<style type='text/css'>.bk { opacity: 0; width:488px; height:343px; transition-duration: 0.7s;  -moz-transition-duration: 0.7s;  -webkit-transition-duration: 0.7s;  -o-transition-duration: 0.7s; padding:5px; }.bk:hover { background-color:#fff; opacity:.80; }.bka { }.bkc { }.bkd { }.bke { margin-top:0px; width:488px; height:343px; background-color:fafafa; }.bkf { }.bkg { padding:5px; margin-top: 0px; height:333px; overflow:auto; font-family:georgia; color:#000; line-height:100%; text-align:justify; }.bkh { }</style><center><div style="width:503px; height:353px; background-image:url(http://i.imgur.com/h1cNL3D.png);"><div class="bk"><div class="bkb"></div><div class="bkc"></div><div class="bkd"></div><table cellspacing="0" cellpadding="0"><tr><td><div class="bka"></div></td><td valign="top"><div class="bke"><div class="bkg">
[center][size=7]N O T E S : x | T A G S : x [/size][/center]

[justify][font=times][size=10]en waarom was haar een mysterie. Revea had een hekel aan verassingen, mysteries, mythen, of gewoon dingen die van haar verscholen werden. Het waren net roddels, van die dingen die je wel weet dat er zijn, maar nooit de specifieke van weet? Revea had er een hekel aan, aan dat geheimzinnig gedoe. Even is Revea bang dat de otter op geen van haar woorden zou happen, maar zodra het over zijn vliegdier gaat, is er toch een gevoelige snaar geraakt. De woorden die hij pruttelt zijn overigens alles behalve bemoedigend, en zonder dat Revea het doorheeft slikt ze haar angst weg. Dat was een ding waarmee ze nooit oog in oog zou willen staan. Ze had een hekel aan grote dieren waar ze zelf geen controle over had. Ze vond ze simpelweg doodeng, als de kleine angsthaas die ze is. Even kijkt ze hem wantrouwend aan, zou het beest echt geen mensenvlees lusten of zou hij dat hier nu maar gewoon voor de grap zeggen zodat hij haar later terug zou kunnen pakken? Koppig slaat Revea haar armen over elkaar heen terwijl ze vanaf haar 'troon', aka de springplank, op hem neerkijkt. [b]''Leaving so soon?'' [/b]vraagt ze aan hem, haar lilac paarse ogen glimmend in het blauwige licht wat weerkaatst wordt van het water. Stiekem wilde ze niet dat hij ging, dan was ze weer alleen. Zoals normaal.

De otter opent opnieuw zijn mond, en vertelt na wat bla bla, wonderbaarlijk zijn naam. Syrax. Nee, de jongen hoefde zich inderdaad nergens voor te schamen. Het was een prima naam, om eerlijk te zijn.[b] ''Oh. uh.. Aangenaam dan, Syrax.''[/b] zegt ze, plotseling weer uit haar doen. Deze Syrax otter was nog niet zo verkeerd, hij was ten alle tijden aardig tegen haar gebleven ondanks haar irritante gedrag. Ondertussen had hij al een paar keer laten blijken dat hij door haar kleine façade heen kon kijken. Zou hij haar net zo behandelen als ze deed zoals ze wilde doen? Zoals ze was? Kort nadat die gedachten een entree had gemaakt in haar hoofd ging het mis. Ze verstapte zich, haar hak gleed uit en zo viel ze, rug eerst in het water. Wáter. Ze voelt hoe de kleding om haar lichaam zwaar wordt en haar eerste poging om naar boven te zwemmen bemoeilijkt. Wilde ze wel naar boven zwemmen? Daar zou de jongen zijn, vast met een grote grijns op zijn lippen, klaar om een vinger naar haar te wijzen en haar uit te lachen. Zou jij anders doen, Revea? Na zo'n epic fail?

Revea laat zichzelf gewoon zinken, iemand zou haar wel redden uiteindelijk. Misschien was het dan al te laat, maar wat dan nog. Ze schaamde zich te zeer om nu boven water te komen. Revea sluit haar ogen wanneer haar adem op is, en haar hart een frantische poging doet om er bloed doorheen te laten pompen. Daarvoor was zuurstof nodig, en die was er hier niet. Revea's ogen schieten open wanneer ze iemand haar voelt vastgrijpen. Door het water heen kan ze niet goed zien hoe en wat, maar het deed haar denken aan... de otter! Voordat ze tijd had om hem los te maken van haarzelf zette hij al af met zijn gespierde benen en schoten ze door het wateroppervlak heen. Geluid keert weer terug in haar oren, terwijl hij haar vast heeft in zijn armen. Revea voelde zich slecht, ze schaamde zich en wilde het liefst de jongen slaan en huilend wegrennen. Toch deed ze het niet, haar lichaam stond  het niet toe, uit shock. En dus lag ze daar, vrij gewichtsloos dankzij de wetten van het water maar toch, in zijn armen. Bij zijn vraag, wordt ze knalrood en er komt niets uit. Geen piep, geen woord. Hoe ze het ook wende of keerde, hij had haar gered, ondanks dat het haar eigen schuld was en ondanks dat ze hem zo slecht behandeld had. Zonder woorden staart ze hem aan vanachter haar lange wimpers. Ze was hem vreemd genoeg dankbaar.

Na enkele minuten wurmt ze zich los van hem en zwemt ze spartelt ze zonder woorden richting de kant. Nee, ze kon niet echt zwemmen, dus zijn redding was niet voor niets geweest. Ze was hoe dan ook gezonken, of ze dat nu wilde of niet. Ze heeft twee pogingen nodig om zichzelf uit het zwembad te hijsen, simpelweg omdat haar lamme armen haar nu niet wilde ondersteunen. Ze ploft neer op de kant, haar ogen op de witte tegels onder haar gericht. Ze was nat, ze voelde zich stom en boven alles vernederd. Haar wijsvinger glijdt over de tegels heen, doelloos, terwijl ze vanbinnen op zoek naar woorden was, of opzoek naar een uitweg. Ze kreeg het niet meer over haar hart om haar gemaakte gedrag voort te zetten. Ze was bijna letterlijk door de mand gevallen. [b]''Dankjewel.'' [/b]prevelt ze uiteindelijk. Haar stem zoet, hoog, suikerachtig maar neutraal. Haar hoofd is nog steeds zo rood als een boei. [b]''Wa-...waarom deed je dat?'' [/b]vraagt ze voorzichtig, haar stem pril en vol onschuld. Ze was oprecht nieuwsgierig, en tegelijkertijd bang voor het antwoord.[b] ''Je had me beter kunnen laten zinken.''[/b] fluistert ze. Ze rilt kort, terwijl de tranen haar in haar ogen zijn gesprongen. Waarom was ze zo, messed up? Wat was er mis gegaan in haar leven dat ze zo was? De kou die haar bekruipt van alle kanten is slechts een prik tegenover de messteken van de dolken die haar hart bestookten. Ze had een hekel aan haarzelf, aan haar gemaakt zelf. [b]''Je haat me, of niet?'' [/b]vraagt ze vervolgens onschuldig, snikkend, haar waterige ogen voor het eerst op Syrax richtend.

[/size][/font][/justify]
</div></div><div class="bkf"><div class="bkh"></div></div></td></tr></table></div></div><div style="padding-left:430px;"></div></center>