In dit hete weer zou buiten lesgeven eigenlijk een marteling zijn. Maar Shong had besloten het deze les niet droog te houden. Alhoewel, dat lag er maar net aan hoe goed de leerlingen deze les presteerden. Wat wilde je ook met watermagie? En daarbij was het al een tijd geleden sinds zijn laatste les. Met kalme pasjes liep hij naar de oever van het meer. Zijn absurd kleine gestalte voor zijn leeftijd zou vanuit de verte amper opvallen. Je zou denken dat er een kleine jongen bij het meer zat. Shong streek zijn Cassiaanse uniform glad voor hij in het gras ging zitten, zorgvuldig zodat geen punt van zijn kleding in het water zou hangen. Hij staarde een tijdje over het meer voor zich uit, zijn blik was gericht op de schitteringen van het water in de zon. Toen reikte zijn hand naar de waterhoudende tas om zijn heup. Met kleine draaiingen van zijn wijsvinger creëerde hij er luchtbellen uit van middelmatige grootte. Eén voor één stegen ze op en werden ze meegevoerd door de wind. Ze zouden Shongs persoonlijke boodschappers zijn om de leerlingen te melden dat zijn les nu bij het meer zou worden gehouden in plaats van in zijn lokaal.

Finnegan zat een stukje verder tegen een boom aan. Hij liet met gesloten ogen de zon zijn lichaam verwarmen terwijl zijn gezicht veilig in de schaduw was verborgen. Langzaam opende Finnegan zijn ogen toen hij geluid hoorde, verderop, dicht bij het meer. Hij fronste even zijn wenkbrauwen. De kleine gestalte verderop leek nog met meeste op een leerling. Uiterst relaxed stond hij op en liep naar het figuur toe. Pas toen hij dichterbij kwam zag Finnegan dat het geen kind, maar een volwassen man was. Een leraar waarschijnlijk. Zijn hand ging naar de zwarte schoudertas waarvan de band schuin voor zijn borst langs liep. Hij haalde er een wit papiertje uit en liet zijn fel gele ogen eroverheen glijden. Zijn ogen bleven hangen bij de naam Master Shong op zijn rooster. Water magie stond erachter. En aan zijn stijl van kleding te zien Cassiaans. Finnegan wedde dat als je zijn slungelige, lange lijf naast dat van deze man zou zetten, hij minstens anderhalve kop groter zou zijn. Finnegan schraapte even zacht zijn keel om de man niet te laten schrikken door plotseling zijn stem te gebruiken. ''Pardon, mag ik u wat vragen? Bent u Master Shong?'' vroeg hij kalm. Finnegan bleef rustig op antwoord wachten terwijl zijn armen slap lang zijn lichaam hingen. Doordat hij alleen maar zwart droeg leek alles in elkaar over te vloeien. Als je niet zijn lijkbleke handen had gezien die uit zijn mouwen tevoorschijn kwam zou je zeggen dat hij niet eens armen had.

Met een grote glimlach op zijn gelaat keek Shong de bellen na tot ze zover waren opgerezen dat ze haast onzichtbaar waren tegen de kleur van de strakke blauwe lucht. Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij zijn blik weer over het meer liet glijden. Nu was het enkel afwachten tot de eerste leerlingen binnen zouden druppelen. Hij had het nauwelijks in de gaten dat er iemand op hem kwam afgelopen. In kleermakerszit genoot hij van de zon, het zachte klotsen van het water en vogels die hun zomerliederen floten. Het was dan waarschijnlijk niet de bedoeling geweest van de persoon die hem uit die serene sfeer haalde, toch schrok hij lichtelijk op toen hij vlak naast zich iemand zijn keel hoorde schrapen. Shong keek verschrikt en wat in elkaar gedoken op, maar moest zijn ogen half dichtknijpen tegen het felle licht van de zon voor hij ook maar het gezicht van degene kon zien. Met een hand schermde hij zijn ogen af en staarde in twee felgele ogen. Ogen van iemand die hij hier nog niet gezien had. Er gleed een vriendelijke glimlach over zijn gezicht. 'Jazeker. Aangenaam,' zei Shong op een net zo hartelijke toon als dat zijn ogen uitstraalden. Hij moest zijn hoofd wat ver in zijn nek leggen om tegen de torenhoge gestalte op te kijken. Het leek hem een verschrikkelijk lange jongeman in tegenstelling tot zijn lengte, al kon dat ook komen doordat hij nu zat. 'En u bent?' vroeg Shong kalm.

Elyon had eerst niet geweten wat ze met de bel aan had gemoeten die haar tegemoet was komen zweven op haar etage. Gelukkig met wat hulp van Caleb was ze erachter gekomen dat er ergens anders de les van Master Shong zou plaatsvinden. Elyon liep kalm achter Caleb aan die haar leidde naar de juiste plek. Elyon liep op blote voeten zodat ze het zachte gras onder haar voetzolen kon voelen. Het hielp haar om andere mensen via die planten te voelen vanaf een afstand. Elyon was dan wel niet blind, het was toch handig te weten dat je verderop mensen kon verwachten aangezien ze hen niet zou kunnen horen. Haar blauwe rok sleepte een beetje over de grond. Zonder schoenen aan was hij net iets te lang voor Elyon. Ze droeg haar schoenen in haar vrije hand. Al vanaf een grote afstand zag ze twee mensen. Eentje was lang en slungelig, hij stond. De ander was klein van stuk, maar hij leek nu nog kleiner doordat hij zat. Elyon liep op hen af terwijl Caleb weer neerstreek op haar schouder. Elyon streek de torenvalk even over zijn glanzende, zachte verenpak. Even bleef Elyon op veilige afstand staan. Ze wou de twee magiërs niet in hun gesprek storen maar ze was ook bang voor de reactie van hen als ze merkte dat ze doof was. Nu ze dichterbij was kon ze goed zien dat de kleine man volwassen was en daarmee waarschijnlijk de leraar. Terwijl ze nu zag dat de lange man eigenlijk een jongen was. Maar een jaartje ouder dan zij waarschijnlijk. Caleb trok even zachtjes aan een van Elyons vlechten om aan te geven dat ze zich over haar angsten heen moest zetten en gedag moest zeggen. Haast struikelend over haar eigen voeten liep ze schoorvoetend dichterbij. Maar goed dat ze eraan gedacht had een hele stapel kladblokken te kopen. Zo kon ze tenminste schrijven wat ze bedoelde als ze niet uit haar gebarentaal wegwijs konden worden.

Ondanks zijn zachte waarschuwing was de man toch van hem geschrokken. Finnegan zuchtte inwendig. Nou ja, niets aan te doen. Er veranderde maar bar weinig aan de blik van Finnegan toen zijn vraag en conclusie bevestigd werden. Finnegan hoorde plots iemand anders naderen. Hij draaide een kwartslag om te kijken wie er ze stilletjes aan kwam lopen. Zijn blik bleef hangen bij het meisje. Bij haar blauwe ogen en daarna haar blote voeten. Zijn observatie vermogen was al sneller aan het werk gegaan dan Finnegan door had gehad. Hij merkte de torenvalk op die op haar schouder zat en vroeg zich af of zoiets wel toegestaan was in de les. Hij bedacht zich daarna pas dat Master Shong naar zijn naam gevraagd had. Finnegan trok zijn blik weer los van het meisje en keek weer neer op de leraar. ''Finnegan R.....'' begon hij maar kapte halverwege zijn zin af. Het was verstandiger de rang naam Re Eneas niet binnen dit terrein te gebruiken. ''Finnegan Vjenlov'' verbeterde hij zichzelf daarna. Hij had gewoonweg even moeten nadenken over zijn achternaam. Die naam die hij van zijn ongeïnteresseerde vader had gekregen. Tegenwoordig gebruikte hij overal zijn rang naam Re Eneas voor. Het was gek om zichzelf weer voor te moeten stellen met Vjenlov.

Inmiddels was Shong opgestaan aangezien hem dat wat socialer leek. Het water in zijn heuptas maakte daarbij klotsende geluiden. Met zijn handen achter zijn rug gevouwen keek hij de jongen voor hem afwachtend en glimlachend aan. Wat verbaasd volgde hij zijn blik toen hij van hem wegkeek en kreeg een meisje een klein stukje verderop in het oog. Nieuwsgierig bleef hij haar even aanstaren. Hij had niet gehoord dat ze hen genaderd had. Zijn gezicht leek in tweeën te splijten toen hij haar uiteindelijk met een brede glimlach in zich opnam. 'Goededag!' begroette Shong haar vriendelijk. Nu pas viel hem op dat het meisje op blote voeten was gekomen. Zijn gitzwarte ogen gleden ook even over de torenvalk op haar schouder, maar er was geen afkeur in zijn blik te zien. Shong richtte zich weer tot de jongen voor hem toen hij zich voorstelde als Finnegan. Hij was haast vergeten dat hij er nog stond. Hij hield zijn hoofd even bedenkelijk schuin toen Finnegan zijn achternaam niet afmaakte. Maar er gleed een klein glimlachje over zijn gezicht toen hij zich het volgende moment volledig als Finnegan Vjenlov voorstelde. Het was een Shadraan, dat kon hij voelen. Normaal had hij het niet zo op die types. En toch had hij niet het idee dat hij de vredige sfeer onguur maakte. 'Aangenaam, meneer Vjenlov,' zei Shong nogmaals. Hij keek daarna weer even glimlachend richting het meisje.

Ami liep rustig naar het meer. Haar eerste les. Ze kende niemand, en het liefst wilde ze hier zoveel mogelijk nieuwe mensen ontmoeten. Ami kwam bij de oever van het meer aan en zag Master Shong. Ami liep naar Master Shong. 'Goede..dag.' Zei ze tegen hem. Ami keek naar zichzelf in de weerspiegeling van het water. 'Ik ben Ami.' Ze slikte. Waarom was ze zo zenuwachtig? Niets voor haar. Ami keek om zich heen. De groene bomen gingen zachtjes heen en weer. 'Ik ben nieuw.' Ami glimlachte. De verlegenheid werd minder. Ami was altijd vrolijk. Zo was zij opgevoed. Alleen haar vader, dat was een onguur type. Gelukkig was haar vader verdwenen. Ach, het voelde nooit fijn om iemand te verliezen, die je nooit meer terug zou zien. Ami klopte op het gras en ging zitten.

Shima liep gauw achter Ami aan, dit was ook haar eerste keer. ze liep naar het meer ' Hallo, ik ben Shima en dit is mijn eerste keer en ik vind het reuzespannend' zei ze zachtjes en zenuwachtig. ondertussen keek ze om zich heen, het water lag hier ookal zo stil. ze ging op het gras zitten, vlak bij het water, en ze hing haar voeten in het water, ondertussen ging er een koud briesje door haar haren. Ze keek master shong aan en lette goed op hem, ze moest eens nodig wat nieuwe dingen leren!

Elyon keek recht in de gele ogen van de lange jongen die haar in het oog had gekregen en haar nu recht aanstaarde. Een ongemakkelijk bevoel bekroop haar als hij haar zo aankeek. Zopnder het zelf door te hebben kroop ze een beetje ineen voor hem. Ze was zo gegrepen door de bijzondere ogen van de jongen dat ze haast niet doorhad dat de man haar nu ook aankeek. Het was maar goed dat Caleb haar waarschuwde met een klein rukje aan een van haar vlechten anders had ze niet gezien dat hij haar een goededag wente. Ze keek niet naar zijn ogen, alleen naar zijn mond toen hij sprak. Pas daarna volgde haar blauwe kijkers de weg langs zijn gezicht naar boven naar zijn gitzwarte ogen. Ze vowelde zijn ogen over haar heen glijden. Ook Caleb voelde zich bekeken terwijl hij onrustig van zijn ene poot op zijn andere ging staan op Elyons schouder. Caleb gaf haar uiteindelijk een zacht duwtje waarna hij terug keerde op haar schouder. Elyon wankelde een pas naar voren. Ze was sinds haar ongeluk nooit meer goed geweest met nieuwe mensen ontmoeten. Ze zocht wat in haar tas en haalde er uiteindelijk een kladblok en een pen uit. Ze begon met een strak en goed leesbaar handschrift te schrijven: Goededag, mijn naam is Elyon Brown. Ik ben nieuw hier maar er is een ding dat u van me moet weten. Ik ben namelijk doof. Maar ik kan liplezen! De vogel op mijn schouder heet Caleb. Hij is mijn gids en mijn oren schreef ze. Daarna reikte ze de man het kladblok aan. Je kon goed aan haar zien hoe nerveus ze was. Het kladblok trilde een beetje onder de kracht die Elyon erop uitoefende. Haar vingers zagen spierwit van de druk die alles bij elkaar veroorzaakte.

Kalm kwam Rowan aangelopen. Ze was hier nog niet zo heel lang. Ze had geprobeerd Viktor te vinden maar het was ook bij zoeken gebleven. Viktor had altijd al aanleg om zich te verbergen voor haar. Maar ze had hem ook altijd weer terug gevonden. Ondertussen leek het haar verstandig om maar wel gewoon naar de lessen te gaan. De kans dat ze Viktor daar tegen het lijf zou lopen was vele malen groter. Rowans groene ogen gleden over de aanwezige naarmate ze dichterbij kwam. Haar blonde haar had ze strak opgestoken en met een blauw lint vast gevlochten. Ze droeg een witte bloes met daaroverheen een zwart vestje zodat alleen de witte mouwen en kraag te zien waren. Om haar kraag had ze een zelfde soort blauw lint vastgeknoopt als ze in haar haren had. Ze droeg verder een lange zwarte broek. Al haar bewegingen waren strak en gedisciplineerd. Ze hield zich afzijdig van de rest van de leerlingen en de leraar. Haar handen had ze op haar rug in elkaar geschoven. Van haar uiterlijk zou je niet zeggen dat ze Shadraans was. Hoogstens dat ze streng was opgevoed maar meer niet.

Zijn blik die op Elyon was gericht, ging over naar een ander meisje dat hij nog niet gezien had, en die zich bij de les voegde. Qua lengte was Shong zelfs nog kleiner dan zij. Alleen de plukken van zijn bleke hanenkom overstreefden de lengte van het meisje dat zich als Ami voorstelde. 'Een hele goedemiddag. Mijn naam is Master Shong,' stelde hij zich vriendelijk op zijn beurt voor. Het was immers wat opmerkbaar dat ze wat schuchter overkwam. Evenals het meisje dat achter haar aan was gelopen. Shong krabde zich even glimlachend op zijn hoofd. Het was alsof de school een overvloed aan nieuwe leerlingen onderging. Tot nu toe was er nog niemand te bekennen van het oude vertrouwde groepje leerlingen dat hij kende. Niet dat het hem veel uitmaakte. 'Natuurlijk is het dat. Maar er is geen reden om je zenuwachtig te voelen hoor,' zei Shong geruststellend tegen Shima toen ze zei dat ze het spannend vond. Hij draaide zijn hoofd half om toen hij iets in zijn ooghoeken zag bewegen. Toen pas merkte hij op dat het eerdere blonde meisje al een tijdje met het kladblok in haar handen in een aanreikende positie moest hebben gestaan. 'Pardon! Ik had u niet gezien,' verontschuldigde hij zich beschaamd. Shong pakte het kladblok wat verbaasd aan, niet goed wetend wat hij ermee aan moest. Maar toen hij de woorden op het papier zag, gleden zijn ogen in stilte langs de regels. Hij gaf het kladblok glimlachend weer terug aan het meisje dat Elyon heette, waarna hij in vlot gebarentaal vervolgens duidelijkmaakte dat ze ondanks haar doofheid nog ontzettend veel kon, meer dan ze waarschijnlijk van haarzelf wist, en dat ze zich vooral niet achtergesteld moest voelen door haar handicap. Shong merkte later pas de onbekende leerlinge op die als laatste in de les was gekomen. Hij knikte haar even vriendelijk toe.

Vanuit haar ooghoeken had Rowan de leraar naar haar zien knikken als teken van begroeting. Ze knikte kalm en beleefd terug maar sprak verder niet. Zo was ze niet opgevoed en trouwens ging dat op haar andere school ook compleet anders. Hier zag ze de leerlingen als kakelende kippen aan komen lopen. Op Rowans oude school had je daar direct twee uur voor kunnen nablijven. Als leerling was je stil, gedisciplineerd en antwoordde je enkel als je iets gevraagd werd. Je mocht daarbij ook nooit onderuit gezakt zitten en moest blijven staan tot de leraar je zei dat je mocht zitten en niet eerder. Al gold dit meestal in een lokaal. Rowan had geen idee hoe dat met buiten lessen zat. Die had ze op haar oude school nooit gehad. Zelfs praktijk lessen werden in een klaslokaal gegeven.
Rowan had met een beetje merkwaardige blik naar de man gekeken toen hij raar met zijn handen naar een andere leerlinge bewoog. Het drong pas later tot Rowan door dat het meisje doof moest zijn aangezien ze sommige gebarentaal handelingen herkende. Ze vroeg zich af of dat meisje nergens last mee had als ze niks kon horen. Rowans blik ging naar de vogel op haar schouder. Een torenvalk als ze het goed had. Dat wekte direct weer afkeuring bij haar op. Huisdieren mee de les in nemen was nou niet bepaald stijlvol of volgens de regels. Al was het Rowan inmiddels een raadsel geworden welke regels er op deze school golden als je zag hoe respectloos alles was.

Met kalme, vrij grote stappen liep Aigavlov samen met Enma naar het stille meer. In zijn gedachte zat hij nog bij hun laatste les waarin ze snel weg hadden gemoeten. Enma had daarna gezegd dat het beter was als ze Master Shong maar een verklaring zouden geven voor hun vreemde gedrag van die les. Hij had het nogal goed opgevat vond Aigavlov. Master Shong was niet de eerste die het zou weten, maar het was wel de eerste die anders had gereageerd dan de meesten. Die werden bang of durfden zowel Enma als hemzelf niet langer aan te kijken. Zijn grijze, blind lijkende, ogen gleden even met hun emotieloze blik langs alle leerlingen die er waren. Het waren vrijwel allemaal nieuwelingen. Sommige kende Aigavlov wel maar dan enkel van gezicht. Niet bij naam en hij had geen van hen ooit gesproken. Maar dat maakte weinig uit. Er waren wel meer leerlingen die hij niet kende maar toch al een aardige tijd op deze school rondliepen. Toen Aigavlov Master Shong zag knikte hij hem een beleefde begroeting. Net als Enma sprak hij maar bar weinig en hij behield ten allen tijde zijn emotieloze blik en houding.

Maar twee passen achter Aigavlov liep Enma. Omdat zij een stuk kleiner was waren haar passen minder groot en zou ze moeten hollen om hem bij te houden. Aangezien ze dit vertikte liep ze dus twee passen achter hem, maar wel op een hoger tempo dan haar eigen. Ze bleef dicht bij Aigavlov in de buurt en knikte Master Shong ook gedag. Haar ogen die gloeide als brandende kolen gingen, net als de grijze ogen van Aigavlov, de omgeving af. Ze prentte elk nieuw gezicht goed in. Wie weet wanneer ze het nog eens nodig had. Ze telde ook meteen het aantal leerlingen. Met haar erbij waren ze pas met z'n zevenen. Het zou waarschijnlijk nog wel even duren voor de les echt zou gaan beginnen. Enma ging op de grond zitten met haar benen onder haar lichaam. Het gras voelde een beetje vochtig maar dat was logisch aan de rand van het meer. Haar blik bleef even hangen bij een meisje dat er nogal statig bij stond. Shadraans, wist Enma direct al zou haar uiterlijk de meeste mensen in verwarring brengen. Maar enkel op Shadra waren er scholen die ervoor zorgde dat je zo strikt en gedisciplineerd was.

Shong voegde een klein onwennig glimlachje aan zijn woordenloze begroeting naar de leerlinge toe toen ze beleefd terugknikte. Ze leek hem nogal.. statig. Alsof ze te lang had vastgezeten op een overdreven streng disciplinekamp. 'Aah!' riep hij plotseling opgewekt uit toen hij Aigavlov zag komen aanlopen, vlak gevolgd door Enma. 'Ik begon me al af te vragen waar mijn oude vertrouwde leerlingen bleven! Meneer Jacaltvo, juffrouw Ai; welkom in de les!' Shong richtte zich daarna op de al aanwezige leerlingen om in het algemeen te spreken. 'Kinderen, ik wil vandaag vroeg beginnen. Het heeft te maken met de activiteit van het waterleven in het meer, die precies op dit moment op zijn hoogst moet zijn. Daarom kan ik niet te lang wachten, maar leerlingen die tijdens of na mijn uitleg zich nog bij de les voegen zal ik om die reden niet als te laat aanzien. Eens even zien..' Hij draaide zich om en rommelde even in zijn waterzak om er vanuit een zijvakje een stuk perkament uit te halen. 'Ebulis,' sprak hij zacht een spreuk uit, waarbij er vlak daarna honderden goud glinsterende belletjes uit zijn vingertoppen schoten en zich diep in het perkament nestelden. De woorden die hij zojuist gezegd had verschenen in duidelijke letters op papier. Hij liep ermee naar Elyon en overhandigde haar het perkament. 'Alstublieft. Alles wat ik vanaf nu zal vertellen zal schriftelijk op dat stuk perkament verschijnen. Op die manier hoeft u niet zoveel moeite te doen om u hard te concentreren om mijn gesproken woorden te ontcijferen,' zei hij zacht tegen haar om het haast onhoorbaar voor de andere leerlingen te maken. Shong liep daarna weer terug naar de rand van het meer. 'Iedereen, verzamel u even om me heen alstublieft, dan kan ik mijn uitleg van deze les beginnen,' riep hij vervolgens glimlachend in het algemeen.

Servatius liep met grote passen over het buitenterrein. Hij had pas op het laatste moment gezien dat hij nu les in water magie had. Iets waar hij als duister en vuur magier een haat voor had opgebouwd. Maar het was handig om te kunnen zodat hij niet zwak stond tegenover iemand die over water magie beschikte, mocht hij ooit in gevecht komen met zo iemand. Servatius had voor de zekerheid zijn zwaard maar op de etage gelaten al had hij dat moeten doen met pijn in zijn hart. Net als bij de meeste zwaardvechters voelde het zwaard als een deel van hem. Het was net zoiets als je arm ergens achterlaten zodat hij er nu nog maar eentje had. Het was een vreemd onwennig gevoel, maar het was gelukkig maar voor even.
Toen Servatius zich bij de rest van de leerlingen voegde hoorde hij nog net wat de kleine man aan de rand van het meer vertelde. Daaruit maakte hij op dat dat de leraar moest zijn. Hij was gelukkig nog net op tijd gearriveerd. Servatius maakte van de paar seconden die hij en de rest van de leerlingen nodig hadden om zich om de man te verzamlen gebruik om eens rond te kijken. Hij kende geen enkel gezicht of naam. Des te beter vond Servatius. Contact met anderen zou hem alleen maar afleiden van zijn doel hier: magie leren.

Met snelle stappen kwam Vine over het terrein haast aanrennen. Typisch weer wat voor haar om te laat te komen bij een les waar ze zelf moest helpen met les geven. Ze hoopte maar dat Shong het geen groot probleem zou vinden dat ze wat later was. ''Stomme, brutale leerlingen ook'' mompelde ze zachtjes. Het was hun schuld geweest dat ze nu te laat was. Als ze die leerlingen niet betrapt had op ongein uithalen dan was ze op tijd geweest. Vine kon het niet goed hebben als leerlingen brutaal gingen doen tegen haar omdat ze 'toch maar de stagiaire was'. Vreselijk vond ze dat om niet voor vol aangezien te worden. Zij had net zoveel autoriteit als de leraren. Toen Vine de groep bij het meer in de verte al zag naderen verlangzaamde ze haar pas. Ze ging op een klein afstandje van de leerlingen staan, maar wel zo dat ze de woorden van Shong nog kon verstaan. Ondertussen ging haar blik over het terrein op zoek naar laatkomers om ze een beetje in te lichten wat ze gemist hadden.

Alwir holde met snelle, grote stappen over het veld. Achter hem aan holde een bruine marter die hem met alle macht probeerde bij te houden maar geen partij was tegen de lange benen van Alwir die al gauw meters voor lag. Uitgeput maar zwijgend sloot Alwir zich bij de andere leerlingen aan in de hoop dat niemand hem opgemerkt had. De marter schoot achter hem aan en klom razendsnel via zijn been op zijn schouder om in zijn vest te glippen die Alwir snel had aangeschoten. Alwir ritste zijn vest een beetje dicht zodat enkel de kop van de bruine marter nog maar te zien was. De marter maakte zachte piep geluidjes maar Alwir streek hem over zijn kop. ''Stil maar Reywa'' fluisterde hij zachtjes tegen het dier. Alwir schoof zijn bril verder op zijn neus die door het rennen wat was afgezakt en richtte zijn volledige aandacht op de leraar. Zelfs hoe hij stond was hij gewoon een kleinere versie van Norwood. Hij zag er enkel wat jonger uit en was iets kleiner dan zijn broer.

Shong glimlachte breed en maakte met zijn handen in een gespreidde positie een wuivend gebaar om zijn eerdere bevel te versnellen. 'Danku! Aah, welkom!' Hij knikte de roodharige jongen even toe toen hij zich nog net bij de groep voegde. Daarna richtte hij zich teveel op zijn eigen voorbereidende uitleg in zijn hoofd om op te merken dat zijn stagiaire en ook nog een jongen - die ongelofelijk veel op Norwood leek - bij de groep gingen staan. 'Welnu! De meeste van jullie kennen me ongetwijfeld al. Voor degene bij wie dat niet het geval is: mijn naam is Master Shong, ik zal u met plezier bijstaan in het bijleren van de watermagie.' Hij draaide zich half om om een snelle blik op het altijd zo rustige meer te werpen. 'Zoals u vast en zeker wel gemerkt hebt, is de locatie van deze les veranderd voor het naleven van de praktijk. Dat betekent dat u deze les geen boeken nodig heeft, ook niet dat we het schriftelijk zullen behandelen. In plaats daarvan gaan we eens echt beproeven wat watermagie inhoudt, en hoeveel kanten u ermee op kunt gaan!' Shong draaide zich glimlachend weer terug. 'Undis Castos is de spreuk waar we ons deze les mee bezig zullen houden. Het is een bijzondere manier om uzelf met het kleinste beetje watermagie - als het goed gebruikt wordt - te omhullen met een luchtbel op uw formaat, inclusief O2. Met die handige methode kan men zweven of de onderwaterwereld betreden. Dat laatste gaan we ons veelal mee bezighouden, het eerste komt later terug in de nog onbehandelde hoofdstukken van ons lesboek. Het is belangrijk dat u magie oproept en dat een watervorm probeert te geven, veel hoeft het niet te zijn, als het maar stevig genoeg is om een compleet dichte en aansluitende luchtbel om uzelf te creëeren die niet knapt. U kunt zelfs - met de toepasselijke magiesoorten - andere elementen u te hulp laten schieten om de luchtbel extra sterk te maken. Lucht bijvoorbeeld, maakt de bel groter, en planten kunnen met het fotosynthese-proces ook een kleine hulp zijn. Nadat we ons voorbereid hebben op het maken van de bel, gaan we het water in om de omgeving daar te bekijken. Ik heb momenteel een zieke Cassiaanse sierschildpad in mijn aquarium die vanaf de geboorte al zwak qua gezondheid is, afkomstig uit dit meer, en ik ben al wekenlang op zoek naar de reden erachter - die wellicht hier te vinden valt. Laten we eerst oefenen op het spreukgebied en een fatsoenlijke bel creëeren, zodat iedereen straks mee kan gaan.' Shong vouwde zijn handen achter zijn rug en glimlachte zijn leerlingen breed toe.

Elyon keek even naar de grond toen de leraar het kladblok aannam en begon te lezen. Ze schaamde zich niet voor haar handicap, maar ze was er wel bang voor wat anderen ervan zouden vinden. Ze keek weer op toen ze voelde dat Caleb aan haar vlechten trok en haar daarmee duidelijk wou maken dat de leraar haar iets wou zeggen. Ze nam het kladblok weer aan en keek naar de gebaren die de man uitvoerde. Ze glimlachte even. Ten eerste om het feit wat hij haar vertelde en ten tweede was ze blij iemand te zien die wel wegwijs kon was met gebarentaal. Ze raakte met de toppen van haar vingers even haar neusbrug aan en gebaarde toen naar de man met een vloeiende beweging. Dat gebaar betekende niets anders dan ''Dank u''. Ze bleef daar het perkament kijken toen ze even later zag dat de leraar de les zou beginnen. Precies zoals hij haar eerder al duidelijk gemaakt had, kon ze nu al zijn woorden meelezen. Ze keek naar de gouden letters die verschenen en weer verdwenen als ze gezegd waren. Ze kwam er al snel achter dat de leraar Shong heette. Dat was gelukkig niet zo'n lange naam als Savador. Dat hield voor Elyon in dat ze niet veel gebaren hoefde te maken ervoor. Ze las zijn uitleg over wat hij van plan was te gaan doen vandaag. Het was geen moeilijke opdracht maar toch zag Elyon er een beetje tegenop. Ze hield wel van water magie. Dat was immers onderdeel van de balans in de wereld. Zonder water konden er geen planten groeien evenals het feit dat zonlicht onmisbaar was voor het proces. Maar ze was soms nogal terughoudend wat ook haar magie afremde. Dat zorgde ervoor dat Elyon een beetje faalangst gekregen had. Ze was bang om voor de ogen van al haar klasgenoten af te gaan.

Zodra de leraar had gezegd dat ze hun boeken niet nodig zouden hebben had Rowan haar tas op de grond gezet. Meestal was ze daar niet zo'n voorstander van. Ze hield haar spullen liever bij zich. Maar ze moest niet zo bekrompen doen. Toen de leraar, die zich voorstelde als Master Shong, vertelde wat ze zouden doen deze les voelde Rowan haar maag al samentrekken. Ze wist maar bar weinig van water magie. Gelukkig kon ze wel nog altijd zwemmen als haar bel zou knappen maar ze zat eigenlijk niet te wachten op een nat pak. Ze haatte deze rotschool nu al. Als ze meer van dit soort lessen zou krijgen dan zou ze haar ouders gewoonweg dwingen haar op een andere school te plaatsen. Viktor of geen Viktor.

Shong was met kleine pasjes dichter naar de oever gelopen. Het viel daarbij op dat hij zijn gekruiste handen niet uit hun positie haalde. Die methode hielp hem er wat bij het water binnenin hem als een kalme rivier van de ene naar de andere hand simpeler in elkaar over te lopen, wat zijn watermagie zou bevordenen. Hij draaide zich een tijdje later weer glimlachend om naar de klas. 'Goed! Iedereen klaar?' vroeg hij enthousiast. Zijn zwarte ogen gleden fronsend even over het groepje leerlingen, waaruit in één oogopslag op te maken was dat lang niet iedereen de watermagie beoefende. Ongetwijfeld zouden er ook een paar enkele vuurmagiërs tussenzitten, of in ieder geval mensen die vuur beoefenden. 'Ik kan het volkomen begrijpen als er een aantal mensen zijn die liever aan de kant blijven. Ik zal daarin niet moeilijk doen, maar ik heb toch liever dat iedereen mee het water in gaat. Het blijft immers toch wel een belangrijk deel van de lesstof. De mensen die aan wal blijven - blijft u alstublieft in de buurt!' Na die woorden draaide Shong zich weer glimlachend om, waarna zich in een snelle beweging alsof een ballon met één flinke zucht bol geblazen werd zich een luchtbel om hem heen vormde. 'Volgt u me!' Hij zette al vast een aantal stappen in het water, waarbij de bel het water uitsloot en hij niet nat werd. Verder ging Shong nog niet om zijn leerlingen toch nog de tijd die ze nodig hadden te gunnen.