Tiktikketik klonk het geluid van haar stappen. In een perfect regelmatig ritme schreed Pico richting haar bestemming. Haar witte lakschoentjes zagen er onberispelijk uit, net als de rest van haar spullen. Zodra iets kapot ging werd het bij huize Aldano onmiddellijk weggegooid of weggegeven en vervangen. Dat was hoe het ging en dat was hoe het hoorde. Ze streek haar jurkje glad, ontdekte een grijs stofje en verwijderde die met een secure handbeweging. De neiging haar luchtmagie te gebruiken was zoals altijd aanwezig geweest, maar ook zonder fysieke aanwezigheid van haar ouders hoorde ze hun bevelende stemmen nog in haar hoofd. Luchtmagie was een Shadraanse prinses onwaardig en als ze het buitenhuis waagde te gebruiken zou ze een maand geen daglicht zien. Pico kon zich de talloze keren dat ze per ongeluk haar vleugels op had geroepen nog al te goed herinneren, omdat ze altijd eindigden in een duister kamertje, waar ze haar ware magie moest oefenen en pas weer normaal avondeten kreeg wanneer ze een werkstuk naar tevredenheid van haar vader Nicholas had gemaakt.

Pico had geen medelijden met zichzelf op zulke momenten, noch was ze boos op haar ouders. Ze wist simpelweg niet beter. Maar dat luchtmagie een deel van haar was voelde ze wel en Pico wist dat ze de verleiding niet zou kunnen weerstaan om stiekem een les te volgen tussen de zweverige Puffonen. Misschien zou dat haar helpen haar luchtmagie beter te beheersen, zodat ze haar ouders niet meer zou ergeren door haar onkunde.

Maar voordat ze lessen kon volgen, moest ze eerst de formaliteiten doorlopen. Ja, zelfs zij. Al had haar persoonlijke assistent haar ervan verzekerd dat alles al tot in de puntjes geregeld was, en ze enkel een fysieke aanwezigheid hoefde te tonen om Starshine Academy officieel te kunnen betreden. Bij het privé lanceringsplatform thuis had ze afscheid genomen van Johnson, die al jaren al haar zaken voor haar regelde. Nu stond ze er zelf voor. Een beetje dan. Door haar status zou ze ook op Starshine Academy vast genoeg hulp en begeleiding krijgen. Met twee beleefde klopjes op de deur kondigde ze stipt op tijd haar aanwezigheid aan aan de Hoofdmeester. Daarna zette Pico een klein stapje achteruit en viel terug in haar nette houding, één arm achter haar rug, schouders omhoog, hoofd geheven met een lieflijke lach. Zo wachtte ze tot de deur voor haar open gedaan werd.

Hare Koninklijke Hoogheid de Prinses van Verthall, niet de eerste in de lijn als troonopvolgers maar de tweede. Leek hem niet meer dan gebruikelijk met een jongere zoon in de familie. Geëigende gang van zaken. Kort geleden hadden belangrijke ambten van het Koninklijk Huis van Verthall hem gecontacteerd, betreft de educatie van Pico Marycia Aldano. Nog altijd bleek dat opnieuw een eer te zijn - immers had hij al eerder koninklijk vlees mogen ontvangen. Een eer, maar ook als een grote vleeshaak die zich door zijn hart sloeg.
Savador hoorde zijn eigen gedachten aflopen, kneedde peinzend zijn knokkels. Hij zat er niet bepaald bij alsof hij ieder moment een aanzien van blauw bloed kon ontvangen. In feite lag hij languit over een loungebank, zijn nachtzwarte haar door de war en zijn rustig op en neer verende borst openbaart onder de los hangende zomen van zijn overhemd. Prullen lagen her en der rond de zilveren bankpoten in de vorm van leeuwenklauwen verspreid. Lege wijnglazen op de bijzettafel. De kurk die ze in een gauw vervlogen huiselijkheid ontpopt hadden, slingerde nog ergens in het kantoor. Stuk voor stuk sporen van een gemeenzaamheid die hem weer hadden teruggeworpen in zijn spiraal van lacune, leegte en niets. Het was afgunst dat bij hem opborrelde, een bepaald soort achterdocht en ontevredenheid met zichzelf, en niet alleen dat; het was ook pure, giftige jaloezie. Onvoldaan dat hij was, omdat hij geld had neergelegd, en de dame van plezier verder was gegaan na haar arbeid verricht te hebben, hem opnieuw achterlatend in zijn worsteling met zijn lusten en gemis. Jaloers dat hij was, omdat Prinses Pico haar land en haar bediendes had, en hij het voor nu enkel doen moest met een school die hij toegeëigende als zijn eigen koninkrijk. Een koninkrijk van een aantal hectare. Ook allemaal geëigende gang van zaken. Wel in Savadors wereldje.
Zijn hand reikte naar een tissue om smoezelige afdrukken van lipstick afwezig van zijn kaaklijn te vegen. Kon hij dit überhaupt wel zijn koninkrijk noemen, betalend voor zijn wensen en duim-onderdrukkende aanpak? Het was een jarenlange strijd die hij streed en die streed hij nog steeds. Hij had zich op zijn minst een vorst gevoeld toen hij in het Rijk der Duisternis over Deshas' kamp mocht optreden als vervangende drilsergeant. Maar dat was in Deshas' tijd, en hij betwijfelde het sterk of Vrouwe Carissa hem die imaginary kroon en knalzweep liet dragen. De hele school en diens terrein was zijn speelbord; iedereen die er op de een of andere manier connecties mee had, fungeerden als zijn schaakstukken. Hij had evengoed zo'n bord achter een verborgen luik in deze ruimte kunnen plaatsen, waar hij in het licht van de volle maan dan sikjesplukkend over stond gebogen en figuurtjes van exacte mini-versies van zijn leerlingen en collega's van vakje naar vakje verzette om obscure plannetjes uit te stippelen, for the sake of his benignity and righteousness. Niet dat hij dat deed. Hij had zijn hoofd. Dat was genoeg. En in zijn hoofd wist hij ook dat Prinses Pico met haar zorgvuldig geregelde aanmelding als het ware een contract had ondertekend om zich onder zijn wil en hoede te verwerpen. Een nieuwe, blauwe pion. Zo was het, nietwaar? Ja. Zo was het helemaal.

Mijmerend, concepten verwerpend en principes herkauwend over hoe de situatie zou zijn als ze eenmaal op zijn school geregistreerd stond, kwam hij langzaam overeind en knoopte zijn pantalon dicht. Afwezig begon hij de boel op te ruimen voor de tijd van aanvang van de Prinses, in zo'n mate dat niemand ooit kon zeggen dat er hier liefdesdaden waren verricht. Zelfs de bedompte geur van een uitgedoofde viering werd meegenomen door de zomerbries via het half opengezette raam. Zijn overhemd stopte hij weer in zijn broek; één spuit cologne en een hand door zijn haar, en hij was gereed om bondig bezoek welkom te heten. Aan de kreukels in zijn overhemd kon hij niet veel aan doen, maar dat kon evengoed afgedaan worden als de tekenen van een drukke dag. Het was al een kwestie van fabuleren voor hij het zelf ook maar in de gaten had. Er verscheen een kleine grimas op zijn gelaat terwijl hij nog even zijn broek bij zijn heupen optrok en abrupt een einde bracht aan 'Hallelujah' door de naald van de grammofoonplaat te halen.
'Hoogheid,' hij gunde haar een pril glimlachje toen hij de deur opende en zijn blik allereerst nors haar gestalte zocht, die alleen maar pril was omdat hij misschien de gereserveerde, professionele indruk wilde wekken in haar hoge bijzijn, maar heimelijk niets meer wilde dan zijn wangunst te verbergen. Ze was zo blauw als een violet-kolibrie dat het hem misselijk maakte, een gepersonifieerd, wandelend juweeltje. Niettemin was het een lieflijk ding, en die had hij graag.
'Master Savador J. D. Sathandiai. Het is me een eer.' Twee vingers richtten haar slanke hand op - alsof hij bang was haar te breken als dat op een andere wijze gebeurde - en hij drukte er een kus op die eigenlijk niets meer was dan nauwelijks een aanraking van zijn lippen. Zijn bovenlichaam draaide zich evenwijdig met de openstaande deur om zichzelf te miniseren in haar bijzijn en haar majesteitelijke blauwe stuit langs te laten. Menig mens beladen met charmes was zijn specialiteit. Zijn goudgele ogen staarden afwachtend op haar kleinere gestalte neer, zijn mondhoeken van de zuinige glimlach langzaam overgaand in een bredere. Weg van de wereld van nu en dominerend in de realiteit die op een dag de zijne zou zijn. Dat was al dat telde. Alles dat ooit een waarde had gehad in zijn leven. The baffled king composing Hallelujah.

~ Of course!

Pico haalde diep adem, stiekem toch een beetje zenuwachtig. Haar ouders hadden deze school goedgekeurd vanwege de Hoofdmeester, die van Shadraanse bloedde en ongekende reputatie was.   De strenge, ouderwetse insteek van de Academy kon hun goedkeuring eveneens verkrijgen en de interplanetaire status was natuurlijk de perfecte kers op de taart. Dat haar ouders zo niet de moeite hoefden te doen om Pico bezig te houden terwijl ze haar jongere broertje klaarstoomden voor het koningschap was ook een voordeel, maar dan eentje waarvan het jonge meisje geen weet had.

Haar heldere ogen gleden over de gang, die zo veel stoffiger was dan ze van thuis gewend was. Daar hielden hofdames alles in de gaten en was het altijd spic en span. Er was geen rode loper, geen trompetten toen ze uit haar privéshuttle was gegleden. Ze had zelfs zonder enige begeleiding de weg naar het kantoor van de Hoofdmeester moeten vinden. Niet bepaald een vorstelijke ontvangst. Ja, Pico zou erg moeten wennen aan een leven buiten de kasteelmuren. Maar de hoffelijke man die haar welkom heette compenseerde daar wel weer voor, zijn nette kleding en zwarte haren deden haar denken aan haar oude leermeester, waarvan ze etiquette en schermen had geleerd.

Hij begroette haar, zij zonk door haar knieën om een nette buiging te maken. ''De eer is geheel aan mijn zijde, Headmaster Sathandiai,'' antwoordde ze hem, met haar blik gericht op zijn schoenen en een ingetogen glimlach op haar rozige lippen. Zoals ze het al een miljoen keer gedaan had. Haar perfecte Shadraanse uitspraak en lichte accent bij de Kovomakaanse universele taal waren er letterlijk in gedrild. Ze wachtte een seconde of twee na zijn non-verbale uitnodiging, net lang genoeg om niet onbeleefd of gretig over te komen, en zette dan voetje voor voetje koers naar zijn kantoor. Een halve meter naast een van de stoelen bleef Pico staan en wachtte af tot de hoofdmeester zich achter zijn bureau zou begeven. ''Mijn vader zendt zijn groeten en wenst te informeren of er iets is wat hij voor U of de school kan doen om U te bedanken voor de hartelijke ontvangst.'' Na die woorden stapte ze iets naar voren, een envelop van satijnzacht perkament presenterend, die ze met een kalme beweging op zijn bureau deponeerde. Haar vader Nicholas had haar ervan verzekerd dat hij er alles aan zou doen om de kwaliteit van de school te waarborgen, of dat nou betekende dat hij een nieuwe bibliotheek of vleugel zou doneren of een schoolbal moest laten organiseren. Alles voor zijn kleine prinsesje.

Het kleine ding zonk met al haar blauwe jurkplooien in een reverence, waar hij eerbiedig op reageerde met een glimlach, een kleine buiging van zichzelf, een hand op zijn borst en zijn hoofd laag. Ze ging, met haar blik gericht op zijn keurig opgepoetste herenschoenen (die bless his soul onberispelijk waren gebleven tijdens zijn vrijpartij), in op zijn verwelkoming met de Kovomakaanse tongval. Hij bespeurde een Shadraans accent, maar misschien niet zo zwaar als zijn Noord-Shadraanse dialect, die beelden van dampende thee en een bolhoed aan een haakje boven de schouw van een knappend haardvuur voor ieders geestesoog haalde. Vanzelfsprekend was het voor haar levenslange gewoonte al sinds het moment dat ze twee woorden kon spreken om vrijwel alles als zuiver water over haar lippen te laten komen. Doorgewinterde, strenge lessen om haar een geoefend spreker te maken als een vooraf geschoolde, tot leven gewekte buikspreekpop voor haar koninkrijk. Dat was opnieuw een lijn tussen haar kaliber en het zijne, zij van blauw bloed en hij niet, het feit dat haar Shadraanse tong klanken af kon laten lopen die de zijne niet kon, en dat stak, liet de jaloezie weer kolken. Haar vader die hem de groeten zond, vertelde de verwende kleine kriel terwijl hij knarsetandde, maar zich achteruit schuifelend in zijn buiging, zonder zijn rug naar haar toe te keren, naar zijn bureau begaf. Informeerde ook nog eens of er iets is dat hij voor hem of zijn school kon doen als token van dank. Wat een vrijgevigheid, maar, nou - er was wel iets. Bent U één en al oor? Goed. Fruit en weelde, Majesteit, een eigen troon tot ik de Uwe mag krijgen, misschien. Een kroon en een koninkrijk, - een écht koninkrijk - al Uw paarden, Uw pages en stalknechten, Uw strijders, kastelen en hofdames. De veren in het kussen waar U Uw hoofd op rust, het dak boven Uw hoofd, Uw met bont gezette mantels, de laklaarzen met de gouden gespen en ja, zelfs de nietige ring om uw gezwollen pink. Dames van plezier, Sire, die voor me in een rij staan en me druiventrossen voeden, Uw eigen bed met daarin het hete vlees van Uw vrouw voor een uur en zoveel meer. Uw koninklijke hoofdsteun van Uw koninklijke bed zal tegen Uw koninklijke wand ketsen en dat zal mijn dankbaarheid zijn aan U, Uwe Koninklijke Hoogheid, gore pafferige volgepropte klootzak die U daar zijt.
'Maar, Prinses, met alle respect,' smaalde hij met een zuinig glimlachje terwijl hij zijn stoel met precisie een paar centimetertjes achteruit schoof. 'Dat zou ongerieflijk zijn voor een simpele schooldirecteur als ik, en het feit dat ik Zijne beeldige dochter de Prinses van Verthall mag onderwijzen is de grootste lof die ik me maar kan indenken en ontvangen.' De enveloppe met de stempel van Huize Verthall nam hij ondanks dat plechtig aan, met een zwierig gebaar van zijn hand. Hij hield het schuin voor zijn borst en zei: 'Mocht Zijne Majesteit echter een hoedanigheid opmerken in mijn schoolsysteem die op welke manier dan ook verbeterd kan worden om de educatie voor U te verbeteren, dan schenk ik Uw vader alle eventualiteit om me hierover te contacteren. Tot dan hoop ik plechtig dat ik U alles kan bieden naar verwachtingen.' Inclusief een beproeving van het leven, het échte leven buiten je veilige paleismuurtjes, kleine slet. Janken zul je, om het harde werk hier, en slapen zul je, op een zaal met leeftijdsgenoten die eerder nog wulpsig om civiele jongens op de straat heen dartelden. En er is niemand die je kan helpen, want zodra je secondantjes en assistentjes je zo goed als los hebben gelaten zodra je je hier hebt gesetteld, kun je alleen onder mijn vleugel kruipen. Daar is het veilig en warm, maar je komt er alleen niet zo gemakkelijk meer onderuit. Veren die zwaar wegen door de zonden, weet je.
'Alstublieft, neemt U toch plaats.' De warme glimlach op zijn gelaat had zich iets verbreed, maar wat zij niet wist en hij wel, was dat het een totaal wrang bedoelde expressie was. Fuck off met je informaliteiten en je beleefdheden. Van binnen ben je net zo'n harde opgedroogde drol als die vader van je en fungeer je enkel in je koninkrijk om mooi te wezen, dus zetel je prinsessenpooch neer en houd je flater, godgloeiende. Een man gaat spreken! En waag het niet aandacht te besteden aan zijn zware accent, zijn stempel van walgelijke burgerlijkheid.

Het was niet haar favoriete tijdsbesteding om de formaliteiten en beleefdheden te doorlopen. Nee, liever zou de vijftienjarige door een mistig bos galopperen op de rug van een paard, zo snel dat de wind in haar oren gierde en haar haren in een wild kapsel geblazen werden. Maar dat zou er vandaag niet van komen. Eerst moest ze haar intrede maken op deze school, haar kamer op orde maken (iets wat normaal door een bediende gedaan zou worden) en haar ouders via een eeuwenoude Shadraanse kristallen spiegel contacteren om hen te laten weten dat alles in orde was. Als alles tenminste in orde zou zijn. Maar met zo'n competente Hoofdmeester twijfelde ze daar nauwelijks aan.

Ze zond een beleefd knikje om hem te bedanken voor zijn hartelijke welkomswoorden. Hij was welbespraakt, maar in zijn uitspraak bespeurde Pico niet alleen een buitenlands, voor haar onbekend accent, maar ook een onoprechtheid die hij bijna perfect verborg. Het was jammer, maar Pico was het niet ongewoon om zoete woorden te horen, terwijl de spreker deze niet geheel meende. En omdat het geen zin had om te dwepen over die kleine puntjes kon ze maar beter negeren wat ze dacht te bespeuren en hem haar meest oprechte lach gunnen. Haar parelwitte tanden waren kaarsrecht, iets wat geen beugel, maar wel een streng tandartsregime vereist had. Zodra hij haar uitnodigde te gaan zitten zonk Pico neer op de stoel. Bijna als een hondje dat een commando volgde. Ze was goed getraind, dat was zeker, het gehoorzamen was bijna een reflex. ''Mijn vader heeft veel goeds gehoord over het onderwijs hier, dus ik twijfel er niet aan dat de kwaliteit onberispelijk zal zijn.'' Was haar antwoord op zijn eerdere uiteenzetting over hoe haar vader altijd mocht pogen het onderwijs hier te verbeteren met zijn gulle giften. ''Ik zie ernaar uit Uw lessen dark magic te ondervinden,'' vervolgde ze, geheel onwetend over de deels Raziaanse afkomsten van deze man en de bijkomende vuurmagie waarin hij doceerde. Ja, voor Pico was het niet meer dan logisch dat de man de lessen duistere magie zou geven, ze had immers gehoord dat hij ook doceerde.

De blauwe kriel nam plaats zoals hij haar suggereerde, zwijgend. De blauwe sjaaltjes die aan de kraag van haar vorstelijke uitdossing bevestigd waren, - en waar hij haar het liefst aan ophing - drapeerden zich daarbij geruisloos over haar schoot. Het kleine kreng had een prachtgebit, twee rijen rechte tanden waar hij met een kritische tandartsblik op durfde te wedden dat ze noch dentale apparaturen, noch een beugel vereisten. In ieder geval niet in de huidige staat hoe ze volgroeid waren. De goudgele ogen van de zwartharige man versmalden zich even tot spleetjes bij het horen van haar reactie, waarmee hij een vriendelijk maar inspecterende indruk wekte. Onberispelijk. Wat was het een pak van zijn hart dat zijn zorgvuldig behouden imago (een hard werkende, attente directeur, continu bereid zijn beste been voor te zetten voor zijn leerlingen!) en die van de school (de beste in het sterrenstelsel, alle rassen welkom!) nog vrij van scheurtjes waren.
'Zeker, lieve koningsdochter. In optima forma,' het kwam er zacht, haast lispelend uit, en werd gekroond met een ietwat mysterieus glimlachje dat meer verborgen hield dan hij losliet. Zonder zijn blik van haar af te scheuren zeeg hij vervolgens langzaam neer achter zijn bureau. Ondanks haar komaf bleek ze niet erg op de hoogte te zijn over de meer specifiekere achtergrondinformatie over haar Hoofdmeester, of dat deze in het opvolgersschap was getreden. Zijn mondhoeken krulden zich wrang om tot een zuinig, gereserveerd glimlachje. Oh ja, één enkele oogopslag en je kon er zonder omslagen de volle honderd procent zekerheid aan geven dat hij een Shadraan in hart en nieren was, rein onvervalst bloed dat bless his soul niet besmet is geraakt met het bloed van andere komaf. Twee volbloed Shadraanse ouders was het beste wat je je kon wensen - qua standaarden dan, erg sympathieke voogden had je in negen van de tien gevallen dan niet. Inktzwart haar, gouden ogen, een zilveren tong, een air van mystiek waar je U tegen zei en tot slot was daar - onmisbaar - zijn accent nog. Dan werd het een algemeen bekend feit dat men de wenkbrauwen ophaalde bij een vlugge blik op een rooster, waar toch duidelijk op stond dat Master Savador doceerde in vuurmagie. Zelfs als je dan het rooster erbij pakte van de derdejaars waar je onlangs bevriend mee was geraakt en ze op een tafel naast elkaar legde, zou er op woensdag - derde lesuur, 14.00-14.50 - Master Savador - vuurmagie staan. Het werd dan duidelijk dat het geen misdruk was en de man daadwerkelijk niet lesgaf in duistere magie, zoals je als nieuweling in eerste instantie wel verwachtte. Niettemin was hij geheel van Shadraanse afkomst, en feit bleef ook dat het zijn sterkste magie was. Het verhaal hoe hij als twintiger op Razen verbleef op een appartement om er het vuurelement te studeren, was als een missend stuk informatie die je in zijn gereserveerde geslotenheid pas te weten kwam als je close met hem werd. Hij onthulde niet gauw iets over zichzelf en hield dat liever zo. Zijn onuitblusbare liefde voor duistere magie - en het steeds opnieuw en verder ontwikkelen hierin - was iets dat een zeker interesse en kunnen voortbracht dat hij liever voor zichzelf hield dan die kennis te delen met schofterige tieners. 'Vergeef me om u te moeten verbeteren, prinses,' smaalde hij lichtjes, een hand daarbij op zijn borst geplaatst. 'Ik doceer in de kunsten der vuurmagie. Evenwel ben ik afkomstig van uw thuisplaneet en sta ik er uiteraard ook voor open om uw vragen over duistere magie te beantwoorden.' En dat was alles wat hij zou doen, waar hij de streep trok en haar in figuurlijke zin ruw terug zou stompen aan de andere kant van die lijn, blauw bloed of niet, want stel je voor dat ze teveel zouden leren en er de kans bestond dat ze hem in ruim tien jaar inhaalden op zijn niveau. Niet dat dat voor de hand lag met zijn positie onder Vrouwe Carissa, maar het was een gruwelijk idee.