Ryan werd in zijn kaak gebeten. ‘Straathond’ siste Ryan Romeo toe. Meteen daarna werd hij tegen de grond aangegooid en kreeg een mep in zijn gezicht. ‘Avalana laat me niet zitten, en zeker niet voor jou!’ Doordat hij op de grond werd geduwd klapte hij pijnlijk weer tegen de grond aan. De hoofdpijn bleef maar doorbonken. Toen bemoeide Master Kale met het gevecht. Ryan grijnsde Romeo kreeg wat hij verdiende. De straat had hun beiden opgevoed. Een leven van leugens en gevechten. Vechten voor dat wat je wilde of wilde behouden. En Ryan zou het niet zo heel erg vinden om terug gestuurd te worden, als hij Avalana dan niet zou verliezen en als hij terug gestuurd werd zou hij ook echt in de diepe problemen zitten met de politie. Ryan had zijn laatste waarschuwing gehad. Romeo werd de deur uitgeduwd, naar het schoolhoofd. Ryan keek hem na en had te laat door dat Kale hem bij zijn kraag omhoog trok. Ryan deed zijn hoofd iets naar achteren om wel te kunnen blijven ademen. Alle lucht werd uit zijn longen geslagen toen hij een stomp in zijn maag kreeg. Hij probeerde zich uit Kale’s greep te worstelen toen die zijn nek vast had. Een geïrriteerde trek verscheen op zijn gezicht. Ook Ryan moest zich gaan melden. Meteen toen hij losgelaten werd liep hij de klas uit. Ryan dacht er even over na om de deur hard dicht te smijten, maar dat zou niet erg veel nut hebben. Enkel dat hij wat van zijn woede kwijt kon. Hij poetste zijn wang schoon van het spuug van Romeo. Vervolgens liep hij door de gangen heen, op zoek naar het kantoor van het schoolhoofd. Ryan had het er voor over, een paar keer de aula schoon maken. Achja, maakte niet zoveel uit. Romeo had het recht niet om zo over Avalana te praten en Ryan had dat hem hopelijk duidelijk genoeg gemaakt. Zoniet, dan zou hij nog wel vaker een gevecht met Romeo aangaan. Het ging niet alleen om Avalana, ook van de tijd nog op Razen. Ryan zou het Romeo nooit vergeten, nooit van zijn hele leven.