Hij beet op de binnenkant van zijn wang terwijl hij hoofdschuddend toekeek naar de twee personen die een roos probeerden te verzorgen. Ze konden er echt helemaal niets van. Hij wou op zijn stoel blijven zitten en niet ingrijpen maar hij was bang dat ze de roos zouden vermoorden. Dat zou zonde zijn. Met een zucht stond hij op en duwde hij de twee jongens weg waarna hij op zijn knieën bij de bloem ging zitten. "Als jullie haar niet aanraken leeft ze vast nog langer dan nu", mompelde hij lastig en trok de gieter uit de handen van de grootste. "Zodadelijk verzuip je die roos nog", beet hij die toe en draaide zich naar de roos toe. Wat een schande dat die kerels niet wisten hoe ze goed moesten omgaan met bloemen. Waarom verzorgden ze de roos in eerste instantie? Achja. Legend zette de gieter op de grond en veegde wat zand van zijn knieën af. "Blijf eraf." De jongeman draaide zich om en liep een heel eind van het duo weg. Hij was bang dat hij anders een uitleg ging doen die niemand wat boeide.

Legend veegde zijn haar aan de linkerkant achter zijn oog en merkte toen hij in één van de ruiten van de kas keek dat hij een bruine veeg achtergelaten had. Vast doordat er vuil en aarde van de les aan zijn handen hing. Hij probeerde de veeg met zijn duim weg te krijgen maar maakte het enkel erger. Met tegenzin stopte hij zijn wijsvinger even in zijn mond om met speeksel de aarde van zijn gezicht te krijgen. Hij trok een vies gezicht toen hij de aarde in zijn mond proefde. Wood Magician of niet, hij at liever geen aarde. Maar nu kon hij de veeg wel van zijn gezicht weghalen. De kerel draaide een kwartslag om en sloeg zijn schoenen tegen elkaar. Opnieuw zuchtte hij terwijl hij rondkeek. Hij amuseerde zich wel, dat niet, maar het aanzicht van zo veel domme leerlingen zorgde ervoor dat hij zuchten slaakte. De jongeman viste een zakdoek uit zijn broekzak en snoot zijn neus voor hij nog een vijftal meter over het pas liep en toen gewoon in kleermakerszit neer ging zitten. Als mensen daar problemen mee hadden zeiden ze het maar, maar hij had zin om te zitten en naar de bloemen en planten in de kas te kijken. Verantwoordelijkheden en verplichtingen kwamen later wel.

OOC: Voor Syrax c:

Normaal gezien was hij echt wel een erg vrolijke persoon maar de stomheid van de twee jongens hadden zijn humeur zo wat verpest. Hij was dan maar op het gangpad gaan zitten en had zijn blik gevestigd op een dahlia. Legend keek haast betoverd naar de zwarte blaadjes. Zo vaak had hij nog geen zwarte dahlia gezien. Meestal hadden ze vrolijke kleurtjes, maar deze zwarte met het beetje rood aan de uiteinden van de blaadjes vond hij wel het mooiste. Als hij zo verder dacht deden de blaadjes hem denken aan zijn eigen haar. Dat was ook ongeveer die kleur, en zijn haarpunten hadden ook dezelfde kleur als de uiteinden van de bloemblaadjes. Een aantal mensen moesten rond hem heen lopen om door te raken maar dat interesseerde Legend nu echt eens totaal niet. Als ze wouden konden ze aan hem voorbij, dus hij zag het probleem niet. Hij bleef gewoon gefacineerd naar de bloem kijken maar knipperde met zijn ogen toen hij door iemand gestoord was. "Misschien moet je ergens anders gaan zitten", zei iemand achter hem. Toen de persoon hem voorbij liep greep hij hem bij de enkel waardoor hij voorover viel. "Misschien moet je omlopen", antwoorde Legend voor hij zijn aandacht weer weg liet glijden van de kerel die nu op de grond lag. Ja, hij kon best kinderachtig doen als hij daar zin in had.

Blijkbaar had iemand niet gemerkt dat hij op de grond zat want iemand liep tegen hem op om vervolgens voorover te vallen. Legend krabbelde wat opzij dat de jongen niet op hem zou vallen. De aanwezigen rond hen begonnen te lachen waardoor de kerel met het halflange haar rond keek met halfdichtgeknepen ogen. 'Gaat het? Sorry dat ik over je heen viel. Ik had je niet gezien.' Hij keek naar de jongeman die net gevallen was. "Precies", antworde hij wat droog, maar glimlachte daarna. Hij ging rechtstaan, klopte zijn broek af en stak een hand uit naar de jongen om hem recht te helpen. "Het geeft niet hoor." Toen de leerlingen rond hen nog steeds aan het lachen waren draaide Legend zich om. "Ik zou ophouden met lachen voor jullie ook om de grond liggen", beet hij hen toe. Hij had geen indrukmakend uiterlijk, maar toen hield merendeel van de studenten op met lachen. De kerel draaide zich terug naar de persoon die over hem heen gevallen was. "Ben je oké? Dat kan een lelijke val zijn als je verkeerd valt", zei hij en keek even bezorgd. "Ik ben Legend trouwens, aangenaam." Hij plakte een glimlach op zijn gelaat. "Wel een unieke manier van kennismaken", voegde hij er daarna met een ingehouden lach aan toe.

Black dahlia:

Het leek dat de jongeman opgelucht leek dat Legend niet kwaad reageerde op hem. Hij had de medestudenten het zwijgen opgelegd want hij kon er absoluut niet tegen als mensen uitgelachen werden, zeker niet als het hen net zo makkelijk kon overkomen. Hij vroeg of de kerel oké was en stelde zichzelf vervolgens voor. 'Gaat wel een lichte schaafwond, maar verder niets enstig', zei de kerel met een glimlach. Legend knikte, tevreden dat dat alles was. "Die geneest wel, overmorgen heb je er vast al geen last meer van", besloot hij met een glimlach. 'Mijn naam is Syrax. Ja dit is wel een vreemde ontmoeting.' Legend knipperde even met zijn ogen en spelde zijn naam in zijn hoofd. Syrax. Het klonk wel leuk, ook wat specialer dan de doorsnee namen. Hij vond het wel een mooie naam. Legend glimlachte vriendelijk terug. Vallen kon iedereen overkomen dus hij kon geen goede reden vinden om boos te worden.

Hij hield zijn ogen op de jongen gericht die naar de zwarte dahlia keek. 'Mooie bloem he. Bij ons in de tuin op Razen houd mijn moeder een heel bed van ze bij.' Legend knikte en liet zijn blik van Syrax naar de dahlia glijden. "Het zijn mijn favoriete bloemen", antwoorde de jongeman zonder op te kijken. "Het lijkt me mooi om er een bed van in je tuin te hebben", ging hij verder met een glimlach. "Mijn tante houdt alleen asters in haar tuin, andere bloemen overleefden niet lang." Hij glimlachte. Zou zijn moeder bloemen gehouden hebben? Hij dacht niet dat Ethan erg van bloemen hield. Het is vader, niet Ethan, dacht hij. Hij verbrandde ieder jaar een roos voor zijn vrouw, Legends moeder, dus hij vermoedde wel dat zijn moeder van bloemen hield. Ze zou vast een rozenbed gehouden hebben. Maar dat kon niet, want ze was overleden. Even overspoelde verdriet hem maar al gauw verdween dat weer en keek hij naar Syrax. "Of in ieder geval, ze hield asters. Ik heb geen idee of ze ze nog steeds heeft." Hij zou nog eens bij haar op bezoek moeten gaan. Dan nam hij haar wel een dahlia mee. Legend knipperde nogmaals met zijn ogen en trok zich terug uit zijn gedachten. "Hebben jullie veel bloemen in jullie tuin?" vroeg de kerel en draaide opzij naar Syrax. Grappig hoe Legend als klein kind geen planten wou aanraken omdat hij bang had van beestjes en nu zou hij net een tuin vol bloemen willen.

'Ja ze heeft een mooi bed met verschillende bloemen, maar de Dahlia speelt er wel de hoofdrol in.' Hij knikte met een glimlach bij Syrax' woorden. Het kon het zich zo al inbeelden. het was vast een mooie tuin. 'Maar waar ze het meeste trots op is, is toch haar moestuin.' Een moestuin leek hem ook wel leuk om te hebben, maar zo veel werkt. Daar zou hij nooit aan beginnen, hij zou het niet over zijn hart krijgen om bloemen te zien sterven. "Klinkt alsof je een heel erg gezellige tuin hebt", zei Legend met een lachje. Bij zijn vader had hij geen tuin. Of ja, die was er maar hij wou geen gras of bloemen dus had hij er overal tegels gelegd. Een grijs huis met grijze tegels. Geen grasspiertje nog te bekennen. Zijn tante gebruikte haar tuin optimaal. Alles wat er in kon, ging er ook in. Het gras stond altijd mooi en groen. Hij glimlachte en werd afgeleid door Syrax die weer sprak. 'Heb jij een huisdier?' Hij schudde zijn hoofd. "Nee, ik heb er nooit een gehad en ik weet niet of ik die verantwoordelijkheid op me wil nemen. Mijn vader heeft me nooit de toestemming gegeven om een huisdier te hebben en mijn tante had er geen tijd voor. Mijn moeder ... Ik heb geen idee." Hij lachte ongemakkelijk en perste daarna zijn lippen op elkaar. Hij moest echt een keer gaan informeren over Ava want buiten een foto van haar had Legend geen idee hoe ze was. Hij wist enkel haar voor- en achternaam en haar uiterlijk. "Heb jij wel een huisdier dan?" vroeg de jongeman aan de ander.

OOC: Aye, deze is kort geworden~

'Dat klopt ja. Ze is bijna voordurend in de tuin te vinden, maar het is ook rust gevender dan de meeste denken. Vooral de stadze hebben er geen benul van, maar ja dat heb je vast zelf al door gehad.' Legend glimlachte nogmaals en knikte. "Het is pas sinds ik hier op school zit dat ik echt geïnteresseerd geworden ben in bloemen en planten. Als kleiner kind haatte ik planten want ik had een hekel aan beestjes." De vraag of hij een huisdier had moest hij negatief beantwoorden. Het zette hem wel aan het denken. Hij wou ooit wel een huisdier, maar nu had hij daar niet echt tijd voor. Hij kaatste de vraag terug naar Syrax die een grijns op zijn gezicht kreeg. Legend kon daar al van afleiden dat het antwoord ja zou zijn, maar toch luisterde hij geboeid toen de kerel sprak. 'Ja ik heb er eentje. Het is een draak, maar dat je nog geen huisdier hebt gehad is niet erg. Mocht je er ooit aan toe zijn komt die vast wel.' De jongeman haalde een schouder op. "Als ik het geschikte huisdier vind, denk ik er wel een keer over na om het in huis te nemen", lachte hij. "Maar een draak zei je?" Hij floot even verwonderd. "Zo'n kleintje of een grote draak? Want die past dan toch niet op je kamer?" Hij probeerde het zich al in te beelden, zo een grote draak op één van de kamertjes van de school. En als de draak moest niezen, stond dan niet je hele kamer in brand? "Maar het lijkt me wel cool om een draak als huisdier te hebben. Dat is eens wat anders dan een kat of een hond." Hij had wel al studenten met vreemde huisdieren rond zien lopen, maar merendeel had toch echt wel de normale dieren. Een konijn, een kat, en hond, ... Een draak was eens wat anders, maar het leek hem veel leuker om een draak te hebben. "Kan je op hem vliegen?" vroeg Legend aan Syrax. Als hij dat kon, dan doopte hij Syrax' huisdier officieel tot het beste huisdier van de academie. Hij kon het zich al inbeelden hoe de kerel met zijn draak door de lucht zou zweven. Zonder echte reden verscheen er een lach op het gezicht van de jongen. "Sorry voor de stortvloed aan vragen", zei hij toen grinnikend. Hij kon zo 'te' worden als iets hem interesseerde. Dan kon hij zichzelf er niet van weerhouden om veel te veel vragen te stellen.

"Als ik het geschikte huisdier vind, denk ik er wel een keer over na om het in huis te nemen", lachte de jongen. "Maar een draak zei je?" Hij floot kort. "Zo'n kleintje of een grote draak? Want die past dan toch niet op je kamer?" Hij was weer in z'n element, nu kon hij niet stoppen met vragen stellen. "Kan je op hem vliegen?" vroeg hij toen. Hij merkte op dat hij automatisch was gaan lachen. Hij had weer een van zijn goede dagen. Hij verontschuldigde voor de stortvloed aan vragen maar Syrax leek er geenb last van te hebben. 'Je hoorde het goed. Zijn naam is Dregoe en hij is groot genoeg om er mee te vliegen. Ik kan hem je laten zien?' Legend kreeg een grijns op zijn gelaat. "Ik wil hem graag zien", zei hij en wreef lachend over zijn nek. "Een draak lijkt me echt wel het coolste huisdier om te hebben", zei hij voor hij weer richting Syrax keek. "Waar heb je Dregoe dan? Want ik kan me inbeelden dat je h'm niet gewoon overal kan laten."

OOC: De volgende word veel beter, maar het was dit of niets :'D