Bloodline

Hij stond aan de ingang van de kerkers en kneep zijn ogen lichtjes samen om te kijken of hij de duisternis kon onderscheiden van de voorwerpen. Hij had nog geen uur geleden zitten lachen, maar het afgelopen halfuur hadden mensen hem zo zitten irriteren dat zijn humeur helemaal naar onder het minpunt gegaan was. Omdat hij wist dat er toch niemand was waar hij zich op af kon reageren besloot hij richting de kerkers te gaan. Lang bleef hij niet staan bij de ingang, hij had geen reden om terug te lopen naar zijn kamer of een klaslokaal. Hij had ook geen reden om verder te gaan, de kerkers in, maar hij wou alleen zijn. De jongeman liep dus verder het duister in. Hij hield een hand tegen de muur zodat hij niet volledig rond zou dwalen. Ook hield hij een hand voor zich uit want van de vorige keer in de kerkers wist hij nog dat muren zo plots voor je konden staan en dat je er dan tegenop liep. Toen hij al een heel eind de kerkers in gelopen wasvroeg hij zich af waarom hij geen kaars meegenomen had, een lichtbron was wel handig geweest. Of hij had een Kenji nodig die de ruimte kon verlichten met zijn lichtbollen. Kailee voelde in zijn broekzakken en vond enkel een aansteker. Dat zou natuurlijk wel een beetje licht geven, maar niet genoeg om de weg terug naar de ingang te vinden.

De blauwharige kerel fronste toen zijn hand tegen een muur voor zich stootte. Hij dacht dat hier geen muur hoorde te zijn. Hij knipperde met zijn ogen en zag vaag de grijze muur, maar als hij zich fixeerde op een bepaald punt werd dat alleen maar donkerder. Hij draaide naar rechts en liep verder, maar ook daar liet hij tegen een muur op. Met zijn buist sloeg hij tegen de muur. Als hier ook een muur stond dan was hij zeker dat hij verloren gelopen was. Hij had het moeten weten. In het duister was de nijdige uitdrukking op zijn gezicht niet zichtbaar. Hij liet zich met zijn rug tegen de muur naar de grond zakken en haalde de aansteker uit zijn zak. Hij drukte met zijn duim op de drukknop waardoor de vlam verscheen. De ruimte werd een klein beetje verlicht maar niet genoeg voor Kai om te zien wat er wat. Hij haalde zijn duim van de knop en zuchtte. Hij zocht de weg naar de ingang zo wel. Toen hij een geluid leek te horen keek hij op. "Hallo?" vroeg hij aan het donker.

OOC: Voor Alice~

Het was geen slim idee geweest. Niet alleen omdat ze er niet de juiste kleren voor droeg – een zwart kort rokje met een wit topje en zwarte pumps – maar ook omdat zo’n plaatsen normaal gezien helemaal niks voor haar waren. Ze wilde echter heel de omgeving van Starshine verkennen zodat ze een paar leuke plekjes kende voor als ze zichzelf ooit eens wilde vermaken met iemand of zichzelf gauw moest verstoppen. Dit was echter verre van leuk. Het was er kil en verschrikkelijk koud. Kouder dan haar hart, zou je bijna denken. Dan was het ook niet zo slim dat ze de eerste meters had afgelegd zonder licht te gebruiken. Ze was pas licht gaan gebruiken toen ze tegen een muur was gebotst. Ze zuchtte, opende haar hand en creëerde een lichtbol. Haar wenkbrauwen fronsten zich terwijl ze naar de muren keek. Die muren waren in het begin toch donkerder geweest? Nu zagen ze eruit alsof ze er al jaren stonden. En dat was waarschijnlijk ook zo. Waarom zou een school als deze zo’n plek hebben? Ze rilde bij het idee dat er hier dingen gedaan werden die niet verdragen konden worden door het daglicht. Ze schraapte haar keel echter, sloeg haar haren arrogant over haar schouder en liep verder. Haar paarse ogen bleven kort hangen op een gestalte in de verte en ze trok haar wenkbrauwen op, maar ze voelde een rilling door haar heen gaan. Toen ze een stem hoorde, schrok ze zich te pletter. ‘AH, EEN LIJK OP DE GROND EN HIJ SPREEKT!’ gilde ze. Niet dat ze dacht dat hier ook maar iemand haar kon horen, maar zo zou ze het sprekende lijk in elk geval weghalen. Ze pakte haar insectenspray tevoorschijn die ze altijd in haar handtasje bewaarde voor speciale gevallen. Voor haar gevoel was dit wel een heel speciaal geval en zonder verder na te denken haalde ze de dop van de spray en begon richting het lijk te spuiten. ‘Ga weg, tuig!’ riep ze. Ze bleef net zo lang spuiten tot ze zeker was dat het lijk weer dood was. Insectenspray was in principe bedoeld voor insecten – duh – en in contact met een mensenhuid kon het vervelende gevolgen geven. Of nee. Niet echt. Je kon er eigenlijk alleen maar heel erg van gaan stinken, maar dat was voor Alice dus al een heel erg gevolg. Je kon dus ook begrijpen dat ze meteen een stap naar achteren deed zodat ze zelf niet geraakt werd door haar eigen insectenspray. ‘Ben je dood?’ vroeg ze hoopvol aan het lijk terwijl ze haar insectenspray nog altijd in de aanslag hield. Je wist immers maar nooit.

Hij zat daar nog niet eens zo lang, en hij was dus nog steeds niet echt gekalmeerd. Hij was nog steeds lechtgezind en humeurig. Kailee besloot dat hij later wel naar de ingang zou zoeken. Het geluid werd dus duidelijk veroorzaakt door een persoon. Zijn hart sloeg kort sneller dan gewoon doordat hij niet wist wie daar was. Angst voor een moordenaar maakte zich voor een seconde baas over hem, maar hij onderdrukte die gedachte. Zij, te oordelen bij de stem, was wel echt heel erg achterlijk. Of doodsbang. De grens daartussen was soms zo dun. Maar waarschijnlijk was ze gewoon beide. ‘AH, EEN LIJK OP DE GROND EN HIJ SPREEKT!’ Als hij dat lijk was, waarom schreeuwde ze dan zo? De kerel wreef met een zucht over zijn voorhoofd, maar het drama-meisje was precies nog niet klaar. Hij hoorde iets, maar wist niet dat dit een dop was die van een fles spray af ging. En vies product werd over hem heen gespoten. ‘Ga weg, tuig!’ Kailee sloeg zijn handen voor zijn gezicht en vloekte luid terwijl hij opzij kroop. Insectenspray? Echt waar?! De jongeman bleef drie meter verder zitten en wreef over zijn gezicht. Hij stonk nu naar dat vies product van d'r en bovendien was het ook nog eens vervelend. ‘Ben je dood?’ De kerel stond recht, haalde de aansteker weer uit zijn zak en zorgde dat er een vlammetje boven begon te dansen. In de schemering zag hij nu een meisje staan. Oh, zo eentje. Met van die lange haren, die zichzelf vast heel erg veel vond. De jongen liep naar haar toe en bleef op een halve meter afstand staan, met de aansteker tussen hen in houdend. "Nee, ik ben niet dood, maar jij zodadelijk wel", zei hij met ingehouden woede. "Insectenspray?" vroeg hij toen. Zijn stem brak halverwege de zin, door woede en afkeuring. "Ik ben geen fucking insect!" riep hij toen en haalde zijn duim weer van de drukknop af. Het vlammetje doofde en de duisternis viel terug waardoor het meisje haar gezicht en zijn eigen gezicht weer overspoeld werden met duister. Hij liep langs haar door en zorgde dat hij net dicht genoeg liep om tegen haar op te lopen terwijl hij voorbij liep. "Wat voor een idioot ben je precies?" vroeg hij toen en begon te lachen, al was het bijna uitlachen, al zou hij dat nooit toegeven want hij haatte het om mensen uit te lachen. Hij draaide zijn gezicht weer naar waar ze gestaan had, al wist hij niet of ze er nog stond door het donker. "Laat me je wat zeggen; Lijken praten niet en insecten al helemaal niet." Hij klemde zijn kaken op elkaar en schudde zijn hoofd met een 'tss' geluid.

Oh. Het bleek gewoon een persoon te zijn. Eigen schuld. Had hij daar maar niet als een lijk moeten gaan zitten. Niet op deze plek. Hij had gewoon recht moeten blijven staan en niet zo verdomd stil moeten blijven. Dit was zijn schuld, niet het hare. Ze rolde met haar ogen bij zijn dreigement. Yeah right. Als die kerel dat probeerde, zorgde ze er dadelijk voor dat hij wél een lijk werd. ‘Natuurlijk insectenspray. Denk je dat de hele school hier schoon is of zo?’ vroeg ze verontwaardigd aan hem. Hij moest eens weten hoe veel muggen en vliegen ze ondertussen wel niet tegengekomen was. En als verdedigingsmiddel was het ook goed. ‘Je hoeft heus niet bang te zijn, hoor,’ zei ze met een wegwuivend gebaar. ‘Je hebt alleen een stank over je heen voor de rest van de dag. Het is niet dodelijk. Helaas.’ Dat laatste mompelde ze er zacht achteraan, hoewel het haar niet echt iets kon schelen als hij het zou horen. Ze kon nog net haar evenwicht bewaren toen hij tegen haar liep. Ze durfde te wedden dat het expres was en haar paarse ogen keken hem woedend aan toen hij haar begon uit te lachen. ‘Sorry, maar als je jouw haar in het donker ziet, zou je echt denken dat je een insect bent,’ zei ze uit de hoogte. Zijn kapsel. Jeetje. Uit welk jaar was dat ook alweer precies? Het stond hem niet bepaald slecht, maar dat kon écht niet. Hij kon hier niet met zo’n kapsel rondlopen en verwachten dat ze hem niet als een insect zou aanzien. Hij had zijn eigen in het donker gehulde figuur eens moeten zien en haar dan nog eens ongelijk moeten durven geven. ‘Wauw. Heb je dat echt net uitgevonden?’ vroeg ze sarcastisch. Ze deed haar handen bij elkaar en gaf hem een kort applausje. Ladies and gentleman, Captain Obvious arrived! Wat een sukkel, zeg. Ze gooide haar haren over haar schouder en maakte een klein lichtje door haar Novaanse krachten te gebruiken. Ze observeerde hem. Lang, slank, niet lelijk. ‘En ik ben geen idioot,’ zei ze en ze deed haar best om de verontwaardigde toon uit haar stem te houden. Oké, ze wist dat ze zich soms aanstelde en als een idioot gedroeg, maar in werkelijkheid was ze echt anders. Niet dat die losers van deze kloteschool dat ooit zouden uitvinden of zo. Ze richtte haar ijzige blik weer op hem. ‘Ik ben toevallig wel één van de mooiere exemplaren die hier rondlopen in dit boerengat.’ Ze trok haar wenkbrauw naar hem op en liet haar blik uitdagend over hem heen glijden, alsof ze hem daarmee als een boer wilde bestempelen. Hé, als hij zich hierover beledigd wilde voelen, moest hij dat vooral maar doen. Kon het haar wat schelen? Nee. ‘Mijn naam is Alice. Aangenaam.’ Dat laatste liet ze er sarcastisch op volgen en ze rolde met haar ogen.

Hij wist niet of hij kwaad moest zijn of moest lachen om hoe dom het meisje deed. Hij zag en zou het nooit zien hoe ze hem een lijk vond. Dan moest je toch echt al een heel erg slecht geweten hebben als je een doodnormale persoon aanzag als een lijk. Hij hoorde een geluidje maar voor hij kon vragen wat er wat begon ze met een spray op hem te spuiten. ‘Ga weg, tuig!’ Kailee sloeg zijn handen voor zijn gezicht en vloekte luid terwijl hij opzij kroop. Hij bleef zo'n drietal meter opzij zitten en veegde de spray van zijn gezicht. ‘Ben je dood?’ hoorde hij. Tss, ja helemaal. Hij stond recht, haalde zijn aansteker uit zijn zak zodat hij kon zien en ging voor het meisje staan. "Nee, ik ben niet dood, maar jij zodadelijk wel", zei hij lastig. "Insectenspray?" vroeg hij. "Ik ben geen fucking insect!" Hij kneep zijn ogen lichtjes samen. ‘Natuurlijk insectenspray. Denk je dat de hele school hier schoon is of zo?’ Insectenspray, sinds wanneer hielp dat met schoonmaken? ‘Je hoeft heus niet bang te zijn, hoor’, zei ze met. ‘Je hebt alleen een stank over je heen voor de rest van de dag. Het is niet dodelijk. Helaas.’ Hij fronste en lachte zacht bij haar laatste woorden. Wat een idioot.
Hij liep langs haar door en stootte tegen haar aan waarna hij begont te lachen. ‘Sorry, maar als je jouw haar in het donker ziet, zou je echt denken dat je een insect bent.’ Hij begon harder te lachen. Hij vond het geweldig als mensen kritiek hadden op zijn haar. Het maakte hem echt niet uit wat ze vonden, hij vond dat hij een leuk kapsel had en hij hield van de kleur, het had helemaal niets met insecten te maken. "Laat me je wat zeggen; Lijken praten niet en insecten al helemaal niet", zei Kai. ‘Wauw. Heb je dat echt net uitgevonden?’ Hij zuchtte en rolde met zijn ogen toen ze haar handen in elkaar klapten. Ze maakte een lichtje aan waardoor Kai haar nog eens kon bekijken. Daar had hij al meteen spijt van. Types zoals haar zorgden ervoor dat hij spontaan wou gaan zuchten. Zo'n rijk meisje dat zichzelf het einde vond en vast dacht dat ze alles en iedereen kon krijgen als ze wou. Wel, dan zat ze mis. ‘Ik ben toevallig wel één van de mooiere exemplaren die hier rondlopen in dit boerengat.’ Opnieuw begon hij te lachen. "Goed dat je dat zelf gelooft," lachte hij, "Maar toevallig ken ik nog wel wat mensen die veel, veel knapper zijn dan jij." Hij voelde zich helemaal niet beledigd toen ze hem bekeek nadat ze gezegd had dat ze een mooier exemplaar was. Hij was geen narcist, verre van, maar haar idiote gedrag zorgde ervoor dat hij een beetje had kunnen lachen, wat er danweer voor zorgde dat hij positiever dacht en dan vond hij zichzelf nog niet eens zo lelijk. ‘Mijn naam is Alice. Aangenaam.’ De sarcastische toon, daar viel niet langs te horen. "Niemand zei dat je je moest voorstellen, dus je hoeft echt niet zo lastig te doen", zei hij terwijl hij een hand voor zijn mond sloeg en geeuwde. "Wat kom je trouwens in de kerkers doen? Hier zitten insecten." Hij legde de nadruk op insecten. "En spinnen. Als ik me niet vergis zag ik er net nog eentje bij je schouder." Hij had geen idee of dit het zoveelste meisje was dat flipte over spinnen, maar zowel was het altijd leuk om haar daar een beetje mee te plagen. Nog steeds was hij niet van plan om zich voor te stellen. Hij ging met een zucht terug op de grond zitten en sloot zijn ogen kort. "Dit boerengat..." mompelde hij voor zich uit en blies lucht door zijn neus heen. Niet van afkeer of afschuw, maar dat wat je doet als je eigelijk lacht maar geen zin hebt om echt te lachen. Dan blaas je gewoon wat meer lucht door je mond of neus uit. "Zo slecht is het hier niet. Ga dan maar eens een tijd op zuid-Puffoon wonen." De arme buurt van Puffoon. Zijn buurt. Waar zijn huis stond.

OOC: Hopelijk ben je er wat mee^^

Alice trok arrogant haar wenkbrauwen op toen de onbekende jongen aangaf dat hij veel knappere mensen kende. Hijzelf zeker? Dat moest hij niet zeggen, want dan was zij diegene die echt doodging van het lachen. In haar achterhoofd zei haar beschermengel tegen haar dat ze dat misschien niet te hard moest doen, want hij leek het soort type dat zelfs de keel van een meisje dicht durfde te knijpen. Niet dat hij dat ook maar één keer moest proberen, want dan had hij gewoon een gigantisch probleem. In tegenstelling tot de meeste meisjes van haar leeftijd durfde zij wél van zich af te bijten. Hij zou niet de eerste zijn die ze met haar door lichtmagie gecreëerde zweep in zijn gezicht zou slaan. Of op een lichaamsdeel waar het extra veel pijn deed. Dat laatste had ze eens een keertje gedaan bij een jongen die een nachtje plezier met haar had gehad en die haar vervolgens niet wilde laten gaan. Hij had de deur op slot gedaan en haar uitdagend aangekeken. Daar had hij spijt van gekregen. Ze durfde te wedden dat het litteken op zijn zogenaamde grote vriend nu nog steeds zichtbaar was. Haar paarse ogen richtten zich op hem toen hij weer verder begon te praten. ‘Dat zijn manieren,’ sprak ze en ze rolde haar ogen. Ze mocht dan een bitch zijn, maar haar akelige moeder had haar altijd op het hart gedrukt dat ze zich overal moest voorstellen. Of dat ze anders een draai om haar oren kreeg. Want haar moeder deed altijd zo gemeen tegen haar als haar vader er niet was. En ook als haar vader er wel was, maar die angsthaas durfde daar toch niks van te zeggen. Ze rilde even bij het gedeelte over de spinnen. Ze wilde bijna op haar schouder kijken om te zien of hij gelijk had, maar bedacht zich nog net wijselijk dat hij dit waarschijnlijk zei om haar op de kast te jagen en kon verhinderen dat ze naar haar schouder keek. Ze wierp hem een nepglimlach toe en stak haar middelvinger op. ‘En dat is zeker waar jij vandaan komt?’ vroeg ze bitchy. Over dat gedeelte van Puffoon had ze wel eens gehoord toen ze naar één van die domme rijke feestjes van haar ouders ging. Ze wilden een beeld scheppen dat niet de realiteit was: namelijk dat ze goed voor hun kinderen zorgden. Misschien voor haar grote broer en zus, maar niet voor Avenue en haar. De kleine meid, een exacte kopie van Alice, werd altijd op de achtergrond gedrongen. Altijd werden die domme Blake en domme David voorgetrokken. Maar goed, haar ouders gingen altijd naar dat soort stomme feestjes en daar hadden ze het vaak over de armere buurten van de planeten. En soms kwam Puffoon wel eens voorbij. En dat ging dan ook over het zuidelijke gedeelte. Ook al deed Alice alsof het haar niks kon schelen, stiekem had ze toch wel medelijden met die mensen. En misschien, als ze ooit haar goede kant wilde laten zien, ging ze wel eens iets doneren aan die mensen. Ze vroeg zich plotseling af of deze jongen echt van die arme buurt vandaan kwam. ‘Die mensen hebben het zichzelf aangedaan,’ ging ze ongestoord verder. ‘Door niks te willen doen dan op hun luie gat zitten.’ Haar ogen gleden haast uitdagend naar de zijne. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en rilde. ‘Het is hier koud,’ klaagde ze, overgaande naar een ander onderwerp. ‘Waarom zou je hier in godsnaam willen zitten?’

OOC: Ja hoor c: Sorry voor de late reactie D:

PROFILE MAGICIAN