Een drankje werd twee. Twee drankjes werden drie. Drie drankjes werden vier. Vier drankjes werden vijf. Vijf drankjes werden zes. Zes drankjes werden zeven. Zeven drankjes resulteerde in Alice die met een jongen zoende. De jongen wilde verder met haar gaan, maar Alice hield hem tegen. ‘Vanavond niet,’ gromde ze tegen hem. Ze had echt geen zin om verloren te raken in zijn huis en vervolgens weer een weg naar het kasteel te moeten vinden. Het was zaterdagavond en ze moest de volgende dag leren omdat ze heel haar huiswerk één week lang had uitgesteld. De jongen had haar echter teruggetrokken en haar nogmaals proberen te zoenen, maar Alice had haar knie tussen zijn benen geplant en hem nogmaals duidelijk gemaakt dat ze hier echt geen zin in had. Eindelijk was de jongen dan toch afgedropen en met een luide zucht keerde het meisje haar blik naar de dansvloer. Ze besloot echter om snel weg te gaan voordat de jongen haar achterna kwam. Hij leek redelijk pissed te zijn over het feit dat ze hem een knietje had gegeven. Natuurlijk was het ook iets om verveeld over te zijn. Eerst had het net geleken alsof ze nog samen in bed zouden belanden en daarna had ze hem zomaar de rug toegekeerd. Ze begon haar weg naar de uitgang van Jolly Jester te zoeken. Ze waggelde een beetje op haar hakken omdat ze zeven drankjes naar binnen had gewerkt waarvan er drie cola waren en vier alcohol. In principe niet echt veel, maar ze kon er niet zo heel goed tegen. Ze kon zich met drank op dan ook nauwelijks oriënteren en zo gebeurde het dus dat ze voor een herberg stond. Er stond een vriendelijke vrouw voor de deur die erg veel rimpels had en haar meteen wenkte. Alice, een beetje verdoofd door de drank, haalde haar schouders op en liep naar de dame toe. Deze probeerde haar te overhalen om hier te blijven slapen. De dame leek echt bezorgd te zijn over Alice’ welzijn. Alice wilde het mens eerst een snauw geven, maar bedacht zich dat ze net zo goed hier kon blijven. Als ze hier haar nacht vertoefde, kon ze ’s morgens wat meer nuchter naar het kasteel gaan. Ze trok een gezicht toen de vrouw zei dat ze moest betalen. Alsof ze straatarm was – wat moeilijk te geloven was met dat glinsterende topje en dat mooie zwarte shortje dat ze aanhad – gaf ze de dame maar een klein beetje geld. De dame haalde haar schouders op en loodste Alice mee naar binnen. Ze gaf een sleutel, zei welke kamer het was en zuchtend ging Alice de trap op. Wat was ze blij als ze kon gaan liggen, zeg! Ze opende de deur met de sleutel en zag opeens dat er al iemand binnen was. ‘Er-erhm, dit is mijn kamer,’ sprak ze op een bitchy toontje dat een beetje omhoog schoot omwille van de drank. ‘Dus oprotten, ja?’

Wauw. Was dit de uitwerking van de drank of was dit nu echt? Er stond een meisje voor haar. En dat was niet eens het vreemde, maar het meisje leek kattenoren te hebben. En een staart. Ze schudde haar hoofd even en greep ernaar. Nee, ze had te veel gedronken en nu begon ze dingen te zien die er niet waren. Een mens met kattenoren en een staart bestond niet. Tenzij er een spreuk was fout gegaan, maar Alice had nog van geen enkele spreuk gehoord waarvan je kattenoren en een staart kreeg. Of misschien waren er te veel dingen op deze wereld waar ze nog niet van wist. Zou goed kunnen, want ze had wel wat beters te doen dan naar een bibliotheek aan om van die dikke pillen te lezen waar je toch niks wijzer van werd en waarvan je de zinnen constant opnieuw moest lezen omdat je ze anders toch niet begreep. Haar wenkbrauwen schoten de lucht in toen het mens voor haar tegen haar in durfde te gaan. Helaas had ze al veel van die gevalletjes hier ontmoet. Gevalletjes die het leuk vonden om haar de stuipen op het lijf te jagen door dingen te zeggen die nergens op sloegen. Gevalletjes die het leuk vonden om een grote bek tegen haar op te zetten zodat ze toch hun zin zouden krijgen terwijl ze beiden wel wisten dat Alice altijd diegene was die haar zin kreeg, om het even welke situatie ze zich in bevonden. En ook nu, zeker omdat ze dronken was en gewoon géén zin had om naar beneden te gaan voor een andere sleutel – en waarschijnlijk ook omdat dit de enige kamer was die zogenaamd nog vrij was – zou ze dit mens haar zin écht niet geven. ‘Ten eerste mag je nog een hoop gesprekken met me hebben tot je me je lieffie kan noemen,’ sprak Alice met een vies en afkeurend gezicht tegen het meisje. ‘En ten tweede hoe kan dit nu jouw kamer zijn als ik de sleutel heb?’ Ze hield de sleutel omhoog en begon het irritant heen en weer te bewegen voor het meisje haar gezicht zodat er een irritant rinkelend geluid weergalmde in de kleine ruimte. ‘Dus hup hup,’ zei ze met een handgebaar. ‘Ik heb niet de hele nacht de tijd voor dit soort dingen. Ik heb graag mijn rust, want wallen onder mijn ogen zijn uit den boze!’ En zonder pardon liet ze zich op het bed zakken dat daar stond, geen aandacht bestedend aan het feit dat het meisje nu nergens meer kon gaan liggen. Hé, zij had de sleutel gekregen van deze kamer, dus dat was nu hààr domein!