De ochtend was stralend begonnen en buiten op een zanderig stukje waar iedereen overheen kon lag een reuzen hagedis op gerolt met iemand in het midden die een dunne deken over zich heen had getrokken. De gewoonte om buiten te slapen was Luna in de afgelopen 22 jaar nog steeds niet afgeleerd. Nee, ze vond het juist heerlijk. Op Erd deed ze dat ook in het zuidelijke gebied waar haar Opa en de andere van het Gayaisen stam leefds. De meeste sliepen natuurlijk in tenten of tipi's. Luna sliep liever bij Claw vaak ook nog eens in haar dierlijke vorm, maar nu sliep ze in haar menselijke gedaante en de ochtend zon wekte haar. Luna kreunde zachtjes en probeerde onder de deken te kruipen, maar de dunne deken liet gefilterd licht alsnog op haar ogen komen. Claw gromde even zachtjes omdat hij wakker werd en rolde zich uit waardoor Luna alleen op de zanderige grond achter bleef. Ze bromde zachte Gayaise vloek woorden toen ze merkte dat haar huisen rijdier haar in de steek liet. Ze opende haar safier blauwe ogen en duwde de deken van zich af. Haar bestelling aan lading afgekeurde ijzerhoudende rotsen zouden straks aankomen en die wilde ze zelf graag naar haar trainings plekje brengen. Claw kon er ook een paar mee dragen, maar dan ook wel de lichste. Ze wist niet dat ze vandaag voor een leuke verrassing stond die ook nu landen zou. Luna klopte de deken uit toen ze eenmaal recht stond en vouwde hem netjes op. Eerst maar even een doush gaan nemen. Claw duwde tegen haar schouder en hij wist dat ze haar thuis miste. In vergelijking tot alle aarde leerlingen was zij de enigste uit de Gayaisen stam. De meesten gingen daar naar school, maar het zou leuk... nee geweldig zijn als een van haar Opa's stam hier naar school zou gaan? Terwijl Luna richting het school gebouw liep kwamen door een tijdelijke spreuk pilaren van steen uit de grond en werden steeds hoger tot Luna zo door haar raam naar binnen kon lopen. Daarna zakte alle stenen pilaren weer de grond in. Ze legde de deken op een van de stoelen en liep door naar de badkamer waar ze een snelle doush nam om zich daarna af te drogen en aan te kleden. De schuttel zou al bijna hier moeten zijn? Ze keek even door het open raam en zag een kleine vuurbal nog hoog in de lucht bewegen. Een kleine glimlach was op haar lippen voor ze via de trap Cruinne weer verliet. Hoewel haar pas kalm maar toch had Luna een vlot loopje. Ze wist dat in deze toren nog meer LM woonden, maar ze had het nog niet kunnen en een beetje durven te bezoeken. Voor nu was die lading slechte Ijzer. De andere trappen van de school waren een makkie en ze keek even rond of niemand in de buurt was. Ze zag geen levende ziel en nam plaatst op de leuning van de trap en gleed in een goede balans sneller naar beneden dan ze omhoog was gekomen. Het was leuk en ze kon een kleine vreugde keet niet inhouden. Toen ze bijna beneden was maakte zij zich klaar om eraf te springen. Luna zetten zich af en landen bijna prima op haar voeten. De vloer was spekglad. Ze hadden die gisteravond kennelijk nog in de boenwas gezet. Maar dat deed haar even met haar armen zwaaien en haar voeten snel heen en weer bewegen tot Luna stil stond. Ze zuchten even van opluchting en liep rustig naar de grote voordeur van de school. Het landings platvorm was een halve kilometer verderop en aangezien die evenwicht dans van haar enige minuten hadden gekost kon Luna het beste er naar toe joggen. Dat deed ze dan ook. Niet te snel, maar Luna behield er een goede snelheid aan. Ze moest Claw ook nog mee krijgen en floot een apart hoog wijsje. De grote hagedis tilde zijn kop op en rende in haar richting. Luna grijnsde naar het dier en die knikte lichtjes zijn kop. Zo kwamen ze dichterbij en dichterbij de bijna landende schuttel. Luna wist heel goed dat ze straks even moesten wachten en dat vond ze niet erg, want het was begrijpenlijk om te wachten tot de schuttel tot stilstand was gekomen. Anders verbranden je levend. Claw keek op nar de schuttel en knorde ontevrede. 'Rustig maar. We vertrekken niet. We gaan hooguit wat verslepen.' zei Luna en klopte op de wang van haar rijdier. Ze stopten bij een bankje dat een eindje van het platvorm stond waar Luna op ging zitten en Claw naast ging liggen. Hij snapte niet hoe mensen zich vrijwillig is die space-doodskisten konden laten vervoeren. Hij huiverde al bij de gedachten aan reizen, maar nu was het iets anders. Claw keek wel de hele tijd naar de schuttel die zich aan het kijken, die zich aan het klaar maken was om te landen.

(Trey)