwen en vertelde hem gewoon eerlijk met wat ze zat en met hoe ze zich voelde. Sinds die dag kwam ze vaker naar hem toe om te praten. Dan zou ze uren op zijn kamer zitten, op zijn bed liggen terwijl hij aan het studeren of aan het tekenen was, en dan zouen ze praten. Over allerlei dingen. Soms over magie, soms over serieuze dingen, maar meestal probeerde de jongeman zijn zusje gewoon op te vrolijken. Hij werd er ook steeds beter in en Kaja vond het zeker leuk dat hij zo zijn bst deed voor haar, maar hij gaf ook gewoon veel op zijn zuster en hij zou zelfs zijn leven geven om haar zich beter te doen voelen.
Doordat Kaja meer problemen begon te krijgen, begon hij minder aandacht te besteden aan school. Zijn grootvader had al zijn tatoeages gezet en Kaja vond ze leuk, want ze maakten haar vrolijker, maar Diu kon de trieste blik in haar ogen nooit helemaal weg krijgen, en dat zorgde er voor dat hij zich zelf minder goed ging voelen. Nog steeds wat hij een vrolijke jonge man, maar het continu verdriet van zijn zuster zien was iets waar hij zwak voor was. Toen hij achttien was haalde hij zijn jaar ook niet, hij moest zijn jaar dubbelen. Kaja voelde zich er schuldig voor en hij moest haar uit gaan leggen dat het helemaal niet haar fout was. Maar dat is lastig, want tien jaar is natuurlijk al verstandig, maar nog niet altijd verstandig genoeg om alles te begrijpen wat haar uitgelegd werd.

Hij stond er pas bij stil toen hij negentien was hoe snel alles wel niet gegaan was. Dio deed het laatste jaar van zijn secundair nu, en zijn zus zat op de basisschool. Hij herinnerde zich natuurlijk nog hoe het voelde voor hem om daar te zitten, en hij moedigde haar ook aan om haar best te doen zodat ze niet zo slecht eindigde als hem.

19 – 22 jaar
Na zijn secundaire school afgemaakt te hebben wist hij even niet zeker wat hij wou doen. Hij was bang dat hij niets met zijn kunst zou kunnen doen, dus volgde hij gewoon het advis va, Dita en Austyna op: Hij ging psychologie studeren. Maar ook hier weer werd hem duidelijk dat het niets voor hem zou zijn. Hij deed het graag, het interesseerde hem, maar hij wou dit niet als beroep doen. Hij wou niet luisteren naar de problemen van anderen want het luisteren naar Kaja had hem al gauw laten zien dat hij veel te gauw zich slecht ging voelen voor een ander, en dar was natuurlijk niet handig als psycholoog. Iedere dag als hij naar zijn les ging, deed hij zijn lip- en wenkbrauwpiercing ook uit en zorgde hij ervoor dat zijn tatoeages allemaal weggestopt waren onder lange mouwen. Enkel die op zijn handen waren nog zichtbaar, maar hij vertelde iedereen dat het henna was, want hij vreesde dat hij niet geaccepteerd zou worden als hij er uit zag zoals hij er nu eenmaal uitzag. Niet dat hij zich schaamde voor zijn uiterlijk. Dat zeker niet, hij was trots dat hij aanvaard werd als een Casimir door de familie en dat hij uiteindelijk toch goed kon opschieten met zijn grootvader. Jammer genoeg blijven mooie liedjes niet voor eeuwig duren. Zijn grootvader overleed toen Diusz net geen eenentwintig was. Enkele maanden voor zijn verjaardag overleed de man. Natuurlijk voelde hij zich er verdrietig om, natuurlijk raakte het hem wel, maar hij hield zich sterk en liet niet zien hoe erg hij het vond, vooral niet aan Kaja want hij was bang dat het haar extra verdrietig zou maken als ze wist dat haar grote broer ook verdriet had. Hij hield zich sterk en ging gewoon door met zijn studie alsof alles oké was, alsof hij niemand miste. Maar toen hij tweeëntwintig was gaf hij toch gewoon op op zijn psychologische studie om weer wat met kunst te gaan doen.

22 – 26 jaar
Hij ging van zijn vorige studie naar even thuis blijven en niets doen, wat zijn ouders niet erg leuk vonden. Dio leefde op hun kosten en zij hadden geen zin meer in zorg dragen voor een twintiger die een studie zou aan het doen kunnen zijn. Dus hij kon maar een jaartje thuis blijven zitten, want toen werd het zijn ouders te veel, ook al had Kaja dat jaartje wel heel erg leuk gevonden omdat hij haar kon helpen met haar huiswerk. In dat jaar groeide hij ook dichter naar zijn zusje toe, zeker toen bleek dat ze hun middenste naam gingen delen doordat ze dezelfde dierlijke vorm had als hem. Nu hadden Dita en Austyna twee kinderen met Kimana als tweede naam.

Diusz begon weer aan een studie, maar deze keer was het opleiding tot kunst leerkracht. Eindelijk had hij iets gevonden dat echt bij hem lag en hij zou er wel voor zorgen dat het hem lukte er een leven mee op te bouwen. Maar zelfs met dat waren zijn ouders niet blij, want nu begonnen de vragen te komen waarom hij nog geen vriendin had of waarom hij niet wat beter zijn best deed om iemand te vinden, maar hij had geen behoefte aan en relatie en hij wou nu een keer zijn opleiding kunnen voltooien zonder dat hij gestoord werd door iets anders, dus ging hij ook voor de komende drie-vier jaren ergens anders wonen. Hij wist dat Kaja hem anders ging afleiden, al dan niet onbewust, maar hij wou echt slagen en kunnen bereiken wat hij al lang wou. Lang verhaal kort, omdat de studerende fase van zijn leven toch niet erg bijzonder was, Dio haalde het en hij maakte zijn opleiding mooi af. En toen kon hij beginnen met wat hij echt wou: les geven.

26 – 31 jaar
Voor sommige was zesentwintig een late leeftijd om te beginnen met werken, maar hij vond het prachtig zo. Hij vond een schooltje waar hij de kunstles mocht geven, en dat deed hij ook heel graag. Buiten zijn schooluren om gaf hij zo nu en dan bijles, of hielp hij gewoon mensen die tips wouden of vragen hadden. Als hij dan nog tijd over had, schilderde of maakte hij zelf nog iets dat hij dan kon verkopen, of als cadeau geven. De betere tijden van zijn leven waren zeker aangebroken, maar nog steeds bleef hij zonder partner. Hij vond gewoon de perfecte persoon niet. En hij was niet iemand die er echt achter ging zoeken. Hij had het goed zo, met zijn eigen huisje op Cassia nu, want hij was verhuisd en had zijn gezin achtergelaten in hun eigen huis. Ver verhuisde hij niet, het was niet lang lopen tot zijn ouderlijk huis, maar het voelde wel goed om op zichzelf te wonen. Alsof hij voor het eerst sinds hij geboren was echt goed bezig was. Hij werd niet langer meer gezien als het ongelukskind door zijn familie, hij was bijna zelfs een voorbeeld te noemen voor hen. Ze vonden het geweldig hoe hij zijn best gedaan had om te bewijzen dat hij wel degelijk een goed persoon was. De nare gevolgen van het ongelukskind zijn (het probleem met aandacht en het te empathisch vermogen) bezorgden hem nog steeds last, maar minder, en ook daar was hij blij om.

Maar een mens zou geen mens zijn als hij zich af en toe afvroeg of het niet tijd was om iets anders te gaan doen. Diusz gaf nu al vijf jaar les in het schooltje en hij was het er stilaan beu geworden. De directeur van de school was ook veranderd en die leek hem niet meer zo een geschikte leerkracht te vinden. Hij nam ook een tweede leerkracht aan, een dame genaamd Halina. Vanaf de eerste keer dat ze zei dat ze les zou gaan geven, wist hij dat hij een zwak voor haar had, maar dat durfde hij niet toe te geven. Ze konden goed met elkaar overweg en als ze vrolijk was kwam haar liefde voor Frans naar boven en riep ze "Tu est un cadeau de Dieu, Diusz!". Ze gaf hem ook de bijnaam Dieudonné. Maar hij was bang voor zijn gevoelens voor haar en het idee alleen al dat zij hem misschien ook leuk zou vinden maakte hem gek. Hij wou niet samen zijn met iemand. Dan kwamen er zo veel verantwoordelijkheden bij, en dan zou hij zich misschien aan moeten gaan passen voor een ander. Daar kon hij niet mee lezen. Hij diende zijn ontslag in op het schooltje en ging rondzoeken naar een nieuwe baan, want hij zou nooit meer samen willen werken met Halina. Hij wou haar zo snel mogelijk vergeten. En toen hij zag dat Starshine Academy naar een kunst leerkracht zocht, besloot hij meteen om te solliciteren.

master diusz kimana casimir