Roselle was een van de weinige kinderen, die van oude dingen hield. Alles dat anthiek was, of ouder dan antiek, was in haar ogen de moeite waard te bewonderen. Haar lichtgrijze ogen stonden redelijk rustig, al was dat waarschijnlijk grote schijn. Haar vuur was nog steeds een probleem, het was opgehoopt in haar lichaam, en vocht om vrij te komen. Ze voelde zich soms net als een draak, een té lange opgesloten draak. Toch had ze het idee dat sinds ze op deze school was gekomen, dat gevoel steeds minder werd. Nu ze vrij had van school, omdat ze geen lessen had die dag, was ze dan ook vastbesloten de ruïnes te bezoeken waarvan ze gehoord had. Dus had ze haar bloedrode rugzak gepakt, wat water en voedsel meegenomen en op pad gegaan. Ook al was het niet zo ver weg, ze vond het toch prettiger altijd wat eten en drinken mee te nemen. Het idee alleen al om in staat te zijn een poosje op zichzelf te zijn, zonder dat iemand haar stoorde was een behoorlijke geruststelling.

De prachtige ruïnes kwamen al in zicht. Ze ging iets langzamer lopen, zodat ze de rust die daar heerste niet zou verstoren. Echt veel aandacht voor haar omgeving had ze niet, dat was dan ook niet nodig. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand haar aan zou willen vallen, gezien het feit dat ze nog geen vijanden had gemaakt. Haar haren waren misschien niet al te lang, enkel viel haar pony zo nu en dan in haar gezicht. Ze had haar capuchon zoals gewoonlijk wel weer opgezet. Ze was de warmte op haar thuisplaneet Razen wel gewend, dus erg snel had ze het niet te warm. Toch kon ze ook nog redelijk tegen de kou, wat natuurlijk wel handig wist. Niemand wist wat er op je pad kon komen, en ook zij niet.

Ze had niet door dat ze werd gevolgd door haar jonge draakje genaamd Cynder. Pas toen ze zijn kleine vleugeltjes hoorde, en een zachte beet in haar schouder kreeg keek ze op. 'Cynder!' Riep ze half verontwaardigd, half lachend uit. Echt boos was ze niet, dat was de verassende kant van haar. Met mensen had ze bijzonder weinig, ze hadden haar respect niet verdiend, in tegenstelling tot Cynder, en misschien het schoolhoofd nog. De man had ze een keer toen ze spijbelde in verband met haar slechte controle over haar element ontmoet. Echt blij was hij niet geweest, enkel dat begreep ze nog wel. Toch had de manier waarop hij haar snel had geholpen, toen het uit de hand dreigde te lopen, haar onbewust aangezet tot het respecteren van de grote zwarte man. Langzaam ging ze zitten, aan een van de voeten van de pilaren, waaruit de ruïne bestond. Cynder, het kleine draakje maakte capriolen door de lucht, waardoor ze met half dichtgeknepen ogen naar hem keek. Ze liet hem buiten meestal gewoon zijn gang gaan, hij deed toch niemand kwaad, behalve het speelse voorzichtige bijten van hem. Toch kon ze dat nog wel door de vingers zien, ze had respect voor de vliegende wezens, en dat leek Cynder ook te weten ook. Want hij mocht veel, genoot van zijn vrijheid, maar kende de regels. Geen, brandgesticht en andere dingen die spullen kapot zouden maken. Dat wist het dondersteentje dondersgoed. Dus bleef hij ook redelijk uit de buurt van de vliegende anthro, die nu vanaf een van de pilaren zijn bazinnetje in de gaten hield. Toch kon hij het niet laten, hem van achteren te bevliegen en vrolijk op zijn vleugel te bijten, in een erg voorzichtige manier, meer als teken dat hij wou spelen, voordat hij voor de neus van de anthro langs vloog en uitdagend door de lucht capriolde.