De luchtmagie van de ander voelde als een vertrouwd thuiskomen. Hij werd er niet minder alert om, maar voelde zich wel een stuk meer ontspannen worden. Ronodans blik was strak voor hem uit gericht. Een paar meter verderop stond een persoon. Hij kon niet zien wie het was. Daarvoor was hij te ver weg. Ze zei iets tegen hem. Misschien sprak ze zacht, maar de wind droeg ver. Hij kon nu horen dat het een vrouw was. Toen ze dichterbij kwam kon hij haar beter bekijken. Ze was nog redelijk lang. Ze had een slank postuur en lang zwart haar. Maar wat echt uitsprong waren haar ogen. Haar stem had kalm en zacht geklonken, maar vooral aangenaam. Er was iets aan haar stem wat hem tot rust liet komen. Zijn blik ging verder. Ook zij had het blijkbaar warm. Ze droeg een kort zomerjurkje, maar wat hem meer interesseerde was het schetsboek wat ze vast hield. Ze leek hem te oud om een leerling te zijn. Maar hij wist dat ze niet de lerares kunst was, Alylore. Die vrouw kende hij persoonlijk. Zou dit haar stagiaire kunnen zijn? Hij wist niet eens of ze er een had en eerlijk gezegd interesseerde hem dat ook niet zoveel. Ronodan hield zich maar weinig bezig met wat zich in de school afspeelde aan drama. Wat hij wel interessant vond was de plotselinge rust die hij ineens voelde het moment dat zij haar mond open trok. 'Stillevens of anatomie?' vroeg hij kalm met een kort knikje op het schetsboek. Daarna zochten zijn ogen de hare weer op. 'Ik geloof dat wij elkaar nog niet kennen. Ronodan Ágústson,' stelde hij zichzelf vervolgens voor.

Haar hele aanwezigheid zorgde ervoor dat hij zelf al een stuk aangenamer was dan tegen menig persoon. Was hij net nog een waanzinnige storm geweest, dan was hij nu een rustige bries. Kon dat enkel door een aanwezigheid? Het intrigeerde hem en tegelijkertijd verafschuwde hij het. Iemand die zo snel zo makkelijk woede bij hem weg kon nemen. Hoe deed ze het? Misschien was het toeval geweest. Gewoon puur toeval. Ronodan verkortte de afstand tussen hem en de jonge vrouw. Wat hem opviel aan haar was het schetsboek dat ze als een waardevolle schat tegen zich aangedrukt hield. Om een gesprek op gang te brengen vroeg hij naar haar interesses qua tekenen, waarna hij zichzelf voorstelde. Ze glimlachte. Het gaf haar een mysterieus trekje maar doorliep tegelijkertijd van oprechtheid. Nadat hij zich had voorgesteld opende ze haar schetsboek en begon er wat in te krabbelen. Ondertussen stelde ze zichzelf voor als Kalista. Zoals hij eerder vermoed had was deze jonge dame inderdaad de stagiaire kunst. Haar volgende vraag liet hem zijn wenkbrauwen echter in lichte verbazing optrekken. Het verzoek was hoogstens ongebruikelijk. En ergens voelde hij zich er enigszins ongemakkelijk door. Zijn blik ging even kort naar de bodypaint op zijn bovenlichaam die ook was aangebracht op zijn gezicht. Het was niet langer nodig om met de terracotta gekleurde natuurlijk verf op zijn huid te tekenen. Hij was niet langer lid van de Ásatrú en hier was het niet zijn doel om lang vergeten bijgeloof in stand te houden en mensen angst aan te jagen. Maar het was een vertrouwd ochtend ritueel geworden. Hetzelfde als op reis gaan en iets van thuis meenemen om je overal ''thuis'' te kunnen voelen. Ronodans blik gang weer terug naar Kalista. 'Die...tekens, zijn oud Puffoonse spirituele symbolen om de Goden de eren,' legde hij kalm uit. Bij elk ander zou zijn stem geïrriteerd hebben geklonken. Misschien zou hij zelfs een spottende opmerking hebben gemaakt over hun onwetendheid. Maar niet bij haar. Nu klonk zijn stem alleen...onwennig.

Ronodan hield er niet van als er dingen gebeurde die hij niet kon plaatsen of geen verklaring kon geven. Dat irriteerde hem. Niet dat veel mensen dat aan hem zagen, aangezien hij regelmatig wel ergens geïrriteerd over was. Hij probeerde zijn gedachten daarom op iets anders te focussen. Maar daar hoefde hij niet erg zijn best voor te doen aangezien de jonge vrouw voor hem in één zin al genoeg zei om hem een beetje onwennig te laten voelen. Ze wilde hem tekenen. Geen vreemd verzoek voor iemand die een opleiding volgt tot kunstdocent. Maar wel een vreemd verzoek aan Ronodan. Hij werd gemeden en voordat hij was gedwongen om zich elke dag in een kamertje op te sluiten om eindeloos papier werk te gaan doen, stond hij liever niet in het middelpunt van de aandacht. al die jaren jezelf verstoppen voor het speurende oog van anderen. Opgaan in de menigte en alleen jezelf presenteren als een kwade geest uit hun ergste nachtmerries zodat ze niet verder durfden te kijken dan hun eigen bijgeloof. Dat was zijn leven geweest. En het voelde vreemd dat mensen hem recht aankeken. Dat ze hem dingen als dit vroegen. Het was nooit zijn ding geweest en dat zou het waarschijnlijk ook nooit worden. Hij probeerde haar uit te leggen dat de schilderingen op zijn lichaam meer was dan tekens alleen. Haar reactie was al net zo beangstigend opgewekt als daarvoor. 'Door het aanbrengen maak je al een spiritueel verbond in principe. Al is het wel iets wat beter rustig gebeuren kan,' probeerde hij verder uit te leggen. Het voelde vreemd. Hij had zijn beweegredenen nog nooit echt uit hoeven leggen. Het was moeilijk om hatelijk tegen haar te doen. Andere mensen reageerde meestal al negatief op hem. Maar haar positiviteit was om gillend gek van te worden. Gelukkig ging het snel over een ander onderwerp. 'Ik voelde het ja,' zei hij. Windmagie was immers ook zijn primaire vorm van magie. En hij had bij haar diezelfde vertrouwde brom van kracht gevoeld.