Benedictus qui venit

Don't blink at the weeping angel

In totale stilte had hij er even naar gestaard, witte letters in kalk die hem onbehaaglijke momenten uit zijn jeugd lieten herbeleven - al dan niet zonder het hele fiasco waarbij de broek van zijn heupen werd getrokken, of hij later op die dag aan klimrekken werd vastgebonden, of met zijn hoofd in een toilet werd gedrukt. In totale kalmte had hij de prangende woorden (natuurlijk naar hem gericht) daarna van het bord geveegd, één strakke soepele haal van de wisser. In totale kilte had hij zich vervolgens omgedraaid, zijn goudgele ogen als de priemende blik van een roofdier dat in aanvalshouding stond glijdend over de jeugdige gezichten, sommige met op elkaar geperste lippen om een proest binnen te houden, maar de meeste bewegingloos en onaangeroerd. Moeiteloos orde houden was zijn ding. Eén blik en hij legde je het zwijgen op. Maar wee zijn gebeente als hij hen de rug toekeerde. Dan manifesteerden de roddels zich van een klein lopend vuurtje tot een vulkaan, door valse loszinnige monden gehoor gevend aan de begrippen die eerder nog op het bord hadden gestaan. Schoft. Krijg de Raziaanse Rode Hond. Wie heeft deze kinderlokker gezien? (met een slechte profielschets van zijn gezicht eronder). Nog een tekening van een geslachtsdeel hier en daar. Lachwekkend. Ogenschijnlijk een misselijke grap van één van de nieuwe instromers, die geen idee hadden met wie ze te maken hadden. Nog niet, klaarblijkelijk. Met een opengeslagen boek op zijn handpalm had hij een blik over zijn schouder geworpen terwijl hij zijn aantekeningen op het bord schreef, het krijtje zwevend voor de materie. Zijn scherpe blik had al gauw enkele gezichten geregistreerd die voorover gebogen met elkaar zaten te fluisteren, te lachen, en misschien wel te concipiëren. Soms was het zo leuk om hem te stangen dat er een vloedstroom aan rauw, giftig sarcasme uit kwam. En dat vonden de leerlingen prachtig. Hij minder, omdat hij het er totaal niet bij kon hebben. Het ging van je; 'in and out. Breathe. Stay strong. (I'm trying). Stop rotting. Be a strong man. Grin and walk away'. Maar niet vandaag; hij had zich totaal laten gaan en zich niet meer in de hand gehad. Een vicieus patroon. Ze waren cyclisch van aard, maar nooit goedaardig.

'Godverdomme!' Kleine speekseldruppeltjes druilden tussen zijn opeen geklemde tanden door en het sissende geluid kaatste tegen de ruwe stenen muren van de gymzaal. Daarna stootte hij nog een aantal ongearticuleerde klanken uit, die geen woorden waren.

Hij kliefde niet alleen de lucht met zijn lijf, maar ook met de aanwijsstok die hij, voor hij het wist, met alle verzamelde kracht in een arm door de lucht zwiepte. Een luide pets volgde, een wang sprong open. Verbouwereerd hadden ze hem aangestaard, alsof dit agressief-non-verbale resultaat zo vreemd was en woorden op het bord kalken doodnormaal was en zijn privé-leven beschimpen zo legaal was. Want dat was wat ze hadden gedaan en wat de bekende druppel was geweest die de emmer deed overlopen. Vulgair en onbeschroomd hadden twee van hen een toneelstuk opgezet, over zijn bureau zogenoemd tegen elkaar aan rijdend. 'Annie, Annie, jij bent hier de jongste, lekker toepasselijk - kom hier.' Dat was wat er werd geroepen en Annie luisterde, om in de zogenaamde rol van zijn overleden vrouw te kruipen. 'Heb je haar zo vermoord? Het was één van je leerlingen, toch. Hoe vaak? Hoe lang? Vast vaak genoeg totdat je op haar uitkeek. Ja, toch? Ja, hè?'
Een typisch geval van verkeerd geïnformeerd zijn, van roddels die zich ontpopten tot vettige leugens zoals ze dikgedrukt in de privé-bladen stonden. Het was waar dat hij haar in zekere zin de dood had in gejaagd, maar hij zou haar nooit eigenhandig het leven kunnen ontnemen. Hij had meer van haar gehouden dan hij in woorden kon beschrijven. Haar dood had hem met ravenzwarte vleugels de trauma's gedragen waar hij vandaag de dag nog last van had. En dat, die kleine act, die grove woorden, het had hem tot een niveau van razernij gebracht die de spiegel van zijn kalme kilte in duizenden stukjes brak. Les abrupt afgelast, joch met een bloedende wang naar de ziekenzaal, het lokaal dat binnen een minuut overhoop werd gehaald. Hij had zichzelf een belofte gemaakt dat hij niet zomaar de controle zou verliezen, dat hij zijn maskers ophield, alles voor zijn imago - en die belofte had hij gebroken. Zijn hoofd, zijn geest, zijn hart, had stampvol gezeten met frustraties die vervaarlijk aan de oppervlakte borrelden en die moesten eruit.

Jezus Christus Savador, je masker weg voor een dag betekent niet je gehele scala kwijt voor het leven. DULD HET EN TROTSEER HET, jij schijterige klootzak! De lucht in met die zooi. Eruit met die drift. Dat was toch je bedoeling? Zijn armen trilden onder het gewicht van de halter die hij in zijn sessie van skullcrushers omhoog tilde. Hij kermde en zijn ogen knepen zich dicht terwijl hij het ding van zich afgooide, gevolgd door een kreet die hij vanuit het diepste van zijn borst naar buiten stootte, maar die half verloren ging in zijn gierende ademhaling en eindigde in gekuch. Zijn armen tintelden en in zijn pijnlijke broze rug leek hij haast een holling te hebben gedrukt onder dat gewicht. Gek, eigenlijk, hoe een mens uiteindelijk zo gemakkelijk naar het randje werd gedreven. Om je rot te lachen.    

- Krissssss

Hij kon zich in zijn eigen eindeloze, goddeloze spiralen van zijn gedachtegang niet meer herinneren hoe of wat, wie of wanneer. Voor even was daar enkel de uitputting die bezit nam van zijn geest, een figuurlijke Zuid-Raziaanse woestijn die zich kilometers voor hem uitstrekte en die hij door diende te ploegen, zijn benen als lood en zijn waterzakken leeg. Zijn borst, vochtig en bezweet en het loszittende shirt dat hij droeg gretig vastzuigend aan de huid, veerde op onder zijn ademhaling met lange, hijgende uithalen. Terwijl hij daar nog enkele minuten op de halterbank bleef liggen om op adem te komen - iets dat onontbeerlijk was met zijn verslechterde fysieke staat, en mede met de multiple sclerose die hiervan de oorzaak was; er zou een zwarte waas voor zijn zicht trekken als hij onmiddellijk opstond, met een misselijkmakende duizeligheid van dien - zijn ogen gesloten, functioneerde zijn hoofd als een meelmolen die de overpeinzingen maalden tot een dikke brei waar hij niet meer aan ontkwam. Eén loodzwaar aanvoelende arm viel dwars over zijn buik en hij staarde naar het plafond, en de dwarrelende stofdeeltjes in de gouden straal zonlicht daaronder. Was dit hetzelfde principe als een ridder die in alle vernedering deerlijk zijn ondergang tegemoet ging en zich gedwongen voelde om veel, veel sterker te worden, al dan niet mentaal? Hij was al sterk. Hij was de sterkste persoon die hij kende. Verdomme, hij zegevierde vierentwintig zeven. Waarom konden zij hem op deze momenten dan zo belachelijk zwak laten voelen? Zeldzaam, dat wel, immers was het voor het oog van buitenaf altijd een kwestie van een man die van alle kanten bestookt werd met harken en speren wanneer het hem betrof, eentje die alsnog geen kik gaf en flegmatiek de andere kant op keek, al zouden ze zijn ruggengraat uit zijn skelet rukken. Maar het feit dat die zeldzame momenten er wel waren was al erg genoeg. Het mocht niet en het kon niet. Niet door toedoen van de simpele, vileine mensen uit het klootjesvolk.
Zijn smalle lippen persten zich wrang op elkaar terwijl hij zich in een half zittende positie omhoog werkte, zijn kille, maar nietsziende blik turend door de verlaten zaal. Hij hijgde nog licht na. Zijn normaal zo onberispelijke donkere lokken zaten door de war, alsof hij net uit bed was gekomen na het signaal van zijn alarm die om zes uur stipt door zijn slaapkamer schalde, en zelfs zijn sikje oogde ietwat verstrooid. Sporten in de vorm van intensief trainen was niet zijn ding; hij had het tijdenlang gedaan in zijn jongere twintigenjaren, toen de MS zich nog niet op enige mate aan zijn gewrichten had vergrepen. Liever verkoos hij het hanteren van zijn rapier boven krachttraining, maar hij had een uitlaatklep nodig gehad, en daarbij gold: hoe zwaarder, hoe beter. De schedels inslaan van zijn leerlingen was nu niet zo gewenst, hoezeer dat ook een betere uitlaat zou zijn geweest. De beste van allemaal.  

De zwaartekracht trok als een zeurende last aan zijn spieren toen hij langzaam opstond, een hand stevig omklemd om de rand van de halterbank ter ondersteuning. Alsnog te snel. Een zwarte waas trof hem als een klap in zijn gezicht, en hij was geforceerd een kort moment te nemen om de opkomende misselijkheid te laten afzwakken. Het was een onwenselijke klaarte dat hij met de dag ouder werd. Afwezig stiefelde hij door de zaal rond, bukte hier en daar om een haltergewicht op te rapen, en maakte de boel vrij van sporen van zijn aanwezigheid. De lichte zweem van zweet drong zijn neusgaten binnen toen hij door zijn hurken ging om zijn rapier van de grond op te pakken. Er verscheen een nukkige frons tussen zijn wenkbrauwen bij de gedachte dat hij een douche zou moeten nemen, afwijkend van zijn eigenlijke routine. 's Morgens en 's avonds, nauwgezet, maar in verband met zijn waterfobie hield hij het daar ook liever bij. Diva had altijd bij de deur van de badkamer gezeten als hij gebruik maakte van de douchecabine. Ze poetste haar wapens schoon tegen de wand of zat daar neuriënd op een stoel als een soort mentale support voor hem, wetende dat hij het diep van binnen erg waardeerde, ondanks zijn kille afstandelijke houding als hij met een handdoek om zijn heupen geslagen de stomende badruimte uit kwam. Getroffen door een kleine steek in zijn hart en met grote tegenzin, drapeerde de mijmerende Shadraan de handdoek die hij bij zich had over een schouder en liet de zaal achter voor wat hij was. Hij wilde halfnaakt leunend tegen zijn kussen ontspannen van een glas wijn in zijn kingsized bed en deze dag wegdrinken, compleet vergeten. Spijtig dat zijn geheugen waterdicht was voor de alcohol.    

Hij was nog volledig verdwaald in de labyrint van zijn gedachtegang toen hij de deur van de kleedkamer opende. Zijn blik was onder de bekende bedenkelijke frons op de vloer gericht terwijl hij de ruimte betrad, en meteen weer stil bleef staan nadat zijn ogen de baan naar boven volgden. De adem stokte hoorbaar in zijn keel. Wat hij daar in beschouwing nam, midden in de zompige ruimte - of hij nu wilde of niet, was iets dat hem tegelijkertijd met domme verbazing trof en zijn hart in koortsachtige verstomming over zichzelf liet struikelen, niet wetende of het nu een tel stil moest blijven staan of al roffelend een panische opus op een oorlogsdrum moest maken, als struikelend van een hoge trap voor het bij de laatste trede een harde smak op de grond maakte. Dit was een fantoom uit zijn perverse droombeelden, een waargeworden hersenschim die hem deed ontwaken of hem uiteindelijk zweterig in slaap zoog met zijn penis boven zijn broekrand. In ernstige verbijstering zocht hij met zijn schouder steun tegen de deurpost, een diepe frons zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen, zijn ogen vastgepind op de bescheiden, hoewel welgemaakte borsten en zijn mond half open, maar voornamelijk, vooral compleet wezenloos wat hij in godsnaam met de situatie aanmoest. Beneden voelde hij de prikkelende hitsigheid, en boven broeide er de leegheid. Daartussen claimde de verwarring ongewenst veel ruimte. Twee polen die zich onomstotelijk tegen elkaar verdrongen, en god, wat kon hij doen - wat moest hij doen? Naakt, vrouwelijk schoon had hij al meer gezien dan hij op zijn vingers en tenen kon tellen en hij was wel iets meer gewend voor hij binnen een minuut al gereed was om bovenop een vrouw te klimmen, werkelijk waar, maar het was het plotselinge in combinatie met de gebeurtenis van vandaag, en alles dat met die herinnering te maken had dat hem van zijn stuk bracht. Het was de verrukking van zijn libido, en in zijn verrukking kon hij alleen maar staren.

Benedictus qui venit

All sins cast long shadows

Plotseling, terwijl hij daar vervuld met verrukking in de deuropening stond te staren, werd hij zich klam en rillerig bewust van het bekoelende zweet op zijn lijf, en van iets anders. De heldere stem die hij herkende als in een ergerlijke irritatiefactor uit zijn lessen schalde in een prikkelbare conversatie met haarzelf door de bedompte ruimte, maar het klonk hol en echoënd, leek van ver te komen; alsof het geluid niet de gewoonlijke snelheid had en kilometers moest reizen voor het zijn gehoorgang uiteindelijk bereikte. Toen rezen er likkende vlammen op en viel het knellende shirt in flarden van haar af, de rest van haar lichaam exposerend. De naschroeiende stukken stof dwarrelden als vreemde sneeuwvlokken naar de grond, en daartussen doemden zijn in ontsteltenis starende ogen op. De vlammen gloeiden in de reflectie nog na tegen zijn goudgele irissen, veel te intens dan de bedoeling was. En zij staarde terug. Hij kon er niets aan doen. Ook hij was maar een man. En mannen dachten aan dingen. Dingen waar hij onontbeerlijk opgewonden van werd, ook al wilde hij het in dat ogenblik niet. Het was al vaker publiekelijk gebeurd, het was zelfs een keer gebeurd voor de klas - en, niet bepaald klein geschapen, was het zichtbaar geweest, die bult van schaamte knellend tegen zijn pantalon. Al was die drift in werkelijkheid maar een kromming van dertig graden, nog niet eens op een hoogtepunt. En het was niet alsof hij het dan even ongedaan kon maken. Een lichamelijke reactie, niets meer. Wat eigenlijk doodnormaal was, werd dan binnen een fractie van een seconde morbide van aard. Maar hij kon er niets aan doen.  

De zweterige lucht die in de kleedkamer hing, voelde zwaar en drukkend aan, maar de aanzwepende spanning sneed erdoorheen als een gescherpt mes. Het staren was hij gewend, was één van zijn gebruikelijkheden om onrust in zijn gesprekspartner te planten en intimidatie te laten ontkiemen. Dit was een heel ander soort staarsessie die hij niet meer hoopte mee te maken. Tien seconden precies. Dat was hoe lang het duurde voor de voelbare emotionele donderkoppen de ruimte in kwamen gerold en uitbarstte in een orkaan die de naam Krissandra droeg, met het zwaarste blauwe vuur uit flitsende wolken die een razende jonge vrouw voort kon brengen. Het enige wat uit zijn mist boven kwam drijven, was om zich zo snel mogelijk uit de kleedkamer te begeven. Eveneens als een ree die sierlijk en galant, maar tevens in duidelijk voelbare doodsangst, wegsprong door de poedersneeuw die als een regen achter zijn hoeven bleef klieven, en hopend dat die regen nooit overging in een regen van bloeddruppels bij het oorverdovende schot. Dan hield de wereld zijn adem in. Het was werkelijk de enige optie die in hem opkwam en hij gaf er onmiddellijk gehoor aan, nietwetend wat hij anders moest doen in deze situatie.  

Vochtige lokken donker haar sprongen uit hun toch al verpeste model op het exacte ogenblik dat er een damessportschoen tegen zijn achterhoofd knalde, gevolgd door een regen van zilveren zweetdruppels in een straal zonlicht bij die impact. Het flesje water dat hij strak tegen zich aan had gehouden, gleed tussen zijn verslappende vingers door en spatte open op de vloer. De onderste pijpen van zijn gemakkelijk zittende broek werd ermee doordrenkt. De zolen van zijn grijze, stoffen instappers glipten over de ondiepe waterpoel en onder hem vandaan, en hij stak zijn handen uit, klaar om zijn val te breken. Ze kliefden door de lucht voor zijn onderarm uiteindelijk op harde wijze steun vond op de rand van één van de kleedbankjes, waar zich later die avond een flinke blauwe plek zou vormen. Dat alles was in een fractie van een seconde gebeurd, sneller voor zijn gevoel misschien, maar leek zich te geschieden in een theatrale scene die in dynamisch slow-motion afgespeeld werd. De lucht gierde beverig door zijn keel en kwam naar buiten in onregelmatige ademstootjes terwijl hij zijn rapierschede pakte, zijn schoenen en zijn tas, de deur openzwaaide en bijna naar buiten viel voor hij deze met een harde klap achter zich dichtsloeg. En hij rende weg van zijn zonde; één van zijn zonden, op zijn minst. Maar het was niet de angst, noch paniek. Het was eerder een onrust als een uitbarstende vulkaan dat één van zijn ondeugden hier en nu bloot werd gelegd. Het kon moeilijk begrepen worden als je naam niet Savador was en je geen imago als muur had om je achter te verschuilen, dat je je niet al teveel schuldig had gemaakt aan het uitwringen van de angsten van een kind en daar met een vuile glimlach aan terugdacht terwijl je je eigen collectie van getrokken melktandjes bewonderde onder het genot van een glaasje wijn, of wanneer het flikflooien met minderjarige meisjes je niet bekend was en de verontrusting dat ze op een dag aan de deur van je peperdure villa zouden staan om je eigenhandig de keel dicht te knijpen, met de prangende gedachten in hun achterhoofd wat je ze ontnomen hebt voor je eigen weldoening. Het ging (ondanks dat hij het zo goed mogelijk wilde bemantelen) onder de gefluisterde naam Luxuria.    

//Topic finish, I suppose?