Kale liep met rustige passen naar de lerarenkamer. De pijn aan zijn been was zo goed als verdwenen. Hij mankte veel minder en hoefde ook haast niet meer zijn kruk te gebruiken. Hij duwde de deur van de lerarenkamer open en legde de map met papieren op een tafel neer. Hij voelde iets tegen zijn voet tikken en zag bij zijn voet een kogel liggen die ertegenaan gerold moest zijn. Kale raapte de kogel op en bestuddeerde hem kort. Hij liet hem even heen en weer rollen in zijn handpalm. Lang genoeg om te weten dat dit geen normale kogel was. Maar eentje die hol was van binnen en een of andere substantie bevatte. Kale keek op bij een klapperend geluid dat van een raam afkomstig bleek te zijn. Waarom het raam open stond was hem een raadsel. Met stevige pas liep hij naar het raam en sloot het met een bruusk gebaar. Bijna direct daarna hoorde hij achter zich de trekker van een revolver. Hij draaide zich met een ruk om en staarde recht in twee donkere ogen die hem rustig maar ijzig aankeken. De persoon had een uniform aan die veel weg had van dat van de Suasama. Maar toch was hij anders. Het behoorde aan een groep die de Suasama wilde uitroeien. Het was Kale nog steeds een raadsel waarom. De man, wat overduidelijk te zien was aan het postuur, hield de geladen revolver op Kale gericht, klaar om te schieten. Kale bleef hem strak aankijken. Zonder zijn blik van de onbekende man af te wenden schoof hij zijn voet dwars naar voren waardoor zijn lichaam schuin ging en de kogel hem op een haar na miste. Zijn arm waarvan hij de vingers gestrekt en tegen elkaar aan gedrukt had, schoot naar voren en raakte de man precies in zijn middenrif waardoor hij dubbelklapte. Kale trapte de man zijn wapen uit handen. De kogels vielen met harde klappen op de grond en sprongen open. Een soort donkerblauwe vloeistof kwam eruit gelopen. Kale ontspande, klaar voor een volgende aanval, maar de man was onvoorspelbaar. Hij schoot ineens overeind en sloeg Kale tegen zijn wang waardoor diens hoofd opzij vloog. Er kleefde wat van de donkerblauwe vloeistof aan de wingers van de man. Toen het in aanraking kwam met Kale's haarpunten verkleurde die naar blauwzilver. Nog voor Kale van de eerste klap bekomen was werd hij tegen de vlakte in het donkerblauwe spul gesmeten. Hij hoorde zijn belager achter zich en raam openen en ervandoor gaan. Zachtjes mompelde Kale iets wat een verwensing moest voorstellen voor hij zijn hoofd liet zakken, half buiten bewustzijn geslagen.

Als het aan hem gelegen had, had hij zich nooit in de lerarenkamer gewaagd. Savador haatte het koffiegeleuter, de hatende blikken en het gekwek van collega's. Hij had maar één keer in de lerarenkamer zijn pauze gehouden en dat was op zijn eerste dag geweest. Daarna had hij direct zijn spullen gepakt om zijn lunchlocatie over te plaatsen naar zijn kantoor of lokaal. Nu was het het geval dat op die zogenaamde lerarenverzamelplaats een aantal van zijn mappen nog lagen, tot zijn grootste spijt. Hij hoopte maar dat er op het moment niemand aanwezig was, zodat hij weer net zo onopmerkbaar kon vertrekken als dat hij gekomen was. Met forse passen en een nors gezicht, beende Savador naar de deur van de lerarenkamer en gooide die met een onnodig ruw gebaar open. Haast meteen merkte hij een blauwachtige substantie op de vloer op die zijn pas zwartgepoetste schoenen vervuilden, en struikelde hij haast bijna over een gestalte dat op de grond lag. 'Kale!' riep hij snauwend uit toen hij de persoon herkende. 'Ga je werk doen in plaats van hier een smurf liggen wezen! Dat je een clown bent betekent nog niet - ' Savador zweeg abrupt toen hij doorhad dat er iets goeds mis was; het blauwe spul, Kale die er als een halfdood dier bijlag, zijn haar dat niet meer groen was zoals het eigenlijk behoorde te zijn. Hij bleef even fronsend op zijn rivaal neerkijken en liep toen naar het openstaande raam om dat te sluiten. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij zo kalm mogelijk. Savador had zijn handen in de vensterbank gezet en bleef met zijn rug naar Kale toegekeerd staan om door het raam de omgeving af te speuren naar iets of iemand die dit alles veroorzaakt had en gevlucht was voor zijn of haar zonden.

Kale had moeite zichzelf bij bewustzijn te houden. Het was meer door de sterke lucht van de blauwe vloeistof dat hij bij zinnen bleef. Hij opende loom een oog toen hij een snauwende stem hoorde. Zijn blik was even was even wazig maar de stem had hij al herkend. Voorzichtig kwam Kale overeind, steunend aan de tafel. Hij voelde pijnlijk aan zijn hoofd. Hij opende zijn ogen weer. Zijn ene oog was lichtblauw gebleven. Maar zijn andere oog had een olijf kleur gekregen. Zijn haar was volledig zilverblauw gekleurd door de rare blauwe vloeistof. En overal waar de vloeistof met zijn kleding in aanraking was gekomen was de zwarte stof wit gekleurd. Hij keek Savador even aan toen hij vroeg wat er gebeurd was, zich niet echt beseft van zijn nieuwe uiterlijke veranderingen. 'Er was iemand in de lerarenkamer. Een man, ik weet niet wie ik zag alleen zijn ogen. Geen idee wat hij wou maar toen ik binnenkwam probeerde hij me te vermoorden' zei Kale half gelogen. Hij wist wat de man had gewild. Maar dat ging hij Savador niet aan zijn neus hangen. Dat waren Suasama geheimen.

Savador liet zijn blik voor de laatste keer nog fronsend over het schoolterrein gaan, maar kwam uiteindelijk tot de conclusie dat die persoon - wie dat ook mocht zijn geweest - allang de benen genomen had. Hij onderdrukte een spottend proestgeluid bij het horen van Kale's uitleg. 'En dat laat jij je zomaar overkomen? Even had ik me afgevraagd of Heer Deshas jou als zijn opvolger zou kiezen, maar ik zie nu in dat een mislukkeling als jij toch weinig zou kunnen betekenen voor het evenwicht van Kovomaka.' Met een ruk draaide hij zich weer naar Kale om en wilde teruglopen om dat blauwige spul te onderzoeken, maar hij stond na een stap weer stil, zijn wat verwijdde ogen beduusd gericht op Kale die duidelijk een uiterlijke verandering was ondergaan. Behalve zijn haar, waren ook de kleur van zijn ogen en zijn kleding veranderd. Een tijd lang kon hij niets meer doen dan hem alleen maar met halfdicht geknepen ogen van het diepe nadenken aanstaren. Met benende passen liep hij op Kale af. 'Ga eens opzij!' Hij duwde hem ruw aan de kant en knielde bij de plas van de blauwige substantie neer. 'Wat ís dit?' sprak hij zijn gedachten hardop uit terwijl hij zijn vingers in het spul doopten en de toppen naar elkaar toebracht om na te gaan of het kleverig was. Savador kon niet plaatsen wat het was, al wat hij eruit op kon maken was dat dit vast de oorzaak zou moeten zijn geweest voor Kale's veranderde uiterlijke kenmerken.

(Al die moeite gewoon omdat ik een nieuwe avatar wou xD)

'Ik leef toch nog steeds' zei Kale vrij bot tegen Savador. Wat nou? Hij had die freak die hem op zeep had willen helpen toch tegen gehouden? Hij leefde toch nog steeds? Hij durfde erom te verwedden dat, als Savador in zijn plaat had gestaan, hij dood was geweest. Hij keek Savador met een opgetrokken wenkbrauw aan toen hij plotseling stilstond en zijn pupillen zich verwijdde. Kale keek opzij naar de spiegel die tegen de wand hing. Zijn ogen werden voor een kort moment groot toen hij zichzelf zag. Zelfs de haartjes van zijn wenkbrauwen waren blauw zilver gekleurd. Zijn zwarte trui bevatte witte vlekken alsof er bleekmiddel op geknoeid was. Nog een beetje beduusd draaide hij zich om naar Savador die bij de blauwe vloeistof was neergeknield. Een kleine valse grijns verscheen om zijn lippen bij het horen van Savadors woorden. 'Ik wil niet veel zeggen Savador maar deze mislukkeling weet anders meer dan jij op dit gebied' zei hij zachtjes. Ook Kale knielde neer bij de blauwe substantie. Hij nam een klein beetje op zijn vingertoppen en rook er kort aan waarna hij zijn ogen sloot. 'Exodius Ilanuaris' sprak hij zacht de wetenschappelijke naam van het goedje uit. 'Een venijnig soort gif. Novaans wel te verstaan. Eigenlijk alleen maar vergif voor mensen die minstens één druppel Shadraans bloed bezitten. Maar het moet ingenomen worden om eraan te sterven. Anders geeft het alleen uiterlijke veranderingen weer' sprak hij kalm terwijl hij weer opstond. Dat zou wennen worden aan zijn nieuwe uiterlijk. Hier zat hij dus aan vast.

(Ik vind 'm wel tof heuwr ;D)

Savador draaide zijn hoofd met een ruk om om Kale over zijn schouder venijnig aan te staren en zijn goudkleurige ogen minachtend van zijn top tot zijn tenen te laten glijden. 'Inderdaad, maar vraag me niet hoe. Puur dom geluk,' reageerde hij op een hatelijke toon terug bij zijn botte woorden. Hij liet een luide laatdunkende snuif horen bij het zien dat ook Kale verrast leek te zijn met zijn nieuwe uiterlijke kenmerken. Zijn aandacht was al snel uitgegaan naar de blauwige vloeistof op de vloer. Het zag er gevaarlijk uit, maar was het dat ook? Als hij keek naar Kale's make-over zou hij denken dat het vrij onschuldig spul was. Savador probeerde Kale's neerhalende opmerking te negeren, maar kon het niet laten hem een vuurschietende blik toe te werpen. 'Houd je mond!' beet hij hem snauwend toe. 'Toegeven dat je een mislukkeling bent is lager dan gebrek aan kennis!' De frons tussen zijn wenkbrauwen werd nog iets dieper toen hij zich realiseerde dat hij zich zojuist bij het feit had neergelegd dat hij geen flauw idee had wat dit was. Dat was iets wat hij wilde voorkomen. Met een norse blik van de nawoede keek Savador zwijgend op naar Kale toen hij ook bij de plas neerknielde. Hij bleef roerloos toekijken hoe hij aan het spul snoof en de naam ervan uitsprak. De frons was inmiddels een diepe, oneindig lijkende gleuf geworden. 'Vuile Novanen!' bracht hij de scheldende woorden kwaad uit. Hij kalmeerde zich wat door langzaam in en uit te ademen en hielp zichzelf overeind. Toen hij daarna weer naar Kale keek stond er een kleine onhartelijke glimlach op zijn gezicht. 'Kon je niet toevallig een druppel binnenkrijgen, Kale? Wellicht moet ik wat concentratie van dat spul opnemen in een pipet en het heel per ongeluk onopzettelijk in je koffiemok laten druppelen,' sprak Savador met een geheimzinnige grijns. Het zou hem weinig kunnen schelen of het Kale boos kon maken of niet; zijn haat voor hem was in het hele schooljaar door nog amper een steek veranderd.

Kale lachte zachtjes om de woorden van Savador. Hij liet zich door die man altijd maar op stang jagen. Misschien moest hij het eens over een andere boeg gooien. 'Kennelijk weet je dan ook niet langer meer het verschil tussen sarcasme en gemeende woorden' lachte hij zachtjes. Kale keek Savador even aan. 'Ik ben onze meningsverschillen echt gaan warderen moet je weten. Ik heb sinds de middelbare school iemand niet meer zo gehaat' zei hij. Hij keek niet meer op toen Savador vloekend zichzelf weer overeind hees. Uit een geheim vakje in zijn mouw haalde Kale een injectiespuit tevoorschijn en vulde hem voor de helft met de blauwe vloeistof. Hij deed zorgvuldig het dopje weer op de naald en stond op terwijl hij de spuit weer opborg. Hij hoorde Savadors woorden maar weigerde zichzelf op de kast te laten jagen door die man. 'Zou je dat durfen?' vroeg hij zachtjes waarna hij opkeek. Met zijn handen op zijn rug ineen geschoven bleef Kale Savador kalm aankijken. 'Ook als je weet dat ik van vergiften en dranken meer verstand heb en waarschijnlijk iets kan maken dat geur-, kleur- en smaakloos is?' vroeg hij zachtjes terwijl hij dichterbij liep. Vlak voor Savador bleef hij stilstaan en bleef hem recht en onbevreesd aankijken. 'Want als ik in jouw schoenen stond Savador, dan zou ik niet teveel proberen' zei hij zachtjes.

Savador staarde Kale hatelijk tussen zijn steile lokken door aan, liet zijn blik minachtend van top tot teen over hem heenglijden alsof hij één of ander walgelijk gedrocht was. Hij kon nauwelijks geloven dat die vent hem nu gewoon stond uit te lachen. Hij was het schoolhoofd, zijn baas! De man van één van zijn topleerlingen op het gebied van de Suasama. De toekomstige Heer der Duisternis. Hoe durfde hij hem zo te neer te halen alsof hij iemand van zijn lagere niveau was? 'En kennelijk weet jij niet wat grenzen zijn en is je de trap in rangen niet bijgebracht!' viel Savador snauwend tegen zijn rivaal uit. 'Globaal gezien zou ik een centraal aspect zijn - en jij echter maar een klein miezerig stofdeeltje dat nog haast geen deel uitmaakt van deze verraderlijke wereld,' voegde hij er sissend aan toe. 'Ooh, insgelijks, Kale. Dat is een waar pak van mijn hart; ik ben blij dat je zelf nog toegeeft dat ik waardig genoeg ben - dat ik voor je besta - om gehaat te worden,' sprak hij nijdig. De fronsende gleuf in zijn voorhoofd werd dieper en nam een bedenkelijke uitstraling aan bij Kale's zachte vraag. 'Het zou me een daad zijn die me in positieve zin levenslang zou bijblijven,' luidde zijn al net zo zachte antwoord. Savador zweeg toen Kale zijn woorden vervolgde, bleef hem strak aanstaren toen hij dichterbij kwam en vlak voor hem tot stilstand kwam. Hij liet iets horen dat leek op een korte, spottende lach en bracht zijn gezicht dichterbij, zodat zijn voorhoofd haast tegen dat van Kale rustte. Zijn borst en de rest van zijn bovenlichaam stak hij daarbij intimiderend ogend vooruit. Met een dreigende blik priemde hij in de twee verschillende gekleurde ogen voor hem. De vurige haat was duidelijk in het netwerk van goudkleurige lagen waaruit zijn irissen leken te zijn opgebouwd te zien, en zijn smalle pupillen accommodeerden op die reactie, waardoor ze als flinterdunne spleetjes in zijn ogen kwamen te liggen. 'Geef me één specifieke reden waarom niet,' zei Savador zacht en al net zo dreigend terug als zijn blik en houding lieten zien. 'Ik beschik over roem, faam en krachten die jij niet bezit. Ik heb een sterke band met Heer Deshas en dichte contacten met diens aanhangers. Ik heb een vrouw en twee kinderen die later in mijn voetsporen zullen treden. En wat, als ik vragen mag, heb jij Kale?' Zijn mondhoeken krulden zich om tot een klein, maar vals grijnsje na die woorden. In een langzaam proces, alsof Savador nog extra langer wilde genieten van dit, voor hem, neerhalende argument.