Aktetas in zijn linkerhand geklemd, rechterhand zo nonchalant mogelijk langs zijn zij. Het was maar goed dat hij zichzelf met zijn linkerhand had leren schrijven, anders was hij nu zo ongeveer hulpeloos geweest. Leraar was nu niet echt een vak waarbij je weinig schreef en ergens hield hij wel van schrijven; vitten tegen papier, heerlijk, het praatte immers nooit terug. Op papier kon je overdenken, schrappen, je kon zo vaak veranderen als je wilde. In een directe toespraak moest je 100 procent zeker zijn van de waterdichtheid van je commentaar en de manier waarop je het bracht, je moest de toon van je stem aanpassen, je moest met praktisch alles rekening houden. Zelfs lichaamstaal deed mee. Hij was er heel goed mee bekend en veel mensen zouden zich vast afvragen wat een politicus als hij hier voor de klas deed. Niet dat mensen zijn gezicht zouden herkennen; hij was alweer 'twee jaar oud', twee jaar geleden was hij onder het mom van zijn gezondheid de politiek uitgeschopt. Ze vertrouwden zijn oordelen niet meer. Was het dan echt zijn schuld dat hij zich net zijn vader gevoeld had op die positie als invloedrijke adviseur en dat die gedachte hem misselijk van verdriet maakte? Hij mocht dan zo'n stenen uitdrukking hebben, zo'n stijve houden; hij had heus wel gevoelens. Maar dat was nu niet hetgeen wat de leerlingen moesten leren. Hij ging vandaag les geven, voor het eerst. Wat zouden de studenten ervan vinden? Na de verdwijning van de vorige lerares - hoe heette die eigenlijk? - al vrij snel een nieuw iemand. Nou ja, hij had zijn omscholing succesvol afgerond en had deze vacature als een kans gezien. Mooi dat hij aangenomen was, de eerste les was ook al klaar. Het lokaal was wel wat wanordelijk, allemaal gezellige groepjes. Niets daarvan, gewoon in stellen van twee. Leerlingen moesten opletten, niet kletsen!
Sebastian begon de tafels te verschuiven, wat lastig ging met maar één hand, maar hij deed het toch. Doorzettingsvermogen, koppigheid. Hij had het. Daarna schreef hij in resolute, krachtige letters zijn naam op het bord, samen met het onderwerp van de les. Genezing. Daar was hij immers de expert in, samen met Claus, na hun langdurgige onderzoek dat toch hun vader niet had kunnen redden.. Marcus Sebastian Ström, dat stond er. Mooi. Ze zouden het maar beter onthouden en hun huiswerk maken. En op tijd komen, de bel rinkelde, mooi. Hij was klaar. Sebastian ging bij de deur staan en wachtte op de leerlingen, hopelijk waren het er genoeg om een interessante les te starten.

Zijn ogen heen en weer schietend, ongeduldig als hij was. Hij wou zijn lessen krijgen, was hier niet gekomen om niets te doen. Hij was jusit aangekomen, en hij had nog geen gesprek aangevraagd. Iets zei hem dat dat wel handig zou zijn, maar hij deed het toch maar niet. Wat maakte het uit dat hij wist hoe de school in mekaar zat, dat hij wist wie de HeadMaster was? Niets in zijn ogen, hij zou nog wel genoeg kansen krijgen om dat uit te vissen. Hij kon nog altijd op onderzoek uit, als hij het wou, zou hij het wel te weten komen. Maar goed. Hij was op weg naar zijn eerste les, lightmagic natuurlijk. Hij was volbloed Novaan, met Novaanse.. ouders. Zijn ouders. De zoveelste keer dat hij een probleem had met het enkel denken aan hun. Maar goed, wie waren ze? De mensen die hem hadden opgevoed, aan wie hij het het meeste te danken van wie hij was? Of de vrouw die hem in de steek had gelaten, en de man die in de oorlog was weggestuurd? Hij wist het niet , maar beiden hadden ze een grootste impact op zijn leven gehad, de ene opbouwend, de andere vooral verwoestend. Maar dat had hier niets meer mee te maken. Hij was gelukkig, hij zou gelukkig worden op StarShine Academy. Hij had zichzelf niet zoveel pijn gedaan om dan hier een beetje triestig over thuis zitten na te gaan denken. Nee, hij verbood het zichzelf, hij moest gelukkig zijn. Legde het zichzelf voor. Maar nu moest hij zich concentreren op de lessen. Hij had tot nu toe alleen nog Light Magic uitgeprobeerd, was zelfs een beetje bang geweest voor de rest. Maar hoe moest het ook? Misschien was het wel logischer geweest als hij alles had beoefend, zeker vanwaar hij vandaan kwam, maar het was nu eenmaal niet zo gegaan. En hij moest het maar accepteren. Maar in deze les zou hij laten zien wat hij kon, alles geven wat hij had, uitblinken boven de rest. Het ging ergens wel boven zijn principes uit, maar het kon hem voor het moment even niets meer schelen. Wie het kon het wel nog schelen? Niemand niet? Nikolai produceerde een vage glimlach en liep verder. Zijn briefje zei hem dat hij hier naar rechts moest, en hij ging zijn weg verder. Hij had tot nu toe geen problemen gehad te verdwalen, maar hij nam dan ook alles snel op. Sommigen zouden het leuk vinden hem zien te verdwalen, maar die mensen hadden maar pech.De bel ging en hij ging het lokaal binnen waar volgens hem de les moest zijn. En ja, hij zag al een paar andere leerlingen, en de leraar. Hij had zijn naam op het bord geschreven, interessant. Nikolai keek er een tijdje naar, en liep toen op hem af. Hij kon zich maar beter voorstellen nietwaar? Niet dat de leraar zijn naam zou onthouden, maar het zou blijken van beleefdheid, en dat moest hij laten merken. Een goed opgevoedde jongen, zonder verleden. Zonder iets. Normaal. Maar nu moest hij zich even concentreren op Master Sebastian. Of hoe hij hem dan ook moest noemen. 'Goededag meneer, ik ben Nikolai, ik ben nieuw hier.' Stelde hij zichzelf vlot in een zin voor. Oja, hij had het wel geleerd, hoe hij zich moest gedragen, en het zat niet zo ver weg, al zou dat met de tijd wel verstijken. Hij knikte even, en liep naar zijn plaats. Nikolai schonk geen aandacht aan de anderen, en ging zitten. Zijn blik naar voren, handen zorgvuldig samen gevouwen, wachtend op de eerste die de moed had hem aan te spreken. Zijn tas naast zijn tafel, maar hij nam de moeite niet om er iets uit te halen. Hij wist dat als het moest, hij het wel zou horen.

Kort, maar ik moest weg, sorry

Haar voetstappen klonken nauwelijks in de overvolle gangen die volstroomde met de vele leerlingen die Starshine Academy telde. Elveria had twee boeken nog in haar handen omklemd en ze zwaaide met haar schouder om wat meer grip te krijgen op haar tas. Sommige liepen haastig, anderen bleven staan voor een praatje en anderen, en anderen verdwenen haastig in de Wc om hun Make-up bij te werken of om gewoon te ontsnappen aan de drukte. Elveria zuchtte, en stond even stil bij een raam, ze had nog genoeg de tijd, de Bel was net gegaan. Ze keek naar buiten, richting het duistere bos, ze had zin om alles gewoon los te laten, de deur uit te rennen, en richting het duistere bos te gaan om al haar zorgen te vergeten. Haar gezicht stond grimmig, ene van de maskers die leit zien dat ze nergens zin in had, terwijl haar ware aard dat wel had. Ze wendde zich weer tot de donkere massa leerlingen die duwend en trekken zich naar hun lokaal verwerfden, en Elveria maakte weer deel uit van alles om haar heen. Ze trok en dwude net zohard mee tot ze in de goede gang belandde. Ze blies met haar adem een aantal zwarte haren uit haar zichtveld, en wandelde richting haar les. Ze had met het duwen en trekken aardig wat tijd verloren, maar ze was nog op tijd. Ze liep naar de open deur, waar de Master ide hun deze les zou begelijden op de leerlingen stond te wachten. Een andere leerling glipte net naar binnen, nu was het haar Beurt. Ze prote haar boeken gauw in haar tas, streek haar haren weer achter haar oren, en stapte op hem af.''Elveria Down, meneer,'' Stelde Elveria zich kort voor, en ze knikte hem vriendelijk toe. Ze liep toen het lokaal in en ging ergens in het midden zitten, naast een lege plek. Ze pakte haar etui, en met een hand onder haar kin keek ze naar de naam op het bord. Markus Sebastian Strom. Leuke naam, dacht ze in zichzelf. Master Sebastian werd hij dus ookwel genoemd. Ze tikte met haar vrije hand op het tafelblad en keek naar de leerlingen die al binnen waren.

De bel schalde door het lokaal, het snerpende geluid irriteerde hem nu al maar het scheen nodig te zijn een soort lokroep te hebben voor de leerlingen, omdat die niet uit eigen vrije wil naar het lokaal zouden komen voor een nieuwe les. Genezing zou ook niemand interessant vinden, maar dat onderwerp had hij juist expres uitgekozen zodat hij het met de introductie kon combineren. Hij moest zich, als nieuweling, namelijk eerst even netjes voorstellen en vertellen wat hij hier deed, waarom en verder… Tevreden keek hij naar de tafels die in strakke lijnen stonden, naar de letters die op het bord stonden in een al even strikte orde, naar de spullen die hij op zijn bureau gelegd had alsof hij hier zich al thuishoorde. Sebastian was erg gesteld op orde, omdat de zaken anders overzichtelijk werden. In de politiek was dat immers zijn hoofdtaak geweest; dingen structureren, ze overzichtelijk krijgen zodat de rest van de politici problemen op kon lossen en dingen kon zien in de chaos. Hoewel hij niet bekend was geweest was zijn positie een van de belangerijkere. Tot anderen het erop gemunt hadden en hij door slechte herinneringen en verdriet steeds slechter ging presteren, zijn eigen kuil naar de ondergang groef. Plus nog eens zijn hand, maar dat hoefde niemand te weten. Voor hen was hij gewoon een linkshandig iemand die het gebruik van zijn rechterhand vermeed. Het viel niet op, zei hij tegen zichzelf, het zou er niet toe leiden dat ze hem ook hier uitschopten.
Ha, de eerste leerling kwam binnen. Een jongen met bruin haar. Sebastian had zijn lijst erbij gehaald met namen van degenen die hij in de les zou krijgen, wilde controleren of ze er waren. ‘Hallo, Master,’ begon hij, plakte nog snel Sebastian erachter en vond zichzelf blijkbaar heel slim. Als hij ook zo in de les presteerde konden ze verder praten. God, wie had deze clown binnengelaten? Een veel te grote grijns, nou ja, zolang hij rustig bleef zitten kon Sebastian daar nog mee leven. ‘Goedemiddag,’ groette hij terug, keek de jongen over zijn brillenglazen aan. ‘Wat is je naam?’ Het kwam er niet al te onaardig uit, dat probeerde hij ook, maar ook weer niet alsof hij stond te springen om de informatie. De jongen ging in ieder geval zitten en hing niet de aap uit door het lokaal door te sprinten en dergelijke. Oké, de eerste indruk moest wat bijgesteld worden, misschien was dit geen verloren geval. Want daar ging hij gewoon vanuit tot het tegendeel bewezen was. Deze jongen had tenminste Lichtmagie en hij leek wel zin te hebben in de les, daar ging hij maar eens op focussen dan.
Een tweede jongen kwam binnen, die was overduidelijk lang niet zo vrolijk als de jongen voor hem. Deze was dan ook een Shadraan. Wat hadden die hier te zoeken? Goed, goed, niet discrimineren, maar als hij eerlijk was had hij nog nooit gehoord van Shadranen die met plezier Novaanse magie leerden. Misschien waren dit uitzonderingen, maar hij zou hen wel wat meer uitleg moeten geven zo af en toe, vreesde hij. Okay, hij moest echt niet teveel voor- en nadelen uit mensen proberen te vissen, hij moest gewoon afwachten en zien. Een doffe bonk had hem naar de deur laten kijken en daarna liep de jongen gelijk door. Fatsoen? Ooit van gehoord? Dit was echt de tegenpool van de eerste jongen. Hij had ook een capuchon op en ging demonstratief helemaal aan het uiteinde van het lokaal zitten. Sebastian liep naar hem toe, hij moest toch ook zijn naam weten. ‘Ook een goedemiddag,’ zei hij rustig. ‘Wat is je naam?’ Hij wilde toch die lijst afwerken, of er nu een donderwolk de klas inkwam of niet.
Zodra hij antwoord had gehad liep hij weer naar de deur, waar opnieuw een Novaan binnenkwam. Deze zag er al iets blijer uit dan de vorige maar wat rustiger dan de eerste. Misschien was dat wel een goed teken. Sebastian zette zijn bril wat rechter en bekeek de jongen even. Hij had warrig blond haar en zag er wel uit alsof hij zich fatsoenlijk kon gedragen in de les. Hopelijk. Vertrouwen, vertrouwen, op wat voor basis probeerde hij nu weer te bouwen. Ah, deze groette ook weer. ‘Goedemiddag,’ knikte Sebastian terug. Nikolai, fijn, hij vermeldde zijn naam er tenminste bij. ‘Nikolai..’ mompelde Sebastian, zocht op de lijst en kruiste de derde naam af. Daarna keek hij weer op naar de jongen. ‘Dat geldt ook voor mij, we beginnen ook met een introductieles dus je hebt nog niets gemist.’ Dat was het aardigste wat hij momenteel op kon brengen, een beetje jammer misschien maar hij deed zijn best, had zelfs een licht glimlachje proberen te laten zien.
Een vierde persoon kwam binnen. Nog een Shadraan? Hier lag de vakkeuze zeker aan het humeur van de leerling. Hij kon zich niet voorstellen dat het goed ging komen als allemaal Shadranen besloten Lichtmagie te leren, wilden ze Nova soms overnemen? Maar opnieuw waren dat vooroordelen en moest hij ook deze jongen gewoon aardig bejegenen. Trouwens, volgden meisjes geen Lichtmagie meer? Ach ja, hij zou het vanzelf wel zien, voor nu richtte hij zijn aandacht op de jongeman met de ravenzwarte haren die tenminste een beleefde en rustige indruk maakte. Saito Gwain Andreas Igarashi. Kijk, het werd steeds beter. Eerst helemaal geen namen, dan een voornaam en nu een volledige naam. Sebastian vinkte de naam af en knikte naar de jongen. ‘Goedemiddag, meneer Igarashi. Neem plaats.’ Ah, beleefde mensen, daar had hij het wel op. Trouwens, dat het allemaal jongens waren maakte hem ook niet uit, dan lieten ze zich niet afleiden door meisjes. En hij had geen voorkeur voor jongens of meisjes, trok hen niet voor op geslacht maar enkel op gedrag. Vriendjespolitiek was altijd van het grootste belang, daar kon je hem wel op vertrouwen.
Eindelijk een meisje! Een meisje met zwarte haren en al even rode ogen als Saito kwam binnen, keek hem vriendelijk aan. Ook naar haar knikte hij, noteerde op zijn lijst dat ook Elveria Down gearriveerd was. ‘Goedemiddag mevrouw Down,’ antwoordde hij, keek hoe ze in het midden ging zitten. Vijf leerlingen. Had hij een record gehaald voor de les Lightmagic? Weer een Shadraan. Goed, hij ging er maar vanuit dat Shadranen opeens heel goed met LightMagic overweg konden. Maar wat maakte het ook uit, hij moest die vooroordelen eens opzij zetten. Plus, het bleef leuk dat er leerlingen kwamen die iets over hun tegenpool wilden weten. Hijzelf had zich nooit in Dark Magic verdiept, was teveel bezig geweest om een kuur voor zijn vader te vinden. Het had alleen niets uitgehaald.
Zouden er nog meer mensen komen? Hij liet de deur maar open staan voor het geval dat, je wist het nooit en officieel hadden ze nog tijd om binnen te komen. Zo werkte hij dan ook weer wel; je kwam binnen tot de seconde dat je tijd had, daarna was het een beetje jammer. Sebastian liep terug naar zijn bureau om daar de lijst neer te leggen maar bleef zelf staan, bladerde even door zijn lespapieren en ging toen voor de klas staan. Hij kon net zo goed al beginnen met de introductie, hij geloofde niet dat er nog veel mensen zouden komen. ‘Goedemiddag iedereen,’ zei hij opnieuw, nu tegen de hele klas. Had het woord al veel te vaak gezegd naar zijn smaak, maar goed. ‘Ik ben Marcus Sebastian Ström, maar ik word het liefst Sebastian genoemd. Ik ben jullie nieuwe leraar Lightmagic. Hoe ver zijn jullie gekomen met de vorige lerares?’ Dat wilde hij het liefst eerst weten, was wel zo veilig. Anders had je er nog niets aan en begon hij op een veel te moeilijk – of veel te makkelijk – niveau voor de leerlingen. En dat motiveerde ze niet bepaald. Hij wilde zijn eerste les goed aanpakken en een goede indruk achterlaten, al zou hij wel streng blijven. Daarom nog even snel iets over de regels. ‘Om het even duidelijk te hebben. Jullie letten op in mijn lessen en praten niet door mij heen. Praten tegen elkaar alleen als je niet met een opdracht bezig bent of elkaars hulp nodig hebt. Voor hulp kan je natuurlijk altijd bij mij komen en als je het echt niet snapt kan je ook bijlessen aanvragen. Ik wacht nog even of er nog andere mensen binnenkomen en dan kunnen we wat mij betreft beginnen met de les.’ Hij zweeg weer, nu mochten ze nog wel even praten als ze wilden. Zodra ze maar zwegen als hij het woord weer nam.

Even goedmaken voor die kleine beginpost~

God, hij was echt veel te hyper, en dit zou waarschijnlijk niet erg goed vallen bij de leerkrachten. En de andere leerlingen. Kom op Declan, een beetje rustiger. Sprak hij zichzelf aan, vastbesloten om nu echt eens wat rustiger te doen. Het goede was dat hij op tijd was, en de eerste was, hieraan was normaal toch wel te zien dat hij niet met erge tegenzin naar de les kwam. Hopelijk zou hij niet als een nerdje overkomen, maar dat betwijfelde hij. Omdat hij een bundel van energie was, en hij leek ook niet echt op het typische nerdje. Bij de vraag van de leraar verdween de grijns even en kwam er een lichtjes verbaasde blik. Was hij dat nu echt vergeten? Was hij nu echt vergeten zijn naam te zeggen? ‘Ow, pardon.’ Zei hij als verontschuldiging voor het feit dat hij zich niet had voorgesteld. ‘Declan badger, vandaag aangekomen.’ Zei hij, de grijns die de hele tijd op zijn gezicht had gestaan was nu vervangen door een vriendelijke glimlach. Hij had zich nu voorgenomen om rustiger te doen, dus dat zou hij dan ook doen. Hij ging zitten, en had al snel onbewust de neiging om beweeglijk te gaan doen. Maar toen hij dat doorhad corrigeerde hij zichzelf al snel. Zijn blik vloog naar een jongen die het lokaal binnenkwam zonder iets te zeggen, en meteen naar een achterste hoek liep. Hij keek even naar de jongen, maar al snel weer naar voor. De blik die even op zijn gezicht had gestaan was typisch voor hem als hij nieuwsgierig was naar iets. Nou ja, als hij nieuwsgierig was naar iets wat in zijn ogen nogal onbeleefd op vervelend leek. Maar al snel werd zijn blik weer naar voren gericht, op een andere jongen die binnenkwam. Een blonde jongen, die de master wel vriendelijk begroette en vervolgens op zijn plaats ging zitten. Nog steeds bleef Declan voor zich uit kijken, toen er een jongen met zwarte haren binnen kwam. Deze begroette de master ook met respect en liet zijn hele naam weten aan de man. Dan tenminste toch wat aardige mensen hier, maar vrienden maken zou waarschijnlijk niet lukken nu. En het was misschien ook niet zo slim, hij had geen zin om steeds opmerkingen te horen.
Iemand kwam binnengewandeld, iets waardoor Declan opkeek en uit zijn gedachten gehaald werd, het was een meisje, eentje met zwarte haren en rode ogen om wat preciezer te zijn. Ook zij stelde zich netjes voor, en nam toen plaats. Tot nu toe was ze het enigste meisje hier in de les, of daar nog verandering in zou komen wist Declan niet. En Master Sebastian waarschijnlijk ook niet, dus deze begon ook met zich voor te stellen. ‘Goedemiddag iedereen, ik ben Marcus Sebastian Ström, maar ik word het liefst Sebastian genoemd. Ik ben jullie nieuwe leraar Lightmagic. Hoe ver zijn jullie gekomen met de vorige lerares?’ waren zijn exacte woorden. Dat was een vraag waar Declan geen antwoord op kon geven, aangezien dit zijn eerste dag was. Declan wachtte –nu al rustiger- af tot er iemand antwoord zou geven op deze vraag. Er zou toch wel iemand zijn die dit zou weten. Bij de volgende woorden knikte Declan kort, eigenlijk meer naar zichzelf, hij had zich net lekker zitten uitleven, eigenlijk iets te erg. Maar nu waren de regels duidelijk, hij zou zich rustig houden, en goed opletten. Mensen om tegen te praten had hij nu toch niet, en hij was al niet zo goed op school. Goed opletten was voor hem dus een must geworden. Iets wat hij op zijn vorige school niet echt goed had gedaan. Maar, een nieuwe school, een frisse start. Hopelijk zou hij zich hier wel aan zijn eigen afspraken kunnen houden, en zou hij het jaar wat beter doorkomen dit jaar.

Hij zag de leraar naar hem toelopen. ‘Wat is je naam?’ Tristan hief zijn hoofd op en keek de man aan, de leraar zag er nog niet erg oud uit, zijn eerste jaar als leraar waarschijnlijk. ‘Tristan Tulipalo Ignis’ antwoordde hij, verstaanbaar maar erg vrolijk klonk het niet. Zijn humeur was diep beneden het vriespunt gedaald. Dit was vast zo’n leraar die alles tot in de puntjes geregeld wilde hebben en in paniek raakte als dat niet lukte, die vastbesloten was die hele lijst met namen af te werken totdat iedereen er zou zijn. Dat zou opletten en hard werken betekenen. Dit was sowieso nooit zijn lievelingsvak geweest maar met deze leraar zou dat ook wel niet gaan veranderen. Tenzij het inderdaad een van zijn eerste lessen was en hij over een paar weken zou kalmeren. Iets wat je van de jongen een paar plekken voor hem niet kon zeggen. Wat een hyper joch, die had iets te veel suiker op. Er waren wel veel Shadranen naar deze les toegekomen, het merendeel zelfs. Niet echt iets wat je zou verwachten van een Light Magic les. Toen hij geantwoord had, liet hij zijn hoofd weer op zijn armen zakken, die op de tafel lagen. Dit zou nog een hele lange les worden, hij was er niet goed in maar hij had iets nodig om de tijd te verdrijven. Hij moest stoppen met nadenken over wat hij had gehad en beginnen met iets doen waar hij wel misschien ooit iets aan zou kunnen hebben. ‘Goedemiddag iedereen,’ ‘Ik ben Marcus Sebastian Ström, maar ik word het liefst Sebastian genoemd. Ik ben jullie nieuwe leraar Lightmagic. Hoe ver zijn jullie gekomen met de vorige lerares?’ ‘Om het even duidelijk te hebben. Jullie letten op in mijn lessen en praten niet door mij heen. Praten tegen elkaar alleen als je niet met een opdracht bezig bent of elkaars hulp nodig hebt. Voor hulp kan je natuurlijk altijd bij mij komen en als je het echt niet snapt kan je ook bijlessen aanvragen. Ik wacht nog even of er nog andere mensen binnenkomen en dan kunnen we wat mij betreft beginnen met de les.’ Tristan wist niet waar ze waren gebleven, het was immers een van de eerste lessen dat hij ook daadwerkelijk was komen opdagen. Maar zo moeilijk zou het toch niet kunnen zijn? Nouja, dat zou hij dan zometeen wel merken als de les echt was begonnen.

Rustig kwam Aerys het lokaal binnenlopen. Haar tas hing losjes over haar schouder en haar haren zaten een beetje in de war, maar verder zag ze er prima uit. Ze bekeek haar nieuwe leraar en deed haar best om een glimlach te onderdrukken. Deze gast zou het moeilijk krijgen dit jaar. Hij leek nog vrij jong, maar zonder zijn bril zou hij misschien nog wel knap zijn. Leerlingen zouden hem minder snel serieus nemen dan de oudere leraren, dat was altijd zo geweest.
Ze keek de leraar aan en wachtte tot hij klaar was met zijn intro. "Goedemiddag, mijn naam is Aerys Cercei Victoria Aranzo," zei ze vloeiend. "Of gewoon Aerys."
Ze liep verder het lokaal in en ging naast een jongen zitten die zich zojuist had voorgesteld als Nikolai. Hij zag er best vriendelijk uit en was de eerste persoon die ze zag zitten. Ze haalde haar hand even door haar haren en keek hem aan. "Je hebt mijn naam vast al gehoord," fluisterde ze tegen hem. Daarna richtte ze zich weer op de docent en wachtte tot hij verder iets te zeggen had. Ze stak haar hand op toen hij vroeg waar ze waren. "Meneer, we hebben voornamelijk de beginselen geleerd en zijn nu ongeveer halverwege ons boek, dacht ik." Door de nonchalance waarmee ze haar antwoord bracht leek ze niet overdreven enthousiast of te hyper. Precies goed. Ze werd langzamerhand een beetje ongeduldig en wachtte tot hij iets ging vertellen. Anders kon ze net zo goed iets anders gaan doen.

Hmm. Niet al te enthousiaste leerlingen. Eerste les met een nieuwe leraar. Ze mochten wel wat meer glimlachen. Nou ja, ze deden nog niet onhoudbaar vervelend, dat vond Sebastian al wat. De jongen met het donkerbruine haar stelde zich voor als Declan Badger, de andere als Tristan Tulipalo Ignis. Onthouden. Hij vinkte hun namen af op de lijst die hij gekregen had. Had hij echt zo'n kleine klas? Zelfs op deze school had hij nog wel verwacht dat de mensen wat meer interesse hadden in Light Magic. Maar hij zou het doen met wat hij kreeg. Dat moest namelijk altijd, dus het had geen zin om erover te zaniken. Dat had hij vanzelf wel geleerd.
Goed. Intro gehad, leerlinge was nog net daarvoor binnengevallen dus niets om over te zeuren; zo impopulair wilde hij zichzelf nu ook weer niet maken. Het was echt vreemd, dit was zijn eerste les, maar toch was hij met zijn net iets over de dertig één van de oudere leraren. Savador was ouder, maar daar hield het dan ook een heel stuk op. De rest was allemaal begin of eind twintig. Toch hadden ze meer ervaring. Het stak wel een beetje, maar des te meer reden om het goed te willen doen. 'Goedemiddag, mijn naam is Aerys Cercei Victoria Aranzo,' zei plots een heldere stem. Het meisje dat net was binnengekomen. Ze had mooi, lang blond haar en opvallende rode ogen. Ze zag er wel serieus uit, dat kon hij wel gebruiken. 'Of gewoon Aerys.' 'Welkom, madame Aranzo,' groette hij haar met een enkel knikje. Het zou nog wel even duren voor leerlingen door zijn ijskoude façade heen zouden kunnen smelten. Geen idee of er ook maar iemand was die dat ging lukken. Zoals het er nu voorstond zou dat voorlopig nog niet gebeuren, de leerlingen waren nooit ernstig happig om vrienden te worden met een leraar. Zolang hij het maar enigszins met ze kon vinden, toch?
Aerys ging ook zitten, naast Nikolai. Hij meende te merken dat zij wel Light Magic had, op zich heel erg fijn gezien al die Shadranen die hier zaten. Niet dat hij iets tegen hen had. Hij stelde zijn vraag over de stof en wachtte tot iemand reageerde, wat even duurde. 'Madame Aranzo?' knikte hij naar haar, om haar opgestoken hand te erkennen. Voornamelijk de beginselen en halverwege het boek. Goed. Dan konden ze al best wat. 'Bedankt, madame,' antwoordde hij haar. Madame en monsieur, het klonk gewoon goed ook al was dit maar de nette taal die hij geleerd had in de politiek. Als hij zich op zijn gemak voelde en gewoon wat plattelandser Novaans kon spreken werd het al gauw 'fröken' voor jongedame en andere woorden in dat totaal andere accent. Dit was echter de taal van de bovenlaag, die zo vaak gebruikt had dat het nu onbewust ging.
Hij schraapte zijn keel even, tikte toen tegen het bord. 'Zoals jullie zien gaat de les vandaag over Light Magic in verband met gezondheid,' kondigde hij aan. 'Aangezien jullie al geleerd hebben over de verschillende mineralen op Nova en hoe die werken, waar ook een lijst van staat in je boek, gaan we vandaag leren hoe we dat soort stenen of geneeskrachtige voorwerpen zelf kunnen maken.' Hij keek de klas rond. Ze konden dit maar beter serieus nemen. 'Zelfs als Light Magic niet je sterkste kant is; met andere magie kun je de stenen andere eigenschappen geven. De geneeskrachtige kant is vooral voor Light Magicians, maar niet uitsluitend. Pak hoofdstuk 7 erbij uit je hoofdboek, graag,' ging hij verder, wachtte tot het geruis van bladzijden weggevallen was en plaatsgemaakt had voor korte stilte.
'Het doel van deze les is niet zozeer om met een berg mineralen het klaslokaal te verlaten,' meldde hij er even bij, 'maar om de theorie te begrijpen. Het gaat er vooral om dat je leert hoe je je energie kunt geleiden en inzetten voor een bepaald doel. Zoek nu uit de lijst met mineralen en eigenschappen een mineraal op wat je zou willen proberen en steek je hand op als je klaar bent. Dan kan je zeggen wat je wil maken. Als iedereen iets heeft zal ik uitleggen hoe je in de basis te werk gaat en dan kan iedereen voor zich werken aan zijn of haar mineraal.' Moest niet te lastig zijn, toch? Je kon allerlei stenen kiezen uit de lijst, die een paar bladzijden lang was. Lapis Lazuli, Amethist, Diamant; het waren niet de echte gesteenten uit de diepte van de aarde, maar het verwees eerder naar de kleur en vorm van de steen die de leerlingen zouden maken. Groene stenen als de lapis lazuli hadden eerder woudmagie nodig, terwijl diamanten het verrassend goed deden met lichtmagie. De kleur vertelde al heel veel over het uiteindelijke doel van de steen. Sommige stenen waren goed tegen lichamelijke of psychische krachten, andere waren dromenvangers, nog andere waren charms tegen ongeluk of dingen om je eigen magie sterker te maken. Er was van alles wat. Als je goed las kon er zelfs hier en daar een steen tussen zitten waarmee je anderen kon vervloeken, maar die waren als het goed was grotendeels uit het boek gefilterd. Die lukten ook alleen als je je echt ontzettend goed concentreerde, een doel voor ogen had; anders zou de spreuk niet genoeg vastheid en dichtheid hebben en zo weer oplossen. Hij was benieuwd uit wat voor hout deze leerlingen gesneden waren.

- Heya Aerys, bedankt voor het herleven van dit topic~ & Welcome

Eerste dag...consenteren.dacht ik in mezelf.Ik zag het lokaal en liep ernaartoe.Ik duwde de deur zachtjes weg."Hallo, ik heet Mavel Miutaro."zei ik rustig.Hoewel de zenuwen in mijn nek zweefden.Nu niet panikeren.zei ik in mezelf.Ik ging snel maar rustig op een vrij plekje zitten.Ik legde mijn boek op tafel.Ik keek naar de meester.Zou hij ook nieuw zijn?Ik zag dat hij even niks zou zeggen.Ik zuchtte zacht en friemelde ongemerkt met mijn vingers.Omdat ik ook meer net nieuw was, was het best raar om met andere mensen in een leerkamer te zitten.Ik zweette een beetje.Ik ademde zacht.Ik had duizenden gedachtes.Eerst leek het wel leuk, om hier naartoe te gaan.Maar als je er eenmaal nieuw bent, dan zweet je de pan uit."Zoals jullie zien gaat de les over Light Magic in verband met gezondheid."ik schrok op.Ik hoopte dat dit zijn eerst zin was, want ik wil niet nu al een hele les gemist hebben."Aangezien jullie al geleerd hebben over de verschillende mineralen op Nova en hoe die werken, waar ook een lijst van staat in je boek, gaan we vandaag leren hoe we dat soort stenen of geneeskrachtige voorwerpen zelf kunnen maken."zei hij als volgt."Zelfs als Light Magic niet je sterkste kant is; met andere magie kun je de stenen andere eigenschappen geven. De geneeskrachtige kant is vooral voor Light Magicians, maar niet uitsluitend. Pak hoofdstuk 7 erbij uit je hoofdboek, graag."ik luisterde gehuiverd en pakte hoofdstuk 7 van mijn boek erbij."Het doel van deze les is niet zozeer om met een berg mineralen het klaslokaal te verlaten,"ik hield mijn hoofd erbij want ik wou niks missen."maar om de theorie te begrijpen. Het gaat er vooral om dat je leert hoe je je energie kunt geleiden en inzetten voor een bepaald doel. Zoek nu uit de lijst met mineralen en eigenschappen een mineraal op wat je zou willen proberen en steek je hand op als je klaar bent. Dan kan je zeggen wat je wil maken. Als iedereen iets heeft zal ik uitleggen hoe je in de basis te werk gaat en dan kan iedereen voor zich werken aan zijn of haar mineraal."er waren verschillende soorten.Ik had het nog nooit gedaan.Ik keek naar de bladzijde met de diamant.Die wou ik.Ik stak mijn hand op.Het viel best mee, je eerste schooldag.Ik was niet zo zeer van het pannetje geslagen als ik dacht.Mijn zweet beurt was al weg, en ik was al een stuk rustiger.