Het was een zonnige namiddag, eentje waarbij de zon nog heel het grasveld verhitte met zijn stralen en de overactieve mannelijke leerlingen van SSA hun shirt hadden uitgedaan en hadden besloten voor zichzelf dat het veel te warm was om met een shirt rond te lopen. Het was hier druk, het gejoel van kinderen die je tot vijf kilometer verder nog kon horen was oorverdovend, het was om barstende hoofdpijn van te krijgen. Zack bleef gewoon zitten waar hij zat, zich geen moer aantrekkende van de menigte rondom hem. Zelf had hij zijn shirt ook aan de kant gesmeten, maar had hij nog een vest aan, mouwen opgerold tot aan het begin van zijn bovenarmen. Eigenlijk in principe zou hij die vest moeten uitdoen, maar hij wilde niet verbranden aan zijn rug dus was die zwarte vest de prima oplossing, ook al had hij het nog steeds snikheet. Zijn ijsblauwe ogen waren gericht op zijn mobiel terwijl hij meerdere keren een bericht herlas. Hij wilde het niet geloven wat de inhoud zei. Een aantal keer knipperde hij gefrustreerd haast met zijn ogen. “Angeal...” waren zijn gemompelde woorden terwijl hij zijn mobiel dichklapte met een gebaar dat uitte hoe gefrustreerd hij hierdoor was. Angeal was gestorven.

Zack was er duidelijk kapot van, maar zijn emoties kwamen er niet uit, alsof iets hem tegenhield van zijn emoties te uiten. Het enige wat je kon zien op zijn gezicht was een expressie van uiterste frustratie terwijl hij er een blad bijnaam en er wat op begon te noteren, zijn wenkbrauwen gefronst en uit pure concentratie. Echt nadenken deed hij niet meer, maar hij had zelf nog kracht genoeg dankzij zijn medicijn om de andere persoonlijkheid in hem, in bedwang te houden. Dus die zou er voorlopig niet uitkomen. Met een haast emotieloze expressie tuurde hij naar zijn blad waar een hoop krabbels op waren gezet, wat enigszins moest lijken op een kinderlijke tekening van Angeal. Zack kon alles behalve tekenen, hij had er ook het geduld niet voor om er zijn tijd en moeite in te steken als er toch niets degelijks uitkwam, op dat vlak was hij werkelijk iemand zonder een greintje geduld. Hij had de persoon die nu achter hem stond niet opgemerkt terwijl hij gewoon verder kliederde op het blad, gewoon om alle frustraties er uit te laten komen. Oh wat wenstte hij dat hij Angeal was gaan bezoeken, maar dat was nu dus te laat.

Angeal was er niet meer, maar gelukkig was hij zonder pijn heen gegaan, dat was al een grote last van Zacks iets te brede schouders. Normaal had de oude Zack hier gehuild, want Angeal was dierbaar voor hem geweest, maar de tranen en de emoties kwamen niet, hij zat er gewoon, een emotie van uiterste frustratie op zijn gezicht geplakt alsof er net iemand een of andere flauwe grap op hem had uitgehaald. Ondertussen had hij er al een blad bijgenomen en was hij simplistische figuren op een blad aan het tekenen, meer bakte hij er niet van. Een artistiek talent was hij niet en ook het geduld ervoor miste hij compleet. Een ongedulde jongen over het algemeen was hij niet meer, maar voor tekenen had hij helemaal geen geduld. Zijn vest moest hij wel weer eens oprollen, want zijn mouw was weer afgezakt, dus dat deed hij ook terwijl hij zijn blad aan de kant legde en verder naar het gras staarde, afwezig met zijn gedachten toen hij zijn benen strekte op het gras en gewoon zittend keek naar het gras dat zachtjes meeboog met de wind die langzaam weer begon op te spelen en de boel verfriste. Iemand botste letterlijk tegen hem aan maar hij bewoog niet onder de impact, maar hij hoorde wel hoe er iets op de grond viel en hij nam het vast terwijl hij rechtstond. Zijn blauwe ogen gingen over wat er op het blad getekend was en een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. “Is dat mijn rug?” vroeg hij zachtjes, ook al was het helemaal duidelijk dat het zijn rug, hij had nog niemand zijn rug zo gespierd gezien. Hijzelf draaide zich nu naar het meisje en gaf haar schetsboek terug, niet echt wetende dat zij hem al een tijdje aan het volgen was. “Je kan mooi tekenen, ik kan amper een serieuze mens op een blad krijgen, want mijn geduld is beneden alle peilen,” zei hij al lachend terwijl hij zijn eigen tekening opraapte en het aan haar toonde, het was een tekening die net door een kleuter leek te zijn gemaakt. Zack glimlachte naar het meisje en hij trok zijn tekening terug om dan zichzelf voor te stellen: “Mijn naam is Zack, wie ben jij? Je lijkt me nieuw.” Hij had haar nog nooit hier gezien, dus dat gaf hem rede genoeg om te denken dat ze hier nieuw op de school was.

Er was iemand tegen hem aangebotst, vast een simple ongeluk. Het gebeurde wel eens vaker dat mensen niet uit hun doppen keken en zo tegen elkaar opliepen, om dan oftewel vrienden, of vijanden te maken. Niet iedereen was een grote fan van lichamelijk contact, niet iedereen vond het prettig dat er iemand zo plots hun persoonlijke ruimte binnendrong. Maar Zack leek er alles behalve problemen mee te hebben, zijn al warrige haar, stak nu nog meer alle kanten op en zijn blauwe ogen waren gericht op het meisje dat net op de grond was gevallen. Zou ze pijn hebben? Zou hij de moeite moeten doen om haar te helpen? Deze twee vragen spookten door zijn hoofd en hij was er vast van overtuigd dat zijn tweede kant hem toesprak, als een duiveltje op zijn schouder dat hij het liefste als een vervelende mug van zijn schouder wilde tikken. Maar de jongeman wist goed genoeg dat die stem in zijn achterhoofd rotsvast zou blijven, als een vervelende bromvlieg die zijn weg niet meer uit de kamer vond. De wind speelde ondertussen een spelletje met zijn zwarte haren die vrolijk meedansten op de maat die de wind voor hem bepaalde. De flinke jongen van twee meter ging door zijn knieën terwijl zijn getintte hand de schetsboek opraapte, zijn blik viel meteen op de pagina die open was gevallen. Op het blad stond een rug getekend, ruwe schetsen van een artieste die wist wat ze deed en het ook vast graag deed. Het compliment gleed sneller over zijn lippen dan da thij eigenlijk had verwacht, het ging net al haast automatisch, maar Zack had al snel genoeg door dat zijn andere kant hier zich serieus mee aan het bemoeien was. Dit was alles behalve fijn, alsof hij een permanente babysit in zijn lichaam had zitten die met een alziend oog alles in het oog aan het houden was. Ondertussen had Zack de schetsboek terug gegeven en het meisje met de muts en de sjaal zei dat het hem misschien wel was maar het was best overduidelijk dat hij het was, want wie had in godsnaam zo’n brede schouders hier op deze school?
Met een lach had hij zijn eigen krabbeltjes opgerapen en ze aan haar overhandigt, om aan te tonen dat ze honderden malen beter was dan dat hij ooit zou zijn, zeker met hoeveel geduld Zack had voor zo’n dingen. Maar toch leek het meisje aardig van aard te zijn, ze zei nog gewoon dat het niet slecht was, alleen wat abstract. Zack had zich ondertussen voorgesteld en dit deed ook het meisje, dat niet meer gewoon het meisje met de muts en de sjaal was, maar nu Eve zou noemen in zijn ‘boekje’. "Maar jij lijkt me een oude rot op deze school, dusseuh kan jij me vast wel wat over deze plek vertellen?" vroeg ze en hij knikte. “Dit is dus Starshine Academy, een school voor magisch begaafde tieners en ja,” hij lachte kort omdat hij eigenlijk niet echt wist wat er nog meer te vertellen viel. “Iets wat jij wilt weten van deze plek?” vroeg hij ten slotte dan maar, zodat ze niet meer met vragen zou zitten tenminste.