A new error

Ze waren echt serieus geweest, het was echt geen grap geweest. Frey’s groenkleurige ogen waren groot geworden toen er een ticket voor zijn neus geschoven werd, een ticket voor een enkele reis naar een of andere planeet waarvan hij de naam niet eens fatsoenlijk kon uitspreken of gewoon geen zin had om te proberen. Een enkele reis… een enkele reis die wel duidelijk maakte dat ze hem nog een kans gaven, een kans om te bewijzen dat hij zich wel kon gedragen en geen ‘gevaar’ voor zichzelf en anderen was. Tch, een gevaar. Kon hij er wat aan doen dat mensen naar hem bleven komen omdat hun partner hen niet gaven wat ze wilden. Het maakte niet uit wat ze wilden. Ze zouden alles krijgen zolang ze maar betaalden. Bepaalde objecten, iemand om mee te praten, een date voor een of ander ding. Hell, hij verkocht zelfs zijn lichaam zolang hij er maar geld voor kreeg. Niet dat hij het erg veel gedaan had. Hij hield het meestal bij het stelen of smokkelen van bepaalde dingen en dat was precies de reden dat ze hem te pakken hadden gekregen, meerdere keren. Zijn reclasseringsambtenaar had hem al kansen gegeven omdat ze wist dat er wel iets goed in hem zat, maar dit was toch wel de aller-, allerlaatste keer geweest. Ze hadden hem op een of andere school ver weg van Nova ingeschreven in een poging dat criminele uit hem te krijgen. Hij had nog één jaar voordat ze hem naar de gevangenis zouden sturen. Nog één jaar om zijn leven te beteren.

Frey rolde met zijn ogen toen hij aan de woorden van de vrouw dag. Ze had het zo dikwijls herhaalt. ‘Je hebt nog één kans, Frey. Nog eentje. Als je dit verpest kan ik niets meer voor je doen. Nog één kans, begrijp je dat? Nog één enkele kans, Frey.’ Het was alsof hij een of ander klein kind was die niets begreep. Met zijn vingers rond de hengels van zijn rugzak geklemd, liep de jongen door de winkelstraat heen. Nee, hij had nog geen zin om naar de school te trekken. Zijn reclasseringsambtenaar had niet precies gezegd wanneer hij zich moest melden bij het schoolhoofd, dus ze kon er ook niets op tegen hebben dat hij het terrein buiten de school even verkende. Om de paar meter bleef hij staan om zijn neus tegen de etalageruit te drukken van zodra hij iets interessants gezien had, maar hij ging nooit een winkel binnen.

Zijn mondhoeken krulden in een scheven grijns toen hij verandering opmerkte. Hij was gewoon een of ander steegje in geslagen en hij hield ineens veel meer van de plek. Het was wel duidelijk dat hij in een illegaal deeltje van het dorpje was uitgekomen, een deeltje waar hij waarschijnlijk van ging houden. Langzaam liet hij zijn rugzak los om met de touwtjes van zijn muts te kunnen spelen terwijl zijn blik over de verschillende kraampjes gleden. Oh ja, hij ging hier zeker nog eens terug komen, maar dan zonder een rugzak die makkelijk leeggeroofd zou kunnen worden. Niet dat er veel uit zijn rugzak te halen viel, maar hij wist wel hoe je zo’n ding helemaal moest leeghalen en hij was er zeker van dat bepaalde mensen dat hier ook wisten. Zijn blik viel op een jongen die bij een van de kraampjes stond. Hij kon niet veel ouder of jonger dan hem zijn. Wel, Frey kon het ook makkelijk mis hebben sinds hij nooit goed was geweest in het raden van iemands leeftijd. ”Ik zou dat niet voor die prijs kopen, dat is het niet waard.” Zijn mondhoeken trokken zich een stukje omhoog terwijl hij zijn blik op de verkoper wierp voordat hij zijn arm om de schouder van de jongen sloeg en hem meesleurde, verder de straat in. ”Nieuw in zaken als dit? Afdingen is een goed idee als je op plekken als dit iets wilt kopen, afdingen en de waarden van voorwerpen leren kennen.” Frey had het nooit erg gevonden om mensen aan te raken waardoor hij ook niet direct van plan was om zijn arm rond de jongen uit te halen. Deze lag echter redelijks losjes om de schouders van de ander heen waardoor die hem eventueel wel zou kunnen afschudden als hij wilde.

// voor Shia

De zwarte markt was een plek waar hij nooit vrijwillig zou komen omdat, ook al was hij niet zo'n opvliegerig type, hij zich dood zou ergeren aan de mensen die er rondliepen. De rare types en buitenbeetjes van de school en van Oak's Field hingen er altijd rond, en ze waren ondoorgrondbaar. Iets waar Shia het van op zijn zenuwen kreeg. Hij moest en zou de mensen die zijn aandacht trokken begrijpen, het moest gewoon van zichzelf. Toch stond hij op de zwarte markt, tegen al zijn principes en voornemens in. Maar hij was er ook wel niet vrijwillig. Hij moest gaan. Aki had hij natuurlijk op zijn kamer gelaten, hij had geen zin in zijn hond meesleuren over een straat waar allemaal mensen rondliepen waar zelfs Shia liefst bij uit de buurt bleef. Hij moest naar de zwarte markt, een weddenschap. Een weddenschap met een paar klasgenoten die niet geloofden dat hij hierheen durfde te komen. Natuurlijk had hij gezegd van wel, en zijn klasgenoten hadden hem na de lessen dus ook meegelopen naar de zwarte markt. Hij vond het grappig hoe nerveus ze er uit zagen. Het was niet illegaal om er rond te lopen, de spullen die verkocht werden waren alleen bijna allemaal illegaal, en ze kopen was dus ook niet iets wat de klasgenoten wouden doen. Met een lichte grijns om zijn lippen had Shia zich van hen afgekeerd, nadat hij zijn geld van de weddenschap gekregen had. Nu hij hier was kon hij evengoed wat kopen, toch? Ook al waren het alleen dingen die hij toch niet kon gebruiken. De klasgenoten waren er al vandoor. Flauw, vond hij wel. Iemand uitdagen en het zelf niet durven. Maar goed. De bruinharige jongeman liep over de markt heen. Ja, hij kreeg het meteen op zijn zenuwen van de mensen. Vooral die zo nonchalant tegen muren geleund stonden maar toch alles in de gaten hielden. De mannen die er uitzagen alsof ze slechte bedoelingen hadden, de vrouwen die eender welke man leken aan te willen klampen, en vooral de kinderen die spullen van een tafel gritsten als de eigenaar even niet keek. Een geërgerde zucht verliet zijn mond en hij liep naar een kraampje toe, omdat die kettingtouwen verkocht. Hij had er een nieuw nodig, die waar de sleutel aan hing begon af te slijten en hij wou natuurlijk niet dat hij de dierbare sleutel verloor. De verkoper keek even op toen Shia bij hem kwam staan, maar schonk amper verdere aandacht aan hem. De jongen bekeek de kettingen maar bewoog niet. Hij wou zijn hand er niet eens naar uitsteken. Wie weet moest hij het dan kopen. Je wist nooit met deze vage verkopertypes. ”Ik zou dat niet voor die prijs kopen, dat is het niet waard”, hoorde hij, en meteen keek hij supergeërgerd opzij naar de persoon die gesproken had. Een type dat slim dacht te zijn? Dat dacht dat hij hulp kon aanbieden? Dan mocht hij nu al zo'n vijfentwintig meter weglopen. Hij voelde dat de arm van de jongen op zijn chouder heen kwam te liggen. Nee, dit ging hem al te ver. Voor hij de arm weg kon duwen, werd hij al een steeg in gesleurd. Zo, daar ging het komen, hij had al spijt van deze idiote weddenschap. Zie wat er nu van kwam. ”Nieuw in zaken als dit? Afdingen is een goed idee als je op plekken als dit iets wilt kopen, afdingen en de waarden van voorwerpen leren kennen.” Wat? De bruinharige kerel fronste en knipperde enkele keren met zijn ogen. Dit was anders dan hij verwacht had. Wel, hij had vooroordelen gehad op de mensen hier, misschien vielen ze wel mee. Al vond hij de arm om zijn schouders best vervelend. Toch sloeg hij hem niet weg. Onaangedaan en ongeïnteresseerd lijken moest een begin hebben, en hij begon met de frons wer van zijn gezicht te halen en de arm te laten liggen. Doen alsof het hem niet uit maakte. "Ik was niet eens wat aan het kopen, Mutsie", reageerde hij wat droogjes. "En heel erg bedankt voor de tip, maar ik weet echt wel hoe ik zaken moet doen", vervolgde hij er een beetje sarcastisch op. Hij was geen idioot, hij wist echt wel hoe hij moest onderhandelen. Hij was er goed in, zelfs. Plus hij kon zichzelf bijsturen door de reacties van de verkoper te bestuderen. Eén van de dingen waar hij wel redelijk goed in was, gelukkig. Hij keek even naar de andere kant voor hij zijn ogen weer naar de blonde kerel richtte. "Waarom zou het je zelfs wat interesseren of ik afdingen of niet." Hij probeerde de aanvallende toon in zijn stem niet eens te verbergen. Hij hield zijn gezicht serieus en was niet van plan om gauw zijn moedhoeken omhoog te trekken. Hij vroeg zich af hoe hij heette, maar Shia wou er niet naar vragen omdat hij vond dat hij genoeg gesproken had. Als hij terug zou keren naar zijn kamer en nog steeds niet wist hoe de kerel heette, dan zou het hem niet wakker houden. Of net één nachtje van spijt dat hij er niet naar gevraagd had.

OOC: Sorry voor de flut~~

Normaal mocht hij hier niet zijn, maar wat niet weet wat niet deert, toch? Zolang zijn reclasseringsambtenaar er niet achter kwam dat er een zwarte markt in de buurt was, kon hij hier elke dag komen als hij wilde. Niet dat hij zich graag tussen het soort mensen dat er rondliepen begaf, maar die mensen hadden wel geld en spullen, twee dingen die hij nodig had om te kunnen overleven. Zonder spullen zouden mensen hem geen geld geven en zonder geld zou hij geen eten of kleding kunnen kopen. Zo’n dingen kreeg je als je ouders je op straat zetten. Op dat moment moest je zelf zien te overleven met de weinige dingen die je had en Frey had al snel uitgevonden dat het verhandelen van informatie en illegale spullen de manier was om aan geld te komen. Al was het verkopen van je eigen lichaam ook altijd een goed idee om aan geld te komen, iets dat hij ook regelmatig deed, vooral de eerste dagen dat hij op straat beland was. Zelfs nadat hij ondervonden had dat het verkopen van informatie en bepaalde spullen bijna net zoveel opleverde, bleef hij verder gaan met wat hij eerst deed. Om eerlijk te zijn had hij het nooit echt erg gevonden. Hij had tenminste gezelschap op die momenten en voelde zich een stuk minder eenzaam. Het feit dat ze hem naar school hadden gestuurd, zorgde ervoor dat hij dat waarschijnlijk niet meer kon doen. Wel, hij kon altijd proberen, maar hij was er zeker van dat de meeste leraren er waarschijnlijk niet zo blij mee zouden zijn. De meesten, er zouden er altijd wel een paar zijn die het minder erg zouden vinden. Die twee categorieën van mensen waren er overal en Frey was er zeker van dat hij die hier ook wel zou kunnen vinden. Op dit moment was hij er echter niet naar opzoek. Op dit moment was het te bedoeling om te observeren en te kijken hoe de zwarte markt hier juist in elkaar zat.

Een scheve grijns was om zijn lippen verschenen vanaf het moment dat hij de jongen had zien staan. Geweldig toch om mensen van je eigen leeftijd tegen te komen op een plaats als deze. De grijns was echter al redelijk snel terug verdwenen en had plaats gemaakt voor een neutrale uitdrukking terwijl hij de ander mee sleurde. Hij lachte eigenlijk maar zelden, toonde zelfs bijna nooit een andere emotie dan de neutrale waar hij in zijn dorpje bekend om had gestaan. Het enige dat wel regelmatig te zien was, was die scheve grijns die na een paar seconden meestal ook wel weer verdween. Er zat echter nooit vreugde in die grijns, meestal gewoon uitdaging. ”Oh ja? Je was in ieder geval wel heel intens naar die halsketting aan het staren. Voor je vriendin?” Bij de volgende woorden, gleed Frey’s blik even naar het gezicht van de jongen terwijl hij zijn wenkbrauwen even optrok. Sure, natuurlijk wist hij hoe het fatsoenlijk moest. Bij de vraag haalde hij zijn schouders op. Ja, waarom interesseerde hem dat? Gewoon, hij had zo zijn redenen. ”Omdat de prijzen hier veel te hoog zijn en ik je een veel betere deal kan geven.” Dat was meestal de hoofdreden dat hij ervoor zorgde dat iemand geen dingen kocht die hij ook kon bezorgen. Het was altijd beter om je geld naar een goed doel te laten gaan, toch? Frey was zeker een goed doel sinds hij het geld echt nodig had.

”Ik kan je vanalles bezorgen in feite, noem iets en ik zal kijken of ik eraan kan raken. Voor een goede prijs natuurlijk.” Het verkopers praatje dat hij al zo veel keer opgezegd had. Het klonk niet enthousiast of iets dergelijks, meer zakelijk. Het was ook niet de bedoeling om mensen blij te maken of iets dergelijks. Nee, het was de bedoeling om te verkopen en voor zover hij wist wat zakelijk genoeg om daarvoor te zorgen. ”Of het kan ook altijd geruild worden voor een korte rondleiding. Ik neem toch aan dat je een student op stargate…starstar.. whatever, je weet wel wat ik bedoel. Ik ben nieuw, dus ik zou er wel eentje kunnen gebruiken.” Langzaam had Frey zijn arm van de schouders van de jongen laten glijd wel en, maar niet voordat hij de ander nog wat dichter tegen hem had aangetrokken. ”Een eenmalige deal. Als je hem niet wil hebben zoek ik wel iemand anders.”

my taste in music is your face

Nee. Dit alles was gewoon een nee. Nee, hij had het er niet op dat de jongeman met de muts hem wegtrok van de stand. Nee, hij wou niet aangeraakt worden door hem. Nee, hij wou die arm niet om zijn schouders heen hebben. Nee, nee, nee. Hij zei dat hij niet eens wat aan het kopen was, en dat deed wat opspelen bij de blonde jongen dat Shia al eerder opgevallen was. Maar niet opgevallen op de positieve manier. Die stomme grijns die hij de hele tijd vertoonde werkte hem op zijn zenuwen, en hij wou dat de jongen er mee stopte. het irriteerde hem mateloos. Ma-te-loos. ”Oh ja? Je was in ieder geval wel heel intens naar die halsketting aan het staren. Voor je vriendin?” Als de jongen zijn wenkbrauwen op mocht trekken, dan mocht de bruinharige jongeman fronsen, vond hij. Dat deed hij dus ook. "Niet dat het je ook maar enigszins iets aangaat, maar nee, ik heb het voor mezelf nodig", zei hij, hopend dat de jongen zijn mond zou houden nu. Waarom zou het je zelfs wat interesseren of ik afdingen of niet." De toon in zijn stem viel niet te missen, maar dat deerde de ander precies niet. Die haalde zijn schouders op, maar sprak vervolgens. ”Omdat de prijzen hier veel te hoog zijn en ik je een veel betere deal kan geven.” Goed. Geweldig. Ronduit geweldig. Maar de kerel had iets gedaan dat Shia's aandacht veel meer getrokken had dan het antwoord. Schouderophaal en dan toch nog uitleg geven. Dat was net zo iets als jezelf tegenspreken. Als nee zeggen en dan een uitleggen geven waaruit je ja kon afleiden. Maar de bruinharige kerel werd uit zijn gedachten gerukt toen de persoon verder sprak. ”Ik kan je vanalles bezorgen in feite, noem iets en ik zal kijken of ik eraan kan raken. Voor een goede prijs natuurlijk.” Oh, deze soort praatjes. Deze soort loze woorden. Ja, hij kon waarschijnlijk wel aan alles komen, maar Shia vertrouwde hem net zo erg als deze hele zwarte markt. En dat betekende dus: niet. ”Of het kan ook altijd geruild worden voor een korte rondleiding. Ik neem toch aan dat je een student op stargate…starstar.. whatever, je weet wel wat ik bedoel. Ik ben nieuw, dus ik zou er wel eentje kunnen gebruiken.” De arm verdween rond zijn schouders uit nadat hij even tot aangenaam dichtbij getrokken was door de persoon met de muts op zijn hoofd. ”Een eenmalige deal. Als je hem niet wil hebben zoek ik wel iemand anders.” Shia deed een stap achteruit en trok een bedenkelijk gezicht. Dat was niet eens zo'n verandering. Als je hem met een term van een verhaal kon beplakken, dan was hij een zeer vlak karakter, een vlakke personage. Zijn humeur verschilde zo nu en dan wel eens, maar grotendeels deed hij hetzelfde. In tegenstelling tot anderen op de school die iedere dag een ander humeur leken te hebben, was Shia altijd hetzelfde. Even humeurig, even ongeïnteresseerd, even Shia. "Ik moet niets van je." Hij stak zijn onderlip een beetje vooruit, schudde zijn hoofd licht en haalde er terwijl zijn schouders ook enkele milimeters bij op. "En het is starshine. Starshine Academy. Misschien moet je even de naam leren, handig als je een nieuwe student bent." Het verbaasde hem zelf dat het sarcasme nog redelijk meeviel bij deze zin. Hij had h'm zo sarcastisch kunnen maken als hij wou. Zou typisch geweest zijn. Shia haalde een hand door zijn warrige haar en één van zijn vingers haakte achter een knoop, die hij zo subtiel en snel mogenlijk los maakte. "Die rondleiding geef ik je wel, I don't mind", zei hij onverschillig. Om twee redenen, dat wist hij. Eén, hij had niets te doen en hij verveelde zich. Twee, zoals altijd, personen bestuderen, hen leren kennen om een beetje te weten hoe ze reageerden. Al leek deze jongen hem een moeilijk 'slachtoffer'. Hij leek Shia een beetje een gesloten boek. Iemand die niet vaak over zichzelf wou praten. Maar wie weet kreeg hij toch nog wat uit zijn mond. "Eén voorwaarde voor je rondleiding dan," sprak de jongeman, "Je gaat eerst met me mee die halsketting kopen en jij dingelt maar af." Dan kon hij hem daar al in observeren. Dat zou nog gezellig zijn. "En vertel me ook gelijk je naam even, dat gaat een stuk makkelijker." Hij bleef nog even naar de jongen met het blonde haar kijken voor antwoord.

Daarna draaide hij zich om en liep terug naar de richting waaruit ze gekomen waren, voordat deze jongen hem meesleurde, die steeg in. Hij liep terug naar het kraampje en keek de man erachter aan. Hij nam een touw op. Het leek hem goede kwaliteit, maar zeker niet meer waard dat zeven euro, wat al een hele hoop geld was voor een simpel touw. Of ja, zo simpel was het niet. Het was meer een lederen veter dan een touw. Iets stevigs. Iets dat het gewicht van de sleutel zou kunnen dragen. Ja, dat sowieso. Hij keek of de jongen hem gevolgd was.

OOC: Sorry voor de laatheid, maar ik had je verteld dat chrome mijn postje weggeflikkerd had :'D Hoop dat je er wat mee kan~

Frey vond het geweldig om de uitdrukking op het gezicht van anderen te zien als hij ineens opdook en mensen nogal eens zonder waarschuwing durfde mee te sleuren. Normaal zou hij allang een stomp in zijn gezicht gehad hebben, maar de jongen deed daar blijkbaar niet aan mee. Het enige dat hij kreeg was een frons en een paar gesnauwde woorden, meer ook niet. Niet dat je Frey hoorde klagen, maar het was gewoon anders dan… anders. De blondharige jongen luisterde half naar de woorden van de ander terwijl hij verderliep en de jongen met zich mee trok. Het was geweldig hoe mensen hem met een glimlach nakeken, alsof ze dachten dat de twee een koppel of iets dergelijks waren. Alleen de gedachte daaraan zorgde ervoor dat er een brede grijns op zijn gezicht ontstond, maar hij probeerde niet al te veel aandacht aan de mensen om hen heen te geven. Die deden er op dit moment niet toe. Als die mensen hem iets zouden kunnen aanbieden, zou hij later nog altijd kunnen terugkomen, liefst nadat hij de rondleiding had gehad waar hij nog om wilde vragen.

Op een gegeven moment had Frey de ander dan toch maar losgelaten en geamuseerd keek hij toe hij de jongen direct een stap achteruit zette. Het was toch een goed teken dat hij zich niet omdraaide en gewoon wegliep, een teken dat hij serieus nadacht over zijn voorstel. Zijn schouders zakten een klein stukje naar beneden toen de jongen zei dat hij niets van hem moest hebben. Een klein stukje, niet meer dan een paar millimeters zodat het niet direct opviel. De grijns bleef wel echter op zijn gezicht staan en hij wilde net zeggen dat de ander niet wist wat hij mistte toen deze verder ging. Starshine academy dus, misschien inderdaad een goed idee om de naam eindelijk eens in zijn hoofd te printen aangezien hij er toch minstens een jaar zou moeten doorbrengen. Het was eindelijk tot hem doorgedrongen dat dit echt wel zijn laatste kans was en dat hij Nova voor een tijdje niet zou terugzien. De woorden die daarna kwamen, waren woorden die Frey echt interesseerde en de grijns op zijn gezicht werd bijna breder. Geweldig, dan moest hij tenminste geen ander slachtoffer gaan zoeken om hem rond te leiden sinds er niet zoveel leerlingen op de zwarte markt leken rond te lopen. De kleine voorwaarde die eraan vast hing, klonk toch redelijk en Frey knikte langzaam. “Dat kan ik wel voor je regelen.” Zo moeilijk was het niet om ervoor te zorgen dat de jongen minder voor de ketting zou moeten betalen. “Frey, mijn naam is Frey.” Vanaf het moment dat de ander zijn naam wist, had deze zich omgedraaid en was al terug onderweg naar de kraam. Het duurde even voor Frey goed en wel besefte dat hij moest volgen snel dwong hij zijn benen om te bewegen zodat hij ook dezelfde richting uit ging.

Eenmaal hij naast de bruinharige jongen terug tot stilstand gekomen was, keek hij even naar het koord dat de ander bedoelde en knikte even lichtjes. Zijn groen gekleurde ogen vonden al snel de verkopen en een liefelijke glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn ellebogen op het kraampje legde en wat voorover boog. “Hoeveel voor die ketting?” Hij maakte even een hoofdbeweging in de richting van het koord en keek de verkoper afwachtend aan. “20 euro.” Twintig euro? Yea right dat iemand daar uit twintig euro voor zou vragen. ”Ik geef je er drie euro voor.” Hoe lager je begon, hoe sneller je van die handelaren kwaad kon maken en hoe kwader de handelaren, hoe minder goed ze gingen nadenken. Je zag al hoe de handelaar zijn tanden op elkaar zette in een poging rustig te blijven. ”19.” Frey schudde zijn hoofd. ”2.” Hopelijk was de man nu slim genoeg om een heel stuk lager te gaan, anders zou Frey zelf ook lager blijven gaan. ”10.” Kijk dat leek er al meer op, maar dat was nog altijd te veel. ”4.” Al die tijd bleef Frey een grijns op zijn gezicht houden en tikte zachtjes met zijn vingers op het houten blad waar hij op leunde. ”8” Hmn, dat begon toch al ergens op te lijken. ”4,5” Yes, laten we starten met komma’s werken, dat maakt alles ook veel spannender. ”6,5” C’mon, nog een beetje lager, een klein beetje. ”5.” Je zag gewoon hoe de man bijna zijn geduld verloor terwijl de jongen zelf de ander rustig bleef aankijken. ”6,5.” Dat was een aantrekkelijk voorstel, maar hij kon nog lager. ”5,5”
”6.”
”Deal.” zes euro, beter zou hij momenteel gewoon niet kunnen doen. Het was al een hele prestatie om zo hard in waarde te dalen. Nog voor de jongen voor hem zijn geld kon boven halen, had Frey het juiste bedrag al in de handen van de man gedrukt en draaide hij zich op zijn hakken om naar de ander. ”Cadeautje. Starten we nu aan die rondleiding?” Hij had zijn gezicht al terug in de plooi getrokken en keek de ander vragend aan terwijl hij zijn hoofd een tikkeltje naar links kantelde.

my taste in music is your face

"Die rondleiding geef ik je wel, I don't mind", zei hij onverschillig. Het leek alsof de jongen eeuwig greens of zo. "Eén voorwaarde voor je rondleiding dan," sprak de jongeman, "Je gaat eerst met me mee die halsketting kopen en jij dingelt maar af." Dan kon hij hem daar al in observeren. Dat zou nog gezellig zijn. "En vertel me ook gelijk je naam even, dat gaat een stuk makkelijker." Hij bleef nog even naar de jongen met het blonde haar kijken voor antwoord. “Dat kan ik wel voor je regelen”, werd er geantwoord door de jongen. “Frey, mijn naam is Frey.” De blonde kerel draaide zich om en begon naar de kraam te lopen waar Shia de ketting had willen kopen. Zelf was Shia ook al onderweg naar de kraam. Hij nam een touw op. Het leek hem goede kwaliteit, maar zeker niet meer waard dat zeven euro, wat al een hele hoop geld was voor een simpel touw. Of ja, zo simpel was het niet. Het was meer een lederen veter dan een touw. Iets stevigs. Iets dat het gewicht van de sleutel zou kunnen dragen. Ja, dat sowieso. Hij keek of de jongen hem gevolgd was. Frey was naast hem komen staan. “Hoeveel voor die ketting?” vroeg de jongen aan de verkoper. Die antwoordde dat het twintig euro was. Frey bood drie. Drie? Shia fronste licht. Dat was veel afdingelen. Maar ieder z'n tactiek. ”19.” Een hoofd werd geschud. ”2”, bood Frey nu. ”10”, aldus de verkoper. Maar blijkbaar was Frey nog niet blij. ”4.” Shia bekeek de jongen. Nog steeds grijnsde die. Hij besloto dat Freys grijns wel permanent was. Een acht werd uitgesproken door de verkoper. ”4,5.” Shia kon het niet laten om een miliseconde zijn mondhoek op te tillen en te grinniken. Kommagetallen. Leuk. Zeer leuk. Hij hield van kommagetallen. Niet dat hij dat ooit zou bekennen aan dee jongen, maar hij hield ontzettend veel van kommagetallen. Hij kon pi ook tot meer dan honderd getallen na de nul opzeggen. ”6,5.” Shia lette nu weer op, want z'n gedachten waren te erg afgedwaald. ”5.” Het was een leuk zicht, Frey versus de verkoper. ”6,5.” Hij moest Frey wel bewonderen, ze waren van twintig al naar zes en een half. ”5,5.” De verkoper eindigde met: ”6.” Shia wierp een blik op Frey. ”Deal”, sprak die. De bruinharige jongen wou zijn geld uithalen, maar Frey had dat al gedaan en had de zes euro in de handen van de verkoper gestopt. Jammer dat ze niet op die vijf komma vijf geëindigd waren. Dat zou hij zo mooi gevonden hebben. ”Cadeautje. Starten we nu aan die rondleiding?” Voor een tel stond hij met zijn mond vol tanden, maar heel gauw herpakte hij zich en knikte naar de jongen die zijn hoofd schuin hield. Shia viste zijn ketting achter zijn shirt uit en trok het touw over. Dat ging vlot, dus het was duidelijk dat het aan vernieuwing toe was. De sleutel hing hij aan het nieuwe touw, dat hij dichtknoopte achteraan zijn nek en weer onder zijn shirt in liet glijden. "Bedankt", zei hij, zonder veel emotie in zijn stem. "Maar je rondleiding. Beste Frey," sprak Shia, een beetje sarcastisch op de 'beste Frey', "Op het moment bevinden we ons op de zwarte markt in Oak's Field. Een heel gezellige buurt voor types zoals jou." Belediging? Wie weet, hing er van af hoe Frey het op wou vatten. "Ook lopen hier veel types rond, duistere types. Dieven, perverts, moordenaars misschien. Veel criminelen. Niet de buurt die de doorsnee student dus graag bezoekt." Hij greep Frey bij de arm en liep een eindje de straat af, tot ze op de kruising stonden tussen de straat van de zwarte markt en de 'gewone' straat van Oak's Field. "Wil je dat ik je Oak's Field laat zien, of je wil je de gebouwen 'verkennen'?" vroeg hij vlak. Hij had geen idee waar deze kerel rondgeleid wou worden. Maar Shia wou wel nog even in zijn buurt zijn, meer te weten komen, want het gedrag dat deze grijnzende persoon vertoonde was meer dan interessant in Shia's ogen.

PROFILE MAGICIAN