Ook Ryan had voor de mimic gestaan, kijkend wat het ding kon, het sprong wat in het rond, zijn vunzige tong hem haast aanrakend en hij trok zijn lip op terwijl hij toekeek wat het verdomde ding nou zou doen. Maar dan werd alles zwart en werd hij maar pas gewaar wat er was gebeurd. Ongelooflijk! Echt ongelooflijk! Hij wilde gewoon dat die kist verdomme wat uitspuugde, maar wat deed het rotding? Hem opeten! Ryan zat nu op de grond van wat een grote schatzaal moest voorstellen en was pisnijdig. Langzaam stond hij op en wilde hij zijn woede uitwerken op de munten die opgestapeld lagen, maar zodra hij zijn voet de lucht in katapulteerde, verloor hij zijn evenwicht toen hij dwars door de munten heen ging, en hierdoor dus weer op de grond belandde. Ryan vloekte in het Erdse dialect dat hij wel vaker gebruikte als iets niet ging zoals hij het exact wilde en stond weer op, lichtelijk brommend om het feit dat hij opgeslokt was en vast talloze andere leerlingen leuke dingen van het rotbeest kregen. Verdomme. Ryans amberkleurige ogen keken naar het valse goud en probeerde het nog eens uit, zijn hand ging letterlijk gewoon door het goud heen. “Tsk,” was het enige dat hij uitbracht toen hij zijn broek uitklopte en hij zijn benen eens uitschudde. Maar pas dan merkte hij het vervelende wezen op, want de bergen goud interesseerden hem weinig, want hij was de kwaad om er echt zijn hoofd over te breken. Zijn ogen vernauwden zich toen hij de grijns van het diertje zag. Provoceerde het hem nou? Met een nog nijdigere blik liet hij een aardspiek van onder de pootjes van het beestje omhoog komen, misschien dat het niet snel genoeg om het te ontwijken. Ryan voelde zich beledigd door de grijns van het diertje en nu zou het boeten voor die fout en misschien nog wel meer dan dat, want Ryan had een absolute hekel aan bijna alle dieren. Met een nijdige blik keek hij naar het ding, absoluut compleet pisnijdig, maar niet genoeg om roekeloos te gaan bewegen.

Ryan viel op zijn kont, want hij was in de mond van de mimic beland en nu was hij in een soort van een schatkamer. Tweemaal had hij geprobeerd om het goud aan te raken, maar tweemaal ging hij er gewoon doorheen. Onbegrijpelijk dat dit gewoon een soort van illusie was, waarom deden ze dit? Misschien voor de geldgierige wolven die graag zich rijk voelden. Ryan had het dier maar pas wat later opgemerkt en het provoceerde hem. Verdorie dat rotding! Meteen voelde hij de eerdere woede weer sterk opborrelen in zijn lichaam, maar het was niet genoeg om hem helemaal zichzelf te verliezen. Wat was het ding zijn probleem in Savadors naam? Natuurlijk werd Ryan hier meteen al boos om, want hij werd alles behalve graag geprovoceerd, dus hij liet een spiek uit de grond komen, wat als een waarschuwing kon gezien worden, maar dat leek het ding niet te snappen. Hij schoot meteen een schot naar Ryan, wat hij alles behalve had zien aankomen en het dus recht in zijn gezicht raakte. De jongen viel achterover en schoof nog wat verder over de vloer. Zijn bovenlip had hij omhoog getrokken en hij kwam recht, zijn gezicht rood van de blast, maar omdat hij vuurmagiër was voor de helft had het geen al te extreme brandwonden achtergelaten. Natuurlijk deed het pijn, voelde hij de woede opborrelen alsof hij een actieve vulkkaan was en hij keek naar het wezen, dat net zo boos was als hem. Oh dit ging nog leuk worden, woede versus woede. Ryan zelf stampte met zijn voet op de grond, zo hard als hij maar zelf kon en er begonnen aardspieken rondom hem te zweven en hij stuurde ze één per één achter elkaar af, op nog een vrij vlot tempo. Eens zien of het dier hieraan kon ontsnappen.